RSSAlle items in de "Studies & Onderzoeken" Categorie

De Arabische Morgen

DAVID B. Ottaway

oktober 6, 1981, was bedoeld als een feestdag in Egypte. Het was de verjaardag van de mooiste moment van de Egyptische overwinning in drie Arabisch-Israëlische conflict, toen het land de underdog leger stuwkracht over het Suezkanaal in de opening dagen Ofthe 1973 Yom Kippoer-oorlog en stuurde de Israëlische troepen afgehaspeld in retraite. Op een koele, wolkenloze ochtend, het Cairo stadion zat vol met Egyptische gezinnen die waren gekomen om te zien de militaire strut haar hardware.On het toetsen stand, President Anwar el-Sadat,architect van de oorlog, keek met voldoening als mannen en machines voor hem paradeerden. Ik was in de buurt, een pas gearriveerde buitenlandse correspondent.Suddenly, een van het leger vrachtwagens gestopt direct voor de herziening stand net zoals zes Mirage jets overhead brulde in een acrobatische voorstelling, het schilderen van de hemel met lange paden van rood, geel, Purper,en groene rook. Sadat stond op, blijkbaar bereidt zich voor om te wisselen salutes met nog een contingent van de Egyptische troepen. Hij maakte zich een perfect doelwit voor vier islamitische moordenaars die uit de vrachtwagen gesprongen, bestormden het podium, en bezaaid zijn lichaam met bullets.As de moordenaars bleef voor wat leek een eeuwigheid om de stand te spuiten met hun dodelijke brand, Ik overwoog een ogenblik of op de grond en het risico getroffen te worden vertrapt tot de dood door paniek toeschouwers of blijven te voet en het nemen van risico een verdwaalde kogel. Instinct vertelde me om te verblijven op mijn voeten, en mijn gevoel voor journalistieke plicht dreef me om te gaan erachter te komen of Sadat was levend of dood.

Islam en het maken van de staatsmacht

Seyyed Vali Nasr Reza

In 1979 General Mohammed Zia ul-Haq, de militaire leider van Pakistan, verklaarde dat Pakistan een islamitische staat zou worden. Islamitische waarden en normen zou dienen als de basis van de nationale identiteit, wet, economie, en sociale relaties, en zouden alle beleidsvorming inspireren. In 1980 Mahathir Mohammed, de nieuwe premier van Maleisië, introduceerde een soortgelijke brede plan om overheidsbeleid anker maken in islamitische waarden, en tot stand te brengen wetten en economische praktijken van zijn land in overeenstemming met de leer van de islam. Waarom heeft deze heersers kiezen voor de weg van de “islamisering” voor hun land? En hoe deed eenmalige seculiere postkoloniale staten worden de agenten van de islamisering en de voorbode van de “ware” islamitische staat?
Maleisië en Pakistan hebben sinds de late jaren 1970-begin 1980 een uniek pad naar ontwikkeling volgde dat afwijkt van de ervaringen van andere Derde Wereld landen. In deze twee landen werd religieuze identiteit geïntegreerd in staatsideologie om het doel en het proces van ontwikkeling met de islamitische waarden te informeren.
Deze verbintenis heeft presenteerde ook een heel ander beeld van de relatie tussen de islam en politiek in islamitische samenlevingen. In Maleisië en Pakistan, het heeft overheidsinstellingen in plaats van islamistische activisten (degenen die een politieke lezing van de islam pleiten; ook bekend als revivalisten of fundamentalisten) dat de bewakers van de islam en de verdedigers van de belangen van zijn geweest. Dit suggereert een
heel andere dynamiek in de eb en vloed van islampolitiek in het minst wijzen op het belang van de staat in de wee van dit verschijnsel.
Wat te denken van seculiere staten dat de islamitische draaien? Wat doet zo'n transformatie gemiddelde voor de staat als voor de islamitische politiek?
Dit boek worstelt met deze vragen. Dit is niet een volledig overzicht van de politiek van Maleisië of Pakistan, noch betrekking hebben op alle aspecten van de rol van de islam in de samenleving en de politiek, Hoewel de analytische verhaal stil bij deze punten aanzienlijk. Dit boek is eerder een sociaal-wetenschappelijk onderzoek naar het fenomeen van de seculiere postkoloniale staten steeds agenten van islamisering, en meer in het algemeen hoe de cultuur en religie aan de behoeften van de staatsmacht en ontwikkeling. De analyse hier is gebaseerd op theoretische discussies
in de sociale wetenschappen van het gedrag van de overheid en de rol van cultuur en religie daarin. Belangrijker, trekt conclusies uit de onderzochte gevallen bredere conclusies van belang leveren aan de disciplines.

Iraanse vrouwen na de Islamitische revolutie

Ansiia Khaz Allii


Meer dan dertig jaar zijn verstreken sinds de triomf van de islamitische revolutie in Iran voorbij, toch is er nog steeds een aantal vragen en onduidelijkheden over de manier waarop de Islamitische Republiek en zijn wetten omgaan met hedendaagse problemen en huidige omstandigheden, vooral met betrekking tot vrouwen en de rechten van vrouwen. Deze korte paper zal licht werpen op deze kwesties en de studie van de huidige positie van vrouwen in verschillende sferen, deze te vergelijken met de situatie voorafgaand aan de Islamitische Revolutie. Betrouwbare en geverifieerde data is gebruikt waar mogelijk. De introductie geeft een overzicht van een aantal theoretische en juridische studies die het verstrekken basis waarvan vervolgens praktischer analyse en de bronnen waaruit de gegevens zijn verkregen.
Het eerste hoofdstuk gaat in de houding van de leiding van de Islamitische Republiek van Iran ten opzichte van vrouwen en vrouwenrechten, en neemt vervolgens een uitgebreide blik op de wetten afgekondigd sinds de islamitische revolutie met betrekking tot vrouwen en hun positie in de maatschappij. Het tweede deel beschouwt vrouwen culturele en educatieve ontwikkelingen sinds de revolutie en vergelijkt deze met de pre-revolutionaire situatie. De derde deel wordt gekeken naar vrouwen politiek, sociale en economische participatie en beschouwt zowel kwantitatieve en kwalitatieve aspecten van hun dienstverband. Het vierde hoofdstuk onderzoekt vervolgens vragen van de familie, de relatie tussen de vrouw en de familie, en de rol van de familie in de rechten van vrouwen in het beperken van of het verhogen de Islamitische Republiek Iran.

Vrouwen in de islam

Amira Burghul

Ondanks de grote consensus onder een groot aantal filosofen en historici dat de

principes en leer van de islam veroorzaakt een fundamentele verandering in de positie van vrouwen

in vergelijking met de huidige situatie in de landen van Oost en West op het moment, en ondanks

de goedkeuring van een groot aantal denkers en wetgevers dat vrouwen in de tijd van de

Profeet (vzmh) werden toegekend rechten en wettelijke privileges niet door de mens gemaakte wetten verleend tot

kort geleden, propaganda campagnes van westerlingen en mensen met een verwesterde perspectief

consequent beschuldigen islam onrechtvaardig voor vrouwen, van het opleggen van beperkingen op hen, en

marginaliseren hun rol in de samenleving.

Deze situatie is verergerd door de sfeer en de heersende omstandigheden in de hele

moslimwereld, waar de onwetendheid en armoede een beperkt begrip van de religie hebben geproduceerd

en familie en menselijke relaties die recht af te sluiten en een beschaafde manier van leven, in het bijzonder

tussen mannen en vrouwen. De kleine groep van mensen die kansen zijn toegekend aan

verwerven van een opleiding en vaardigheden zijn ook gedaald in de val te geloven dat het bereiken van rechtvaardigheid

voor vrouwen en het benutten van hun mogelijkheden is afhankelijk van afwijzing van religie en vroomheid en

aanneming van een westerse manier van leven, als gevolg van hun oppervlakkige studie van de islam aan de ene kant

en het effect van het leven is omleidingen aan de andere kant.

Slechts een zeer klein aantal mensen uit deze twee groepen zijn erin geslaagd te ontsnappen en kant af

hun mantels van onwetendheid en traditie. Deze mensen hebben hun erfgoed bestudeerd in grote diepte

en detail, en hebben gekeken naar de resultaten van de westerse ervaringen met een open geest. Zij hebben

onderscheid tussen de tarwe en het kaf in zowel het verleden en heden, en hebben behandeld

wetenschappelijk en objectief met de problemen die zich hebben voorgedaan. Ze hebben de valse weerlegd

beschuldigingen tegen de islam met welsprekende argumenten, en hebben toegelaten tot de verborgen gebreken.

Ze hebben ook opnieuw onderzocht de uitspraken en gewoonten van de Onfeilbare Ones om

onderscheid te maken tussen wat gevestigd is, en heilig is en wat er is veranderd en vervormd.

De verantwoordelijke gedrag van deze groep heeft nieuwe richtingen en nieuwe manieren van omgaan gevestigde

met de kwestie van vrouwen in islamitische samenlevingen. Ze hebben duidelijk nog niet aangepakt alle problemen

en vond uiteindelijke oplossingen voor de vele hiaten in de wetgeving en tekortkomingen, maar ze hebben legde de

grond voor het ontstaan ​​van een nieuw model voor moslimvrouwen, die zowel sterk als

inzetten voor de bestaande en effectieve fundamenten van hun samenleving.

Met de overwinning van de islamitische revolutie in Iran en de zegen van haar leiders, welke is de

belangrijkste religieuze autoriteit voor de deelname van vrouwen en hun effectieve politieke en sociale

deelname, de mogelijkheden voor een sterke debat over vrouwen in de islam is aanzienlijk uitgebreid.

Het model van moslimvrouwen in Iran heeft verspreid naar islamitische verzetsbewegingen in Libanon,

Palestina andere Arabische landen en zelfs de westerse wereld, en als een resultaat, propaganda

campagnes tegen de islam zijn afgenomen tot op zekere hoogte.

De opkomst van de salafistische islamitische bewegingen, zoals de Taliban in Afghanistan en soortgelijke

Salafistische bewegingen in Saoedi-Arabië en Noord-Afrika, en hun fanatieke manier van behandelen van vrouwen,

hebben nerveus toeschouwers angst voor een islamitische herleving uitgelokt in het lanceren van nieuwe propaganda

campagnes beschuldigen Islam inspirerende terrorisme en wordt heen en onrechtvaardig jegens

Dames.

smearcasting: Hoe islamofoben spread angst, onverdraagzaamheid en desinformatie

EERLIJK

Julie Hollar

Jim Naureckas

Het maken van islamofobie Mainstream:
Hoe Moslim-bashers zenden hun fanatisme
Een opmerkelijk ding gebeurde op de National Book Critics Circle (NBCC) nominaties in februari 2007: De normaal elitaire en tolerant groep genomineerd voor beste boek op het gebied van de kritiek een boek alom gezien als denigrerend een hele religieuze groep.
De voordracht van Bruce Bawer terwijl Europe Slept: Hoe De radicale islam is het vernietigen van het Westen From Within niet passeren zonder controverse. Past genomineerde Eliot Weinberger hekelde het boek tijdens de jaarlijkse bijeenkomst van de NBCC's, noemde het ‘‘racisme als kritiek’’ (New York Times, 2/8/07). NBCC bestuursvoorzitter John Freeman schreef op de blog van de groep (Kritieke massa, 2/4/07): ‘‘Ik heb nog nooit geweest
meer in verlegenheid gebracht door een keuze dan ik met Bruce Bawer zijn geweest Terwijl Europa sliep…. Zijn hypergeventileerde retoriek tips van de werkelijke kritiek in islamofobie.’’
Hoewel het uiteindelijk niet winnen van de award, Terwijl Europa sliep de erkenning in de hoogste literaire kringen was het symbool van een integratie van islamofobie, niet alleen in de Amerikaanse uitgeverij, maar in de bredere media. Dit rapport geeft een frisse kijk op islamofobie in de media van vandaag en de perpetratrators, waarin een aantal van de achter-de-schermen-verbindingen die zelden worden verkend in media. Het rapport geeft ook vier snapshots, of “case studies,”Beschrijft hoe islamofoob blijven media manipuleren om met het oog op de moslims te schilderen met een brede, hatelijk borstel. Ons doel is om document smearcasting: de openbare geschriften en de verschijningen van islamofobe activisten en experts die opzettelijk en regelmatig angst verspreiden, onverdraagzaamheid en desinformatie. De term “islamofobie” verwijst naar vijandigheid tegenover de islam en moslims die de neiging heeft om een ​​hele geloof ontmenselijken, uitbeelden als fundamenteel vreemd en kent haar inherente, essentiële set van negatieve eigenschappen, zoals irrationaliteit, onverdraagzaamheid en geweld. En niet anders dan de kosten gemaakt in de klassieke document van anti-semitisme, De Protocollen van de Wijzen van Zion, sommige van meer virulente uitdrukkingen islamofobie's–zoals Terwijl Europa sliep–omvatten evocaties van de islamitische ontwerpt naar het Westen te domineren.
Islamitische instellingen en moslims, natuurlijk, moeten worden onderworpen aan dezelfde soort van controle en kritiek als iemand anders. Bijvoorbeeld, wanneer een Noorse islamitische Raadsdebatten of homo's en lesbiennes moet worden uitgevoerd, men kan krachtig veroordelen individuen of groepen delen die mening zonder te trekken alle Europese moslims erin, net als Bawer pyjama Media bericht (8/7/08),
“Europese moslims Debat: Moeten homo's worden uitgevoerd?”
evenzo, extremisten die hun gewelddadige acties te rechtvaardigen met een beroep op een bepaalde interpretatie van de islam kan worden verweten zonder implicating de enorm gevarieerde bevolking van moslims over de hele wereld. Ten slotte, verslaggevers in geslaagd om de bomaanslag in Oklahoma City door Timothy McVeigh te dekken–een aanhanger van de racistische Christian Identity sekte–zonder toevlucht te nemen tot algemene uitspraken te doen over “christelijke terrorisme.” hetzelfde, media hebben terreurdaden gedekt door fanatici die Joods zijn–bijvoorbeeld de Hebron slachting door Baruch Goldstein gedragen (Extra!, 5/6/94)–zonder impliceert het geheel van het Jodendom.

De Totalitarisme jihadistische islamisme en de Challenge naar Europa en de islam

Bassam Tibi

Bij het lezen van de meerderheid van de teksten die de omvangrijke literatuur die door zelfverklaarde experts is gepubliceerd op de politieke islam bestaan, is het gemakkelijk om het feit dat een nieuwe beweging is ontstaan ​​missen. Verder, deze literatuur niet in slaagt om uit te leggen op een bevredigende wijze het feit dat de ideologie die hij rijdt is gebaseerd op een bepaalde interpretatie van de islam, en dat het dus een gepolitiseerd religieus geloof,
niet een wereldlijke. Het enige boek waarin de politieke islam is gericht als een vorm van totalitarisme is die van Paul Berman, Terreur en liberalisme (2003). De auteur is, echter, geen expert, kan niet lezen islamitische bronnen, en berust derhalve op het selectieve gebruik van één of twee secundaire bronnen, dus niet de fenomeen begrijpen.
Een van de redenen voor deze tekortkomingen is het feit dat de meeste van degenen die proberen om ons te informeren over de 'jihadistische dreiging' - en Berman is een typisch voorbeeld van deze beurs - niet alleen niet over de taalvaardigheid van de bronnen geproduceerd door de ideologen van de politieke lezen Islam, maar ook gebrek aan kennis over de culturele dimensie van de beweging. Deze nieuwe totalitaire beweging is in veel opzichten een noviteit
in de geschiedenis van de politiek, omdat het heeft zijn wortels in twee parallelle en aanverwante verschijnselen: eerste, de culturalisering van de politiek, die leidt tot de politiek als een cultureel systeem dat wordt opgevat (het oog ontwikkeld door Clifford Geertz); en ten tweede de terugkeer van het sacrale, of ‘re-betovering’ van de wereld, als reactie op de intensieve seculariseringsproces van de globalisering.
De analyse van de politieke ideologieën die gebaseerd zijn op religies, en dat kan beroep uitoefenen als een politieke religie als gevolg van deze, betrekt een sociaal-wetenschappelijk inzicht in de rol van religie gespeeld door de wereldpolitiek, vooral na de bipolaire systeem van de Koude Oorlog plaats heeft gemaakt voor een multipolaire wereld. In een project uitgevoerd op de Hannah Arendt Instituut voor de toepassing van het totalitarisme aan de studie van politieke religies, Ik heb voorgesteld het onderscheid tussen seculiere ideologieën die fungeren als een substituut voor religie, en religieuze ideologieën gebaseerd op echte geloof, wat het geval is in religieus fundamentalisme (zie toelichting
24). Een ander project op ‘politieke religie’, bij de Universiteit van Basel uitgevoerd, heeft verduidelijkt het punt dat een nieuwe benadering van de politiek noodzakelijk worden zodra een religieus geloof wordt gekleed in een politieke garb.Drawing op de gezaghebbende bronnen van de politieke islam, Dit artikel suggereert dat de grote verscheidenheid aan organisaties geïnspireerd door de islamitische ideologie worden opgevat, zowel als politieke religies en als politieke bewegingen. De unieke kwaliteit van de politieke islam leugens is het feit dat het gebaseerd is op een transnationaal religie (zie toelichting 26).

Liberale democratie en politieke islam: de Search for Common Ground.

Mostapha Benhenda

Deze paper tracht een dialoog tussen de democratische en islamitische politieke theories.1 De wisselwerking tussen hen is een raadsel stellen: bijvoorbeeld, om de relatie die bestaat tussen democratie en hun opvatting over de ideale verklaren islamitische politieke
regime, de Pakistaanse geleerde Abu ‘Ala Maududi bedacht het neologisme‘theodemocracy’, terwijl de Franse geleerde Louis Massignon stelde de oxymoron‘seculiere theocratie’. Deze uitdrukkingen suggereren dat sommige aspecten van de democratie positief geëvalueerd en anderen zijn negatief beoordeeld. Bijvoorbeeld, Moslimgeleerden en activisten onderschrijven vaak het principe van verantwoording van de heersers, dat is een kenmerk van democratie. Integendeel, zij verwerpen vaak het principe van de scheiding tussen religie en staat, die vaak wordt beschouwd als een onderdeel van de democratie (minstens, van de democratie zoals bekend in de Verenigde Staten vandaag). Gezien deze gemengde beoordeling van de democratische beginselen, lijkt het interessant om de opvatting van democratie bepalen onderliggende islamitische politieke modellen. Met andere woorden, we moeten proberen om erachter te komen wat democratisch “theodemocracy” is. Daartoe, onder de indrukwekkende diversiteit en pluraliteit van de islamitische tradities van normatieve politieke denken, we voornamelijk richten op de brede stroom van het denken terug te gaan naar Abu ‘Ala Maududi en de Egyptische intellectueel Sayyed Qutb.8 Deze bijzondere trend van denken is interessant omdat in de moslimwereld, het ligt aan de basis van een aantal van de meest uitdagende tegenstellingen tot de verspreiding van de waarden afkomstig van de West. Op basis van de religieuze waarden, deze trend uitgewerkt een politiek model alternatief voor de liberale democratie. In grote lijnen, de opvatting van democratie in deze islamitische politieke model is procedureel. Met een aantal verschillen, deze voorstelling is geïnspireerd door democratische theorieën bepleit door een aantal grondwettelijke en politieke scientists.10 Het is dun en minimalistisch, tot op zekere hoogte. Bijvoorbeeld, Het is niet afhankelijk van elke notie van volkssoevereiniteit en het heeft geen scheiding tussen religie en politiek vereisen. Het eerste doel van dit artikel is om dit in een minimalistische opvatting uitwerken. We maken een gedetailleerde aanpassing van het in om deze opvatting te isoleren van de morele (liberaal) stichtingen, die controversiële uit de bijzondere islamitische standpunt hier gedacht aan. Inderdaad, het democratiseringsproces gewoonlijk afgeleid van een beginsel van persoonlijke autonomie, die niet door deze islamitische theories.11 Hier wordt onderschreven, laten we zien dat een dergelijk principe is het niet nodig om een ​​democratisch proces te rechtvaardigen.

Islam en het nieuwe politieke landschap

De Back, Michael Keith, Azra Khan,
Kalbir Shukra en John Solomos

In de nasleep van de aanslag op het World Trade Center op 11 September 2001, en de Madrid en Londen bomaanslagen 2004 en 2005, een literatuur die adressen de vormen en modaliteiten van religieuze expressie - met name islamitische religieuze expressie - heeft bloeide in de penumbral regio's die verwijzen mainstream sociale wetenschappen te ontwerpen sociaal beleid, denktanks en journalistiek. Veel van het werk heeft geprobeerd om de houding of de aanleg van een moslimbevolking te definiëren in een bepaalde site van spanning, zoals Londen of het Verenigd Koninkrijk (Barnes, 2006; Ethnos Consultancy, 2005; GFK, 2006; GLA, 2006; Populus, 2006), of bekritiseerd bepaalde vormen van interventie sociaal beleid (Helder, 2006een; Mirza et al., 2007). Studies van het islamisme en jihadisme hebben een bijzondere nadruk gemaakt op de syncretic en complexe verbanden tussen islamitische religieuze geloof en de vormen van sociale bewegingen en politieke mobilisatie (Husain, 2007; Kepel, 2004, 2006; McRoy, 2006; Neville-Jones et al., 2006, 2007; Phillips, 2006; Roy, 2004, 2006). conventioneel, de analytische focus is de cultuur van de islam onder de aandacht gebracht, de overtuigingen van de gelovigen, en de historische en geografische trajecten van de moslimbevolking in de hele wereld in het algemeen en in ‘het Westen’ in het bijzonder (Abbas, 2005; Ansari, 2002; Eade en Garbin, 2002; Hussein, 2006; Modood, 2005; Ramadan, 1999, 2005). In dit artikel ligt de nadruk anders. We stellen dat studies van de islamitische politieke participatie moeten zorgvuldig worden contextualized zonder beroep te doen op grote algemeenheden over cultuur en geloof. Dit komt omdat zowel de cultuur en het geloof zijn gestructureerd door en op zijn beurt de structuur van de culturele, institutionele en deliberatieve landschappen waardoor zij worden gearticuleerd. In het geval van de Britse ervaring, de verborgen sporen van het christendom in de vorming van de verzorgingsstaat in de vorige eeuw, de snel veranderende cartografie van ruimten van de politieke en de rol van ‘religieuze organisaties’ in de herstructurering van de sociale voorzieningen genereren van de materiële maatschappelijke context bepalen van de kansen en de contouren van nieuwe vormen van politieke participatie.

WORTELS VAN MISLUKKING

IBRAHIM KALIN

In de nasleep van september 11, de lange en wisselvallige relatie tussen de islam en het Westen ging een nieuwe fase in. De aanslagen werden geïnterpreteerd als de vervulling van een profetie die al lang in het bewustzijn van het Westen was, d.w.z., de komst van de islam als een dreigende macht met een duidelijke bedoeling om de westerse beschaving te vernietigen. Voorstellingen van de islam als een gewelddadige, activist, en onderdrukkende religieuze ideologie strekte zich uit van televisieprogramma's en staatsbureaus tot scholen en internet. Er werd zelfs gesuggereerd dat Mekka, de heiligste stad van de islam, worden "gebombardeerd" om een ​​blijvende les te geven aan alle moslims. Hoewel men kan kijken naar het wijdverbreide gevoel van woede, vijandigheid, en wraak als een normale menselijke reactie op het afschuwelijke verlies van onschuldige levens, de demonisering van moslims is het resultaat van diepere filosofische en historische kwesties.
Op veel subtiele manieren, de lange geschiedenis van de islam en het westen, van de theologische polemiek van Bagdad in de achtste en negende eeuw tot de ervaring van convivencia in Andalusië in de twaalfde en dertiende eeuw, informeert de huidige percepties en scrupules van elke beschaving ten opzichte van de andere. Dit artikel zal enkele van de meest opvallende kenmerken van deze geschiedenis onderzoeken en beargumenteren dat de monolithische representaties van de islam, gemaakt en ondersteund door een zeer complexe reeks beeldproducenten, denktanks, academici, lobbyisten, beleidsmakers, en media, het huidige westerse geweten domineren, hebben hun wortels in de lange geschiedenis van het Westen met de islamitische wereld. Er zal ook worden betoogd dat de diepgewortelde twijfels over de islam en moslims hebben geleid en blijven leiden tot fundamenteel gebrekkige en foutieve beleidsbeslissingen die een directe impact hebben op de huidige verhoudingen van de islam en het Westen. De bijna ondubbelzinnige identificatie van de islam met terrorisme en extremisme in de hoofden van veel Amerikanen na september 11 is een uitkomst die wordt gegenereerd door beide historische misvattingen, die hieronder in enig detail zal worden geanalyseerd:, en de politieke agenda van bepaalde belangengroepen die confrontatie zien als de enige manier om met de islamitische wereld om te gaan. Het is te hopen dat de volgende analyse een historische context zal bieden waarin we deze tendensen en hun repercussies voor beide werelden kunnen begrijpen..

Bezetting, Kolonialisme, Apartheid?

The Human Sciences Research Council

The Human Sciences Research Council van Zuid-Afrika in opdracht van deze studie om de hypothese die uitgaat van Professor John Dugard in het verslag dat hij in januari aan de Raad VN-Mensenrechtenraad gepresenteerd testen 2007, in zijn hoedanigheid van speciaal VN-rapporteur voor de mensenrechtensituatie in de bezette Palestijnse gebieden door Israël (namelijk, de Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem, en
Gas, hierna OPT). Professor Dugard stelde de vraag: Israel is duidelijk in militaire bezetting van het OPT. Tegelijkertijd, elementen van het beroep zijn vormen van kolonialisme en apartheid, die in strijd zijn met het internationaal recht. Wat zijn de juridische gevolgen van een regime van langdurige bezetting met kenmerken van het kolonialisme en apartheid voor de bezette mensen, de bezettende macht en derde landen?
Om deze gevolgen te overwegen, deze studie uiteengezet om legaal het terrein van vraag Professor Dugard onderzoeken: Israël is de bewoner van het OPT, en, als, do elementen van de bezetting van deze gebieden bedraagt ​​kolonialisme en apartheid? Zuid-Afrika heeft een duidelijk belang bij deze vragen, gezien de bittere geschiedenis van apartheid, waarbij de ontkenning van zelfbeschikking meebrengt
om de meerderheid van de bevolking en, tijdens de bezetting van Namibië, de uitbreiding van de apartheid aan dat gebied dat Zuid-Afrika effectief wilde koloniseren. Deze illegale praktijken mogen niet elders worden gerepliceerd: andere volkeren mag niet lijden aan in de manier waarop de bevolking van Zuid-Afrika en Namibië hebben geleden.
Om deze problemen te ontdekken, een internationaal team van wetenschappers werd samengesteld. Het doel van dit project was om de situatie vanuit de nonpartisan perspectief van het internationaal recht te onderzoeken, in plaats van deel te nemen aan het politieke discours en retoriek. Deze studie is het resultaat van een vijftien maanden gezamenlijk proces van intensief onderzoek, overleg, schrijven en beoordeling. Zij concludeert en, Het is te hopen, overtuigend stelt en toont duidelijk aan dat Israël, sinds 1967, heeft de oorlogvoerende bezettende mogendheid in het OPT geweest, en dat de bezetting van deze gebieden is uitgegroeid tot een koloniale onderneming die een systeem van apartheid implementeert. Belligerent bezetting is op zichzelf niet een onrechtmatige situatie: het wordt geaccepteerd als een mogelijk gevolg van een gewapend conflict. Tegelijkertijd, volgens het recht van gewapende conflicten (ook wel bekend als het internationaal humanitair recht), bezetting is bedoeld om slechts een tijdelijke stand van zaken zijn. Internationaal recht verbiedt de eenzijdige annexatie of permanente overname van het grondgebied als gevolg van de dreiging of gebruik van geweld: wanneer dit het geval, geen enkele staat kan herkent en ondersteunt de ontstane onrechtmatige toestand. In tegenstelling tot de bezetting, zowel kolonialisme en apartheid zijn altijd onwettig en inderdaad worden beschouwd als bijzonder ernstige schendingen van het internationaal recht, omdat ze fundamenteel in strijd zijn met de kernwaarden van de internationale rechtsorde zijn. Kolonisatie schendt zelfbeschikkingsrecht,
waarin het Internationaal Gerechtshof (ICJ) heeft bevestigd als ‘een van de essentiële principes van de hedendaagse internationaal recht’. Alle staten hebben de plicht om te respecteren en te bevorderen zelfbeschikking. Apartheid is een verergerd geval van rassendiscriminatie, dat gevormd wordt volgens het Internationaal Verdrag ter bestrijding en bestraffing van de misdaad van apartheid (1973,
hierna: ‘Apartheid Convention’) door de woorden ‘onmenselijke handelingen, gepleegd ten behoeve van het opzetten en onderhouden van overheersing door een raciale groep van personen boven alle andere raciale groep van personen en systematisch te onderdrukken hen’. De praktijk van apartheid, bovendien, is een internationale misdaad.
Professor Dugard in zijn verslag aan de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties in 2007 suggereerde dat een advies over de juridische gevolgen van het gedrag van Israël moet worden gevraagd van de ICJ. Dit advies zou ongetwijfeld een aanvulling op de mening dat de ICJ in geleverde 2004 op de juridische gevolgen van de bouw van een muur in de bezette Palestijnse gebieden (hierna: ‘the Wall advies’). Deze cursus van juridische stappen niet uit te putten de opties te openen voor de internationale gemeenschap, evenmin de verplichtingen van derde landen en internationale organisaties als ze worden beoordeeld dat een andere Staat houdt zich bezig met de praktijken van kolonialisme en apartheid.

ISLAM, DEMOCRATIE & DE VS:

Cordoba Foundation

Abdullah Faliq

Intro ,


In weerwil van het feit dat zowel een vaste en een complex debat, Bogen Quarterly opnieuw bezien theologische en praktische overwegingen, het belangrijke debat over de relatie en de compatibiliteit tussen de islam en democratie, zoals weerspiegeld in de agenda van hoop en verandering Barack Obama. Terwijl veel vieren Obama's overwicht op de Oval Office als een nationale catharsis voor de VS, anderen blijven minder optimistisch van een verschuiving in de ideologie en de aanpak in de internationale arena. Hoewel veel van de spanning en wantrouwen tussen de islamitische wereld en de Verenigde Staten kan worden toegeschreven aan de aanpak van de bevordering van de democratie, meestal ten gunste van dictaturen en marionettenregimes dat lippendienst bewijzen aan de democratische waarden en mensenrechten, de naschok van 9/11 heeft echt verder gecementeerd het twijfels door Amerika's positie op de politieke islam. Het is een muur negativiteit gemaakt zoals gevonden door worldpublicopinion.org, volgens welke 67% van de Egyptenaren geloven dat wereldwijd Amerika een “overwegend negatief” rol speelt.
America's antwoord is dus apt geweest. Door de verkiezing van Obama, veel over de hele wereld hun hoop voor de ontwikkeling van een minder oorlogszuchtige, maar eerlijker buitenlands beleid ten aanzien van de moslimwereld. Th e test voor Obama, als we bespreken, is hoe Amerika en haar bondgenoten bevordering van de democratie. Zal het vergemakkelijken of het opleggen?
Bovendien, kan het belangrijker een eerlijke bemiddelaar in langdurige zones van confl icts? Mobiliseren van de expertise en het inzicht van prolifi
c geleerden, academici, doorgewinterde journalisten en politici, Arches Quarterly brengt om de relatie tussen de islam en democratie en de rol van Amerika licht - evenals de veranderingen teweeggebracht door Obama, bij het zoeken naar de gemeenschappelijke grond. Anas Altikriti, de CEO van Th e Cordoba Foundation biedt de openingszet om deze discussie, waar hij refl ects op de hoop en uitdagingen die rust op pad Obama's. Na Altikriti, de voormalige adviseur van president Nixon, Dr Robert Crane off ers een grondige analyse van de islamitische beginsel van het recht op vrijheid. Anwar Ibrahim, voormalig vice-premier van Maleisië, verrijkt de discussie met de praktische realiteit van de uitvoering van de democratie in de islamitische dominant samenlevingen, namelijk, in Indonesië en Maleisië.
We hebben ook Dr Shireen Hunter, van Georgetown University, VS, die onderzoekt islamitische landen die achterblijven in de democratisering en modernisering. Th is wordt aangevuld met terrorisme schrijver, Dr Nafeez Ahmed's uitleg van de crisis van de post-moderniteit en de
ondergang van de democratie. Dr Daud Abdullah (Directeur van het Midden-Oosten Media Monitor), Alan Hart (voormalig ITN en BBC Panorama correspondent; auteur van het zionisme: Th e echte vijand van de Joden) en Asem Sondos (Redacteur van Egypte Sawt Al Omma wekelijks) concentreren op Obama en zijn rol ten aanzien van de democratie-promotie in de moslimwereld, evenals Amerikaanse betrekkingen met Israël en de Moslim Broederschap.
Minister van Buitenlandse Zaken, Maldiven, Ahmed Shaheed speculeert over de toekomst van de islam en democratie; Cllr. Gerry Maclochlainn
– een Sinn Féin lid dat vier jaar doorstaan ​​in de gevangenis voor het Ierse Republikeinse activiteiten en een voorvechter van de Guildford 4 en Birmingham 6, refl ects over zijn recente reis naar Gaza, waar hij de impact van de brutaliteit en onrechtvaardigheid getuige uitgedeeld tegen Palestijnen; Dr Marie Breen-Smyth, Directeur van het Centrum voor de Studie van radicalisering en hedendaagse politiek geweld bespreekt de uitdagingen van kritisch onderzoek naar de politieke terreur; Dr Khalid al-Mubarak, schrijver en toneelschrijver, bespreekt de vooruitzichten van de vrede in Darfur; en tenslotte journalist en mensenrechtenactivist Ashur Shamis kijkt kritisch naar de democratisering en politisering van de moslims vandaag de dag.
We hopen dat dit alles zorgt voor een begrijpend lezen en een bron voor refl ectie over onderwerpen die aff ect ons allen in een nieuwe dageraad van hoop.
Dank je

US Hamas beleid blokken vredesproces Midden-Oosten

Henry Siegman


Mislukt bilaterale gesprekken de voorbije 16 jaren hebben aangetoond dat een Midden-Oosten vredesakkoord nooit kan worden bereikt door de partijen zelf. Israëlische regeringen denken dat ze kunnen een internationale veroordeling van hun illegale koloniale project op de Westelijke Jordaanoever trotseren omdat ze kunnen rekenen op de Verenigde Staten zich te verzetten tegen internationale sancties. Bilaterale gesprekken die niet worden omlijst door US-geformuleerd parameters (gebaseerd op de resoluties van de Veiligheidsraad, de Oslo-akkoorden, het Arabische vredesinitiatief, de “road map” en andere eerdere Israëlisch-Palestijnse akkoorden) kan niet slagen. Israëlische regering is van mening dat het Amerikaanse Congres een Amerikaanse president niet zal toestaan ​​dat dergelijke parameters uit te geven en vragen om hun aanvaarding. Wat hoop dat er voor de bilaterale gesprekken die CV in Washington DC on September 2 is volledig afhankelijk van President Obama bewijst dat geloof niet te kloppen, en over de vraag of de “bridging voorstellen” Hij heeft beloofd, moeten de gesprekken te bereiken een impasse, zijn een eufemisme voor het indienen van de Amerikaanse parameters. Een dergelijk initiatief van de VS Israël moet keiharde garanties te bieden voor zijn veiligheid binnen de grenzen van vóór 1967, maar tegelijkertijd moet duidelijk maken deze verzekeringen zijn niet beschikbaar als Israël dringt aan op het ontkennen van de Palestijnen een levensvatbare en soevereine staat op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook. Dit artikel richt zich op de andere belangrijke belemmering voor een permanente status overeenkomst: het ontbreken van een effectieve Palestijnse gesprekspartner. Het aanpakken van Hamas’ legitieme grieven - en zoals opgemerkt in een recent CENTCOM rapport, Hamas heeft legitieme grieven - zou kunnen leiden tot de terugkeer naar een Palestijnse coalitieregering dat Israël zou voorzien van een geloofwaardig vredesproces partner. Als dat outreach mislukt als gevolg van Hamas’ rejectionisme, vermogen van de organisatie om een ​​redelijk akkoord onderhandeld door andere Palestijnse politieke partijen te voorkomen zal zijn aanzienlijk belemmerd. Als de regering-Obama een internationaal initiatief niet zal leiden tot de parameters van een Israëlisch-Palestijnse overeenkomst vastleggen en actief bevorderen van de Palestijnse politieke verzoening, Europa moet doen, en hoop Amerika zal volgen. helaas, er is geen zilveren kogel dat het doel van kan garanderen “twee staten naast elkaar leven in vrede en veiligheid.”
Maar huidige koers van president Obama zich verzet tegen het absoluut.

ISLAM EN DE RECHTSSTAAT

Birgit Krawietz
Helmut Reifeld

In onze moderne westerse samenleving, door de staat georganiseerde rechtsstelsels trekken normaal gesproken een onderscheidende lijn die religie en de wet scheidt. Omgekeerd, er zijn een aantal islamitische regionale samenlevingen waar religie en wetten tegenwoordig net zo nauw met elkaar verbonden en verweven zijn als vóór het begin van de moderne tijd. Tegelijkertijd, de verhouding waarin de religieuze wet (sharia in Arabisch) en publiekrecht (de wet) gemengd zijn, verschilt van land tot land. Wat is meer, de status van de islam en dus ook die van de islamitische wet verschilt. Volgens informatie verstrekt door de Organisatie van de Islamitische Conferentie: (OIC), Er zijn momenteel 57 Islamitische staten wereldwijd, gedefinieerd als landen waar de islam de religie is van (1) de staat, (2) de meerderheid van de bevolking, of (3) een grote minderheid. Dit alles heeft invloed op de ontwikkeling en de vorm van het islamitisch recht.

Islamitische politieke cultuur, Democratie, en mensenrechten

Daniel E. Prijs

Er is beweerd dat de islam autoritarisme faciliteert, in tegenspraak is met de waarden van westerse samenlevingen, en heeft een aanzienlijke invloed op belangrijke politieke resultaten in moslimlanden. Vervolgens, geleerden, commentatoren, en regeringsfunctionarissen wijzen vaak op ‘islamitisch fundamentalisme’ als de volgende ideologische bedreiging voor liberale democratieën. Dit beeld, echter, is voornamelijk gebaseerd op de analyse van teksten, Islamitische politieke theorie, en ad-hocstudies van individuele landen, die geen rekening houden met andere factoren. Het is mijn stelling dat de teksten en tradities van de islam, zoals die van andere religies, kan worden gebruikt ter ondersteuning van een verscheidenheid aan politieke systemen en beleid. Landspecifieke en beschrijvende studies helpen ons niet om patronen te vinden die ons zullen helpen de verschillende relaties tussen de islam en de politiek in de landen van de moslimwereld te verklaren. Vandaar, een nieuwe benadering van de studie van de
verbinding tussen islam en politiek nodig is.
ik stel voor, door een grondige evaluatie van de relatie tussen de islam, democratie, en mensenrechten op grensoverschrijdend niveau, dat er te veel nadruk wordt gelegd op de macht van de islam als politieke kracht. Ik gebruik eerst vergelijkende case studies, die zich richten op factoren die verband houden met de wisselwerking tussen islamitische groepen en regimes, economische invloeden, etnische breuklijnen, en maatschappelijke ontwikkeling, om de variatie in de invloed van de islam op de politiek in acht landen te verklaren. Ik beweer dat veel van de macht
toegeschreven aan de islam als de drijvende kracht achter beleid en politieke systemen in moslimlanden, kan beter worden verklaard door de eerder genoemde factoren. ik vind ook, in tegenstelling tot wat algemeen wordt gedacht, dat de toenemende macht van islamitische politieke groeperingen vaak in verband wordt gebracht met een bescheiden pluralisering van politieke systemen.
Ik heb een index gemaakt van de islamitische politieke cultuur, op basis van de mate waarin de islamitische wet wordt gebruikt en of en, als, hoe,Westerse ideeën, instellingen, en technologieën worden geïmplementeerd, om de aard van de relatie tussen islam en democratie en islam en mensenrechten te testen. Deze indicator wordt gebruikt in statistische analyse, waaronder een steekproef van drieëntwintig overwegend moslimlanden en een controlegroep van drieëntwintig niet-moslim ontwikkelingslanden. Naast vergelijken
Islamitische landen naar niet-islamitische ontwikkelingslanden, statistische analyse stelt me ​​in staat om te controleren voor de invloed van andere variabelen waarvan is vastgesteld dat ze de niveaus van democratie en de bescherming van individuele rechten beïnvloeden. Het resultaat zou een realistischer en nauwkeuriger beeld moeten zijn van de invloed van de islam op politiek en beleid.

Precisie bij de wereldwijde oorlog tegen terreur:

Sherifa Zuhur

Zeven jaar na de in september 11, 2001 (9/11) aanvallen, veel deskundigen geloven dat al-Qaeda heeft herwonnen kracht en dat zijn copycats of filialen zijn dodelijker dan voorheen. De National Intelligence Estimate van 2007 beweerd dat Al-Qaeda is nu gevaarlijker dan voorheen 9/11.1 Al-Qaeda's emulators blijven bedreigen westerse, Midden Oosten, en Europese landen, zoals in de plot verijdeld in september 2007 in Duitsland. Bruce Riedel staten: Grotendeels dankzij gretigheid van Washington in Irak te gaan in plaats van de jacht op de leiders van al-Qaeda, de organisatie heeft nu een solide basis van de operaties in de Badlands van Pakistan en een effectieve franchise in West-Irak. Zijn bereik heeft verspreid in heel de islamitische wereld en in Europa . . . Osama bin Laden heeft een succesvolle propagandacampagne gemonteerd. . . . Zijn ideeën nu trekken meer volgers dan ooit.
Het is waar dat verschillende salafi-jihadistische organisaties nog steeds in opkomst in de hele islamitische wereld. Waarom hebben zwaar middelen reacties op het islamistisch terrorisme dat we roepen de wereldwijde jihad niet bewezen zeer effectief?
Verhuizen naar de instrumenten van “soft power,”Hoe zit het met de effectiviteit van de westerse inspanningen om moslims in de Global War on Terror versterken (GWOT)? Waarom heeft de Verenigde Staten won zo weinig “hearts and minds” in de bredere islamitische wereld? Waarom Amerikaanse strategische berichten over deze kwestie te spelen zo slecht in de regio? Waarom, ondanks brede islamitische afkeuring van extremisme, zoals weergegeven in enquêtes en officiële uitlatingen van de belangrijkste islamitische leiders, is de steun voor bin Ladin zelfs toegenomen in Jordanië en in Pakistan?
Deze monografie zal niet de oorsprong van islamitisch geweld te herzien. Het is in plaats daarvan betrekking op een soort conceptuele storing die de GWOT en die moslims weerhoudt steunen verkeerd construeert. Ze zijn niet in staat zich te identificeren met de voorgestelde transformerende tegenmaatregelen, omdat ze een deel van hun core overtuigingen en instellingen als doelwit bij onderscheiden
dit streven.
Verscheidene diep problematische trends verwarren de Amerikaanse conceptualisaties van de GWOT en de strategische boodschappen gemaakt om te vechten dat War. Deze evolueren van (1) postkoloniale politieke benaderingen van moslims en islamitische meerderheid landen die sterk verschillen en daarom produceren tegenstrijdige en verwarrende indrukken en effecten; en (2) resterende algemene onwetendheid en vooroordelen tegenover de islam en subregionale culturen. Voeg daarbij de Amerikaanse woede, angst, en angst voor de dodelijke gebeurtenissen van 9/11, en bepaalde elementen, ondanks het aandringen van het hoofd koel, houden moslims en hun religie verantwoordelijk voor de wandaden van hun geloofsgenoten, of die vinden het handig om dit te doen om politieke redenen.

Democratie, Verkiezingen en de Egyptische Moslimbroederschap

Israël Elad-Altman

De door Amerika geleide hervormings- en democratiseringscampagne van de afgelopen twee jaar heeft geholpen om een ​​nieuwe politieke realiteit in Egypte vorm te geven. Kansen zijn geopend voor afwijkende meningen. Met ons. en Europese steun, lokale oppositiegroepen hebben initiatief kunnen nemen, hun doelen te bevorderen en concessies van de staat af te dwingen. De beweging van de Egyptische Moslimbroederschap (MB), die officieel is verboden als politieke organisatie, behoort nu tot de groepen met beide nieuwe kansen
en nieuwe risico's.
westerse regeringen, inclusief de regering van de Verenigde Staten, overwegen de MB en andere "gematigde islamistische" groepen als potentiële partners om de democratie in hun land te helpen bevorderen, en misschien ook bij het uitroeien van islamistisch terrorisme. Zou de Egyptische MB die rol kunnen vervullen?? Zou het het spoor kunnen volgen van de Turkse Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling? (AKP) en de Indonesische Welvarende Rechtvaardigheidspartij (PKS), twee islamitische partijen die, volgens sommige analisten, zich met succes aanpassen aan de regels van de liberale democratie en hun landen naar een grotere integratie leiden met, respectievelijk, Europa en een “heidens” Azië?
Dit artikel onderzoekt hoe de MB heeft gereageerd op de nieuwe realiteit, hoe het is omgegaan met de ideologische en praktische uitdagingen en dilemma's die zich de afgelopen twee jaar hebben voorgedaan?. In hoeverre heeft de beweging haar vooruitzichten aangepast aan nieuwe omstandigheden?? Wat zijn haar doelstellingen en haar visie op de politieke orde?? Hoe heeft het gereageerd op de VS?. toenadering tot de hervormings- en democratiseringscampagne?
Hoe heeft het enerzijds zijn betrekkingen met het Egyptische regime genavigeerd?, en andere oppositiekrachten aan de andere kant, terwijl het land afstevent op twee dramatische verkiezingen in de herfst 2005? In hoeverre kan de MB worden beschouwd als een kracht die Egypte zou kunnen leiden?
in de richting van liberale democratie?