Όλες οι συμμετοχές στο "Τουρκία" Κατηγορία
ΙΣΛΑΜ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ & Η ΗΠΑ:
Ίδρυμα Κόρδοβα
Αμπντουλάχ Faliq
Εισαγωγή ,
Παρά το γεγονός ότι είναι τόσο διαχρονική όσο και πολύπλοκη συζήτηση, Το Arches Quarterly επανεξετάζει από θεολογικούς και πρακτικούς λόγους, τη σημαντική συζήτηση για τη σχέση και τη συμβατότητα μεταξύ Ισλάμ και Δημοκρατίας, όπως απηχεί στην ατζέντα ελπίδας και αλλαγής του Μπαράκ Ομπάμα. Ενώ πολλοί γιορτάζουν την άνοδο του Ομπάμα στο Οβάλ Γραφείο ως εθνική κάθαρση για τις ΗΠΑ, Άλλοι παραμένουν λιγότερο αισιόδοξοι για μια αλλαγή ιδεολογίας και προσέγγισης στη διεθνή σκηνή. Ενώ μεγάλο μέρος της έντασης και της δυσπιστίας μεταξύ του μουσουλμανικού κόσμου και των ΗΠΑ μπορεί να αποδοθεί στην προσέγγιση της προώθησης της δημοκρατίας, συνήθως ευνοούν δικτατορίες και καθεστώτα μαριονέτες που μιλούν για τις δημοκρατικές αξίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο μετασεισμός του 9/11 έχει εδραιώσει πραγματικά τους ενδοιασμούς περαιτέρω μέσω της θέσης της Αμερικής για το πολιτικό Ισλάμ. Έχει δημιουργήσει ένα τείχος αρνητικότητας όπως βρέθηκε από το worldpublicopinion.org, Συμφωνα με το οποίο 67% των Αιγυπτίων πιστεύουν ότι παγκοσμίως η Αμερική παίζει έναν «κυρίως αρνητικό» ρόλο.
Η απάντηση της Αμερικής ήταν επομένως εύστοχη. Με την εκλογή του Ομπάμα, Πολλοί σε όλο τον κόσμο εναποθέτουν τις ελπίδες τους για την ανάπτυξη ενός λιγότερο εμπόλεμου, αλλά δικαιότερη εξωτερική πολιτική απέναντι στον μουσουλμανικό κόσμο. Το τεστ για τον Ομπάμα, καθώς συζητάμε, είναι ο τρόπος με τον οποίο η Αμερική και οι σύμμαχοί της προωθούν τη δημοκρατία. Θα είναι διευκολυντικό ή επιβλητικό?
Εξάλλου, μπορεί να είναι σημαντικός ένας έντιμος μεσίτης σε παρατεταμένες ζώνες συγκρούσεων? Επιστρατεύοντας την τεχνογνωσία και τη διορατικότητα του prolifi
γ μελετητές, ακαδημαϊκοί, έμπειρους δημοσιογράφους και πολιτικούς, Το Arches Quarterly φέρνει στο φως τη σχέση μεταξύ Ισλάμ και Δημοκρατίας και τον ρόλο της Αμερικής – καθώς και τις αλλαγές που επέφερε ο Ομπάμα, στην αναζήτηση του κοινού εδάφους. Άνας Αλτικρήτη, Ο Διευθύνων Σύμβουλος του Ιδρύματος Th e Cordoba παρέχει το αρχικό παιχνίδι σε αυτή τη συζήτηση, όπου στοχάζεται τις ελπίδες και τις προκλήσεις που στηρίζονται στην πορεία του Ομπάμα. Ακολουθώντας την Αλτικρήτη, ο πρώην σύμβουλος του προέδρου Νίξον, Ο Δρ Robert Crane κάνει μια διεξοδική ανάλυση της ισλαμικής αρχής του δικαιώματος στην ελευθερία. Ανουάρ Ιμπραήμ, πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης της Μαλαισίας, εμπλουτίζει τη συζήτηση με τις πρακτικές πραγματικότητες εφαρμογής της δημοκρατίας στις κυρίαρχες μουσουλμανικές κοινωνίες, και συγκεκριμένα, στην Ινδονησία και τη Μαλαισία.
Έχουμε επίσης την Dr Shireen Hunter, του Πανεπιστημίου Georgetown, ΗΠΑ, που εξερευνά μουσουλμανικές χώρες που υστερούν στον εκδημοκρατισμό και τον εκσυγχρονισμό. Αυτό συμπληρώνεται από τον συγγραφέα της τρομοκρατίας, Η εξήγηση του Dr Nafeez Ahmed για την κρίση της μετανεωτερικότητας και της
καταστροφή της δημοκρατίας. Δόκτωρ Daud Abdullah (Διευθυντής του Middle East Media Monitor), Άλαν Χαρτ (πρώην ανταποκριτής του ITN και του BBC Panorama; συγγραφέας του Σιωνισμού: Ο πραγματικός εχθρός των Εβραίων) και ο Ασέμ Σόντος (Εκδότης της εβδομαδιαίας εφημερίδας Sawt Al Omma της Αιγύπτου) επικεντρωθείτε στον Ομπάμα και τον ρόλο του έναντι της δημοκρατίας-προώθησης στον μουσουλμανικό κόσμο, καθώς και τις σχέσεις των ΗΠΑ με το Ισραήλ και τους Αδελφούς Μουσουλμάνους.
Υπουργός Εξωτερικών, Μαλδίβες, Ο Ahmed Shaheed εικάζει για το μέλλον του Ισλάμ και της Δημοκρατίας; Cllr. Gerry Maclochlainn
– μέλος του Σιν Φέιν που έμεινε στη φυλακή για τέσσερα χρόνια για δραστηριότητες των Ρεπουμπλικανών της Ιρλανδίας και ακτιβιστής του Γκίλφορντ 4 και το Μπέρμιγχαμ 6, αντανακλάται το πρόσφατο ταξίδι του στη Γάζα όπου είδε τον αντίκτυπο της βαρβαρότητας και της αδικίας που επιβλήθηκε εναντίον των Παλαιστινίων; Δρ Marie Breen-Smyth, Διευθυντής του Κέντρου για τη Μελέτη της Ριζοσπαστικοποίησης και της Σύγχρονης Πολιτικής Βίας συζητά τις προκλήσεις της κριτικής έρευνας του πολιτικού τρόμου; Δρ Khalid al-Mubarak, συγγραφέας και θεατρικός συγγραφέας, συζητά τις προοπτικές ειρήνης στο Νταρφούρ; και τέλος ο δημοσιογράφος και ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα Ashur Shamis εξετάζει κριτικά τον εκδημοκρατισμό και την πολιτικοποίηση των μουσουλμάνων σήμερα.
Ελπίζουμε όλα αυτά να αποτελέσουν μια περιεκτική ανάγνωση και μια πηγή προβληματισμού για θέματα που μας επηρεάζουν όλους σε μια νέα αυγή ελπίδας.
Σας ευχαριστώ
| Σεπτ 07, 2010 | Σχόλια 0
Ισλαμικός Πολιτικός Πολιτισμός, Δημοκρατία, και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Daniel E. Τιμή
Έχει υποστηριχθεί ότι το Ισλάμ διευκολύνει τον αυταρχισμό, έρχεται σε αντίθεση με τις αξίες των δυτικών κοινωνιών, και επηρεάζει σημαντικά σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα στα μουσουλμανικά έθνη. συνεπώς, μελετητές, σχολιαστές, και κυβερνητικοί αξιωματούχοι επισημαίνουν συχνά τον «ισλαμικό φονταμενταλισμό» ως την επόμενη ιδεολογική απειλή για τις φιλελεύθερες δημοκρατίες. Αυτή η άποψη, ωστόσο, βασίζεται κυρίως στην ανάλυση κειμένων, Ισλαμική πολιτική θεωρία, και ad hoc μελέτες μεμονωμένων χωρών, που δεν λαμβάνουν υπόψη άλλους παράγοντες. Είναι ο ισχυρισμός μου ότι τα κείμενα και οι παραδόσεις του Ισλάμ, όπως αυτές των άλλων θρησκειών, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την υποστήριξη ποικίλων πολιτικών συστημάτων και πολιτικών. Οι ειδικές και περιγραφικές μελέτες για κάθε χώρα δεν μας βοηθούν να βρούμε πρότυπα που θα μας βοηθήσουν να εξηγήσουμε τις διαφορετικές σχέσεις μεταξύ του Ισλάμ και της πολιτικής στις χώρες του μουσουλμανικού κόσμου. Ως εκ τούτου, μια νέα προσέγγιση στη μελέτη του
απαιτείται σύνδεση του Ισλάμ με την πολιτική.
Προτείνω, μέσω αυστηρής αξιολόγησης της σχέσης μεταξύ του Ισλάμ, Δημοκρατία, και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε διακρατικό επίπεδο, ότι δίνεται υπερβολική έμφαση στη δύναμη του Ισλάμ ως πολιτικής δύναμης. Χρησιμοποιώ αρχικά συγκριτικές περιπτωσιολογικές μελέτες, που εστιάζουν σε παράγοντες που σχετίζονται με την αλληλεπίδραση μεταξύ ισλαμικών ομάδων και καθεστώτων, οικονομικές επιρροές, εθνοτικές διασπάσεις, και την κοινωνική ανάπτυξη, να εξηγήσει τη διαφορά στην επιρροή του Ισλάμ στην πολιτική σε οκτώ έθνη. Υποστηρίζω ότι μεγάλο μέρος της δύναμης
που αποδίδεται στο Ισλάμ ως η κινητήρια δύναμη πίσω από τις πολιτικές και τα πολιτικά συστήματα στα μουσουλμανικά έθνη μπορεί να εξηγηθεί καλύτερα από τους προαναφερθέντες παράγοντες. επίσης βρίσκω, σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση, ότι η αυξανόμενη ισχύς των ισλαμικών πολιτικών ομάδων έχει συχνά συνδεθεί με μέτρια πλουραλισμό των πολιτικών συστημάτων.
Έχω κατασκευάσει ένα ευρετήριο της ισλαμικής πολιτικής κουλτούρας, με βάση τον βαθμό στον οποίο χρησιμοποιείται ο ισλαμικός νόμος και αν και, αν είναι έτσι, πως,Δυτικές ιδέες, ιδρύματα, και τεχνολογίες εφαρμόζονται, να δοκιμάσει τη φύση της σχέσης μεταξύ Ισλάμ και δημοκρατίας και Ισλάμ και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Αυτός ο δείκτης χρησιμοποιείται στη στατιστική ανάλυση, που περιλαμβάνει ένα δείγμα είκοσι τριών κυρίως μουσουλμανικών χωρών και μια ομάδα ελέγχου είκοσι τριών μη μουσουλμανικών αναπτυσσόμενων εθνών. Εκτός από τη σύγκριση
Ισλαμικά έθνη σε μη ισλαμικά αναπτυσσόμενα έθνη, η στατιστική ανάλυση μου επιτρέπει να ελέγξω την επιρροή άλλων μεταβλητών που έχει βρεθεί ότι επηρεάζουν τα επίπεδα δημοκρατίας και την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων. Το αποτέλεσμα θα πρέπει να είναι μια πιο ρεαλιστική και ακριβής εικόνα της επιρροής του Ισλάμ στην πολιτική και τις πολιτικές.
| Σεπτ 06, 2010 | Σχόλια 0
ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ:
Sherifa Zuhur
Επτά χρόνια μετά τον Σεπτέμβριο 11, 2001 (9/11) επιθέσεις, Πολλοί ειδικοί πιστεύουν ότι η Αλ Κάιντα έχει ανακτήσει δυνάμεις και ότι οι αντιγραφείς ή οι συνεργάτες της είναι πιο θανατηφόροι από πριν. Η εκτίμηση της Εθνικής Πληροφορίας του 2007 υποστήριξε ότι η Αλ Κάιντα είναι πιο επικίνδυνη τώρα από πριν 9/11.1 Οι εξομοιωτές της Αλ Κάιντα συνεχίζουν να απειλούν τη Δυτική, Μέση Ανατολή, και ευρωπαϊκά έθνη, όπως στην πλοκή που ματαιώθηκε τον Σεπτέμβριο 2007 Στα γερμανικά. δηλώνει ο Bruce Riedel: Χάρη σε μεγάλο βαθμό στην προθυμία της Ουάσιγκτον να πάει στο Ιράκ αντί να κυνηγήσει τους ηγέτες της Αλ Κάιντα, ο οργανισμός έχει τώρα μια σταθερή βάση επιχειρήσεων στις κακές περιοχές του Πακιστάν και ένα αποτελεσματικό franchise στο δυτικό Ιράκ. Η απήχησή του έχει εξαπλωθεί σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο και στην Ευρώπη . . . Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ξεκίνησε μια επιτυχημένη προπαγανδιστική εκστρατεία. . . . Οι ιδέες του πλέον προσελκύουν περισσότερους οπαδούς από ποτέ.
Είναι αλήθεια ότι διάφορες σαλαφικές-τζιχαντιστικές οργανώσεις εξακολουθούν να εμφανίζονται σε όλο τον ισλαμικό κόσμο. Γιατί οι απαντήσεις με μεγάλους πόρους στην ισλαμιστική τρομοκρατία που αποκαλούμε παγκόσμια τζιχάντ δεν έχουν αποδειχθεί εξαιρετικά αποτελεσματικές?
Προχωρώντας στα εργαλεία της «ήπιας δύναμης,Τι γίνεται με την αποτελεσματικότητα των δυτικών προσπαθειών για την ενίσχυση των Μουσουλμάνων στον Παγκόσμιο Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας (ποσοστό)? Γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν κερδίσει τόσες λίγες «καρδιές και μυαλά» στον ευρύτερο ισλαμικό κόσμο? Γιατί τα αμερικανικά στρατηγικά μηνύματα για αυτό το θέμα παίζουν τόσο άσχημα στην περιοχή? Γιατί, παρά την ευρεία μουσουλμανική αποδοκιμασία του εξτρεμισμού όπως φαίνεται σε έρευνες και επίσημες δηλώσεις βασικών μουσουλμάνων ηγετών, έχει πράγματι αυξηθεί η υποστήριξη για τον Μπιν Λαντίν στην Ιορδανία και στο Πακιστάν?
Αυτή η μονογραφία δεν θα επανεξετάσει την προέλευση της ισλαμιστικής βίας. Αντιθέτως, ασχολείται με έναν τύπο εννοιολογικής αποτυχίας που κατασκευάζει λανθασμένα το GWOT και που αποθαρρύνει τους μουσουλμάνους να το υποστηρίξουν. Δεν είναι σε θέση να ταυτιστούν με τα προτεινόμενα μετασχηματιστικά αντίμετρα επειδή διακρίνουν ορισμένες από τις βασικές πεποιθήσεις και θεσμούς τους ως στόχους σε
αυτή η προσπάθεια.
Αρκετές βαθιά προβληματικές τάσεις συγχέουν τις αμερικανικές αντιλήψεις του GWOT και τα στρατηγικά μηνύματα που δημιουργήθηκαν για την καταπολέμηση αυτού του πολέμου. Αυτά εξελίσσονται από (1) μετα-αποικιακές πολιτικές προσεγγίσεις για τους μουσουλμάνους και τα έθνη με μουσουλμανική πλειοψηφία που ποικίλλουν πολύ και ως εκ τούτου παράγουν αντικρουόμενες και συγκεχυμένες εντυπώσεις και αποτελέσματα; και (2) υπολειπόμενη γενικευμένη άγνοια και προκατάληψη προς το Ισλάμ και τους υποπεριφερειακούς πολιτισμούς. Προσθέστε σε αυτήν την αμερικανική οργή, φόβος, και άγχος για τα θανατηφόρα γεγονότα του 9/11, και ορισμένα στοιχεία που, παρά τις προτροπές πιο ψύχραιμων κεφαλιών, να λογοδοτήσουν τους Μουσουλμάνους και τη θρησκεία τους για τα παραπτώματα των ομοθρήσκων τους, ή που θεωρούν χρήσιμο να το κάνουν για πολιτικούς λόγους.
| Σεπτ 06, 2010 | Σχόλια 0
ΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΑΔΕΡΦΟΙ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ: ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ Ή ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ?
Ερευνα
Η επιτυχία της Εταιρείας των Αδελφών Μουσουλμάνων το Νοέμβριο-Δεκέμβριο 2005 Οι εκλογές για τη Λαϊκή Συνέλευση προκάλεσαν σοκ στο πολιτικό σύστημα της Αιγύπτου. Σε απάντηση, το καθεστώς κατέστειλε το κίνημα, παρενόχλησε άλλους πιθανούς αντιπάλους και αντέστρεψε τη νεοφυής μεταρρυθμιστική διαδικασία. Αυτό είναι επικίνδυνα κοντόφθαλμο. There is reason to be concerned about the Muslim Brothers’ political program, and they owe the people genuine clarifications about several of its aspects. But the ruling National Democratic
Party’s (NDP) refusal to loosen its grip risks exacerbating tensions at a time of both political uncertainty surrounding the presidential succession and serious socio-economic unrest. Though this likely will be a prolonged, gradual process, the regime should take preliminary steps to normalise the Muslim Brothers’ participation in political life. The Muslim Brothers, whose social activities have long been tolerated but whose role in formal politics is strictly limited, won an unprecedented 20 per cent of parliamentary seats in the 2005 αρχαιρεσίες. Το έκαναν παρά το γεγονός ότι ανταγωνίστηκαν μόνο για το ένα τρίτο των διαθέσιμων θέσεων και παρά τα σημαντικά εμπόδια, συμπεριλαμβανομένης της αστυνομικής καταστολής και της εκλογικής νοθείας. Αυτή η επιτυχία επιβεβαίωσε τη θέση τους ως μια εξαιρετικά καλά οργανωμένη και βαθιά ριζωμένη πολιτική δύναμη. Την ίδια στιγμή, υπογράμμισε τις αδυναμίες τόσο της νόμιμης αντιπολίτευσης όσο και του κυβερνώντος κόμματος. Το καθεστώς θα μπορούσε κάλλιστα να είχε στοιχηματίσει ότι μια μέτρια αύξηση της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης των Αδελφών Μουσουλμάνων θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να πυροδοτήσει τους φόβους για μια εξαγορά από τους Ισλαμιστές και ως εκ τούτου να χρησιμεύσει ως λόγος για να σταματήσει η μεταρρύθμιση. Αν είναι έτσι, η στρατηγική διατρέχει μεγάλο κίνδυνο να αποτύχει.
| Σεπτ 05, 2010 | Σχόλια 0
Ισλάμ και Δημοκρατία: Text, Tradition, and History
Ahrar Ahmad
Popular stereotypes in the West tend to posit a progressive, rational, and free West against a backward, oppressive, and threatening Islam. Public opinion polls conducted in the United States during the 1990s revealed a consistent pattern of Americans labeling Muslims as “religious fanatics” and considering Islam’s ethos as fundamentally “anti-democratic.”1 These characterizations
and misgivings have, for obvious reasons, significantly worsened since the tragedy of 9/11. Ωστόσο, these perceptions are not reflected merely in the popular consciousness or crude media representations. Respected scholars also have contributed to this climate of opinion by writing about the supposedly irreconcilable differences between Islam and the West, the famous “clash of civilizations” that is supposed to be imminent and inevitable, and about the seeming incompatibility between Islam and democracy. Για παράδειγμα, Professor Peter Rodman worries that “we are challenged from the outside by a militant atavistic force driven by hatred of all Western political thought harking back to age-old grievances against Christendom.” Dr. Daniel Pipes proclaims that the Muslims challenge the West more profoundly than the communists ever did, for “while the Communists disagree with our policies, the fundamentalist Muslims despise our whole way of life.” Professor Bernard Lewis warns darkly about “the historic reaction of an ancient rival against our Judeo–Christian heritage, our secular present, and the expansion of both.” Professor Amos Perlmutter asks: “Is Islam, fundamentalist or otherwise, compatible with human-rights oriented Western style representative democracy? The answer is an emphatic NO.” And Professor Samuel Huntington suggests with a flourish that “the problem is not Islamic fundamentalism, but Islam itself.” It would be intellectually lazy and simple-minded to dismiss their positions as based merely on spite or prejudice. In fact, if one ignores some rhetorical overkill, some of their charges, though awkward for Muslims, are relevant to a discussion of the relationship between Islam and democracy in the modern world. Για παράδειγμα, the position of women or sometimes non-Muslims in some Muslim countries is problematic in terms of the supposed legal equality of all people in a democracy. Similarly, the intolerance directed by some Muslims against writers (e.g., Salman Rushdie in the UK, Taslima Nasrin in Bangladesh, and Professor Nasr Abu Zaid in Egypt) ostensibly jeopardizes the principle of free speech, which is essential to a democracy.
It is also true that less than 10 of the more than 50 members of the Organization of the Islamic Conference have institutionalized democratic principles or processes as understood in the West, and that too, only tentatively. Τελικά, the kind of internal stability and external peace that is almost a prerequisite for a democracy to function is vitiated by the turbulence of internal implosion or external aggression evident in many Muslim countries today (e.g., Σομαλία, Σουδάν, Ινδονησία, Πακιστάν, Ιράκ, Αφγανιστάν, Αλγερία, and Bosnia).
| Σεπτ 04, 2010 | Σχόλια 0
GLOBALIZATION AND POLITICAL ISLAM: THE SOCIAL BASES OF TURKEY’S WELFARE PARTY
Haldun Gulalp
Political Islam has gained heightened visibility in recent decades in Turkey. Large numbers of female students have begun to demonstrate their commitment by wearing the banned Islamic headdress on university campuses, and influential pro-Islamist TV
channels have proliferated. This paper focuses on the Welfare (Refah) Party as the foremost institutional representative of political Islam in Turkey.
The Welfare Party’s brief tenure in power as the leading coalition partner from mid-1996 to mid-1997 was the culmination of a decade of steady growth that was aided by other Islamist organizations and institutions. These organizations and institutions
included newspapers and publishing houses that attracted Islamist writers, numerous Islamic foundations, an Islamist labor-union confederation, and an Islamist businessmen’s association. These institutions worked in tandem with, and in support of, Welfare as the undisputed leader and representative of political Islam in Turkey, even though they had their own particularistic goals and ideals, which often diverged from Welfare’s political projects. Focusing on the Welfare Party, then, allows for an analysis of the wider social base upon which the Islamist political movement rose in Turkey. Since Welfare’s ouster from power and its eventual closure, the Islamist movement has been in disarray. This paper will, επομένως, be confined to the Welfare Party period.
Welfare’s predecessor, the National Salvation Party, was active in the 1970s but was closed down by the military regime in 1980. Welfare was founded in 1983 and gained great popularity in the 1990s. Starting with a 4.4 percent vote in the municipal elections of 1984, the Welfare Party steadily increased its showing and multiplied its vote nearly five times in twelve years. It alarmed Turkey’s secular establishment first in the municipal elections of 1994, with 19 percent of all votes nationwide and the mayor’s seats in both Istanbul and Ankara, then in the general elections of 1995 when it won a plurality with 21.4 percent of the national vote. Nevertheless, the Welfare Party was only briefly able to lead a coalition government in partnership with the right-wing True Path Party of Tansu C¸ iller.
| Σεπτ 03, 2010 | Σχόλια 0
Μουσουλμανικό Αρχιπέλαγος
max L. Ακαθάριστο
Αυτό το βιβλίο έχει δημιουργηθεί πολλά χρόνια, όπως εξηγεί ο συγγραφέας στον Πρόλογό του, αν και έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του πραγματικού κειμένου κατά τη διάρκεια της χρονιάς του ως ανώτερος ερευνητής στο Κέντρο για την Έρευνα Στρατηγικής Νοημοσύνης. Ο συγγραφέας ήταν για πολλά χρόνια κοσμήτορας της Σχολής Σπουδών Πληροφοριών στο Joint Military Intelligence College. Ακόμα κι αν φαίνεται ότι το βιβλίο θα μπορούσε να είχε γραφτεί από οποιονδήποτε καλό ιστορικό ή ειδικό της περιοχής της Νοτιοανατολικής Ασίας, αυτό το έργο φωτίζεται από τις περισσότερες από τρεις δεκαετίες υπηρεσίας του συγγραφέα στην εθνική κοινότητα πληροφοριών. Η περιφερειακή του εμπειρογνωμοσύνη έχει συχνά εφαρμοστεί σε ειδικές αξιολογήσεις για την Κοινότητα. Με γνώση του Ισλάμ απαράμιλλη μεταξύ των συνομηλίκων του και μια αστείρευτη δίψα για τον καθορισμό του τρόπου με τον οποίο θα μπορούσαν να παίζουν οι στόχοι αυτής της θρησκείας σε τομείς μακριά από το επίκεντρο της τρέχουσας προσοχής των περισσότερων πολιτικών, ο συγγραφέας έχει εκμεταλλευτεί στο έπακρο αυτήν την ευκαιρία για να γνωρίσει την Κοινότητα των Πληροφοριών και το ευρύτερο αναγνωστικό κοινό με τη στρατηγική εκτίμηση μιας περιοχής στη δίνη του συμφιλίωσης κοσμικών και θρησκευτικών δυνάμεων.
Αυτή η δημοσίευση έχει εγκριθεί για απεριόριστη διανομή από το Office of Security Review, Υπουργείο Άμυνας.
| Αύγουστο 27, 2010 | Σχόλια 0
Η δημοκρατία στην ισλαμική πολιτική σκέψη
Azzam S. Tamimi
Democracy has preoccupied Arab political thinkers since the dawn of the modern Arab renaissance about two centuries ago. Since then, the concept of democracy has changed and developed under the influence of a variety of social and political developments.The discussion of democracy in Arab Islamic literature can be traced back to Rifa’a Tahtawi, the father of Egyptian democracy according to Lewis Awad,[3] who shortly after his return to Cairo from Paris published his first book, Takhlis Al-Ibriz Ila Talkhis Bariz, σε 1834. The book summarized his observations of the manners and customs of the modern French,[4] and praised the concept of democracy as he saw it in France and as he witnessed its defence and reassertion through the 1830 Revolution against King Charles X.[5] Tahtawi tried to show that the democratic concept he was explaining to his readers was compatible with the law of Islam. He compared political pluralism to forms of ideological and jurisprudential pluralism that existed in the Islamic experience:
Religious freedom is the freedom of belief, of opinion and of sect, provided it does not contradict the fundamentals of religion . . . The same would apply to the freedom of political practice and opinion by leading administrators, who endeavour to interpret and apply rules and provisions in accordance with the laws of their own countries. Kings and ministers are licensed in the realm of politics to pursue various routes that in the end serve one purpose: good administration and justice.[6] One important landmark in this regard was the contribution of Khairuddin At-Tunisi (1810- 99), leader of the 19th-century reform movement in Tunisia, who, σε 1867, formulated a general plan for reform in a book entitled Aqwam Al-Masalik Fi Taqwim Al- Mamalik (The Straight Path to Reforming Governments). The main preoccupation of the book was in tackling the question of political reform in the Arab world. While appealing to politicians and scholars of his time to seek all possible means in order to improve the status of the
community and develop its civility, he warned the general Muslim public against shunning the experiences of other nations on the basis of the misconception that all the writings, inventions, experiences or attitudes of non-Muslims should be rejected or disregarded.
Khairuddin further called for an end to absolutist rule, which he blamed for the oppression of nations and the destruction of civilizations.
| Αύγουστο 27, 2010 | Σχόλια 0
Ισλαμικός Πολιτικός Πολιτισμός, Δημοκρατία, και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Daniel E. Τιμή
Έχει υποστηριχθεί ότι το Ισλάμ διευκολύνει τον αυταρχισμό, έρχεται σε αντίθεση με το
αξίες των δυτικών κοινωνιών, και επηρεάζει σημαντικά σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα
στα μουσουλμανικά έθνη. συνεπώς, μελετητές, σχολιαστές, και κυβέρνηση
Οι αξιωματούχοι συχνά επισημαίνουν τον «ισλαμικό φονταμενταλισμό» ως τον επόμενο
ιδεολογική απειλή για τις φιλελεύθερες δημοκρατίες. Αυτή η άποψη, ωστόσο, βασίζεται πρωτίστως
για την ανάλυση των κειμένων, Ισλαμική πολιτική θεωρία, και ad hoc μελέτες
επιμέρους χωρών, που δεν λαμβάνουν υπόψη άλλους παράγοντες. Είναι ο ισχυρισμός μου
ότι τα κείμενα και οι παραδόσεις του Ισλάμ, όπως αυτές των άλλων θρησκειών,
μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την υποστήριξη ποικίλων πολιτικών συστημάτων και πολιτικών. Χώρα
συγκεκριμένες και περιγραφικές μελέτες δεν μας βοηθούν να βρούμε μοτίβα που θα βοηθήσουν
εξηγούμε τις διαφορετικές σχέσεις μεταξύ του Ισλάμ και της πολιτικής
χώρες του μουσουλμανικού κόσμου. Ως εκ τούτου, μια νέα προσέγγιση στη μελέτη του
απαιτείται σύνδεση του Ισλάμ με την πολιτική.
Προτείνω, μέσω αυστηρής αξιολόγησης της σχέσης μεταξύ του Ισλάμ,
Δημοκρατία, και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε διακρατικό επίπεδο, αυτό πάρα πολύ
δίνεται έμφαση στη δύναμη του Ισλάμ ως πολιτικής δύναμης. εγώ πρώτος
χρησιμοποιήστε συγκριτικές περιπτωσιολογικές μελέτες, που εστιάζουν σε παράγοντες που σχετίζονται με την αλληλεπίδραση
μεταξύ ισλαμικών ομάδων και καθεστώτων, οικονομικές επιρροές, εθνοτικές διασπάσεις,
και την κοινωνική ανάπτυξη, να εξηγήσει τη διακύμανση στην επιρροή του
Το Ισλάμ για την πολιτική σε οκτώ έθνη.
| Αύγουστο 22, 2010 | Σχόλια 0
Τα Ισλαμικά Κόμματα της Αντιπολίτευσης και το Δυναμικό για δέσμευση της ΕΕ
Toby Archer
Heidi Huuhtanen
Υπό το πρίσμα της αυξανόμενης σημασίας των ισλαμιστικών κινημάτων στον μουσουλμανικό κόσμο και
τον τρόπο που η ριζοσπαστικοποίηση έχει επηρεάσει τα παγκόσμια γεγονότα από τις αρχές του αιώνα, το
Είναι σημαντικό για την ΕΕ να αξιολογήσει τις πολιτικές της έναντι των παραγόντων που μπορεί να είναι χαλαρά
αποκαλείται «ισλαμικός κόσμος». Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να ρωτήσετε εάν και πώς να συμμετάσχετε
με τις διάφορες ισλαμιστικές ομάδες.
Αυτό παραμένει αμφιλεγόμενο ακόμη και εντός της ΕΕ. Μερικοί πιστεύουν ότι το Ισλαμικό εκτιμά αυτό
που βρίσκονται πίσω από τα ισλαμιστικά κόμματα είναι απλώς ασυμβίβαστα με τα δυτικά ιδανικά της δημοκρατίας και
ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ άλλοι βλέπουν τη δέσμευση ως ρεαλιστική αναγκαιότητα λόγω της αυξανόμενης
εγχώρια σημασία των ισλαμιστικών κομμάτων και η αυξανόμενη εμπλοκή τους στη διεθνή
υποθέσεων. Μια άλλη προοπτική είναι ότι ο εκδημοκρατισμός στον μουσουλμανικό κόσμο θα αυξηθεί
ευρωπαϊκή ασφάλεια. Η εγκυρότητα αυτών και άλλων επιχειρημάτων σχετικά με το αν και πώς το
Η ΕΕ πρέπει να δεσμευτεί μπορεί να δοκιμαστεί μόνο με τη μελέτη των διαφορετικών ισλαμιστικών κινημάτων και
τις πολιτικές τους συνθήκες, χώρα ανά χώρα.
Ο εκδημοκρατισμός αποτελεί κεντρικό θέμα των δράσεων κοινής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, όπως στρώθηκε
στο άρθρο 11 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πολλά από τα κράτη που εξετάζονται σε αυτό
έκθεση δεν είναι δημοκρατική, ή όχι πλήρως δημοκρατικά. Στις περισσότερες από αυτές τις χώρες, Ισλαμιστής
κόμματα και κινήματα αποτελούν σημαντική αντίθεση στα κυρίαρχα καθεστώτα, και
σε ορισμένες αποτελούν το μεγαλύτερο αντιπολιτευτικό μπλοκ. Οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες έπρεπε εδώ και καιρό
να αντιμετωπίσει κυβερνητικά καθεστώτα που είναι αυταρχικά, αλλά είναι νέο φαινόμενο να πατάς
για δημοκρατική μεταρρύθμιση σε κράτη όπου θα μπορούσαν να έχουν οι πιο πιθανοί δικαιούχοι, από το
άποψη της ΕΕ, διαφορετικές και μερικές φορές προβληματικές προσεγγίσεις της δημοκρατίας και της
σχετικές αξίες, όπως τα δικαιώματα των μειονοτήτων και των γυναικών και το κράτος δικαίου. Αυτές οι χρεώσεις είναι
συχνά στράφηκε ενάντια στα ισλαμιστικά κινήματα, Επομένως, είναι σημαντικό για τους ευρωπαίους φορείς χάραξης πολιτικής
έχουν ακριβή εικόνα των πολιτικών και των φιλοσοφιών των πιθανών εταίρων.
Οι εμπειρίες από διαφορετικές χώρες τείνουν να υποδηλώνουν ότι όσο περισσότερη ελευθερία είναι ισλαμιστές
επιτρέπονται τα πάρτι, τόσο πιο μετριοπαθείς είναι στις πράξεις και τις ιδέες τους. Σε ΠΟΛΛΟΥΣ
υποθέσεις ισλαμιστικά κόμματα και ομάδες έχουν εδώ και καιρό απομακρυνθεί από τον αρχικό τους στόχο
για την ίδρυση ενός ισλαμικού κράτους που θα διέπεται από τον ισλαμικό νόμο, και έχουν καταλήξει να δέχονται βασικά
δημοκρατικές αρχές του εκλογικού ανταγωνισμού για την εξουσία, η ύπαρξη άλλων πολιτικών
συναγωνιστές, και τον πολιτικό πλουραλισμό.
| Αύγουστο 21, 2010 | Σχόλια 0
Το πολιτικό Ισλάμ στη Μέση Ανατολή
είναι Knudsen
Αυτή η έκθεση παρέχει μια εισαγωγή σε επιλεγμένες πτυχές του φαινομένου συνήθως
αναφέρεται ως «πολιτικό Ισλάμ». Η έκθεση δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη Μέση Ανατολή, σε
ιδιαίτερα τις λεβεντινές χώρες, και σκιαγραφεί δύο πτυχές του ισλαμιστικού κινήματος που μπορεί
θεωρούνται πολικά αντίθετα: δημοκρατία και πολιτική βία. Στην τρίτη ενότητα η αναφορά
ανασκοπεί μερικές από τις κύριες θεωρίες που χρησιμοποιούνται για να εξηγήσουν την ισλαμική αναζωπύρωση στη Μέση Ανατολή
(Εικόνα 1). Σε επιστολή, η έκθεση δείχνει ότι το Ισλάμ δεν χρειάζεται να είναι ασυμβίβαστο με τη δημοκρατία και
ότι υπάρχει μια τάση να παραμελείται το γεγονός ότι πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής υπήρξαν
επιδόθηκε σε μια βάναυση καταστολή των ισλαμιστικών κινημάτων, προκαλώντας τους, κάποιοι υποστηρίζουν, να αναλάβουν
όπλα κατά του κράτους, και πιο σπάνια, ξένες χώρες. Η χρήση πολιτικής βίας είναι
ευρέως διαδεδομένη στη Μέση Ανατολή, αλλά δεν είναι ούτε παράλογο ούτε παράλογο. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα
Ισλαμιστικές ομάδες γνωστές για τη χρήση βίας έχουν μετατραπεί σε ειρηνική πολιτική
κόμματα που συμμετείχαν με επιτυχία στις δημοτικές και εθνικές εκλογές. Παρόλα αυτά, ο ισλαμιστής
Η αναβίωση στη Μέση Ανατολή παραμένει εν μέρει ανεξήγητη παρά τις επιδιώξεις ορισμένων θεωριών
ευθύνεται για την ανάπτυξή του και τη λαϊκή απήχησή του. Γενικά, οι περισσότερες θεωρίες υποστηρίζουν ότι ο ισλαμισμός είναι α
αντίδραση στη σχετική στέρηση, ιδιαίτερα την κοινωνική ανισότητα και την πολιτική καταπίεση. Εναλλακτική λύση
οι θεωρίες αναζητούν την απάντηση στην ισλαμιστική αναβίωση εντός των ορίων της ίδιας της θρησκείας και της
ισχυρός, υποβλητικό δυναμικό του θρησκευτικού συμβολισμού.
Το συμπέρασμα συνηγορεί υπέρ της μετάβασης πέρα από την προσέγγιση «κατήφεια και καταστροφή».
απεικονίζει τον ισλαμισμό ως μια παράνομη πολιτική έκφραση και μια πιθανή απειλή για τη Δύση ("Παλαιός
Ισλαμισμός»), και μιας πιο διαφοροποιημένης κατανόησης του τρέχοντος εκδημοκρατισμού του ισλαμιστή
κίνημα που λαμβάνει χώρα τώρα σε όλη τη Μέση Ανατολή («Νέος Ισλαμισμός»). Αυτό
Η σημασία της κατανόησης των ιδεολογικών ριζών του «Νέου Ισλαμισμού» είναι στο προσκήνιο
μαζί με την ανάγκη για ενδελεχή γνώση από πρώτο χέρι των ισλαμιστικών κινημάτων και αυτών
οπαδοί. Ως κοινωνικά κινήματα, υποστηρίζεται ότι πρέπει να δοθεί περισσότερη έμφαση
κατανοώντας τους τρόπους με τους οποίους ήταν σε θέση να εκμεταλλευτούν τις φιλοδοξίες όχι μόνο
των φτωχότερων στρωμάτων της κοινωνίας αλλά και της μεσαίας τάξης.
| Αύγουστο 20, 2010 | Σχόλια 0
STRATEGIES FOR ENGAGING POLITICAL ISLAM
SHADI HAMID
AMANDA Kadlec
Political Islam is the single most active political force in the Middle East today. Its future is intimately tied to that of the region. If the United States and the European Union are committed to supporting political reform in the region, they will need to devise concrete, coherent strategies for engaging Islamist groups. Ακόμη, the U.S. has generally been unwilling to open a dialogue with these movements. Similarly, EU engagement with Islamists has been the exception, not the rule. Where low-level contacts exist, they mainly serve information-gathering purposes, not strategic objectives. Οι ΗΠΑ. and EU have a number of programs that address economic and political development in the region – among them the Middle East Partnership Initiative (MEPI), the Millennium Challenge Corporation (MCC), the Union for the Mediterranean, and the European Neighborhood Policy (ENP) – yet they have little to say about how the challenge of Islamist political opposition fits within broader regional objectives. ΜΑΣ. and EU democracy assistance and programming are directed almost entirely to either authoritarian governments themselves or secular civil society groups with minimal support in their own societies.
The time is ripe for a reassessment of current policies. Since the terrorist attacks of September 11, 2001, supporting Middle East democracy has assumed a greater importance for Western policymakers, who see a link between lack of democracy and political violence. Greater attention has been devoted to understanding the variations within political Islam. The new American administration is more open to broadening communication with the Muslim world. Meanwhile, the vast majority of mainstream Islamist organizations – including the Muslim Brotherhood in Egypt, Jordan’s Islamic Action Front (IAF), Morocco’s Justice and Development Party (PJD), the Islamic Constitutional Movement of Kuwait, and the Yemeni Islah Party – have increasingly made support for political reform and democracy a central component in their political platforms. Επιπλέον, many have signaled strong interest in opening dialogue with U.S. and EU governments.
The future of relations between Western nations and the Middle East may be largely determined by the degree to which the former engage nonviolent Islamist parties in a broad dialogue about shared interests and objectives. There has been a recent proliferation of studies on engagement with Islamists, but few clearly address what it might entail in practice. As Zoé Nautré, visiting fellow at the German Council on Foreign Relations, puts it, “the EU is thinking about engagement but doesn’t really know how.”1 In the hope of clarifying the discussion, we distinguish between three levels of “engagement,” each with varying means and ends: low-level contacts, strategic dialogue, and partnership.
| Αύγουστο 19, 2010 | Σχόλια 0
Islamist Parties : participation without power
Malika Zeghal
Over the last two decades, social and political movements grounding their ideologies in references to Islam have sought to become legal political parties in many countries of the Middle East and North Africa. Some of these Islamist movements have been authorized to take part lawfully in electoral competition. Among the best known is Turkey’s Justice and Development Party (AKP), which won a parliamentary majority in 2002 and has led the government ever since. Morocco’s own Party of Justice and Development (PJD) has been legal since the mid- 1990s and commands a significant bloc of seats in Parliament. Στην Αίγυπτο, η Μουσουλμανική Αδελφότητα (MB) has never been authorized to form a political party, but in spite of state repression it has successfully run candidates as nominal independents in both national and local elections.
Since the early 1990s, this trend has gone hand-in-hand with official policies of limited political liberalization. Together, the two trends have occasioned a debate about whether these movements are committed to “democracy.” A vast literature has sprung up to underline the paradoxes as well as the possible risks and benefits of including Islamist parties in the electoral process. The main paradigm found in this body of writing focuses on the consequences that might ensue when Islamists use democratic instruments, and seeks to divine the “true” intentions that Islamists will manifest if they come to power.
| Αύγουστο 19, 2010 | Σχόλια 0
Επίλυση του Ισλαμιστικού Διλήμματος της Αμερικής: Lessons from South and Southeast Asia
Shadi Χαμίντ
ΜΑΣ. Οι προσπάθειες για την προώθηση της δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή έχουν από καιρό παραλύσει από το «ισλαμικό δίλημμα»: θεωρητικά, θέλουμε δημοκρατία, αλλά, στην πράξη, φόβος ότι τα ισλαμικά κόμματα θα είναι οι κύριοι ωφελούμενοι οποιουδήποτε πολιτικού ανοίγματος. Η πιο τραγική εκδήλωση αυτού ήταν η καταστροφή της Αλγερίας 1991 και 1992, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες στάθηκαν σιωπηλά, ενώ οι στρατευμένοι κοσμικοί στρατιώτες ακύρωσαν τις εκλογές αφού ένα ισλαμιστικό κόμμα κέρδισε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Πιο πρόσφατα, η κυβέρνηση Μπους υπαναχώρησε από την «ατζέντα της για την ελευθερία» αφού οι ισλαμιστές τα πήγαν εκπληκτικά καλά στις εκλογές σε ολόκληρη την περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου, Σαουδική Αραβία, και των παλαιστινιακών εδαφών.
Αλλά ακόμη και ο φόβος μας για τα ισλαμικά κόμματα -και η συνακόλουθη άρνηση να εμπλακούμε μαζί τους- ήταν ασυνεπής, ισχύει για ορισμένες χώρες αλλά όχι για άλλες. Όσο περισσότερο μια χώρα θεωρείται ζωτικής σημασίας για τα αμερικανικά συμφέροντα εθνικής ασφάλειας, τόσο λιγότερο πρόθυμες ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες να δεχτούν ισλαμιστικές ομάδες να έχουν εξέχοντα πολιτικό ρόλο εκεί. Ωστόσο, σε χώρες που θεωρούνται λιγότερο στρατηγικά σημαντικές, και όπου διακυβεύονται λιγότερα, the United States has occasionally taken a more nuanced approach. But it is precisely where more is at stake that recognizing a role for nonviolent Islamists is most important, και, here, American policy continues to fall short.
Throughout the region, the United States has actively supported autocratic regimes and given the green light for campaigns of repression against groups such as the Egyptian Muslim Brotherhood, the oldest and most influential political movement in the region. In March 2008, during what many observers consider to be the worst period of anti-Brotherhood repression since the 1960s, Secretary of State Condoleezza Rice waived a $100 million congressionally mandated reduction of military aid to Egypt. The situation in Jordan is similar. The Bush administration and the Democratic congress have hailed the country as a “model” of Arab reform at precisely the same time that it has been devising new ways to manipulate the electoral process to limit Islamist representation, and just as it held elections plagued by widespread allegations of outright fraud
and rigging.1 This is not a coincidence. Egypt and Jordan are the only two Arab countries that have signed peace treaties with Israel. Εξάλλου, they are seen as crucial to U.S. efforts to counter Iran, stabilize Iraq, and combat terrorism.
| Αύγουστο 19, 2010 | Σχόλια 0
ΙΣΛΑΜΙΣΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΣΤΟΝ ΑΡΑΒΙΚΟ ΚΟΣΜΟ: Εξερευνώντας τις Γκρίζες Ζώνες
Nathan J. καφέ, Amr Hamzawy,
Μαρίνα Ottaway
During the last decade, Islamist movements have established themselves as major political players in the Middle East. Together with the governments, Islamist movements, moderate as well as radical, will determine how the politics of the region unfold in the foreseeable future. Th ey have shown the ability not only to craft messages with widespread popular appeal but also, and most importantly, to create organizations with genuine social bases and develop coherent political strategies. Other parties,
by and large, have failed on all accounts.
Th e public in the West and, in particular, the United States, has only become aware of the importance of Islamist movements after dramatic events, such as the revolution in Iran and the assassination of President Anwar al-Sadat in Egypt. Attention has been far more sustained since the terrorist attacks of September 11, 2001. As a result, Islamist movements are widely regarded as dangerous and hostile. While such a characterization is accurate regarding organizations at the radical end of the Islamist spectrum, which are dangerous because of their willingness to resort to indiscriminate violence in pursuing their goals, it is not an accurate characterization of the many groups that have renounced or avoided violence. Because terrorist organizations pose an immediate
threat, ωστόσο, policy makers in all countries have paid disproportionate attention to the violent organizations.
It is the mainstream Islamist organizations, not the radical ones, that will have the greatest impact on the future political evolution of the Middle East. Th e radicals’ grandiose goals of re-establishing a caliphate uniting the entire Arab world, or even of imposing on individual Arab countries laws and social customs inspired by a fundamentalist interpretation of Islam are simply too far removed from today’s reality to be realized. Th is does not mean that terrorist groups are not dangerous—they could cause great loss of life even in the pursuit of impossible goals—but that they are unlikely to change the face of the Middle East. Mainstream Islamist organizations are generally a diff erent matter. Th ey already have had a powerful impact on social customs in many countries, halting and reversing secularist trends and changing the way many Arabs dress and behave. And their immediate political goal, to become a powerful force by participating in the normal politics of their country, is not an impossible one. It is already being realized in countries such as Morocco, Ιορδανία, and even Egypt, which still bans all Islamist political organizations but now has eighty-eight Muslim Brothers in the Parliament. Πολιτική, not violence, is what gives mainstream Islamists their infl uence.
| Αύγουστο 18, 2010 | Σχόλια 0
ΙΣΛΑΜΙΣΤΙΚΗ ΡΙΖΟΣΠΟΠΟΙΗΣΗ
PREFACE
RICHARD YOUNGS
MICHAEL EMERSON
Issues relating to political Islam continue to present challenges to European foreign policies in the Middle East and North Africa (MENA). As EU policy has sought to come to terms with such challenges during the last decade or so political Islam itself has evolved. Experts point to the growing complexity and variety of trends within political Islam. Some Islamist organisations have strengthened their commitment to democratic norms and engaged fully in peaceable, mainstream national politics. Others remain wedded to violent means. And still others have drifted towards a more quietist form of Islam, disengaged from political activity. Political Islam in the MENA region presents no uniform trend to European policymakers. Analytical debate has grown around the concept of ‘radicalisation’. This in turn has spawned research on the factors driving ‘de-radicalisation’, and conversely, ‘re-radicalisation’. Much of the complexity derives from the widely held view that all three of these phenomena are occurring at the same time. Even the terms themselves are contested. It has often been pointed out that the moderate–radical dichotomy fails fully to capture the nuances of trends within political Islam. Some analysts also complain that talk of ‘radicalism’ is ideologically loaded. At the level of terminology, we understand radicalisation to be associated with extremism, but views differ over the centrality of its religious–fundamentalist versus political content, and over whether the willingness to resort to violence is implied or not.
Such differences are reflected in the views held by the Islamists themselves, as well as in the perceptions of outsiders.
| Αύγουστο 17, 2010 | Σχόλια 0
IkhwanScope στο Facebook
IkhwanScope Στο Scribd
IkhwanScope στο Twitter