RSSAlle items in de "Hamas" Categorie

De Arabische Morgen

DAVID B. Ottaway

oktober 6, 1981, was bedoeld als een feestdag in Egypte. Het was de verjaardag van de mooiste moment van de Egyptische overwinning in drie Arabisch-Israëlische conflict, toen het land de underdog leger stuwkracht over het Suezkanaal in de opening dagen Ofthe 1973 Yom Kippoer-oorlog en stuurde de Israëlische troepen afgehaspeld in retraite. Op een koele, wolkenloze ochtend, het Cairo stadion zat vol met Egyptische gezinnen die waren gekomen om te zien de militaire strut haar hardware.On het toetsen stand, President Anwar el-Sadat,architect van de oorlog, keek met voldoening als mannen en machines voor hem paradeerden. Ik was in de buurt, een pas gearriveerde buitenlandse correspondent.Suddenly, een van het leger vrachtwagens gestopt direct voor de herziening stand net zoals zes Mirage jets overhead brulde in een acrobatische voorstelling, het schilderen van de hemel met lange paden van rood, geel, Purper,en groene rook. Sadat stond op, blijkbaar bereidt zich voor om te wisselen salutes met nog een contingent van de Egyptische troepen. Hij maakte zich een perfect doelwit voor vier islamitische moordenaars die uit de vrachtwagen gesprongen, bestormden het podium, en bezaaid zijn lichaam met bullets.As de moordenaars bleef voor wat leek een eeuwigheid om de stand te spuiten met hun dodelijke brand, Ik overwoog een ogenblik of op de grond en het risico getroffen te worden vertrapt tot de dood door paniek toeschouwers of blijven te voet en het nemen van risico een verdwaalde kogel. Instinct vertelde me om te verblijven op mijn voeten, en mijn gevoel voor journalistieke plicht dreef me om te gaan erachter te komen of Sadat was levend of dood.

FEMINISME TUSSEN secularisme islamisme: HET GEVAL VAN PALESTINA

Dr, Islah Jad

Parlementsverkiezingen in de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook in 2006 bracht aan de macht van de islamitische beweging Hamas, die ging over tot de meerderheid van de Palestijnse Wetgevende Raad en ook de eerste meerderheid Hamas-regering te vormen. Deze verkiezingen geleid tot de benoeming van de eerste vrouwelijke Hamas-minister, die werd de minister van Vrouwenzaken. tussen maart 2006 en juni 2007, twee verschillende vrouwelijke ministers Hamas ervan uitgegaan dat dit bericht, maar beide vond het moeilijk om het beheer van het ministerie, aangezien de meeste van haar werknemers waren niet Hamas-leden, maar behoorde tot andere politieke partijen, en de meeste waren leden van Fatah, de dominante stroming regelen van de meeste instellingen Palestijnse Autoriteit. Een gespannen periode van strijd tussen de vrouwen van Hamas in het ministerie van Vrouwenzaken en de vrouwelijke leden van Fatah kwam een ​​einde na Hamas' machtsovername in de Gazastrook en de daaruit voortvloeiende daling van de regering op de Westelijke Jordaanoever - een strijd die heeft soms een gewelddadige wending. Een van de redenen later aangehaald om uit te leggen deze strijd was het verschil tussen seculier feministisch discours en islamitische discours over vrouwenkwesties. In de Palestijnse context nam deze onenigheid over een gevaarlijke natuur als het werd gebruikt om te rechtvaardigen het bestendigen van de bloedige politieke strijd, het verwijderen van Hamas vrouwen uit hun posities of berichten, en de politieke en geografische verschillen gelden op het moment in zowel de Westelijke Jordaanoever en in de bezette Gazastrook.
Deze strijd roept een aantal belangrijke vragen: moeten we straffen de islamistische beweging die aan de macht is gekomen, of moeten we rekening houden met de redenen die hebben geleid tot het falen Fateh in de politieke arena? Kan feminisme bieden een uitgebreid kader voor vrouwen, ongeacht hun sociale en ideologische voorkeuren? Kan een discours van een gedeelde gemeenschappelijke grond voor vrouwen hen te helpen te realiseren en afspraken te maken over hun gemeenschappelijke doelen? Is paternalisme alleen aanwezig in de islamitische ideologie, en niet in nationalisme en patriottisme? Wat bedoelen we met het feminisme? Is er slechts één feminisme, of meerdere feminisms? Wat bedoelen we met de islam – is het de beweging bekend onder deze naam of de religie, de filosofie, of het rechtssysteem? We moeten gaan naar de bodem van deze kwesties en beschouwen ze zorgvuldig, en we moeten eens worden over hen, zodat we later kunnen beslissen, als feministen, als onze kritiek op paternalisme moet gericht zijn op de religie (geloof), die beperkt moet blijven tot het hart van de gelovige en niet worden toegestaan ​​om de controle over de wereld te nemen op grote, of jurisprudentie, die betrekking heeft op verschillende scholen van geloof, dat het juridische systeem in de Koran en de uitspraken van de profeet uit te leggen – de Soennah.

Islamistische DAMES Activism in bezet Palestina

Interviews door Khaled Amayreh

Interview met Sameera Al-Halayka

Sameera Al-Halayka is een gekozen lid van de Palestijnse Wetgevende Raad. Zij was

geboren in het dorp van Shoyoukh in de buurt van Hebron in 1964. Ze heeft een BA in de sharia (Islamitische

Jurisprudentie) van Hebron University. Ze werkte als journalist uit 1996 naar 2006 wanneer

Zij ging het Palestijnse Wetgevende Raad als een gekozen lid in de 2006 verkiezingen.

Ze is getrouwd en heeft zeven kinderen.

Q: Er is een algemene indruk in sommige westerse landen dat vrouwen krijgen

inferieure behandeling binnen islamitische verzetsgroepen, zoals Hamas. Is dit waar?

Hoe worden vrouwen activisten behandeld Hamas?
Rechten en plichten van moslimvrouwen stralen in de eerste plaats uit islamitische sharia of de wet.

Ze zijn niet vrijwillig of charitatieve handelingen of gebaren die we van Hamas of iedereen ontvangen

anders. Zo, voor zover de politieke betrokkenheid en activisme betreft, vrouwen hebben over het algemeen

dezelfde rechten en plichten als mannen. Ten slotte, vrouwen make-up op zijn minst 50 procent van

maatschappij. In zekere zin, ze zijn de hele samenleving, omdat ze baren, en raise,

de nieuwe generatie.

daarom, Ik kan zeggen dat de positie van vrouwen binnen de Hamas is volledig in overeenstemming met haar

status islam zelf. Dit betekent dat ze een volwaardige partner op alle niveaus. Inderdaad, het zou zijn

oneerlijk en onrechtvaardig voor een islamitische (of islamistische als u liever) vrouw om partner in lijden

terwijl ze uitgesloten van het besluitvormingsproces. Dit is de reden waarom de vrouw is rol in

Hamas heeft altijd baanbrekend geweest.

Q: Heb je het gevoel dat de opkomst van politiek activisme van vrouwen binnen Hamas is

een natuurlijke ontwikkeling die compatibel zijn met klassieke Islamitische concepten is

met betrekking tot de status en de rol van de vrouw, of is het slechts een noodzakelijk antwoord op

druk van de moderniteit en de eisen van politieke actie en van de aanhoudende

Israëlische bezetting?

Er is geen tekst in de islamitische jurisprudentie, noch in Hamas handvest dat belemmert vrouwen uit

politieke participatie. Ik denk dat het tegendeel waar is — zijn er tal van Koranverzen

en uitspraken van de profeet Mohammed spoort vrouwen actief in de politiek en publiek

kwesties die moslims. Maar het is ook waar dat voor vrouwen, want het is voor mannen, politiek activisme

is niet verplicht, maar vrijwillig, en wordt grotendeels bepaald in het licht van de capaciteiten van elke vrouw,

kwalificaties en individuele omstandigheden. Niettemin, betrokkenheid te tonen voor de openbare

zaken is verplicht op elke moslim man en vrouw. De profeet

Mohammed zei: “Hij die niet de zorg voor de zaken van de moslims te laten zien geen moslim is.”

Bovendien, Palestijnse islamitische vrouwen moeten alle objectieve factoren op de grond rekening

rekening bij de beslissing of de politiek te gaan of doe mee aan politiek activisme.


smearcasting: Hoe islamofoben spread angst, onverdraagzaamheid en desinformatie

EERLIJK

Julie Hollar

Jim Naureckas

Het maken van islamofobie Mainstream:
Hoe Moslim-bashers zenden hun fanatisme
Een opmerkelijk ding gebeurde op de National Book Critics Circle (NBCC) nominaties in februari 2007: De normaal elitaire en tolerant groep genomineerd voor beste boek op het gebied van de kritiek een boek alom gezien als denigrerend een hele religieuze groep.
De voordracht van Bruce Bawer terwijl Europe Slept: Hoe De radicale islam is het vernietigen van het Westen From Within niet passeren zonder controverse. Past genomineerde Eliot Weinberger hekelde het boek tijdens de jaarlijkse bijeenkomst van de NBCC's, noemde het ‘‘racisme als kritiek’’ (New York Times, 2/8/07). NBCC bestuursvoorzitter John Freeman schreef op de blog van de groep (Kritieke massa, 2/4/07): ‘‘Ik heb nog nooit geweest
meer in verlegenheid gebracht door een keuze dan ik met Bruce Bawer zijn geweest Terwijl Europa sliep…. Zijn hypergeventileerde retoriek tips van de werkelijke kritiek in islamofobie.’’
Hoewel het uiteindelijk niet winnen van de award, Terwijl Europa sliep de erkenning in de hoogste literaire kringen was het symbool van een integratie van islamofobie, niet alleen in de Amerikaanse uitgeverij, maar in de bredere media. Dit rapport geeft een frisse kijk op islamofobie in de media van vandaag en de perpetratrators, waarin een aantal van de achter-de-schermen-verbindingen die zelden worden verkend in media. Het rapport geeft ook vier snapshots, of “case studies,”Beschrijft hoe islamofoob blijven media manipuleren om met het oog op de moslims te schilderen met een brede, hatelijk borstel. Ons doel is om document smearcasting: de openbare geschriften en de verschijningen van islamofobe activisten en experts die opzettelijk en regelmatig angst verspreiden, onverdraagzaamheid en desinformatie. De term “islamofobie” verwijst naar vijandigheid tegenover de islam en moslims die de neiging heeft om een ​​hele geloof ontmenselijken, uitbeelden als fundamenteel vreemd en kent haar inherente, essentiële set van negatieve eigenschappen, zoals irrationaliteit, onverdraagzaamheid en geweld. En niet anders dan de kosten gemaakt in de klassieke document van anti-semitisme, De Protocollen van de Wijzen van Zion, sommige van meer virulente uitdrukkingen islamofobie's–zoals Terwijl Europa sliep–omvatten evocaties van de islamitische ontwerpt naar het Westen te domineren.
Islamitische instellingen en moslims, natuurlijk, moeten worden onderworpen aan dezelfde soort van controle en kritiek als iemand anders. Bijvoorbeeld, wanneer een Noorse islamitische Raadsdebatten of homo's en lesbiennes moet worden uitgevoerd, men kan krachtig veroordelen individuen of groepen delen die mening zonder te trekken alle Europese moslims erin, net als Bawer pyjama Media bericht (8/7/08),
“Europese moslims Debat: Moeten homo's worden uitgevoerd?”
evenzo, extremisten die hun gewelddadige acties te rechtvaardigen met een beroep op een bepaalde interpretatie van de islam kan worden verweten zonder implicating de enorm gevarieerde bevolking van moslims over de hele wereld. Ten slotte, verslaggevers in geslaagd om de bomaanslag in Oklahoma City door Timothy McVeigh te dekken–een aanhanger van de racistische Christian Identity sekte–zonder toevlucht te nemen tot algemene uitspraken te doen over “christelijke terrorisme.” hetzelfde, media hebben terreurdaden gedekt door fanatici die Joods zijn–bijvoorbeeld de Hebron slachting door Baruch Goldstein gedragen (Extra!, 5/6/94)–zonder impliceert het geheel van het Jodendom.

Islam, De politieke islam en Amerika

Arabische Insight

Is “Brotherhood” met Amerika Mogelijke?

Khalil al-Anani

“Er is geen kans om te communiceren met elke U.S. administratie zolang de Verenigde Staten handhaaft haar al lang bestaande visie op de islam als een reëel gevaar, een standpunt dat de Verenigde Staten in hetzelfde schuitje zet als de zionistische vijand. We hebben no-pre bedacht begrippen met betrekking tot het Amerikaanse volk of de U.S. samenleving en haar maatschappelijke organisaties en denktanks. We hebben geen probleem te communiceren met het Amerikaanse volk, maar geen voldoende inspanningen worden gedaan om ons dichterbij te brengen,”Zei Dr. Issam al-Iryan, chef van de politieke afdeling van de Moslim Broederschap in een telefonisch interview.
Al-Iryan's woorden vatten de Moslim Broederschap standpunten van het Amerikaanse volk en het Amerikaanse. regering. Andere leden van de Moslim Broederschap zijn het erover eens, zo zou het einde van Hassan al-Banna, die de groep opgericht 1928. al- Banna bekeken het Westen vooral als een symbool van moreel verval. Andere salafisten - een islamitische school van denken die is gebaseerd op voorouders als voorbeeld modellen - hebben dezelfde opvatting van de Verenigde Staten genomen, maar missen de ideologische flexibiliteit aangehangen door de Moslim Broederschap. Terwijl de Moslim Broederschap gelooft in het aangaan van de Amerikanen in dialoog met de burger, andere extremistische groepen te zien geen enkel punt in de dialoog en in stand houden die kracht is de enige manier van omgaan met de Verenigde Staten.

Bezetting, Kolonialisme, Apartheid?

The Human Sciences Research Council

The Human Sciences Research Council van Zuid-Afrika in opdracht van deze studie om de hypothese die uitgaat van Professor John Dugard in het verslag dat hij in januari aan de Raad VN-Mensenrechtenraad gepresenteerd testen 2007, in zijn hoedanigheid van speciaal VN-rapporteur voor de mensenrechtensituatie in de bezette Palestijnse gebieden door Israël (namelijk, de Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem, en
Gas, hierna OPT). Professor Dugard stelde de vraag: Israel is duidelijk in militaire bezetting van het OPT. Tegelijkertijd, elementen van het beroep zijn vormen van kolonialisme en apartheid, die in strijd zijn met het internationaal recht. Wat zijn de juridische gevolgen van een regime van langdurige bezetting met kenmerken van het kolonialisme en apartheid voor de bezette mensen, de bezettende macht en derde landen?
Om deze gevolgen te overwegen, deze studie uiteengezet om legaal het terrein van vraag Professor Dugard onderzoeken: Israël is de bewoner van het OPT, en, als, do elementen van de bezetting van deze gebieden bedraagt ​​kolonialisme en apartheid? Zuid-Afrika heeft een duidelijk belang bij deze vragen, gezien de bittere geschiedenis van apartheid, waarbij de ontkenning van zelfbeschikking meebrengt
om de meerderheid van de bevolking en, tijdens de bezetting van Namibië, de uitbreiding van de apartheid aan dat gebied dat Zuid-Afrika effectief wilde koloniseren. Deze illegale praktijken mogen niet elders worden gerepliceerd: andere volkeren mag niet lijden aan in de manier waarop de bevolking van Zuid-Afrika en Namibië hebben geleden.
Om deze problemen te ontdekken, een internationaal team van wetenschappers werd samengesteld. Het doel van dit project was om de situatie vanuit de nonpartisan perspectief van het internationaal recht te onderzoeken, in plaats van deel te nemen aan het politieke discours en retoriek. Deze studie is het resultaat van een vijftien maanden gezamenlijk proces van intensief onderzoek, overleg, schrijven en beoordeling. Zij concludeert en, Het is te hopen, overtuigend stelt en toont duidelijk aan dat Israël, sinds 1967, heeft de oorlogvoerende bezettende mogendheid in het OPT geweest, en dat de bezetting van deze gebieden is uitgegroeid tot een koloniale onderneming die een systeem van apartheid implementeert. Belligerent bezetting is op zichzelf niet een onrechtmatige situatie: het wordt geaccepteerd als een mogelijk gevolg van een gewapend conflict. Tegelijkertijd, volgens het recht van gewapende conflicten (ook wel bekend als het internationaal humanitair recht), bezetting is bedoeld om slechts een tijdelijke stand van zaken zijn. Internationaal recht verbiedt de eenzijdige annexatie of permanente overname van het grondgebied als gevolg van de dreiging of gebruik van geweld: wanneer dit het geval, geen enkele staat kan herkent en ondersteunt de ontstane onrechtmatige toestand. In tegenstelling tot de bezetting, zowel kolonialisme en apartheid zijn altijd onwettig en inderdaad worden beschouwd als bijzonder ernstige schendingen van het internationaal recht, omdat ze fundamenteel in strijd zijn met de kernwaarden van de internationale rechtsorde zijn. Kolonisatie schendt zelfbeschikkingsrecht,
waarin het Internationaal Gerechtshof (ICJ) heeft bevestigd als ‘een van de essentiële principes van de hedendaagse internationaal recht’. Alle staten hebben de plicht om te respecteren en te bevorderen zelfbeschikking. Apartheid is een verergerd geval van rassendiscriminatie, dat gevormd wordt volgens het Internationaal Verdrag ter bestrijding en bestraffing van de misdaad van apartheid (1973,
hierna: ‘Apartheid Convention’) door de woorden ‘onmenselijke handelingen, gepleegd ten behoeve van het opzetten en onderhouden van overheersing door een raciale groep van personen boven alle andere raciale groep van personen en systematisch te onderdrukken hen’. De praktijk van apartheid, bovendien, is een internationale misdaad.
Professor Dugard in zijn verslag aan de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties in 2007 suggereerde dat een advies over de juridische gevolgen van het gedrag van Israël moet worden gevraagd van de ICJ. Dit advies zou ongetwijfeld een aanvulling op de mening dat de ICJ in geleverde 2004 op de juridische gevolgen van de bouw van een muur in de bezette Palestijnse gebieden (hierna: ‘the Wall advies’). Deze cursus van juridische stappen niet uit te putten de opties te openen voor de internationale gemeenschap, evenmin de verplichtingen van derde landen en internationale organisaties als ze worden beoordeeld dat een andere Staat houdt zich bezig met de praktijken van kolonialisme en apartheid.

ISLAM, DEMOCRATIE & DE VS:

Cordoba Foundation

Abdullah Faliq

Intro ,


In weerwil van het feit dat zowel een vaste en een complex debat, Bogen Quarterly opnieuw bezien theologische en praktische overwegingen, het belangrijke debat over de relatie en de compatibiliteit tussen de islam en democratie, zoals weerspiegeld in de agenda van hoop en verandering Barack Obama. Terwijl veel vieren Obama's overwicht op de Oval Office als een nationale catharsis voor de VS, anderen blijven minder optimistisch van een verschuiving in de ideologie en de aanpak in de internationale arena. Hoewel veel van de spanning en wantrouwen tussen de islamitische wereld en de Verenigde Staten kan worden toegeschreven aan de aanpak van de bevordering van de democratie, meestal ten gunste van dictaturen en marionettenregimes dat lippendienst bewijzen aan de democratische waarden en mensenrechten, de naschok van 9/11 heeft echt verder gecementeerd het twijfels door Amerika's positie op de politieke islam. Het is een muur negativiteit gemaakt zoals gevonden door worldpublicopinion.org, volgens welke 67% van de Egyptenaren geloven dat wereldwijd Amerika een “overwegend negatief” rol speelt.
America's antwoord is dus apt geweest. Door de verkiezing van Obama, veel over de hele wereld hun hoop voor de ontwikkeling van een minder oorlogszuchtige, maar eerlijker buitenlands beleid ten aanzien van de moslimwereld. Th e test voor Obama, als we bespreken, is hoe Amerika en haar bondgenoten bevordering van de democratie. Zal het vergemakkelijken of het opleggen?
Bovendien, kan het belangrijker een eerlijke bemiddelaar in langdurige zones van confl icts? Mobiliseren van de expertise en het inzicht van prolifi
c geleerden, academici, doorgewinterde journalisten en politici, Arches Quarterly brengt om de relatie tussen de islam en democratie en de rol van Amerika licht - evenals de veranderingen teweeggebracht door Obama, bij het zoeken naar de gemeenschappelijke grond. Anas Altikriti, de CEO van Th e Cordoba Foundation biedt de openingszet om deze discussie, waar hij refl ects op de hoop en uitdagingen die rust op pad Obama's. Na Altikriti, de voormalige adviseur van president Nixon, Dr Robert Crane off ers een grondige analyse van de islamitische beginsel van het recht op vrijheid. Anwar Ibrahim, voormalig vice-premier van Maleisië, verrijkt de discussie met de praktische realiteit van de uitvoering van de democratie in de islamitische dominant samenlevingen, namelijk, in Indonesië en Maleisië.
We hebben ook Dr Shireen Hunter, van Georgetown University, VS, die onderzoekt islamitische landen die achterblijven in de democratisering en modernisering. Th is wordt aangevuld met terrorisme schrijver, Dr Nafeez Ahmed's uitleg van de crisis van de post-moderniteit en de
ondergang van de democratie. Dr Daud Abdullah (Directeur van het Midden-Oosten Media Monitor), Alan Hart (voormalig ITN en BBC Panorama correspondent; auteur van het zionisme: Th e echte vijand van de Joden) en Asem Sondos (Redacteur van Egypte Sawt Al Omma wekelijks) concentreren op Obama en zijn rol ten aanzien van de democratie-promotie in de moslimwereld, evenals Amerikaanse betrekkingen met Israël en de Moslim Broederschap.
Minister van Buitenlandse Zaken, Maldiven, Ahmed Shaheed speculeert over de toekomst van de islam en democratie; Cllr. Gerry Maclochlainn
– een Sinn Féin lid dat vier jaar doorstaan ​​in de gevangenis voor het Ierse Republikeinse activiteiten en een voorvechter van de Guildford 4 en Birmingham 6, refl ects over zijn recente reis naar Gaza, waar hij de impact van de brutaliteit en onrechtvaardigheid getuige uitgedeeld tegen Palestijnen; Dr Marie Breen-Smyth, Directeur van het Centrum voor de Studie van radicalisering en hedendaagse politiek geweld bespreekt de uitdagingen van kritisch onderzoek naar de politieke terreur; Dr Khalid al-Mubarak, schrijver en toneelschrijver, bespreekt de vooruitzichten van de vrede in Darfur; en tenslotte journalist en mensenrechtenactivist Ashur Shamis kijkt kritisch naar de democratisering en politisering van de moslims vandaag de dag.
We hopen dat dit alles zorgt voor een begrijpend lezen en een bron voor refl ectie over onderwerpen die aff ect ons allen in een nieuwe dageraad van hoop.
Dank je

US Hamas beleid blokken vredesproces Midden-Oosten

Henry Siegman


Mislukt bilaterale gesprekken de voorbije 16 jaren hebben aangetoond dat een Midden-Oosten vredesakkoord nooit kan worden bereikt door de partijen zelf. Israëlische regeringen denken dat ze kunnen een internationale veroordeling van hun illegale koloniale project op de Westelijke Jordaanoever trotseren omdat ze kunnen rekenen op de Verenigde Staten zich te verzetten tegen internationale sancties. Bilaterale gesprekken die niet worden omlijst door US-geformuleerd parameters (gebaseerd op de resoluties van de Veiligheidsraad, de Oslo-akkoorden, het Arabische vredesinitiatief, de “road map” en andere eerdere Israëlisch-Palestijnse akkoorden) kan niet slagen. Israëlische regering is van mening dat het Amerikaanse Congres een Amerikaanse president niet zal toestaan ​​dat dergelijke parameters uit te geven en vragen om hun aanvaarding. Wat hoop dat er voor de bilaterale gesprekken die CV in Washington DC on September 2 is volledig afhankelijk van President Obama bewijst dat geloof niet te kloppen, en over de vraag of de “bridging voorstellen” Hij heeft beloofd, moeten de gesprekken te bereiken een impasse, zijn een eufemisme voor het indienen van de Amerikaanse parameters. Een dergelijk initiatief van de VS Israël moet keiharde garanties te bieden voor zijn veiligheid binnen de grenzen van vóór 1967, maar tegelijkertijd moet duidelijk maken deze verzekeringen zijn niet beschikbaar als Israël dringt aan op het ontkennen van de Palestijnen een levensvatbare en soevereine staat op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook. Dit artikel richt zich op de andere belangrijke belemmering voor een permanente status overeenkomst: het ontbreken van een effectieve Palestijnse gesprekspartner. Het aanpakken van Hamas’ legitieme grieven - en zoals opgemerkt in een recent CENTCOM rapport, Hamas heeft legitieme grieven - zou kunnen leiden tot de terugkeer naar een Palestijnse coalitieregering dat Israël zou voorzien van een geloofwaardig vredesproces partner. Als dat outreach mislukt als gevolg van Hamas’ rejectionisme, vermogen van de organisatie om een ​​redelijk akkoord onderhandeld door andere Palestijnse politieke partijen te voorkomen zal zijn aanzienlijk belemmerd. Als de regering-Obama een internationaal initiatief niet zal leiden tot de parameters van een Israëlisch-Palestijnse overeenkomst vastleggen en actief bevorderen van de Palestijnse politieke verzoening, Europa moet doen, en hoop Amerika zal volgen. helaas, er is geen zilveren kogel dat het doel van kan garanderen “twee staten naast elkaar leven in vrede en veiligheid.”
Maar huidige koers van president Obama zich verzet tegen het absoluut.

islamisme revisited

MAHA Azzam

Er is een politiek en veiligheid crisis rond wat wordt aangeduid als islamisme genoemd, een crisis waarvan de antecedenten lang voorafgaan 9/11. In de afgelopen 25 jaar, zijn er verschillende accenten over hoe uit te leggen en te bestrijden islamisme geweest. Analisten en beleidsmakers
in de jaren 1980 en 1990 sprak over de oorzaken van de militante islam als zijnde economische malaise en marginalisering. Meer recent is er een focus op politieke hervormingen is geweest als een middel om het ondermijnen van de aantrekkingskracht van radicalisme. Steeds vandaag, de ideologische en religieuze aspecten van het islamisme moeten worden aangepakt, omdat ze kenmerken van een breder politiek en veiligheid debat zijn geworden. Of het nu in verband met Al-Qaeda terrorisme, politieke hervormingen in de moslimwereld, de nucleaire kwestie in Iran of gebieden van crisis, zoals Palestina en Libanon, Het is gemeengoed te fi nd die ideologie en religie worden gebruikt door partijen tegenover elkaar als bron van legitimatie worden, inspiratie en vijandschap.
De situatie wordt vandaag verder gecompliceerd door de groeiende antagonisme tegen en angst voor de islam in het Westen als gevolg van terreur aanslagen die op hun beurt van invloed zijn op houding ten opzichte van immigratie, religie en cultuur. De grenzen van de umma of de gemeenschap van de gelovigen hebben opgerekt dan moslimstaten naar Europese steden. De umma bestaat potentieel waar er moslimgemeenschappen. De gedeelde gevoel te behoren tot een gemeenschappelijk geloof toeneemt in een omgeving waar het gevoel van integratie in de omringende gemeenschap is onduidelijk en waar de discriminatie duidelijk kan zijn. Hoe groter de verwerping van de waarden van de samenleving,
of in het Westen of zelfs in een islamitische staat, hoe groter de consolidatie van de morele kracht van de islam als een culturele identiteit en de waarde-systeem.
Naar aanleiding van de bomaanslagen in Londen op 7 Juli 2005 werd het steeds duidelijker dat sommige jonge mensen beweren religieuze betrokkenheid als een manier van uitdrukken etniciteit. De banden tussen moslims over de hele wereld en hun perceptie dat moslims kwetsbaar zijn velen in zeer diff Erent delen van de wereld heeft geleid tot hun eigen lokale dilemma's samen te voegen in de bredere islamitische één, met identifi ed cultureel, zijn hoofdzakelijk of gedeeltelijk, met een breed defi ned Islam.

Precisie bij de wereldwijde oorlog tegen terreur:

Sherifa Zuhur

Zeven jaar na de in september 11, 2001 (9/11) aanvallen, veel deskundigen geloven dat al-Qaeda heeft herwonnen kracht en dat zijn copycats of filialen zijn dodelijker dan voorheen. De National Intelligence Estimate van 2007 beweerd dat Al-Qaeda is nu gevaarlijker dan voorheen 9/11.1 Al-Qaeda's emulators blijven bedreigen westerse, Midden Oosten, en Europese landen, zoals in de plot verijdeld in september 2007 in Duitsland. Bruce Riedel staten: Grotendeels dankzij gretigheid van Washington in Irak te gaan in plaats van de jacht op de leiders van al-Qaeda, de organisatie heeft nu een solide basis van de operaties in de Badlands van Pakistan en een effectieve franchise in West-Irak. Zijn bereik heeft verspreid in heel de islamitische wereld en in Europa . . . Osama bin Laden heeft een succesvolle propagandacampagne gemonteerd. . . . Zijn ideeën nu trekken meer volgers dan ooit.
Het is waar dat verschillende salafi-jihadistische organisaties nog steeds in opkomst in de hele islamitische wereld. Waarom hebben zwaar middelen reacties op het islamistisch terrorisme dat we roepen de wereldwijde jihad niet bewezen zeer effectief?
Verhuizen naar de instrumenten van “soft power,”Hoe zit het met de effectiviteit van de westerse inspanningen om moslims in de Global War on Terror versterken (GWOT)? Waarom heeft de Verenigde Staten won zo weinig “hearts and minds” in de bredere islamitische wereld? Waarom Amerikaanse strategische berichten over deze kwestie te spelen zo slecht in de regio? Waarom, ondanks brede islamitische afkeuring van extremisme, zoals weergegeven in enquêtes en officiële uitlatingen van de belangrijkste islamitische leiders, is de steun voor bin Ladin zelfs toegenomen in Jordanië en in Pakistan?
Deze monografie zal niet de oorsprong van islamitisch geweld te herzien. Het is in plaats daarvan betrekking op een soort conceptuele storing die de GWOT en die moslims weerhoudt steunen verkeerd construeert. Ze zijn niet in staat zich te identificeren met de voorgestelde transformerende tegenmaatregelen, omdat ze een deel van hun core overtuigingen en instellingen als doelwit bij onderscheiden
dit streven.
Verscheidene diep problematische trends verwarren de Amerikaanse conceptualisaties van de GWOT en de strategische boodschappen gemaakt om te vechten dat War. Deze evolueren van (1) postkoloniale politieke benaderingen van moslims en islamitische meerderheid landen die sterk verschillen en daarom produceren tegenstrijdige en verwarrende indrukken en effecten; en (2) resterende algemene onwetendheid en vooroordelen tegenover de islam en subregionale culturen. Voeg daarbij de Amerikaanse woede, angst, en angst voor de dodelijke gebeurtenissen van 9/11, en bepaalde elementen, ondanks het aandringen van het hoofd koel, houden moslims en hun religie verantwoordelijk voor de wandaden van hun geloofsgenoten, of die vinden het handig om dit te doen om politieke redenen.

Egyptische Moslimbroeders: CONFRONTATIE of integratie?

Onderzoek

De Vereniging van het succes Moslimbroeders in het november-december 2005 verkiezingen voor de Volksvergadering zond schokgolven door middel van politieke systeem van Egypte. In antwoord, het regime met harde hand op de beweging, lastiggevallen andere potentiële rivalen en zijn vliegvlug hervormingsproces omgekeerd. Dit is gevaarlijk kortzichtig. Er is reden om bezorgd te zijn over het politieke programma van de Moslimbroeders, en ze te danken aan de mensen echte opheldering over een aantal van zijn aspecten. Maar de regerende Nationale Democratische
Party's (NDP) weigering om zijn greep los te maken risico's verergeren spanningen in een tijd van zowel de politieke onzekerheid rond de presidentiële successie en ernstige sociaal-economische onrust. Hoewel dit zal waarschijnlijk een langdurige, geleidelijk proces, de regeling moet voorbereidende stappen te nemen om de deelname van de Moslimbroeders in het politieke leven te normaliseren. De Moslimbroeders, wier sociale activiteiten zijn reeds lang getolereerd, maar waarvan de rol in de formele politiek strikt beperkt, won een ongekende 20 procent van de parlementszetels in de 2005 verkiezingen. Zij deden dat ondanks concurreren voor slechts een derde van de beschikbare zitplaatsen en ondanks aanzienlijke hindernissen, inbegrip van de politie repressie en verkiezingsfraude. Dit succes bevestigt hun positie als een uiterst, overzichtelijk en diepgewortelde politieke kracht. Tegelijkertijd, Hij benadrukte dat er zwakke punten van zowel de legale oppositie en de regerende partij. Het regime zou goed hebben ingezet, dat een bescheiden toename van de parlementaire vertegenwoordiging van de Moslimbroeders kunnen worden gebruikt om stoke vrees voor een islamistische overname en daarbij dienen als een reden om kraam hervorming. Als, de strategie is op zware risico van terugslag.

Irak en de toekomst van de politieke islam

James Piscatori

Vijfenzestig jaar geleden een van de grootste geleerden van de moderne islam vroeg de simpele vraag, “Waar de islam?”, Waar was de islamitische wereld gaan? Het was een tijd van intense onrust in zowel de westerse en islamitische wereld - de ondergang van het imperialisme en kristallisatie van een nieuwe staat systeem buiten Europa; de creatie en het testen van de neo- Wilsonian wereld orde in de Volkenbond; de opkomst van het Europese fascisme. Sir Hamilton Gibb erkend dat islamitische samenlevingen, niet in staat om een ​​dergelijke wereld trends te vermijden, werden ook geconfronteerd met de even onvermijdelijke penetratie van nationalisme, secularisme, en verwestersing. Terwijl hij voorzichtig waarschuwde tegen het maken van voorspellingen - gevaren voor ons allen die geïnteresseerd zijn in het Midden-Oosten en de islamitische politiek - voelde hij zeker van twee dingen:
(een) de islamitische wereld zou bewegen tussen het ideaal van solidariteit en de realiteit van de divisie;
(b) de sleutel tot de toekomst lag in leiderschap, of die spreekt met gezag voor de islam.
Vandaag Gibb's voorspellingen kan heel goed zijn vernieuwd relevantie als we geconfronteerd met een toenemende crisis over Irak, het ontvouwen van een expansieve en controversiële oorlog tegen het terrorisme, en de voortdurende Palestijnse kwestie. In deze lezing wil ik kijken naar de factoren die de loop van de islamitische politiek van invloed kunnen zijn in de huidige periode en de nabije toekomst. Hoewel de punten zal ik verhogen zullen waarschijnlijk tot een bredere relevantie hebben, Ik zal vooral putten uit het geval van de Arabische wereld.
Veronderstellingen over de politieke islam Er is geen gebrek aan voorspellingen als het gaat om een ​​gepolitiseerde islam of het islamisme. ‘Islamisme’ wordt het best begrepen als een gevoel dat er iets mis is gegaan met de hedendaagse islamitische samenlevingen en dat de oplossing moet in een reeks van politieke actie liggen. Vaak door elkaar gebruikt met ‘fundamentalisme’, Islamisme is beter gelijkgesteld met ‘politieke islam’. Verschillende commentatoren hebben haar ondergang en de komst van de post-islamitische tijdperk verkondigd. Zij stellen dat het repressieve apparaat van de staat duurzamer heeft bewezen dan de islamitische oppositie en dat de ideologische incoherentie van de islamisten zij ongeschikt zijn om de moderne politieke concurrentie heeft gemaakt. De gebeurtenissen van 11 september leek deze voorspelling tegenspreken, nog, ongeschokt, zij hebben betoogd dat een dergelijke spectaculaire, vrijwel anarchistische acts alleen bewijzen dat het faillissement van islamitische ideeën en suggereren dat de radicalen enige echte hoop van de machtsovername hebben verlaten.

Islam en democratie

ITAC

Als men leest de pers of luistert naar de commentatoren van internationale zaken, Er wordt vaak gezegd - en nog vaker impliciet maar niet gezegd - dat de islam niet verenigbaar is met de democratie. In de jaren negentig, Samuel Huntington verrekening een intellectueel storm toen hij publiceerde Botsende beschavingen, waarin presenteert hij zijn prognoses voor de wereld - met een hoofdletter. In het politieke domein, Hij merkt op dat terwijl Turkije en Pakistan een aantal kleine aanspraak op “democratische legitimiteit” alle andere “... zou kunnen hebben islamitische landen waren overweldigend ondemocratische: monarchieën, one-party systemen, militaire regimes, persoonlijke dictaturen of een combinatie van deze, meestal rustend op een beperkt gezin, stam, of tribale base”. Het uitgangspunt waarop zijn betoog is gebaseerd, is dat ze niet alleen ‘niet zoals wij’, ze zijn eigenlijk in tegenstelling tot onze essentiële democratische waarden. Hij gelooft, als de anderen, dat terwijl het idee van de westerse democratie wordt verzet in andere delen van de wereld, de confrontatie is het meest opmerkelijk in die regio's waar de islam de dominante geloof.
Het argument is ook gemaakt van de andere kant ook. Een Iraanse religieuze geleerde, na te denken over een vroeg twintigste-eeuwse constitutionele crisis in zijn land, verklaarde dat islam en democratie zijn niet compatibel omdat de mensen niet gelijk zijn en een wetgevend orgaan niet nodig is vanwege de inclusieve karakter van het islamitische religieuze wet. Een soortgelijke positie werd meer recent door Ali Belhadj, een Algerijnse middelbare school leraar, prediker en (in deze context) leider van de FIS, toen hij verklaarde “democratie was geen islamitische begrip”. Misschien wel de meest dramatische verklaring van die strekking was dat van Abu Musab al-Zarqawi, leider van de soennitische opstandelingen in Irak, die, wanneer zij worden geconfronteerd met het vooruitzicht van een verkiezing, kaak democratie als “een kwade principe”.
Maar volgens sommige islamitische geleerden, democratie blijft een belangrijk ideaal in de islam, met het voorbehoud dat het altijd onderworpen aan de religieuze wet. De nadruk op de voornaamste plaats van de shari'a is een element van bijna elke islamitische reactie bestuur, matige of extreme. Alleen als de heerser, die zijn gezag van God ontvangt, beperkt zijn acties aan de “toezicht op het bestuur van de shari'a” is hij moet worden gehoorzaamd. Als hij anders doet dan dit, hij is een niet-gelovige en toegewijde moslims zijn in opstand te komen tegen hem. Hierin ligt de rechtvaardiging voor een groot deel van het geweld dat de moslimwereld in zulke vormen van strijd heeft geteisterd als die heerst in Algerije in de jaren '90

Organisatorische Continuïteit in de Egyptische Moslimbroederschap

Tess Lee Eisenhart

Als oudste en meest vooraanstaande oppositiebeweging van Egypte, de Vereniging van

Moslimbroeders, al-Ikhwan al-Moeslimien, al lang een uitdaging bleef opeenvolgende seculaire
regimes door het aanbieden van een integrale visie op een islamitische staat en uitgebreid sociaal
Welzijnsdiensten. Sinds de oprichting in 1928, de Broederschap (Ichwaan) heeft bloeide in een
parallel sector religieuze en sociale diensten, algemeen vermijden directe confrontatie met
regerende regimes.1 Meer recent in de afgelopen twee decennia, echter, de Broederschap heeft
dabbled met partijdigheid in de formele politieke domein. Dit experiment culmineerde in
de verkiezing van de achtentachtig Brothers aan de Volksvergadering in 2005-de grootste
oppositionele blok in de moderne Egyptische geschiedenis en de daarop volgende arrestaties van bijna
1,000 Brothers.2 De electorale vooruitgang in de reguliere politiek biedt voldoende voeder
voor wetenschappers om te testen theorieën en voorspellingen over de toekomst van de Egyptische
regime: het zal vallen aan de islamistische oppositie en blijft een baken van secularisme in de
Arabische wereld?
Dit proefschrift schuwt het maken van dergelijke brede speculaties. In plaats daarvan, verkent

de mate waarin de Moslimbroederschap is ingericht als organisatie in het verleden
decennium.

Hezbollah politiek manifest 2009

Na de Tweede Wereldoorlog, de Verenigde Staten werd het centrum van polarisatie en hegemonie in de wereld; als een dergelijk project getuige geweest van een enorme ontwikkeling op het niveau van dominantie en onderwerping die ongekend is in de geschiedenis, gebruik te maken en te profiteren van de veelzijdige prestaties op de verschillende niveaus van kennis, cultuur, technologie, economie, evenals het militair niveau- die worden ondersteund door een economisch-politieke systeem dat alleen beschouwt de wereld als markten die moeten houden aan de Amerikaanse visie.
Het gevaarlijkste aspect in de westerse hegemonie-the American een nauwkeurig- is dat ze zichzelf beschouwen als eigenaars van de wereld en daarom, dit expandin strategie samen met de economische-kapitalistische project is uitgegroeid tot een “westelijk uitbreidende strategie” die zich tot een internationale regeling van onbegrensde hebzucht. Savage kapitalisme krachten- voornamelijk neergelegd in internationale monopolie netwerken o fcompanies dat de landen en continenten over te steken, netwerken van verschillende internationale instellingen vooral op financieel gebied ondersteund door een superieure militaire macht hebben geleid tot meer tegenstellingen en conflicten die niet minder belangrijk zijn de conflicten van identiteiten, culturen, beschavingen, in aanvulling op de conflicten van armoede en rijkdom. Deze wilde kapitalisme krachten zijn uitgegroeid tot mechanismen van het zaaien van verdeeldheid en het vernietigen van identiteiten, alsmede het opleggen van de meest gevaarlijke vorm van culturele,
nationaal, economische als sociale diefstal .

Islamistische oppositiepartijen en het potentieel voor de inzet van de EU

Toby Archer

Heidi Huuhtanen

In het licht van het toenemende belang van islamitische bewegingen in de moslimwereld en

de manier waarop radicalisering heeft beïnvloed gebeurtenissen in de wereld sinds het begin van de eeuw, het

is het belangrijk dat de EU haar beleid ten aanzien van actoren binnen wat los kunnen evalueren

aangeduid als de ‘islamitische wereld’. Het is vooral belangrijk om te vragen of en hoe deel te nemen

met de verschillende islamistische groeperingen.

Dit blijft controversieel zelfs binnen de EU. Sommigen vinden dat de islamitische waarden die

leugen achter islamistische partijen zijn gewoonweg onverenigbaar zijn met de westerse idealen van democratie en

rechten van de mens, terwijl anderen zien engagement als een realistische noodzaak te wijten aan de groeiende

binnenlands belang van islamistische partijen en hun toenemende betrokkenheid bij internationale

zaken. Een ander perspectief is dat de democratisering in de moslimwereld zou toenemen

Europese veiligheid. De geldigheid van deze en andere argumenten over de vraag of en hoe de

EU moet aangaan kan alleen worden getest door het bestuderen van de verschillende islamitische bewegingen en

hun politieke omstandigheden, per land.

Democratisering is een centraal thema van gemeenschappelijke acties buitenlands beleid van de EU, zoals vastgelegd

bedoeld in artikel 11 van het Verdrag betreffende de Europese Unie. Veel van de staten die in dit

rapport zijn niet democratisch, of niet volledig democratisch. In de meeste van deze landen, islamistische

partijen en bewegingen vormen een aanzienlijke weerstand tegen de heersende regimes, en

In sommige vormen ze de grootste oppositiepartij blok. Europese democratieën hebben lang moest

omgaan met betrekking tot regimes die autoritair zijn, maar het is een nieuw fenomeen in de pers

voor democratische hervormingen in staten waar de meest waarschijnlijke begunstigden zou kunnen hebben, van de

het oogpunt van de EU, verschillende en soms problematisch benaderingen van democratie en haar

verwante waarden, zoals de rechten van minderheden en vrouwen en de rechtsstaat. Deze kosten zijn

vaak gelegd tegen islamitische bewegingen, dus het is belangrijk voor de Europese beleidsmakers

hebben een nauwkeurig beeld van het beleid en de filosofieën van potentiële partners.

Ervaringen uit verschillende landen de neiging om te suggereren dat de meer vrijheid islamistische

partijen zijn toegestaan, de meer gematigde ze in hun acties en ideeën. In veel

cases islamistische partijen en groepen hebben allang verschoven van hun oorspronkelijke doel

van de oprichting van een islamitische staat beheerst door de islamitische wet, en zijn gekomen basic te accepteren

de democratische beginselen van electorale concurrentie om de macht, het bestaan ​​van andere politieke

concurrenten, en politiek pluralisme.