Bruggen bouwen, geen muren

Alex Glennie

Sinds de terreuraanslagen van 11 September 2001 er is een explosie van belangstelling voor het politieke islamisme in het Midden-Oosten en Noord-Afrika (MENA) regio. Tot vrij recent,analisten hebben zich begrijpelijkerwijs geconcentreerd op die actoren die opereren aan het gewelddadige einde van het islamitische spectrum, inclusief Al-Qaeda, de Taliban, enkele van de sektarische partijen in Irak en politieke groeperingen met gewapende vleugels zoals Hamas in de bezette Palestijnse Gebieden (OPT)en Hezbollah in Libanon, dit heeft het feit verdoezeld dat in de MENA-regio de hedendaagse politiek wordt aangedreven en gevormd door een veel diversere verzameling ‘reguliere’ islamitische bewegingen. We definiëren deze als groepen die zich bezighouden of trachten deel te nemen aan de juridische politieke processen van hun landen en die publiekelijk het gebruik van geweld hebben vermeden om hun doelstellingen op nationaal niveau te helpen verwezenlijken., zelfs waar ze worden gediscrimineerd of onderdrukt. Deze definitie zou groepen als de Moslimbroederschap in Egypte omvatten, de Partij van Justitie en Ontwikkeling (PJD) in Marokko en het Islamic Action Front (IAF) Deze niet-gewelddadige islamistische bewegingen of partijen vertegenwoordigen vaak het best georganiseerde en meest populaire element van de oppositie tegen de bestaande regimes in elk land, en aangezien er een toenemende belangstelling van de kant van westerse beleidsmakers is voor de rol die zij zouden kunnen spelen bij de bevordering van de democratie in de regio. Toch lijken de discussies over deze kwestie vastgelopen te zijn over de vraag of het gepast zou zijn om met deze groepen in gesprek te gaan op een meer systematische en formele basis., Deze houding houdt gedeeltelijk verband met een gerechtvaardigde onwil om groepen te legitimeren die antidemocratische opvattingen over vrouwenrechten hebben, politiek pluralisme en een reeks andere kwesties. het weerspiegelt ook pragmatische overwegingen over de strategische belangen van westerse mogendheden in de MENA-regio die worden gezien als bedreigd door de toenemende populariteit en invloed van islamisten. Voor hun deel, Islamistische partijen en bewegingen hebben een duidelijke terughoudendheid getoond om nauwere banden te smeden met die westerse mogendheden wier beleid in de regio zij sterk tegenstaan., niet in de laatste plaats uit angst voor hoe de repressieve regimes waarin ze opereren zouden kunnen reageren. De focus van dit project op niet-gewelddadige politieke islamistische bewegingen mag niet verkeerd worden geïnterpreteerd als impliciete steun voor hun politieke agenda's. Het volgen van een strategie van meer opzettelijke samenwerking met reguliere islamistische partijen zou aanzienlijke risico's en afwegingen met zich meebrengen voor Noord-Amerikaanse en Europese beleidsmakers.. Evenwel, we nemen het standpunt in dat de neiging van beide partijen om betrokkenheid te zien als een nul-som 'alles of niets'-spel niet nuttig is geweest, en moet veranderen om een ​​meer constructieve dialoog over hervormingen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika tot stand te brengen.