Alle items in de "Turkije" Categorie
ISLAM, DEMOCRATIE & DE VS:
Cordoba Foundation
Abdullah Faliq
Intro ,
In weerwil van het feit dat zowel een vaste en een complex debat, Bogen Quarterly opnieuw bezien theologische en praktische overwegingen, het belangrijke debat over de relatie en de compatibiliteit tussen de islam en democratie, zoals weerspiegeld in de agenda van hoop en verandering Barack Obama. Terwijl veel vieren Obama's overwicht op de Oval Office als een nationale catharsis voor de VS, anderen blijven minder optimistisch van een verschuiving in de ideologie en de aanpak in de internationale arena. Hoewel veel van de spanning en wantrouwen tussen de islamitische wereld en de Verenigde Staten kan worden toegeschreven aan de aanpak van de bevordering van de democratie, meestal ten gunste van dictaturen en marionettenregimes dat lippendienst bewijzen aan de democratische waarden en mensenrechten, de naschok van 9/11 heeft echt verder gecementeerd het twijfels door Amerika's positie op de politieke islam. Het is een muur negativiteit gemaakt zoals gevonden door worldpublicopinion.org, volgens welke 67% van de Egyptenaren geloven dat wereldwijd Amerika een “overwegend negatief” rol speelt.
America's antwoord is dus apt geweest. Door de verkiezing van Obama, veel over de hele wereld hun hoop voor de ontwikkeling van een minder oorlogszuchtige, maar eerlijker buitenlands beleid ten aanzien van de moslimwereld. Th e test voor Obama, als we bespreken, is hoe Amerika en haar bondgenoten bevordering van de democratie. Zal het vergemakkelijken of het opleggen?
Bovendien, kan het belangrijker een eerlijke bemiddelaar in langdurige zones van confl icts? Mobiliseren van de expertise en het inzicht van prolifi
c geleerden, academici, doorgewinterde journalisten en politici, Arches Quarterly brengt om de relatie tussen de islam en democratie en de rol van Amerika licht - evenals de veranderingen teweeggebracht door Obama, bij het zoeken naar de gemeenschappelijke grond. Anas Altikriti, de CEO van Th e Cordoba Foundation biedt de openingszet om deze discussie, waar hij refl ects op de hoop en uitdagingen die rust op pad Obama's. Na Altikriti, de voormalige adviseur van president Nixon, Dr Robert Crane off ers een grondige analyse van de islamitische beginsel van het recht op vrijheid. Anwar Ibrahim, voormalig vice-premier van Maleisië, verrijkt de discussie met de praktische realiteit van de uitvoering van de democratie in de islamitische dominant samenlevingen, namelijk, in Indonesië en Maleisië.
We hebben ook Dr Shireen Hunter, van Georgetown University, VS, die onderzoekt islamitische landen die achterblijven in de democratisering en modernisering. Th is wordt aangevuld met terrorisme schrijver, Dr Nafeez Ahmed's uitleg van de crisis van de post-moderniteit en de
ondergang van de democratie. Dr Daud Abdullah (Directeur van het Midden-Oosten Media Monitor), Alan Hart (voormalig ITN en BBC Panorama correspondent; auteur van het zionisme: Th e echte vijand van de Joden) en Asem Sondos (Redacteur van Egypte Sawt Al Omma wekelijks) concentreren op Obama en zijn rol ten aanzien van de democratie-promotie in de moslimwereld, evenals Amerikaanse betrekkingen met Israël en de Moslim Broederschap.
Minister van Buitenlandse Zaken, Maldiven, Ahmed Shaheed speculeert over de toekomst van de islam en democratie; Cllr. Gerry Maclochlainn
– een Sinn Féin lid dat vier jaar doorstaan in de gevangenis voor het Ierse Republikeinse activiteiten en een voorvechter van de Guildford 4 en Birmingham 6, refl ects over zijn recente reis naar Gaza, waar hij de impact van de brutaliteit en onrechtvaardigheid getuige uitgedeeld tegen Palestijnen; Dr Marie Breen-Smyth, Directeur van het Centrum voor de Studie van radicalisering en hedendaagse politiek geweld bespreekt de uitdagingen van kritisch onderzoek naar de politieke terreur; Dr Khalid al-Mubarak, schrijver en toneelschrijver, bespreekt de vooruitzichten van de vrede in Darfur; en tenslotte journalist en mensenrechtenactivist Ashur Shamis kijkt kritisch naar de democratisering en politisering van de moslims vandaag de dag.
We hopen dat dit alles zorgt voor een begrijpend lezen en een bron voor refl ectie over onderwerpen die aff ect ons allen in een nieuwe dageraad van hoop.
Dank je
| september 07, 2010 | Reacties 0
Islamitische politieke cultuur, Democratie, en mensenrechten
Daniel E. Prijs
Er is beweerd dat de islam autoritarisme faciliteert, in tegenspraak is met de waarden van westerse samenlevingen, en heeft een aanzienlijke invloed op belangrijke politieke resultaten in moslimlanden. Vervolgens, geleerden, commentatoren, en regeringsfunctionarissen wijzen vaak op ‘islamitisch fundamentalisme’ als de volgende ideologische bedreiging voor liberale democratieën. Dit beeld, echter, is voornamelijk gebaseerd op de analyse van teksten, Islamitische politieke theorie, en ad-hocstudies van individuele landen, die geen rekening houden met andere factoren. Het is mijn stelling dat de teksten en tradities van de islam, zoals die van andere religies, kan worden gebruikt ter ondersteuning van een verscheidenheid aan politieke systemen en beleid. Landspecifieke en beschrijvende studies helpen ons niet om patronen te vinden die ons zullen helpen de verschillende relaties tussen de islam en de politiek in de landen van de moslimwereld te verklaren. Vandaar, een nieuwe benadering van de studie van de
verbinding tussen islam en politiek nodig is.
ik stel voor, door een grondige evaluatie van de relatie tussen de islam, democratie, en mensenrechten op grensoverschrijdend niveau, dat er te veel nadruk wordt gelegd op de macht van de islam als politieke kracht. Ik gebruik eerst vergelijkende case studies, die zich richten op factoren die verband houden met de wisselwerking tussen islamitische groepen en regimes, economische invloeden, etnische breuklijnen, en maatschappelijke ontwikkeling, om de variatie in de invloed van de islam op de politiek in acht landen te verklaren. Ik beweer dat veel van de macht
toegeschreven aan de islam als de drijvende kracht achter beleid en politieke systemen in moslimlanden, kan beter worden verklaard door de eerder genoemde factoren. ik vind ook, in tegenstelling tot wat algemeen wordt gedacht, dat de toenemende macht van islamitische politieke groeperingen vaak in verband wordt gebracht met een bescheiden pluralisering van politieke systemen.
Ik heb een index gemaakt van de islamitische politieke cultuur, op basis van de mate waarin de islamitische wet wordt gebruikt en of en, als, hoe,Westerse ideeën, instellingen, en technologieën worden geïmplementeerd, om de aard van de relatie tussen islam en democratie en islam en mensenrechten te testen. Deze indicator wordt gebruikt in statistische analyse, waaronder een steekproef van drieëntwintig overwegend moslimlanden en een controlegroep van drieëntwintig niet-moslim ontwikkelingslanden. Naast vergelijken
Islamitische landen naar niet-islamitische ontwikkelingslanden, statistische analyse stelt me in staat om te controleren voor de invloed van andere variabelen waarvan is vastgesteld dat ze de niveaus van democratie en de bescherming van individuele rechten beïnvloeden. Het resultaat zou een realistischer en nauwkeuriger beeld moeten zijn van de invloed van de islam op politiek en beleid.
| september 06, 2010 | Reacties 0
Precisie bij de wereldwijde oorlog tegen terreur:
Sherifa Zuhur
Zeven jaar na de in september 11, 2001 (9/11) aanvallen, veel deskundigen geloven dat al-Qaeda heeft herwonnen kracht en dat zijn copycats of filialen zijn dodelijker dan voorheen. De National Intelligence Estimate van 2007 beweerd dat Al-Qaeda is nu gevaarlijker dan voorheen 9/11.1 Al-Qaeda's emulators blijven bedreigen westerse, Midden Oosten, en Europese landen, zoals in de plot verijdeld in september 2007 in Duitsland. Bruce Riedel staten: Grotendeels dankzij gretigheid van Washington in Irak te gaan in plaats van de jacht op de leiders van al-Qaeda, de organisatie heeft nu een solide basis van de operaties in de Badlands van Pakistan en een effectieve franchise in West-Irak. Zijn bereik heeft verspreid in heel de islamitische wereld en in Europa . . . Osama bin Laden heeft een succesvolle propagandacampagne gemonteerd. . . . Zijn ideeën nu trekken meer volgers dan ooit.
Het is waar dat verschillende salafi-jihadistische organisaties nog steeds in opkomst in de hele islamitische wereld. Waarom hebben zwaar middelen reacties op het islamistisch terrorisme dat we roepen de wereldwijde jihad niet bewezen zeer effectief?
Verhuizen naar de instrumenten van “soft power,”Hoe zit het met de effectiviteit van de westerse inspanningen om moslims in de Global War on Terror versterken (GWOT)? Waarom heeft de Verenigde Staten won zo weinig “hearts and minds” in de bredere islamitische wereld? Waarom Amerikaanse strategische berichten over deze kwestie te spelen zo slecht in de regio? Waarom, ondanks brede islamitische afkeuring van extremisme, zoals weergegeven in enquêtes en officiële uitlatingen van de belangrijkste islamitische leiders, is de steun voor bin Ladin zelfs toegenomen in Jordanië en in Pakistan?
Deze monografie zal niet de oorsprong van islamitisch geweld te herzien. Het is in plaats daarvan betrekking op een soort conceptuele storing die de GWOT en die moslims weerhoudt steunen verkeerd construeert. Ze zijn niet in staat zich te identificeren met de voorgestelde transformerende tegenmaatregelen, omdat ze een deel van hun core overtuigingen en instellingen als doelwit bij onderscheiden
dit streven.
Verscheidene diep problematische trends verwarren de Amerikaanse conceptualisaties van de GWOT en de strategische boodschappen gemaakt om te vechten dat War. Deze evolueren van (1) postkoloniale politieke benaderingen van moslims en islamitische meerderheid landen die sterk verschillen en daarom produceren tegenstrijdige en verwarrende indrukken en effecten; en (2) resterende algemene onwetendheid en vooroordelen tegenover de islam en subregionale culturen. Voeg daarbij de Amerikaanse woede, angst, en angst voor de dodelijke gebeurtenissen van 9/11, en bepaalde elementen, ondanks het aandringen van het hoofd koel, houden moslims en hun religie verantwoordelijk voor de wandaden van hun geloofsgenoten, of die vinden het handig om dit te doen om politieke redenen.
| september 06, 2010 | Reacties 0
Egyptische Moslimbroeders: CONFRONTATIE of integratie?
Onderzoek
De Vereniging van het succes Moslimbroeders in het november-december 2005 verkiezingen voor de Volksvergadering zond schokgolven door middel van politieke systeem van Egypte. In antwoord, het regime met harde hand op de beweging, lastiggevallen andere potentiële rivalen en zijn vliegvlug hervormingsproces omgekeerd. Dit is gevaarlijk kortzichtig. Er is reden om bezorgd te zijn over het politieke programma van de Moslimbroeders, en ze te danken aan de mensen echte opheldering over een aantal van zijn aspecten. Maar de regerende Nationale Democratische
Party's (NDP) weigering om zijn greep los te maken risico's verergeren spanningen in een tijd van zowel de politieke onzekerheid rond de presidentiële successie en ernstige sociaal-economische onrust. Hoewel dit zal waarschijnlijk een langdurige, geleidelijk proces, de regeling moet voorbereidende stappen te nemen om de deelname van de Moslimbroeders in het politieke leven te normaliseren. De Moslimbroeders, wier sociale activiteiten zijn reeds lang getolereerd, maar waarvan de rol in de formele politiek strikt beperkt, won een ongekende 20 procent van de parlementszetels in de 2005 verkiezingen. Zij deden dat ondanks concurreren voor slechts een derde van de beschikbare zitplaatsen en ondanks aanzienlijke hindernissen, inbegrip van de politie repressie en verkiezingsfraude. Dit succes bevestigt hun positie als een uiterst, overzichtelijk en diepgewortelde politieke kracht. Tegelijkertijd, Hij benadrukte dat er zwakke punten van zowel de legale oppositie en de regerende partij. Het regime zou goed hebben ingezet, dat een bescheiden toename van de parlementaire vertegenwoordiging van de Moslimbroeders kunnen worden gebruikt om stoke vrees voor een islamistische overname en daarbij dienen als een reden om kraam hervorming. Als, de strategie is op zware risico van terugslag.
| september 05, 2010 | Reacties 0
Islam en democratie: Tekst, Traditie, en geschiedenis
Ahrar Ahmad
Popular stereotypes in the West tend to posit a progressive, rational, and free West against a backward, oppressive, and threatening Islam. Public opinion polls conducted in the United States during the 1990s revealed a consistent pattern of Americans labeling Muslims as “religious fanatics” and considering Islam’s ethos as fundamentally “anti-democratic.”1 These characterizations
and misgivings have, for obvious reasons, significantly worsened since the tragedy of 9/11. Evenwel, these perceptions are not reflected merely in the popular consciousness or crude media representations. Respected scholars also have contributed to this climate of opinion by writing about the supposedly irreconcilable differences between Islam and the West, the famous “clash of civilizations” that is supposed to be imminent and inevitable, and about the seeming incompatibility between Islam and democracy. Bijvoorbeeld, Professor Peter Rodman worries that “we are challenged from the outside by a militant atavistic force driven by hatred of all Western political thought harking back to age-old grievances against Christendom.” Dr. Daniel Pipes proclaims that the Muslims challenge the West more profoundly than the communists ever did, for “while the Communists disagree with our policies, the fundamentalist Muslims despise our whole way of life.” Professor Bernard Lewis warns darkly about “the historic reaction of an ancient rival against our Judeo–Christian heritage, our secular present, and the expansion of both.” Professor Amos Perlmutter asks: “Is Islam, fundamentalist or otherwise, compatible with human-rights oriented Western style representative democracy? The answer is an emphatic NO.” And Professor Samuel Huntington suggests with a flourish that “the problem is not Islamic fundamentalism, but Islam itself.” It would be intellectually lazy and simple-minded to dismiss their positions as based merely on spite or prejudice. In feite, if one ignores some rhetorical overkill, some of their charges, though awkward for Muslims, are relevant to a discussion of the relationship between Islam and democracy in the modern world. Bijvoorbeeld, the position of women or sometimes non-Muslims in some Muslim countries is problematic in terms of the supposed legal equality of all people in a democracy. evenzo, the intolerance directed by some Muslims against writers (e.g., Salman Rushdie in the UK, Taslima Nasrin in Bangladesh, and Professor Nasr Abu Zaid in Egypt) ostensibly jeopardizes the principle of free speech, which is essential to a democracy.
It is also true that less than 10 of the more than 50 members of the Organization of the Islamic Conference have institutionalized democratic principles or processes as understood in the West, and that too, only tentatively. Tot slot, the kind of internal stability and external peace that is almost a prerequisite for a democracy to function is vitiated by the turbulence of internal implosion or external aggression evident in many Muslim countries today (e.g., Somalië, Soedan, Indonesië, Pakistan, Irak, Afghanistan, Algerije, and Bosnia).
| september 04, 2010 | Reacties 0
GLOBALISERING EN POLITIEKE ISLAM: DE SOCIALE BASIS VAN DE WELZIJNSPARTIJ VAN TURKIJE
Haldun Gulalp
Political Islam has gained heightened visibility in recent decades in Turkey. Large numbers of female students have begun to demonstrate their commitment by wearing the banned Islamic headdress on university campuses, and influential pro-Islamist TV
channels have proliferated. This paper focuses on the Welfare (Refah) Party as the foremost institutional representative of political Islam in Turkey.
The Welfare Party’s brief tenure in power as the leading coalition partner from mid-1996 to mid-1997 was the culmination of a decade of steady growth that was aided by other Islamist organizations and institutions. These organizations and institutions
included newspapers and publishing houses that attracted Islamist writers, numerous Islamic foundations, an Islamist labor-union confederation, and an Islamist businessmen’s association. These institutions worked in tandem with, and in support of, Welfare as the undisputed leader and representative of political Islam in Turkey, even though they had their own particularistic goals and ideals, which often diverged from Welfare’s political projects. Focusing on the Welfare Party, then, allows for an analysis of the wider social base upon which the Islamist political movement rose in Turkey. Since Welfare’s ouster from power and its eventual closure, the Islamist movement has been in disarray. Dit papier zal, daarom, be confined to the Welfare Party period.
Welfare’s predecessor, the National Salvation Party, was active in the 1970s but was closed down by the military regime in 1980. Welfare was founded in 1983 and gained great popularity in the 1990s. Starting with a 4.4 percent vote in the municipal elections of 1984, the Welfare Party steadily increased its showing and multiplied its vote nearly five times in twelve years. It alarmed Turkey’s secular establishment first in the municipal elections of 1994, met 19 percent of all votes nationwide and the mayor’s seats in both Istanbul and Ankara, then in the general elections of 1995 when it won a plurality with 21.4 percent of the national vote. Niettemin, the Welfare Party was only briefly able to lead a coalition government in partnership with the right-wing True Path Party of Tansu C¸ iller.
| september 03, 2010 | Reacties 0
Een islamitische archipel
Max L. Bruto
This book has been many years in the making, as the author explains in his Preface, though he wrote most of the actual text during his year as senior Research Fellow with the Center for Strategic Intelligence Research. The author was for many years Dean of the School of Intelligence Studies at the Joint Military Intelligence College. Even though it may appear that the book could have been written by any good historian or Southeast Asia regional specialist, this work is illuminated by the author’s more than three decades of service within the national Intelligence Community. His regional expertise often has been applied to special assessments for the Community. With a knowledge of Islam unparalleled among his peers and an unquenchable thirst for determining how the goals of this religion might play out in areas far from the focus of most policymakers’ current attention, the author has made the most of this opportunity to acquaint the Intelligence Community and a broader readership with a strategic appreciation of a region in the throes of reconciling secular and religious forces.
This publication has been approved for unrestricted distribution by the Office of Security Review, Department of Defense.
| augustus 27, 2010 | Reacties 0
Democratie in islamitisch politiek denken
Azzam S. Tamimi
Democracy has preoccupied Arab political thinkers since the dawn of the modern Arab renaissance about two centuries ago. Since then, the concept of democracy has changed and developed under the influence of a variety of social and political developments.The discussion of democracy in Arab Islamic literature can be traced back to Rifa’a Tahtawi, the father of Egyptian democracy according to Lewis Awad,[3] who shortly after his return to Cairo from Paris published his first book, Takhlis Al-Ibriz Ila Talkhis Bariz, in 1834. The book summarized his observations of the manners and customs of the modern French,[4] and praised the concept of democracy as he saw it in France and as he witnessed its defence and reassertion through the 1830 Revolution against King Charles X.[5] Tahtawi tried to show that the democratic concept he was explaining to his readers was compatible with the law of Islam. He compared political pluralism to forms of ideological and jurisprudential pluralism that existed in the Islamic experience:
Religious freedom is the freedom of belief, of opinion and of sect, provided it does not contradict the fundamentals of religion . . . The same would apply to the freedom of political practice and opinion by leading administrators, who endeavour to interpret and apply rules and provisions in accordance with the laws of their own countries. Kings and ministers are licensed in the realm of politics to pursue various routes that in the end serve one purpose: good administration and justice.[6] One important landmark in this regard was the contribution of Khairuddin At-Tunisi (1810- 99), leader of the 19th-century reform movement in Tunisia, who, in 1867, formulated a general plan for reform in a book entitled Aqwam Al-Masalik Fi Taqwim Al- Mamalik (The Straight Path to Reforming Governments). The main preoccupation of the book was in tackling the question of political reform in the Arab world. While appealing to politicians and scholars of his time to seek all possible means in order to improve the status of the
community and develop its civility, he warned the general Muslim public against shunning the experiences of other nations on the basis of the misconception that all the writings, inventions, experiences or attitudes of non-Muslims should be rejected or disregarded.
Khairuddin further called for an end to absolutist rule, which he blamed for the oppression of nations and the destruction of civilizations.
| augustus 27, 2010 | Reacties 0
Islamitische politieke cultuur, Democratie, en mensenrechten
Daniel E. Prijs
Er is beweerd dat de islam autoritarisme faciliteert, is in tegenspraak met de
waarden van westerse samenlevingen, en heeft een aanzienlijke invloed op belangrijke politieke resultaten
in moslimlanden. Vervolgens, geleerden, commentatoren, en overheid
ambtenaren wijzen vaak op ‘islamitisch fundamentalisme’ als het volgende
ideologische bedreiging voor liberale democratieën. Dit beeld, echter, is voornamelijk gebaseerd
over de analyse van teksten, Islamitische politieke theorie, en ad-hocstudies
van individuele landen, die geen rekening houden met andere factoren. Het is mijn bewering
dat de teksten en tradities van de islam, zoals die van andere religies,
kan worden gebruikt ter ondersteuning van een verscheidenheid aan politieke systemen en beleid. Land
specific and descriptive studies do not help us to find patterns that will help
us explain the varying relationships between Islam and politics across the
countries of the Muslim world. Vandaar, een nieuwe benadering van de studie van de
verbinding tussen islam en politiek nodig is.
ik stel voor, door een grondige evaluatie van de relatie tussen de islam,
democratie, en mensenrechten op grensoverschrijdend niveau, that too much
emphasis is being placed on the power of Islam as a political force. I first
use comparative case studies, which focus on factors relating to the interplay
between Islamic groups and regimes, economische invloeden, etnische breuklijnen,
en maatschappelijke ontwikkeling, to explain the variance in the influence of
Islam on politics across eight nations.
| augustus 22, 2010 | Reacties 0
Islamistische oppositiepartijen en het potentieel voor de inzet van de EU
Toby Archer
Heidi Huuhtanen
In het licht van het toenemende belang van islamitische bewegingen in de moslimwereld en
de manier waarop radicalisering heeft beïnvloed gebeurtenissen in de wereld sinds het begin van de eeuw, het
is het belangrijk dat de EU haar beleid ten aanzien van actoren binnen wat los kunnen evalueren
aangeduid als de ‘islamitische wereld’. Het is vooral belangrijk om te vragen of en hoe deel te nemen
met de verschillende islamistische groeperingen.
Dit blijft controversieel zelfs binnen de EU. Sommigen vinden dat de islamitische waarden die
leugen achter islamistische partijen zijn gewoonweg onverenigbaar zijn met de westerse idealen van democratie en
rechten van de mens, terwijl anderen zien engagement als een realistische noodzaak te wijten aan de groeiende
binnenlands belang van islamistische partijen en hun toenemende betrokkenheid bij internationale
zaken. Een ander perspectief is dat de democratisering in de moslimwereld zou toenemen
Europese veiligheid. De geldigheid van deze en andere argumenten over de vraag of en hoe de
EU moet aangaan kan alleen worden getest door het bestuderen van de verschillende islamitische bewegingen en
hun politieke omstandigheden, per land.
Democratisering is een centraal thema van gemeenschappelijke acties buitenlands beleid van de EU, zoals vastgelegd
bedoeld in artikel 11 van het Verdrag betreffende de Europese Unie. Veel van de staten die in dit
rapport zijn niet democratisch, of niet volledig democratisch. In de meeste van deze landen, islamistische
partijen en bewegingen vormen een aanzienlijke weerstand tegen de heersende regimes, en
In sommige vormen ze de grootste oppositiepartij blok. Europese democratieën hebben lang moest
omgaan met betrekking tot regimes die autoritair zijn, maar het is een nieuw fenomeen in de pers
voor democratische hervormingen in staten waar de meest waarschijnlijke begunstigden zou kunnen hebben, van de
het oogpunt van de EU, verschillende en soms problematisch benaderingen van democratie en haar
verwante waarden, zoals de rechten van minderheden en vrouwen en de rechtsstaat. Deze kosten zijn
vaak gelegd tegen islamitische bewegingen, dus het is belangrijk voor de Europese beleidsmakers
hebben een nauwkeurig beeld van het beleid en de filosofieën van potentiële partners.
Ervaringen uit verschillende landen de neiging om te suggereren dat de meer vrijheid islamistische
partijen zijn toegestaan, de meer gematigde ze in hun acties en ideeën. In veel
cases islamistische partijen en groepen hebben allang verschoven van hun oorspronkelijke doel
van de oprichting van een islamitische staat beheerst door de islamitische wet, en zijn gekomen basic te accepteren
de democratische beginselen van electorale concurrentie om de macht, het bestaan van andere politieke
concurrenten, en politiek pluralisme.
| augustus 21, 2010 | Reacties 0
Politieke islam in het Midden-Oosten
Zijn Knudsen
This report provides an introduction to selected aspects of the phenomenon commonly
referred to as “political Islam”. The report gives special emphasis to the Middle East, in
particular the Levantine countries, and outlines two aspects of the Islamist movement that may
be considered polar opposites: democracy and political violence. In the third section the report
reviews some of the main theories used to explain the Islamic resurgence in the Middle East
(Figure 1). In brief, the report shows that Islam need not be incompatible with democracy and
that there is a tendency to neglect the fact that many Middle Eastern countries have been
engaged in a brutal suppression of Islamist movements, causing them, some argue, to take up
arms against the state, and more rarely, foreign countries. The use of political violence is
widespread in the Middle East, but is neither illogical nor irrational. In many cases even
Islamist groups known for their use of violence have been transformed into peaceful political
partijen die met succes deelnemen aan gemeenteraads- en landelijke verkiezingen. niettemin, de islamist
opwekking in het Midden-Oosten blijft gedeeltelijk onverklaard ondanks een aantal theorieën die proberen om
zijn verantwoordelijk voor zijn groei en populaire aantrekkingskracht. In het algemeen, de meeste theorieën stellen dat islamisme een
reactie op relatieve deprivatie, vooral sociale ongelijkheid en politieke onderdrukking. Alternatief
theorieën zoeken het antwoord op de islamistische heropleving binnen de grenzen van de religie zelf en de
krachtig, suggestieve potentieel van religieuze symboliek.
De conclusie pleit ervoor om verder te gaan dan de 'gloom and doom'-benadering die:
beeldt islamisme af als een onwettige politieke uiting en een potentiële bedreiging voor het Westen ("Oud
islamisme”), en van een meer genuanceerd begrip van de huidige democratisering van de islamist
movement that is now taking place throughout the Middle East (“New Islamism”). This
importance of understanding the ideological roots of the “New Islamism” is foregrounded
along with the need for thorough first-hand knowledge of Islamist movements and their
adherents. As social movements, its is argued that more emphasis needs to be placed on
understanding the ways in which they have been capable of harnessing the aspirations not only
of the poorer sections of society but also of the middle class.
| augustus 20, 2010 | Reacties 0
Voor het contact POLITIEKE ISLAM
SHADI HAMID
AMANDA Kadlec
De politieke islam is tegenwoordig de meest actieve politieke kracht in het Midden-Oosten. De toekomst is nauw verbonden met die van de regio. Als de Verenigde Staten en de Europese Unie zich inzetten voor de ondersteuning van politieke hervormingen in de regio, ze zullen beton moeten bedenken, coherente strategieën om islamitische groeperingen te betrekken. Nog, de VS. was over het algemeen niet bereid een dialoog met deze bewegingen aan te gaan. evenzo, EU-betrokkenheid bij islamisten was de uitzondering, niet de regel. Waar contacten op laag niveau bestaan, ze dienen voornamelijk voor het verzamelen van informatie, geen strategische doelstellingen. de VS. en de EU hebben een aantal programma's die zich richten op de economische en politieke ontwikkeling in de regio, waaronder het Midden-Oostenpartnerschapsinitiatief (MEPI), de Millennium Challenge Corporation (Mijn Klantencentrum), de Unie voor de Middellandse Zee, en het Europees nabuurschapsbeleid (ENP) – toch hebben ze weinig te zeggen over hoe de uitdaging van de islamistische politieke oppositie past binnen bredere regionale doelstellingen. VS. en de EU-ondersteuning en programmering voor democratie zijn bijna volledig gericht op autoritaire regeringen zelf of seculiere maatschappelijke groeperingen met minimale steun in hun eigen samenlevingen.
De tijd is rijp voor een herijking van het huidige beleid. Sinds de terroristische aanslagen van september 11, 2001, het ondersteunen van democratie in het Midden-Oosten is belangrijker geworden voor westerse beleidsmakers, die een verband zien tussen gebrek aan democratie en politiek geweld. Er is meer aandacht besteed aan het begrijpen van de variaties binnen de politieke islam. De nieuwe Amerikaanse regering staat meer open voor verbreding van de communicatie met de moslimwereld. In de tussentijd, de overgrote meerderheid van de reguliere islamitische organisaties – waaronder de Moslimbroederschap in Egypte, Jordan's Islamitisch Actiefront (IAF), Marokko's Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (PJD), de islamitische constitutionele beweging van Koeweit, en de Jemenitische Islah-partij – hebben in toenemende mate steun voor politieke hervormingen en democratie tot een centraal onderdeel van hun politieke platforms gemaakt. In aanvulling, velen hebben sterke interesse getoond in het openen van een dialoog met de VS. en EU-regeringen.
De toekomst van de betrekkingen tussen westerse landen en het Midden-Oosten kan grotendeels worden bepaald door de mate waarin eerstgenoemde geweldloze islamitische partijen betrekken bij een brede dialoog over gedeelde belangen en doelstellingen. Er is recentelijk een wildgroei aan onderzoeken geweest over betrokkenheid bij islamisten, maar weinigen gaan duidelijk in op wat het in de praktijk kan inhouden. Als Zoë Nautre, visiting fellow bij de Duitse Raad voor Buitenlandse Betrekkingen, plaatst het, “de EU denkt aan engagement, maar weet niet goed hoe.”1 In de hoop de discussie te verhelderen, we onderscheiden drie niveaus van “betrokkenheid”,” elk met verschillende middelen en doelen: contacten op laag niveau, strategische dialoog, en partnerschap.
| augustus 19, 2010 | Reacties 0
islamitische partijen : deelname zonder macht
Malika Zeghal
Over the last two decades, social and political movements grounding their ideologies in references to Islam have sought to become legal political parties in many countries of the Middle East and North Africa. Some of these Islamist movements have been authorized to take part lawfully in electoral competition. Among the best known is Turkey’s Justice and Development Party (AKP), which won a parliamentary majority in 2002 and has led the government ever since. Morocco’s own Party of Justice and Development (PJD) has been legal since the mid- 1990s and commands a significant bloc of seats in Parliament. In Egypte, de Moslim Broederschap (MB) has never been authorized to form a political party, but in spite of state repression it has successfully run candidates as nominal independents in both national and local elections.
Since the early 1990s, this trend has gone hand-in-hand with official policies of limited political liberalization. Together, the two trends have occasioned a debate about whether these movements are committed to “democracy.” A vast literature has sprung up to underline the paradoxes as well as the possible risks and benefits of including Islamist parties in the electoral process. The main paradigm found in this body of writing focuses on the consequences that might ensue when Islamists use democratic instruments, and seeks to divine the “true” intentions that Islamists will manifest if they come to power.
| augustus 19, 2010 | Reacties 0
Het islamistische dilemma van Amerika oplossen: Lessen uit Zuid- en Zuidoost-Azië
Shadi Hamid
VS. inspanningen om de democratie in het Midden-Oosten te bevorderen, zijn al lang verlamd door het "islamistische dilemma": in theorie, we willen democratie, maar, in praktijk, vrezen dat islamistische partijen de belangrijkste begunstigden zullen zijn van elke politieke opening. De meest tragische manifestatie hiervan was het Algerijnse debacle van 1991 en 1992, toen de Verenigde Staten zwijgend stonden terwijl het onwankelbare seculiere leger verkiezingen annuleerde nadat een islamistische partij een parlementaire meerderheid behaalde. Recenter, de regering-Bush trok zich terug van haar "vrijheidsagenda" nadat islamisten het verrassend goed deden bij verkiezingen in de hele regio, ook in Egypte, Saoedi-Arabië, en de Palestijnse gebieden.
Maar zelfs onze angst voor islamistische partijen - en de daaruit voortvloeiende weigering om met hen in zee te gaan - is op zichzelf inconsistent, geldt voor sommige landen, maar niet voor andere. Hoe meer een land wordt gezien als essentieel voor de Amerikaanse nationale veiligheidsbelangen, hoe minder bereid de Verenigde Staten zijn geweest om te accepteren dat islamistische groeperingen daar een prominente politieke rol spelen. Evenwel, in landen die als minder strategisch relevant worden beschouwd, en waar er minder op het spel staat, de Verenigde Staten hebben af en toe een meer genuanceerde benadering gekozen. Maar juist daar waar meer op het spel staat, is het erkennen van een rol voor geweldloze islamisten het belangrijkst, en, hier, Het Amerikaanse beleid schiet nog steeds tekort.
In de hele regio, de Verenigde Staten hebben autocratische regimes actief gesteund en groen licht gegeven voor repressiecampagnes tegen groepen zoals de Egyptische Moslimbroederschap, de oudste en meest invloedrijke politieke beweging in de regio. In maart 2008, tijdens wat veel waarnemers beschouwen als de ergste periode van repressie tegen de Broederschap sinds de jaren zestig, Staatssecretaris Condoleezza Rice zag af van een $100 miljoen euro op bevel van de Congrespartij om de militaire hulp aan Egypte te verminderen. The situation in Jordan is similar. The Bush administration and the Democratic congress have hailed the country as a “model” of Arab reform at precisely the same time that it has been devising new ways to manipulate the electoral process to limit Islamist representation, and just as it held elections plagued by widespread allegations of outright fraud
and rigging.1 This is not a coincidence. Egypt and Jordan are the only two Arab countries that have signed peace treaties with Israel. Bovendien, they are seen as crucial to U.S. efforts to counter Iran, stabilize Iraq, and combat terrorism.
| augustus 19, 2010 | Reacties 0
ISLAMISTISCHE BEWEGINGEN EN HET DEMOCRATISCHE PROCES IN DE ARABISCHE WERELD: De grijze zones verkennen
Nathan J. Bruin, Amr Hamzawy,
Marina Ottaway
Tijdens het laatste decennium, Islamitische bewegingen hebben zich gevestigd als belangrijke politieke spelers in het Midden-Oosten. Samen met de overheden, Islamistische bewegingen, zowel gematigd als radicaal, zal bepalen hoe de politiek van de regio zich in de nabije toekomst zal ontwikkelen. Ze hebben laten zien dat ze niet alleen in staat zijn om berichten te maken met een wijdverbreide aantrekkingskracht, maar ook:, en vooral:, om organisaties te creëren met een echte sociale basis en coherente politieke strategieën te ontwikkelen. Andere partijen,
over het algemeen, zijn mislukt op alle accounts.
Het publiek in het Westen en, met name, de Verenigde Staten, is zich pas bewust geworden van het belang van islamistische bewegingen na dramatische gebeurtenissen, zoals de revolutie in Iran en de moord op president Anwar al-Sadat in Egypte. De aandacht is veel groter geworden sinds de terroristische aanslagen van september 11, 2001. Als resultaat, Islamitische bewegingen worden algemeen beschouwd als gevaarlijk en vijandig. Hoewel een dergelijke karakterisering juist is met betrekking tot organisaties aan het radicale einde van het islamistische spectrum, die gevaarlijk zijn vanwege hun bereidheid om hun toevlucht te nemen tot willekeurig geweld bij het nastreven van hun doelen, het is geen nauwkeurige beschrijving van de vele groepen die geweld hebben afgezworen of vermeden. Omdat terroristische organisaties een onmiddellijke
bedreiging, echter, beleidsmakers in alle landen hebben onevenredig veel aandacht besteed aan de gewelddadige organisaties.
Het zijn de reguliere islamitische organisaties, niet de radicale, die de grootste impact zullen hebben op de toekomstige politieke evolutie van het Midden-Oosten. De grootse doelen van de radicalen om een kalifaat te herstellen dat de hele Arabische wereld verenigt, of zelfs het opleggen van wetten en sociale gebruiken aan individuele Arabische landen, geïnspireerd door een fundamentalistische interpretatie van de islam, zijn gewoon te ver verwijderd van de realiteit van vandaag om te worden gerealiseerd. Dit betekent niet dat terroristische groeperingen niet gevaarlijk zijn - ze zouden zelfs bij het nastreven van onmogelijke doelen grote levens kunnen veroorzaken - maar dat het onwaarschijnlijk is dat ze het gezicht van het Midden-Oosten zullen veranderen. Mainstream islamistische organisaties zijn over het algemeen een andere zaak. Ze hebben al een krachtige invloed gehad op de sociale gebruiken in veel landen, het stoppen en omkeren van seculiere trends en het veranderen van de manier waarop veel Arabieren zich kleden en gedragen. En hun onmiddellijke politieke doel, een machtige kracht worden door deel te nemen aan de normale politiek van hun land, is niet onmogelijk. In landen als Marokko wordt het al gerealiseerd, Jordanië, en zelfs Egypte, die nog steeds alle islamitische politieke organisaties verbiedt, maar nu achtentachtig moslimbroeders in het parlement heeft. Politiek, geen geweld, is wat de mainstream islamisten hun invloed geeft.
| augustus 18, 2010 | Reacties 0
ISLAMISTISCHE RADICALISERING
VOORWOORD
RICHARD JONGEREN
MICHAEL EMERSON
Kwesties met betrekking tot de politieke islam blijven uitdagingen vormen voor het Europese buitenlands beleid in het Midden-Oosten en Noord-Afrika (MENA). Naarmate het EU-beleid de afgelopen tien jaar heeft getracht om met dergelijke uitdagingen om te gaan, is de politieke islam zelf geëvolueerd. Experts wijzen op de groeiende complexiteit en verscheidenheid aan trends binnen de politieke islam. Sommige islamitische organisaties hebben hun inzet voor democratische normen versterkt en zetten zich volledig in voor vreedzame, mainstream nationale politiek. Anderen blijven trouw aan gewelddadige middelen. En weer anderen zijn afgedreven naar een meer quiëtistische vorm van islam, losgekoppeld van politieke activiteiten. De politieke islam in de MENA-regio vertoont geen uniforme trend voor Europese beleidsmakers. Er is een analytisch debat ontstaan rond het begrip ‘radicalisering’. Dit heeft op zijn beurt geleid tot onderzoek naar de factoren die aan de basis liggen van ‘deradicalisering’, en omgekeerd, ‘re-radicalisering’. Veel van de complexiteit komt voort uit de wijdverbreide opvatting dat alle drie deze verschijnselen zich tegelijkertijd voordoen. Zelfs de voorwaarden zelf worden betwist. Er is vaak op gewezen dat de dichotomie gematigd-radicalen er niet in slaagt om de nuances van trends binnen de politieke islam volledig te vatten.. Sommige analisten klagen ook dat het praten over ‘radicalisme’ ideologisch geladen is. Op het niveau van terminologie, we begrijpen dat radicalisering wordt geassocieerd met extremisme, maar de meningen verschillen over de centrale plaats van zijn religieus-fundamentalistische versus politieke inhoud, en over de vraag of de bereidheid om geweld te gebruiken al dan niet geïmpliceerd is?.
Dergelijke verschillen worden weerspiegeld in de opvattingen van de islamisten zelf, evenals in de perceptie van buitenstaanders.
| augustus 17, 2010 | Reacties 0
IkhwanScope Op Facebook
Op IkhwanScope Scribd
IkhwanScope Op Twitter