Het islamistische dilemma van Amerika oplossen: Lessen uit Zuid- en Zuidoost-Azië

VS. inspanningen om de democratie in het Midden-Oosten te bevorderen, zijn al lang verlamd door het "islamistische dilemma": in theorie, we willen democratie, maar, in praktijk, vrezen dat islamistische partijen de belangrijkste begunstigden zullen zijn van elke politieke opening. De meest tragische manifestatie hiervan was het Algerijnse debacle van 1991 en 1992, toen de Verenigde Staten zwijgend stonden terwijl het onwankelbare seculiere leger verkiezingen annuleerde nadat een islamistische partij een parlementaire meerderheid behaalde. Recenter, de regering-Bush trok zich terug van haar "vrijheidsagenda" nadat islamisten het verrassend goed deden bij verkiezingen in de hele regio, ook in Egypte, Saoedi-Arabië, en de Palestijnse gebieden.

Maar zelfs onze angst voor islamistische partijen - en de daaruit voortvloeiende weigering om met hen in zee te gaan - is op zichzelf inconsistent, geldt voor sommige landen, maar niet voor andere. Hoe meer een land wordt gezien als essentieel voor de Amerikaanse nationale veiligheidsbelangen, hoe minder bereid de Verenigde Staten zijn geweest om te accepteren dat islamistische groeperingen daar een prominente politieke rol spelen. Evenwel, in landen die als minder strategisch relevant worden beschouwd, en waar er minder op het spel staat, de Verenigde Staten hebben af ​​en toe een meer genuanceerde benadering gekozen. Maar juist daar waar meer op het spel staat, is het erkennen van een rol voor geweldloze islamisten het belangrijkst, en, hier, Het Amerikaanse beleid schiet nog steeds tekort.

In de hele regio, de Verenigde Staten hebben autocratische regimes actief gesteund en groen licht gegeven voor repressiecampagnes tegen groepen zoals de Egyptische Moslimbroederschap, de oudste en meest invloedrijke politieke beweging in de regio. In maart 2008, tijdens wat veel waarnemers beschouwen als de ergste periode van repressie tegen de Broederschap sinds de jaren zestig, Staatssecretaris Condoleezza Rice zag af van een $100 miljoen euro op bevel van de Congrespartij om de militaire hulp aan Egypte te verminderen. The situation in Jordan is similar. The Bush administration and the Democratic congress have hailed the country as a “model” of Arab reform at precisely the same time that it has been devising new ways to manipulate the electoral process to limit Islamist representation, and just as it held elections plagued by widespread allegations of outright fraud

and rigging.1 This is not a coincidence. Egypt and Jordan are the only two Arab countries that have signed peace treaties with Israel. Bovendien, they are seen as crucial to U.S. efforts to counter Iran, stabilize Iraq, and combat terrorism.