Όλες οι συμμετοχές στο "Σπουδές & έρευνες" Κατηγορία
ΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΑΔΕΡΦΟΙ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ: ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ Ή ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ?
Ερευνα
Η επιτυχία της Εταιρείας των Αδελφών Μουσουλμάνων το Νοέμβριο-Δεκέμβριο 2005 Οι εκλογές για τη Λαϊκή Συνέλευση προκάλεσαν σοκ στο πολιτικό σύστημα της Αιγύπτου. Σε απάντηση, το καθεστώς κατέστειλε το κίνημα, παρενόχλησε άλλους πιθανούς αντιπάλους και αντέστρεψε τη νεοφυής μεταρρυθμιστική διαδικασία. Αυτό είναι επικίνδυνα κοντόφθαλμο. There is reason to be concerned about the Muslim Brothers’ political program, and they owe the people genuine clarifications about several of its aspects. But the ruling National Democratic
Party’s (NDP) refusal to loosen its grip risks exacerbating tensions at a time of both political uncertainty surrounding the presidential succession and serious socio-economic unrest. Though this likely will be a prolonged, gradual process, the regime should take preliminary steps to normalise the Muslim Brothers’ participation in political life. The Muslim Brothers, whose social activities have long been tolerated but whose role in formal politics is strictly limited, won an unprecedented 20 per cent of parliamentary seats in the 2005 αρχαιρεσίες. Το έκαναν παρά το γεγονός ότι ανταγωνίστηκαν μόνο για το ένα τρίτο των διαθέσιμων θέσεων και παρά τα σημαντικά εμπόδια, συμπεριλαμβανομένης της αστυνομικής καταστολής και της εκλογικής νοθείας. Αυτή η επιτυχία επιβεβαίωσε τη θέση τους ως μια εξαιρετικά καλά οργανωμένη και βαθιά ριζωμένη πολιτική δύναμη. Την ίδια στιγμή, υπογράμμισε τις αδυναμίες τόσο της νόμιμης αντιπολίτευσης όσο και του κυβερνώντος κόμματος. Το καθεστώς θα μπορούσε κάλλιστα να είχε στοιχηματίσει ότι μια μέτρια αύξηση της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης των Αδελφών Μουσουλμάνων θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να πυροδοτήσει τους φόβους για μια εξαγορά από τους Ισλαμιστές και ως εκ τούτου να χρησιμεύσει ως λόγος για να σταματήσει η μεταρρύθμιση. Αν είναι έτσι, η στρατηγική διατρέχει μεγάλο κίνδυνο να αποτύχει.
| Σεπτ 05, 2010 | Σχόλια 0
Ισλάμ και Δημοκρατία: Text, Tradition, and History
Ahrar Ahmad
Popular stereotypes in the West tend to posit a progressive, rational, and free West against a backward, oppressive, and threatening Islam. Public opinion polls conducted in the United States during the 1990s revealed a consistent pattern of Americans labeling Muslims as “religious fanatics” and considering Islam’s ethos as fundamentally “anti-democratic.”1 These characterizations
and misgivings have, for obvious reasons, significantly worsened since the tragedy of 9/11. Ωστόσο, these perceptions are not reflected merely in the popular consciousness or crude media representations. Respected scholars also have contributed to this climate of opinion by writing about the supposedly irreconcilable differences between Islam and the West, the famous “clash of civilizations” that is supposed to be imminent and inevitable, and about the seeming incompatibility between Islam and democracy. Για παράδειγμα, Professor Peter Rodman worries that “we are challenged from the outside by a militant atavistic force driven by hatred of all Western political thought harking back to age-old grievances against Christendom.” Dr. Daniel Pipes proclaims that the Muslims challenge the West more profoundly than the communists ever did, for “while the Communists disagree with our policies, the fundamentalist Muslims despise our whole way of life.” Professor Bernard Lewis warns darkly about “the historic reaction of an ancient rival against our Judeo–Christian heritage, our secular present, and the expansion of both.” Professor Amos Perlmutter asks: “Is Islam, fundamentalist or otherwise, compatible with human-rights oriented Western style representative democracy? The answer is an emphatic NO.” And Professor Samuel Huntington suggests with a flourish that “the problem is not Islamic fundamentalism, but Islam itself.” It would be intellectually lazy and simple-minded to dismiss their positions as based merely on spite or prejudice. In fact, if one ignores some rhetorical overkill, some of their charges, though awkward for Muslims, are relevant to a discussion of the relationship between Islam and democracy in the modern world. Για παράδειγμα, the position of women or sometimes non-Muslims in some Muslim countries is problematic in terms of the supposed legal equality of all people in a democracy. Similarly, the intolerance directed by some Muslims against writers (e.g., Salman Rushdie in the UK, Taslima Nasrin in Bangladesh, and Professor Nasr Abu Zaid in Egypt) ostensibly jeopardizes the principle of free speech, which is essential to a democracy.
It is also true that less than 10 of the more than 50 members of the Organization of the Islamic Conference have institutionalized democratic principles or processes as understood in the West, and that too, only tentatively. Τελικά, the kind of internal stability and external peace that is almost a prerequisite for a democracy to function is vitiated by the turbulence of internal implosion or external aggression evident in many Muslim countries today (e.g., Σομαλία, Σουδάν, Ινδονησία, Πακιστάν, Ιράκ, Αφγανιστάν, Αλγερία, and Bosnia).
| Σεπτ 04, 2010 | Σχόλια 0
Iraq and the Future of Political Islam
James Piscatori
Sixty-five years ago one of the greatest scholars of modern Islam asked the simple question, “whither Islam?”, where was the Islamic world going? It was a time of intense turmoil in both the Western and Muslim worlds – the demise of imperialism and crystallisation of a new state system outside Europe; the creation and testing of the neo- Wilsonian world order in the League of Nations; the emergence of European Fascism. Sir Hamilton Gibb recognised that Muslim societies, unable to avoid such world trends, were also faced with the equally inescapable penetration of nationalism, secularism, and Westernisation. While he prudently warned against making predictions – hazards for all of us interested in Middle Eastern and Islamic politics – he felt sure of two things:
(ένα) the Islamic world would move between the ideal of solidarity and the realities of division;
(b) the key to the future lay in leadership, or who speaks authoritatively for Islam.
Today Gibb’s prognostications may well have renewed relevance as we face a deepening crisis over Iraq, the unfolding of an expansive and controversial war on terror, and the continuing Palestinian problem. In this lecture I would like to look at the factors that may affect the course of Muslim politics in the present period and near-term future. Although the points I will raise are likely to have broader relevance, I will draw mainly on the case of the Arab world.
Assumptions about Political Islam There is no lack of predictions when it comes to a politicised Islam or Islamism. ‘Islamism’ is best understood as a sense that something has gone wrong with contemporary Muslim societies and that the solution must lie in a range of political action. Often used interchangeably with ‘fundamentalism’, Islamism is better equated with ‘political Islam’. Several commentators have proclaimed its demise and the advent of the post-Islamist era. They argue that the repressive apparatus of the state has proven more durable than the Islamic opposition and that the ideological incoherence of the Islamists has made them unsuitable to modern political competition. The events of September 11th seemed to contradict this prediction, yet, unshaken, they have argued that such spectacular, virtually anarchic acts only prove the bankruptcy of Islamist ideas and suggest that the radicals have abandoned any real hope of seizing power.
| Σεπτ 04, 2010 | Σχόλια 0
Ισλάμ και Ισλαμισμός στο Αφγανιστάν
Kristin Μεντόζα
Ειδικά τον τελευταίο μισό αιώνα παρατηρήθηκε η επαναλαμβανόμενη χρήση του θρησκευτικού Ισλάμ ως
ιδεολογία, αναφέρεται συχνά ως πολιτικό Ισλάμ ή Ισλαμισμός, σε ομάδες που ασπάζονται το
ίδρυση ισλαμικού κράτους. Η προσοχή τράβηξε το Αφγανιστάν όταν έγινε
το σημείο συγκέντρωσης των ισλαμιστών τη δεκαετία του 1980. Ωστόσο, η παλαιότερη εμφάνιση ενός
Το ισλαμιστικό κίνημα στο Αφγανιστάν τη δεκαετία του 1960 και η μετέπειτα ανάπτυξή του προσφέρουν ένα
διδακτικός, μοναδικό μάθημα για την κατανόηση του Ισλάμ και του Ισλαμισμού στην αφγανική κοινωνία.
Αυτή η επισκόπηση του ισλαμιστικού κινήματος στο Αφγανιστάν χωρίζεται σε τρία
εξαρτήματα: Ξεκινά ορίζοντας τις διαφορετικές εκδηλώσεις του Ισλάμ στο Αφγανιστάν,
υποδεικνύοντας πώς ο ισλαμισμός διαφέρει ή βασίζεται σε κάθε εκδήλωση στην κατασκευή
το δικό της όραμα. Επειτα, το ευρύτερο πλαίσιο του ισλαμισμού σε άλλα μέρη του μουσουλμανικού κόσμου είναι
συζητήθηκαν και αναλύθηκαν. Αν και η θεωρητική βάση για τον Ισλαμισμό οικοδομήθηκε στο
τη δεκαετία του 1960 από τον Abu ‘Ala Mawdudi στο Πακιστάν και τον Sayyid Qutb στην Αίγυπτο, αυτό το χαρτί θα
δείχνουν ότι το ισλαμιστικό κίνημα στο Αφγανιστάν δεν αντικατοπτρίζει αυτά σε κανένα από αυτά
χώρες. Σε αυτό το τέλος, Αυτή η εργασία εξετάζει τη σκέψη των προαναφερθέντων
θεωρητικοί του ισλαμισμού, και σκιαγραφεί ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες που χρωμάτισαν την
εφαρμογή των προτύπων τους στις αντίστοιχες χώρες τους. Αυτό οδηγεί πίσω σε α
συζήτηση για το αφγανικό πλαίσιο, που αποτελεί το τελευταίο μέρος του χαρτιού. είναι
necessary to review salient aspects of the traditional structure of Afghan society, and the
role Islam has historically played in Afghanistan to understand how the Islamist
experience was shaped and constrained by this structure, as well as how the Islamist
experience has altered it.
As Afghanistan is now faced with the monumental task of rebuilding a state and
legal system, Islamists are attempting to influence the reconstruction. This overview will
underscore for those observing and participating in this process the importance of
understanding the Afghan Islamist perspective, its historical underpinnings, and current
demands.
| Σεπτ 03, 2010 | Σχόλια 0
GLOBALIZATION AND POLITICAL ISLAM: THE SOCIAL BASES OF TURKEY’S WELFARE PARTY
Haldun Gulalp
Political Islam has gained heightened visibility in recent decades in Turkey. Large numbers of female students have begun to demonstrate their commitment by wearing the banned Islamic headdress on university campuses, and influential pro-Islamist TV
channels have proliferated. This paper focuses on the Welfare (Refah) Party as the foremost institutional representative of political Islam in Turkey.
The Welfare Party’s brief tenure in power as the leading coalition partner from mid-1996 to mid-1997 was the culmination of a decade of steady growth that was aided by other Islamist organizations and institutions. These organizations and institutions
included newspapers and publishing houses that attracted Islamist writers, numerous Islamic foundations, an Islamist labor-union confederation, and an Islamist businessmen’s association. These institutions worked in tandem with, and in support of, Welfare as the undisputed leader and representative of political Islam in Turkey, even though they had their own particularistic goals and ideals, which often diverged from Welfare’s political projects. Focusing on the Welfare Party, then, allows for an analysis of the wider social base upon which the Islamist political movement rose in Turkey. Since Welfare’s ouster from power and its eventual closure, the Islamist movement has been in disarray. This paper will, επομένως, be confined to the Welfare Party period.
Welfare’s predecessor, the National Salvation Party, was active in the 1970s but was closed down by the military regime in 1980. Welfare was founded in 1983 and gained great popularity in the 1990s. Starting with a 4.4 percent vote in the municipal elections of 1984, the Welfare Party steadily increased its showing and multiplied its vote nearly five times in twelve years. It alarmed Turkey’s secular establishment first in the municipal elections of 1994, with 19 percent of all votes nationwide and the mayor’s seats in both Istanbul and Ankara, then in the general elections of 1995 when it won a plurality with 21.4 percent of the national vote. Nevertheless, the Welfare Party was only briefly able to lead a coalition government in partnership with the right-wing True Path Party of Tansu C¸ iller.
| Σεπτ 03, 2010 | Σχόλια 0
Conflicts over Mosques in Europe
Stefano Allievi
As the reader will immediately see, the present study is the only one in the series not to have a general point of reference. Instead of addressing a broad issue such as places of worship, it focuses right from the outset on a single issue: the question of mosques, which is identified as a separate issue with its own specific characteristics.
This approach faithfully reflects the current state of affairs, as we will demonstrate in the pages below. Although forms of discrimination on the basis of religion are not completely absent – in particular, cases of discrimination towards certain minority religions or religious beliefs, some of which have even come before the European courts – in no country and in no other case has the opening of places of worship taken on such a high profile in the public imagination as the question of mosques and Islamic places of worship. With the passage of time, the question of mosques has led to more and more frequent disputes, debates, conflicts and posturing, even in countries where such conflicts were previously unknown and mosques were already present. This simple fact already puts us on a road that we might define as ‘exceptionalism’ with reference to Islam: a tendency to see Islam and Muslims as an exceptional case rather than a standard one; a case that does not sit comfortably with others relating to religious pluralism, και
which therefore requires special bodies, actions and specifically targeted reactions, unlike those used for other groups and religious minorities, και (as in the present study) specific research. 8 Conflicts over mosques in Europe An example of this exceptionalism is seen in the forms of representation of Islam in various European countries, which vary from case to case but differ, in particular, with respect to the recognized practices of relations between states and religious denominations in general. The most symbolic case is the creation in various countries, such as France, Ισπανία, Belgium and Italy, of collective bodies of Islamic representation, with forms that often contradict the principles of non‑interference in the internal affairs of religious communities proclaimed and enshrined for other denominations and religious minorities. Forms of exceptionalism from a legal, political and social perspective are, ωστόσο, present in many other fields, following a pervasive trend which affects countries with the widest range of state structures and which appears to be in a phase of further growth.
This situation, together with the increasingly evident emergence into the public arena of the dynamics of a conflict involving Islam (a kind of conflict in which the construction of mosques is the most frequent and widespread cause of disagreement), led to a desire to analyse recent cases of conflict, including clashes in countries that are regarded as peripheral within the European Union (EU) ή
that lie beyond its borders. For this reason, we have chosen, contrary to the usual practice, to pay closest attention to the least studied and analysed countries, for which scientific literature is least abundant. Setting off on this supposition, we believe that meaningful data for the interpretation of broader dynamics may emerge from an extensive analysis of the frequency and pervasiveness of these conflicts, which are also affecting countries with a long history of immigration and are more generally affecting the relationship between Islam and Europe.For this reason we conducted a set of empirical investigations across seven European countries that are among the least studied and least known in this respect. We selected three Mediterranean countries which in certain respects vary greatly from one another: two countries in similar situations, where there is new immigration from Muslim countries and the memory of ancient historical domination (Spain and Italy); and one in which there is new immigration
from Muslim countries along with a significant historical Islamic presence (the memory of Turkish Ottoman domination) that poses a number of problems (Greece). Also chosen were two countries which have a very significant historical Islamic presence but which also face a number of new problems (Austria and Bosnia‑Herzegovina); the Nordic country with the largest Islamic presence (Sweden); and a central European country which has a long history of immigration and a particular institutional nature (Βέλγιο). The last of these is also notable for its markedly local management of conflicts, which from a methodological perspective makes it an interesting control group.
| Σεπτ 02, 2010 | Σχόλια 0
Προκαλώντας τον αυταρχισμό, Αποικιοκρατία, και τη διχόνοια: Τα Ισλαμικά Κινήματα Πολιτικής Μεταρρύθμισης του al-Afghani και της Rida
Ahmed Ali Salem
Η παρακμή του μουσουλμανικού κόσμου προηγήθηκε του ευρωπαϊκού αποικισμού των περισσότερων
μουσουλμανικά εδάφη στο τελευταίο τέταρτο του δέκατου ένατου αιώνα και τον πρώτο
τέταρτο του εικοστού αιώνα. Συγκεκριμένα, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
η ισχύς και η παγκόσμια κατάσταση είχαν επιδεινωθεί από τον δέκατο έβδομο αιώνα.
Αλλά, πιο σημαντικό για τους μουσουλμάνους μελετητές, είχε πάψει να συνέρχεται
κάποιες βασικές απαιτήσεις της θέσης του ως χαλιφάτου, το υπέρτατο και
κυρίαρχη πολιτική οντότητα στην οποία όλοι οι μουσουλμάνοι πρέπει να είναι πιστοί.
Επομένως, κάλεσαν ορισμένοι μουσουλμάνοι λόγιοι και διανοούμενοι της αυτοκρατορίας
για πολιτική μεταρρύθμιση ακόμη και πριν από την ευρωπαϊκή καταπάτηση
μουσουλμανικά εδάφη. Οι μεταρρυθμίσεις που προέβλεπαν δεν ήταν μόνο ισλαμικές, αλλά
επίσης οθωμανική – μέσα από το οθωμανικό πλαίσιο.
Αυτοί οι μεταρρυθμιστές αντιλήφθηκαν την παρακμή του μουσουλμανικού κόσμου γενικά,
και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ειδικότερα, να είναι αποτέλεσμα αύξησης
αδιαφορία για την εφαρμογή της Σαρία (Ισλαμικός νόμος). Ωστόσο, αφού το
τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα, αυξανόμενος αριθμός μεταρρυθμιστών, μερικές φορές υποστηρίζεται
από τους Οθωμανούς σουλτάνους, άρχισε να ζητά τη μεταρρύθμιση της αυτοκρατορίας
σύγχρονες ευρωπαϊκές γραμμές. Η αποτυχία της αυτοκρατορίας να υπερασπιστεί τα εδάφη της και να
ανταποκριθεί με επιτυχία στις προκλήσεις της Δύσης μόνο τροφοδότησε περαιτέρω αυτό το κάλεσμα
για τον «εκσυγχρονισμό» της μεταρρύθμισης, που έφτασε στο αποκορύφωμά της στο κίνημα του Τανζιμάτ
στο δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα.
Άλλοι μουσουλμάνοι μεταρρυθμιστές ζήτησαν μια μέση πορεία. Από την μία,
παραδέχτηκαν ότι το χαλιφάτο έπρεπε να διαμορφωθεί σύμφωνα με το ισλαμικό
πηγές καθοδήγησης, ειδικά το Κοράνι και ο Προφήτης Μωάμεθ
διδασκαλίες (Sunnah), και ότι της ομάδας (η παγκόσμια μουσουλμανική κοινότητα)
Η ενότητα είναι ένας από τους πολιτικούς πυλώνες του Ισλάμ. Αφ 'ετέρου, συνειδητοποίησαν το
πρέπει να αναζωογονήσει την αυτοκρατορία ή να την αντικαταστήσει με μια πιο βιώσιμη. Πράγματι,
περιλαμβάνονται οι δημιουργικές τους ιδέες για μελλοντικά μοντέλα, αλλά δεν περιορίζονταν σε, ο
ΕΠΟΜΕΝΟ: αντικαθιστώντας την υπό την ηγεσία των Τούρκων Οθωμανική Αυτοκρατορία με μια υπό την ηγεσία των Αράβων
χαλιφάτο, οικοδόμηση ενός ομοσπονδιακού ή συνομοσπονδιακού μουσουλμανικού χαλιφάτου, ιδρύοντας
μια κοινοπολιτεία μουσουλμανικών ή ανατολικών εθνών, και ενίσχυση της αλληλεγγύης
και συνεργασία μεταξύ ανεξάρτητων μουσουλμανικών χωρών χωρίς δημιουργία
μια σταθερή δομή. Αυτές και παρόμοιες ιδέες αναφέρθηκαν αργότερα ως το
Μοντέλο μουσουλμανικής λίγκας, η οποία ήταν μια διατριβή-ομπρέλα για τις διάφορες προτάσεις
που σχετίζονται με το μελλοντικό χαλιφάτο.
Δύο υποστηρικτές μιας τέτοιας μεταρρύθμισης ήταν ο Jamal al-Din al-Afghani και
Μωάμεθ `Αμπντουχ, και οι δύο έπαιξαν βασικούς ρόλους στο σύγχρονο
Ισλαμικό κίνημα πολιτικής μεταρρύθμισης.1 Η απάντησή τους στη διπλή πρόκληση
αντιμετωπίζοντας τον μουσουλμανικό κόσμο στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα – ευρωπαϊκός αποικισμός
και μουσουλμανική παρακμή – ήταν ισορροπημένη. Απώτερος στόχος τους ήταν να
αναζωογονήστε την umma παρατηρώντας την ισλαμική αποκάλυψη και επωφελούμενοι
από τα επιτεύγματα της Ευρώπης. Ωστόσο, διαφώνησαν σε ορισμένες πτυχές
και μεθόδους, καθώς και τους άμεσους στόχους και στρατηγικές, της μεταρρύθμισης.
Ενώ ο αλ Αφγανί κάλεσε και αγωνίστηκε κυρίως για πολιτικές μεταρρυθμίσεις,
`Αμπντουχ, κάποτε ένας από τους στενούς του μαθητές, ανέπτυξε τις δικές του ιδέες, οι οποίες
έδωσε έμφαση στην εκπαίδευση και υπονόμευσε την πολιτική.
| Σεπτ 02, 2010 | Σχόλια 0
Οργανωτική συνέχεια στη Μουσουλμανική Αδελφότητα της Αιγύπτου
Tess Lee Eisenhart
As Egypt’s oldest and most prominent opposition movement, the Society of
Muslim Brothers, al-ikhwan al-muslimeen, has long posed a challenge to successive secular
regimes by offering a comprehensive vision of an Islamic state and extensive social
welfare services. Since its founding in 1928, the Brotherhood (αδελφός) has thrived in a
parallel religious and social services sector, generally avoiding direct confrontation with
ruling regimes.1 More recently over the past two decades, ωστόσο, the Brotherhood has
dabbled with partisanship in the formal political realm. This experiment culminated in
the election of the eighty-eight Brothers to the People’s Assembly in 2005—the largest
oppositional bloc in modern Egyptian history—and the subsequent arrests of nearly
1,000 Brothers.2 The electoral advance into mainstream politics provides ample fodder
for scholars to test theories and make predictions about the future of the Egyptian
καθεστώς: will it fall to the Islamist opposition or remain a beacon of secularism in the
Arab world?
This thesis shies away from making such broad speculations. Instead, it explores
the extent to which the Muslim Brotherhood has adapted as an organization in the past
decade.
| Σεπτ 01, 2010 | Σχόλια 0
Ρίζες του εθνικισμού στον μουσουλμανικό κόσμο
Shabir Ahmed
Ο μουσουλμανικός κόσμος έχει χαρακτηριστεί από αποτυχία, διαίρεση, αιματοχυσία, καταπίεση και οπισθοδρόμηση. Στο παρόν, καμία μουσουλμανική χώρα στον κόσμο δεν μπορεί δικαίως να ισχυριστεί ότι είναι ηγέτης σε οποιοδήποτε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Πράγματι, οι μη μουσουλμάνοι της Ανατολής και της Δύσης
τώρα υπαγορεύουν τα κοινωνικά, οικονομική και πολιτική ατζέντα για τη μουσουλμανική ύμαμα.
Επί πλέον, οι μουσουλμάνοι αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι, Άραβας, Αφρικανός και Πακιστανός. Αν αυτό δεν είναι αρκετό, Οι μουσουλμάνοι υποδιαιρούνται περαιτέρω σε κάθε χώρα ή ήπειρο. Για παράδειγμα, στο Πακιστάν οι άνθρωποι ταξινομούνται ως Punjabi, Σίντις, Balauchis και
Pathans. Η Μουσουλμανική Ομμά δεν βρέθηκε ποτέ αντιμέτωπη με τέτοιο δίλημμα στο παρελθόν κατά τη διάρκεια της ισλαμικής κυριαρχίας. Ποτέ δεν υπέφεραν από διχόνοια, εκτεταμένη καταπίεση, στασιμότητα στην επιστήμη και την τεχνολογία και σίγουρα όχι από τις εσωτερικές συγκρούσεις που έχουμε δει αυτόν τον αιώνα, όπως ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ. Λοιπόν, τι πήγε στραβά με τους μουσουλμάνους αυτόν τον αιώνα? Γιατί υπάρχουν τόσες κόντρες μεταξύ τους και γιατί φαίνεται να τσακώνονται μεταξύ τους? Τι έχει προκαλέσει την αδυναμία τους και πώς θα συνέλθουν ποτέ από την παρούσα στασιμότητα?
Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που συνέβαλαν στην παρούσα κατάσταση πραγμάτων, αλλά τα κυριότερα είναι η εγκατάλειψη της αραβικής γλώσσας ως γλώσσας της σωστής κατανόησης του Ισλάμ και της εκτέλεσης ijtihad, η απορρόφηση ξένων πολιτισμών όπως οι φιλοσοφίες των Ελλήνων, Πέρσες και Ινδουιστές, η σταδιακή απώλεια της κεντρικής εξουσίας σε ορισμένες από τις επαρχίες, και την άνοδο του εθνικισμού από τον 19ο αιώνα.
Αυτό το βιβλίο εστιάζει στις απαρχές του εθνικισμού στον μουσουλμανικό κόσμο. Ο εθνικισμός δεν προέκυψε στον μουσουλμανικό κόσμο φυσικά, ούτε προέκυψε ως απάντηση στις κακουχίες που αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι, ούτε λόγω της απογοήτευσης που ένιωσαν όταν η Ευρώπη άρχισε να κυριαρχεί στον κόσμο μετά τη βιομηχανική επανάσταση. Μάλλον, Ο εθνικισμός εμφυτεύτηκε στο μυαλό των μουσουλμάνων μέσω ενός καλά μελετημένου σχεδίου από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις, μετά την αποτυχία τους να καταστρέψουν το Ισλαμικό Κράτος με τη βία. Το βιβλίο παρουσιάζει επίσης την ισλαμική ετυμηγορία για τον εθνικισμό και πρακτικά βήματα που μπορούν να ληφθούν για την εξάλειψη της ασθένειας του εθνικισμού από τη μουσουλμανική Ούμμα, ώστε να αποκατασταθεί στην παλιά της αίγλη.
| Αύγουστο 28, 2010 | Σχόλια 0
Μουσουλμανικό Αρχιπέλαγος
max L. Ακαθάριστο
Αυτό το βιβλίο έχει δημιουργηθεί πολλά χρόνια, όπως εξηγεί ο συγγραφέας στον Πρόλογό του, αν και έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του πραγματικού κειμένου κατά τη διάρκεια της χρονιάς του ως ανώτερος ερευνητής στο Κέντρο για την Έρευνα Στρατηγικής Νοημοσύνης. Ο συγγραφέας ήταν για πολλά χρόνια κοσμήτορας της Σχολής Σπουδών Πληροφοριών στο Joint Military Intelligence College. Ακόμα κι αν φαίνεται ότι το βιβλίο θα μπορούσε να είχε γραφτεί από οποιονδήποτε καλό ιστορικό ή ειδικό της περιοχής της Νοτιοανατολικής Ασίας, αυτό το έργο φωτίζεται από τις περισσότερες από τρεις δεκαετίες υπηρεσίας του συγγραφέα στην εθνική κοινότητα πληροφοριών. Η περιφερειακή του εμπειρογνωμοσύνη έχει συχνά εφαρμοστεί σε ειδικές αξιολογήσεις για την Κοινότητα. Με γνώση του Ισλάμ απαράμιλλη μεταξύ των συνομηλίκων του και μια αστείρευτη δίψα για τον καθορισμό του τρόπου με τον οποίο θα μπορούσαν να παίζουν οι στόχοι αυτής της θρησκείας σε τομείς μακριά από το επίκεντρο της τρέχουσας προσοχής των περισσότερων πολιτικών, ο συγγραφέας έχει εκμεταλλευτεί στο έπακρο αυτήν την ευκαιρία για να γνωρίσει την Κοινότητα των Πληροφοριών και το ευρύτερο αναγνωστικό κοινό με τη στρατηγική εκτίμηση μιας περιοχής στη δίνη του συμφιλίωσης κοσμικών και θρησκευτικών δυνάμεων.
Αυτή η δημοσίευση έχει εγκριθεί για απεριόριστη διανομή από το Office of Security Review, Υπουργείο Άμυνας.
| Αύγουστο 27, 2010 | Σχόλια 0
Η δημοκρατία στην ισλαμική πολιτική σκέψη
Azzam S. Tamimi
Democracy has preoccupied Arab political thinkers since the dawn of the modern Arab renaissance about two centuries ago. Since then, the concept of democracy has changed and developed under the influence of a variety of social and political developments.The discussion of democracy in Arab Islamic literature can be traced back to Rifa’a Tahtawi, the father of Egyptian democracy according to Lewis Awad,[3] who shortly after his return to Cairo from Paris published his first book, Takhlis Al-Ibriz Ila Talkhis Bariz, σε 1834. The book summarized his observations of the manners and customs of the modern French,[4] and praised the concept of democracy as he saw it in France and as he witnessed its defence and reassertion through the 1830 Revolution against King Charles X.[5] Tahtawi tried to show that the democratic concept he was explaining to his readers was compatible with the law of Islam. He compared political pluralism to forms of ideological and jurisprudential pluralism that existed in the Islamic experience:
Religious freedom is the freedom of belief, of opinion and of sect, provided it does not contradict the fundamentals of religion . . . The same would apply to the freedom of political practice and opinion by leading administrators, who endeavour to interpret and apply rules and provisions in accordance with the laws of their own countries. Kings and ministers are licensed in the realm of politics to pursue various routes that in the end serve one purpose: good administration and justice.[6] One important landmark in this regard was the contribution of Khairuddin At-Tunisi (1810- 99), leader of the 19th-century reform movement in Tunisia, who, σε 1867, formulated a general plan for reform in a book entitled Aqwam Al-Masalik Fi Taqwim Al- Mamalik (The Straight Path to Reforming Governments). The main preoccupation of the book was in tackling the question of political reform in the Arab world. While appealing to politicians and scholars of his time to seek all possible means in order to improve the status of the
community and develop its civility, he warned the general Muslim public against shunning the experiences of other nations on the basis of the misconception that all the writings, inventions, experiences or attitudes of non-Muslims should be rejected or disregarded.
Khairuddin further called for an end to absolutist rule, which he blamed for the oppression of nations and the destruction of civilizations.
| Αύγουστο 27, 2010 | Σχόλια 0
Λαϊκισμός, ερμηνευτική, και Αυτοκρατορία: Η πολιτική της ισλαμικής Μεταρρύθμισης
Saba Mahmood
Μετά τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου 11, 2001, ενάντια σε
σκηνικό των δύο δεκαετίες της άνοδος της παγκόσμιας θρησκευτικής πολιτικής, επείγων
ζητεί την αποκατάσταση της εκκοσμίκευσης έχουν φτάσει σε ένα κρεσέντο που δεν μπορούν
να αγνοηθεί. Η πιο προφανής στόχος αυτών των έντονα κλήσεων είναι το Ισλάμ, ιδιαίτερα
οι πρακτικές και συζητήσεις στο εσωτερικό του Ισλάμ που είναι ύποπτοι για την προώθηση του φονταμενταλισμού
και αγωνιστικότητα. Έχει γίνει de rigueur για τους αριστερούς και τους φιλελεύθερους
να συνδέσει την τύχη της δημοκρατίας στον μουσουλμανικό κόσμο με τη θεσμοθέτηση
του κοσμικού κράτους - τόσο ως πολιτικό δόγμα και η πολιτική ηθική. Αυτή η σύζευξη
Είναι πλέον ευρέως αντανακλάται μέσα στο λόγο προέρχονται από την Η.Π.Α.. κατάσταση
Τμήμα, ιδιαίτερα σε προγραμματικές προσπάθειές της να αναμορφώσει και να μετατρέψει
«Το Ισλάμ από μέσα.» Σε αυτό το δοκίμιο, Θα εξετάσει τόσο τη συγκεκριμένη αντίληψη
του κοσμικού κράτους που κρύβεται πίσω από την τρέχουσα συναίνεση ότι το Ισλάμ πρέπει να είναι
μεταρρύθμιση - ότι η εκκοσμίκευση της είναι ένα αναγκαίο βήμα στην επίτευξη της «δημοκρατίας» για να
το μουσουλμανικό κόσμο - και οι στρατηγικές τρόπος με τον οποίο αυτό το προγραμματικό όραμα
που έχει συσταθεί σήμερα. Μέχρι του σημείου ως εκκοσμίκευση είναι μια ιστορική μετατόπιση της κατηγορίας
με διαφοροποιημένα γενεαλογία, Στόχος μου δεν είναι να εξασφαλίσει μια επιτακτική ορισμός του
εκκοσμίκευση ή να εντοπίσει την ιστορική μεταμόρφωση της εντός των Ηνωμένων Πολιτειών ή της
μουσουλμανικό κόσμο. Ο στόχος μου εδώ είναι πιο περιορισμένο: Θέλω να σκιαγραφήσει την ιδιαίτερη
την κατανόηση του κοσμικού κράτους που διέπουν τη σύγχρονη αμερικανική συζητήσεις για
Ισλάμ, η κατανόηση που είναι βαθιά διαμορφώνεται από Η.Π.Α.. την ασφάλεια και την εξωτερική πολιτική
ανησυχίες στον μουσουλμανικό κόσμο.
| Αύγουστο 27, 2010 | Σχόλια 0
Ισλαμικός Πολιτικός Πολιτισμός, Δημοκρατία, και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Daniel E. Τιμή
Έχει υποστηριχθεί ότι το Ισλάμ διευκολύνει τον αυταρχισμό, έρχεται σε αντίθεση με το
αξίες των δυτικών κοινωνιών, και επηρεάζει σημαντικά σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα
στα μουσουλμανικά έθνη. συνεπώς, μελετητές, σχολιαστές, και κυβέρνηση
Οι αξιωματούχοι συχνά επισημαίνουν τον «ισλαμικό φονταμενταλισμό» ως τον επόμενο
ιδεολογική απειλή για τις φιλελεύθερες δημοκρατίες. Αυτή η άποψη, ωστόσο, βασίζεται πρωτίστως
για την ανάλυση των κειμένων, Ισλαμική πολιτική θεωρία, και ad hoc μελέτες
επιμέρους χωρών, που δεν λαμβάνουν υπόψη άλλους παράγοντες. Είναι ο ισχυρισμός μου
ότι τα κείμενα και οι παραδόσεις του Ισλάμ, όπως αυτές των άλλων θρησκειών,
μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την υποστήριξη ποικίλων πολιτικών συστημάτων και πολιτικών. Χώρα
συγκεκριμένες και περιγραφικές μελέτες δεν μας βοηθούν να βρούμε μοτίβα που θα βοηθήσουν
εξηγούμε τις διαφορετικές σχέσεις μεταξύ του Ισλάμ και της πολιτικής
χώρες του μουσουλμανικού κόσμου. Ως εκ τούτου, μια νέα προσέγγιση στη μελέτη του
απαιτείται σύνδεση του Ισλάμ με την πολιτική.
Προτείνω, μέσω αυστηρής αξιολόγησης της σχέσης μεταξύ του Ισλάμ,
Δημοκρατία, και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε διακρατικό επίπεδο, αυτό πάρα πολύ
δίνεται έμφαση στη δύναμη του Ισλάμ ως πολιτικής δύναμης. εγώ πρώτος
χρησιμοποιήστε συγκριτικές περιπτωσιολογικές μελέτες, που εστιάζουν σε παράγοντες που σχετίζονται με την αλληλεπίδραση
μεταξύ ισλαμικών ομάδων και καθεστώτων, οικονομικές επιρροές, εθνοτικές διασπάσεις,
και την κοινωνική ανάπτυξη, να εξηγήσει τη διακύμανση στην επιρροή του
Το Ισλάμ για την πολιτική σε οκτώ έθνη.
| Αύγουστο 24, 2010 | Σχόλια 0
Ο εξισλαμισμός του Πακιστάν
The Middle East Institute
Since 2007, Πακιστάν, though not on the verge of becoming a failed state, nonetheless has been gripped by a series of interrelated crises. As the contributors to this volume demonstrate, Pakistan’s current travails have deep and tangled historical roots. They also demonstrate that Pakistan’s domestic situation historically has been influenced by, and has affected developments in neighboring countries as well as those farther afield.
The origins of many of Pakistan’s troubles today lie not just in the circumstances in which the state of Pakistan emerged, but in the manner in which various domestic political forces have defined and sought to advance their competing visions of the state since independence. Over the years, successive national political leaders, the military, and other actors have appropriated the symbols, ιδρύματα, tools of statecraft, and even the rhetoric of Pakistan’s founding father, Muhammad Ali Jinnah, in order to advance their own narrow agendas.
As the contributors emphasize, much of the present turmoil in Pakistan dates from the late 1970s, when the rise to power of General Zia ul Haq and his Islamization program intersected with the momentous events of 1979, most importantly, the Islamic Revolution in Iran and the Soviet invasion of Afghanistan.
ο 18 essays comprising this volume examine the tight interplay between these domestic and regional factors, discuss the key domestic and foreign policies adopted during the Zia years, and disclose the heavy cost that Pakistan and its people have borne as a consequence. Taken together, the essays present a grim, tragic account of the past 30 years — of a country’s founding creed violated, much of its resources misspent, and its social fabric rent. And they suggest an uncertain future. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, they point hopefully, if not confidently, to what Pakistan’s fragile civilian government must seek to reclaim and can achieve — provided that its leaders prove to be moderate, resourceful, and determined, and that the West (especially the United States) implements policies which support rather than undermine them.
In his Eid-ul-Azha Message to the Nation on October 24, 1947, Muhammad Ali Jinnah declared: “My message to you all is of hope, courage and confidence. Let us mobilize all our resources in a systematic and organized way and tackle the grave issues that confront us with grim determination and discipline worthy of a great nation.” More than a half-century has elapsed since Jinnah made this statement, yet the issues facing Pakistan are no less grave. One hopes that the current and next generation of Jinnah’s successors, together with Pakistan’s friends will be able to summon the necessary will and bolster the state’s capacity to deal with these issues effectively.
| Αύγουστο 23, 2010 | Σχόλια 0
Ισλαμικός Πολιτικός Πολιτισμός, Δημοκρατία, και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Daniel E. Τιμή
Έχει υποστηριχθεί ότι το Ισλάμ διευκολύνει τον αυταρχισμό, έρχεται σε αντίθεση με το
αξίες των δυτικών κοινωνιών, και επηρεάζει σημαντικά σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα
στα μουσουλμανικά έθνη. συνεπώς, μελετητές, σχολιαστές, και κυβέρνηση
Οι αξιωματούχοι συχνά επισημαίνουν τον «ισλαμικό φονταμενταλισμό» ως τον επόμενο
ιδεολογική απειλή για τις φιλελεύθερες δημοκρατίες. Αυτή η άποψη, ωστόσο, βασίζεται πρωτίστως
για την ανάλυση των κειμένων, Ισλαμική πολιτική θεωρία, και ad hoc μελέτες
επιμέρους χωρών, που δεν λαμβάνουν υπόψη άλλους παράγοντες. Είναι ο ισχυρισμός μου
ότι τα κείμενα και οι παραδόσεις του Ισλάμ, όπως αυτές των άλλων θρησκειών,
μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την υποστήριξη ποικίλων πολιτικών συστημάτων και πολιτικών. Χώρα
συγκεκριμένες και περιγραφικές μελέτες δεν μας βοηθούν να βρούμε μοτίβα που θα βοηθήσουν
εξηγούμε τις διαφορετικές σχέσεις μεταξύ του Ισλάμ και της πολιτικής
χώρες του μουσουλμανικού κόσμου. Ως εκ τούτου, μια νέα προσέγγιση στη μελέτη του
απαιτείται σύνδεση του Ισλάμ με την πολιτική.
Προτείνω, μέσω αυστηρής αξιολόγησης της σχέσης μεταξύ του Ισλάμ,
Δημοκρατία, και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε διακρατικό επίπεδο, αυτό πάρα πολύ
δίνεται έμφαση στη δύναμη του Ισλάμ ως πολιτικής δύναμης. εγώ πρώτος
χρησιμοποιήστε συγκριτικές περιπτωσιολογικές μελέτες, που εστιάζουν σε παράγοντες που σχετίζονται με την αλληλεπίδραση
μεταξύ ισλαμικών ομάδων και καθεστώτων, οικονομικές επιρροές, εθνοτικές διασπάσεις,
και την κοινωνική ανάπτυξη, να εξηγήσει τη διακύμανση στην επιρροή του
Το Ισλάμ για την πολιτική σε οκτώ έθνη.
| Αύγουστο 22, 2010 | Σχόλια 0
Η ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΠΙΣΤΗ στην ΑΜΕΡΙΚΗ
JAMES A. Beverley
AMERICA BEGINS A NEW MILLENNIUM AS ONE OF THE MOST RELIGIOUSLY diverse nations of all time. Nowhere else in the world do so many people—offered a choice free from government influence—identify with such a wide range of religious and spiritual communities. Nowhere else has the human search for meaning been so varied. In America today, there are communities and centers for worship representing all of the world’s religions.
The American landscape is dotted with churches, temples, synagogues, and mosques. Zen Buddhist zendos sit next to Pentecostal tabernacles. Hasidic Jews walk the streets with Hindu swamis. Most amazing of all, relatively little conflict has occurred among religions in America. This fact, combined with a high level of tolerance of each other’s beliefs and practices, has let America produce people of goodwill ready to try to resolve any tensions that might emerge. The Faith in America series celebrates America’s diverse religious heritage.
People of faith and ideals who longed for a better world have created a unique society where freedom of religious expression is a keynote of culture. The freedom that America offers to people of faith means that not only have ancient religions found a home
here, but that newer ways of expressing spirituality have also taken root. From huge churches in large cities to small spiritual communities in towns and villages, faith in America has never been stronger. The paths that different religions have taken through
American history is just one of the stories readers will find in this series. Like anything people create, religion is far from perfect. Ωστόσο, its contribution to the culture and its ability to help people are impressive, and these accomplishments will be found in all the books in the series. Meanwhile, awareness and tolerance of the different paths our neighbors take to the spiritual life has become an increasingly important part of citizenship in America.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, America as a whole puts its faith in freedom—the freedom to believe.
| Αύγουστο 21, 2010 | Σχόλια 0
IkhwanScope στο Facebook
IkhwanScope Στο Scribd
IkhwanScope στο Twitter