RSSAlle items in de "Turkey’s AKP" Categorie

ISLAM, DEMOCRATIE & DE VS:

Cordoba Foundation

Abdullah Faliq

Intro ,


In weerwil van het feit dat zowel een vaste en een complex debat, Bogen Quarterly opnieuw bezien theologische en praktische overwegingen, het belangrijke debat over de relatie en de compatibiliteit tussen de islam en democratie, zoals weerspiegeld in de agenda van hoop en verandering Barack Obama. Terwijl veel vieren Obama's overwicht op de Oval Office als een nationale catharsis voor de VS, anderen blijven minder optimistisch van een verschuiving in de ideologie en de aanpak in de internationale arena. Hoewel veel van de spanning en wantrouwen tussen de islamitische wereld en de Verenigde Staten kan worden toegeschreven aan de aanpak van de bevordering van de democratie, meestal ten gunste van dictaturen en marionettenregimes dat lippendienst bewijzen aan de democratische waarden en mensenrechten, de naschok van 9/11 heeft echt verder gecementeerd het twijfels door Amerika's positie op de politieke islam. Het is een muur negativiteit gemaakt zoals gevonden door worldpublicopinion.org, volgens welke 67% van de Egyptenaren geloven dat wereldwijd Amerika een “overwegend negatief” rol speelt.
America's antwoord is dus apt geweest. Door de verkiezing van Obama, veel over de hele wereld hun hoop voor de ontwikkeling van een minder oorlogszuchtige, maar eerlijker buitenlands beleid ten aanzien van de moslimwereld. Th e test voor Obama, als we bespreken, is hoe Amerika en haar bondgenoten bevordering van de democratie. Zal het vergemakkelijken of het opleggen?
Bovendien, kan het belangrijker een eerlijke bemiddelaar in langdurige zones van confl icts? Mobiliseren van de expertise en het inzicht van prolifi
c geleerden, academici, doorgewinterde journalisten en politici, Arches Quarterly brengt om de relatie tussen de islam en democratie en de rol van Amerika licht - evenals de veranderingen teweeggebracht door Obama, bij het zoeken naar de gemeenschappelijke grond. Anas Altikriti, de CEO van Th e Cordoba Foundation biedt de openingszet om deze discussie, waar hij refl ects op de hoop en uitdagingen die rust op pad Obama's. Na Altikriti, de voormalige adviseur van president Nixon, Dr Robert Crane off ers een grondige analyse van de islamitische beginsel van het recht op vrijheid. Anwar Ibrahim, voormalig vice-premier van Maleisië, verrijkt de discussie met de praktische realiteit van de uitvoering van de democratie in de islamitische dominant samenlevingen, namelijk, in Indonesië en Maleisië.
We hebben ook Dr Shireen Hunter, van Georgetown University, VS, die onderzoekt islamitische landen die achterblijven in de democratisering en modernisering. Th is wordt aangevuld met terrorisme schrijver, Dr Nafeez Ahmed's uitleg van de crisis van de post-moderniteit en de
ondergang van de democratie. Dr Daud Abdullah (Directeur van het Midden-Oosten Media Monitor), Alan Hart (voormalig ITN en BBC Panorama correspondent; auteur van het zionisme: Th e echte vijand van de Joden) en Asem Sondos (Redacteur van Egypte Sawt Al Omma wekelijks) concentreren op Obama en zijn rol ten aanzien van de democratie-promotie in de moslimwereld, evenals Amerikaanse betrekkingen met Israël en de Moslim Broederschap.
Minister van Buitenlandse Zaken, Maldiven, Ahmed Shaheed speculeert over de toekomst van de islam en democratie; Cllr. Gerry Maclochlainn
– een Sinn Féin lid dat vier jaar doorstaan ​​in de gevangenis voor het Ierse Republikeinse activiteiten en een voorvechter van de Guildford 4 en Birmingham 6, refl ects over zijn recente reis naar Gaza, waar hij de impact van de brutaliteit en onrechtvaardigheid getuige uitgedeeld tegen Palestijnen; Dr Marie Breen-Smyth, Directeur van het Centrum voor de Studie van radicalisering en hedendaagse politiek geweld bespreekt de uitdagingen van kritisch onderzoek naar de politieke terreur; Dr Khalid al-Mubarak, schrijver en toneelschrijver, bespreekt de vooruitzichten van de vrede in Darfur; en tenslotte journalist en mensenrechtenactivist Ashur Shamis kijkt kritisch naar de democratisering en politisering van de moslims vandaag de dag.
We hopen dat dit alles zorgt voor een begrijpend lezen en een bron voor refl ectie over onderwerpen die aff ect ons allen in een nieuwe dageraad van hoop.
Dank je

| september 07, 2010 | Reacties 0
Lees meer

Islamitische politieke cultuur, Democratie, en mensenrechten

Daniel E. Prijs

Er is beweerd dat de islam autoritarisme faciliteert, in tegenspraak is met de waarden van westerse samenlevingen, en heeft een aanzienlijke invloed op belangrijke politieke resultaten in moslimlanden. Vervolgens, geleerden, commentatoren, en regeringsfunctionarissen wijzen vaak op ‘islamitisch fundamentalisme’ als de volgende ideologische bedreiging voor liberale democratieën. Dit beeld, echter, is voornamelijk gebaseerd op de analyse van teksten, Islamitische politieke theorie, en ad-hocstudies van individuele landen, die geen rekening houden met andere factoren. Het is mijn stelling dat de teksten en tradities van de islam, zoals die van andere religies, kan worden gebruikt ter ondersteuning van een verscheidenheid aan politieke systemen en beleid. Landspecifieke en beschrijvende studies helpen ons niet om patronen te vinden die ons zullen helpen de verschillende relaties tussen de islam en de politiek in de landen van de moslimwereld te verklaren. Vandaar, een nieuwe benadering van de studie van de
verbinding tussen islam en politiek nodig is.
ik stel voor, door een grondige evaluatie van de relatie tussen de islam, democratie, en mensenrechten op grensoverschrijdend niveau, dat er te veel nadruk wordt gelegd op de macht van de islam als politieke kracht. Ik gebruik eerst vergelijkende case studies, die zich richten op factoren die verband houden met de wisselwerking tussen islamitische groepen en regimes, economische invloeden, etnische breuklijnen, en maatschappelijke ontwikkeling, om de variatie in de invloed van de islam op de politiek in acht landen te verklaren. Ik beweer dat veel van de macht
toegeschreven aan de islam als de drijvende kracht achter beleid en politieke systemen in moslimlanden, kan beter worden verklaard door de eerder genoemde factoren. ik vind ook, in tegenstelling tot wat algemeen wordt gedacht, dat de toenemende macht van islamitische politieke groeperingen vaak in verband wordt gebracht met een bescheiden pluralisering van politieke systemen.
Ik heb een index gemaakt van de islamitische politieke cultuur, op basis van de mate waarin de islamitische wet wordt gebruikt en of en, als, hoe,Westerse ideeën, instellingen, en technologieën worden geïmplementeerd, om de aard van de relatie tussen islam en democratie en islam en mensenrechten te testen. Deze indicator wordt gebruikt in statistische analyse, waaronder een steekproef van drieëntwintig overwegend moslimlanden en een controlegroep van drieëntwintig niet-moslim ontwikkelingslanden. Naast vergelijken
Islamitische landen naar niet-islamitische ontwikkelingslanden, statistische analyse stelt me ​​in staat om te controleren voor de invloed van andere variabelen waarvan is vastgesteld dat ze de niveaus van democratie en de bescherming van individuele rechten beïnvloeden. Het resultaat zou een realistischer en nauwkeuriger beeld moeten zijn van de invloed van de islam op politiek en beleid.

| september 06, 2010 | Reacties 0
Lees meer

Precisie bij de wereldwijde oorlog tegen terreur:

Sherifa Zuhur

Zeven jaar na de in september 11, 2001 (9/11) aanvallen, veel deskundigen geloven dat al-Qaeda heeft herwonnen kracht en dat zijn copycats of filialen zijn dodelijker dan voorheen. De National Intelligence Estimate van 2007 beweerd dat Al-Qaeda is nu gevaarlijker dan voorheen 9/11.1 Al-Qaeda's emulators blijven bedreigen westerse, Midden Oosten, en Europese landen, zoals in de plot verijdeld in september 2007 in Duitsland. Bruce Riedel staten: Grotendeels dankzij gretigheid van Washington in Irak te gaan in plaats van de jacht op de leiders van al-Qaeda, de organisatie heeft nu een solide basis van de operaties in de Badlands van Pakistan en een effectieve franchise in West-Irak. Zijn bereik heeft verspreid in heel de islamitische wereld en in Europa . . . Osama bin Laden heeft een succesvolle propagandacampagne gemonteerd. . . . Zijn ideeën nu trekken meer volgers dan ooit.
Het is waar dat verschillende salafi-jihadistische organisaties nog steeds in opkomst in de hele islamitische wereld. Waarom hebben zwaar middelen reacties op het islamistisch terrorisme dat we roepen de wereldwijde jihad niet bewezen zeer effectief?
Verhuizen naar de instrumenten van “soft power,”Hoe zit het met de effectiviteit van de westerse inspanningen om moslims in de Global War on Terror versterken (GWOT)? Waarom heeft de Verenigde Staten won zo weinig “hearts and minds” in de bredere islamitische wereld? Waarom Amerikaanse strategische berichten over deze kwestie te spelen zo slecht in de regio? Waarom, ondanks brede islamitische afkeuring van extremisme, zoals weergegeven in enquêtes en officiële uitlatingen van de belangrijkste islamitische leiders, is de steun voor bin Ladin zelfs toegenomen in Jordanië en in Pakistan?
Deze monografie zal niet de oorsprong van islamitisch geweld te herzien. Het is in plaats daarvan betrekking op een soort conceptuele storing die de GWOT en die moslims weerhoudt steunen verkeerd construeert. Ze zijn niet in staat zich te identificeren met de voorgestelde transformerende tegenmaatregelen, omdat ze een deel van hun core overtuigingen en instellingen als doelwit bij onderscheiden
dit streven.
Verscheidene diep problematische trends verwarren de Amerikaanse conceptualisaties van de GWOT en de strategische boodschappen gemaakt om te vechten dat War. Deze evolueren van (1) postkoloniale politieke benaderingen van moslims en islamitische meerderheid landen die sterk verschillen en daarom produceren tegenstrijdige en verwarrende indrukken en effecten; en (2) resterende algemene onwetendheid en vooroordelen tegenover de islam en subregionale culturen. Voeg daarbij de Amerikaanse woede, angst, en angst voor de dodelijke gebeurtenissen van 9/11, en bepaalde elementen, ondanks het aandringen van het hoofd koel, houden moslims en hun religie verantwoordelijk voor de wandaden van hun geloofsgenoten, of die vinden het handig om dit te doen om politieke redenen.

| september 06, 2010 | Reacties 0
Lees meer

Islamistische oppositiepartijen en het potentieel voor de inzet van de EU

Toby Archer

Heidi Huuhtanen

In het licht van het toenemende belang van islamitische bewegingen in de moslimwereld en

de manier waarop radicalisering heeft beïnvloed gebeurtenissen in de wereld sinds het begin van de eeuw, het

is het belangrijk dat de EU haar beleid ten aanzien van actoren binnen wat los kunnen evalueren

aangeduid als de ‘islamitische wereld’. Het is vooral belangrijk om te vragen of en hoe deel te nemen

met de verschillende islamistische groeperingen.

Dit blijft controversieel zelfs binnen de EU. Sommigen vinden dat de islamitische waarden die

leugen achter islamistische partijen zijn gewoonweg onverenigbaar zijn met de westerse idealen van democratie en

rechten van de mens, terwijl anderen zien engagement als een realistische noodzaak te wijten aan de groeiende

binnenlands belang van islamistische partijen en hun toenemende betrokkenheid bij internationale

zaken. Een ander perspectief is dat de democratisering in de moslimwereld zou toenemen

Europese veiligheid. De geldigheid van deze en andere argumenten over de vraag of en hoe de

EU moet aangaan kan alleen worden getest door het bestuderen van de verschillende islamitische bewegingen en

hun politieke omstandigheden, per land.

Democratisering is een centraal thema van gemeenschappelijke acties buitenlands beleid van de EU, zoals vastgelegd

bedoeld in artikel 11 van het Verdrag betreffende de Europese Unie. Veel van de staten die in dit

rapport zijn niet democratisch, of niet volledig democratisch. In de meeste van deze landen, islamistische

partijen en bewegingen vormen een aanzienlijke weerstand tegen de heersende regimes, en

In sommige vormen ze de grootste oppositiepartij blok. Europese democratieën hebben lang moest

omgaan met betrekking tot regimes die autoritair zijn, maar het is een nieuw fenomeen in de pers

voor democratische hervormingen in staten waar de meest waarschijnlijke begunstigden zou kunnen hebben, van de

het oogpunt van de EU, verschillende en soms problematisch benaderingen van democratie en haar

verwante waarden, zoals de rechten van minderheden en vrouwen en de rechtsstaat. Deze kosten zijn

vaak gelegd tegen islamitische bewegingen, dus het is belangrijk voor de Europese beleidsmakers

hebben een nauwkeurig beeld van het beleid en de filosofieën van potentiële partners.

Ervaringen uit verschillende landen de neiging om te suggereren dat de meer vrijheid islamistische

partijen zijn toegestaan, de meer gematigde ze in hun acties en ideeën. In veel

cases islamistische partijen en groepen hebben allang verschoven van hun oorspronkelijke doel

van de oprichting van een islamitische staat beheerst door de islamitische wet, en zijn gekomen basic te accepteren

de democratische beginselen van electorale concurrentie om de macht, het bestaan ​​van andere politieke

concurrenten, en politiek pluralisme.

| augustus 21, 2010 | Reacties 0
Lees meer

Politieke islam in het Midden-Oosten

Zijn Knudsen

This report provides an introduction to selected aspects of the phenomenon commonly

referred to as “political Islam”. The report gives special emphasis to the Middle East, in

particular the Levantine countries, and outlines two aspects of the Islamist movement that may

be considered polar opposites: democracy and political violence. In the third section the report

reviews some of the main theories used to explain the Islamic resurgence in the Middle East

(Figure 1). In brief, the report shows that Islam need not be incompatible with democracy and

that there is a tendency to neglect the fact that many Middle Eastern countries have been

engaged in a brutal suppression of Islamist movements, causing them, some argue, to take up

arms against the state, and more rarely, foreign countries. The use of political violence is

widespread in the Middle East, but is neither illogical nor irrational. In many cases even

Islamist groups known for their use of violence have been transformed into peaceful political

partijen die met succes deelnemen aan gemeenteraads- en landelijke verkiezingen. niettemin, de islamist

opwekking in het Midden-Oosten blijft gedeeltelijk onverklaard ondanks een aantal theorieën die proberen om

zijn verantwoordelijk voor zijn groei en populaire aantrekkingskracht. In het algemeen, de meeste theorieën stellen dat islamisme een

reactie op relatieve deprivatie, vooral sociale ongelijkheid en politieke onderdrukking. Alternatief

theorieën zoeken het antwoord op de islamistische heropleving binnen de grenzen van de religie zelf en de

krachtig, suggestieve potentieel van religieuze symboliek.

De conclusie pleit ervoor om verder te gaan dan de 'gloom and doom'-benadering die:

beeldt islamisme af als een onwettige politieke uiting en een potentiële bedreiging voor het Westen ("Oud

islamisme”), en van een meer genuanceerd begrip van de huidige democratisering van de islamist

movement that is now taking place throughout the Middle East (“New Islamism”). This

importance of understanding the ideological roots of the “New Islamism” is foregrounded

along with the need for thorough first-hand knowledge of Islamist movements and their

adherents. As social movements, its is argued that more emphasis needs to be placed on

understanding the ways in which they have been capable of harnessing the aspirations not only

of the poorer sections of society but also of the middle class.

| augustus 20, 2010 | Reacties 0
Lees meer

Voor het contact POLITIEKE ISLAM

SHADI HAMID

AMANDA Kadlec

De politieke islam is tegenwoordig de meest actieve politieke kracht in het Midden-Oosten. De toekomst is nauw verbonden met die van de regio. Als de Verenigde Staten en de Europese Unie zich inzetten voor de ondersteuning van politieke hervormingen in de regio, ze zullen beton moeten bedenken, coherente strategieën om islamitische groeperingen te betrekken. Nog, de VS. was over het algemeen niet bereid een dialoog met deze bewegingen aan te gaan. evenzo, EU-betrokkenheid bij islamisten was de uitzondering, niet de regel. Waar contacten op laag niveau bestaan, ze dienen voornamelijk voor het verzamelen van informatie, geen strategische doelstellingen. de VS. en de EU hebben een aantal programma's die zich richten op de economische en politieke ontwikkeling in de regio, waaronder het Midden-Oostenpartnerschapsinitiatief (MEPI), de Millennium Challenge Corporation (Mijn Klantencentrum), de Unie voor de Middellandse Zee, en het Europees nabuurschapsbeleid (ENP) – toch hebben ze weinig te zeggen over hoe de uitdaging van de islamistische politieke oppositie past binnen bredere regionale doelstellingen. VS. en de EU-ondersteuning en programmering voor democratie zijn bijna volledig gericht op autoritaire regeringen zelf of seculiere maatschappelijke groeperingen met minimale steun in hun eigen samenlevingen.
De tijd is rijp voor een herijking van het huidige beleid. Sinds de terroristische aanslagen van september 11, 2001, het ondersteunen van democratie in het Midden-Oosten is belangrijker geworden voor westerse beleidsmakers, die een verband zien tussen gebrek aan democratie en politiek geweld. Er is meer aandacht besteed aan het begrijpen van de variaties binnen de politieke islam. De nieuwe Amerikaanse regering staat meer open voor verbreding van de communicatie met de moslimwereld. In de tussentijd, de overgrote meerderheid van de reguliere islamitische organisaties – waaronder de Moslimbroederschap in Egypte, Jordan's Islamitisch Actiefront (IAF), Marokko's Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (PJD), de islamitische constitutionele beweging van Koeweit, en de Jemenitische Islah-partij – hebben in toenemende mate steun voor politieke hervormingen en democratie tot een centraal onderdeel van hun politieke platforms gemaakt. In aanvulling, velen hebben sterke interesse getoond in het openen van een dialoog met de VS. en EU-regeringen.
De toekomst van de betrekkingen tussen westerse landen en het Midden-Oosten kan grotendeels worden bepaald door de mate waarin eerstgenoemde geweldloze islamitische partijen betrekken bij een brede dialoog over gedeelde belangen en doelstellingen. Er is recentelijk een wildgroei aan onderzoeken geweest over betrokkenheid bij islamisten, maar weinigen gaan duidelijk in op wat het in de praktijk kan inhouden. Als Zoë Nautre, visiting fellow bij de Duitse Raad voor Buitenlandse Betrekkingen, plaatst het, “de EU denkt aan engagement, maar weet niet goed hoe.”1 In de hoop de discussie te verhelderen, we onderscheiden drie niveaus van “betrokkenheid”,” elk met verschillende middelen en doelen: contacten op laag niveau, strategische dialoog, en partnerschap.

| augustus 19, 2010 | Reacties 0
Lees meer

islamitische partijen : deelname zonder macht

Malika Zeghal

Over the last two decades, social and political movements grounding their ideologies in references to Islam have sought to become legal political parties in many countries of the Middle East and North Africa. Some of these Islamist movements have been authorized to take part lawfully in electoral competition. Among the best known is Turkey’s Justice and Development Party (AKP), which won a parliamentary majority in 2002 and has led the government ever since. Morocco’s own Party of Justice and Development (PJD) has been legal since the mid- 1990s and commands a significant bloc of seats in Parliament. In Egypte, de Moslim Broederschap (MB) has never been authorized to form a political party, but in spite of state repression it has successfully run candidates as nominal independents in both national and local elections.
Since the early 1990s, this trend has gone hand-in-hand with official policies of limited political liberalization. Together, the two trends have occasioned a debate about whether these movements are committed to “democracy.” A vast literature has sprung up to underline the paradoxes as well as the possible risks and benefits of including Islamist parties in the electoral process. The main paradigm found in this body of writing focuses on the consequences that might ensue when Islamists use democratic instruments, and seeks to divine the “true” intentions that Islamists will manifest if they come to power.

| augustus 19, 2010 | Reacties 0
Lees meer

ISLAMISTISCHE BEWEGINGEN EN HET DEMOCRATISCHE PROCES IN DE ARABISCHE WERELD: De grijze zones verkennen

Nathan J. Bruin, Amr Hamzawy,

Marina Ottaway

Tijdens het laatste decennium, Islamitische bewegingen hebben zich gevestigd als belangrijke politieke spelers in het Midden-Oosten. Samen met de overheden, Islamistische bewegingen, zowel gematigd als radicaal, zal bepalen hoe de politiek van de regio zich in de nabije toekomst zal ontwikkelen. Ze hebben laten zien dat ze niet alleen in staat zijn om berichten te maken met een wijdverbreide aantrekkingskracht, maar ook:, en vooral:, om organisaties te creëren met een echte sociale basis en coherente politieke strategieën te ontwikkelen. Andere partijen,
over het algemeen, zijn mislukt op alle accounts.
Het publiek in het Westen en, met name, de Verenigde Staten, is zich pas bewust geworden van het belang van islamistische bewegingen na dramatische gebeurtenissen, zoals de revolutie in Iran en de moord op president Anwar al-Sadat in Egypte. De aandacht is veel groter geworden sinds de terroristische aanslagen van september 11, 2001. Als resultaat, Islamitische bewegingen worden algemeen beschouwd als gevaarlijk en vijandig. Hoewel een dergelijke karakterisering juist is met betrekking tot organisaties aan het radicale einde van het islamistische spectrum, die gevaarlijk zijn vanwege hun bereidheid om hun toevlucht te nemen tot willekeurig geweld bij het nastreven van hun doelen, het is geen nauwkeurige beschrijving van de vele groepen die geweld hebben afgezworen of vermeden. Omdat terroristische organisaties een onmiddellijke
bedreiging, echter, beleidsmakers in alle landen hebben onevenredig veel aandacht besteed aan de gewelddadige organisaties.
Het zijn de reguliere islamitische organisaties, niet de radicale, die de grootste impact zullen hebben op de toekomstige politieke evolutie van het Midden-Oosten. De grootse doelen van de radicalen om een ​​kalifaat te herstellen dat de hele Arabische wereld verenigt, of zelfs het opleggen van wetten en sociale gebruiken aan individuele Arabische landen, geïnspireerd door een fundamentalistische interpretatie van de islam, zijn gewoon te ver verwijderd van de realiteit van vandaag om te worden gerealiseerd. Dit betekent niet dat terroristische groeperingen niet gevaarlijk zijn - ze zouden zelfs bij het nastreven van onmogelijke doelen grote levens kunnen veroorzaken - maar dat het onwaarschijnlijk is dat ze het gezicht van het Midden-Oosten zullen veranderen. Mainstream islamistische organisaties zijn over het algemeen een andere zaak. Ze hebben al een krachtige invloed gehad op de sociale gebruiken in veel landen, het stoppen en omkeren van seculiere trends en het veranderen van de manier waarop veel Arabieren zich kleden en gedragen. En hun onmiddellijke politieke doel, een machtige kracht worden door deel te nemen aan de normale politiek van hun land, is niet onmogelijk. In landen als Marokko wordt het al gerealiseerd, Jordanië, en zelfs Egypte, die nog steeds alle islamitische politieke organisaties verbiedt, maar nu achtentachtig moslimbroeders in het parlement heeft. Politiek, geen geweld, is wat de mainstream islamisten hun invloed geeft.

| augustus 18, 2010 | Reacties 0
Lees meer

ISLAMISTISCHE RADICALISERING

VOORWOORD
RICHARD JONGEREN
MICHAEL EMERSON

Kwesties met betrekking tot de politieke islam blijven uitdagingen vormen voor het Europese buitenlands beleid in het Midden-Oosten en Noord-Afrika (MENA). Naarmate het EU-beleid de afgelopen tien jaar heeft getracht om met dergelijke uitdagingen om te gaan, is de politieke islam zelf geëvolueerd. Experts wijzen op de groeiende complexiteit en verscheidenheid aan trends binnen de politieke islam. Sommige islamitische organisaties hebben hun inzet voor democratische normen versterkt en zetten zich volledig in voor vreedzame, mainstream nationale politiek. Anderen blijven trouw aan gewelddadige middelen. En weer anderen zijn afgedreven naar een meer quiëtistische vorm van islam, losgekoppeld van politieke activiteiten. De politieke islam in de MENA-regio vertoont geen uniforme trend voor Europese beleidsmakers. Er is een analytisch debat ontstaan ​​rond het begrip ‘radicalisering’. Dit heeft op zijn beurt geleid tot onderzoek naar de factoren die aan de basis liggen van ‘deradicalisering’, en omgekeerd, ‘re-radicalisering’. Veel van de complexiteit komt voort uit de wijdverbreide opvatting dat alle drie deze verschijnselen zich tegelijkertijd voordoen. Zelfs de voorwaarden zelf worden betwist. Er is vaak op gewezen dat de dichotomie gematigd-radicalen er niet in slaagt om de nuances van trends binnen de politieke islam volledig te vatten.. Sommige analisten klagen ook dat het praten over ‘radicalisme’ ideologisch geladen is. Op het niveau van terminologie, we begrijpen dat radicalisering wordt geassocieerd met extremisme, maar de meningen verschillen over de centrale plaats van zijn religieus-fundamentalistische versus politieke inhoud, en over de vraag of de bereidheid om geweld te gebruiken al dan niet geïmpliceerd is?.

Dergelijke verschillen worden weerspiegeld in de opvattingen van de islamisten zelf, evenals in de perceptie van buitenstaanders.

| augustus 17, 2010 | Reacties 0
Lees meer

Politieke islam en Europees buitenlands beleid

POLITIEKE ISLAM EN HET EUROPEES NABUURSCHAPSBELEID

MICHAEL EMERSON

RICHARD JONGEREN

Sinds 2001 en de internationale gebeurtenissen die volgden, is de aard van de relatie tussen het Westen en de politieke islam een ​​bepalende kwestie geworden voor het buitenlands beleid. In de afgelopen jaren is er een aanzienlijke hoeveelheid onderzoek en analyse gedaan naar de kwestie van de politieke islam. Dit heeft geholpen om een ​​aantal van de simplistische en alarmerende veronderstellingen te corrigeren die eerder in het Westen bestonden over de aard van islamitische waarden en bedoelingen.. Parallel hieraan, de Europese Unie (EU) heeft een aantal beleidsinitiatieven ontwikkeld, voornamelijk het Europees nabuurschapsbeleid(ENP) die zich in principe inzetten voor dialoog en diepere betrokkenheid allemaal(niet gewelddadig) politieke actoren en maatschappelijke organisaties in Arabische landen. Toch klagen veel analisten en beleidsmakers nu over een zekere trofee in zowel conceptueel debat als beleidsontwikkeling. Het is vastgesteld dat de politieke islam een ​​veranderend landschap is, diep getroffen door een reeks van omstandigheden, maar het debat lijkt vaak te zijn blijven hangen op de simplistische vraag 'zijn islamisten democratisch'?’ Toch hebben veel onafhankelijke analisten gepleit voor engagement met islamisten, maar de daadwerkelijke toenadering tussen westerse regeringen en islamitische organisaties blijft beperkt .

| augustus 17, 2010 | Reacties 0
Lees meer

islamitische partijen , ZIJN ZE DEMOCRATEN?? Maakt het uit ?

Tarek Masoud

Gedreven door het gevoel dat “de islamisten komen”,” Journalisten en beleidsmakers zijn de laatste tijd verwikkeld in koortsachtige speculaties over de vraag of islamitische partijen zoals de Egyptische Moslimbroederschap (MB) of Palestina's Hamas gelooft echt in democratie. Terwijl ik probeer de grenzen van de islamistische democratische inzet te schetsen, Ik denk dat het turen in de islamitische ziel een misbruik van energie is. De islamisten komen niet. Bovendien, zoals Adam Przeworski en anderen hebben betoogd, Toezeggingen aan democratie komen vaker voort uit milieubeperkingen dan uit echt geloof. In plaats van zich zorgen te maken of islamisten echte democraten zijn,
ons doel zou moeten zijn om democratische en liberale instellingen en actoren te helpen versterken, zodat geen enkele groep - islamistisch of anderszins - ze kan ondermijnen.
Maar wat is deze beweging over wiens democratische bonafide we ons zorgen maken?? Islamisme is een glibberig begrip. Bijvoorbeeld, als we die partijen die oproepen tot de toepassing van de shari'a als islamistisch bestempelen, we moeten de Turkse Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling uitsluiten (die algemeen als islamistisch wordt beschouwd) en omvatten de regerende Nationale Democratische Partij van Egypte (die actief islamisten onderdrukt). In plaats van verstrikt te raken in definitiekwesties, we zouden er beter aan doen ons te concentreren op een reeks politieke partijen die uit dezelfde historische wortels zijn gegroeid, ontlenen veel van hun doelen en posities aan hetzelfde gedachtegoed, en organisatorische banden met elkaar onderhouden, dat wil zeggen:, die partijen die voortkomen uit de internationale MB. Deze omvatten de Egyptische moederorganisatie (opgericht in 1928), maar ook Hamas, Jordan's Islamitisch Actiefront, De Algerije Beweging voor een Vreedzame Samenleving, de Iraakse Islamitische Partij, Libanon's Islamitische Groep, en anderen.

| augustus 17, 2010 | Reacties 0
Lees meer

Tegen transformaties in het centrum en de periferie van de Turkse samenleving en de opkomst van de Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling

Ramin Ahmadov

The election results on November 3, 2002, which brought the Justice and Development Party into power, shocked many, but for varying reasons. Daarna, some became more hopeful about future of their country, while others became even more doubtful and anxious, since for them the “republican regime” came under threat. These opposing responses, along with the perceptions that fueled them, neatly describe the two very different worlds that currently exist within Turkish society, and so it is important to think through many of the contested issues that have arisen as a result of these shifting political winds.
The winning Justice and Development Party (JDP) was established in 2001 by a group of politicians under the leadership of Recep Tayyip Erdogan, many of whom split from the religio-political movement of Necmetiin Erbakan, the National Outlook Movement, and the Welfare Party. Interestingly, in less than two years after its establishment, and at the first general election it participated in, the JDP received 34.29 % of the vote when all other established parties fell under the 10 % threshold. The only exception to this was the Republican People’s Party (19.38 %). The JDP captured 365 out of 550 seats in the parliament and therefore was given the opportunity of establishing the government alone, which is exactly what happened. Two years later, in the 2004 local elections, the JDP increased its votes to 41.46 %, while the RPP slightly decreased to 18.27 %, and the Nationalist Action Party increased to 10.10 % (from 8.35 % in 2002). Tot slot, in the most recent general elections in Turkey in 2007, which was marked by intense debate over presidential elections and an online military note, the JDP won nearly half of all votes, 46.58 %, and began its second term in power.

| augustus 12, 2010 | Reacties 0
Lees meer

Turkije en de EU: Een onderzoek naar de EU-visie van Turkse parlementsleden

Power Bulbul

Even though Turkey’s dream for being a member of European Union (EU) dates back to late 1950s, it can be said that this process has gained its momentum since the governing period of Justice and Development Party, which is shortly called AK party or AKP in Turkish. When compared with earlier periods, the enormous accomplishments during the AK party’s rule are recognized by domestic and European authorities alike. In the parallel of gigantic steps towardsthe European membership, which is now a real possibility for Turkey, there have been increasingdebates about this process. While some European authorities generate policies over Cyprus issueagainst Turkey’s membership, some others mainly lead by German Christian Democrats proposea privileged status rather than full membership. Turkish authorities do not stay silent over thesearguments, and probably first time the Turkish foreign minister can articulate that “should they(the EU) propose anything short of full membership, or any new conditions, we will walk away.And this time it will be for good” (The Economist 2005 30-31) After October third, Even though Mr. Abdullah Gül, who is the foreign minister of the AK party govenrment, persistentlyemphasizes that there is no such a concept so-called “privileged partnership” in the framework document, (Milliyet, 2005) the prime minister of France puts forward that this option is actually one of the possible alternatives.

| augustus 11, 2010 | Reacties 0
Lees meer

ijverige democraten : ISLAMISME EN DEMOCRATIE IN EGYPTE, INDONESI EN TURKIJE

Anthony Bubalo
Greg Fealy
Whit Mason

The fear of Islamists coming to power through elections has long been an obstacle to democratisation in authoritarian states of the Muslim world. Islamists have been, and continue to be, the best organised and most credible opposition movements in many of these countries.

They are also commonly, if not always correctly, assumed to be in the best position to capitalise on any democratic opening of their political systems. Tegelijkertijd, the commitment of Islamists to democracy is often questioned. Inderdaad, when it comes to democracy, Islamism’s intellectual heritage and historical record (in terms of the few examples of Islamist-led states, such as Sudan and Iran) have not been reassuring. The apparent strength of Islamist movements, combined with suspicions about Islamism’s democratic compatibility, has been used by authoritarian governments as an argument to defl ect both domestic and international calls for political reform and democratisation.

Domestically, secular liberals have preferred to settle for nominally secular dictatorships over potentially religious ones. Internationally, Western governments have preferred friendly autocrats to democratically elected, but potentially hostile, Islamist-led governments.

The goal of this paper is to re-examine some of the assumptions about the risks of democratisation in authoritarian countries of the Muslim world (and not just in the Middle East) where strong Islamist movements or parties exist.

| augustus 07, 2010 | Reacties 0
Lees meer

Het succes van de Turkse AK-partij mag de zorgen over de Arabische islamisten niet afzwakken

Mona Eltahawy

Het is niet verwonderlijk dat sinds Abdullah Gul president van Turkije werd op 27 Augustus dat er veel misplaatste analyses zijn verspild aan hoe “islamisten” kan slagen voor de democratie-test. Zijn overwinning zou ongetwijfeld worden omschreven als de “islamistische” routering van de Turkse politiek. En Arabische islamisten – in de vorm van de Moslim Broederschap, hun aanhangers en verdedigers – waren altijd van plan om naar Turkije te wijzen en ons te vertellen dat we al die tijd verkeerd waren om ons zorgen te maken over de Arabische islamist’ vermeende flirt met democratie. “Het werkte in Turkije, het kan werken in de Arabische wereld,” ze zouden ons proberen te verzekeren. Verkeerd?. Mis. En verkeerd. Ten eerste, Gul is geen islamist. De hoofddoek van zijn vrouw is misschien wel de rode doek van de stier van de seculiere nationalisten in Turkije, maar noch Gul, noch de AK-partij die in juni de parlementsverkiezingen in Turkije won, kunnen islamisten worden genoemd. In feite, zo weinig deelt de AK-partij met de Moslimbroederschap – afgezien van het gemeenschappelijke geloof van haar leden – dat het absurd is om zijn succes in de Turkse politiek te gebruiken als reden om de angst over de rol van de Moslimbroederschap in de Arabische politiek te verminderen. De drie lakmoesproeven van het islamisme zullen mijn punt bewijzen: vrouwen en seks, de “Westen”, en Israël. Als seculiere moslim die heeft gezworen nooit in Egypte te leven als islamisten ooit de macht overnemen, Ik vat nooit een poging om religie en politiek te vermengen licht op. Dus het is met een meer dan sceptische blik geweest dat ik de afgelopen jaren de Turkse politiek heb gevolgd.

| augustus 02, 2010 | Reacties 0
Lees meer

Beweren het Center: Politieke islam in Transition

John L. Edwards

In de jaren negentig politieke islam, wat sommigen noemen “Islamitisch fundamentalisme,” blijft een belangrijke aanwezigheid in de regering en in oppositionele politiek van Noord-Afrika tot Zuidoost-Azië. De politieke islam aan de macht en in de politiek heeft veel problemen en vragen opgeworpen: “Is de islam tegengesteld aan modernisering?,” “Zijn islam en democratie onverenigbaar?,” “Wat zijn de implicaties van een islamitische regering voor pluralisme?, minderheid en vrouwenrechten,” “Hoe representatief zijn islamisten,” “Zijn er islamitische gematigden?,” “Mocht het Westen bang zijn voor een transnationale islamitische dreiging of botsing van beschavingen??” Hedendaags islamitisch revivalisme Het landschap van de moslimwereld van vandaag onthult de opkomst van nieuwe islamitische republieken (Iran, Soedan, Afghanistan), de proliferatie van islamitische bewegingen die functioneren als belangrijke politieke en sociale actoren binnen bestaande systemen, en de confronterende politiek van radicale gewelddadige extremisten. _ In tegenstelling tot de jaren tachtig, toen de politieke islam eenvoudigweg werd gelijkgesteld met revolutionair Iran of clandestiene groeperingen met namen als islamitische jihad of het leger van God, de moslimwereld in de jaren negentig is er een waarin islamisten hebben deelgenomen aan het verkiezingsproces en zichtbaar zijn als premiers, kabinetsmedewerkers, sprekers van nationale vergaderingen, parlementariërs, en burgemeesters in landen zo divers als Egypte, Soedan, Turkije, Iran, Libanon, Koeweit, Jemen, Jordanië, Pakistan, Bangladesh, Maleisië, Indonesië, en Israël / Palestina. Aan het begin van de eenentwintigste eeuw, De politieke islam blijft een belangrijke kracht achter orde en wanorde in de wereldpolitiek, een die deelneemt aan het politieke proces, maar ook aan terroristische aanslagen, een uitdaging voor de moslimwereld en voor het Westen. Inzicht in de aard van de politieke islam vandaag, en in het bijzonder de problemen en vragen die naar voren zijn gekomen uit de ervaringen van het recente verleden, blijft cruciaal voor regeringen, beleidsmakers, en studenten van internationale politiek.

| augustus 01, 2010 | Reacties 0
Lees meer
Oudere Ingangen
Volgende bladzijde »