Alle items in de "Regio's" Categorie
De Arabische Morgen
DAVID B. Ottaway
oktober 6, 1981, was bedoeld als een feestdag in Egypte. Het was de verjaardag van de mooiste moment van de Egyptische overwinning in drie Arabisch-Israëlische conflict, toen het land de underdog leger stuwkracht over het Suezkanaal in de opening dagen Ofthe 1973 Yom Kippoer-oorlog en stuurde de Israëlische troepen afgehaspeld in retraite. Op een koele, wolkenloze ochtend, het Cairo stadion zat vol met Egyptische gezinnen die waren gekomen om te zien de militaire strut haar hardware.On het toetsen stand, President Anwar el-Sadat,architect van de oorlog, keek met voldoening als mannen en machines voor hem paradeerden. Ik was in de buurt, een pas gearriveerde buitenlandse correspondent.Suddenly, een van het leger vrachtwagens gestopt direct voor de herziening stand net zoals zes Mirage jets overhead brulde in een acrobatische voorstelling, het schilderen van de hemel met lange paden van rood, geel, Purper,en groene rook. Sadat stond op, blijkbaar bereidt zich voor om te wisselen salutes met nog een contingent van de Egyptische troepen. Hij maakte zich een perfect doelwit voor vier islamitische moordenaars die uit de vrachtwagen gesprongen, bestormden het podium, en bezaaid zijn lichaam met bullets.As de moordenaars bleef voor wat leek een eeuwigheid om de stand te spuiten met hun dodelijke brand, Ik overwoog een ogenblik of op de grond en het risico getroffen te worden vertrapt tot de dood door paniek toeschouwers of blijven te voet en het nemen van risico een verdwaalde kogel. Instinct vertelde me om te verblijven op mijn voeten, en mijn gevoel voor journalistieke plicht dreef me om te gaan erachter te komen of Sadat was levend of dood.
| september 26, 2010 | Reacties 0
Islam en het maken van de staatsmacht
Seyyed Vali Nasr Reza
In 1979 General Mohammed Zia ul-Haq, de militaire leider van Pakistan, verklaarde dat Pakistan een islamitische staat zou worden. Islamitische waarden en normen zou dienen als de basis van de nationale identiteit, wet, economie, en sociale relaties, en zouden alle beleidsvorming inspireren. In 1980 Mahathir Mohammed, de nieuwe premier van Maleisië, introduceerde een soortgelijke brede plan om overheidsbeleid anker maken in islamitische waarden, en tot stand te brengen wetten en economische praktijken van zijn land in overeenstemming met de leer van de islam. Waarom heeft deze heersers kiezen voor de weg van de “islamisering” voor hun land? En hoe deed eenmalige seculiere postkoloniale staten worden de agenten van de islamisering en de voorbode van de “ware” islamitische staat?
Maleisië en Pakistan hebben sinds de late jaren 1970-begin 1980 een uniek pad naar ontwikkeling volgde dat afwijkt van de ervaringen van andere Derde Wereld landen. In deze twee landen werd religieuze identiteit geïntegreerd in staatsideologie om het doel en het proces van ontwikkeling met de islamitische waarden te informeren.
Deze verbintenis heeft presenteerde ook een heel ander beeld van de relatie tussen de islam en politiek in islamitische samenlevingen. In Maleisië en Pakistan, het heeft overheidsinstellingen in plaats van islamistische activisten (degenen die een politieke lezing van de islam pleiten; ook bekend als revivalisten of fundamentalisten) dat de bewakers van de islam en de verdedigers van de belangen van zijn geweest. Dit suggereert een
heel andere dynamiek in de eb en vloed van islampolitiek in het minst wijzen op het belang van de staat in de wee van dit verschijnsel.
Wat te denken van seculiere staten dat de islamitische draaien? Wat doet zo'n transformatie gemiddelde voor de staat als voor de islamitische politiek?
Dit boek worstelt met deze vragen. Dit is niet een volledig overzicht van de politiek van Maleisië of Pakistan, noch betrekking hebben op alle aspecten van de rol van de islam in de samenleving en de politiek, Hoewel de analytische verhaal stil bij deze punten aanzienlijk. Dit boek is eerder een sociaal-wetenschappelijk onderzoek naar het fenomeen van de seculiere postkoloniale staten steeds agenten van islamisering, en meer in het algemeen hoe de cultuur en religie aan de behoeften van de staatsmacht en ontwikkeling. De analyse hier is gebaseerd op theoretische discussies
in de sociale wetenschappen van het gedrag van de overheid en de rol van cultuur en religie daarin. Belangrijker, trekt conclusies uit de onderzochte gevallen bredere conclusies van belang leveren aan de disciplines.
| september 25, 2010 | Reacties 0
FEMINISME TUSSEN secularisme islamisme: HET GEVAL VAN PALESTINA
Dr, Islah Jad
Parlementsverkiezingen in de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook in 2006 bracht aan de macht van de islamitische beweging Hamas, die ging over tot de meerderheid van de Palestijnse Wetgevende Raad en ook de eerste meerderheid Hamas-regering te vormen. Deze verkiezingen geleid tot de benoeming van de eerste vrouwelijke Hamas-minister, die werd de minister van Vrouwenzaken. tussen maart 2006 en juni 2007, twee verschillende vrouwelijke ministers Hamas ervan uitgegaan dat dit bericht, maar beide vond het moeilijk om het beheer van het ministerie, aangezien de meeste van haar werknemers waren niet Hamas-leden, maar behoorde tot andere politieke partijen, en de meeste waren leden van Fatah, de dominante stroming regelen van de meeste instellingen Palestijnse Autoriteit. Een gespannen periode van strijd tussen de vrouwen van Hamas in het ministerie van Vrouwenzaken en de vrouwelijke leden van Fatah kwam een einde na Hamas' machtsovername in de Gazastrook en de daaruit voortvloeiende daling van de regering op de Westelijke Jordaanoever - een strijd die heeft soms een gewelddadige wending. Een van de redenen later aangehaald om uit te leggen deze strijd was het verschil tussen seculier feministisch discours en islamitische discours over vrouwenkwesties. In de Palestijnse context nam deze onenigheid over een gevaarlijke natuur als het werd gebruikt om te rechtvaardigen het bestendigen van de bloedige politieke strijd, het verwijderen van Hamas vrouwen uit hun posities of berichten, en de politieke en geografische verschillen gelden op het moment in zowel de Westelijke Jordaanoever en in de bezette Gazastrook.
Deze strijd roept een aantal belangrijke vragen: moeten we straffen de islamistische beweging die aan de macht is gekomen, of moeten we rekening houden met de redenen die hebben geleid tot het falen Fateh in de politieke arena? Kan feminisme bieden een uitgebreid kader voor vrouwen, ongeacht hun sociale en ideologische voorkeuren? Kan een discours van een gedeelde gemeenschappelijke grond voor vrouwen hen te helpen te realiseren en afspraken te maken over hun gemeenschappelijke doelen? Is paternalisme alleen aanwezig in de islamitische ideologie, en niet in nationalisme en patriottisme? Wat bedoelen we met het feminisme? Is er slechts één feminisme, of meerdere feminisms? Wat bedoelen we met de islam – is het de beweging bekend onder deze naam of de religie, de filosofie, of het rechtssysteem? We moeten gaan naar de bodem van deze kwesties en beschouwen ze zorgvuldig, en we moeten eens worden over hen, zodat we later kunnen beslissen, als feministen, als onze kritiek op paternalisme moet gericht zijn op de religie (geloof), die beperkt moet blijven tot het hart van de gelovige en niet worden toegestaan om de controle over de wereld te nemen op grote, of jurisprudentie, die betrekking heeft op verschillende scholen van geloof, dat het juridische systeem in de Koran en de uitspraken van de profeet uit te leggen – de Soennah.
| september 19, 2010 | Reacties 0
Islamistische DAMES Activism in bezet Palestina
Interviews door Khaled Amayreh
Interview met Sameera Al-Halayka
Sameera Al-Halayka is een gekozen lid van de Palestijnse Wetgevende Raad. Zij was
geboren in het dorp van Shoyoukh in de buurt van Hebron in 1964. Ze heeft een BA in de sharia (Islamitische
Jurisprudentie) van Hebron University. Ze werkte als journalist uit 1996 naar 2006 wanneer
Zij ging het Palestijnse Wetgevende Raad als een gekozen lid in de 2006 verkiezingen.
Ze is getrouwd en heeft zeven kinderen.
Q: Er is een algemene indruk in sommige westerse landen dat vrouwen krijgen
inferieure behandeling binnen islamitische verzetsgroepen, zoals Hamas. Is dit waar?
Hoe worden vrouwen activisten behandeld Hamas?
Rechten en plichten van moslimvrouwen stralen in de eerste plaats uit islamitische sharia of de wet.
Ze zijn niet vrijwillig of charitatieve handelingen of gebaren die we van Hamas of iedereen ontvangen
anders. Zo, voor zover de politieke betrokkenheid en activisme betreft, vrouwen hebben over het algemeen
dezelfde rechten en plichten als mannen. Ten slotte, vrouwen make-up op zijn minst 50 procent van
maatschappij. In zekere zin, ze zijn de hele samenleving, omdat ze baren, en raise,
de nieuwe generatie.
daarom, Ik kan zeggen dat de positie van vrouwen binnen de Hamas is volledig in overeenstemming met haar
status islam zelf. Dit betekent dat ze een volwaardige partner op alle niveaus. Inderdaad, het zou zijn
oneerlijk en onrechtvaardig voor een islamitische (of islamistische als u liever) vrouw om partner in lijden
terwijl ze uitgesloten van het besluitvormingsproces. Dit is de reden waarom de vrouw is rol in
Hamas heeft altijd baanbrekend geweest.
Q: Heb je het gevoel dat de opkomst van politiek activisme van vrouwen binnen Hamas is
een natuurlijke ontwikkeling die compatibel zijn met klassieke Islamitische concepten is
met betrekking tot de status en de rol van de vrouw, of is het slechts een noodzakelijk antwoord op
druk van de moderniteit en de eisen van politieke actie en van de aanhoudende
Israëlische bezetting?
Er is geen tekst in de islamitische jurisprudentie, noch in Hamas handvest dat belemmert vrouwen uit
politieke participatie. Ik denk dat het tegendeel waar is — zijn er tal van Koranverzen
en uitspraken van de profeet Mohammed spoort vrouwen actief in de politiek en publiek
kwesties die moslims. Maar het is ook waar dat voor vrouwen, want het is voor mannen, politiek activisme
is niet verplicht, maar vrijwillig, en wordt grotendeels bepaald in het licht van de capaciteiten van elke vrouw,
kwalificaties en individuele omstandigheden. Niettemin, betrokkenheid te tonen voor de openbare
zaken is verplicht op elke moslim man en vrouw. De profeet
Mohammed zei: “Hij die niet de zorg voor de zaken van de moslims te laten zien geen moslim is.”
Bovendien, Palestijnse islamitische vrouwen moeten alle objectieve factoren op de grond rekening
rekening bij de beslissing of de politiek te gaan of doe mee aan politiek activisme.
| september 19, 2010 | Reacties 0
Iraanse vrouwen na de Islamitische revolutie
Ansiia Khaz Allii
Meer dan dertig jaar zijn verstreken sinds de triomf van de islamitische revolutie in Iran voorbij, toch is er nog steeds een aantal vragen en onduidelijkheden over de manier waarop de Islamitische Republiek en zijn wetten omgaan met hedendaagse problemen en huidige omstandigheden, vooral met betrekking tot vrouwen en de rechten van vrouwen. Deze korte paper zal licht werpen op deze kwesties en de studie van de huidige positie van vrouwen in verschillende sferen, deze te vergelijken met de situatie voorafgaand aan de Islamitische Revolutie. Betrouwbare en geverifieerde data is gebruikt waar mogelijk. De introductie geeft een overzicht van een aantal theoretische en juridische studies die het verstrekken basis waarvan vervolgens praktischer analyse en de bronnen waaruit de gegevens zijn verkregen.
Het eerste hoofdstuk gaat in de houding van de leiding van de Islamitische Republiek van Iran ten opzichte van vrouwen en vrouwenrechten, en neemt vervolgens een uitgebreide blik op de wetten afgekondigd sinds de islamitische revolutie met betrekking tot vrouwen en hun positie in de maatschappij. Het tweede deel beschouwt vrouwen culturele en educatieve ontwikkelingen sinds de revolutie en vergelijkt deze met de pre-revolutionaire situatie. De derde deel wordt gekeken naar vrouwen politiek, sociale en economische participatie en beschouwt zowel kwantitatieve en kwalitatieve aspecten van hun dienstverband. Het vierde hoofdstuk onderzoekt vervolgens vragen van de familie, de relatie tussen de vrouw en de familie, en de rol van de familie in de rechten van vrouwen in het beperken van of het verhogen de Islamitische Republiek Iran.
| september 19, 2010 | Reacties 0
smearcasting: Hoe islamofoben spread angst, onverdraagzaamheid en desinformatie
EERLIJK
Julie Hollar
Jim Naureckas
Het maken van islamofobie Mainstream:
Hoe Moslim-bashers zenden hun fanatisme
Een opmerkelijk ding gebeurde op de National Book Critics Circle (NBCC) nominaties in februari 2007: De normaal elitaire en tolerant groep genomineerd voor beste boek op het gebied van de kritiek een boek alom gezien als denigrerend een hele religieuze groep.
De voordracht van Bruce Bawer terwijl Europe Slept: Hoe De radicale islam is het vernietigen van het Westen From Within niet passeren zonder controverse. Past genomineerde Eliot Weinberger hekelde het boek tijdens de jaarlijkse bijeenkomst van de NBCC's, noemde het ‘‘racisme als kritiek’’ (New York Times, 2/8/07). NBCC bestuursvoorzitter John Freeman schreef op de blog van de groep (Kritieke massa, 2/4/07): ‘‘Ik heb nog nooit geweest
meer in verlegenheid gebracht door een keuze dan ik met Bruce Bawer zijn geweest Terwijl Europa sliep…. Zijn hypergeventileerde retoriek tips van de werkelijke kritiek in islamofobie.’’
Hoewel het uiteindelijk niet winnen van de award, Terwijl Europa sliep de erkenning in de hoogste literaire kringen was het symbool van een integratie van islamofobie, niet alleen in de Amerikaanse uitgeverij, maar in de bredere media. Dit rapport geeft een frisse kijk op islamofobie in de media van vandaag en de perpetratrators, waarin een aantal van de achter-de-schermen-verbindingen die zelden worden verkend in media. Het rapport geeft ook vier snapshots, of “case studies,”Beschrijft hoe islamofoob blijven media manipuleren om met het oog op de moslims te schilderen met een brede, hatelijk borstel. Ons doel is om document smearcasting: de openbare geschriften en de verschijningen van islamofobe activisten en experts die opzettelijk en regelmatig angst verspreiden, onverdraagzaamheid en desinformatie. De term “islamofobie” verwijst naar vijandigheid tegenover de islam en moslims die de neiging heeft om een hele geloof ontmenselijken, uitbeelden als fundamenteel vreemd en kent haar inherente, essentiële set van negatieve eigenschappen, zoals irrationaliteit, onverdraagzaamheid en geweld. En niet anders dan de kosten gemaakt in de klassieke document van anti-semitisme, De Protocollen van de Wijzen van Zion, sommige van meer virulente uitdrukkingen islamofobie's–zoals Terwijl Europa sliep–omvatten evocaties van de islamitische ontwerpt naar het Westen te domineren.
Islamitische instellingen en moslims, natuurlijk, moeten worden onderworpen aan dezelfde soort van controle en kritiek als iemand anders. Bijvoorbeeld, wanneer een Noorse islamitische Raadsdebatten of homo's en lesbiennes moet worden uitgevoerd, men kan krachtig veroordelen individuen of groepen delen die mening zonder te trekken alle Europese moslims erin, net als Bawer pyjama Media bericht (8/7/08),
“Europese moslims Debat: Moeten homo's worden uitgevoerd?”
evenzo, extremisten die hun gewelddadige acties te rechtvaardigen met een beroep op een bepaalde interpretatie van de islam kan worden verweten zonder implicating de enorm gevarieerde bevolking van moslims over de hele wereld. Ten slotte, verslaggevers in geslaagd om de bomaanslag in Oklahoma City door Timothy McVeigh te dekken–een aanhanger van de racistische Christian Identity sekte–zonder toevlucht te nemen tot algemene uitspraken te doen over “christelijke terrorisme.” hetzelfde, media hebben terreurdaden gedekt door fanatici die Joods zijn–bijvoorbeeld de Hebron slachting door Baruch Goldstein gedragen (Extra!, 5/6/94)–zonder impliceert het geheel van het Jodendom.
| september 16, 2010 | Reacties 0
De Totalitarisme jihadistische islamisme en de Challenge naar Europa en de islam
Bassam Tibi
Bij het lezen van de meerderheid van de teksten die de omvangrijke literatuur die door zelfverklaarde experts is gepubliceerd op de politieke islam bestaan, is het gemakkelijk om het feit dat een nieuwe beweging is ontstaan missen. Verder, deze literatuur niet in slaagt om uit te leggen op een bevredigende wijze het feit dat de ideologie die hij rijdt is gebaseerd op een bepaalde interpretatie van de islam, en dat het dus een gepolitiseerd religieus geloof,
niet een wereldlijke. Het enige boek waarin de politieke islam is gericht als een vorm van totalitarisme is die van Paul Berman, Terreur en liberalisme (2003). De auteur is, echter, geen expert, kan niet lezen islamitische bronnen, en berust derhalve op het selectieve gebruik van één of twee secundaire bronnen, dus niet de fenomeen begrijpen.
Een van de redenen voor deze tekortkomingen is het feit dat de meeste van degenen die proberen om ons te informeren over de 'jihadistische dreiging' - en Berman is een typisch voorbeeld van deze beurs - niet alleen niet over de taalvaardigheid van de bronnen geproduceerd door de ideologen van de politieke lezen Islam, maar ook gebrek aan kennis over de culturele dimensie van de beweging. Deze nieuwe totalitaire beweging is in veel opzichten een noviteit
in de geschiedenis van de politiek, omdat het heeft zijn wortels in twee parallelle en aanverwante verschijnselen: eerste, de culturalisering van de politiek, die leidt tot de politiek als een cultureel systeem dat wordt opgevat (het oog ontwikkeld door Clifford Geertz); en ten tweede de terugkeer van het sacrale, of ‘re-betovering’ van de wereld, als reactie op de intensieve seculariseringsproces van de globalisering.
De analyse van de politieke ideologieën die gebaseerd zijn op religies, en dat kan beroep uitoefenen als een politieke religie als gevolg van deze, betrekt een sociaal-wetenschappelijk inzicht in de rol van religie gespeeld door de wereldpolitiek, vooral na de bipolaire systeem van de Koude Oorlog plaats heeft gemaakt voor een multipolaire wereld. In een project uitgevoerd op de Hannah Arendt Instituut voor de toepassing van het totalitarisme aan de studie van politieke religies, Ik heb voorgesteld het onderscheid tussen seculiere ideologieën die fungeren als een substituut voor religie, en religieuze ideologieën gebaseerd op echte geloof, wat het geval is in religieus fundamentalisme (zie toelichting
24). Een ander project op ‘politieke religie’, bij de Universiteit van Basel uitgevoerd, heeft verduidelijkt het punt dat een nieuwe benadering van de politiek noodzakelijk worden zodra een religieus geloof wordt gekleed in een politieke garb.Drawing op de gezaghebbende bronnen van de politieke islam, Dit artikel suggereert dat de grote verscheidenheid aan organisaties geïnspireerd door de islamitische ideologie worden opgevat, zowel als politieke religies en als politieke bewegingen. De unieke kwaliteit van de politieke islam leugens is het feit dat het gebaseerd is op een transnationaal religie (zie toelichting 26).
| september 15, 2010 | Reacties 0
Islam, De politieke islam en Amerika
Arabische Insight
Is “Brotherhood” met Amerika Mogelijke?
Khalil al-Anani
“Er is geen kans om te communiceren met elke U.S. administratie zolang de Verenigde Staten handhaaft haar al lang bestaande visie op de islam als een reëel gevaar, een standpunt dat de Verenigde Staten in hetzelfde schuitje zet als de zionistische vijand. We hebben no-pre bedacht begrippen met betrekking tot het Amerikaanse volk of de U.S. samenleving en haar maatschappelijke organisaties en denktanks. We hebben geen probleem te communiceren met het Amerikaanse volk, maar geen voldoende inspanningen worden gedaan om ons dichterbij te brengen,”Zei Dr. Issam al-Iryan, chef van de politieke afdeling van de Moslim Broederschap in een telefonisch interview.
Al-Iryan's woorden vatten de Moslim Broederschap standpunten van het Amerikaanse volk en het Amerikaanse. regering. Andere leden van de Moslim Broederschap zijn het erover eens, zo zou het einde van Hassan al-Banna, die de groep opgericht 1928. al- Banna bekeken het Westen vooral als een symbool van moreel verval. Andere salafisten - een islamitische school van denken die is gebaseerd op voorouders als voorbeeld modellen - hebben dezelfde opvatting van de Verenigde Staten genomen, maar missen de ideologische flexibiliteit aangehangen door de Moslim Broederschap. Terwijl de Moslim Broederschap gelooft in het aangaan van de Amerikanen in dialoog met de burger, andere extremistische groepen te zien geen enkel punt in de dialoog en in stand houden die kracht is de enige manier van omgaan met de Verenigde Staten.
| september 15, 2010 | Reacties 0
Liberale democratie en politieke islam: de Search for Common Ground.
Mostapha Benhenda
Deze paper tracht een dialoog tussen de democratische en islamitische politieke theories.1 De wisselwerking tussen hen is een raadsel stellen: bijvoorbeeld, om de relatie die bestaat tussen democratie en hun opvatting over de ideale verklaren islamitische politieke
regime, de Pakistaanse geleerde Abu ‘Ala Maududi bedacht het neologisme‘theodemocracy’, terwijl de Franse geleerde Louis Massignon stelde de oxymoron‘seculiere theocratie’. Deze uitdrukkingen suggereren dat sommige aspecten van de democratie positief geëvalueerd en anderen zijn negatief beoordeeld. Bijvoorbeeld, Moslimgeleerden en activisten onderschrijven vaak het principe van verantwoording van de heersers, dat is een kenmerk van democratie. Integendeel, zij verwerpen vaak het principe van de scheiding tussen religie en staat, die vaak wordt beschouwd als een onderdeel van de democratie (minstens, van de democratie zoals bekend in de Verenigde Staten vandaag). Gezien deze gemengde beoordeling van de democratische beginselen, lijkt het interessant om de opvatting van democratie bepalen onderliggende islamitische politieke modellen. Met andere woorden, we moeten proberen om erachter te komen wat democratisch “theodemocracy” is. Daartoe, onder de indrukwekkende diversiteit en pluraliteit van de islamitische tradities van normatieve politieke denken, we voornamelijk richten op de brede stroom van het denken terug te gaan naar Abu ‘Ala Maududi en de Egyptische intellectueel Sayyed Qutb.8 Deze bijzondere trend van denken is interessant omdat in de moslimwereld, het ligt aan de basis van een aantal van de meest uitdagende tegenstellingen tot de verspreiding van de waarden afkomstig van de West. Op basis van de religieuze waarden, deze trend uitgewerkt een politiek model alternatief voor de liberale democratie. In grote lijnen, de opvatting van democratie in deze islamitische politieke model is procedureel. Met een aantal verschillen, deze voorstelling is geïnspireerd door democratische theorieën bepleit door een aantal grondwettelijke en politieke scientists.10 Het is dun en minimalistisch, tot op zekere hoogte. Bijvoorbeeld, Het is niet afhankelijk van elke notie van volkssoevereiniteit en het heeft geen scheiding tussen religie en politiek vereisen. Het eerste doel van dit artikel is om dit in een minimalistische opvatting uitwerken. We maken een gedetailleerde aanpassing van het in om deze opvatting te isoleren van de morele (liberaal) stichtingen, die controversiële uit de bijzondere islamitische standpunt hier gedacht aan. Inderdaad, het democratiseringsproces gewoonlijk afgeleid van een beginsel van persoonlijke autonomie, die niet door deze islamitische theories.11 Hier wordt onderschreven, laten we zien dat een dergelijk principe is het niet nodig om een democratisch proces te rechtvaardigen.
| september 09, 2010 | Reacties 0
Het principe van beweging in de structuur van de islam
Dr. Muhammad Iqbal
Als een culturele beweging islam verwerpt de oude statische opvatting van het heelal, en bereikt een dynamisch beeld. Als een emotionele systeem van de eenwording het erkent de waarde van het individu als zodanig, en rejects bloodrelationship als basis van menselijke eenheid. Bloedverwantschap is earthrootedness. De zoektocht naar een puur psychologisch fundament van de menselijke eenheid wordt alleen mogelijk met de perceptie dat alle menselijke leven is geestelijk in zijn origin.1 Een dergelijke perceptie is creatief verse loyaliteit zonder enig ceremonieel om hen in leven te houden, en maakt het mogelijk voor de mens om zichzelf te bevrijden van de aarde. Christendom, die oorspronkelijk was verschenen als een kloosterorde werd berecht door Constantijn als een systeem van unification.2 Het feit dat werk als een dergelijk systeem reed de keizer Julian3 om terug te keren naar de oude goden van Rome, waarop hij probeerde om filosofische interpretaties zetten. Een moderne historicus van de beschaving is dus afgeschilderd de toestand van de beschaafde wereld over de tijd waarin de islam verscheen op het podium van de geschiedenis: Het leek toen dat de grote beschaving dat het vierduizend jaar had genomen om construct was op de rand van desintegratie, en dat de mensheid was waarschijnlijk terugkeren naar die toestand van barbarij waar elke stam en sekte was tegen de volgende, en recht en orde waren onbekend . . . De
oude tribale sancties hadden hun macht verloren. Vandaar dat de oude keizerlijke methoden niet meer werken. De nieuwe sancties die door
Christendom werkten divisie en vernietiging in plaats van eenheid en orde. Het was een tijd vol met drama. Beschaving, als een reusachtige boom waarvan bladeren had de wereld overwelfd en waarvan de takken had de gouden vruchten van de kunst en wetenschap en literatuur gedragen, stond wankelende, zijn stam niet meer leven met de vloeiende sap van toewijding en eerbied, maar verrot tot de kern, verscheurd door de stormen van de oorlog, en bijeengehouden alleen door de koorden van de oude gewoonten en wetten, dat zou kunnen breken op elk moment. Was er een emotionele cultuur die konden worden gebracht, om de mensheid wederom verzamelen in de eenheid en de beschaving te redden? Deze cultuur moet iets van een nieuw type, voor de oude sancties en ceremoniën dood waren, en de opbouw van anderen van dezelfde soort zou het werk zijn
van centuries.'The schrijver gaat dan om ons te vertellen dat de wereld stond in de noodzaak van een nieuwe cultuur naar de plaats van de cultuur van de troon te nemen, en de systemen van de vereniging, die gebaseerd waren op bloodrelationship.
Het is geweldig, hij voegt toe, dat een dergelijke cultuur zou zijn ontstaan uit Arabië juist op het moment dat het meest nodig was. Er is, echter, niets geweldig in het fenomeen. De wereld-leven ziet intuïtief zijn eigen behoeften, en op kritieke momenten bepaalt zijn eigen richting. Dit is wat, in de taal van de religie, wij noemen profetische openbaring. Het is logisch dat de islam over het bewustzijn van een eenvoudige mensen onaangeroerd moeten flitste door een van de oude culturen, en het bezetten van een geografische positie waar drie continenten samenkomen. De nieuwe cultuur vindt de grondlegging der wereld-eenheid in het principe van Tauhâd.'5 Islam, als polity, is slechts een praktisch middel van het maken van dit principe een levende factor in de intellectuele en emotionele leven van de mensheid. Het vraagt trouw aan God, niet te tronen. En aangezien God is de ultieme geestelijke basis van alle leven, trouw aan God vrijwel neer op de loyaliteit van de mens om zijn eigen ideale natuur. De ultieme geestelijke basis van alle leven, zoals opgevat door de islam, is eeuwig en openbaart zich in verscheidenheid en verandering. Een samenleving die gebaseerd is op een dergelijke opvatting van de werkelijkheid moet verzoenen, in zijn leven, de categorieën van duurzaamheid en verandering. Het moet eeuwige beginselen bezitten om zijn collectieve leven te reguleren, voor de eeuwige geeft ons een positie in de wereld van de eeuwige verandering.
| september 08, 2010 | Reacties 0
Islamitische reformatie
Adnan Khan
De Italiaanse premier, Berlusconi schepte na de gebeurtenissen van 9/11:
“... we moeten zich bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, een systeem dat is gegarandeerd
welzijn, eerbiediging van de mensenrechten en – in tegenstelling met de islamitische landen – respecteren
voor religieuze en politieke rechten, een systeem dat de waarden begrip diversiteit heeft
en tolerantie ... Het Westen zal volkeren veroveren, alsof het veroverde het communisme, zelfs als het
: een confrontatie met een andere beschaving, de islamitische één, geplakt waar het was
1,400 jaren geleden ...”1
En in een 2007 verslag van de RAND instituut verklaard:
“De strijd aan de gang in een groot deel van de islamitische wereld is in wezen een oorlog van
ideeën. De uitkomst zal de toekomstige richting van de moslimwereld te bepalen.”
Het bouwen van gematigde moslim Networks, RAND Institute
Het begrip ‘Islah’ (hervorming) is een concept onbekend moslims. Het bestond nooit in de hele
geschiedenis van de islamitische beschaving; het was nooit besproken of zelfs overwogen. Een vluchtige blik op klassieke
De islamitische literatuur toont ons dat wanneer de klassieke geleerden legde de fundamenten van usul, en gecodificeerd
hun islamitische uitspraken (fiqh) ze waren alleen op zoek naar het begrip van de islamitische regels om
toe te passen. Een soortgelijke situatie deed zich voor toen de regels vastgesteld voor de hadith werden gelegd, tafseer en de
Arabische taal. geleerden, denkers en intellectuelen de hele islamitische geschiedenis veel tijd doorgebracht
het begrijpen van Allah's openbaring - de Koran en het aanbrengen van de ayaat op de realiteit en bedacht
opdrachtgevers en disciplines om het begrip te vergemakkelijken. Vandaar de koran bleef basis van
studie en alle disciplines die geëvolueerd zijn altijd gebaseerd op de Koran. Degenen die werd
geslagen door de Griekse filosofie, zoals de islamitische filosofen en een aantal van onder de Mut'azilah
werden beschouwd als de plooi van de islam te hebben verlaten als de Koran beëindiging van hun basis van de studie. dus voor
elke moslim een poging om regels af te leiden of te begrijpen welke houding moeten worden genomen op een bepaald
uitgifte van de Koran is de basis van deze studie.
De eerste poging tot hervorming van de islam vond plaats aan het begin van de 19e eeuw. Tegen het einde van de
eeuw de Ummah had in een lange periode van verval waar de mondiale machtsverhoudingen verschoven
van de Khilafah naar Groot-Brittannië. Toenemende problemen overspoelde de Khilafah, terwijl West-Europa in
het midden van de industriële revolutie. De Ummah kwam naar haar oorspronkelijke begrip van de islam te verliezen, en
in een poging om de daling engulfing de Ottomaanse te keren (Ottomanen) sommige moslims werden gestuurd naar de
Westen, en als gevolg daarvan werd geslagen door wat ze zagen. Rifa'a Rafi’al-Tahtawi Egypte (1801-1873),
bij zijn terugkeer uit Parijs, schreef een biografische boek genaamd Takhlis al-ibriz ila talkhis Bariz (De
Winning van Gold, of een Overzicht van Parijs, 1834), prees hun netheid, werklust, en hoger
alle sociale moraal. Hij verklaarde dat we moeten nabootsen wat er gedaan wordt in Parijs, pleiten voor veranderingen in
de islamitische samenleving van de liberalisering van de vrouwen om de systemen van de heersende. deze gedachte, en anderen het leuk,
markeerde het begin van het opnieuw uitvinden van trend in de islam.
| september 07, 2010 | Reacties 0
WORTELS VAN MISLUKKING
IBRAHIM KALIN
In de nasleep van september 11, de lange en wisselvallige relatie tussen de islam en het Westen ging een nieuwe fase in. De aanslagen werden geïnterpreteerd als de vervulling van een profetie die al lang in het bewustzijn van het Westen was, d.w.z., de komst van de islam als een dreigende macht met een duidelijke bedoeling om de westerse beschaving te vernietigen. Voorstellingen van de islam als een gewelddadige, activist, en onderdrukkende religieuze ideologie strekte zich uit van televisieprogramma's en staatsbureaus tot scholen en internet. Er werd zelfs gesuggereerd dat Mekka, de heiligste stad van de islam, worden "gebombardeerd" om een blijvende les te geven aan alle moslims. Hoewel men kan kijken naar het wijdverbreide gevoel van woede, vijandigheid, en wraak als een normale menselijke reactie op het afschuwelijke verlies van onschuldige levens, de demonisering van moslims is het resultaat van diepere filosofische en historische kwesties.
Op veel subtiele manieren, de lange geschiedenis van de islam en het westen, van de theologische polemiek van Bagdad in de achtste en negende eeuw tot de ervaring van convivencia in Andalusië in de twaalfde en dertiende eeuw, informeert de huidige percepties en scrupules van elke beschaving ten opzichte van de andere. Dit artikel zal enkele van de meest opvallende kenmerken van deze geschiedenis onderzoeken en beargumenteren dat de monolithische representaties van de islam, gemaakt en ondersteund door een zeer complexe reeks beeldproducenten, denktanks, academici, lobbyisten, beleidsmakers, en media, het huidige westerse geweten domineren, hebben hun wortels in de lange geschiedenis van het Westen met de islamitische wereld. Er zal ook worden betoogd dat de diepgewortelde twijfels over de islam en moslims hebben geleid en blijven leiden tot fundamenteel gebrekkige en foutieve beleidsbeslissingen die een directe impact hebben op de huidige verhoudingen van de islam en het Westen. De bijna ondubbelzinnige identificatie van de islam met terrorisme en extremisme in de hoofden van veel Amerikanen na september 11 is een uitkomst die wordt gegenereerd door beide historische misvattingen, die hieronder in enig detail zal worden geanalyseerd:, en de politieke agenda van bepaalde belangengroepen die confrontatie zien als de enige manier om met de islamitische wereld om te gaan. Het is te hopen dat de volgende analyse een historische context zal bieden waarin we deze tendensen en hun repercussies voor beide werelden kunnen begrijpen..
| september 07, 2010 | Reacties 0
Islam in het Westen
Jocelyne Cesari
De immigratie van moslims naar Europa, Noord Amerika, en Australië en de complexe sociaal-religieuze dynamiek die zich daarna heeft ontwikkeld, hebben de islam in het Westen tot een dwingend nieuw onderzoeksgebied gemaakt. De zaak Salman Rushdie, hijab controverses, de aanslagen op het World Trade Center, en de furore over de Deense cartoons zijn allemaal voorbeelden van internationale crises die de banden tussen moslims in het Westen en de mondiale moslimwereld aan het licht hebben gebracht.. Deze nieuwe situaties brengen theoretische en methodologische uitdagingen met zich mee voor de studie van de hedendaagse islam, en het is cruciaal geworden dat we de essentialisering van de islam of moslims vermijden en ons verzetten tegen de retorische structuren van discoursen die zich bezighouden met veiligheid en terrorisme.
In dit artikel, Ik betoog dat de islam als religieuze traditie een terra incognita is. Een eerste reden voor deze situatie is dat er geen consensus bestaat over religie als onderzoeksobject. Religie, als academische discipline, is verscheurd tussen historisch, sociologisch, en hermeneutische methodologieën. Met de islam, de situatie is zelfs nog ingewikkelder. In het westen, de studie van de islam begon als een tak van oriëntalistische studies en volgde daarom een aparte en onderscheidende weg van de studie van religies. Hoewel de kritiek op het oriëntalisme centraal stond in de opkomst van de studie van de islam op het gebied van de sociale wetenschappen, De spanningen tussen islamisten en zowel antropologen als sociologen blijven groot. Het onderwerp islam en moslims in het Westen is ingebed in deze strijd. Een implicatie van deze methodologische spanning is dat studenten van de islam die hun academische carrière begonnen, de islam in Frankrijk te bestuderen, Duitsland, of Amerika vindt het een uitdaging om geloofwaardigheid te vestigen als geleerden van de islam, vooral in de Noord-Amerikaanse academische wereld
context.
| september 07, 2010 | Reacties 0
Bezetting, Kolonialisme, Apartheid?
The Human Sciences Research Council
The Human Sciences Research Council van Zuid-Afrika in opdracht van deze studie om de hypothese die uitgaat van Professor John Dugard in het verslag dat hij in januari aan de Raad VN-Mensenrechtenraad gepresenteerd testen 2007, in zijn hoedanigheid van speciaal VN-rapporteur voor de mensenrechtensituatie in de bezette Palestijnse gebieden door Israël (namelijk, de Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem, en
Gas, hierna OPT). Professor Dugard stelde de vraag: Israel is duidelijk in militaire bezetting van het OPT. Tegelijkertijd, elementen van het beroep zijn vormen van kolonialisme en apartheid, die in strijd zijn met het internationaal recht. Wat zijn de juridische gevolgen van een regime van langdurige bezetting met kenmerken van het kolonialisme en apartheid voor de bezette mensen, de bezettende macht en derde landen?
Om deze gevolgen te overwegen, deze studie uiteengezet om legaal het terrein van vraag Professor Dugard onderzoeken: Israël is de bewoner van het OPT, en, als, do elementen van de bezetting van deze gebieden bedraagt kolonialisme en apartheid? Zuid-Afrika heeft een duidelijk belang bij deze vragen, gezien de bittere geschiedenis van apartheid, waarbij de ontkenning van zelfbeschikking meebrengt
om de meerderheid van de bevolking en, tijdens de bezetting van Namibië, de uitbreiding van de apartheid aan dat gebied dat Zuid-Afrika effectief wilde koloniseren. Deze illegale praktijken mogen niet elders worden gerepliceerd: andere volkeren mag niet lijden aan in de manier waarop de bevolking van Zuid-Afrika en Namibië hebben geleden.
Om deze problemen te ontdekken, een internationaal team van wetenschappers werd samengesteld. Het doel van dit project was om de situatie vanuit de nonpartisan perspectief van het internationaal recht te onderzoeken, in plaats van deel te nemen aan het politieke discours en retoriek. Deze studie is het resultaat van een vijftien maanden gezamenlijk proces van intensief onderzoek, overleg, schrijven en beoordeling. Zij concludeert en, Het is te hopen, overtuigend stelt en toont duidelijk aan dat Israël, sinds 1967, heeft de oorlogvoerende bezettende mogendheid in het OPT geweest, en dat de bezetting van deze gebieden is uitgegroeid tot een koloniale onderneming die een systeem van apartheid implementeert. Belligerent bezetting is op zichzelf niet een onrechtmatige situatie: het wordt geaccepteerd als een mogelijk gevolg van een gewapend conflict. Tegelijkertijd, volgens het recht van gewapende conflicten (ook wel bekend als het internationaal humanitair recht), bezetting is bedoeld om slechts een tijdelijke stand van zaken zijn. Internationaal recht verbiedt de eenzijdige annexatie of permanente overname van het grondgebied als gevolg van de dreiging of gebruik van geweld: wanneer dit het geval, geen enkele staat kan herkent en ondersteunt de ontstane onrechtmatige toestand. In tegenstelling tot de bezetting, zowel kolonialisme en apartheid zijn altijd onwettig en inderdaad worden beschouwd als bijzonder ernstige schendingen van het internationaal recht, omdat ze fundamenteel in strijd zijn met de kernwaarden van de internationale rechtsorde zijn. Kolonisatie schendt zelfbeschikkingsrecht,
waarin het Internationaal Gerechtshof (ICJ) heeft bevestigd als ‘een van de essentiële principes van de hedendaagse internationaal recht’. Alle staten hebben de plicht om te respecteren en te bevorderen zelfbeschikking. Apartheid is een verergerd geval van rassendiscriminatie, dat gevormd wordt volgens het Internationaal Verdrag ter bestrijding en bestraffing van de misdaad van apartheid (1973,
hierna: ‘Apartheid Convention’) door de woorden ‘onmenselijke handelingen, gepleegd ten behoeve van het opzetten en onderhouden van overheersing door een raciale groep van personen boven alle andere raciale groep van personen en systematisch te onderdrukken hen’. De praktijk van apartheid, bovendien, is een internationale misdaad.
Professor Dugard in zijn verslag aan de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties in 2007 suggereerde dat een advies over de juridische gevolgen van het gedrag van Israël moet worden gevraagd van de ICJ. Dit advies zou ongetwijfeld een aanvulling op de mening dat de ICJ in geleverde 2004 op de juridische gevolgen van de bouw van een muur in de bezette Palestijnse gebieden (hierna: ‘the Wall advies’). Deze cursus van juridische stappen niet uit te putten de opties te openen voor de internationale gemeenschap, evenmin de verplichtingen van derde landen en internationale organisaties als ze worden beoordeeld dat een andere Staat houdt zich bezig met de praktijken van kolonialisme en apartheid.
| september 07, 2010 | Reacties 0
ISLAM, DEMOCRATIE & DE VS:
Cordoba Foundation
Abdullah Faliq
Intro ,
In weerwil van het feit dat zowel een vaste en een complex debat, Bogen Quarterly opnieuw bezien theologische en praktische overwegingen, het belangrijke debat over de relatie en de compatibiliteit tussen de islam en democratie, zoals weerspiegeld in de agenda van hoop en verandering Barack Obama. Terwijl veel vieren Obama's overwicht op de Oval Office als een nationale catharsis voor de VS, anderen blijven minder optimistisch van een verschuiving in de ideologie en de aanpak in de internationale arena. Hoewel veel van de spanning en wantrouwen tussen de islamitische wereld en de Verenigde Staten kan worden toegeschreven aan de aanpak van de bevordering van de democratie, meestal ten gunste van dictaturen en marionettenregimes dat lippendienst bewijzen aan de democratische waarden en mensenrechten, de naschok van 9/11 heeft echt verder gecementeerd het twijfels door Amerika's positie op de politieke islam. Het is een muur negativiteit gemaakt zoals gevonden door worldpublicopinion.org, volgens welke 67% van de Egyptenaren geloven dat wereldwijd Amerika een “overwegend negatief” rol speelt.
America's antwoord is dus apt geweest. Door de verkiezing van Obama, veel over de hele wereld hun hoop voor de ontwikkeling van een minder oorlogszuchtige, maar eerlijker buitenlands beleid ten aanzien van de moslimwereld. Th e test voor Obama, als we bespreken, is hoe Amerika en haar bondgenoten bevordering van de democratie. Zal het vergemakkelijken of het opleggen?
Bovendien, kan het belangrijker een eerlijke bemiddelaar in langdurige zones van confl icts? Mobiliseren van de expertise en het inzicht van prolifi
c geleerden, academici, doorgewinterde journalisten en politici, Arches Quarterly brengt om de relatie tussen de islam en democratie en de rol van Amerika licht - evenals de veranderingen teweeggebracht door Obama, bij het zoeken naar de gemeenschappelijke grond. Anas Altikriti, de CEO van Th e Cordoba Foundation biedt de openingszet om deze discussie, waar hij refl ects op de hoop en uitdagingen die rust op pad Obama's. Na Altikriti, de voormalige adviseur van president Nixon, Dr Robert Crane off ers een grondige analyse van de islamitische beginsel van het recht op vrijheid. Anwar Ibrahim, voormalig vice-premier van Maleisië, verrijkt de discussie met de praktische realiteit van de uitvoering van de democratie in de islamitische dominant samenlevingen, namelijk, in Indonesië en Maleisië.
We hebben ook Dr Shireen Hunter, van Georgetown University, VS, die onderzoekt islamitische landen die achterblijven in de democratisering en modernisering. Th is wordt aangevuld met terrorisme schrijver, Dr Nafeez Ahmed's uitleg van de crisis van de post-moderniteit en de
ondergang van de democratie. Dr Daud Abdullah (Directeur van het Midden-Oosten Media Monitor), Alan Hart (voormalig ITN en BBC Panorama correspondent; auteur van het zionisme: Th e echte vijand van de Joden) en Asem Sondos (Redacteur van Egypte Sawt Al Omma wekelijks) concentreren op Obama en zijn rol ten aanzien van de democratie-promotie in de moslimwereld, evenals Amerikaanse betrekkingen met Israël en de Moslim Broederschap.
Minister van Buitenlandse Zaken, Maldiven, Ahmed Shaheed speculeert over de toekomst van de islam en democratie; Cllr. Gerry Maclochlainn
– een Sinn Féin lid dat vier jaar doorstaan in de gevangenis voor het Ierse Republikeinse activiteiten en een voorvechter van de Guildford 4 en Birmingham 6, refl ects over zijn recente reis naar Gaza, waar hij de impact van de brutaliteit en onrechtvaardigheid getuige uitgedeeld tegen Palestijnen; Dr Marie Breen-Smyth, Directeur van het Centrum voor de Studie van radicalisering en hedendaagse politiek geweld bespreekt de uitdagingen van kritisch onderzoek naar de politieke terreur; Dr Khalid al-Mubarak, schrijver en toneelschrijver, bespreekt de vooruitzichten van de vrede in Darfur; en tenslotte journalist en mensenrechtenactivist Ashur Shamis kijkt kritisch naar de democratisering en politisering van de moslims vandaag de dag.
We hopen dat dit alles zorgt voor een begrijpend lezen en een bron voor refl ectie over onderwerpen die aff ect ons allen in een nieuwe dageraad van hoop.
Dank je
| september 07, 2010 | Reacties 0
US Hamas beleid blokken vredesproces Midden-Oosten
Henry Siegman
Mislukt bilaterale gesprekken de voorbije 16 jaren hebben aangetoond dat een Midden-Oosten vredesakkoord nooit kan worden bereikt door de partijen zelf. Israëlische regeringen denken dat ze kunnen een internationale veroordeling van hun illegale koloniale project op de Westelijke Jordaanoever trotseren omdat ze kunnen rekenen op de Verenigde Staten zich te verzetten tegen internationale sancties. Bilaterale gesprekken die niet worden omlijst door US-geformuleerd parameters (gebaseerd op de resoluties van de Veiligheidsraad, de Oslo-akkoorden, het Arabische vredesinitiatief, de “road map” en andere eerdere Israëlisch-Palestijnse akkoorden) kan niet slagen. Israëlische regering is van mening dat het Amerikaanse Congres een Amerikaanse president niet zal toestaan dat dergelijke parameters uit te geven en vragen om hun aanvaarding. Wat hoop dat er voor de bilaterale gesprekken die CV in Washington DC on September 2 is volledig afhankelijk van President Obama bewijst dat geloof niet te kloppen, en over de vraag of de “bridging voorstellen” Hij heeft beloofd, moeten de gesprekken te bereiken een impasse, zijn een eufemisme voor het indienen van de Amerikaanse parameters. Een dergelijk initiatief van de VS Israël moet keiharde garanties te bieden voor zijn veiligheid binnen de grenzen van vóór 1967, maar tegelijkertijd moet duidelijk maken deze verzekeringen zijn niet beschikbaar als Israël dringt aan op het ontkennen van de Palestijnen een levensvatbare en soevereine staat op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook. Dit artikel richt zich op de andere belangrijke belemmering voor een permanente status overeenkomst: het ontbreken van een effectieve Palestijnse gesprekspartner. Het aanpakken van Hamas’ legitieme grieven - en zoals opgemerkt in een recent CENTCOM rapport, Hamas heeft legitieme grieven - zou kunnen leiden tot de terugkeer naar een Palestijnse coalitieregering dat Israël zou voorzien van een geloofwaardig vredesproces partner. Als dat outreach mislukt als gevolg van Hamas’ rejectionisme, vermogen van de organisatie om een redelijk akkoord onderhandeld door andere Palestijnse politieke partijen te voorkomen zal zijn aanzienlijk belemmerd. Als de regering-Obama een internationaal initiatief niet zal leiden tot de parameters van een Israëlisch-Palestijnse overeenkomst vastleggen en actief bevorderen van de Palestijnse politieke verzoening, Europa moet doen, en hoop Amerika zal volgen. helaas, er is geen zilveren kogel dat het doel van kan garanderen “twee staten naast elkaar leven in vrede en veiligheid.”
Maar huidige koers van president Obama zich verzet tegen het absoluut.
| september 07, 2010 | Reacties 0
IkhwanScope Op Facebook
Op IkhwanScope Scribd
IkhwanScope Op Twitter