Archive for February, 2010

REIZEN ONDER DE MOSLIMBUREN VAN EUROPA

JOOST LAGENDIJK

'Een vriendenkring rondom de Unie [...], van Marokko tot Rusland ”. Dit is hoe, in laat 2002, de toenmalige voorzitter van de Europese Commissie, Romano Prodi, beschreef de belangrijkste uitdaging waarmee Europa wordt geconfronteerd na de geplande uitbreiding van 2004. Het toetredingsproces had vaart gekregen, en de voormalige communistische landen van Midden-Europa waren gestabiliseerd en transformeerden zichzelf in democratieën. Het EU-lidmaatschap stond niet direct op de agenda voor landen buiten de uitbreidingshorizon, echter. Hoe kon Europa voorkomen dat zich nieuwe scheidslijnen aan zijn grenzen vormen?? Hoe kan de Europese Unie stabiliteit garanderen?, veiligheid en vrede langs zijn omtrek? Die vragen waren misschien het meest relevant voor de zuiderburen van de EU. Sinds 11 September 2001, met name, onze betrekkingen met de islamitische wereld zijn doordrongen van urgentie. Politieke ontwikkelingen in onze islamitische buurlanden aan de Middellandse Zee kunnen een enorme impact hebben op de Europese veiligheid. Hoewel de omgeving dichtbij is, de politieke afstand is groot. Te midden van dreigende taal over een ‘botsing van beschavingen’, de EU kwam snel tot de conclusie dat bemiddeling en samenwerking, in plaats van confrontatie, vormde de beste strategie om met zijn zuiderburen om te gaan.

Islamitisch bankieren en de politiek van internationale financiële harmonisatie

Kristin Smith

In the mid-1970’s, the Arab Gulf made a dramatic entrance onto world financialmarkets. In one year, oil prices quadrupled, precipitating the fastest transfer of wealth inthe twentieth century. Many Gulfis who previously had no dealings with financialinstitutions had their first introduction to banking. It quickly became apparent howeverthat there was a tension between the institutions and norms underlying Western financeand the prevailing belief amongst many Gulfis that earning interest is forbidden by Islam.Throughout the Gulf, and particularly in Saudi Arabia, religiously observant individualschose to leave their money in non-interest bearing accounts rather than contraveneIslamic law.This cultural difference opened up the space for entrepreneurs to mediate betweenthe global system and local beliefs and customs. The result was the creation of Islamicbanks: financial intermediaries that offer services similar to those of conventional banks,but through financial instruments legally structured to comply with Islamic religious law(Shariah). The entrepreneurs behind this institutional innovation have been able to createa profitable niche for themselves amongst the religiously conservative populations of theGulf. Beyond their marketing advantage, they have likewise used demands for paritywith conventional banks to receive government contracts, and the desire of foreigninvestors to present a “local” face on their business to market themselves for jointventures. Their advantages are not strictly economic, echter, as my research into theIslamic finance industry in Kuwait, Bahrein, and the UAE has shown.

Vrouwen, werk, en de islam in Arabische samenlevingen

Yusuf Sidani

Arab societies are currently in a state of confusion. Problems of underdevelopment,inequity, institutional deficiencies, and illiteracy are rampant (Arab HumanDevelopment Report, 2002). Arabs seem to be in a futile search for a new identity ina world that is transforming: power structures are shifting, societal expectations arechanging, and male-female relations are developing. The Arabs seem to yearn for anew identity that does not displace them from their roots, and at the same timeconnects them to the future; the search seems incessantly fruitless. Even non-Arabsseem to be confused about the issue. Vivid movie images mostly portray the Arab maleas a primitive, fanatic, brutal, lunatic, vicious, and splendidly prosperous individualwhile the Arab woman is portrayed as a belly dancer or whore, a veiled submissivemember of a luxurious harem, or a speechless oppressed character with no identity(Boullata, 1990). The political developments of the past few years did not help bringabout a better image. The rise of Islamic activism, end of the cold war, Huntington’s“clash of civilizations” supposition, and the events of 11th September only reinforcedthe bewilderment and confusion.In addressing the notion of women’s participation in the business and politicalarenas in Arab societies, conflicting remarks are brought forward. Some refer to therole of culture and the prevailing religion in the area – Islam and interpretations ofIslam – as possible reasons for such lack of participation (El-Saadawi, 1997; Mernissi,1991). Islam, it is asserted, is not merely a set of beliefs and rituals but is also a socialorder that has an all-pervading influence on its followers (Weir, 2000). This essayattempts to present varying discourses pertaining to women’s work and how it isimpacted by interpretations of Islam. We present current discourses from variousviewpoints including Muslim scholars on the one hand and active feminists on theother hand. We address the disagreements that exist in the camps of the religiousscholars in their interpretations of religious texts impacting women and their work. Inaddition, we tackle the feminist discourse pertaining to the role of Islam, orunderstandings of Islam, in their participation and development.

DE ISLAH-BEWEGING: Islamitische gematigdheid in het door oorlog verscheurde Somalië

Abdurahman M.. Abdullahi

De groei van islamitische bewegingen trekt de laatste drie decennia meer belangstelling, in het bijzonder na de 9/11 aanval op Amerikaanse doelen en de daaropvolgende verklaring van de GlobalWar on Terrorism. Veel factoren hebben bijgedragen aan deze groei; een van de belangrijkste oorzaken is het falen van de postkoloniale staten in veel moslimlanden en de aantrekkelijkheid van de oppositionele islamitische benadering als alternatief. Deze bewegingen volgden verschillende cursussen om hun agenda te realiseren en formuleerden verschillende methoden en strategieën vanwege de uiteenlopende omstandigheden en omgeving waarin ze zijn gegroeid en opereren2. Bijvoorbeeld, sommige bewegingen in dictatoriale regimes of in moslimgemeenschappen onder buitenlandse bezetting of die als een gemarginaliseerde minderheid leven, kunnen hun toevlucht nemen tot geweld als het enige beschikbare middel van politieke expressie. Aan de andere kant, bewegingen in de democratische omgeving nemen meestal deel aan het democratisch-politieke proces en voeren succesvolle sociale programma's uit. In de Somalische context, Somalische studenten aan de universiteiten van de Arabische Wereld hadden in de jaren zestig contact met verschillende islamitische groepen, omarmde gelijkaardige ideeën en vormden geleidelijk vergelijkbare bewegingen. Vooral, twee belangrijke organisaties zijn sinds de jaren tachtig prominenter geworden; namelijk de Moslim Broederschap aangesloten Islah(hervorming) Beweging (1978) en de neo-Salafia geassocieerde al-Ittihad(Islamitische Unie) Beweging (1980) en zijn opeenvolgende uitlopers .

TUSSEN DE globale en het lokale

ANTHONY BUBALO

GREG FEALY

Tegen de achtergrond van de ‘oorlog tegen terreur’,veel mensen zijn het islamisme gaan beschouwen als een amonolithische ideologische beweging die zich verspreidt vanuit het centrum van de moslimwereld, het Midden-Oosten, naar moslimlanden over de hele wereld. Om een ​​uitdrukking te lenen van Abdullah Azzam, de legendarische jihadist die in de jaren tachtig vocht om de Sovjet-Unie uit Afghanistan te verdrijven, velen zien tegenwoordig alle islamisten als medereizigers in een wereldwijde fundamentalistische karavaan. Dit artikel evalueert de waarheid van die perceptie. Het doet dit door de verspreiding van twee brede categorieën van islamitisch denken en activisme - het meer politiek gerichte islamisme en het meer religieus gerichte 'neofundamentalisme' - van het Midden-Oosten tot Indonesië te onderzoeken., een land dat vaak wordt aangehaald als een voorbeeld van een voorheen vreedzame moslimgemeenschap die door externe invloeden is geradicaliseerd. islamisme is een term die velen bekend zijn. wordt meestal gebruikt om ideeën en vormen van activisme te categoriseren die de islam als een politieke ideologie beschouwen. Vandaag, een groter aantal groepen wordt als islamistisch aangemerkt, van de Egyptische Moslimbroederschap tot al-Qa'ida. hoewel een dergelijke indeling in veel gevallen passend blijft,Islamisme lijkt minder bruikbaar als label voor die groepen die de islam niet als een politieke ideologie zien en politiek activisme grotendeels mijden - ook al heeft hun activisme soms politieke implicaties. Inbegrepen in deze categorie zijn groepen die zich primair bezighouden met islamitische missie-IV Be t w e e n t h e G l o b a l a n d t h e L o c a l : Islamisme, het Midden-Oosten , en Indonesische activiteit, maar het zou ook een groep als al-qa'ida omvatten wiens terroristische daden aantoonbaar niet worden aangedreven door concrete politieke doelstellingen dan door religieuze inspiratie,zij het van een misleide vorm. Dit artikel gebruikt daarom de term ‘neo-fundamentalistische’, ontwikkeld door de Franse geleerde Olivier Roy, om deze groepen te beschrijven en de overdracht van zowel islamistische als neofundamentalistische ideeën naar Indonesië te bestuderen.

Hervorming in de moslimwereld: De rol van islamisten en externe mogendheden

Shibley Telhami

De focus van de regering-Bush op het verspreiden van democratie in het Midden-Oosten is de afgelopen jaren veel besproken, niet alleen in de Verenigde Staten, Arabische en moslimlanden, maar ook over de hele wereld. In werkelijkheid, noch het regionale discours over de noodzaak van politieke en economische hervormingen, noch de Amerikaanse dialoog over het verspreiden van democratie is nieuw. In de laatste twee decennia, vooral te beginnen met het einde van de Koude Oorlog, intellectuelen en regeringen in het Midden-Oosten hebben gesproken over hervormingen. Het Amerikaanse beleid voorafgaand aan de Iraakse invasie van Koeweit in 1990 ook gericht op het verspreiden van democratie in de Arabische wereld. Maar in dat geval,de eerste Golfoorlog en de noodzaak om allianties te smeden met autocratische regimes waren een van de redenen waarom de discussie over democratie afnam. De andere reden was de ontdekking dat politieke hervormingen openingen boden aan islamistische politieke groeperingen, wat zeer in strijd leek met de Amerikaanse doelstellingen. De angst dat islamistische groeperingen de democratie steunden op basis van het principe van 'één man, een stem, een keer,”Zoals voormalig adjunct-staatssecretaris Edward Djerejianonce het uitdrukte, leidde de Verenigde Staten om terug te keren. Zelfs al in de regering-Clinton, Staatssecretaris Warren Christopher concentreerde zich aanvankelijk op democratie in het Midden-Oostenbeleid, maar zette de kwestie snel aan de kant toen de regering overging tot bemiddeling bij Palestijns-Israëlische onderhandelingen in de schaduw van militante islamistische groeperingen.,vooral Hamas.

Prioriteiten van de islamitische beweging in de komende fase

Yusuf Al-Qardhawi

What Do We Mean By Islamic Movement?

Door “Islamic Movement”, I mean that organized, collective work, undertaken by thepeople, to restore Islam to the leadership of society, and to the helm of life all walksof life.Before being anything else, the Islamic Movement is work: persistent, industriouswork, not just words to be said, speeches and lectures to be delivered, or books andarticles are indeed required, they are merely parts of a movement, not themovement itself (Allah the Almighty says, Work, and Allah, His Messenger and thebelievers will see your work} [Surat al-Tawba: 1 05].The Islamic Movement is a popular work performed for Allah’s sakeThe Islamic movement is a popular work based mainly on self-motivation andpersonal conviction. It is a work performed out of faith and for nothing other thanthe sake of Allah, in the hope of being rewarded by Him, not by humans.The core of this self-motivation is that unrest which a Muslim feels when theAwakening visits him and he feels a turmoil deep inside him, as a result of thecontradiction between his faith on the one hand and the actual state of affairs of hisnation on the other. It is then that he launches himself into action, driven by his lovefor his religion, his devotion to Allah, His Messenger, the Quran and the MuslimNation, and his feeling of his, and his people’s, neglect of their duty. In so doing, heis also stimulated by his keenness to discharge his duty, eliminate deficiencies,contribute to the revival of the neglected faridas [enjoined duties] of enforcing theSharia [Islamic Law] sent down by Allah; unifying the Muslim nation around the HolyQuran; supporting Allah’s friends and fighting Allah’s foes; liberating Muslimterritories from all aggression or non-Muslim control; reinstating the Islamiccaliphate system to the leadership anew as required by Sharia, and renewing theobligation to spread the call of Islam, enjoin what is right and forbid what is wrongand strive in Allah’s cause by deed, by word or by heart – the latter being theweakest of beliefs – so that the word of Allah may be exalted to the heights.

Naast post-islamisme

Ihsan Yilmaz

With the increased international prominence of Turkey and its successful and internationallyrespected AK Party government, the Academia’s attention has focused on the Turkish Islamistexperience. Turkey had already been seen as an almost unique case as far Islam-state-secularismdemocracyrelations were concerned but the recent transformation of Turkish Islamism coupledwith the global turmoil in the post-9/11 world has made the Turkish case much more important.While Turkish Islamists’ recent transformation that has brought about their rise to the power hasbeen applauded at home and abroad, there are relatively very few studies that analyze theirtransformation by taking into account the unique experience of Turkish Islamism starting from the18th & 19th centuries’ Ottoman secularization, Young Ottomans of the 1860s and the Ottomanconstitutionalism and democracy. Bovendien, some dynamics that affected the change in theTurkish Islamists’ Islamic normative framework have not been analyzed in detail. Zo, this studyendeavors to analyze the main factors behind the newly emerged tolerant normative framework ofthe AK Party leaders who were formerly Islamists. After showing that there are good historicalreasons arising from the Ottoman experience of secularism and democracy and arguing based on abrief theoretical discussion of the plurality of Islamisms, it argues that the Turkish Islamism hasalways differed from the other Islamist experiences. daarom, in this study, a detailed evaluationof the Turkish Islamist experience starting from the Young Ottomans is undertaken. Dan, thispaper attempts to show that Islamic groups’ physical and discursive interaction has been a crucialfactor in the Turkish Islamism’s transformation. Main premise of this paper is that the Gülenmovement has been the most influential factor that has helped the AK Party leaders to develop amore tolerant normative framework and to eventually jettison their Islamism. It is of coursedifficult to establish casual relationship between two social phenomena but one can underscorecorrelations. As the main hypothesis is that the Gülen movement has been the most influentialfactor in the normative transformation of the former Islamists’ mental frameworks and theirreligio-political worldviews, this paper provides a comparative discourse analysis betweenFethullah Gülen’s and Islamists’ ideas on several issues that have been relevant for both Islamismand newly-emerged post-Islamism. To identify these relevant issues (secularisme, pluralism,democratie, rule of law, nationalism, state, Islamisme, religiosity, the other, borders and dialogue),the paper provides a brief theoretical discussion of Islamism and post-Islamism that will also helpthe reader to understand the fundamental differences between Islamism and the Gülenian thought.

De toekomst van de islam na 9/11

Mansoor Moaddel

Er is geen consensus onder historici en islamisten over de aard van het islamitische geloofssysteem en de ervaring van de historische islam, waarop men een definitief oordeel zou kunnen baseren over de verenigbaarheid van de islam met de moderniteit. niettemin,de beschikbaarheid van zowel historische als waardeonderzoeksgegevens stelt ons in staat om de toekomst van de islam te analyseren in het licht van de gruwelijke gebeurtenis van 9/11. De belangrijkste factor die het niveau van maatschappelijke zichtbaarheid zou bepalen dat nodig is om de toekomstige ontwikkeling van een cultuur te voorspellen, is de aard en duidelijkheid van de ideologische doelen in verband waarmee nieuwe culturele discoursen worden geproduceerd. Op basis van dit uitgangspunt, Ik zal proberen de aard van dergelijke doelen te belichten waarmee moslimactivisten in Iran worden geconfronteerd, Egypte, en Jordanië.

ISLAMITISCHE moderniteiten: Fethullah Gülen en HEDENDAAGSE ISLAMITISCHE

Ere-Knife

De Nurju movement1, de oudste gematigde islamistische beweging die waarschijnlijk kenmerkend is voor moderne Turkije, werd opgesplitst in verschillende groepen Said Nursi sinds, de oprichter van de beweging, overleed in 1960. Op dit moment, Er zijn meer dan tien Nurcu-groepen met verschillende agenda's en strategieën. Ondanks al hun verschillen, vandaag de Nurju groepen lijken elkaars identiteit erkennen en proberen om een bepaalde mate van solidariteit te houden. Theplace van de Fethullah Gülen-groep binnen de Nurju verkeer, echter, lijkt een beetje shaky.Fethullah Gulen (b.1938) split himself, ten minste in schijn, van de algemene beweging in Nurju 1972 en slaagde er in om zijn eigen groep met een sterke organisatorische structuur in de jaren 1980 en de jaren 90. Door de ontwikkeling van de brede school netwerk, zowel in Turkije en abroad2, zijn fractie de aandacht getrokken. Die scholen gefascineerd niet alleen islamitische zakenlieden en de middenklasse, maar ook een groot aantal seculiere intellectuelen en politici. Hoewel het oorspronkelijk ontstond uit van het totale verkeer Nurju, Sommigen geloven dat het nummer van de volgelingen van de Fethullah Gülen-groep is veel groter dan dat van het totaal van de rest van de groepen nurju. Nog, lijkt er genoeg reden om te denken dat er een prijs te betalen voor dit succes: vervreemding van andere islamistische groeperingen, alsook van de algemene Nurju verkeer waarvan de Fethullah Gülen group3 zelf wordt verondersteld een deel uit te maken.

Progressieve Islamitische denken, maatschappelijk middenveld en de Gulen beweging in de nationale context

Greg Barton

Fethullah Gülen (born 1941), or Hodjaeffendi as he is known affectionately by hundreds of thousands of people in his native Turkey and abroad, is one of the most significant Islamic thinkers and activists to have emerged in the twentieth century. His optimistic and forward-looking thought, with its emphasis on self development of both heart and mind through education, of engaging proactively and positively with the modern world and of reaching out in dialogue and a spirit of cooperation between religious communities, social strata and nations can be read as a contemporary reformulation of the teachings of Jalaluddin Rumi, Yunus Emre, and other classic Sufi teachers (Michel, 2005een, 2005b; Saritoprak, 2003; 2005een; 2005b; Unal and Williams, 2005). More specifically, Gulen can be seen to be carrying on where Said Nursi (1876-1960), another great Anatolian Islamic intellectual, left off: chartinga way for Muslim activists in Turkey and beyond to effectively contribute to the development of modern society that avoids the pitfalls and compromises of party-political activism and replaces the narrowness of Islamist thought with a genuinely inclusive and humanitarian understanding of religion’s role in the modern world (Abu-Rabi, 1995; Markham and Ozdemir, 2005; Vahide, 2005, Yavuz, 2005een).

Politieke islam en het Westen

JOHN L.ESPOSITO

Aan het begin van de 21e eeuw, de politieke islam, of meer algemeen islamitisch fundamentalisme, blijft een belangrijke aanwezigheid in regeringen en oppositionele politiek van Noord-Afrika tot Zuidoost-Azië. In Afghanistan zijn nieuwe islamitische republieken ontstaan,Iran, en Soedan. Islamisten zijn gekozen in parlementen, geserveerd in kabinetten,en zijn presidenten geweest, eerste ministers,en vice-premiers innaties zo divers als Algerije, Egypte, Indonesië,Jordanië, Koeweit, Libanon,Maleisië, Pakistan, en Jemen. Tegelijkertijd hebben oppositiebewegingen en radicale extremistische groeperingen geprobeerd regimes in moslimlanden en het Westen te stabiliseren.. Amerikanen zijn getuige geweest van aanvallen op hun ambassades van Kenia tot Pakistan. Terrorisme in het buitenland ging gepaard met aanvallen op binnenlandse doelen zoals het WorldTrade Center in New York. In de afgelopen jaren, De Saoedische miljonair Osama binLaden is een symbool geworden van de inspanningen om internationaal geweld te verspreiden

Arabisch hervormingsbulletin

Arabisch hervormingsbulletin

Muslim Brotherhood Guide Mohamed Mahdi Akef’s decision to step down at the end of his first term in January 2009 is an important milestone for the largest opposition group in Egypt for two reasons. Eerst, whoever the successor is, he will not enjoy the same historical legitimacy as Akef, who joined the Brotherhood at an early stage and worked with its founder, Hassan al-Banna. All of the potential replacements belong to another generation and lack the gravitas of Akef and his predecessors, which helped them resolve or at least postpone some organizational disputes. The second reason is that Akef, who presided over a major political opening of the group in which its various intellectual orientations were clearly manifested, has the ability to manage diversity. This has been clear in his relations with leaders of the organization’s different currents and generations and his ability to bridge gaps between them. No candidate for the post seems to possess this skill, except perhaps Deputy Guide Khairat al-Shater, whose chances seem nil because he is currently imprisoned.

Islam is onze politiek

Rupe SIMM

         

Working Papers

Kamel Mustafa Al-Sayyid

Since September 11, the entire world has been acutely aware of the violent, terrorist face of political Islam. the network of organizations we most frequently think of as al-Qaeda represents a serious threat to the United States, other Western countries, governments of Muslim countries, and ordinary Muslims who abhor violence and would like to pursue their lives in peace. Because of the horrors violent Islamist groups have perpetrated and are unfortunately likely to continue perpetrating, there can be no debate about how the world should deal with them. they need to be tracked down and dismantled and their members brought to justice. To be sure, this will not be easy in practice, but it is clear what the world must strive to do.It is much less obvious how the international community should deal with the other face of the Islamist movement, the nonviolent face that Mustapha Kamal Al-Sayyid discusses in this working paper. this side is represented by political movements that acknowledge that they are inspired by Islamic principles and yet claim that they want to attain their goals by peaceful means, competing for power democratically with non-Islamist political parties. this side of the Islamist movements is often ignored in current debates, but it is important and becoming ever more so. the electoral victory by the Justice and Development Party in Turkey in November 2002 is one sign of the growing importance of this face of Islamism; so is the open repudiation of violence by one of Egypt’s most important and heretofore most radical Islamist movements. the reasons for this repudiation are explained in four recently published and as yet untranslated books that Mustapha Al-Sayyid discusses in this paper.this more moderate face of the Islamist movements poses a major policy dilemma for the international community. Should the claims of nonviolence by these movements be believed and thus the movements be accepted as legitimate participants in democratic politics? Have such groups really changed their goals, abandoned the idea of building an Islamic state ruled by shari’a, and accepted democracy? Or are they simply seeking to take advantage of the democratic political space that exists in some Muslim countries to win power and then impose a political system that denies democracy and the respect of human rights? Met andere woorden, have such movements simply embraced democracy as a tactic for obtaining power, or are they truly willing to accept pluralism and the protection of individual human rights as a permanent feature of the political system?Like the similar questions that were once asked about Communist parties that appeared to abandon their revolutionary agenda in favor of democratic politics, these are issues that can never be settled once and for all in the abstract but can only be answered as organizations continue to evolve in response to political circumstances. Mustapha Al-Sayyid’s paper cannot tell us how far these Islamist groups now embracing nonviolence and democratic politics will go in their transformation. It does tell us, echter, about the changes taking place in some Islamist movements and about the growing importance of the other face of Islamism.

Bruggen bouwen, geen muren

Alex Glennie

Sinds de terreuraanslagen van 11 September 2001 er is een explosie van belangstelling voor het politieke islamisme in het Midden-Oosten en Noord-Afrika (MENA) regio. Tot vrij recent,analisten hebben zich begrijpelijkerwijs geconcentreerd op die actoren die opereren aan het gewelddadige einde van het islamitische spectrum, inclusief Al-Qaeda, de Taliban, enkele van de sektarische partijen in Irak en politieke groeperingen met gewapende vleugels zoals Hamas in de bezette Palestijnse Gebieden (OPT)en Hezbollah in Libanon, dit heeft het feit verdoezeld dat in de MENA-regio de hedendaagse politiek wordt aangedreven en gevormd door een veel diversere verzameling ‘reguliere’ islamitische bewegingen. We definiëren deze als groepen die zich bezighouden of trachten deel te nemen aan de juridische politieke processen van hun landen en die publiekelijk het gebruik van geweld hebben vermeden om hun doelstellingen op nationaal niveau te helpen verwezenlijken., zelfs waar ze worden gediscrimineerd of onderdrukt. Deze definitie zou groepen als de Moslimbroederschap in Egypte omvatten, de Partij van Justitie en Ontwikkeling (PJD) in Marokko en het Islamic Action Front (IAF) Deze niet-gewelddadige islamistische bewegingen of partijen vertegenwoordigen vaak het best georganiseerde en meest populaire element van de oppositie tegen de bestaande regimes in elk land, en aangezien er een toenemende belangstelling van de kant van westerse beleidsmakers is voor de rol die zij zouden kunnen spelen bij de bevordering van de democratie in de regio. Toch lijken de discussies over deze kwestie vastgelopen te zijn over de vraag of het gepast zou zijn om met deze groepen in gesprek te gaan op een meer systematische en formele basis., Deze houding houdt gedeeltelijk verband met een gerechtvaardigde onwil om groepen te legitimeren die antidemocratische opvattingen over vrouwenrechten hebben, politiek pluralisme en een reeks andere kwesties. het weerspiegelt ook pragmatische overwegingen over de strategische belangen van westerse mogendheden in de MENA-regio die worden gezien als bedreigd door de toenemende populariteit en invloed van islamisten. Voor hun deel, Islamistische partijen en bewegingen hebben een duidelijke terughoudendheid getoond om nauwere banden te smeden met die westerse mogendheden wier beleid in de regio zij sterk tegenstaan., niet in de laatste plaats uit angst voor hoe de repressieve regimes waarin ze opereren zouden kunnen reageren. De focus van dit project op niet-gewelddadige politieke islamistische bewegingen mag niet verkeerd worden geïnterpreteerd als impliciete steun voor hun politieke agenda's. Het volgen van een strategie van meer opzettelijke samenwerking met reguliere islamistische partijen zou aanzienlijke risico's en afwegingen met zich meebrengen voor Noord-Amerikaanse en Europese beleidsmakers.. Evenwel, we nemen het standpunt in dat de neiging van beide partijen om betrokkenheid te zien als een nul-som 'alles of niets'-spel niet nuttig is geweest, en moet veranderen om een ​​meer constructieve dialoog over hervormingen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika tot stand te brengen.