Όλες οι συμμετοχές στο "Ιορδανίας MB" Κατηγορία
Ισλάμ, Πολιτικό Ισλάμ και Αμερική
Αραβικά Insight
Είναι δυνατή η «αδελφότητα» με την Αμερική?
Χαλίλ αλ-ανάνι
«Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα επικοινωνίας με καμία Η.Π.Α. κυβέρνηση όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν τη μακροχρόνια άποψή τους για το Ισλάμ ως πραγματικό κίνδυνο, μια άποψη που βάζει τις Ηνωμένες Πολιτείες στο ίδιο σκάφος με τον σιωνιστικό εχθρό. Δεν έχουμε προσχεδιασμένες αντιλήψεις σχετικά με τον αμερικανικό λαό ή τις Η.Π.Α. κοινωνία και τις οργανώσεις πολιτών και τις δεξαμενές σκέψης της. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να επικοινωνήσουμε με τον αμερικανικό λαό, αλλά δεν καταβάλλονται επαρκείς προσπάθειες για να μας φέρουν πιο κοντά," είπε ο Δρ. Issam al-Iryan, επικεφαλής του πολιτικού τμήματος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας σε τηλεφωνική συνέντευξη.
Τα λόγια του Al-Iryan συνοψίζουν τις απόψεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας για τον αμερικανικό λαό και τις Η.Π.Α.. κυβέρνηση. Άλλα μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας θα συμφωνούσαν, όπως και ο αείμνηστος Χασάν αλ Μπάνα, που ίδρυσε την ομάδα σε 1928. Ο Αλ- Ο Μπάνα έβλεπε τη Δύση κυρίως ως σύμβολο ηθικής παρακμής. Άλλοι Σαλαφίτες - μια ισλαμική σχολή σκέψης που βασίζεται στους προγόνους ως υποδειγματικά πρότυπα - έχουν υιοθετήσει την ίδια άποψη για τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά δεν έχει την ιδεολογική ευελιξία που υποστηρίζει η Μουσουλμανική Αδελφότητα. Ενώ η Μουσουλμανική Αδελφότητα πιστεύει στη συμμετοχή των Αμερικανών στον πολιτικό διάλογο, άλλες εξτρεμιστικές ομάδες δεν βλέπουν κανένα νόημα στον διάλογο και υποστηρίζουν ότι η ισχύς είναι ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης των Ηνωμένων Πολιτειών.
| Σεπτ 15, 2010 | Σχόλια 0
Επανεξέταση του ισλαμισμού
MAHA Azzam
Υπάρχει μια κρίση πολιτικής και ασφάλειας γύρω από αυτό που αναφέρεται ως ισλαμισμός, μια κρίση της οποίας οι προηγούμενες προηγούνται εδώ και πολύ καιρό 9/11. Στο παρελθόν 25 χρόνια, έχουν δοθεί διαφορετικές έμφαση στον τρόπο εξήγησης και καταπολέμησης του ισλαμισμού. Αναλυτές και υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής
in the 1980s and 1990s spoke of the root causes of Islamic militancy as being economic malaise and marginalization. More recently there has been a focus on political reform as a means of undermining the appeal of radicalism. Increasingly today, the ideological and religious aspects of Islamism need to be addressed because they have become features of a wider political and security debate. Whether in connection with Al-Qaeda terrorism, political reform in the Muslim world, the nuclear issue in Iran or areas of crisis such as Palestine or Lebanon, it has become commonplace to fi nd that ideology and religion are used by opposing parties as sources of legitimization, inspiration and enmity.
Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο σήμερα από τον αυξανόμενο ανταγωνισμό και τον φόβο για το Ισλάμ στη Δύση εξαιτίας των τρομοκρατικών επιθέσεων που με τη σειρά τους προσκρούουν στη στάση απέναντι στη μετανάστευση, θρησκεία και πολιτισμό. Τα όρια της umma ή της κοινότητας των πιστών έχουν εκτείνεται πέρα από τα μουσουλμανικά κράτη έως τις ευρωπαϊκές πόλεις. Το umma δυνητικά υπάρχει όπου υπάρχουν μουσουλμανικές κοινότητες. Η κοινή αίσθηση του ανήκειν σε μια κοινή πίστη αυξάνεται σε ένα περιβάλλον όπου η αίσθηση της ένταξης στη γύρω κοινότητα είναι ασαφής και όπου οι διακρίσεις μπορεί να είναι εμφανείς. Όσο μεγαλύτερη είναι η απόρριψη των αξιών της κοινωνίας,
είτε στη Δύση είτε ακόμα και σε ένα μουσουλμανικό κράτος, τόσο μεγαλύτερη είναι η εδραίωση της ηθικής δύναμης του Ισλάμ ως πολιτιστικής ταυτότητας και συστήματος αξιών.
Μετά τις βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο στις 7 Ιούλιος 2005 έγινε πιο εμφανές ότι ορισμένοι νέοι ισχυρίζονταν τη θρησκευτική δέσμευση ως τρόπο έκφρασης της εθνότητας. Οι δεσμοί μεταξύ των μουσουλμάνων σε όλο τον κόσμο και η αντίληψή τους ότι οι μουσουλμάνοι είναι ευάλωτοι έχουν οδηγήσει πολλούς σε πολύ διαφορετικά μέρη του κόσμου να συγχωνεύσουν τις δικές τους τοπικές δυσκολίες στην ευρύτερη μουσουλμανική., έχοντας ταυτιστεί πολιτισμικά, είτε κατά κύριο λόγο είτε εν μέρει, με ένα ευρέως καθορισμένο Ισλάμ.
| Σεπτ 06, 2010 | Σχόλια 0
Ισλάμ και Δημοκρατία
ITAC
Αν κάποιος διαβάζει τον Τύπο ή ακούει σχολιαστές διεθνών υποθέσεων, Λέγεται συχνά –και ακόμη πιο συχνά υπονοείται αλλά δεν λέγεται– ότι το Ισλάμ δεν είναι συμβατό με τη δημοκρατία. Στη δεκαετία του ενενήντα, Ο Samuel Huntington πυροδότησε μια πνευματική καταιγίδα όταν δημοσίευσε το The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order, στο οποίο παρουσιάζει τις προβλέψεις του για τον κόσμο – γράψτε μεγάλα. Στην πολιτική σφαίρα, σημειώνει ότι ενώ η Τουρκία και το Πακιστάν μπορεί να έχουν κάποια μικρή αξίωση για «δημοκρατική νομιμότητα», όλες οι άλλες «... οι μουσουλμανικές χώρες ήταν σε μεγάλο βαθμό μη δημοκρατικές: μοναρχίες, μονοκομματικά συστήματα, στρατιωτικά καθεστώτα, προσωπικές δικτατορίες ή κάποιος συνδυασμός αυτών, συνήθως αναπαύεται σε περιορισμένη οικογένεια, φυλή, ή φυλετική βάση». Η προϋπόθεση στην οποία βασίζεται το επιχείρημά του είναι ότι όχι μόνο «δεν είναι σαν εμάς», Στην πραγματικότητα αντιτίθενται στις βασικές δημοκρατικές μας αξίες. Αυτος πιστευει, όπως και άλλοι, ότι ενώ η ιδέα του δυτικού εκδημοκρατισμού αντιστέκεται σε άλλα μέρη του κόσμου, η αντιπαράθεση είναι πιο αξιοσημείωτη σε εκείνες τις περιοχές όπου το Ισλάμ είναι η κυρίαρχη πίστη.
Το επιχείρημα έχει γίνει και από την άλλη πλευρά. Ένας Ιρανός θρησκευτικός λόγιος, αντανακλώντας μια συνταγματική κρίση των αρχών του εικοστού αιώνα στη χώρα του, δήλωσε ότι το Ισλάμ και η δημοκρατία δεν είναι συμβατά επειδή οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι και ότι ένα νομοθετικό σώμα είναι περιττό λόγω της περιεκτικής φύσης του ισλαμικού θρησκευτικού νόμου. Παρόμοια θέση είχε πιο πρόσφατα ο Ali Belhadj, ένας Αλγερινός δάσκαλος γυμνασίου, κήρυκας και (Στο πλαίσιο αυτό) αρχηγός του FIS, όταν δήλωνε «η δημοκρατία δεν ήταν ισλαμική έννοια». Ίσως η πιο δραματική δήλωση προς αυτή την κατεύθυνση ήταν αυτή του Abu Musab al-Zarqawi, αρχηγός των σουνιτών ανταρτών στο Ιράκ που, όταν έρχεται αντιμέτωπος με την προοπτική εκλογών, κατήγγειλε τη δημοκρατία ως «μια κακή αρχή».
Σύμφωνα όμως με ορισμένους μουσουλμάνους μελετητές, Η δημοκρατία παραμένει ένα σημαντικό ιδανικό στο Ισλάμ, με την επιφύλαξη ότι υπόκειται πάντα στον θρησκευτικό νόμο. Η έμφαση στην ύψιστη θέση της σαρία είναι στοιχείο σχεδόν κάθε ισλαμικού σχολίου για τη διακυβέρνηση, μετριοπαθείς ή εξτρεμιστές. Μόνο αν ο ηγεμόνας, που λαμβάνει την εξουσία του από τον Θεό, περιορίζει τις ενέργειές του στην «εποπτεία της διοίκησης της σαρία» εάν πρέπει να υπακούει. Αν κάνει κάτι άλλο εκτός από αυτό, είναι άπιστος και οι αφοσιωμένοι μουσουλμάνοι πρέπει να επαναστατήσουν εναντίον του. Εδώ βρίσκεται η αιτιολόγηση για μεγάλο μέρος της βίας που έχει ταλαιπωρήσει τον μουσουλμανικό κόσμο σε αγώνες όπως αυτός που επικρατούσε στην Αλγερία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90
| Σεπτ 04, 2010 | Σχόλια 0
Ισλαμικός Πολιτικός Πολιτισμός, Δημοκρατία, και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Daniel E. Τιμή
Έχει υποστηριχθεί ότι το Ισλάμ διευκολύνει τον αυταρχισμό, έρχεται σε αντίθεση με το
αξίες των δυτικών κοινωνιών, και επηρεάζει σημαντικά σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα
στα μουσουλμανικά έθνη. συνεπώς, μελετητές, σχολιαστές, και κυβέρνηση
Οι αξιωματούχοι συχνά επισημαίνουν τον «ισλαμικό φονταμενταλισμό» ως τον επόμενο
ιδεολογική απειλή για τις φιλελεύθερες δημοκρατίες. Αυτή η άποψη, ωστόσο, βασίζεται πρωτίστως
για την ανάλυση των κειμένων, Ισλαμική πολιτική θεωρία, και ad hoc μελέτες
επιμέρους χωρών, που δεν λαμβάνουν υπόψη άλλους παράγοντες. Είναι ο ισχυρισμός μου
ότι τα κείμενα και οι παραδόσεις του Ισλάμ, όπως αυτές των άλλων θρησκειών,
μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την υποστήριξη ποικίλων πολιτικών συστημάτων και πολιτικών. Χώρα
συγκεκριμένες και περιγραφικές μελέτες δεν μας βοηθούν να βρούμε μοτίβα που θα βοηθήσουν
εξηγούμε τις διαφορετικές σχέσεις μεταξύ του Ισλάμ και της πολιτικής
χώρες του μουσουλμανικού κόσμου. Ως εκ τούτου, μια νέα προσέγγιση στη μελέτη του
απαιτείται σύνδεση του Ισλάμ με την πολιτική.
Προτείνω, μέσω αυστηρής αξιολόγησης της σχέσης μεταξύ του Ισλάμ,
Δημοκρατία, και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε διακρατικό επίπεδο, αυτό πάρα πολύ
δίνεται έμφαση στη δύναμη του Ισλάμ ως πολιτικής δύναμης. εγώ πρώτος
χρησιμοποιήστε συγκριτικές περιπτωσιολογικές μελέτες, που εστιάζουν σε παράγοντες που σχετίζονται με την αλληλεπίδραση
μεταξύ ισλαμικών ομάδων και καθεστώτων, οικονομικές επιρροές, εθνοτικές διασπάσεις,
και την κοινωνική ανάπτυξη, να εξηγήσει τη διακύμανση στην επιρροή του
Το Ισλάμ για την πολιτική σε οκτώ έθνη.
| Αύγουστο 24, 2010 | Σχόλια 0
Ισλαμικός Πολιτικός Πολιτισμός, Δημοκρατία, και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Daniel E. Τιμή
Έχει υποστηριχθεί ότι το Ισλάμ διευκολύνει τον αυταρχισμό, έρχεται σε αντίθεση με το
αξίες των δυτικών κοινωνιών, και επηρεάζει σημαντικά σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα
στα μουσουλμανικά έθνη. συνεπώς, μελετητές, σχολιαστές, και κυβέρνηση
Οι αξιωματούχοι συχνά επισημαίνουν τον «ισλαμικό φονταμενταλισμό» ως τον επόμενο
ιδεολογική απειλή για τις φιλελεύθερες δημοκρατίες. Αυτή η άποψη, ωστόσο, βασίζεται πρωτίστως
για την ανάλυση των κειμένων, Ισλαμική πολιτική θεωρία, και ad hoc μελέτες
επιμέρους χωρών, που δεν λαμβάνουν υπόψη άλλους παράγοντες. Είναι ο ισχυρισμός μου
ότι τα κείμενα και οι παραδόσεις του Ισλάμ, όπως αυτές των άλλων θρησκειών,
μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την υποστήριξη ποικίλων πολιτικών συστημάτων και πολιτικών. Χώρα
συγκεκριμένες και περιγραφικές μελέτες δεν μας βοηθούν να βρούμε μοτίβα που θα βοηθήσουν
εξηγούμε τις διαφορετικές σχέσεις μεταξύ του Ισλάμ και της πολιτικής
χώρες του μουσουλμανικού κόσμου. Ως εκ τούτου, μια νέα προσέγγιση στη μελέτη του
απαιτείται σύνδεση του Ισλάμ με την πολιτική.
Προτείνω, μέσω αυστηρής αξιολόγησης της σχέσης μεταξύ του Ισλάμ,
Δημοκρατία, και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε διακρατικό επίπεδο, αυτό πάρα πολύ
δίνεται έμφαση στη δύναμη του Ισλάμ ως πολιτικής δύναμης. εγώ πρώτος
χρησιμοποιήστε συγκριτικές περιπτωσιολογικές μελέτες, που εστιάζουν σε παράγοντες που σχετίζονται με την αλληλεπίδραση
μεταξύ ισλαμικών ομάδων και καθεστώτων, οικονομικές επιρροές, εθνοτικές διασπάσεις,
και την κοινωνική ανάπτυξη, να εξηγήσει τη διακύμανση στην επιρροή του
Το Ισλάμ για την πολιτική σε οκτώ έθνη.
| Αύγουστο 22, 2010 | Σχόλια 0
Το πολιτικό Ισλάμ στη Μέση Ανατολή
είναι Knudsen
Αυτή η έκθεση παρέχει μια εισαγωγή σε επιλεγμένες πτυχές του φαινομένου συνήθως
αναφέρεται ως «πολιτικό Ισλάμ». Η έκθεση δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη Μέση Ανατολή, σε
ιδιαίτερα τις λεβεντινές χώρες, και σκιαγραφεί δύο πτυχές του ισλαμιστικού κινήματος που μπορεί
θεωρούνται πολικά αντίθετα: δημοκρατία και πολιτική βία. Στην τρίτη ενότητα η αναφορά
ανασκοπεί μερικές από τις κύριες θεωρίες που χρησιμοποιούνται για να εξηγήσουν την ισλαμική αναζωπύρωση στη Μέση Ανατολή
(Εικόνα 1). Σε επιστολή, η έκθεση δείχνει ότι το Ισλάμ δεν χρειάζεται να είναι ασυμβίβαστο με τη δημοκρατία και
ότι υπάρχει μια τάση να παραμελείται το γεγονός ότι πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής υπήρξαν
επιδόθηκε σε μια βάναυση καταστολή των ισλαμιστικών κινημάτων, προκαλώντας τους, κάποιοι υποστηρίζουν, να αναλάβουν
όπλα κατά του κράτους, και πιο σπάνια, ξένες χώρες. Η χρήση πολιτικής βίας είναι
ευρέως διαδεδομένη στη Μέση Ανατολή, αλλά δεν είναι ούτε παράλογο ούτε παράλογο. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα
Ισλαμιστικές ομάδες γνωστές για τη χρήση βίας έχουν μετατραπεί σε ειρηνική πολιτική
κόμματα που συμμετείχαν με επιτυχία στις δημοτικές και εθνικές εκλογές. Παρόλα αυτά, ο ισλαμιστής
Η αναβίωση στη Μέση Ανατολή παραμένει εν μέρει ανεξήγητη παρά τις επιδιώξεις ορισμένων θεωριών
ευθύνεται για την ανάπτυξή του και τη λαϊκή απήχησή του. Γενικά, οι περισσότερες θεωρίες υποστηρίζουν ότι ο ισλαμισμός είναι α
αντίδραση στη σχετική στέρηση, ιδιαίτερα την κοινωνική ανισότητα και την πολιτική καταπίεση. Εναλλακτική λύση
οι θεωρίες αναζητούν την απάντηση στην ισλαμιστική αναβίωση εντός των ορίων της ίδιας της θρησκείας και της
ισχυρός, υποβλητικό δυναμικό του θρησκευτικού συμβολισμού.
Το συμπέρασμα συνηγορεί υπέρ της μετάβασης πέρα από την προσέγγιση «κατήφεια και καταστροφή».
απεικονίζει τον ισλαμισμό ως μια παράνομη πολιτική έκφραση και μια πιθανή απειλή για τη Δύση ("Παλαιός
Ισλαμισμός»), και μιας πιο διαφοροποιημένης κατανόησης του τρέχοντος εκδημοκρατισμού του ισλαμιστή
κίνημα που λαμβάνει χώρα τώρα σε όλη τη Μέση Ανατολή («Νέος Ισλαμισμός»). Αυτό
Η σημασία της κατανόησης των ιδεολογικών ριζών του «Νέου Ισλαμισμού» είναι στο προσκήνιο
μαζί με την ανάγκη για ενδελεχή γνώση από πρώτο χέρι των ισλαμιστικών κινημάτων και αυτών
οπαδοί. Ως κοινωνικά κινήματα, υποστηρίζεται ότι πρέπει να δοθεί περισσότερη έμφαση
κατανοώντας τους τρόπους με τους οποίους ήταν σε θέση να εκμεταλλευτούν τις φιλοδοξίες όχι μόνο
των φτωχότερων στρωμάτων της κοινωνίας αλλά και της μεσαίας τάξης.
| Αύγουστο 20, 2010 | Σχόλια 0
STRATEGIES FOR ENGAGING POLITICAL ISLAM
SHADI HAMID
AMANDA Kadlec
Political Islam is the single most active political force in the Middle East today. Its future is intimately tied to that of the region. If the United States and the European Union are committed to supporting political reform in the region, they will need to devise concrete, coherent strategies for engaging Islamist groups. Ακόμη, the U.S. has generally been unwilling to open a dialogue with these movements. Similarly, EU engagement with Islamists has been the exception, not the rule. Where low-level contacts exist, they mainly serve information-gathering purposes, not strategic objectives. Οι ΗΠΑ. and EU have a number of programs that address economic and political development in the region – among them the Middle East Partnership Initiative (MEPI), the Millennium Challenge Corporation (MCC), the Union for the Mediterranean, and the European Neighborhood Policy (ENP) – yet they have little to say about how the challenge of Islamist political opposition fits within broader regional objectives. ΜΑΣ. and EU democracy assistance and programming are directed almost entirely to either authoritarian governments themselves or secular civil society groups with minimal support in their own societies.
The time is ripe for a reassessment of current policies. Since the terrorist attacks of September 11, 2001, supporting Middle East democracy has assumed a greater importance for Western policymakers, who see a link between lack of democracy and political violence. Greater attention has been devoted to understanding the variations within political Islam. The new American administration is more open to broadening communication with the Muslim world. Meanwhile, the vast majority of mainstream Islamist organizations – including the Muslim Brotherhood in Egypt, Jordan’s Islamic Action Front (IAF), Morocco’s Justice and Development Party (PJD), the Islamic Constitutional Movement of Kuwait, and the Yemeni Islah Party – have increasingly made support for political reform and democracy a central component in their political platforms. Επιπλέον, many have signaled strong interest in opening dialogue with U.S. and EU governments.
The future of relations between Western nations and the Middle East may be largely determined by the degree to which the former engage nonviolent Islamist parties in a broad dialogue about shared interests and objectives. There has been a recent proliferation of studies on engagement with Islamists, but few clearly address what it might entail in practice. As Zoé Nautré, visiting fellow at the German Council on Foreign Relations, puts it, “the EU is thinking about engagement but doesn’t really know how.”1 In the hope of clarifying the discussion, we distinguish between three levels of “engagement,” each with varying means and ends: low-level contacts, strategic dialogue, and partnership.
| Αύγουστο 19, 2010 | Σχόλια 0
Islamist parties : Τριών ειδών κινήσεις
Tamara Cofman
Between 1991 και 2001, the world of political Islam became significantly more diverse. Σήμερα, the term “Islamist”—used to describe a political perspective centrally informed by a set of religious interpretations and commitments—can be applied to such a wide array of groups as to be almost meaningless. It encompasses everyone from the terrorists who flew planes into the World Trade Center to peacefully elected legislators in Kuwait who have voted in favor of women’s suffrage.
Παρόλα αυτά, the prominence of Islamist movements—legal and illegal, violent and peaceful—in the ranks of political oppositions across the Arab world makes the necessity of drawing relevant distinctions obvious. The religious discourse of the Islamists is now unavoidably central to Arab politics. Conventional policy discussions label Islamists either “moderate” or “radical,” generally categorizing them according to two rather loose and unhelpful criteria. The first is violence: Radicals use it and moderates do not. This begs the question of how to classify groups that do not themselves engage in violence but who condone, justify, or even actively support the violence of others. A second, only somewhat more restrictive criterion is whether the groups or individuals in question
accept the rules of the democratic electoral game. Popular sovereignty is no small concession for traditional Islamists, many of whom reject democratically elected governments as usurpers of God’s sovereignty.
Yet commitment to the procedural rules of democratic elections is not the same as commitment to democratic politics or governance.
| Αύγουστο 18, 2010 | Σχόλια 0
Islamist Parties : Ευλογία ή όλεθρος για τη δημοκρατία?
Amr Hamzawy
Nathan J. καφέ
What role do Islamist movements play in Arab politics? With their popular messages and broad followings within Arab societies, would their incorporation as normal political actors be a boon for democratization or democracy’s bane? For too long, we have tried to answer such questions solely by speculating about the true intentions of these movements and their leaders. Islamist political movements in the Arab world are increasingly asked—both by outside observers and by members of their own societies—about their true intentions.
But to hear them tell it, leaders of mainstream Arab Islamist movements are not the problem. They see themselves as democrats in nondemocratic lands, firmly committed to clean and fair electoral processes, whatever outcomes these may bring. It is rulers and regimes that should be pressed to commit to democracy, say the Islamists, not their oppositions. We need not take such Islamist leaders at their word. Πράγματι, we should realize that there is only so much that any of their words can do to answer the question of the relationship between these movements and the prospects for democracy.
While their words are increasingly numerous (Islamist movements tend to be quite loquacious) and their answers about democracy increasingly specific, their ability to resolve all ambiguities is limited. Πρώτα, as long as they are out of power—as most of them are, and are likely to remain for some time—they will never fully prove themselves. Many Islamist leaders themselves probably do not know how they would act were they to come to power.
| Αύγουστο 18, 2010 | Σχόλια 0
ΙΣΛΑΜΙΣΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΣΤΟΝ ΑΡΑΒΙΚΟ ΚΟΣΜΟ: Εξερευνώντας τις Γκρίζες Ζώνες
Nathan J. καφέ, Amr Hamzawy,
Μαρίνα Ottaway
During the last decade, Islamist movements have established themselves as major political players in the Middle East. Together with the governments, Islamist movements, moderate as well as radical, will determine how the politics of the region unfold in the foreseeable future. Th ey have shown the ability not only to craft messages with widespread popular appeal but also, and most importantly, to create organizations with genuine social bases and develop coherent political strategies. Other parties,
by and large, have failed on all accounts.
Th e public in the West and, in particular, the United States, has only become aware of the importance of Islamist movements after dramatic events, such as the revolution in Iran and the assassination of President Anwar al-Sadat in Egypt. Attention has been far more sustained since the terrorist attacks of September 11, 2001. As a result, Islamist movements are widely regarded as dangerous and hostile. While such a characterization is accurate regarding organizations at the radical end of the Islamist spectrum, which are dangerous because of their willingness to resort to indiscriminate violence in pursuing their goals, it is not an accurate characterization of the many groups that have renounced or avoided violence. Because terrorist organizations pose an immediate
threat, ωστόσο, policy makers in all countries have paid disproportionate attention to the violent organizations.
It is the mainstream Islamist organizations, not the radical ones, that will have the greatest impact on the future political evolution of the Middle East. Th e radicals’ grandiose goals of re-establishing a caliphate uniting the entire Arab world, or even of imposing on individual Arab countries laws and social customs inspired by a fundamentalist interpretation of Islam are simply too far removed from today’s reality to be realized. Th is does not mean that terrorist groups are not dangerous—they could cause great loss of life even in the pursuit of impossible goals—but that they are unlikely to change the face of the Middle East. Mainstream Islamist organizations are generally a diff erent matter. Th ey already have had a powerful impact on social customs in many countries, halting and reversing secularist trends and changing the way many Arabs dress and behave. And their immediate political goal, to become a powerful force by participating in the normal politics of their country, is not an impossible one. It is already being realized in countries such as Morocco, Ιορδανία, and even Egypt, which still bans all Islamist political organizations but now has eighty-eight Muslim Brothers in the Parliament. Πολιτική, not violence, is what gives mainstream Islamists their infl uence.
| Αύγουστο 18, 2010 | Σχόλια 0
ΙΣΛΑΜΙΣΤΙΚΗ ΡΙΖΟΣΠΟΠΟΙΗΣΗ
PREFACE
RICHARD YOUNGS
MICHAEL EMERSON
Issues relating to political Islam continue to present challenges to European foreign policies in the Middle East and North Africa (MENA). As EU policy has sought to come to terms with such challenges during the last decade or so political Islam itself has evolved. Experts point to the growing complexity and variety of trends within political Islam. Some Islamist organisations have strengthened their commitment to democratic norms and engaged fully in peaceable, mainstream national politics. Others remain wedded to violent means. And still others have drifted towards a more quietist form of Islam, disengaged from political activity. Political Islam in the MENA region presents no uniform trend to European policymakers. Analytical debate has grown around the concept of ‘radicalisation’. This in turn has spawned research on the factors driving ‘de-radicalisation’, and conversely, ‘re-radicalisation’. Much of the complexity derives from the widely held view that all three of these phenomena are occurring at the same time. Even the terms themselves are contested. It has often been pointed out that the moderate–radical dichotomy fails fully to capture the nuances of trends within political Islam. Some analysts also complain that talk of ‘radicalism’ is ideologically loaded. At the level of terminology, we understand radicalisation to be associated with extremism, but views differ over the centrality of its religious–fundamentalist versus political content, and over whether the willingness to resort to violence is implied or not.
Such differences are reflected in the views held by the Islamists themselves, as well as in the perceptions of outsiders.
| Αύγουστο 17, 2010 | Σχόλια 0
ΙΣΛΑΜ, ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ, ΚΑΙ Η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΡΧΗ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ
James Piscatori
For an idea whose time has supposedly come, ÒdemocracyÓ masks an astonishing
number of unanswered questions and, in the Muslim world, has generated
a remarkable amount of heat. Is it a culturally specific term, reflecting Western
European experiences over several centuries? Do non-Western societies possess
their own standards of participation and accountabilityÑand indeed their own
rhythms of developmentÑwhich command attention, if not respect? Does Islam,
with its emphasis on scriptural authority and the centrality of sacred law, allow
for flexible politics and participatory government?
The answers to these questions form part of a narrative and counter-narrative
that themselves are an integral part of a contested discourse. The larger story
concerns whether or not ÒIslamÓ constitutes a threat to the West, and the supplementary
story involves IslamÕs compatibility with democracy. The intellectual
baggage, to change the metaphor, is scarcely neutral. The discussion itself has
become acutely politicised, caught in the related controversies over Orientalism,
the exceptionalism of the Middle East in particular and the Muslim world in general,
and the modernism of religious ÒfundamentalistÓ movements.
| Αύγουστο 17, 2010 | Σχόλια 0
Πολιτικό Ισλάμ και Ευρωπαϊκή Εξωτερική Πολιτική
POLITICAL ISLAM AND THE EUROPEAN NEIGHBOURHOOD POLICY
MICHAEL EMERSON
RICHARD YOUNGS
Since 2001 and the international events that ensued the nature of the relationship between the West and political Islam has become a definingissue for foreign policy. In recent years a considerable amount of research and analysis has been undertaken on the issue of political Islam. This has helped to correct some of the simplistic and alarmist assumptions previously held in the West about the nature of Islamist values and intentions. Parallel to this, the European Union (EU) has developed a number of policy initiatives primarily the European Neighbourhood Policy(ENP) that in principle commit to dialogue and deeper engagement all(non-violent) political actors and civil society organisations within Arab countries. Yet many analysts and policy-makers now complain of a certain a trophy in both conceptual debate and policy development. It has been established that political Islam is a changing landscape, deeply affected bya range of circumstances, but debate often seems to have stuck on the simplistic question of ‘are Islamists democratic?’ Many independent analysts have nevertheless advocated engagement with Islamists, but theactual rapprochement between Western governments and Islamist organisations remains limited .
| Αύγουστο 17, 2010 | Σχόλια 0
Η μετριοπαθής Μουσουλμανική Αδελφότητα
Robert S. άποψη
Στίβεν Μπρουκ
The Muslim Brotherhood is the world’s oldest, largest, and most influential Islamist organization. It is also the most controversial,
condemned by both conventional opinion in the West and radical opinion in the Middle East. American commentators have called the Muslim Brothers “radical Islamists” and “a vital component of the enemy’s assault force … deeply hostile to the United States.” Al Qaeda’s Ayman al-Zawahiri sneers at them for “lur[ing] thousands of young Muslim men into lines for elections … instead of into the lines of jihad.” Jihadists loathe the Muslim Brotherhood (known in Arabic as al-Ikhwan al-Muslimeen) for rejecting global jihad and embracing democracy. These positions seem to make them moderates, the very thing the United States, short on allies in the Muslim world, seeks.
But the Ikhwan also assails U.S. εξωτερική πολιτική, especially Washington’s support for Israel, and questions linger about its actual commitment to the democratic process. Over the past year, we have met with dozens of Brotherhood leaders and activists from Egypt, Γαλλία, Ιορδανία, Ισπανία, Συρία,Τυνησία, and the United Kingdom.
| Αύγουστο 16, 2010 | Σχόλια 0
Η Διαχείριση του Ισλαμικού Ακτιβισμού: Salafis, Η Μουσουλμανική Αδελφότητα, και Κρατική εξουσία στην Ιορδανία
Faisal Ghori
In his first book, Η Διαχείριση του Ισλαμικού Ακτιβισμού, Quintan Wiktorowicz examines the Jordanian Muslim Brotherhood and the Salafis through the lens of social movement theory. Unlike some political scientists who dismiss Islamic movements because of their informal networks, Wiktorowicz contends that social movement theory is an apt framework through which Islamic movements can be examined and studied. In this regard, his work leads the field. Yet for all its promise, this book largely fails to deliver.
The book is divided into four primary sections, through which he tries to construct his conclusion: Jordanian political liberalization has occurred because of structural necessities, not because of its commitment to democratization. Επιπλέον, the state has been masterful in what he dubs the “management of collective action,” (p. 3) which has, for all practical purposes, stifled any real opposition. While his conclusion is certainly tenable, given his extensive fieldwork, the book is poorly organized and much of the evidence examined earlier in the work leaves many questions unanswered.
| Αύγουστο 14, 2010 | Σχόλια 0
Τι οδηγεί τους ψηφοφόρους να υποστηρίξουν την αντιπολίτευση υπό τον αυταρχισμό ?
Michael D. Η. Robbins
Elections have become commonplace in most authoritarian states. While this may seem to be a contradiction in terms, in reality elections play an important role in these regimes. While elections for positions of real power tend to be non-competitive, many
elections—including those for seemingly toothless parliaments—can be strongly contested.
The existing literature has focused on the role that elections play in supporting the regime. Για παράδειγμα, they can help let off steam, help the regime take the temperature of society, or can be used to help a dominant party know which individuals it should promote (Schedler 2002; Blaydes 2006). Ακόμη, while the literature has focused on the supply-side of elections in authoritarian states, there are relatively few systematic studies of voter behavior in these elections (see Lust-Okar 2006 for an exception). Μάλλον, most analyses have argued that patronage politics are the norm in these societies and that ordinary citizens tend to be very cynical about these exercises given that they cannot bring any real change (Kassem 2004; Desposato 2001; Zaki 1995). While the majority of voters in authoritarian systems may behave in this manner, not all do. In fact, at times, even the majority vote against the regime leading to
significant changes as has occurred recently in Kenya, the Ukraine and Zimbabwe. Ακόμη, even in cases where opposition voters make up a much smaller percentage of voters, it is important to understand who these voters are and what leads them to vote against the
καθεστώς.
| Αύγουστο 14, 2010 | Σχόλια 0
IkhwanScope στο Facebook
IkhwanScope Στο Scribd
IkhwanScope στο Twitter