Alle items in de "Ikhwanophobia" Categorie

Gematigde en radicale islam

Angel Rabasa

One of the components of this study is relevant to a question that I was asked to address,which is how radical Islam differs from moderate or mainstream Islam. Frankly, one ofthe problems that we have found in the discourse about Islam is that the terms “radical”or “moderate” are often used in a subjective and imprecise way, without going through aprocess of critically examining what these terms mean. In some cases, the term radical ormilitant is defined in terms of support for terrorism or other forms of violence. Webelieve that this is too narrow a focus, that there is, in fact, a much larger universe offundamentalist or Salafi groups who may not themselves practice violence, but thatpropagate an ideology that creates the conditions for violence and that is subversive ofthe values of democratic societies.

Uitdagingen voor de democratie in de Arabische en moslimwereld

Alon Ben-Meir

President Bush’s notions that democratizing Iraq will have a ripple effect on the rest ofthe Arab world, bringing prosperity and peace to the region, and that democracy is the panaceafor Islamic terrorism are unsubstantiated as well as grossly misleading. Even a cursory review of the Arab political landscape indicates that the rise of democracy will not automatically translateinto the establishment of enduring liberal democracies or undermine terrorism in the region. Thesame conclusion may be generally made for the Muslim political landscape. In feite, given theopportunity to compete freely and fairly in elections, Islamic extremist organizations will mostlikely emerge triumphant. In the recent elections in Lebanon and Egypt, Hezbollah and the Muslim Brotherhood respectively, won substantial gains, and in Palestine Hamas won thenational Parliamentary elections handedly. That they did so is both a vivid example of the today’spolitical realities and an indicator of future trends. And if current sentiments in the Arab statesoffer a guide, any government formed by elected Islamist political parties will be more antagonistic to the West than the authoritarian regimes still in power. In aanvulling, there are noindications that democracy is a prerequisite to defeating terrorism or any empirical data tosupport the claim of linkage between existing authoritarian regimes and terrorism.

De ichwaan in Noord-Amerika: Een korte geschiedenis

Douglas Farah

Ron Sandee

The current federal court case against the Holy Land Foundation for Relief and Development (HLF) in Dallas, Texas,1 offers an unprecedented inside look into the history of the Muslim Brotherhood in the United States, as well as its goals and structure. The documents discuss recruitment, organization, ideology and the development of the organization in different phases in the United States. The prosecution in the case has presented many internal Muslim Brotherhood documents from the 1980’s and early 1990’s that give a first-ever, public view of the history and ideology behind the operations of the Muslim Brothers (known as the Ikhwan or The Group) in the U.S. over the past four decades. For researchers, the documents have the added weight of being written by the Ikhwan leaders themselves, rather than interpretations of secondary sources.

De Moslim Broederschap in België

Steve Merley,
Senior Analyst

De Global Moslim Broederschap is aanwezig in Europa sinds 1960 wanneer SaidRamadan, de kleinzoon van Hassan al-Banna, stichtte een moskee in Munich.1 Sinds die tijd,Broederschap organisaties opgericht in bijna alle EU-landen, evenals asnon-EU-landen, zoals Rusland en Turkije. Ondanks die onder andere namen, sommige Ofthe organisaties in de grotere landen worden erkend als onderdeel van het wereldwijde MuslimBrotherhood. Bijvoorbeeld, de Unie van Islamitische Organisaties van Frankrijk (UOIF) isgenerally beschouwd als onderdeel van de Moslim Broederschap in Frankrijk. Het netwerk wordt alsobecoming bekend in een aantal van de kleinere landen zoals Nederland, waarbij een recentNEFA Stichting verslag van de activiteiten van de Moslimbroederschap in dat country.2Neighboring België gedetailleerd is ook een belangrijk centrum voor de Moslim Broederschap inEurope geworden. EEN 2002 rapporteren door de Intelligence Committee van het Belgische parlement explainedhow de Broederschap is actief in België:“De Staatsveiligheid is naar aanleiding van de activiteiten van de InternationalMuslim Broederschap in België sinds 1982. De International MuslimBrotherhood heeft een clandestiene structuur voor bijna 20 jaar. De identityof de leden is geheim; ze werken in de grootste discretie. Ze zoeken tospread hun ideologie binnen de islamitische gemeenschap van België en ze aimin het bijzonder aan de jongeren van de tweede en derde generatie ofimmigrants. In België als in andere Europese landen, they try to take controlof the religious, social, and sports associations and establish themselves asprivileged interlocutors of the national authorities in order to manage Islamicaffairs. The Muslim Brotherhood assumes that the national authorities will bepressed more and more to select Muslim leaders for such management and,in deze context, they try to insert within the representative bodies, individualsinfluenced by their ideology.

De Moslim Broederschap in Europa

De VS van de Moslimbroederschap. Netwerk

Zeyno Baran

De verovering van Europa door de Moslimbroederschap

Lorenzo Vidino

Sinds de oprichting in 1928, de Moslim Broederschap (Hizb al-Ikhwan al-Muslimun) has profoundly influenced the political life of the Middle East. Its motto is telling: “Allah is our objective. The Prophet is our leader. The Qur’an is our law. Jihad is our way. Dying in the way of Allah is our highest hope.”

While the Brotherhood’s radical ideas have shaped the beliefs of generations of Islamists, over the past two decades, it has lost some of its power and appeal in the Middle East, crushed by harsh repression from local regimes and snubbed by the younger generations of Islamists who often prefer more radical organizations.

But the Middle East is only one part of the Muslim world. Europe has become an incubator for Islamist thought and political development. Since the early 1960s, Muslim Brotherhood members and sympathizers have moved to Europe and slowly but steadily established a wide and well-organized network of mosques, charities, and Islamic organizations. Unlike the larger Islamic community, the Muslim Brotherhood’s ultimate goal may not be simply “to help Muslims be the best citizens they can be,” but rather to extend Islamic law throughout Europe and the United States.[2]

Four decades of teaching and cultivation have paid off. The student refugees who migrated from the Middle East forty years ago and their descendants now lead organizations that represent the local Muslim communities in their engagement with Europe’s political elite. Funded by generous contributors from the Persian Gulf, they preside over a centralized network that spans nearly every European country.

These organizations represent themselves as mainstream, even as they continue to embrace the Brotherhood’s radical views and maintain links to terrorists. With moderate rhetoric and well-spoken German, Dutch, and French, they have gained acceptance among European governments and media alike. Politicians across the political spectrum rush to engage them whenever an issue involving Muslims arises or, more parochially, when they seek the vote of the burgeoning Muslim community.

But, speaking Arabic or Turkish before their fellows Muslims, they drop their facade and embrace radicalism. While their representatives speak about interfaith dialogue and integration on television, their mosques preach hate and warn worshippers about the evils of Western society. While they publicly condemn the murder of commuters in Madrid and school children in Russia, they continue to raise money for Hamas and other terrorist organizations. Europeans, eager to create a dialogue with their increasingly disaffected Muslim minority, overlook this duplicity. The case is particularly visible in Germany, which retains a place of key importance in Europe, not only because of its location at the heart of Europe, but also because it played host to the first major wave of Muslim Brotherhood immigrants and is host to the best-organized Brotherhood presence. The German government’s reaction is also instructive if only to show the dangers of accepting Muslim Brotherhood rhetoric at face value, without looking at the broader scope of its activities.

Qutbism: Een ideologie van islamitisch-fascisme

DALE C. EIKMEIER

The recently published National Military Strategic Plan for the War onTerrorism (NMSP-WOT) is to be commended for identifying “ideology”as al Qaeda’s center of gravity.1 The identification of an ideology as thecenter of gravity rather than an individual or group is a significant shift froma“capture and kill” philosophy to a strategy focused on defeating the rootcause of Islamic terrorism. Overeenkomstig, the plan’s principal focus is on attackingand countering an ideology that fuels Islamic terrorism. helaas,the NMSP-WOT fails to identify the ideology or suggest ways tocounter it. The plan merely describes the ideology as “extremist.” This descriptioncontributes little to the public’s understanding of the threat or to thecapabilities of the strategist who ultimately must attack and defeat it. The intentof this article is to identify the ideology of the Islamic terrorists and recommendhow to successfully counter it.Sun Tzuwisely said, “Know the enemy and know yourself; in a hundredbattles you will never be in peril.”2 Our success in theWar on Terrorismdepends on knowingwho the enemy is and understanding his ideology.While characterizing and labeling an enemymay serve such a purpose, it is only usefulif the labels are clearly defined and understood. Otherwise, overly broadcharacterizations obscure our ability to truly “know the enemy,” they diffuseefforts, and place potential allies and neutrals in the enemy’s camp. helaas,theWar on Terrorism’s use of labels contributes a great deal to themisunderstandingsassociated with the latter. The fact is, five years after 9/11 theNMSP-WOT provides little specific guidance, other than labeling the enemyas extremist.3 This inability to focus on the specific threat and its supportingphilosophy reflects our own rigid adherence to political correctness and is beingexploited bymilitant Islamists portraying these overly broad descriptionsas a war against Islam.As David F. Forte states “Wemust not fail . . . to distinguishbetween the homicidal revolutionaries like bin Laden and mainstreamMuslim believers.

Terroristische en extremistische bewegingen in het Midden-Oosten

Terrorisme en asymmetrische oorlogvoering zijn nauwelijks nieuwe kenmerken van het militaire evenwicht in het Midden-Oosten, en islamitisch extremisme is nauwelijks de enige bron van extremistisch geweld. Er zijn veel ernstige etnische en sektarische verschillen in het Midden-Oosten, en deze hebben lang geleid tot sporadisch geweld binnen bepaalde staten, en soms tot grote burgerconflicten. De burgeroorlogen in Jemen en de Dhofar-opstand in Oman zijn voorbeelden, evenals de lange geschiedenis van burgeroorlog in Libanon en de gewelddadige onderdrukking door Syrië van islamitische politieke groeperingen die zich verzetten tegen het regime van Hafez al-Asad. De opkomende macht van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) leidde tot een burgeroorlog in Jordanië in september 1970. De Iraanse revolutie in 1979 werd gevolgd door serieuze politieke gevechten, en een poging om een ​​theocratische revolutie te exporteren die de oorlog tussen Iran en Irak heeft veroorzaakt. Bahrein en Saoedi-Arabië hebben beide civiele botsingen gehad tussen hun soennitische heersende elites en vijandige sjiieten en deze botsingen leidden tot aanzienlijk geweld in het geval van Saoedi-Arabië., echter, is een lange geschiedenis van gewelddadig islamitisch extremisme in de regio, soms aangemoedigd door regimes die later het doelwit werden van de islamisten die ze aanvankelijk steunden. Sadat probeerde islamitische bewegingen te gebruiken als tegenwicht voor zijn seculiere oppositie in Egypte, maar werd vermoord door een dergelijke beweging na zijn vredesakkoord met Israël. Israël vond het veilig om daarna islamitische bewegingen te sponsoren 1967 als tegenhanger van de PLO, alleen om de snelle opkomst van gewelddadige anti-Israëlische groepen te zien. Noord- en Zuid-Jemen waren sinds het begin van de jaren zestig het toneel van staatsgrepen en burgeroorlogen, en het was een burgeroorlog in Zuid-Jemen die uiteindelijk leidde tot de ineenstorting van het regime en de fusie met Noord-Jemen in 1990. De val van de sjah leidde tot een islamitische machtsovername in Iran, en verzet tegen de Sovjet-invasie in Afghanistan leidde tot een islamistische reactie die nog steeds het Midden-Oosten en de hele islamitische wereld beïnvloedt. Saudi-Arabië had te maken met een opstand in de Grote Moskee in Mekka in 1979. Het religieuze karakter van deze opstand deelde veel elementen van de bewegingen die ontstonden na de Sovjetterugtrekking uit Afghanistan en de Golfoorlog in 1991. Algerijnse pogingen om de overwinning van islamitische politieke partijen bij democratische verkiezingen in 1992 werden gevolgd door een burgeroorlog die sindsdien heeft geduurd. Egypte voerde in de jaren negentig een lange en grotendeels succesvolle strijd met zijn eigen islamistische extremisten, maar Egypte is er alleen in geslaagd om dergelijke bewegingen te onderdrukken in plaats van ze uit te roeien. In de rest van de Arabische wereld, de burgeroorlogen in Kosovo en Bosnië hielpen bij het creëren van nieuwe islamitische extremistische kaders. Saoedi-Arabië leed eerder onder twee grote terroristische aanslagen 2001. Deze aanvallen troffen een National Guard Trainingscentrum en USAF-kazerne in Al Khobar, en ten minste één lijkt het resultaat te zijn geweest van islamitisch-extremisten. Marokko, Libië, Tunesië, Jordanië, Bahrein, Katar, Oman, en Jemen hebben allemaal gezien dat harde islamistische bewegingen een ernstige nationale bedreiging zijn geworden. Hoewel ze geen direct deel uitmaken van de regio, Soedan heeft een 15-jarige burgeroorlog uitgevochten die waarschijnlijk meer dan twee miljoen levens heeft gekost, en deze oorlog werd gesteund door islamitische elementen van de harde lijn in het Arabische noorden. Somalië is sindsdien ook het toneel van een burgeroorlog 1991 waardoor islamitische cellen in dat land kunnen opereren.

De dood van de politieke islam

Jon B. Alterman

De doodsbrieven voor de politieke islam zijn begonnen te worden geschreven. Na jaren van schijnbaar onstuitbare groei, Islamitische partijen beginnen te struikelen. In Marokko, de Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (of PJD) deed het veel slechter dan verwacht bij de verkiezingen van afgelopen september, en Jordan's Islamic Action Front verloor meer dan de helft van zijn zetels in de peilingen van vorige maand. Het langverwachte manifest van de Egyptische Moslimbroederschap, waarvan een concept afgelopen september verscheen,toonde noch kracht noch durf. In plaats daarvan, het suggereerde dat de groep werd geteisterd door intellectuele tegenstellingen en verteerd door machtsstrijd. Het is te vroeg om de dood van de politieke islam aan te kondigen, omdat het voorbarig was om de geboorte van het liberalisme in de Arabische wereld in 2003-04, maar de vooruitzichten lijken opmerkelijk minder dan ze zelfs een jaar geleden deden. Voor sommigen, de val uit de gratie was onvermijdelijk; politieke islam is ingestort onder zijn eigen tegenstrijdigheden, ze zeggen. Ze beweren dat, in objectieve termen, politieke islam was nooit meer dan rook en spiegels. Religie gaat over geloof en waarheid, en politiek gaan over compromissen en accommodatie. Op deze manier gezien, politieke islam was nooit een heilige onderneming, slechts een poging om de politieke vooruitzichten van één partij in een politiek debat te vergroten. Gesteund door religieuze autoriteit en legitimiteit, oppositie tegen de wil van islamisten was niet langer louter politiek - het werd ketterij - en de islamisten profiteerden ervan. Deze sceptici zien de politieke islam als een nuttige manier om politieke bewegingen te beschermen,koe politieke vijanden, en rally-ondersteuning. Als een bestuursstrategie, echter, zij stellen dat de politieke islam geen successen heeft opgeleverd. In twee gebieden waar het onlangs aan de macht is gekomen, de Palestijnse Autoriteit en Irak, bestuur is bloedarm geweest. In Iran, waar de mullahs al bijna drie decennia aan de macht zijn, geestelijken strijden om respect en het land bloedt geld naar Dubai en andere overzeese markten met meer voorspelbare regels en positievere opbrengsten. De meest uitgesproken religieuze staat in het Midden-Oosten, SaudiArabia, heeft opmerkelijk minder intellectuele vrijheid dan veel van zijn buren, en de bewakers van de orthodoxie daar omschrijven het religieuze denken zorgvuldig. Zoals de Franse geleerde van de islam,Olivier Roy, memorabel waargenomen meer dan een decennium geleden, de versmelting van religie en politiek heiligde de politiek niet, het politiseerde religie. Maar hoewel de islam niet heeft gezorgd voor een coherente theorie van bestuur, laat staan ​​een universeel aanvaarde benadering van de problemen van de mensheid, the salience of religion continues to grow among many Muslims.That salience goes far beyond issues of dress, which have become more conservative for both women and men in recent years, andbeyond language, which invokes God’s name far more than was the case a decade ago. It also goes beyond the daily practice ofIslam—from prayer to charity to fasting—all of which are on the upswing.What has changed is something even more fundamental than physical appearance or ritual practice, and that is this: A growingnumber of Muslims start from the proposition that Islam is relevant to all aspects of their daily lives, and not merely the province oftheology or personal belief.Some see this as a return to traditionalism in the Middle East, toen verschillende maten van bijgeloof en spiritualiteit het dagelijks leven beheersten. nauwkeuriger, hoewel, wat we zien is de opkomst van het “neo-traditionalisme”,” waarin symbolen en slogans uit het verleden worden gebruikt om de toegang tot de toekomst te bespoedigen. Islamitisch financieren, dat wil zeggen:, financiering die afhankelijk is van aandelen en rendement in plaats van rente - is booming, en strakke bankfilialen hebben aparte ingangen voor mannen en vrouwen. Gladde jonge televisie-evangelisten vertrouwen op de stijl van het heiligen van het alledaagse en het zoeken naar vergeving, tienduizenden naar hun bijeenkomsten en televisiepubliek trekken in de miljoenen. Music videos—viewable on YouTube—implore young viewers to embrace faith and turn away froma meaningless secular life.Many in the West see secularism and relativism as concrete signs of modernity. In the Middle East, many see them as symbols ofa bankrupt secular nationalist past that failed to deliver justice or development, freedom or progress. The suffering of secularism ismeaningless, but the discipline of Islam is filled with signficance.It is for this reason that it is premature to declare the death of political Islam. Islam, increasingly, cannot be contained. It is spreadingto all aspects of life, and it is robust among some of the most dynamic forces in the Middle East. It enjoys state subsidies to be sure,maar staten hebben weinig te maken met de creativiteit die zich op religieus gebied afspeelt. Het gevaar is dat deze islamisering van het openbare leven de weinige tolerantie die er nog in het Midden-Oosten over is, opzij zet, na eeuwen alsa-fundamenteel islamitisch-multiculturele entrepôt. Het is moeilijk voor te stellen hoe islamiserende samenlevingen kunnen floreren als ze innovatie en creativiteit niet omarmen, diversiteit en verschil. “Islamitisch” is geen vanzelfsprekend begrip, zoals mijn vriend Mustapha Kamal Pasha ooit opmerkte, maar het kan geen bron van kracht zijn in moderne samenlevingen als het gebonden is aan verstarde en parochiale noties van zijn aard. Omgaan met verschillen is in wezen een politieke taak, en het is hier dat de politieke islam zijn ware test zal ondergaan. De formele regeringsstructuren in het Midden-Oosten zijn duurzaam gebleken, en het is onwaarschijnlijk dat ze zullen bezwijken onder een golf van islamitisch activisme. Om de politieke islam te laten slagen, het moet een manier vinden om diverse coalities van verschillende religies en geloofsgraden te verenigen, spreek niet alleen met zijn basis. Het heeft nog geen manier gevonden om dit te doen, maar dat wil niet zeggen dat het niet kan.

TERORRIST diaspora in het Midden Oosten en Zuid-Azië

Shannon Peterson

David Goetze

Ever since the Bush administration’s declaration of a global war on terror after 9/11,academics and policymakers have sought ways to counter the global terrorist threat. However asJeffrey Record (2003) has noted, treating terrorism monolithically and failing to discriminatebetween terrorist groups and other actors reduces the ability to produce effectivecounterterrorism strategies. Bovendien, it can set actors “on a course of open-ended andgratuitous conflict with states and nonstate entities that pose no serious threat.” If terrorism andterrorist groups are not homogenous entities, then understanding the differences and similaritiesbetween groups is a crucial first step in constructing an effective counterterrorist response.This research seeks to better discriminate between terrorist groups by examining thegoals, tactics and images embedded in the narratives of terrorist or terrorist spawningorganizations. We define narratives as shared understandings of historical events and relevantactors that are used to justify past political actions or mobilize people for contemporary politicalactions as generally expressed through descriptions or charters issued by organizations orthrough statements of organizational leaders.2 Narrative, as noted by Benedict Anderson, formsthe underbelly of an “imagined community:” the glue binding a group of like-minded individualswho, “will never know most of their fellow-members, meet them, or even hear of them, yet inthe minds of each lives the image of their communion” (Anderson 6). Vervolgens, we believethat narratives are excellent sources for uncovering group conceptions of “self” and “others” thatare key in attracting and maintaining ties to diaspora communities, as well as related group goals,strategies and tactics. We argue that by comparing the goals, images and tactics embedded in thenarratives of these different organizations, we can shed insight on crucial differences andsimilarities between these terrorist groups. These insights not only help discriminate betweenterrorist groups and other organizations, but also shed insight on the evolution of suchorganizations themselves.Specifically, this research examines the narratives of four groups: the MuslimBrotherhood, Hamas, Al Qaeda and the Tamil Tigers. Two of these groups, Hamas and AlQaeda, have roots in the Muslim Brotherhood and therefore can be viewed as diasporas of thelatter. Evenwel, while the Muslim Brotherhood takes an evolutionary and nonviolent approachto goal attainment, Hamas and Al Qaeda advocate violence and terrorism to advance their cause,tactics that are also promoted by the fourth group in the analysis, the Tamil Tigers. Since theTamil Tigers have no connection with the Muslim Brotherhood, their inclusion in ourcomparative analysis allows us to determine how much of the commonality of goals acrossterrorist organizations pertains to common roots and how much pertains to commonality oforganizational type, function or tactics.

Islamitische bewegingen en het gebruik van geweld:

Blazen Kirdis

.

Ondanks de recente academische en populaire aandacht voor gewelddadige transnationale islamitische terroristische netwerken,Er is een veelheid aan islamitische bewegingen. Deze veelheid stelt wetenschappers voor twee puzzels. De eerste puzzel is het begrijpen waarom op het binnenland gerichte islamitische bewegingen, die ontstonden als reactie op de vestiging van seculiere natiestaten, hun activiteiten en doelstellingen verlegden naar een meergelaagde transnationale ruimte.. De tweede puzzel is het begrijpen waarom groepen met vergelijkbare doelstellingen verschillende strategieën hanteren voor het gebruik van geweld of geweldloosheid wanneer ze ‘transnationaal gaan’. De twee belangrijkste vragen die dit artikel zal behandelen zijn:: Waarom gaan islamitische bewegingen transnationaal?? En, waarom nemen ze verschillende vormen aan als ze transnationaliseren?? Eerst, Ik betoog dat het transnationale niveau een nieuw politiek platform biedt voor islamitische bewegingen, die beperkt zijn in hun claims op binnenlands niveau. Seconde, Ik betoog dat transnationalisering voor groepen onzekerheid creëert over hun identiteit en claims op transnationaal niveau. Het medium aangenomen, i. gebruik van geweld versus geweldloosheid, hangt af van het type transnationalisatie, waar de actoren op transnationaal niveau mee te maken krijgen, en de interpretaties van het leiderschap over waar de beweging naartoe zou moeten gaan. Om mijn vragen te beantwoorden, Ik zal vier gevallen bekijken: (1) Turkse Islam, (2) de Moslim Broederschap, (3) Jemaah Islamiyah, en (4) Tablighi Jamaat

De Moslim Broederschap in de Verenigde Staten

The leadership of the U.S. Moslim Broederschap (MB, or Ikhwan) has said that its goal

Steven Merley

The leadership of the U.S. Moslim Broederschap (MB, or Ikhwan) has said that its goal was and is jihad aimed at destroying the U.S. from within.

The Brotherhood leadership has also said that the means of achieving this goal is to establish Islamic organizations in the U.S. under the control of the Muslim Brotherhood.

Since the early 1960s, the Brotherhood has constructed an elaborate covert organizational infrastructure on which was built a set of public or “front” organizations.

The current U.S. Brotherhood leadership has attempted to deny this history, both claiming that it is not accurate and at the same time that saying that it represents an older form of thought inside the Brotherhood.

An examination of public and private Brotherhood documents, echter, indicates that this history is both accurate and that the Brotherhood has taken no action to demonstrate change in its mode of thought and/or activity.