RSSAlle items in de "Syrië" Categorie

De Arabische Morgen

DAVID B. Ottaway

oktober 6, 1981, was bedoeld als een feestdag in Egypte. Het was de verjaardag van de mooiste moment van de Egyptische overwinning in drie Arabisch-Israëlische conflict, toen het land de underdog leger stuwkracht over het Suezkanaal in de opening dagen Ofthe 1973 Yom Kippoer-oorlog en stuurde de Israëlische troepen afgehaspeld in retraite. Op een koele, wolkenloze ochtend, het Cairo stadion zat vol met Egyptische gezinnen die waren gekomen om te zien de militaire strut haar hardware.On het toetsen stand, President Anwar el-Sadat,architect van de oorlog, keek met voldoening als mannen en machines voor hem paradeerden. Ik was in de buurt, een pas gearriveerde buitenlandse correspondent.Suddenly, een van het leger vrachtwagens gestopt direct voor de herziening stand net zoals zes Mirage jets overhead brulde in een acrobatische voorstelling, het schilderen van de hemel met lange paden van rood, geel, Purper,en groene rook. Sadat stond op, blijkbaar bereidt zich voor om te wisselen salutes met nog een contingent van de Egyptische troepen. Hij maakte zich een perfect doelwit voor vier islamitische moordenaars die uit de vrachtwagen gesprongen, bestormden het podium, en bezaaid zijn lichaam met bullets.As de moordenaars bleef voor wat leek een eeuwigheid om de stand te spuiten met hun dodelijke brand, Ik overwoog een ogenblik of op de grond en het risico getroffen te worden vertrapt tot de dood door paniek toeschouwers of blijven te voet en het nemen van risico een verdwaalde kogel. Instinct vertelde me om te verblijven op mijn voeten, en mijn gevoel voor journalistieke plicht dreef me om te gaan erachter te komen of Sadat was levend of dood.

Islam, De politieke islam en Amerika

Arabische Insight

Is “Brotherhood” met Amerika Mogelijke?

Khalil al-Anani

“Er is geen kans om te communiceren met elke U.S. administratie zolang de Verenigde Staten handhaaft haar al lang bestaande visie op de islam als een reëel gevaar, een standpunt dat de Verenigde Staten in hetzelfde schuitje zet als de zionistische vijand. We hebben no-pre bedacht begrippen met betrekking tot het Amerikaanse volk of de U.S. samenleving en haar maatschappelijke organisaties en denktanks. We hebben geen probleem te communiceren met het Amerikaanse volk, maar geen voldoende inspanningen worden gedaan om ons dichterbij te brengen,”Zei Dr. Issam al-Iryan, chef van de politieke afdeling van de Moslim Broederschap in een telefonisch interview.
Al-Iryan's woorden vatten de Moslim Broederschap standpunten van het Amerikaanse volk en het Amerikaanse. regering. Andere leden van de Moslim Broederschap zijn het erover eens, zo zou het einde van Hassan al-Banna, die de groep opgericht 1928. al- Banna bekeken het Westen vooral als een symbool van moreel verval. Andere salafisten - een islamitische school van denken die is gebaseerd op voorouders als voorbeeld modellen - hebben dezelfde opvatting van de Verenigde Staten genomen, maar missen de ideologische flexibiliteit aangehangen door de Moslim Broederschap. Terwijl de Moslim Broederschap gelooft in het aangaan van de Amerikanen in dialoog met de burger, andere extremistische groepen te zien geen enkel punt in de dialoog en in stand houden die kracht is de enige manier van omgaan met de Verenigde Staten.

ISLAM, DEMOCRATIE & DE VS:

Cordoba Foundation

Abdullah Faliq

Intro ,


In weerwil van het feit dat zowel een vaste en een complex debat, Bogen Quarterly opnieuw bezien theologische en praktische overwegingen, het belangrijke debat over de relatie en de compatibiliteit tussen de islam en democratie, zoals weerspiegeld in de agenda van hoop en verandering Barack Obama. Terwijl veel vieren Obama's overwicht op de Oval Office als een nationale catharsis voor de VS, anderen blijven minder optimistisch van een verschuiving in de ideologie en de aanpak in de internationale arena. Hoewel veel van de spanning en wantrouwen tussen de islamitische wereld en de Verenigde Staten kan worden toegeschreven aan de aanpak van de bevordering van de democratie, meestal ten gunste van dictaturen en marionettenregimes dat lippendienst bewijzen aan de democratische waarden en mensenrechten, de naschok van 9/11 heeft echt verder gecementeerd het twijfels door Amerika's positie op de politieke islam. Het is een muur negativiteit gemaakt zoals gevonden door worldpublicopinion.org, volgens welke 67% van de Egyptenaren geloven dat wereldwijd Amerika een “overwegend negatief” rol speelt.
America's antwoord is dus apt geweest. Door de verkiezing van Obama, veel over de hele wereld hun hoop voor de ontwikkeling van een minder oorlogszuchtige, maar eerlijker buitenlands beleid ten aanzien van de moslimwereld. Th e test voor Obama, als we bespreken, is hoe Amerika en haar bondgenoten bevordering van de democratie. Zal het vergemakkelijken of het opleggen?
Bovendien, kan het belangrijker een eerlijke bemiddelaar in langdurige zones van confl icts? Mobiliseren van de expertise en het inzicht van prolifi
c geleerden, academici, doorgewinterde journalisten en politici, Arches Quarterly brengt om de relatie tussen de islam en democratie en de rol van Amerika licht - evenals de veranderingen teweeggebracht door Obama, bij het zoeken naar de gemeenschappelijke grond. Anas Altikriti, de CEO van Th e Cordoba Foundation biedt de openingszet om deze discussie, waar hij refl ects op de hoop en uitdagingen die rust op pad Obama's. Na Altikriti, de voormalige adviseur van president Nixon, Dr Robert Crane off ers een grondige analyse van de islamitische beginsel van het recht op vrijheid. Anwar Ibrahim, voormalig vice-premier van Maleisië, verrijkt de discussie met de praktische realiteit van de uitvoering van de democratie in de islamitische dominant samenlevingen, namelijk, in Indonesië en Maleisië.
We hebben ook Dr Shireen Hunter, van Georgetown University, VS, die onderzoekt islamitische landen die achterblijven in de democratisering en modernisering. Th is wordt aangevuld met terrorisme schrijver, Dr Nafeez Ahmed's uitleg van de crisis van de post-moderniteit en de
ondergang van de democratie. Dr Daud Abdullah (Directeur van het Midden-Oosten Media Monitor), Alan Hart (voormalig ITN en BBC Panorama correspondent; auteur van het zionisme: Th e echte vijand van de Joden) en Asem Sondos (Redacteur van Egypte Sawt Al Omma wekelijks) concentreren op Obama en zijn rol ten aanzien van de democratie-promotie in de moslimwereld, evenals Amerikaanse betrekkingen met Israël en de Moslim Broederschap.
Minister van Buitenlandse Zaken, Maldiven, Ahmed Shaheed speculeert over de toekomst van de islam en democratie; Cllr. Gerry Maclochlainn
– een Sinn Féin lid dat vier jaar doorstaan ​​in de gevangenis voor het Ierse Republikeinse activiteiten en een voorvechter van de Guildford 4 en Birmingham 6, refl ects over zijn recente reis naar Gaza, waar hij de impact van de brutaliteit en onrechtvaardigheid getuige uitgedeeld tegen Palestijnen; Dr Marie Breen-Smyth, Directeur van het Centrum voor de Studie van radicalisering en hedendaagse politiek geweld bespreekt de uitdagingen van kritisch onderzoek naar de politieke terreur; Dr Khalid al-Mubarak, schrijver en toneelschrijver, bespreekt de vooruitzichten van de vrede in Darfur; en tenslotte journalist en mensenrechtenactivist Ashur Shamis kijkt kritisch naar de democratisering en politisering van de moslims vandaag de dag.
We hopen dat dit alles zorgt voor een begrijpend lezen en een bron voor refl ectie over onderwerpen die aff ect ons allen in een nieuwe dageraad van hoop.
Dank je

US Hamas beleid blokken vredesproces Midden-Oosten

Henry Siegman


Mislukt bilaterale gesprekken de voorbije 16 jaren hebben aangetoond dat een Midden-Oosten vredesakkoord nooit kan worden bereikt door de partijen zelf. Israëlische regeringen denken dat ze kunnen een internationale veroordeling van hun illegale koloniale project op de Westelijke Jordaanoever trotseren omdat ze kunnen rekenen op de Verenigde Staten zich te verzetten tegen internationale sancties. Bilaterale gesprekken die niet worden omlijst door US-geformuleerd parameters (gebaseerd op de resoluties van de Veiligheidsraad, de Oslo-akkoorden, het Arabische vredesinitiatief, de “road map” en andere eerdere Israëlisch-Palestijnse akkoorden) kan niet slagen. Israëlische regering is van mening dat het Amerikaanse Congres een Amerikaanse president niet zal toestaan ​​dat dergelijke parameters uit te geven en vragen om hun aanvaarding. Wat hoop dat er voor de bilaterale gesprekken die CV in Washington DC on September 2 is volledig afhankelijk van President Obama bewijst dat geloof niet te kloppen, en over de vraag of de “bridging voorstellen” Hij heeft beloofd, moeten de gesprekken te bereiken een impasse, zijn een eufemisme voor het indienen van de Amerikaanse parameters. Een dergelijk initiatief van de VS Israël moet keiharde garanties te bieden voor zijn veiligheid binnen de grenzen van vóór 1967, maar tegelijkertijd moet duidelijk maken deze verzekeringen zijn niet beschikbaar als Israël dringt aan op het ontkennen van de Palestijnen een levensvatbare en soevereine staat op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook. Dit artikel richt zich op de andere belangrijke belemmering voor een permanente status overeenkomst: het ontbreken van een effectieve Palestijnse gesprekspartner. Het aanpakken van Hamas’ legitieme grieven - en zoals opgemerkt in een recent CENTCOM rapport, Hamas heeft legitieme grieven - zou kunnen leiden tot de terugkeer naar een Palestijnse coalitieregering dat Israël zou voorzien van een geloofwaardig vredesproces partner. Als dat outreach mislukt als gevolg van Hamas’ rejectionisme, vermogen van de organisatie om een ​​redelijk akkoord onderhandeld door andere Palestijnse politieke partijen te voorkomen zal zijn aanzienlijk belemmerd. Als de regering-Obama een internationaal initiatief niet zal leiden tot de parameters van een Israëlisch-Palestijnse overeenkomst vastleggen en actief bevorderen van de Palestijnse politieke verzoening, Europa moet doen, en hoop Amerika zal volgen. helaas, er is geen zilveren kogel dat het doel van kan garanderen “twee staten naast elkaar leven in vrede en veiligheid.”
Maar huidige koers van president Obama zich verzet tegen het absoluut.

ISLAM EN DE RECHTSSTAAT

Birgit Krawietz
Helmut Reifeld

In onze moderne westerse samenleving, door de staat georganiseerde rechtsstelsels trekken normaal gesproken een onderscheidende lijn die religie en de wet scheidt. Omgekeerd, er zijn een aantal islamitische regionale samenlevingen waar religie en wetten tegenwoordig net zo nauw met elkaar verbonden en verweven zijn als vóór het begin van de moderne tijd. Tegelijkertijd, de verhouding waarin de religieuze wet (sharia in Arabisch) en publiekrecht (de wet) gemengd zijn, verschilt van land tot land. Wat is meer, de status van de islam en dus ook die van de islamitische wet verschilt. Volgens informatie verstrekt door de Organisatie van de Islamitische Conferentie: (OIC), Er zijn momenteel 57 Islamitische staten wereldwijd, gedefinieerd als landen waar de islam de religie is van (1) de staat, (2) de meerderheid van de bevolking, of (3) een grote minderheid. Dit alles heeft invloed op de ontwikkeling en de vorm van het islamitisch recht.

Islamitische politieke cultuur, Democratie, en mensenrechten

Daniel E. Prijs

Er is beweerd dat de islam autoritarisme faciliteert, in tegenspraak is met de waarden van westerse samenlevingen, en heeft een aanzienlijke invloed op belangrijke politieke resultaten in moslimlanden. Vervolgens, geleerden, commentatoren, en regeringsfunctionarissen wijzen vaak op ‘islamitisch fundamentalisme’ als de volgende ideologische bedreiging voor liberale democratieën. Dit beeld, echter, is voornamelijk gebaseerd op de analyse van teksten, Islamitische politieke theorie, en ad-hocstudies van individuele landen, die geen rekening houden met andere factoren. Het is mijn stelling dat de teksten en tradities van de islam, zoals die van andere religies, kan worden gebruikt ter ondersteuning van een verscheidenheid aan politieke systemen en beleid. Landspecifieke en beschrijvende studies helpen ons niet om patronen te vinden die ons zullen helpen de verschillende relaties tussen de islam en de politiek in de landen van de moslimwereld te verklaren. Vandaar, een nieuwe benadering van de studie van de
verbinding tussen islam en politiek nodig is.
ik stel voor, door een grondige evaluatie van de relatie tussen de islam, democratie, en mensenrechten op grensoverschrijdend niveau, dat er te veel nadruk wordt gelegd op de macht van de islam als politieke kracht. Ik gebruik eerst vergelijkende case studies, die zich richten op factoren die verband houden met de wisselwerking tussen islamitische groepen en regimes, economische invloeden, etnische breuklijnen, en maatschappelijke ontwikkeling, om de variatie in de invloed van de islam op de politiek in acht landen te verklaren. Ik beweer dat veel van de macht
toegeschreven aan de islam als de drijvende kracht achter beleid en politieke systemen in moslimlanden, kan beter worden verklaard door de eerder genoemde factoren. ik vind ook, in tegenstelling tot wat algemeen wordt gedacht, dat de toenemende macht van islamitische politieke groeperingen vaak in verband wordt gebracht met een bescheiden pluralisering van politieke systemen.
Ik heb een index gemaakt van de islamitische politieke cultuur, op basis van de mate waarin de islamitische wet wordt gebruikt en of en, als, hoe,Westerse ideeën, instellingen, en technologieën worden geïmplementeerd, om de aard van de relatie tussen islam en democratie en islam en mensenrechten te testen. Deze indicator wordt gebruikt in statistische analyse, waaronder een steekproef van drieëntwintig overwegend moslimlanden en een controlegroep van drieëntwintig niet-moslim ontwikkelingslanden. Naast vergelijken
Islamitische landen naar niet-islamitische ontwikkelingslanden, statistische analyse stelt me ​​in staat om te controleren voor de invloed van andere variabelen waarvan is vastgesteld dat ze de niveaus van democratie en de bescherming van individuele rechten beïnvloeden. Het resultaat zou een realistischer en nauwkeuriger beeld moeten zijn van de invloed van de islam op politiek en beleid.

Uitdagend autoritarisme, Kolonialisme, en verdeeldheid: De islamitische politieke hervormingsbewegingen van al-Afghani en Rida

Ahmed Ali Salem

The decline of the Muslim world preceded European colonization of most

Muslim lands in the last quarter of the nineteenth century and the first
quarter of the twentieth century. In het bijzonder, the Ottoman Empire’s
power and world status had been deteriorating since the seventeenth century.
But, more important for Muslim scholars, it had ceased to meet

some basic requirements of its position as the caliphate, the supreme and
sovereign political entity to which all Muslims should be loyal.
daarom, some of the empire’s Muslim scholars and intellectuals called
for political reform even before the European encroachment upon
Muslim lands. The reforms that they envisaged were not only Islamic, maar
also Ottomanic – from within the Ottoman framework.

These reformers perceived the decline of the Muslim world in general,

and of the Ottoman Empire in particular, to be the result of an increasing

disregard for implementing the Shari`ah (Islamic law). Evenwel, since the

late eighteenth century, an increasing number of reformers, sometimes supported

by the Ottoman sultans, began to call for reforming the empire along

modern European lines. The empire’s failure to defend its lands and to

respond successfully to the West’s challenges only further fueled this call

for “modernizing” reform, which reached its peak in the Tanzimat movement

in the second half of the nineteenth century.

Other Muslim reformers called for a middle course. On the one hand,

they admitted that the caliphate should be modeled according to the Islamic

sources of guidance, especially the Qur’an and Prophet Muhammad’s

teachings (Sunnah), and that the ummah’s (the world Muslim community)

unity is one of Islam’s political pillars. Aan de andere kant, they realized the

need to rejuvenate the empire or replace it with a more viable one. Inderdaad,

their creative ideas on future models included, but were not limited to, de

following: replacing the Turkish-led Ottoman Empire with an Arab-led

caliphate, building a federal or confederate Muslim caliphate, establishing

a commonwealth of Muslim or oriental nations, and strengthening solidarity

and cooperation among independent Muslim countries without creating

a fixed structure. These and similar ideas were later referred to as the

Muslim league model, which was an umbrella thesis for the various proposals

related to the future caliphate.

Two advocates of such reform were Jamal al-Din al-Afghani and

Muhammad `Abduh, both of whom played key roles in the modern

Islamic political reform movement.1 Their response to the dual challenge

facing the Muslim world in the late nineteenth century – European colonization

and Muslim decline – was balanced. Their ultimate goal was to

revive the ummah by observing the Islamic revelation and benefiting

from Europe’s achievements. Evenwel, they disagreed on certain aspects

and methods, as well as the immediate goals and strategies, of reform.

While al-Afghani called and struggled mainly for political reform,

`Abduh, once one of his close disciples, developed his own ideas, die

emphasized education and undermined politics.




Egypte op het kantelpunt ?

David B. Ottaway
In the early 1980s, I lived in Cairo as bureau chief of The Washington Post covering such historic events as the withdrawal of the last
Israeli forces from Egyptian territory occupied during the 1973 Arab-Israeli war and the assassination of President
Anwar Sadat by Islamic fanatics in October 1981.
The latter national drama, which I witnessed personally, had proven to be a wrenching milestone. It forced Sadat’s successor, Hosni Mubarak, to turn inwards to deal with an Islamist challenge of unknown proportions and effectively ended Egypt’s leadership role in the Arab world.
Mubarak immediately showed himself to be a highly cautious, unimaginative leader, maddeningly reactive rather than pro-active in dealing with the social and economic problems overwhelming his nation like its explosive population growth (1.2 million more Egyptians a year) and economic decline.
In a four-part Washington Post series written as I was departing in early 1985, I noted the new Egyptian leader was still pretty much
a total enigma to his own people, offering no vision and commanding what seemed a rudderless ship of state. The socialist economy
inherited from the era of President Gamal Abdel Nasser (1952 naar 1970) was a mess. The country’s currency, the pound, was operating
on eight different exchange rates; its state-run factories were unproductive, uncompetitive and deep in debt; and the government was heading for bankruptcy partly because subsidies for food, electricity and gasoline were consuming one-third ($7 billion) of its budget. Cairo had sunk into a hopeless morass of gridlocked traffic and teeming humanity—12 million people squeezed into a narrow band of land bordering the Nile River, most living cheek by jowl in ramshackle tenements in the city’s ever-expanding slums.

Een islamitische archipel

Max L. Bruto

This book has been many years in the making, as the author explains in his Preface, though he wrote most of the actual text during his year as senior Research Fellow with the Center for Strategic Intelligence Research. The author was for many years Dean of the School of Intelligence Studies at the Joint Military Intelligence College. Even though it may appear that the book could have been written by any good historian or Southeast Asia regional specialist, this work is illuminated by the author’s more than three decades of service within the national Intelligence Community. His regional expertise often has been applied to special assessments for the Community. With a knowledge of Islam unparalleled among his peers and an unquenchable thirst for determining how the goals of this religion might play out in areas far from the focus of most policymakers’ current attention, the author has made the most of this opportunity to acquaint the Intelligence Community and a broader readership with a strategic appreciation of a region in the throes of reconciling secular and religious forces.
This publication has been approved for unrestricted distribution by the Office of Security Review, Department of Defense.

Democratie in islamitisch politiek denken

Azzam S. Tamimi

Democracy has preoccupied Arab political thinkers since the dawn of the modern Arab renaissance about two centuries ago. Since then, the concept of democracy has changed and developed under the influence of a variety of social and political developments.The discussion of democracy in Arab Islamic literature can be traced back to Rifa’a Tahtawi, the father of Egyptian democracy according to Lewis Awad,[3] who shortly after his return to Cairo from Paris published his first book, Takhlis Al-Ibriz Ila Talkhis Bariz, in 1834. The book summarized his observations of the manners and customs of the modern French,[4] and praised the concept of democracy as he saw it in France and as he witnessed its defence and reassertion through the 1830 Revolution against King Charles X.[5] Tahtawi tried to show that the democratic concept he was explaining to his readers was compatible with the law of Islam. He compared political pluralism to forms of ideological and jurisprudential pluralism that existed in the Islamic experience:
Religious freedom is the freedom of belief, of opinion and of sect, provided it does not contradict the fundamentals of religion . . . The same would apply to the freedom of political practice and opinion by leading administrators, who endeavour to interpret and apply rules and provisions in accordance with the laws of their own countries. Kings and ministers are licensed in the realm of politics to pursue various routes that in the end serve one purpose: good administration and justice.[6] One important landmark in this regard was the contribution of Khairuddin At-Tunisi (1810- 99), leader of the 19th-century reform movement in Tunisia, who, in 1867, formulated a general plan for reform in a book entitled Aqwam Al-Masalik Fi Taqwim Al- Mamalik (The Straight Path to Reforming Governments). The main preoccupation of the book was in tackling the question of political reform in the Arab world. While appealing to politicians and scholars of his time to seek all possible means in order to improve the status of the
community and develop its civility, he warned the general Muslim public against shunning the experiences of other nations on the basis of the misconception that all the writings, inventions, experiences or attitudes of non-Muslims should be rejected or disregarded.
Khairuddin further called for an end to absolutist rule, which he blamed for the oppression of nations and the destruction of civilizations.

Islamitische politieke cultuur, Democratie, en mensenrechten

Daniel E. Prijs

Er is beweerd dat de islam autoritarisme faciliteert, is in tegenspraak met de

waarden van westerse samenlevingen, en heeft een aanzienlijke invloed op belangrijke politieke resultaten

in moslimlanden. Vervolgens, geleerden, commentatoren, en overheid

ambtenaren wijzen vaak op ‘islamitisch fundamentalisme’ als het volgende

ideologische bedreiging voor liberale democratieën. Dit beeld, echter, is voornamelijk gebaseerd

over de analyse van teksten, Islamitische politieke theorie, en ad-hocstudies

van individuele landen, die geen rekening houden met andere factoren. Het is mijn bewering

dat de teksten en tradities van de islam, zoals die van andere religies,

kan worden gebruikt ter ondersteuning van een verscheidenheid aan politieke systemen en beleid. Land

specific and descriptive studies do not help us to find patterns that will help

us explain the varying relationships between Islam and politics across the

countries of the Muslim world. Vandaar, een nieuwe benadering van de studie van de

verbinding tussen islam en politiek nodig is.
ik stel voor, door een grondige evaluatie van de relatie tussen de islam,

democratie, en mensenrechten op grensoverschrijdend niveau, that too much

emphasis is being placed on the power of Islam as a political force. I first

use comparative case studies, which focus on factors relating to the interplay

between Islamic groups and regimes, economische invloeden, etnische breuklijnen,

en maatschappelijke ontwikkeling, to explain the variance in the influence of

Islam on politics across eight nations.

Islamitische politieke cultuur, Democratie, en mensenrechten

Daniel E. Prijs

Er is beweerd dat de islam autoritarisme faciliteert, is in tegenspraak met de

waarden van westerse samenlevingen, en heeft een aanzienlijke invloed op belangrijke politieke resultaten
in moslimlanden. Vervolgens, geleerden, commentatoren, en overheid
ambtenaren wijzen vaak op ‘islamitisch fundamentalisme’ als het volgende
ideologische bedreiging voor liberale democratieën. Dit beeld, echter, is voornamelijk gebaseerd
over de analyse van teksten, Islamitische politieke theorie, en ad-hocstudies
van individuele landen, die geen rekening houden met andere factoren. Het is mijn bewering
dat de teksten en tradities van de islam, zoals die van andere religies,
kan worden gebruikt ter ondersteuning van een verscheidenheid aan politieke systemen en beleid. Land
specific and descriptive studies do not help us to find patterns that will help
us explain the varying relationships between Islam and politics across the
countries of the Muslim world. Vandaar, een nieuwe benadering van de studie van de
verbinding tussen islam en politiek nodig is.
ik stel voor, door een grondige evaluatie van de relatie tussen de islam,
democratie, en mensenrechten op grensoverschrijdend niveau, that too much
emphasis is being placed on the power of Islam as a political force. I first
use comparative case studies, which focus on factors relating to the interplay
between Islamic groups and regimes, economische invloeden, etnische breuklijnen,

en maatschappelijke ontwikkeling, to explain the variance in the influence of

Islam on politics across eight nations.

Islamistische oppositiepartijen en het potentieel voor de inzet van de EU

Toby Archer

Heidi Huuhtanen

In het licht van het toenemende belang van islamitische bewegingen in de moslimwereld en

de manier waarop radicalisering heeft beïnvloed gebeurtenissen in de wereld sinds het begin van de eeuw, het

is het belangrijk dat de EU haar beleid ten aanzien van actoren binnen wat los kunnen evalueren

aangeduid als de ‘islamitische wereld’. Het is vooral belangrijk om te vragen of en hoe deel te nemen

met de verschillende islamistische groeperingen.

Dit blijft controversieel zelfs binnen de EU. Sommigen vinden dat de islamitische waarden die

leugen achter islamistische partijen zijn gewoonweg onverenigbaar zijn met de westerse idealen van democratie en

rechten van de mens, terwijl anderen zien engagement als een realistische noodzaak te wijten aan de groeiende

binnenlands belang van islamistische partijen en hun toenemende betrokkenheid bij internationale

zaken. Een ander perspectief is dat de democratisering in de moslimwereld zou toenemen

Europese veiligheid. De geldigheid van deze en andere argumenten over de vraag of en hoe de

EU moet aangaan kan alleen worden getest door het bestuderen van de verschillende islamitische bewegingen en

hun politieke omstandigheden, per land.

Democratisering is een centraal thema van gemeenschappelijke acties buitenlands beleid van de EU, zoals vastgelegd

bedoeld in artikel 11 van het Verdrag betreffende de Europese Unie. Veel van de staten die in dit

rapport zijn niet democratisch, of niet volledig democratisch. In de meeste van deze landen, islamistische

partijen en bewegingen vormen een aanzienlijke weerstand tegen de heersende regimes, en

In sommige vormen ze de grootste oppositiepartij blok. Europese democratieën hebben lang moest

omgaan met betrekking tot regimes die autoritair zijn, maar het is een nieuw fenomeen in de pers

voor democratische hervormingen in staten waar de meest waarschijnlijke begunstigden zou kunnen hebben, van de

het oogpunt van de EU, verschillende en soms problematisch benaderingen van democratie en haar

verwante waarden, zoals de rechten van minderheden en vrouwen en de rechtsstaat. Deze kosten zijn

vaak gelegd tegen islamitische bewegingen, dus het is belangrijk voor de Europese beleidsmakers

hebben een nauwkeurig beeld van het beleid en de filosofieën van potentiële partners.

Ervaringen uit verschillende landen de neiging om te suggereren dat de meer vrijheid islamistische

partijen zijn toegestaan, de meer gematigde ze in hun acties en ideeën. In veel

cases islamistische partijen en groepen hebben allang verschoven van hun oorspronkelijke doel

van de oprichting van een islamitische staat beheerst door de islamitische wet, en zijn gekomen basic te accepteren

de democratische beginselen van electorale concurrentie om de macht, het bestaan ​​van andere politieke

concurrenten, en politiek pluralisme.

Politieke islam in het Midden-Oosten

Zijn Knudsen

This report provides an introduction to selected aspects of the phenomenon commonly

referred to as “political Islam”. The report gives special emphasis to the Middle East, in

particular the Levantine countries, and outlines two aspects of the Islamist movement that may

be considered polar opposites: democracy and political violence. In the third section the report

reviews some of the main theories used to explain the Islamic resurgence in the Middle East

(Figure 1). In brief, the report shows that Islam need not be incompatible with democracy and

that there is a tendency to neglect the fact that many Middle Eastern countries have been

engaged in a brutal suppression of Islamist movements, causing them, some argue, to take up

arms against the state, and more rarely, foreign countries. The use of political violence is

widespread in the Middle East, but is neither illogical nor irrational. In many cases even

Islamist groups known for their use of violence have been transformed into peaceful political

partijen die met succes deelnemen aan gemeenteraads- en landelijke verkiezingen. niettemin, de islamist

opwekking in het Midden-Oosten blijft gedeeltelijk onverklaard ondanks een aantal theorieën die proberen om

zijn verantwoordelijk voor zijn groei en populaire aantrekkingskracht. In het algemeen, de meeste theorieën stellen dat islamisme een

reactie op relatieve deprivatie, vooral sociale ongelijkheid en politieke onderdrukking. Alternatief

theorieën zoeken het antwoord op de islamistische heropleving binnen de grenzen van de religie zelf en de

krachtig, suggestieve potentieel van religieuze symboliek.

De conclusie pleit ervoor om verder te gaan dan de 'gloom and doom'-benadering die:

beeldt islamisme af als een onwettige politieke uiting en een potentiële bedreiging voor het Westen ("Oud

islamisme”), en van een meer genuanceerd begrip van de huidige democratisering van de islamist

movement that is now taking place throughout the Middle East (“New Islamism”). This

importance of understanding the ideological roots of the “New Islamism” is foregrounded

along with the need for thorough first-hand knowledge of Islamist movements and their

adherents. As social movements, its is argued that more emphasis needs to be placed on

understanding the ways in which they have been capable of harnessing the aspirations not only

of the poorer sections of society but also of the middle class.

Voor het contact POLITIEKE ISLAM

SHADI HAMID

AMANDA Kadlec

De politieke islam is tegenwoordig de meest actieve politieke kracht in het Midden-Oosten. De toekomst is nauw verbonden met die van de regio. Als de Verenigde Staten en de Europese Unie zich inzetten voor de ondersteuning van politieke hervormingen in de regio, ze zullen beton moeten bedenken, coherente strategieën om islamitische groeperingen te betrekken. Nog, de VS. was over het algemeen niet bereid een dialoog met deze bewegingen aan te gaan. evenzo, EU-betrokkenheid bij islamisten was de uitzondering, niet de regel. Waar contacten op laag niveau bestaan, ze dienen voornamelijk voor het verzamelen van informatie, geen strategische doelstellingen. de VS. en de EU hebben een aantal programma's die zich richten op de economische en politieke ontwikkeling in de regio, waaronder het Midden-Oostenpartnerschapsinitiatief (MEPI), de Millennium Challenge Corporation (Mijn Klantencentrum), de Unie voor de Middellandse Zee, en het Europees nabuurschapsbeleid (ENP) – toch hebben ze weinig te zeggen over hoe de uitdaging van de islamistische politieke oppositie past binnen bredere regionale doelstellingen. VS. en de EU-ondersteuning en programmering voor democratie zijn bijna volledig gericht op autoritaire regeringen zelf of seculiere maatschappelijke groeperingen met minimale steun in hun eigen samenlevingen.
De tijd is rijp voor een herijking van het huidige beleid. Sinds de terroristische aanslagen van september 11, 2001, het ondersteunen van democratie in het Midden-Oosten is belangrijker geworden voor westerse beleidsmakers, die een verband zien tussen gebrek aan democratie en politiek geweld. Er is meer aandacht besteed aan het begrijpen van de variaties binnen de politieke islam. De nieuwe Amerikaanse regering staat meer open voor verbreding van de communicatie met de moslimwereld. In de tussentijd, de overgrote meerderheid van de reguliere islamitische organisaties – waaronder de Moslimbroederschap in Egypte, Jordan's Islamitisch Actiefront (IAF), Marokko's Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (PJD), de islamitische constitutionele beweging van Koeweit, en de Jemenitische Islah-partij – hebben in toenemende mate steun voor politieke hervormingen en democratie tot een centraal onderdeel van hun politieke platforms gemaakt. In aanvulling, velen hebben sterke interesse getoond in het openen van een dialoog met de VS. en EU-regeringen.
De toekomst van de betrekkingen tussen westerse landen en het Midden-Oosten kan grotendeels worden bepaald door de mate waarin eerstgenoemde geweldloze islamitische partijen betrekken bij een brede dialoog over gedeelde belangen en doelstellingen. Er is recentelijk een wildgroei aan onderzoeken geweest over betrokkenheid bij islamisten, maar weinigen gaan duidelijk in op wat het in de praktijk kan inhouden. Als Zoë Nautre, visiting fellow bij de Duitse Raad voor Buitenlandse Betrekkingen, plaatst het, “de EU denkt aan engagement, maar weet niet goed hoe.”1 In de hoop de discussie te verhelderen, we onderscheiden drie niveaus van “betrokkenheid”,” elk met verschillende middelen en doelen: contacten op laag niveau, strategische dialoog, en partnerschap.

ISLAMISTISCHE BEWEGINGEN EN HET DEMOCRATISCHE PROCES IN DE ARABISCHE WERELD: De grijze zones verkennen

Nathan J. Bruin, Amr Hamzawy,

Marina Ottaway

Tijdens het laatste decennium, Islamitische bewegingen hebben zich gevestigd als belangrijke politieke spelers in het Midden-Oosten. Samen met de overheden, Islamistische bewegingen, zowel gematigd als radicaal, zal bepalen hoe de politiek van de regio zich in de nabije toekomst zal ontwikkelen. Ze hebben laten zien dat ze niet alleen in staat zijn om berichten te maken met een wijdverbreide aantrekkingskracht, maar ook:, en vooral:, om organisaties te creëren met een echte sociale basis en coherente politieke strategieën te ontwikkelen. Andere partijen,
over het algemeen, zijn mislukt op alle accounts.
Het publiek in het Westen en, met name, de Verenigde Staten, is zich pas bewust geworden van het belang van islamistische bewegingen na dramatische gebeurtenissen, zoals de revolutie in Iran en de moord op president Anwar al-Sadat in Egypte. De aandacht is veel groter geworden sinds de terroristische aanslagen van september 11, 2001. Als resultaat, Islamitische bewegingen worden algemeen beschouwd als gevaarlijk en vijandig. Hoewel een dergelijke karakterisering juist is met betrekking tot organisaties aan het radicale einde van het islamistische spectrum, die gevaarlijk zijn vanwege hun bereidheid om hun toevlucht te nemen tot willekeurig geweld bij het nastreven van hun doelen, het is geen nauwkeurige beschrijving van de vele groepen die geweld hebben afgezworen of vermeden. Omdat terroristische organisaties een onmiddellijke
bedreiging, echter, beleidsmakers in alle landen hebben onevenredig veel aandacht besteed aan de gewelddadige organisaties.
Het zijn de reguliere islamitische organisaties, niet de radicale, die de grootste impact zullen hebben op de toekomstige politieke evolutie van het Midden-Oosten. De grootse doelen van de radicalen om een ​​kalifaat te herstellen dat de hele Arabische wereld verenigt, of zelfs het opleggen van wetten en sociale gebruiken aan individuele Arabische landen, geïnspireerd door een fundamentalistische interpretatie van de islam, zijn gewoon te ver verwijderd van de realiteit van vandaag om te worden gerealiseerd. Dit betekent niet dat terroristische groeperingen niet gevaarlijk zijn - ze zouden zelfs bij het nastreven van onmogelijke doelen grote levens kunnen veroorzaken - maar dat het onwaarschijnlijk is dat ze het gezicht van het Midden-Oosten zullen veranderen. Mainstream islamistische organisaties zijn over het algemeen een andere zaak. Ze hebben al een krachtige invloed gehad op de sociale gebruiken in veel landen, het stoppen en omkeren van seculiere trends en het veranderen van de manier waarop veel Arabieren zich kleden en gedragen. En hun onmiddellijke politieke doel, een machtige kracht worden door deel te nemen aan de normale politiek van hun land, is niet onmogelijk. In landen als Marokko wordt het al gerealiseerd, Jordanië, en zelfs Egypte, die nog steeds alle islamitische politieke organisaties verbiedt, maar nu achtentachtig moslimbroeders in het parlement heeft. Politiek, geen geweld, is wat de mainstream islamisten hun invloed geeft.