Alle items in de "Palestina" Categorie
De Arabische Morgen
DAVID B. Ottaway
oktober 6, 1981, was bedoeld als een feestdag in Egypte. Het was de verjaardag van de mooiste moment van de Egyptische overwinning in drie Arabisch-Israëlische conflict, toen het land de underdog leger stuwkracht over het Suezkanaal in de opening dagen Ofthe 1973 Yom Kippoer-oorlog en stuurde de Israëlische troepen afgehaspeld in retraite. Op een koele, wolkenloze ochtend, het Cairo stadion zat vol met Egyptische gezinnen die waren gekomen om te zien de militaire strut haar hardware.On het toetsen stand, President Anwar el-Sadat,architect van de oorlog, keek met voldoening als mannen en machines voor hem paradeerden. Ik was in de buurt, een pas gearriveerde buitenlandse correspondent.Suddenly, een van het leger vrachtwagens gestopt direct voor de herziening stand net zoals zes Mirage jets overhead brulde in een acrobatische voorstelling, het schilderen van de hemel met lange paden van rood, geel, Purper,en groene rook. Sadat stond op, blijkbaar bereidt zich voor om te wisselen salutes met nog een contingent van de Egyptische troepen. Hij maakte zich een perfect doelwit voor vier islamitische moordenaars die uit de vrachtwagen gesprongen, bestormden het podium, en bezaaid zijn lichaam met bullets.As de moordenaars bleef voor wat leek een eeuwigheid om de stand te spuiten met hun dodelijke brand, Ik overwoog een ogenblik of op de grond en het risico getroffen te worden vertrapt tot de dood door paniek toeschouwers of blijven te voet en het nemen van risico een verdwaalde kogel. Instinct vertelde me om te verblijven op mijn voeten, en mijn gevoel voor journalistieke plicht dreef me om te gaan erachter te komen of Sadat was levend of dood.
| september 26, 2010 | Reacties 0
FEMINISME TUSSEN secularisme islamisme: HET GEVAL VAN PALESTINA
Dr, Islah Jad
Parlementsverkiezingen in de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook in 2006 bracht aan de macht van de islamitische beweging Hamas, die ging over tot de meerderheid van de Palestijnse Wetgevende Raad en ook de eerste meerderheid Hamas-regering te vormen. Deze verkiezingen geleid tot de benoeming van de eerste vrouwelijke Hamas-minister, die werd de minister van Vrouwenzaken. tussen maart 2006 en juni 2007, twee verschillende vrouwelijke ministers Hamas ervan uitgegaan dat dit bericht, maar beide vond het moeilijk om het beheer van het ministerie, aangezien de meeste van haar werknemers waren niet Hamas-leden, maar behoorde tot andere politieke partijen, en de meeste waren leden van Fatah, de dominante stroming regelen van de meeste instellingen Palestijnse Autoriteit. Een gespannen periode van strijd tussen de vrouwen van Hamas in het ministerie van Vrouwenzaken en de vrouwelijke leden van Fatah kwam een einde na Hamas' machtsovername in de Gazastrook en de daaruit voortvloeiende daling van de regering op de Westelijke Jordaanoever - een strijd die heeft soms een gewelddadige wending. Een van de redenen later aangehaald om uit te leggen deze strijd was het verschil tussen seculier feministisch discours en islamitische discours over vrouwenkwesties. In de Palestijnse context nam deze onenigheid over een gevaarlijke natuur als het werd gebruikt om te rechtvaardigen het bestendigen van de bloedige politieke strijd, het verwijderen van Hamas vrouwen uit hun posities of berichten, en de politieke en geografische verschillen gelden op het moment in zowel de Westelijke Jordaanoever en in de bezette Gazastrook.
Deze strijd roept een aantal belangrijke vragen: moeten we straffen de islamistische beweging die aan de macht is gekomen, of moeten we rekening houden met de redenen die hebben geleid tot het falen Fateh in de politieke arena? Kan feminisme bieden een uitgebreid kader voor vrouwen, ongeacht hun sociale en ideologische voorkeuren? Kan een discours van een gedeelde gemeenschappelijke grond voor vrouwen hen te helpen te realiseren en afspraken te maken over hun gemeenschappelijke doelen? Is paternalisme alleen aanwezig in de islamitische ideologie, en niet in nationalisme en patriottisme? Wat bedoelen we met het feminisme? Is er slechts één feminisme, of meerdere feminisms? Wat bedoelen we met de islam – is het de beweging bekend onder deze naam of de religie, de filosofie, of het rechtssysteem? We moeten gaan naar de bodem van deze kwesties en beschouwen ze zorgvuldig, en we moeten eens worden over hen, zodat we later kunnen beslissen, als feministen, als onze kritiek op paternalisme moet gericht zijn op de religie (geloof), die beperkt moet blijven tot het hart van de gelovige en niet worden toegestaan om de controle over de wereld te nemen op grote, of jurisprudentie, die betrekking heeft op verschillende scholen van geloof, dat het juridische systeem in de Koran en de uitspraken van de profeet uit te leggen – de Soennah.
| september 19, 2010 | Reacties 0
Islamistische DAMES Activism in bezet Palestina
Interviews door Khaled Amayreh
Interview met Sameera Al-Halayka
Sameera Al-Halayka is een gekozen lid van de Palestijnse Wetgevende Raad. Zij was
geboren in het dorp van Shoyoukh in de buurt van Hebron in 1964. Ze heeft een BA in de sharia (Islamitische
Jurisprudentie) van Hebron University. Ze werkte als journalist uit 1996 naar 2006 wanneer
Zij ging het Palestijnse Wetgevende Raad als een gekozen lid in de 2006 verkiezingen.
Ze is getrouwd en heeft zeven kinderen.
Q: Er is een algemene indruk in sommige westerse landen dat vrouwen krijgen
inferieure behandeling binnen islamitische verzetsgroepen, zoals Hamas. Is dit waar?
Hoe worden vrouwen activisten behandeld Hamas?
Rechten en plichten van moslimvrouwen stralen in de eerste plaats uit islamitische sharia of de wet.
Ze zijn niet vrijwillig of charitatieve handelingen of gebaren die we van Hamas of iedereen ontvangen
anders. Zo, voor zover de politieke betrokkenheid en activisme betreft, vrouwen hebben over het algemeen
dezelfde rechten en plichten als mannen. Ten slotte, vrouwen make-up op zijn minst 50 procent van
maatschappij. In zekere zin, ze zijn de hele samenleving, omdat ze baren, en raise,
de nieuwe generatie.
daarom, Ik kan zeggen dat de positie van vrouwen binnen de Hamas is volledig in overeenstemming met haar
status islam zelf. Dit betekent dat ze een volwaardige partner op alle niveaus. Inderdaad, het zou zijn
oneerlijk en onrechtvaardig voor een islamitische (of islamistische als u liever) vrouw om partner in lijden
terwijl ze uitgesloten van het besluitvormingsproces. Dit is de reden waarom de vrouw is rol in
Hamas heeft altijd baanbrekend geweest.
Q: Heb je het gevoel dat de opkomst van politiek activisme van vrouwen binnen Hamas is
een natuurlijke ontwikkeling die compatibel zijn met klassieke Islamitische concepten is
met betrekking tot de status en de rol van de vrouw, of is het slechts een noodzakelijk antwoord op
druk van de moderniteit en de eisen van politieke actie en van de aanhoudende
Israëlische bezetting?
Er is geen tekst in de islamitische jurisprudentie, noch in Hamas handvest dat belemmert vrouwen uit
politieke participatie. Ik denk dat het tegendeel waar is — zijn er tal van Koranverzen
en uitspraken van de profeet Mohammed spoort vrouwen actief in de politiek en publiek
kwesties die moslims. Maar het is ook waar dat voor vrouwen, want het is voor mannen, politiek activisme
is niet verplicht, maar vrijwillig, en wordt grotendeels bepaald in het licht van de capaciteiten van elke vrouw,
kwalificaties en individuele omstandigheden. Niettemin, betrokkenheid te tonen voor de openbare
zaken is verplicht op elke moslim man en vrouw. De profeet
Mohammed zei: “Hij die niet de zorg voor de zaken van de moslims te laten zien geen moslim is.”
Bovendien, Palestijnse islamitische vrouwen moeten alle objectieve factoren op de grond rekening
rekening bij de beslissing of de politiek te gaan of doe mee aan politiek activisme.
| september 19, 2010 | Reacties 0
Islam, De politieke islam en Amerika
Arabische Insight
Is “Brotherhood” met Amerika Mogelijke?
Khalil al-Anani
“Er is geen kans om te communiceren met elke U.S. administratie zolang de Verenigde Staten handhaaft haar al lang bestaande visie op de islam als een reëel gevaar, een standpunt dat de Verenigde Staten in hetzelfde schuitje zet als de zionistische vijand. We hebben no-pre bedacht begrippen met betrekking tot het Amerikaanse volk of de U.S. samenleving en haar maatschappelijke organisaties en denktanks. We hebben geen probleem te communiceren met het Amerikaanse volk, maar geen voldoende inspanningen worden gedaan om ons dichterbij te brengen,”Zei Dr. Issam al-Iryan, chef van de politieke afdeling van de Moslim Broederschap in een telefonisch interview.
Al-Iryan's woorden vatten de Moslim Broederschap standpunten van het Amerikaanse volk en het Amerikaanse. regering. Andere leden van de Moslim Broederschap zijn het erover eens, zo zou het einde van Hassan al-Banna, die de groep opgericht 1928. al- Banna bekeken het Westen vooral als een symbool van moreel verval. Andere salafisten - een islamitische school van denken die is gebaseerd op voorouders als voorbeeld modellen - hebben dezelfde opvatting van de Verenigde Staten genomen, maar missen de ideologische flexibiliteit aangehangen door de Moslim Broederschap. Terwijl de Moslim Broederschap gelooft in het aangaan van de Amerikanen in dialoog met de burger, andere extremistische groepen te zien geen enkel punt in de dialoog en in stand houden die kracht is de enige manier van omgaan met de Verenigde Staten.
| september 15, 2010 | Reacties 0
WORTELS VAN MISLUKKING
IBRAHIM KALIN
In de nasleep van september 11, de lange en wisselvallige relatie tussen de islam en het Westen ging een nieuwe fase in. De aanslagen werden geïnterpreteerd als de vervulling van een profetie die al lang in het bewustzijn van het Westen was, d.w.z., de komst van de islam als een dreigende macht met een duidelijke bedoeling om de westerse beschaving te vernietigen. Voorstellingen van de islam als een gewelddadige, activist, en onderdrukkende religieuze ideologie strekte zich uit van televisieprogramma's en staatsbureaus tot scholen en internet. Er werd zelfs gesuggereerd dat Mekka, de heiligste stad van de islam, worden "gebombardeerd" om een blijvende les te geven aan alle moslims. Hoewel men kan kijken naar het wijdverbreide gevoel van woede, vijandigheid, en wraak als een normale menselijke reactie op het afschuwelijke verlies van onschuldige levens, de demonisering van moslims is het resultaat van diepere filosofische en historische kwesties.
Op veel subtiele manieren, de lange geschiedenis van de islam en het westen, van de theologische polemiek van Bagdad in de achtste en negende eeuw tot de ervaring van convivencia in Andalusië in de twaalfde en dertiende eeuw, informeert de huidige percepties en scrupules van elke beschaving ten opzichte van de andere. Dit artikel zal enkele van de meest opvallende kenmerken van deze geschiedenis onderzoeken en beargumenteren dat de monolithische representaties van de islam, gemaakt en ondersteund door een zeer complexe reeks beeldproducenten, denktanks, academici, lobbyisten, beleidsmakers, en media, het huidige westerse geweten domineren, hebben hun wortels in de lange geschiedenis van het Westen met de islamitische wereld. Er zal ook worden betoogd dat de diepgewortelde twijfels over de islam en moslims hebben geleid en blijven leiden tot fundamenteel gebrekkige en foutieve beleidsbeslissingen die een directe impact hebben op de huidige verhoudingen van de islam en het Westen. De bijna ondubbelzinnige identificatie van de islam met terrorisme en extremisme in de hoofden van veel Amerikanen na september 11 is een uitkomst die wordt gegenereerd door beide historische misvattingen, die hieronder in enig detail zal worden geanalyseerd:, en de politieke agenda van bepaalde belangengroepen die confrontatie zien als de enige manier om met de islamitische wereld om te gaan. Het is te hopen dat de volgende analyse een historische context zal bieden waarin we deze tendensen en hun repercussies voor beide werelden kunnen begrijpen..
| september 07, 2010 | Reacties 0
Bezetting, Kolonialisme, Apartheid?
The Human Sciences Research Council
The Human Sciences Research Council van Zuid-Afrika in opdracht van deze studie om de hypothese die uitgaat van Professor John Dugard in het verslag dat hij in januari aan de Raad VN-Mensenrechtenraad gepresenteerd testen 2007, in zijn hoedanigheid van speciaal VN-rapporteur voor de mensenrechtensituatie in de bezette Palestijnse gebieden door Israël (namelijk, de Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem, en
Gas, hierna OPT). Professor Dugard stelde de vraag: Israel is duidelijk in militaire bezetting van het OPT. Tegelijkertijd, elementen van het beroep zijn vormen van kolonialisme en apartheid, die in strijd zijn met het internationaal recht. Wat zijn de juridische gevolgen van een regime van langdurige bezetting met kenmerken van het kolonialisme en apartheid voor de bezette mensen, de bezettende macht en derde landen?
Om deze gevolgen te overwegen, deze studie uiteengezet om legaal het terrein van vraag Professor Dugard onderzoeken: Israël is de bewoner van het OPT, en, als, do elementen van de bezetting van deze gebieden bedraagt kolonialisme en apartheid? Zuid-Afrika heeft een duidelijk belang bij deze vragen, gezien de bittere geschiedenis van apartheid, waarbij de ontkenning van zelfbeschikking meebrengt
om de meerderheid van de bevolking en, tijdens de bezetting van Namibië, de uitbreiding van de apartheid aan dat gebied dat Zuid-Afrika effectief wilde koloniseren. Deze illegale praktijken mogen niet elders worden gerepliceerd: andere volkeren mag niet lijden aan in de manier waarop de bevolking van Zuid-Afrika en Namibië hebben geleden.
Om deze problemen te ontdekken, een internationaal team van wetenschappers werd samengesteld. Het doel van dit project was om de situatie vanuit de nonpartisan perspectief van het internationaal recht te onderzoeken, in plaats van deel te nemen aan het politieke discours en retoriek. Deze studie is het resultaat van een vijftien maanden gezamenlijk proces van intensief onderzoek, overleg, schrijven en beoordeling. Zij concludeert en, Het is te hopen, overtuigend stelt en toont duidelijk aan dat Israël, sinds 1967, heeft de oorlogvoerende bezettende mogendheid in het OPT geweest, en dat de bezetting van deze gebieden is uitgegroeid tot een koloniale onderneming die een systeem van apartheid implementeert. Belligerent bezetting is op zichzelf niet een onrechtmatige situatie: het wordt geaccepteerd als een mogelijk gevolg van een gewapend conflict. Tegelijkertijd, volgens het recht van gewapende conflicten (ook wel bekend als het internationaal humanitair recht), bezetting is bedoeld om slechts een tijdelijke stand van zaken zijn. Internationaal recht verbiedt de eenzijdige annexatie of permanente overname van het grondgebied als gevolg van de dreiging of gebruik van geweld: wanneer dit het geval, geen enkele staat kan herkent en ondersteunt de ontstane onrechtmatige toestand. In tegenstelling tot de bezetting, zowel kolonialisme en apartheid zijn altijd onwettig en inderdaad worden beschouwd als bijzonder ernstige schendingen van het internationaal recht, omdat ze fundamenteel in strijd zijn met de kernwaarden van de internationale rechtsorde zijn. Kolonisatie schendt zelfbeschikkingsrecht,
waarin het Internationaal Gerechtshof (ICJ) heeft bevestigd als ‘een van de essentiële principes van de hedendaagse internationaal recht’. Alle staten hebben de plicht om te respecteren en te bevorderen zelfbeschikking. Apartheid is een verergerd geval van rassendiscriminatie, dat gevormd wordt volgens het Internationaal Verdrag ter bestrijding en bestraffing van de misdaad van apartheid (1973,
hierna: ‘Apartheid Convention’) door de woorden ‘onmenselijke handelingen, gepleegd ten behoeve van het opzetten en onderhouden van overheersing door een raciale groep van personen boven alle andere raciale groep van personen en systematisch te onderdrukken hen’. De praktijk van apartheid, bovendien, is een internationale misdaad.
Professor Dugard in zijn verslag aan de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties in 2007 suggereerde dat een advies over de juridische gevolgen van het gedrag van Israël moet worden gevraagd van de ICJ. Dit advies zou ongetwijfeld een aanvulling op de mening dat de ICJ in geleverde 2004 op de juridische gevolgen van de bouw van een muur in de bezette Palestijnse gebieden (hierna: ‘the Wall advies’). Deze cursus van juridische stappen niet uit te putten de opties te openen voor de internationale gemeenschap, evenmin de verplichtingen van derde landen en internationale organisaties als ze worden beoordeeld dat een andere Staat houdt zich bezig met de praktijken van kolonialisme en apartheid.
| september 07, 2010 | Reacties 0
ISLAM, DEMOCRATIE & DE VS:
Cordoba Foundation
Abdullah Faliq
Intro ,
In weerwil van het feit dat zowel een vaste en een complex debat, Bogen Quarterly opnieuw bezien theologische en praktische overwegingen, het belangrijke debat over de relatie en de compatibiliteit tussen de islam en democratie, zoals weerspiegeld in de agenda van hoop en verandering Barack Obama. Terwijl veel vieren Obama's overwicht op de Oval Office als een nationale catharsis voor de VS, anderen blijven minder optimistisch van een verschuiving in de ideologie en de aanpak in de internationale arena. Hoewel veel van de spanning en wantrouwen tussen de islamitische wereld en de Verenigde Staten kan worden toegeschreven aan de aanpak van de bevordering van de democratie, meestal ten gunste van dictaturen en marionettenregimes dat lippendienst bewijzen aan de democratische waarden en mensenrechten, de naschok van 9/11 heeft echt verder gecementeerd het twijfels door Amerika's positie op de politieke islam. Het is een muur negativiteit gemaakt zoals gevonden door worldpublicopinion.org, volgens welke 67% van de Egyptenaren geloven dat wereldwijd Amerika een “overwegend negatief” rol speelt.
America's antwoord is dus apt geweest. Door de verkiezing van Obama, veel over de hele wereld hun hoop voor de ontwikkeling van een minder oorlogszuchtige, maar eerlijker buitenlands beleid ten aanzien van de moslimwereld. Th e test voor Obama, als we bespreken, is hoe Amerika en haar bondgenoten bevordering van de democratie. Zal het vergemakkelijken of het opleggen?
Bovendien, kan het belangrijker een eerlijke bemiddelaar in langdurige zones van confl icts? Mobiliseren van de expertise en het inzicht van prolifi
c geleerden, academici, doorgewinterde journalisten en politici, Arches Quarterly brengt om de relatie tussen de islam en democratie en de rol van Amerika licht - evenals de veranderingen teweeggebracht door Obama, bij het zoeken naar de gemeenschappelijke grond. Anas Altikriti, de CEO van Th e Cordoba Foundation biedt de openingszet om deze discussie, waar hij refl ects op de hoop en uitdagingen die rust op pad Obama's. Na Altikriti, de voormalige adviseur van president Nixon, Dr Robert Crane off ers een grondige analyse van de islamitische beginsel van het recht op vrijheid. Anwar Ibrahim, voormalig vice-premier van Maleisië, verrijkt de discussie met de praktische realiteit van de uitvoering van de democratie in de islamitische dominant samenlevingen, namelijk, in Indonesië en Maleisië.
We hebben ook Dr Shireen Hunter, van Georgetown University, VS, die onderzoekt islamitische landen die achterblijven in de democratisering en modernisering. Th is wordt aangevuld met terrorisme schrijver, Dr Nafeez Ahmed's uitleg van de crisis van de post-moderniteit en de
ondergang van de democratie. Dr Daud Abdullah (Directeur van het Midden-Oosten Media Monitor), Alan Hart (voormalig ITN en BBC Panorama correspondent; auteur van het zionisme: Th e echte vijand van de Joden) en Asem Sondos (Redacteur van Egypte Sawt Al Omma wekelijks) concentreren op Obama en zijn rol ten aanzien van de democratie-promotie in de moslimwereld, evenals Amerikaanse betrekkingen met Israël en de Moslim Broederschap.
Minister van Buitenlandse Zaken, Maldiven, Ahmed Shaheed speculeert over de toekomst van de islam en democratie; Cllr. Gerry Maclochlainn
– een Sinn Féin lid dat vier jaar doorstaan in de gevangenis voor het Ierse Republikeinse activiteiten en een voorvechter van de Guildford 4 en Birmingham 6, refl ects over zijn recente reis naar Gaza, waar hij de impact van de brutaliteit en onrechtvaardigheid getuige uitgedeeld tegen Palestijnen; Dr Marie Breen-Smyth, Directeur van het Centrum voor de Studie van radicalisering en hedendaagse politiek geweld bespreekt de uitdagingen van kritisch onderzoek naar de politieke terreur; Dr Khalid al-Mubarak, schrijver en toneelschrijver, bespreekt de vooruitzichten van de vrede in Darfur; en tenslotte journalist en mensenrechtenactivist Ashur Shamis kijkt kritisch naar de democratisering en politisering van de moslims vandaag de dag.
We hopen dat dit alles zorgt voor een begrijpend lezen en een bron voor refl ectie over onderwerpen die aff ect ons allen in een nieuwe dageraad van hoop.
Dank je
| september 07, 2010 | Reacties 0
US Hamas beleid blokken vredesproces Midden-Oosten
Henry Siegman
Mislukt bilaterale gesprekken de voorbije 16 jaren hebben aangetoond dat een Midden-Oosten vredesakkoord nooit kan worden bereikt door de partijen zelf. Israëlische regeringen denken dat ze kunnen een internationale veroordeling van hun illegale koloniale project op de Westelijke Jordaanoever trotseren omdat ze kunnen rekenen op de Verenigde Staten zich te verzetten tegen internationale sancties. Bilaterale gesprekken die niet worden omlijst door US-geformuleerd parameters (gebaseerd op de resoluties van de Veiligheidsraad, de Oslo-akkoorden, het Arabische vredesinitiatief, de “road map” en andere eerdere Israëlisch-Palestijnse akkoorden) kan niet slagen. Israëlische regering is van mening dat het Amerikaanse Congres een Amerikaanse president niet zal toestaan dat dergelijke parameters uit te geven en vragen om hun aanvaarding. Wat hoop dat er voor de bilaterale gesprekken die CV in Washington DC on September 2 is volledig afhankelijk van President Obama bewijst dat geloof niet te kloppen, en over de vraag of de “bridging voorstellen” Hij heeft beloofd, moeten de gesprekken te bereiken een impasse, zijn een eufemisme voor het indienen van de Amerikaanse parameters. Een dergelijk initiatief van de VS Israël moet keiharde garanties te bieden voor zijn veiligheid binnen de grenzen van vóór 1967, maar tegelijkertijd moet duidelijk maken deze verzekeringen zijn niet beschikbaar als Israël dringt aan op het ontkennen van de Palestijnen een levensvatbare en soevereine staat op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook. Dit artikel richt zich op de andere belangrijke belemmering voor een permanente status overeenkomst: het ontbreken van een effectieve Palestijnse gesprekspartner. Het aanpakken van Hamas’ legitieme grieven - en zoals opgemerkt in een recent CENTCOM rapport, Hamas heeft legitieme grieven - zou kunnen leiden tot de terugkeer naar een Palestijnse coalitieregering dat Israël zou voorzien van een geloofwaardig vredesproces partner. Als dat outreach mislukt als gevolg van Hamas’ rejectionisme, vermogen van de organisatie om een redelijk akkoord onderhandeld door andere Palestijnse politieke partijen te voorkomen zal zijn aanzienlijk belemmerd. Als de regering-Obama een internationaal initiatief niet zal leiden tot de parameters van een Israëlisch-Palestijnse overeenkomst vastleggen en actief bevorderen van de Palestijnse politieke verzoening, Europa moet doen, en hoop Amerika zal volgen. helaas, er is geen zilveren kogel dat het doel van kan garanderen “twee staten naast elkaar leven in vrede en veiligheid.”
Maar huidige koers van president Obama zich verzet tegen het absoluut.
| september 07, 2010 | Reacties 0
islamisme revisited
MAHA Azzam
Er is een politiek en veiligheid crisis rond wat wordt aangeduid als islamisme genoemd, een crisis waarvan de antecedenten lang voorafgaan 9/11. In de afgelopen 25 jaar, zijn er verschillende accenten over hoe uit te leggen en te bestrijden islamisme geweest. Analisten en beleidsmakers
in de jaren 1980 en 1990 sprak over de oorzaken van de militante islam als zijnde economische malaise en marginalisering. Meer recent is er een focus op politieke hervormingen is geweest als een middel om het ondermijnen van de aantrekkingskracht van radicalisme. Steeds vandaag, de ideologische en religieuze aspecten van het islamisme moeten worden aangepakt, omdat ze kenmerken van een breder politiek en veiligheid debat zijn geworden. Of het nu in verband met Al-Qaeda terrorisme, politieke hervormingen in de moslimwereld, de nucleaire kwestie in Iran of gebieden van crisis, zoals Palestina en Libanon, Het is gemeengoed te fi nd die ideologie en religie worden gebruikt door partijen tegenover elkaar als bron van legitimatie worden, inspiratie en vijandschap.
De situatie wordt vandaag verder gecompliceerd door de groeiende antagonisme tegen en angst voor de islam in het Westen als gevolg van terreur aanslagen die op hun beurt van invloed zijn op houding ten opzichte van immigratie, religie en cultuur. De grenzen van de umma of de gemeenschap van de gelovigen hebben opgerekt dan moslimstaten naar Europese steden. De umma bestaat potentieel waar er moslimgemeenschappen. De gedeelde gevoel te behoren tot een gemeenschappelijk geloof toeneemt in een omgeving waar het gevoel van integratie in de omringende gemeenschap is onduidelijk en waar de discriminatie duidelijk kan zijn. Hoe groter de verwerping van de waarden van de samenleving,
of in het Westen of zelfs in een islamitische staat, hoe groter de consolidatie van de morele kracht van de islam als een culturele identiteit en de waarde-systeem.
Naar aanleiding van de bomaanslagen in Londen op 7 Juli 2005 werd het steeds duidelijker dat sommige jonge mensen beweren religieuze betrokkenheid als een manier van uitdrukken etniciteit. De banden tussen moslims over de hele wereld en hun perceptie dat moslims kwetsbaar zijn velen in zeer diff Erent delen van de wereld heeft geleid tot hun eigen lokale dilemma's samen te voegen in de bredere islamitische één, met identifi ed cultureel, zijn hoofdzakelijk of gedeeltelijk, met een breed defi ned Islam.
| september 06, 2010 | Reacties 0
Precisie bij de wereldwijde oorlog tegen terreur:
Sherifa Zuhur
Zeven jaar na de in september 11, 2001 (9/11) aanvallen, veel deskundigen geloven dat al-Qaeda heeft herwonnen kracht en dat zijn copycats of filialen zijn dodelijker dan voorheen. De National Intelligence Estimate van 2007 beweerd dat Al-Qaeda is nu gevaarlijker dan voorheen 9/11.1 Al-Qaeda's emulators blijven bedreigen westerse, Midden Oosten, en Europese landen, zoals in de plot verijdeld in september 2007 in Duitsland. Bruce Riedel staten: Grotendeels dankzij gretigheid van Washington in Irak te gaan in plaats van de jacht op de leiders van al-Qaeda, de organisatie heeft nu een solide basis van de operaties in de Badlands van Pakistan en een effectieve franchise in West-Irak. Zijn bereik heeft verspreid in heel de islamitische wereld en in Europa . . . Osama bin Laden heeft een succesvolle propagandacampagne gemonteerd. . . . Zijn ideeën nu trekken meer volgers dan ooit.
Het is waar dat verschillende salafi-jihadistische organisaties nog steeds in opkomst in de hele islamitische wereld. Waarom hebben zwaar middelen reacties op het islamistisch terrorisme dat we roepen de wereldwijde jihad niet bewezen zeer effectief?
Verhuizen naar de instrumenten van “soft power,”Hoe zit het met de effectiviteit van de westerse inspanningen om moslims in de Global War on Terror versterken (GWOT)? Waarom heeft de Verenigde Staten won zo weinig “hearts and minds” in de bredere islamitische wereld? Waarom Amerikaanse strategische berichten over deze kwestie te spelen zo slecht in de regio? Waarom, ondanks brede islamitische afkeuring van extremisme, zoals weergegeven in enquêtes en officiële uitlatingen van de belangrijkste islamitische leiders, is de steun voor bin Ladin zelfs toegenomen in Jordanië en in Pakistan?
Deze monografie zal niet de oorsprong van islamitisch geweld te herzien. Het is in plaats daarvan betrekking op een soort conceptuele storing die de GWOT en die moslims weerhoudt steunen verkeerd construeert. Ze zijn niet in staat zich te identificeren met de voorgestelde transformerende tegenmaatregelen, omdat ze een deel van hun core overtuigingen en instellingen als doelwit bij onderscheiden
dit streven.
Verscheidene diep problematische trends verwarren de Amerikaanse conceptualisaties van de GWOT en de strategische boodschappen gemaakt om te vechten dat War. Deze evolueren van (1) postkoloniale politieke benaderingen van moslims en islamitische meerderheid landen die sterk verschillen en daarom produceren tegenstrijdige en verwarrende indrukken en effecten; en (2) resterende algemene onwetendheid en vooroordelen tegenover de islam en subregionale culturen. Voeg daarbij de Amerikaanse woede, angst, en angst voor de dodelijke gebeurtenissen van 9/11, en bepaalde elementen, ondanks het aandringen van het hoofd koel, houden moslims en hun religie verantwoordelijk voor de wandaden van hun geloofsgenoten, of die vinden het handig om dit te doen om politieke redenen.
| september 06, 2010 | Reacties 0
Egyptische Moslimbroeders: CONFRONTATIE of integratie?
Onderzoek
De Vereniging van het succes Moslimbroeders in het november-december 2005 verkiezingen voor de Volksvergadering zond schokgolven door middel van politieke systeem van Egypte. In antwoord, het regime met harde hand op de beweging, lastiggevallen andere potentiële rivalen en zijn vliegvlug hervormingsproces omgekeerd. Dit is gevaarlijk kortzichtig. Er is reden om bezorgd te zijn over het politieke programma van de Moslimbroeders, en ze te danken aan de mensen echte opheldering over een aantal van zijn aspecten. Maar de regerende Nationale Democratische
Party's (NDP) weigering om zijn greep los te maken risico's verergeren spanningen in een tijd van zowel de politieke onzekerheid rond de presidentiële successie en ernstige sociaal-economische onrust. Hoewel dit zal waarschijnlijk een langdurige, geleidelijk proces, de regeling moet voorbereidende stappen te nemen om de deelname van de Moslimbroeders in het politieke leven te normaliseren. De Moslimbroeders, wier sociale activiteiten zijn reeds lang getolereerd, maar waarvan de rol in de formele politiek strikt beperkt, won een ongekende 20 procent van de parlementszetels in de 2005 verkiezingen. Zij deden dat ondanks concurreren voor slechts een derde van de beschikbare zitplaatsen en ondanks aanzienlijke hindernissen, inbegrip van de politie repressie en verkiezingsfraude. Dit succes bevestigt hun positie als een uiterst, overzichtelijk en diepgewortelde politieke kracht. Tegelijkertijd, Hij benadrukte dat er zwakke punten van zowel de legale oppositie en de regerende partij. Het regime zou goed hebben ingezet, dat een bescheiden toename van de parlementaire vertegenwoordiging van de Moslimbroeders kunnen worden gebruikt om stoke vrees voor een islamistische overname en daarbij dienen als een reden om kraam hervorming. Als, de strategie is op zware risico van terugslag.
| september 05, 2010 | Reacties 0
Irak en de toekomst van de politieke islam
James Piscatori
Vijfenzestig jaar geleden een van de grootste geleerden van de moderne islam vroeg de simpele vraag, “Waar de islam?”, Waar was de islamitische wereld gaan? Het was een tijd van intense onrust in zowel de westerse en islamitische wereld - de ondergang van het imperialisme en kristallisatie van een nieuwe staat systeem buiten Europa; de creatie en het testen van de neo- Wilsonian wereld orde in de Volkenbond; de opkomst van het Europese fascisme. Sir Hamilton Gibb erkend dat islamitische samenlevingen, niet in staat om een dergelijke wereld trends te vermijden, werden ook geconfronteerd met de even onvermijdelijke penetratie van nationalisme, secularisme, en verwestersing. Terwijl hij voorzichtig waarschuwde tegen het maken van voorspellingen - gevaren voor ons allen die geïnteresseerd zijn in het Midden-Oosten en de islamitische politiek - voelde hij zeker van twee dingen:
(een) de islamitische wereld zou bewegen tussen het ideaal van solidariteit en de realiteit van de divisie;
(b) de sleutel tot de toekomst lag in leiderschap, of die spreekt met gezag voor de islam.
Vandaag Gibb's voorspellingen kan heel goed zijn vernieuwd relevantie als we geconfronteerd met een toenemende crisis over Irak, het ontvouwen van een expansieve en controversiële oorlog tegen het terrorisme, en de voortdurende Palestijnse kwestie. In deze lezing wil ik kijken naar de factoren die de loop van de islamitische politiek van invloed kunnen zijn in de huidige periode en de nabije toekomst. Hoewel de punten zal ik verhogen zullen waarschijnlijk tot een bredere relevantie hebben, Ik zal vooral putten uit het geval van de Arabische wereld.
Veronderstellingen over de politieke islam Er is geen gebrek aan voorspellingen als het gaat om een gepolitiseerde islam of het islamisme. ‘Islamisme’ wordt het best begrepen als een gevoel dat er iets mis is gegaan met de hedendaagse islamitische samenlevingen en dat de oplossing moet in een reeks van politieke actie liggen. Vaak door elkaar gebruikt met ‘fundamentalisme’, Islamisme is beter gelijkgesteld met ‘politieke islam’. Verschillende commentatoren hebben haar ondergang en de komst van de post-islamitische tijdperk verkondigd. Zij stellen dat het repressieve apparaat van de staat duurzamer heeft bewezen dan de islamitische oppositie en dat de ideologische incoherentie van de islamisten zij ongeschikt zijn om de moderne politieke concurrentie heeft gemaakt. De gebeurtenissen van 11 september leek deze voorspelling tegenspreken, nog, ongeschokt, zij hebben betoogd dat een dergelijke spectaculaire, vrijwel anarchistische acts alleen bewijzen dat het faillissement van islamitische ideeën en suggereren dat de radicalen enige echte hoop van de machtsovername hebben verlaten.
| september 04, 2010 | Reacties 0
Islam en democratie
ITAC
Als men leest de pers of luistert naar de commentatoren van internationale zaken, Er wordt vaak gezegd - en nog vaker impliciet maar niet gezegd - dat de islam niet verenigbaar is met de democratie. In de jaren negentig, Samuel Huntington verrekening een intellectueel storm toen hij publiceerde Botsende beschavingen, waarin presenteert hij zijn prognoses voor de wereld - met een hoofdletter. In het politieke domein, Hij merkt op dat terwijl Turkije en Pakistan een aantal kleine aanspraak op “democratische legitimiteit” alle andere “... zou kunnen hebben islamitische landen waren overweldigend ondemocratische: monarchieën, one-party systemen, militaire regimes, persoonlijke dictaturen of een combinatie van deze, meestal rustend op een beperkt gezin, stam, of tribale base”. Het uitgangspunt waarop zijn betoog is gebaseerd, is dat ze niet alleen ‘niet zoals wij’, ze zijn eigenlijk in tegenstelling tot onze essentiële democratische waarden. Hij gelooft, als de anderen, dat terwijl het idee van de westerse democratie wordt verzet in andere delen van de wereld, de confrontatie is het meest opmerkelijk in die regio's waar de islam de dominante geloof.
Het argument is ook gemaakt van de andere kant ook. Een Iraanse religieuze geleerde, na te denken over een vroeg twintigste-eeuwse constitutionele crisis in zijn land, verklaarde dat islam en democratie zijn niet compatibel omdat de mensen niet gelijk zijn en een wetgevend orgaan niet nodig is vanwege de inclusieve karakter van het islamitische religieuze wet. Een soortgelijke positie werd meer recent door Ali Belhadj, een Algerijnse middelbare school leraar, prediker en (in deze context) leider van de FIS, toen hij verklaarde “democratie was geen islamitische begrip”. Misschien wel de meest dramatische verklaring van die strekking was dat van Abu Musab al-Zarqawi, leider van de soennitische opstandelingen in Irak, die, wanneer zij worden geconfronteerd met het vooruitzicht van een verkiezing, kaak democratie als “een kwade principe”.
Maar volgens sommige islamitische geleerden, democratie blijft een belangrijk ideaal in de islam, met het voorbehoud dat het altijd onderworpen aan de religieuze wet. De nadruk op de voornaamste plaats van de shari'a is een element van bijna elke islamitische reactie bestuur, matige of extreme. Alleen als de heerser, die zijn gezag van God ontvangt, beperkt zijn acties aan de “toezicht op het bestuur van de shari'a” is hij moet worden gehoorzaamd. Als hij anders doet dan dit, hij is een niet-gelovige en toegewijde moslims zijn in opstand te komen tegen hem. Hierin ligt de rechtvaardiging voor een groot deel van het geweld dat de moslimwereld in zulke vormen van strijd heeft geteisterd als die heerst in Algerije in de jaren '90
| september 04, 2010 | Reacties 0
Uitdagend autoritarisme, Kolonialisme, en verdeeldheid: De islamitische politieke hervormingsbewegingen van al-Afghani en Rida
Ahmed Ali Salem
The decline of the Muslim world preceded European colonization of most
Muslim lands in the last quarter of the nineteenth century and the first
quarter of the twentieth century. In het bijzonder, the Ottoman Empire’s
power and world status had been deteriorating since the seventeenth century.
But, more important for Muslim scholars, it had ceased to meet
some basic requirements of its position as the caliphate, the supreme and
sovereign political entity to which all Muslims should be loyal.
daarom, some of the empire’s Muslim scholars and intellectuals called
for political reform even before the European encroachment upon
Muslim lands. The reforms that they envisaged were not only Islamic, maar
also Ottomanic – from within the Ottoman framework.
These reformers perceived the decline of the Muslim world in general,
and of the Ottoman Empire in particular, to be the result of an increasing
disregard for implementing the Shari`ah (Islamic law). Evenwel, since the
late eighteenth century, an increasing number of reformers, sometimes supported
by the Ottoman sultans, began to call for reforming the empire along
modern European lines. The empire’s failure to defend its lands and to
respond successfully to the West’s challenges only further fueled this call
for “modernizing” reform, which reached its peak in the Tanzimat movement
in the second half of the nineteenth century.
Other Muslim reformers called for a middle course. On the one hand,
they admitted that the caliphate should be modeled according to the Islamic
sources of guidance, especially the Qur’an and Prophet Muhammad’s
teachings (Sunnah), and that the ummah’s (the world Muslim community)
unity is one of Islam’s political pillars. Aan de andere kant, they realized the
need to rejuvenate the empire or replace it with a more viable one. Inderdaad,
their creative ideas on future models included, but were not limited to, de
following: replacing the Turkish-led Ottoman Empire with an Arab-led
caliphate, building a federal or confederate Muslim caliphate, establishing
a commonwealth of Muslim or oriental nations, and strengthening solidarity
and cooperation among independent Muslim countries without creating
a fixed structure. These and similar ideas were later referred to as the
Muslim league model, which was an umbrella thesis for the various proposals
related to the future caliphate.
Two advocates of such reform were Jamal al-Din al-Afghani and
Muhammad `Abduh, both of whom played key roles in the modern
Islamic political reform movement.1 Their response to the dual challenge
facing the Muslim world in the late nineteenth century – European colonization
and Muslim decline – was balanced. Their ultimate goal was to
revive the ummah by observing the Islamic revelation and benefiting
from Europe’s achievements. Evenwel, they disagreed on certain aspects
and methods, as well as the immediate goals and strategies, of reform.
While al-Afghani called and struggled mainly for political reform,
`Abduh, once one of his close disciples, developed his own ideas, die
emphasized education and undermined politics.
| september 02, 2010 | Reacties 0
Een islamitische archipel
Max L. Bruto
This book has been many years in the making, as the author explains in his Preface, though he wrote most of the actual text during his year as senior Research Fellow with the Center for Strategic Intelligence Research. The author was for many years Dean of the School of Intelligence Studies at the Joint Military Intelligence College. Even though it may appear that the book could have been written by any good historian or Southeast Asia regional specialist, this work is illuminated by the author’s more than three decades of service within the national Intelligence Community. His regional expertise often has been applied to special assessments for the Community. With a knowledge of Islam unparalleled among his peers and an unquenchable thirst for determining how the goals of this religion might play out in areas far from the focus of most policymakers’ current attention, the author has made the most of this opportunity to acquaint the Intelligence Community and a broader readership with a strategic appreciation of a region in the throes of reconciling secular and religious forces.
This publication has been approved for unrestricted distribution by the Office of Security Review, Department of Defense.
| augustus 27, 2010 | Reacties 0
Democratie in islamitisch politiek denken
Azzam S. Tamimi
Democracy has preoccupied Arab political thinkers since the dawn of the modern Arab renaissance about two centuries ago. Since then, the concept of democracy has changed and developed under the influence of a variety of social and political developments.The discussion of democracy in Arab Islamic literature can be traced back to Rifa’a Tahtawi, the father of Egyptian democracy according to Lewis Awad,[3] who shortly after his return to Cairo from Paris published his first book, Takhlis Al-Ibriz Ila Talkhis Bariz, in 1834. The book summarized his observations of the manners and customs of the modern French,[4] and praised the concept of democracy as he saw it in France and as he witnessed its defence and reassertion through the 1830 Revolution against King Charles X.[5] Tahtawi tried to show that the democratic concept he was explaining to his readers was compatible with the law of Islam. He compared political pluralism to forms of ideological and jurisprudential pluralism that existed in the Islamic experience:
Religious freedom is the freedom of belief, of opinion and of sect, provided it does not contradict the fundamentals of religion . . . The same would apply to the freedom of political practice and opinion by leading administrators, who endeavour to interpret and apply rules and provisions in accordance with the laws of their own countries. Kings and ministers are licensed in the realm of politics to pursue various routes that in the end serve one purpose: good administration and justice.[6] One important landmark in this regard was the contribution of Khairuddin At-Tunisi (1810- 99), leader of the 19th-century reform movement in Tunisia, who, in 1867, formulated a general plan for reform in a book entitled Aqwam Al-Masalik Fi Taqwim Al- Mamalik (The Straight Path to Reforming Governments). The main preoccupation of the book was in tackling the question of political reform in the Arab world. While appealing to politicians and scholars of his time to seek all possible means in order to improve the status of the
community and develop its civility, he warned the general Muslim public against shunning the experiences of other nations on the basis of the misconception that all the writings, inventions, experiences or attitudes of non-Muslims should be rejected or disregarded.
Khairuddin further called for an end to absolutist rule, which he blamed for the oppression of nations and the destruction of civilizations.
| augustus 27, 2010 | Reacties 0
IkhwanScope Op Facebook
Op IkhwanScope Scribd
IkhwanScope Op Twitter