Όλες οι συμμετοχές στο "Συρία" Κατηγορία
Το αραβικό αύριο
ΝΤΕΪΒΙΔ Β. OTTAWAY
Οκτώβριος 6, 1981, προοριζόταν να είναι μια ημέρα εορτασμού στην Αίγυπτο. Σηματοδότησε την επέτειο της μεγαλύτερης στιγμής νίκης της Αιγύπτου σε τρεις αραβο-ισραηλινές συγκρούσεις, όταν ο αουτσάιντερ στρατός της χώρας διέσχισε τη Διώρυγα του Σουέζ τις πρώτες μέρες του 1973 Ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ και έστειλε τα ισραηλινά στρατεύματα να υποχωρούν. Σε ένα δροσερό, χωρίς σύννεφα πρωί, το στάδιο του Καΐρου ήταν κατάμεστο από αιγυπτιακές οικογένειες που είχαν έρθει για να δουν τον στρατό να δοκιμάζει τον εξοπλισμό του. Στην εξέδρα αναθεώρησης, Πρόεδρος Anwar el-Sadat,ο αρχιτέκτονας του πολέμου, παρακολουθούσε με ικανοποίηση τους άνδρες και τις μηχανές να παρελαύνουν μπροστά του. Ήμουν κοντά, ένας νεοφερμένος ξένος ανταποκριτής.Ξαφνικά, ένα από τα φορτηγά του στρατού σταμάτησε ακριβώς μπροστά από το περίπτερο της αναθεώρησης, καθώς έξι αεροσκάφη Mirage βρυχήθηκαν από πάνω σε μια ακροβατική παράσταση, ζωγραφίζοντας τον ουρανό με μακριά ίχνη κόκκινου, κίτρινος, μωβ,και πράσινο καπνό. Ο Σαντάτ σηκώθηκε όρθιος, προφανώς ετοιμαζόταν να ανταλλάξει χαιρετισμούς με ένα ακόμη σώμα αιγυπτιακών στρατευμάτων. Έγινε τέλειος στόχος για τέσσερις ισλαμιστές δολοφόνους που πήδηξαν από το φορτηγό, εισέβαλε στην εξέδρα, και έριξε το σώμα του με σφαίρες. Καθώς οι δολοφόνοι συνέχιζαν για κάτι που φαινόταν μια αιωνιότητα να ψεκάζουν τη βάση με τη θανατηφόρα φωτιά τους, Σκέφτηκα για μια στιγμή αν να χτυπήσω το έδαφος και να κινδυνεύσω να με ποδοπατήσουν μέχρι θανάτου από πανικόβλητους θεατές ή να παραμείνω στο πόδι και να ρισκάρω να πάρω μια αδέσποτη σφαίρα. Το ένστικτο μου είπε να μείνω στα πόδια μου, και η αίσθηση του δημοσιογραφικού μου καθήκοντος με ώθησε να πάω να μάθω αν ο Σαντάτ ήταν ζωντανός ή νεκρός.
| Σεπτ 26, 2010 | Σχόλια 0
Ισλάμ, Πολιτικό Ισλάμ και Αμερική
Αραβικά Insight
Είναι δυνατή η «αδελφότητα» με την Αμερική?
Χαλίλ αλ-ανάνι
«Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα επικοινωνίας με καμία Η.Π.Α. κυβέρνηση όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν τη μακροχρόνια άποψή τους για το Ισλάμ ως πραγματικό κίνδυνο, μια άποψη που βάζει τις Ηνωμένες Πολιτείες στο ίδιο σκάφος με τον σιωνιστικό εχθρό. Δεν έχουμε προσχεδιασμένες αντιλήψεις σχετικά με τον αμερικανικό λαό ή τις Η.Π.Α. κοινωνία και τις οργανώσεις πολιτών και τις δεξαμενές σκέψης της. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να επικοινωνήσουμε με τον αμερικανικό λαό, αλλά δεν καταβάλλονται επαρκείς προσπάθειες για να μας φέρουν πιο κοντά," είπε ο Δρ. Issam al-Iryan, επικεφαλής του πολιτικού τμήματος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας σε τηλεφωνική συνέντευξη.
Τα λόγια του Al-Iryan συνοψίζουν τις απόψεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας για τον αμερικανικό λαό και τις Η.Π.Α.. κυβέρνηση. Άλλα μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας θα συμφωνούσαν, όπως και ο αείμνηστος Χασάν αλ Μπάνα, που ίδρυσε την ομάδα σε 1928. Ο Αλ- Ο Μπάνα έβλεπε τη Δύση κυρίως ως σύμβολο ηθικής παρακμής. Άλλοι Σαλαφίτες - μια ισλαμική σχολή σκέψης που βασίζεται στους προγόνους ως υποδειγματικά πρότυπα - έχουν υιοθετήσει την ίδια άποψη για τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά δεν έχει την ιδεολογική ευελιξία που υποστηρίζει η Μουσουλμανική Αδελφότητα. Ενώ η Μουσουλμανική Αδελφότητα πιστεύει στη συμμετοχή των Αμερικανών στον πολιτικό διάλογο, άλλες εξτρεμιστικές ομάδες δεν βλέπουν κανένα νόημα στον διάλογο και υποστηρίζουν ότι η ισχύς είναι ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης των Ηνωμένων Πολιτειών.
| Σεπτ 15, 2010 | Σχόλια 0
ΙΣΛΑΜ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ & Η ΗΠΑ:
Ίδρυμα Κόρδοβα
Αμπντουλάχ Faliq
Εισαγωγή ,
Παρά το γεγονός ότι είναι τόσο διαχρονική όσο και πολύπλοκη συζήτηση, Το Arches Quarterly επανεξετάζει από θεολογικούς και πρακτικούς λόγους, τη σημαντική συζήτηση για τη σχέση και τη συμβατότητα μεταξύ Ισλάμ και Δημοκρατίας, όπως απηχεί στην ατζέντα ελπίδας και αλλαγής του Μπαράκ Ομπάμα. Ενώ πολλοί γιορτάζουν την άνοδο του Ομπάμα στο Οβάλ Γραφείο ως εθνική κάθαρση για τις ΗΠΑ, Άλλοι παραμένουν λιγότερο αισιόδοξοι για μια αλλαγή ιδεολογίας και προσέγγισης στη διεθνή σκηνή. Ενώ μεγάλο μέρος της έντασης και της δυσπιστίας μεταξύ του μουσουλμανικού κόσμου και των ΗΠΑ μπορεί να αποδοθεί στην προσέγγιση της προώθησης της δημοκρατίας, συνήθως ευνοούν δικτατορίες και καθεστώτα μαριονέτες που μιλούν για τις δημοκρατικές αξίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο μετασεισμός του 9/11 έχει εδραιώσει πραγματικά τους ενδοιασμούς περαιτέρω μέσω της θέσης της Αμερικής για το πολιτικό Ισλάμ. Έχει δημιουργήσει ένα τείχος αρνητικότητας όπως βρέθηκε από το worldpublicopinion.org, Συμφωνα με το οποίο 67% των Αιγυπτίων πιστεύουν ότι παγκοσμίως η Αμερική παίζει έναν «κυρίως αρνητικό» ρόλο.
Η απάντηση της Αμερικής ήταν επομένως εύστοχη. Με την εκλογή του Ομπάμα, Πολλοί σε όλο τον κόσμο εναποθέτουν τις ελπίδες τους για την ανάπτυξη ενός λιγότερο εμπόλεμου, αλλά δικαιότερη εξωτερική πολιτική απέναντι στον μουσουλμανικό κόσμο. Το τεστ για τον Ομπάμα, καθώς συζητάμε, είναι ο τρόπος με τον οποίο η Αμερική και οι σύμμαχοί της προωθούν τη δημοκρατία. Θα είναι διευκολυντικό ή επιβλητικό?
Εξάλλου, μπορεί να είναι σημαντικός ένας έντιμος μεσίτης σε παρατεταμένες ζώνες συγκρούσεων? Επιστρατεύοντας την τεχνογνωσία και τη διορατικότητα του prolifi
γ μελετητές, ακαδημαϊκοί, έμπειρους δημοσιογράφους και πολιτικούς, Το Arches Quarterly φέρνει στο φως τη σχέση μεταξύ Ισλάμ και Δημοκρατίας και τον ρόλο της Αμερικής – καθώς και τις αλλαγές που επέφερε ο Ομπάμα, στην αναζήτηση του κοινού εδάφους. Άνας Αλτικρήτη, Ο Διευθύνων Σύμβουλος του Ιδρύματος Th e Cordoba παρέχει το αρχικό παιχνίδι σε αυτή τη συζήτηση, όπου στοχάζεται τις ελπίδες και τις προκλήσεις που στηρίζονται στην πορεία του Ομπάμα. Ακολουθώντας την Αλτικρήτη, ο πρώην σύμβουλος του προέδρου Νίξον, Ο Δρ Robert Crane κάνει μια διεξοδική ανάλυση της ισλαμικής αρχής του δικαιώματος στην ελευθερία. Ανουάρ Ιμπραήμ, πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης της Μαλαισίας, εμπλουτίζει τη συζήτηση με τις πρακτικές πραγματικότητες εφαρμογής της δημοκρατίας στις κυρίαρχες μουσουλμανικές κοινωνίες, και συγκεκριμένα, στην Ινδονησία και τη Μαλαισία.
Έχουμε επίσης την Dr Shireen Hunter, του Πανεπιστημίου Georgetown, ΗΠΑ, που εξερευνά μουσουλμανικές χώρες που υστερούν στον εκδημοκρατισμό και τον εκσυγχρονισμό. Αυτό συμπληρώνεται από τον συγγραφέα της τρομοκρατίας, Η εξήγηση του Dr Nafeez Ahmed για την κρίση της μετανεωτερικότητας και της
καταστροφή της δημοκρατίας. Δόκτωρ Daud Abdullah (Διευθυντής του Middle East Media Monitor), Άλαν Χαρτ (πρώην ανταποκριτής του ITN και του BBC Panorama; συγγραφέας του Σιωνισμού: Ο πραγματικός εχθρός των Εβραίων) και ο Ασέμ Σόντος (Εκδότης της εβδομαδιαίας εφημερίδας Sawt Al Omma της Αιγύπτου) επικεντρωθείτε στον Ομπάμα και τον ρόλο του έναντι της δημοκρατίας-προώθησης στον μουσουλμανικό κόσμο, καθώς και τις σχέσεις των ΗΠΑ με το Ισραήλ και τους Αδελφούς Μουσουλμάνους.
Υπουργός Εξωτερικών, Μαλδίβες, Ο Ahmed Shaheed εικάζει για το μέλλον του Ισλάμ και της Δημοκρατίας; Cllr. Gerry Maclochlainn
– μέλος του Σιν Φέιν που έμεινε στη φυλακή για τέσσερα χρόνια για δραστηριότητες των Ρεπουμπλικανών της Ιρλανδίας και ακτιβιστής του Γκίλφορντ 4 και το Μπέρμιγχαμ 6, αντανακλάται το πρόσφατο ταξίδι του στη Γάζα όπου είδε τον αντίκτυπο της βαρβαρότητας και της αδικίας που επιβλήθηκε εναντίον των Παλαιστινίων; Δρ Marie Breen-Smyth, Διευθυντής του Κέντρου για τη Μελέτη της Ριζοσπαστικοποίησης και της Σύγχρονης Πολιτικής Βίας συζητά τις προκλήσεις της κριτικής έρευνας του πολιτικού τρόμου; Δρ Khalid al-Mubarak, συγγραφέας και θεατρικός συγγραφέας, συζητά τις προοπτικές ειρήνης στο Νταρφούρ; και τέλος ο δημοσιογράφος και ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα Ashur Shamis εξετάζει κριτικά τον εκδημοκρατισμό και την πολιτικοποίηση των μουσουλμάνων σήμερα.
Ελπίζουμε όλα αυτά να αποτελέσουν μια περιεκτική ανάγνωση και μια πηγή προβληματισμού για θέματα που μας επηρεάζουν όλους σε μια νέα αυγή ελπίδας.
Σας ευχαριστώ
| Σεπτ 07, 2010 | Σχόλια 0
Η πολιτική της Χαμάς των ΗΠΑ εμποδίζει την ειρήνη στη Μέση Ανατολή
Henry Siegman
Αποτυχημένες διμερείς συνομιλίες για το παρελθόν 16 χρόνια έχουν δείξει ότι μια ειρηνευτική συμφωνία στη Μέση Ανατολή δεν μπορεί ποτέ να επιτευχθεί από τα ίδια τα μέρη. Οι ισραηλινές κυβερνήσεις πιστεύουν ότι μπορούν να αψηφήσουν τη διεθνή καταδίκη του παράνομου αποικιακού σχεδίου τους στη Δυτική Όχθη, επειδή μπορούν να βασίζονται στις ΗΠΑ ότι θα αντιταχθούν στις διεθνείς κυρώσεις. Διμερείς συνομιλίες που δεν πλαισιώνονται από παραμέτρους που διατυπώνονται από τις ΗΠΑ (βασίζεται σε ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, τις συμφωνίες του Όσλο, την Αραβική Ειρηνευτική Πρωτοβουλία, τον «οδικό χάρτη» και άλλες προηγούμενες ισραηλινοπαλαιστινιακές συμφωνίες) δεν μπορεί να πετύχει. Η κυβέρνηση του Ισραήλ πιστεύει ότι το Κογκρέσο των ΗΠΑ δεν θα επιτρέψει σε έναν Αμερικανό πρόεδρο να εκδώσει τέτοιες παραμέτρους και να απαιτήσει την αποδοχή τους. Τι ελπίδα υπάρχει για τις διμερείς συνομιλίες που θα επαναληφθούν στην Ουάσιγκτον τον Σεπτέμβριο 2 εξαρτάται εξ ολοκλήρου από τον Πρόεδρο Ομπάμα να αποδείξει ότι αυτή η πεποίθηση είναι εσφαλμένη, και για το αν οι «προτάσεις γεφύρωσης» που έχει υποσχεθεί, εάν οι συνομιλίες φτάσουν σε αδιέξοδο, αποτελούν ευφημισμό για την υποβολή αμερικανικών παραμέτρων. Μια τέτοια πρωτοβουλία των ΗΠΑ πρέπει να προσφέρει στο Ισραήλ σιδερένιες διαβεβαιώσεις για την ασφάλειά του εντός των προ του 1967 συνόρων του, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να καταστήσει σαφές ότι αυτές οι διαβεβαιώσεις δεν είναι διαθέσιμες εάν το Ισραήλ επιμένει να αρνηθεί στους Παλαιστίνιους ένα βιώσιμο και κυρίαρχο κράτος στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα. Αυτό το έγγραφο εστιάζει στο άλλο σημαντικό εμπόδιο για μια συμφωνία μόνιμου καθεστώτος: η απουσία ενός αποτελεσματικού παλαιστίνιου συνομιλητή. Αντιμετώπιση των νόμιμων παραπόνων της Χαμάς – και όπως σημειώνεται σε πρόσφατη έκθεση της CENTCOM, Η Χαμάς έχει εύλογα παράπονα – θα μπορούσε να οδηγήσει στην επιστροφή της σε μια παλαιστινιακή κυβέρνηση συνασπισμού που θα παρείχε στο Ισραήλ έναν αξιόπιστο ειρηνευτικό εταίρο. Εάν αυτή η προσέγγιση αποτύχει λόγω της απόρριψης της Χαμάς, η ικανότητα του οργανισμού να αποτρέψει μια λογική συμφωνία που διαπραγματεύτηκαν άλλα παλαιστινιακά πολιτικά κόμματα θα έχει παρεμποδιστεί σημαντικά. Εάν η κυβέρνηση Ομπάμα δεν ηγηθεί μιας διεθνούς πρωτοβουλίας για τον καθορισμό των παραμέτρων μιας Ισραηλινο-Παλαιστινιακής συμφωνίας και την ενεργή προώθηση της παλαιστινιακής πολιτικής συμφιλίωσης, Η Ευρώπη πρέπει να το κάνει, και ελπίζω ότι η Αμερική θα ακολουθήσει. Δυστυχώς, Δεν υπάρχει ασημένια σφαίρα που να μπορεί να εγγυηθεί τον στόχο «δύο κράτη να ζήσουν δίπλα-δίπλα με ειρήνη και ασφάλεια».
Αλλά η τρέχουσα πορεία του Προέδρου Ομπάμα το αποκλείει απολύτως.
| Σεπτ 07, 2010 | Σχόλια 0
ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ
Birgit Krawietz
Helmut Reifeld
Στη σύγχρονη δυτική κοινωνία μας, Τα νομικά συστήματα που οργανώνονται από το κράτος συνήθως χαράσσουν μια διακριτική γραμμή που διαχωρίζει τη θρησκεία από το νόμο. Αντίστροφως, υπάρχουν πολλές ισλαμικές περιφερειακές κοινωνίες όπου η θρησκεία και οι νόμοι είναι τόσο στενά συνδεδεμένοι και αλληλένδετοι σήμερα όσο πριν από την έναρξη της σύγχρονης εποχής. Την ίδια στιγμή, η αναλογία στην οποία ο θρησκευτικός νόμος (σαρία στα αραβικά) και δημοσίου δικαίου (ο νόμος) αναμειγνύονται ποικίλλει από τη μια χώρα στην άλλη. Τι περισσότερο, Το καθεστώς του Ισλάμ και κατά συνέπεια του Ισλαμικού νόμου διαφέρει επίσης. Σύμφωνα με πληροφορίες που έδωσε ο Οργανισμός Ισλαμικής Διάσκεψης (OIC), υπάρχουν αυτή τη στιγμή 57 Ισλαμικά κράτη σε όλο τον κόσμο, ορίζονται ως χώρες στις οποίες το Ισλάμ είναι θρησκεία (1) το κράτος, (2) η πλειοψηφία του πληθυσμού, ή (3) μια μεγάλη μειοψηφία. Όλα αυτά επηρεάζουν την ανάπτυξη και τη μορφή του ισλαμικού νόμου.
| Σεπτ 06, 2010 | Σχόλια 0
Ισλαμικός Πολιτικός Πολιτισμός, Δημοκρατία, και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Daniel E. Τιμή
Έχει υποστηριχθεί ότι το Ισλάμ διευκολύνει τον αυταρχισμό, έρχεται σε αντίθεση με τις αξίες των δυτικών κοινωνιών, και επηρεάζει σημαντικά σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα στα μουσουλμανικά έθνη. συνεπώς, μελετητές, σχολιαστές, και κυβερνητικοί αξιωματούχοι επισημαίνουν συχνά τον «ισλαμικό φονταμενταλισμό» ως την επόμενη ιδεολογική απειλή για τις φιλελεύθερες δημοκρατίες. Αυτή η άποψη, ωστόσο, βασίζεται κυρίως στην ανάλυση κειμένων, Ισλαμική πολιτική θεωρία, και ad hoc μελέτες μεμονωμένων χωρών, που δεν λαμβάνουν υπόψη άλλους παράγοντες. Είναι ο ισχυρισμός μου ότι τα κείμενα και οι παραδόσεις του Ισλάμ, όπως αυτές των άλλων θρησκειών, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την υποστήριξη ποικίλων πολιτικών συστημάτων και πολιτικών. Οι ειδικές και περιγραφικές μελέτες για κάθε χώρα δεν μας βοηθούν να βρούμε πρότυπα που θα μας βοηθήσουν να εξηγήσουμε τις διαφορετικές σχέσεις μεταξύ του Ισλάμ και της πολιτικής στις χώρες του μουσουλμανικού κόσμου. Ως εκ τούτου, μια νέα προσέγγιση στη μελέτη του
απαιτείται σύνδεση του Ισλάμ με την πολιτική.
Προτείνω, μέσω αυστηρής αξιολόγησης της σχέσης μεταξύ του Ισλάμ, Δημοκρατία, και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε διακρατικό επίπεδο, ότι δίνεται υπερβολική έμφαση στη δύναμη του Ισλάμ ως πολιτικής δύναμης. Χρησιμοποιώ αρχικά συγκριτικές περιπτωσιολογικές μελέτες, που εστιάζουν σε παράγοντες που σχετίζονται με την αλληλεπίδραση μεταξύ ισλαμικών ομάδων και καθεστώτων, οικονομικές επιρροές, εθνοτικές διασπάσεις, και την κοινωνική ανάπτυξη, να εξηγήσει τη διαφορά στην επιρροή του Ισλάμ στην πολιτική σε οκτώ έθνη. Υποστηρίζω ότι μεγάλο μέρος της δύναμης
που αποδίδεται στο Ισλάμ ως η κινητήρια δύναμη πίσω από τις πολιτικές και τα πολιτικά συστήματα στα μουσουλμανικά έθνη μπορεί να εξηγηθεί καλύτερα από τους προαναφερθέντες παράγοντες. επίσης βρίσκω, σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση, ότι η αυξανόμενη ισχύς των ισλαμικών πολιτικών ομάδων έχει συχνά συνδεθεί με μέτρια πλουραλισμό των πολιτικών συστημάτων.
Έχω κατασκευάσει ένα ευρετήριο της ισλαμικής πολιτικής κουλτούρας, με βάση τον βαθμό στον οποίο χρησιμοποιείται ο ισλαμικός νόμος και αν και, αν είναι έτσι, πως,Δυτικές ιδέες, ιδρύματα, και τεχνολογίες εφαρμόζονται, να δοκιμάσει τη φύση της σχέσης μεταξύ Ισλάμ και δημοκρατίας και Ισλάμ και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Αυτός ο δείκτης χρησιμοποιείται στη στατιστική ανάλυση, που περιλαμβάνει ένα δείγμα είκοσι τριών κυρίως μουσουλμανικών χωρών και μια ομάδα ελέγχου είκοσι τριών μη μουσουλμανικών αναπτυσσόμενων εθνών. Εκτός από τη σύγκριση
Ισλαμικά έθνη σε μη ισλαμικά αναπτυσσόμενα έθνη, η στατιστική ανάλυση μου επιτρέπει να ελέγξω την επιρροή άλλων μεταβλητών που έχει βρεθεί ότι επηρεάζουν τα επίπεδα δημοκρατίας και την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων. Το αποτέλεσμα θα πρέπει να είναι μια πιο ρεαλιστική και ακριβής εικόνα της επιρροής του Ισλάμ στην πολιτική και τις πολιτικές.
| Σεπτ 06, 2010 | Σχόλια 0
Προκαλώντας τον αυταρχισμό, Αποικιοκρατία, και τη διχόνοια: Τα Ισλαμικά Κινήματα Πολιτικής Μεταρρύθμισης του al-Afghani και της Rida
Ahmed Ali Salem
Η παρακμή του μουσουλμανικού κόσμου προηγήθηκε του ευρωπαϊκού αποικισμού των περισσότερων
μουσουλμανικά εδάφη στο τελευταίο τέταρτο του δέκατου ένατου αιώνα και τον πρώτο
τέταρτο του εικοστού αιώνα. Συγκεκριμένα, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
η ισχύς και η παγκόσμια κατάσταση είχαν επιδεινωθεί από τον δέκατο έβδομο αιώνα.
Αλλά, πιο σημαντικό για τους μουσουλμάνους μελετητές, είχε πάψει να συνέρχεται
κάποιες βασικές απαιτήσεις της θέσης του ως χαλιφάτου, το υπέρτατο και
κυρίαρχη πολιτική οντότητα στην οποία όλοι οι μουσουλμάνοι πρέπει να είναι πιστοί.
Επομένως, κάλεσαν ορισμένοι μουσουλμάνοι λόγιοι και διανοούμενοι της αυτοκρατορίας
για πολιτική μεταρρύθμιση ακόμη και πριν από την ευρωπαϊκή καταπάτηση
μουσουλμανικά εδάφη. Οι μεταρρυθμίσεις που προέβλεπαν δεν ήταν μόνο ισλαμικές, αλλά
επίσης οθωμανική – μέσα από το οθωμανικό πλαίσιο.
Αυτοί οι μεταρρυθμιστές αντιλήφθηκαν την παρακμή του μουσουλμανικού κόσμου γενικά,
και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ειδικότερα, να είναι αποτέλεσμα αύξησης
αδιαφορία για την εφαρμογή της Σαρία (Ισλαμικός νόμος). Ωστόσο, αφού το
τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα, αυξανόμενος αριθμός μεταρρυθμιστών, μερικές φορές υποστηρίζεται
από τους Οθωμανούς σουλτάνους, άρχισε να ζητά τη μεταρρύθμιση της αυτοκρατορίας
σύγχρονες ευρωπαϊκές γραμμές. Η αποτυχία της αυτοκρατορίας να υπερασπιστεί τα εδάφη της και να
ανταποκριθεί με επιτυχία στις προκλήσεις της Δύσης μόνο τροφοδότησε περαιτέρω αυτό το κάλεσμα
για τον «εκσυγχρονισμό» της μεταρρύθμισης, που έφτασε στο αποκορύφωμά της στο κίνημα του Τανζιμάτ
στο δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα.
Άλλοι μουσουλμάνοι μεταρρυθμιστές ζήτησαν μια μέση πορεία. Από την μία,
παραδέχτηκαν ότι το χαλιφάτο έπρεπε να διαμορφωθεί σύμφωνα με το ισλαμικό
πηγές καθοδήγησης, ειδικά το Κοράνι και ο Προφήτης Μωάμεθ
διδασκαλίες (Sunnah), και ότι της ομάδας (η παγκόσμια μουσουλμανική κοινότητα)
Η ενότητα είναι ένας από τους πολιτικούς πυλώνες του Ισλάμ. Αφ 'ετέρου, συνειδητοποίησαν το
πρέπει να αναζωογονήσει την αυτοκρατορία ή να την αντικαταστήσει με μια πιο βιώσιμη. Πράγματι,
περιλαμβάνονται οι δημιουργικές τους ιδέες για μελλοντικά μοντέλα, αλλά δεν περιορίζονταν σε, ο
ΕΠΟΜΕΝΟ: αντικαθιστώντας την υπό την ηγεσία των Τούρκων Οθωμανική Αυτοκρατορία με μια υπό την ηγεσία των Αράβων
χαλιφάτο, οικοδόμηση ενός ομοσπονδιακού ή συνομοσπονδιακού μουσουλμανικού χαλιφάτου, ιδρύοντας
μια κοινοπολιτεία μουσουλμανικών ή ανατολικών εθνών, και ενίσχυση της αλληλεγγύης
και συνεργασία μεταξύ ανεξάρτητων μουσουλμανικών χωρών χωρίς δημιουργία
μια σταθερή δομή. Αυτές και παρόμοιες ιδέες αναφέρθηκαν αργότερα ως το
Μοντέλο μουσουλμανικής λίγκας, η οποία ήταν μια διατριβή-ομπρέλα για τις διάφορες προτάσεις
που σχετίζονται με το μελλοντικό χαλιφάτο.
Δύο υποστηρικτές μιας τέτοιας μεταρρύθμισης ήταν ο Jamal al-Din al-Afghani και
Μωάμεθ `Αμπντουχ, και οι δύο έπαιξαν βασικούς ρόλους στο σύγχρονο
Ισλαμικό κίνημα πολιτικής μεταρρύθμισης.1 Η απάντησή τους στη διπλή πρόκληση
αντιμετωπίζοντας τον μουσουλμανικό κόσμο στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα – ευρωπαϊκός αποικισμός
και μουσουλμανική παρακμή – ήταν ισορροπημένη. Απώτερος στόχος τους ήταν να
αναζωογονήστε την umma παρατηρώντας την ισλαμική αποκάλυψη και επωφελούμενοι
από τα επιτεύγματα της Ευρώπης. Ωστόσο, διαφώνησαν σε ορισμένες πτυχές
και μεθόδους, καθώς και τους άμεσους στόχους και στρατηγικές, της μεταρρύθμισης.
Ενώ ο αλ Αφγανί κάλεσε και αγωνίστηκε κυρίως για πολιτικές μεταρρυθμίσεις,
`Αμπντουχ, κάποτε ένας από τους στενούς του μαθητές, ανέπτυξε τις δικές του ιδέες, οι οποίες
έδωσε έμφαση στην εκπαίδευση και υπονόμευσε την πολιτική.
| Σεπτ 02, 2010 | Σχόλια 0
Η Αίγυπτος στο σημείο ανατροπής ?
David B. Ottaway
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, Έζησα στο Κάιρο ως προϊστάμενος του γραφείου της Washington Post καλύπτοντας ιστορικά γεγονότα όπως η απόσυρση του τελευταίου
Ισραηλινές δυνάμεις από αιγυπτιακό έδαφος που κατέλαβαν κατά τη διάρκεια του 1973 Ο αραβο-ισραηλινός πόλεμος και η δολοφονία του προέδρου
Anwar Sadat από ισλαμιστές φανατικούς τον Οκτώβριο 1981.
Το τελευταίο εθνικό δράμα, που είδα προσωπικά, είχε αποδειχτεί ένα κρίσιμο ορόσημο. Ανάγκασε τον διάδοχο του Σαντάτ, Χόσνι Μουμπάρακ, να στραφεί προς τα μέσα για να αντιμετωπίσει μια ισλαμιστική πρόκληση άγνωστων διαστάσεων και ουσιαστικά τερμάτισε τον ηγετικό ρόλο της Αιγύπτου στον αραβικό κόσμο.
Ο Μουμπάρακ έδειξε αμέσως ότι είναι πολύ προσεκτικός, ηγέτης χωρίς φαντασία, τρελά αντιδραστικός παρά προληπτικός στην αντιμετώπιση των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων που κατακλύζουν το έθνος του, όπως η εκρηκτική πληθυσμιακή του αύξηση (1.2 εκατομμύρια περισσότεροι Αιγύπτιοι το χρόνο) και οικονομική παρακμή.
Σε μια σειρά τεσσάρων μερών της Washington Post που γράφτηκε καθώς έφευγα νωρίς 1985, Παρατήρησα ότι ο νέος Αιγύπτιος ηγέτης ήταν ακόμα λίγο πολύ
ένα απόλυτο αίνιγμα για τους δικούς του ανθρώπους, χωρίς να προσφέρει όραμα και να διοικεί αυτό που φαινόταν ένα κρατικό πλοίο χωρίς τιμόνι. Η σοσιαλιστική οικονομία
κληρονόμησε από την εποχή του προέδρου Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ (1952 προς το 1970) ήταν ένα χάος. το νόμισμα της χώρας, η λίρα, λειτουργούσε
σε οκτώ διαφορετικές συναλλαγματικές ισοτιμίες; τα κρατικά της εργοστάσια ήταν μη παραγωγικά, μη ανταγωνιστική και βαθιά στο χρέος; και η κυβέρνηση οδεύει προς τη χρεοκοπία εν μέρει λόγω των επιδοτήσεων για τρόφιμα, η ηλεκτρική ενέργεια και η βενζίνη κατανάλωναν το ένα τρίτο ($7 δισεκατομμύριο) του προϋπολογισμού του. Το Κάιρο είχε βυθιστεί σε ένα απελπιστικό τέλμα αδιέξοδης κυκλοφορίας και γεμάτη ανθρωπότητα - 12 εκατομμύρια άνθρωποι στριμώχτηκαν σε μια στενή ζώνη γης που συνορεύει με τον ποταμό Νείλο, τα περισσότερα ζωντανά μάγουλα με το τράνταγμα σε ακατάστατες κατοικίες στις ολοένα διευρυνόμενες φτωχογειτονιές της πόλης.
| Σεπτ 02, 2010 | Σχόλια 0
Μουσουλμανικό Αρχιπέλαγος
max L. Ακαθάριστο
Αυτό το βιβλίο έχει δημιουργηθεί πολλά χρόνια, όπως εξηγεί ο συγγραφέας στον Πρόλογό του, αν και έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του πραγματικού κειμένου κατά τη διάρκεια της χρονιάς του ως ανώτερος ερευνητής στο Κέντρο για την Έρευνα Στρατηγικής Νοημοσύνης. Ο συγγραφέας ήταν για πολλά χρόνια κοσμήτορας της Σχολής Σπουδών Πληροφοριών στο Joint Military Intelligence College. Ακόμα κι αν φαίνεται ότι το βιβλίο θα μπορούσε να είχε γραφτεί από οποιονδήποτε καλό ιστορικό ή ειδικό της περιοχής της Νοτιοανατολικής Ασίας, αυτό το έργο φωτίζεται από τις περισσότερες από τρεις δεκαετίες υπηρεσίας του συγγραφέα στην εθνική κοινότητα πληροφοριών. Η περιφερειακή του εμπειρογνωμοσύνη έχει συχνά εφαρμοστεί σε ειδικές αξιολογήσεις για την Κοινότητα. Με γνώση του Ισλάμ απαράμιλλη μεταξύ των συνομηλίκων του και μια αστείρευτη δίψα για τον καθορισμό του τρόπου με τον οποίο θα μπορούσαν να παίζουν οι στόχοι αυτής της θρησκείας σε τομείς μακριά από το επίκεντρο της τρέχουσας προσοχής των περισσότερων πολιτικών, ο συγγραφέας έχει εκμεταλλευτεί στο έπακρο αυτήν την ευκαιρία για να γνωρίσει την Κοινότητα των Πληροφοριών και το ευρύτερο αναγνωστικό κοινό με τη στρατηγική εκτίμηση μιας περιοχής στη δίνη του συμφιλίωσης κοσμικών και θρησκευτικών δυνάμεων.
Αυτή η δημοσίευση έχει εγκριθεί για απεριόριστη διανομή από το Office of Security Review, Υπουργείο Άμυνας.
| Αύγουστο 27, 2010 | Σχόλια 0
Η δημοκρατία στην ισλαμική πολιτική σκέψη
Azzam S. Tamimi
Democracy has preoccupied Arab political thinkers since the dawn of the modern Arab renaissance about two centuries ago. Since then, the concept of democracy has changed and developed under the influence of a variety of social and political developments.The discussion of democracy in Arab Islamic literature can be traced back to Rifa’a Tahtawi, the father of Egyptian democracy according to Lewis Awad,[3] who shortly after his return to Cairo from Paris published his first book, Takhlis Al-Ibriz Ila Talkhis Bariz, σε 1834. The book summarized his observations of the manners and customs of the modern French,[4] and praised the concept of democracy as he saw it in France and as he witnessed its defence and reassertion through the 1830 Revolution against King Charles X.[5] Tahtawi tried to show that the democratic concept he was explaining to his readers was compatible with the law of Islam. He compared political pluralism to forms of ideological and jurisprudential pluralism that existed in the Islamic experience:
Religious freedom is the freedom of belief, of opinion and of sect, provided it does not contradict the fundamentals of religion . . . The same would apply to the freedom of political practice and opinion by leading administrators, who endeavour to interpret and apply rules and provisions in accordance with the laws of their own countries. Kings and ministers are licensed in the realm of politics to pursue various routes that in the end serve one purpose: good administration and justice.[6] One important landmark in this regard was the contribution of Khairuddin At-Tunisi (1810- 99), leader of the 19th-century reform movement in Tunisia, who, σε 1867, formulated a general plan for reform in a book entitled Aqwam Al-Masalik Fi Taqwim Al- Mamalik (The Straight Path to Reforming Governments). The main preoccupation of the book was in tackling the question of political reform in the Arab world. While appealing to politicians and scholars of his time to seek all possible means in order to improve the status of the
community and develop its civility, he warned the general Muslim public against shunning the experiences of other nations on the basis of the misconception that all the writings, inventions, experiences or attitudes of non-Muslims should be rejected or disregarded.
Khairuddin further called for an end to absolutist rule, which he blamed for the oppression of nations and the destruction of civilizations.
| Αύγουστο 27, 2010 | Σχόλια 0
Ισλαμικός Πολιτικός Πολιτισμός, Δημοκρατία, και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Daniel E. Τιμή
Έχει υποστηριχθεί ότι το Ισλάμ διευκολύνει τον αυταρχισμό, έρχεται σε αντίθεση με το
αξίες των δυτικών κοινωνιών, και επηρεάζει σημαντικά σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα
στα μουσουλμανικά έθνη. συνεπώς, μελετητές, σχολιαστές, και κυβέρνηση
Οι αξιωματούχοι συχνά επισημαίνουν τον «ισλαμικό φονταμενταλισμό» ως τον επόμενο
ιδεολογική απειλή για τις φιλελεύθερες δημοκρατίες. Αυτή η άποψη, ωστόσο, βασίζεται πρωτίστως
για την ανάλυση των κειμένων, Ισλαμική πολιτική θεωρία, και ad hoc μελέτες
επιμέρους χωρών, που δεν λαμβάνουν υπόψη άλλους παράγοντες. Είναι ο ισχυρισμός μου
ότι τα κείμενα και οι παραδόσεις του Ισλάμ, όπως αυτές των άλλων θρησκειών,
μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την υποστήριξη ποικίλων πολιτικών συστημάτων και πολιτικών. Χώρα
συγκεκριμένες και περιγραφικές μελέτες δεν μας βοηθούν να βρούμε μοτίβα που θα βοηθήσουν
εξηγούμε τις διαφορετικές σχέσεις μεταξύ του Ισλάμ και της πολιτικής
χώρες του μουσουλμανικού κόσμου. Ως εκ τούτου, μια νέα προσέγγιση στη μελέτη του
απαιτείται σύνδεση του Ισλάμ με την πολιτική.
Προτείνω, μέσω αυστηρής αξιολόγησης της σχέσης μεταξύ του Ισλάμ,
Δημοκρατία, και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε διακρατικό επίπεδο, αυτό πάρα πολύ
δίνεται έμφαση στη δύναμη του Ισλάμ ως πολιτικής δύναμης. εγώ πρώτος
χρησιμοποιήστε συγκριτικές περιπτωσιολογικές μελέτες, που εστιάζουν σε παράγοντες που σχετίζονται με την αλληλεπίδραση
μεταξύ ισλαμικών ομάδων και καθεστώτων, οικονομικές επιρροές, εθνοτικές διασπάσεις,
και την κοινωνική ανάπτυξη, να εξηγήσει τη διακύμανση στην επιρροή του
Το Ισλάμ για την πολιτική σε οκτώ έθνη.
| Αύγουστο 24, 2010 | Σχόλια 0
Ισλαμικός Πολιτικός Πολιτισμός, Δημοκρατία, και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Daniel E. Τιμή
Έχει υποστηριχθεί ότι το Ισλάμ διευκολύνει τον αυταρχισμό, έρχεται σε αντίθεση με το
αξίες των δυτικών κοινωνιών, και επηρεάζει σημαντικά σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα
στα μουσουλμανικά έθνη. συνεπώς, μελετητές, σχολιαστές, και κυβέρνηση
Οι αξιωματούχοι συχνά επισημαίνουν τον «ισλαμικό φονταμενταλισμό» ως τον επόμενο
ιδεολογική απειλή για τις φιλελεύθερες δημοκρατίες. Αυτή η άποψη, ωστόσο, βασίζεται πρωτίστως
για την ανάλυση των κειμένων, Ισλαμική πολιτική θεωρία, και ad hoc μελέτες
επιμέρους χωρών, που δεν λαμβάνουν υπόψη άλλους παράγοντες. Είναι ο ισχυρισμός μου
ότι τα κείμενα και οι παραδόσεις του Ισλάμ, όπως αυτές των άλλων θρησκειών,
μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την υποστήριξη ποικίλων πολιτικών συστημάτων και πολιτικών. Χώρα
συγκεκριμένες και περιγραφικές μελέτες δεν μας βοηθούν να βρούμε μοτίβα που θα βοηθήσουν
εξηγούμε τις διαφορετικές σχέσεις μεταξύ του Ισλάμ και της πολιτικής
χώρες του μουσουλμανικού κόσμου. Ως εκ τούτου, μια νέα προσέγγιση στη μελέτη του
απαιτείται σύνδεση του Ισλάμ με την πολιτική.
Προτείνω, μέσω αυστηρής αξιολόγησης της σχέσης μεταξύ του Ισλάμ,
Δημοκρατία, και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε διακρατικό επίπεδο, αυτό πάρα πολύ
δίνεται έμφαση στη δύναμη του Ισλάμ ως πολιτικής δύναμης. εγώ πρώτος
χρησιμοποιήστε συγκριτικές περιπτωσιολογικές μελέτες, που εστιάζουν σε παράγοντες που σχετίζονται με την αλληλεπίδραση
μεταξύ ισλαμικών ομάδων και καθεστώτων, οικονομικές επιρροές, εθνοτικές διασπάσεις,
και την κοινωνική ανάπτυξη, να εξηγήσει τη διακύμανση στην επιρροή του
Το Ισλάμ για την πολιτική σε οκτώ έθνη.
| Αύγουστο 22, 2010 | Σχόλια 0
Τα Ισλαμικά Κόμματα της Αντιπολίτευσης και το Δυναμικό για δέσμευση της ΕΕ
Toby Archer
Heidi Huuhtanen
Υπό το πρίσμα της αυξανόμενης σημασίας των ισλαμιστικών κινημάτων στον μουσουλμανικό κόσμο και
τον τρόπο που η ριζοσπαστικοποίηση έχει επηρεάσει τα παγκόσμια γεγονότα από τις αρχές του αιώνα, το
Είναι σημαντικό για την ΕΕ να αξιολογήσει τις πολιτικές της έναντι των παραγόντων που μπορεί να είναι χαλαρά
αποκαλείται «ισλαμικός κόσμος». Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να ρωτήσετε εάν και πώς να συμμετάσχετε
με τις διάφορες ισλαμιστικές ομάδες.
Αυτό παραμένει αμφιλεγόμενο ακόμη και εντός της ΕΕ. Μερικοί πιστεύουν ότι το Ισλαμικό εκτιμά αυτό
που βρίσκονται πίσω από τα ισλαμιστικά κόμματα είναι απλώς ασυμβίβαστα με τα δυτικά ιδανικά της δημοκρατίας και
ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ άλλοι βλέπουν τη δέσμευση ως ρεαλιστική αναγκαιότητα λόγω της αυξανόμενης
εγχώρια σημασία των ισλαμιστικών κομμάτων και η αυξανόμενη εμπλοκή τους στη διεθνή
υποθέσεων. Μια άλλη προοπτική είναι ότι ο εκδημοκρατισμός στον μουσουλμανικό κόσμο θα αυξηθεί
ευρωπαϊκή ασφάλεια. Η εγκυρότητα αυτών και άλλων επιχειρημάτων σχετικά με το αν και πώς το
Η ΕΕ πρέπει να δεσμευτεί μπορεί να δοκιμαστεί μόνο με τη μελέτη των διαφορετικών ισλαμιστικών κινημάτων και
τις πολιτικές τους συνθήκες, χώρα ανά χώρα.
Ο εκδημοκρατισμός αποτελεί κεντρικό θέμα των δράσεων κοινής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, όπως στρώθηκε
στο άρθρο 11 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πολλά από τα κράτη που εξετάζονται σε αυτό
έκθεση δεν είναι δημοκρατική, ή όχι πλήρως δημοκρατικά. Στις περισσότερες από αυτές τις χώρες, Ισλαμιστής
κόμματα και κινήματα αποτελούν σημαντική αντίθεση στα κυρίαρχα καθεστώτα, και
σε ορισμένες αποτελούν το μεγαλύτερο αντιπολιτευτικό μπλοκ. Οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες έπρεπε εδώ και καιρό
να αντιμετωπίσει κυβερνητικά καθεστώτα που είναι αυταρχικά, αλλά είναι νέο φαινόμενο να πατάς
για δημοκρατική μεταρρύθμιση σε κράτη όπου θα μπορούσαν να έχουν οι πιο πιθανοί δικαιούχοι, από το
άποψη της ΕΕ, διαφορετικές και μερικές φορές προβληματικές προσεγγίσεις της δημοκρατίας και της
σχετικές αξίες, όπως τα δικαιώματα των μειονοτήτων και των γυναικών και το κράτος δικαίου. Αυτές οι χρεώσεις είναι
συχνά στράφηκε ενάντια στα ισλαμιστικά κινήματα, Επομένως, είναι σημαντικό για τους ευρωπαίους φορείς χάραξης πολιτικής
έχουν ακριβή εικόνα των πολιτικών και των φιλοσοφιών των πιθανών εταίρων.
Οι εμπειρίες από διαφορετικές χώρες τείνουν να υποδηλώνουν ότι όσο περισσότερη ελευθερία είναι ισλαμιστές
επιτρέπονται τα πάρτι, τόσο πιο μετριοπαθείς είναι στις πράξεις και τις ιδέες τους. Σε ΠΟΛΛΟΥΣ
υποθέσεις ισλαμιστικά κόμματα και ομάδες έχουν εδώ και καιρό απομακρυνθεί από τον αρχικό τους στόχο
για την ίδρυση ενός ισλαμικού κράτους που θα διέπεται από τον ισλαμικό νόμο, και έχουν καταλήξει να δέχονται βασικά
δημοκρατικές αρχές του εκλογικού ανταγωνισμού για την εξουσία, η ύπαρξη άλλων πολιτικών
συναγωνιστές, και τον πολιτικό πλουραλισμό.
| Αύγουστο 21, 2010 | Σχόλια 0
Το πολιτικό Ισλάμ στη Μέση Ανατολή
είναι Knudsen
Αυτή η έκθεση παρέχει μια εισαγωγή σε επιλεγμένες πτυχές του φαινομένου συνήθως
αναφέρεται ως «πολιτικό Ισλάμ». Η έκθεση δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη Μέση Ανατολή, σε
ιδιαίτερα τις λεβεντινές χώρες, και σκιαγραφεί δύο πτυχές του ισλαμιστικού κινήματος που μπορεί
θεωρούνται πολικά αντίθετα: δημοκρατία και πολιτική βία. Στην τρίτη ενότητα η αναφορά
ανασκοπεί μερικές από τις κύριες θεωρίες που χρησιμοποιούνται για να εξηγήσουν την ισλαμική αναζωπύρωση στη Μέση Ανατολή
(Εικόνα 1). Σε επιστολή, η έκθεση δείχνει ότι το Ισλάμ δεν χρειάζεται να είναι ασυμβίβαστο με τη δημοκρατία και
ότι υπάρχει μια τάση να παραμελείται το γεγονός ότι πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής υπήρξαν
επιδόθηκε σε μια βάναυση καταστολή των ισλαμιστικών κινημάτων, προκαλώντας τους, κάποιοι υποστηρίζουν, να αναλάβουν
όπλα κατά του κράτους, και πιο σπάνια, ξένες χώρες. Η χρήση πολιτικής βίας είναι
ευρέως διαδεδομένη στη Μέση Ανατολή, αλλά δεν είναι ούτε παράλογο ούτε παράλογο. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα
Ισλαμιστικές ομάδες γνωστές για τη χρήση βίας έχουν μετατραπεί σε ειρηνική πολιτική
κόμματα που συμμετείχαν με επιτυχία στις δημοτικές και εθνικές εκλογές. Παρόλα αυτά, ο ισλαμιστής
Η αναβίωση στη Μέση Ανατολή παραμένει εν μέρει ανεξήγητη παρά τις επιδιώξεις ορισμένων θεωριών
ευθύνεται για την ανάπτυξή του και τη λαϊκή απήχησή του. Γενικά, οι περισσότερες θεωρίες υποστηρίζουν ότι ο ισλαμισμός είναι α
αντίδραση στη σχετική στέρηση, ιδιαίτερα την κοινωνική ανισότητα και την πολιτική καταπίεση. Εναλλακτική λύση
οι θεωρίες αναζητούν την απάντηση στην ισλαμιστική αναβίωση εντός των ορίων της ίδιας της θρησκείας και της
ισχυρός, υποβλητικό δυναμικό του θρησκευτικού συμβολισμού.
Το συμπέρασμα συνηγορεί υπέρ της μετάβασης πέρα από την προσέγγιση «κατήφεια και καταστροφή».
απεικονίζει τον ισλαμισμό ως μια παράνομη πολιτική έκφραση και μια πιθανή απειλή για τη Δύση ("Παλαιός
Ισλαμισμός»), και μιας πιο διαφοροποιημένης κατανόησης του τρέχοντος εκδημοκρατισμού του ισλαμιστή
κίνημα που λαμβάνει χώρα τώρα σε όλη τη Μέση Ανατολή («Νέος Ισλαμισμός»). Αυτό
Η σημασία της κατανόησης των ιδεολογικών ριζών του «Νέου Ισλαμισμού» είναι στο προσκήνιο
μαζί με την ανάγκη για ενδελεχή γνώση από πρώτο χέρι των ισλαμιστικών κινημάτων και αυτών
οπαδοί. Ως κοινωνικά κινήματα, υποστηρίζεται ότι πρέπει να δοθεί περισσότερη έμφαση
κατανοώντας τους τρόπους με τους οποίους ήταν σε θέση να εκμεταλλευτούν τις φιλοδοξίες όχι μόνο
των φτωχότερων στρωμάτων της κοινωνίας αλλά και της μεσαίας τάξης.
| Αύγουστο 20, 2010 | Σχόλια 0
STRATEGIES FOR ENGAGING POLITICAL ISLAM
SHADI HAMID
AMANDA Kadlec
Political Islam is the single most active political force in the Middle East today. Its future is intimately tied to that of the region. If the United States and the European Union are committed to supporting political reform in the region, they will need to devise concrete, coherent strategies for engaging Islamist groups. Ακόμη, the U.S. has generally been unwilling to open a dialogue with these movements. Similarly, EU engagement with Islamists has been the exception, not the rule. Where low-level contacts exist, they mainly serve information-gathering purposes, not strategic objectives. Οι ΗΠΑ. and EU have a number of programs that address economic and political development in the region – among them the Middle East Partnership Initiative (MEPI), the Millennium Challenge Corporation (MCC), the Union for the Mediterranean, and the European Neighborhood Policy (ENP) – yet they have little to say about how the challenge of Islamist political opposition fits within broader regional objectives. ΜΑΣ. and EU democracy assistance and programming are directed almost entirely to either authoritarian governments themselves or secular civil society groups with minimal support in their own societies.
The time is ripe for a reassessment of current policies. Since the terrorist attacks of September 11, 2001, supporting Middle East democracy has assumed a greater importance for Western policymakers, who see a link between lack of democracy and political violence. Greater attention has been devoted to understanding the variations within political Islam. The new American administration is more open to broadening communication with the Muslim world. Meanwhile, the vast majority of mainstream Islamist organizations – including the Muslim Brotherhood in Egypt, Jordan’s Islamic Action Front (IAF), Morocco’s Justice and Development Party (PJD), the Islamic Constitutional Movement of Kuwait, and the Yemeni Islah Party – have increasingly made support for political reform and democracy a central component in their political platforms. Επιπλέον, many have signaled strong interest in opening dialogue with U.S. and EU governments.
The future of relations between Western nations and the Middle East may be largely determined by the degree to which the former engage nonviolent Islamist parties in a broad dialogue about shared interests and objectives. There has been a recent proliferation of studies on engagement with Islamists, but few clearly address what it might entail in practice. As Zoé Nautré, visiting fellow at the German Council on Foreign Relations, puts it, “the EU is thinking about engagement but doesn’t really know how.”1 In the hope of clarifying the discussion, we distinguish between three levels of “engagement,” each with varying means and ends: low-level contacts, strategic dialogue, and partnership.
| Αύγουστο 19, 2010 | Σχόλια 0
ΙΣΛΑΜΙΣΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΣΤΟΝ ΑΡΑΒΙΚΟ ΚΟΣΜΟ: Εξερευνώντας τις Γκρίζες Ζώνες
Nathan J. καφέ, Amr Hamzawy,
Μαρίνα Ottaway
During the last decade, Islamist movements have established themselves as major political players in the Middle East. Together with the governments, Islamist movements, moderate as well as radical, will determine how the politics of the region unfold in the foreseeable future. Th ey have shown the ability not only to craft messages with widespread popular appeal but also, and most importantly, to create organizations with genuine social bases and develop coherent political strategies. Other parties,
by and large, have failed on all accounts.
Th e public in the West and, in particular, the United States, has only become aware of the importance of Islamist movements after dramatic events, such as the revolution in Iran and the assassination of President Anwar al-Sadat in Egypt. Attention has been far more sustained since the terrorist attacks of September 11, 2001. As a result, Islamist movements are widely regarded as dangerous and hostile. While such a characterization is accurate regarding organizations at the radical end of the Islamist spectrum, which are dangerous because of their willingness to resort to indiscriminate violence in pursuing their goals, it is not an accurate characterization of the many groups that have renounced or avoided violence. Because terrorist organizations pose an immediate
threat, ωστόσο, policy makers in all countries have paid disproportionate attention to the violent organizations.
It is the mainstream Islamist organizations, not the radical ones, that will have the greatest impact on the future political evolution of the Middle East. Th e radicals’ grandiose goals of re-establishing a caliphate uniting the entire Arab world, or even of imposing on individual Arab countries laws and social customs inspired by a fundamentalist interpretation of Islam are simply too far removed from today’s reality to be realized. Th is does not mean that terrorist groups are not dangerous—they could cause great loss of life even in the pursuit of impossible goals—but that they are unlikely to change the face of the Middle East. Mainstream Islamist organizations are generally a diff erent matter. Th ey already have had a powerful impact on social customs in many countries, halting and reversing secularist trends and changing the way many Arabs dress and behave. And their immediate political goal, to become a powerful force by participating in the normal politics of their country, is not an impossible one. It is already being realized in countries such as Morocco, Ιορδανία, and even Egypt, which still bans all Islamist political organizations but now has eighty-eight Muslim Brothers in the Parliament. Πολιτική, not violence, is what gives mainstream Islamists their infl uence.
| Αύγουστο 18, 2010 | Σχόλια 0
IkhwanScope στο Facebook
IkhwanScope Στο Scribd
IkhwanScope στο Twitter