Όλες οι συμμετοχές στο "Περιοχές" Κατηγορία

Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας 1979 Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας, Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας, Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας. Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας, Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας, Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας, Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας, Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας. Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας 1980 Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας, Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας, Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας, Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας. Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας? Και πώς τα κάποτε κοσμικά μετααποικιακά κράτη έγιναν οι φορείς του εξισλαμισμού και ο προάγγελος του «αληθινού» ισλαμικού κράτους?

Η Μαλαισία και το Πακιστάν από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980 ακολούθησαν μια μοναδική πορεία προς την ανάπτυξη που αποκλίνει από τις εμπειρίες άλλων κρατών του Τρίτου Κόσμου. Σε αυτές τις δύο χώρες η θρησκευτική ταυτότητα ενσωματώθηκε στην κρατική ιδεολογία για να ενημερώσει τον στόχο και τη διαδικασία ανάπτυξης με τις ισλαμικές αξίες.

Αυτό το εγχείρημα παρουσίασε επίσης μια πολύ διαφορετική εικόνα της σχέσης μεταξύ του Ισλάμ και της πολιτικής στις μουσουλμανικές κοινωνίες. Στη Μαλαισία και στο Πακιστάν, ήταν κρατικοί θεσμοί και όχι ισλαμιστές ακτιβιστές (αυτοί που υποστηρίζουν μια πολιτική ανάγνωση του Ισλάμ; γνωστοί και ως αναβιωτιστές ή φονταμενταλιστές) that have been the guardians of Islam and the defenders of its interests. This suggests a

very different dynamic in the ebbs and flow of Islamic politics—in the least pointing to the importance of the state in the vicissitudes of this phenomenon.

What to make of secular states that turn Islamic? What does such a transformation mean for the state as well as for Islamic politics?

This book grapples with these questions. This is not a comprehensive account of Malaysia’s or Pakistan’s politics, nor does it cover all aspects of Islam’s role in their societies and politics, although the analytical narrative dwells on these issues considerably. Αυτό το βιβλίο είναι μάλλον μια κοινωνική επιστημονική έρευνα για το φαινόμενο των κοσμικών μετα-αποικιακών κρατών να γίνονται πράκτορες του εξισλαμισμού, και ευρύτερα πώς ο πολιτισμός και η θρησκεία εξυπηρετούν τις ανάγκες της κρατικής εξουσίας και ανάπτυξης. Η ανάλυση εδώ βασίζεται σε θεωρητικές συζητήσεις

στις κοινωνικές επιστήμες της κρατικής συμπεριφοράς και του ρόλου του πολιτισμού και της θρησκείας σε αυτήν. Πιο σημαντικό, εξάγει συμπεράσματα από τις υπό εξέταση περιπτώσεις για να βγάλει ευρύτερα συμπεράσματα που ενδιαφέρουν τους κλάδους.

Legislative elections held in the West Bank and the Gaza Strip in 2006 brought to power the Islamist movement Hamas, which went on to form the majority of the Palestinian Legislative Council and also the first majority Hamas government. These elections resulted in the appointment of the first female Hamas minister, που έγινε Υπουργός Γυναικείων Υποθέσεων. που έγινε Υπουργός Γυναικείων Υποθέσεων 2006 που έγινε Υπουργός Γυναικείων Υποθέσεων 2007, που έγινε Υπουργός Γυναικείων Υποθέσεων, που έγινε Υπουργός Γυναικείων Υποθέσεων, που έγινε Υπουργός Γυναικείων Υποθέσεων, που έγινε Υπουργός Γυναικείων Υποθέσεων. που έγινε Υπουργός Γυναικείων Υποθέσεων. Ένας λόγος που αναφέρθηκε αργότερα για να εξηγήσει αυτόν τον αγώνα ήταν η διαφορά μεταξύ του κοσμικού φεμινιστικού λόγου και του ισλαμιστικού λόγου για τα γυναικεία ζητήματα. Ένας λόγος που αναφέρθηκε αργότερα για να εξηγήσει αυτόν τον αγώνα ήταν η διαφορά μεταξύ του κοσμικού φεμινιστικού λόγου και του ισλαμιστικού λόγου για τα γυναικεία ζητήματα, Ένας λόγος που αναφέρθηκε αργότερα για να εξηγήσει αυτόν τον αγώνα ήταν η διαφορά μεταξύ του κοσμικού φεμινιστικού λόγου και του ισλαμιστικού λόγου για τα γυναικεία ζητήματα, Ένας λόγος που αναφέρθηκε αργότερα για να εξηγήσει αυτόν τον αγώνα ήταν η διαφορά μεταξύ του κοσμικού φεμινιστικού λόγου και του ισλαμιστικού λόγου για τα γυναικεία ζητήματα.

Ένας λόγος που αναφέρθηκε αργότερα για να εξηγήσει αυτόν τον αγώνα ήταν η διαφορά μεταξύ του κοσμικού φεμινιστικού λόγου και του ισλαμιστικού λόγου για τα γυναικεία ζητήματα: Ένας λόγος που αναφέρθηκε αργότερα για να εξηγήσει αυτόν τον αγώνα ήταν η διαφορά μεταξύ του κοσμικού φεμινιστικού λόγου και του ισλαμιστικού λόγου για τα γυναικεία ζητήματα, Ένας λόγος που αναφέρθηκε αργότερα για να εξηγήσει αυτόν τον αγώνα ήταν η διαφορά μεταξύ του κοσμικού φεμινιστικού λόγου και του ισλαμιστικού λόγου για τα γυναικεία ζητήματα? Ένας λόγος που αναφέρθηκε αργότερα για να εξηγήσει αυτόν τον αγώνα ήταν η διαφορά μεταξύ του κοσμικού φεμινιστικού λόγου και του ισλαμιστικού λόγου για τα γυναικεία ζητήματα, Ένας λόγος που αναφέρθηκε αργότερα για να εξηγήσει αυτόν τον αγώνα ήταν η διαφορά μεταξύ του κοσμικού φεμινιστικού λόγου και του ισλαμιστικού λόγου για τα γυναικεία ζητήματα? Μπορεί μια συζήτηση για ένα κοινό έδαφος για τις γυναίκες να τις βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν και να συμφωνήσουν για τους κοινούς τους στόχους;? Μπορεί μια συζήτηση για ένα κοινό έδαφος για τις γυναίκες να τις βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν και να συμφωνήσουν για τους κοινούς τους στόχους;, Μπορεί μια συζήτηση για ένα κοινό έδαφος για τις γυναίκες να τις βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν και να συμφωνήσουν για τους κοινούς τους στόχους;? Μπορεί μια συζήτηση για ένα κοινό έδαφος για τις γυναίκες να τις βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν και να συμφωνήσουν για τους κοινούς τους στόχους;? Μπορεί μια συζήτηση για ένα κοινό έδαφος για τις γυναίκες να τις βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν και να συμφωνήσουν για τους κοινούς τους στόχους;, Μπορεί μια συζήτηση για ένα κοινό έδαφος για τις γυναίκες να τις βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν και να συμφωνήσουν για τους κοινούς τους στόχους;? Μπορεί μια συζήτηση για ένα κοινό έδαφος για τις γυναίκες να τις βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν και να συμφωνήσουν για τους κοινούς τους στόχους; – Μπορεί μια συζήτηση για ένα κοινό έδαφος για τις γυναίκες να τις βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν και να συμφωνήσουν για τους κοινούς τους στόχους;, Μπορεί μια συζήτηση για ένα κοινό έδαφος για τις γυναίκες να τις βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν και να συμφωνήσουν για τους κοινούς τους στόχους;, Μπορεί μια συζήτηση για ένα κοινό έδαφος για τις γυναίκες να τις βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν και να συμφωνήσουν για τους κοινούς τους στόχους;? Μπορεί μια συζήτηση για ένα κοινό έδαφος για τις γυναίκες να τις βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν και να συμφωνήσουν για τους κοινούς τους στόχους;, Μπορεί μια συζήτηση για ένα κοινό έδαφος για τις γυναίκες να τις βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν και να συμφωνήσουν για τους κοινούς τους στόχους;, Μπορεί μια συζήτηση για ένα κοινό έδαφος για τις γυναίκες να τις βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν και να συμφωνήσουν για τους κοινούς τους στόχους;, Μπορεί μια συζήτηση για ένα κοινό έδαφος για τις γυναίκες να τις βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν και να συμφωνήσουν για τους κοινούς τους στόχους; (πίστη), Μπορεί μια συζήτηση για ένα κοινό έδαφος για τις γυναίκες να τις βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν και να συμφωνήσουν για τους κοινούς τους στόχους;, Μπορεί μια συζήτηση για ένα κοινό έδαφος για τις γυναίκες να τις βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν και να συμφωνήσουν για τους κοινούς τους στόχους;, which relates to different schools of faith which explain the legal system contained in the Quran and the sayings of the Prophet – the Sunnah.

Ένα αξιοσημείωτο πράγμα συνέβη στον Εθνικό Κύκλο Κριτικών Βιβλίου (NBCC) υποψηφιότητες τον Φεβρουάριο 2007: Η συνήθως ευγενής και ανεκτική ομάδα ήταν υποψήφια για το καλύτερο βιβλίο στον τομέα της κριτικής, ένα βιβλίο που θεωρείται ευρέως ότι υποτιμά μια ολόκληρη θρησκευτική ομάδα.

Η υποψηφιότητα του Bruce Bawer's When Europe Slept: Το πώς το ριζοσπαστικό Ισλάμ καταστρέφει τη Δύση από μέσα δεν πέρασε χωρίς διαμάχη. Ο προηγούμενος υποψήφιος Έλιοτ Βάινμπεργκερ κατήγγειλε το βιβλίο στην ετήσια συγκέντρωση του NBCC, αποκαλώντας το «ρατσισμό ως κριτική» (Νιου Γιορκ Ταιμς, 2/8/07). Ο πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του NBCC, Τζον Φρίμαν, έγραψε στο ιστολόγιο της ομάδας (Κρίσιμη μάζα, 2/4/07): ''Δεν έχω πάει ποτέ

ντρεπόμουν περισσότερο από μια επιλογή από ό,τι με το When Europe Slept του Bruce Bawer…. Η υπεραεριζόμενη ρητορική του οδηγεί από την πραγματική κριτική στην ισλαμοφοβία.»

Αν και τελικά δεν κέρδισε το βραβείο, Ενώ η Ευρώπη κοιμόταν η αναγνώριση στους ανώτατους λογοτεχνικούς κύκλους ήταν εμβληματική της ενσωμάτωσης της ισλαμοφοβίας, όχι μόνο στις αμερικανικές εκδόσεις αλλά και στα ευρύτερα μέσα ενημέρωσης. Αυτή η έκθεση ρίχνει μια νέα ματιά στην ισλαμοφοβία στα σημερινά μέσα ενημέρωσης και στους δράστες της, περιγράφοντας μερικές από τις παρασκηνιακές συνδέσεις που σπάνια εξερευνώνται στα μέσα ενημέρωσης. Η έκθεση παρέχει επίσης τέσσερα στιγμιότυπα, ή «περιπτωσιολογικές μελέτες,περιγράφοντας τον τρόπο με τον οποίο οι ισλαμοφοβικοί συνεχίζουν να χειραγωγούν τα μέσα ενημέρωσης για να ζωγραφίσουν τους μουσουλμάνους με ένα ευρύ φάσμα, απεχθής βούρτσα. Στόχος μας είναι να τεκμηριώσουμε το smearcasting: τα δημόσια γραπτά και οι εμφανίσεις ισλαμοφοβικών ακτιβιστών και ειδικών που σκόπιμα και τακτικά σκορπούν φόβο, φανατισμός και παραπληροφόρηση. Ο όρος «ισλαμοφοβία» αναφέρεται στην εχθρότητα προς το Ισλάμ και τους Μουσουλμάνους που τείνει να απανθρωποποιήσει μια ολόκληρη πίστη, απεικονίζοντάς το ως θεμελιωδώς ξένο και αποδίδοντάς του μια εγγενή, ουσιαστικό σύνολο αρνητικών χαρακτηριστικών όπως ο παραλογισμός, μισαλλοδοξίας και βίας. Και όχι σε αντίθεση με τις κατηγορίες που διατυπώνονται στο κλασικό έγγραφο του αντισημιτισμού, Τα Πρωτόκολλα των Πρεσβυτέρων της Σιών, μερικές από τις πιο επιθετικές εκφράσεις της ισλαμοφοβίας–όπως Ενώ κοιμόταν η Ευρώπη–περιλαμβάνουν υπαινιγμούς ισλαμικών σχεδίων για να κυριαρχήσουν στη Δύση.

Islamic institutions and Muslims, φυσικά, should be subject to the same kind of scrutiny and criticism as anyone else. For instance, when a Norwegian Islamic Council debates whether gay men and lesbians should be executed, one may forcefully condemn individuals or groups sharing that opinion without pulling all European Muslims into it, as did Bawer’s Pajamas Media post (8/7/08),

“European Muslims Debate: Should Gays Be Executed?”

Similarly, εξτρεμιστές που δικαιολογούν τις βίαιες ενέργειές τους επικαλούμενοι κάποια συγκεκριμένη ερμηνεία του Ισλάμ μπορούν να επικριθούν χωρίς να εμπλέκεται η τεράστια ποικιλία του πληθυσμού των μουσουλμάνων σε όλο τον κόσμο. όπως η Χαμάς, δημοσιογράφοι κατάφεραν να καλύψουν τη βομβιστική επίθεση στην Οκλαχόμα Σίτι από τον Τίμοθι ΜακΒέι–οπαδός της φυλετικής αίρεσης της Χριστιανικής Ταυτότητας–χωρίς να καταφεύγουμε σε γενικευμένες δηλώσεις περί «χριστιανικής τρομοκρατίας». Επίσης, Τα μέσα ενημέρωσης έχουν καλύψει τρομοκρατικές ενέργειες από φανατικούς που είναι Εβραίοι–για παράδειγμα η σφαγή της Χεβρώνας από τον Baruch Goldstein (Επιπλέον!, 5/6/94)–χωρίς να εμπλέκεται το σύνολο του Ιουδαϊσμού.

Όταν διαβάζετε την πλειονότητα των κειμένων που περιλαμβάνουν την τεράστια βιβλιογραφία που έχει δημοσιευτεί από αυτοαποκαλούμενους ειδικούς για το πολιτικό Ισλάμ, είναι εύκολο να παραλείψουμε το γεγονός ότι έχει προκύψει ένα νέο κίνημα. Περαιτέρω, this literature fails to explain in a satisfactory manner the fact that the ideology which drives it is based on a particular interpretation of Islam, and that it is thus a politicised religious faith,

not a secular one. The only book in which political Islam is addressed as a form of totalitarianism is the one by Paul Berman, Terror and Liberalism (2003). The author is, ωστόσο, not an expert, cannot read Islamic sources, and therefore relies on the selective use of one or two secondary sources, thus failing to grasp the phenomenon.

Ένας από τους λόγους για τέτοιες ελλείψεις είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι από εκείνους που επιδιώκουν να μας ενημερώσουν για την «απειλή των τζιχαντιστών» – και ο Μπέρμαν είναι χαρακτηριστικός αυτής της υποτροφίας – όχι μόνο στερούνται τις γλωσσικές δεξιότητες για να διαβάσουν τις πηγές που παράγουν οι ιδεολόγοι της πολιτικής Ισλάμ, αλλά και έλλειψη γνώσης για την πολιτισμική διάσταση του κινήματος. Αυτό το νέο ολοκληρωτικό κίνημα είναι από πολλές απόψεις μια καινοτομία

στην ιστορία της πολιτικής αφού έχει τις ρίζες της σε δύο παράλληλα και συναφή φαινόμενα: πρώτα, η πολιτισμοποίηση της πολιτικής που οδηγεί στην εννοιολόγηση της πολιτικής ως πολιτιστικό σύστημα (μια άποψη που πρωτοστάτησε ο Clifford Geertz); και δεύτερον την επιστροφή του ιερού, ή «επαναμάγευση» του κόσμου, ως αντίδραση στην εντατική εκκοσμίκευσή του που προκύπτει από την παγκοσμιοποίηση.

Η ανάλυση των πολιτικών ιδεολογιών που βασίζονται στις θρησκείες, και αυτό μπορεί να ασκήσει έκκληση ως πολιτική θρησκεία ως συνέπεια αυτού, περιλαμβάνει μια κοινωνική επιστήμη κατανόηση του ρόλου της θρησκείας που παίζει η παγκόσμια πολιτική, ειδικά αφού το διπολικό σύστημα του Ψυχρού Πολέμου έδωσε τη θέση του σε έναν πολυπολικό κόσμο. Σε ένα έργο που πραγματοποιήθηκε στο Ινστιτούτο Hannah Arendt για την εφαρμογή του ολοκληρωτισμού στη μελέτη των πολιτικών θρησκειών, Πρότεινα τη διάκριση μεταξύ κοσμικών ιδεολογιών που λειτουργούν ως υποκατάστατο της θρησκείας, και θρησκευτικές ιδεολογίες που βασίζονται σε γνήσια θρησκευτική πίστη, που συμβαίνει στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό (βλέπε σημείωση

24). Άλλο ένα έργο με θέμα «Πολιτική Θρησκεία», carried out at the University of Basel, has made clearer the point that new approaches to politics become necessary once a religious faith becomes clothed in a political garb.Drawing on the authoritative sources of political Islam, αυτό το άρθρο προτείνει ότι η μεγάλη ποικιλία οργανώσεων που εμπνέονται από την ισλαμιστική ιδεολογία πρέπει να θεωρηθούν τόσο ως πολιτικές θρησκείες όσο και ως πολιτικά κινήματα. Η μοναδική ποιότητα του πολιτικού Ισλάμ έγκειται στο γεγονός ότι βασίζεται σε μια διεθνική θρησκεία (βλέπε σημείωση 26).

«Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα επικοινωνίας με καμία Η.Π.Α. κυβέρνηση όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν τη μακροχρόνια άποψή τους για το Ισλάμ ως πραγματικό κίνδυνο, μια άποψη που βάζει τις Ηνωμένες Πολιτείες στο ίδιο σκάφος με τον σιωνιστικό εχθρό. Δεν έχουμε προσχεδιασμένες αντιλήψεις σχετικά με τον αμερικανικό λαό ή τις Η.Π.Α. κοινωνία και τις οργανώσεις πολιτών και τις δεξαμενές σκέψης της. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να επικοινωνήσουμε με τον αμερικανικό λαό, αλλά δεν καταβάλλονται επαρκείς προσπάθειες για να μας φέρουν πιο κοντά," είπε ο Δρ. Issam al-Iryan, επικεφαλής του πολιτικού τμήματος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας σε τηλεφωνική συνέντευξη.

Τα λόγια του Al-Iryan συνοψίζουν τις απόψεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας για τον αμερικανικό λαό και τις Η.Π.Α.. κυβέρνηση. Άλλα μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας θα συμφωνούσαν, όπως και ο αείμνηστος Χασάν αλ Μπάνα, που ίδρυσε την ομάδα σε 1928. Ο Αλ- Ο Μπάνα έβλεπε τη Δύση κυρίως ως σύμβολο ηθικής παρακμής. Άλλοι Σαλαφίτες - μια ισλαμική σχολή σκέψης που βασίζεται στους προγόνους ως υποδειγματικά πρότυπα - έχουν υιοθετήσει την ίδια άποψη για τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά δεν έχει την ιδεολογική ευελιξία που υποστηρίζει η Μουσουλμανική Αδελφότητα. Ενώ η Μουσουλμανική Αδελφότητα πιστεύει στη συμμετοχή των Αμερικανών στον πολιτικό διάλογο, άλλες εξτρεμιστικές ομάδες δεν βλέπουν κανένα νόημα στον διάλογο και υποστηρίζουν ότι η ισχύς είναι ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης των Ηνωμένων Πολιτειών.

Αυτή η εργασία επιδιώκει να δημιουργήσει έναν διάλογο μεταξύ δημοκρατικών και ισλαμικών πολιτικών θεωριών.1 Η αλληλεπίδραση μεταξύ τους είναι αινιγματική: για παράδειγμα, προκειμένου να εξηγηθεί η σχέση που υπάρχει μεταξύ της δημοκρατίας και της αντίληψής τους για το ιδανικό ισλαμικό πολιτικό

καθεστώς, ο Πακιστανός λόγιος Abu ‘Ala Maududi επινόησε τον νεολογισμό «θεοδημοκρατία» ενώ ο Γάλλος λόγιος Louis Massignon πρότεινε το οξύμωρο «κοσμική θεοκρατία».. Αυτές οι εκφράσεις υποδηλώνουν ότι ορισμένες πτυχές της δημοκρατίας αξιολογούνται θετικά και άλλες κρίνονται αρνητικά. Για παράδειγμα, Μουσουλμάνοι λόγιοι και ακτιβιστές συχνά υποστηρίζουν την αρχή της λογοδοσίας των κυβερνώντων, που αποτελεί καθοριστικό χαρακτηριστικό της δημοκρατίας. Αντιθέτως, συχνά απορρίπτουν την αρχή του διαχωρισμού μεταξύ θρησκείας και κράτους, που συχνά θεωρείται μέρος της δημοκρατίας (τουλάχιστον, της δημοκρατίας όπως είναι γνωστό στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα). Δεδομένης αυτής της μικτής εκτίμησης των δημοκρατικών αρχών, φαίνεται ενδιαφέρον να προσδιορίσουμε την έννοια της δημοκρατίας που βασίζεται στα ισλαμικά πολιτικά μοντέλα. Με άλλα λόγια, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να βρούμε τι είναι δημοκρατικό στη «θεδημοκρατία». Για το σκοπό αυτό, ανάμεσα στην εντυπωσιακή ποικιλομορφία και πολλαπλότητα των ισλαμικών παραδόσεων της κανονιστικής πολιτικής σκέψης, εστιάζουμε ουσιαστικά στο ευρύ ρεύμα σκέψης που ξεκινά από τον Abu ‘Ala Maududi και τον Αιγύπτιο διανοούμενο Sayyed Qutb.8 Αυτή η συγκεκριμένη τάση σκέψης είναι ενδιαφέρουσα γιατί στον μουσουλμανικό κόσμο, βρίσκεται στη βάση ορισμένων από τις πιο προκλητικές αντιθέσεις στη διάδοση των αξιών που προέρχονται από τη Δύση. Βασισμένο σε θρησκευτικές αξίες, αυτή η τάση επεξεργάστηκε ένα πολιτικό μοντέλο εναλλακτική στη φιλελεύθερη δημοκρατία. Γενικά μιλώντας, η έννοια της δημοκρατίας που περιλαμβάνεται σε αυτό το ισλαμικό πολιτικό μοντέλο είναι διαδικαστική. Με κάποιες διαφορές, αυτή η αντίληψη είναι εμπνευσμένη από δημοκρατικές θεωρίες που υποστηρίζονται από ορισμένους συνταγματολόγους και πολιτικούς επιστήμονες.10 Είναι λεπτή και μινιμαλιστική, μέχρι ένα ορισμένο σημείο. Για παράδειγμα, δεν στηρίζεται σε καμία έννοια της λαϊκής κυριαρχίας και δεν απαιτεί κανένα διαχωρισμό μεταξύ θρησκείας και πολιτικής. Ο πρώτος στόχος αυτής της εργασίας είναι να επεξεργαστεί αυτή την μινιμαλιστική αντίληψη. Κάνουμε μια λεπτομερή επαναδιατύπωσή του για να απομονώσουμε αυτή την αντίληψη από την ηθική της (φιλελεύθερος) θεμέλια, τα οποία είναι αμφιλεγόμενα από την ιδιαίτερη ισλαμική άποψη που εξετάζουμε εδώ. Πράγματι, η δημοκρατική διαδικασία συνήθως απορρέει από την αρχή της προσωπικής αυτονομίας, που δεν επικυρώνεται από αυτές τις ισλαμικές θεωρίες.11 Εδώ, Δείχνουμε ότι μια τέτοια αρχή δεν είναι απαραίτητη για να δικαιολογήσει μια δημοκρατική διαδικασία.

As a cultural movement Islam rejects the old static view of the universe, and reaches a dynamic view. As an emotional system of unification it recognizes the worth of the individual as such, and rejects bloodrelationship as a basis of human unity. Blood-relationship is earthrootedness. The search for a purely psychological foundation of human unity becomes possible only with the perception that all human life is spiritual in its origin.1 Such a perception is creative of fresh loyalties without any ceremonial to keep them alive, and makes it possible for man to emancipate himself from the earth. Christianity which had originally appeared as a monastic order was tried by Constantine as a system of unification.2 Its failure to work as such a system drove the Emperor Julian3 to return to the old gods of Rome on which he attempted to put philosophical interpretations. A modern historian of civilization has thus depicted the state of the civilized world about the time when Islam appeared on the stage of History: It seemed then that the great civilization that it had taken four thousand years to construct was on the verge of disintegration, and that mankind was likely to return to that condition of barbarism where every tribe and sect was against the next, and law and order were unknown . . . ο

old tribal sanctions had lost their power. Hence the old imperial methods would no longer operate. The new sanctions created by

Christianity were working division and destruction instead of unity and order. It was a time fraught with tragedy. Civilization, like a gigantic tree whose foliage had overarched the world and whose branches had borne the golden fruits of art and science and literature, stood tottering, its trunk no longer alive with the flowing sap of devotion and reverence, but rotted to the core, riven by the storms of war, and held together only by the cords of ancient customs and laws, that might snap at any moment. Was there any emotional culture that could be brought in, to gather mankind once more into unity and to save civilization? This culture must be something of a new type, for the old sanctions and ceremonials were dead, and to build up others of the same kind would be the work

of centuries.’The writer then proceeds to tell us that the world stood in need of a new culture to take the place of the culture of the throne, and the systems of unification which were based on bloodrelationship.

It is amazing, he adds, that such a culture should have arisen from Arabia just at the time when it was most needed. There is, ωστόσο, nothing amazing in the phenomenon. The world-life intuitively sees its own needs, and at critical moments defines its own direction. This is what, in the language of religion, we call prophetic revelation. It is only natural that Islam should have flashed across the consciousness of a simple people untouched by any of the ancient cultures, and occupying a geographical position where three continents meet together. The new culture finds the foundation of world-unity in the principle of Tauhâd.’5 Islam, as a polity, is only a practical means of making this principle a living factor in the intellectual and emotional life of mankind. It demands loyalty to God, not to thrones. And since God is the ultimate spiritual basis of all life, loyalty to God virtually amounts to man’s loyalty to his own ideal nature. The ultimate spiritual basis of all life, as conceived by Islam, is eternal and reveals itself in variety and change. A society based on such a conception of Reality must reconcile, in its life, the categories of permanence and change. It must possess eternal principles to regulate its collective life, for the eternal gives us a foothold in the world of perpetual change.

Στον απόηχο του Σεπτεμβρίου 11, η μακρά και καρό σχέση μεταξύ Ισλάμ και Δύσης εισήλθε σε μια νέα φάση. Οι επιθέσεις ερμηνεύτηκαν ως εκπλήρωση μιας προφητείας που βρισκόταν στη συνείδηση ​​της Δύσης για μεγάλο χρονικό διάστημα, δηλ., ο ερχομός του Ισλάμ ως απειλητικής δύναμης με σαφή πρόθεση να καταστρέψει τον δυτικό πολιτισμό. Αναπαραστάσεις του Ισλάμ ως βίαιου, μαχητικός, και η καταπιεστική θρησκευτική ιδεολογία επεκτάθηκε από τα τηλεοπτικά προγράμματα και τα κρατικά γραφεία μέχρι τα σχολεία και το διαδίκτυο. Προτάθηκε μάλιστα ότι ο Makka, η πιο ιερή πόλη του Ισλάμ, είναι "γυμνωμένο" για να δώσει ένα διαρκές μάθημα σε όλους τους μουσουλμάνους. Αν και μπορεί κανείς να κοιτάξει την ευρέως διαδεδομένη αίσθηση του θυμού, εχθρότητα, και η εκδίκηση ως φυσιολογική ανθρώπινη αντίδραση στην αποτρόπαια απώλεια αθώων ζωών, η δαιμονοποίηση των μουσουλμάνων είναι αποτέλεσμα βαθύτερων φιλοσοφικών και ιστορικών ζητημάτων.

Με πολλούς λεπτούς τρόπους, τη μακρά ιστορία του Ισλάμ και της Δύσης, από τη θεολογική πολεμική της Βαγδάτης τον όγδοο και ένατο αιώνα έως την εμπειρία του convivencia στην Ανδαλουσία τον δωδέκατο και τον δέκατο τρίτο αιώνα, πληροφορεί τις τρέχουσες αντιλήψεις και τις ανησυχίες του κάθε πολιτισμού έναντι του άλλου. Αυτό το άρθρο θα εξετάσει μερικά από τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της ιστορίας και θα υποστηρίξει ότι οι μονολιθικές αναπαραστάσεις του Ισλάμ, δημιουργήθηκε και συντηρήθηκε από ένα εξαιρετικά περίπλοκο σύνολο παραγωγών εικόνων, δεξαμενές σκέψης, ακαδημαϊκοί, λομπίστες, φορείς χάραξης πολιτικής, και μέσα ενημέρωσης, κυριαρχεί στη σημερινή δυτική συνείδηση, έχουν τις ρίζες τους στη μακρά ιστορία της Δύσης με τον ισλαμικό κόσμο. Θα υποστηριχθεί επίσης ότι οι βαθιά ριζωμένες αμφιβολίες για το Ισλάμ και τους Μουσουλμάνους οδήγησαν και συνεχίζουν να οδηγούν σε θεμελιωδώς εσφαλμένες και λανθασμένες αποφάσεις πολιτικής που έχουν άμεσο αντίκτυπο στις τρέχουσες σχέσεις του Ισλάμ και της Δύσης.. Η σχεδόν αδιαμφισβήτητη ταύτιση του Ισλάμ με την τρομοκρατία και τον εξτρεμισμό στο μυαλό πολλών Αμερικανών μετά τον Σεπτέμβριο 11 είναι ένα αποτέλεσμα που παράγεται και από τις δύο ιστορικές εσφαλμένες αντιλήψεις, που θα αναλυθούν λεπτομερώς παρακάτω, και την πολιτική ατζέντα ορισμένων ομάδων συμφερόντων που βλέπουν την αντιπαράθεση ως τον μόνο τρόπο αντιμετώπισης του ισλαμικού κόσμου. Ελπίζουμε ότι η ακόλουθη ανάλυση θα παράσχει ένα ιστορικό πλαίσιο στο οποίο μπορούμε να κατανοήσουμε αυτές τις τάσεις και τις επιπτώσεις τους και στους δύο κόσμους.

Η μετανάστευση των μουσουλμάνων στην Ευρώπη, Βόρεια Αμερική, και η Αυστραλία και η περίπλοκη κοινωνικοθρησκευτική δυναμική που αναπτύχθηκε στη συνέχεια έχουν καταστήσει το Ισλάμ στη Δύση μια συναρπαστική νέα περιοχή έρευνας. Η υπόθεση Σαλμάν Ρούσντι, διαμάχες για το χιτζάμπ, οι επιθέσεις στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, και η οργή για τις δανικές γελοιογραφίες είναι όλα παραδείγματα διεθνών κρίσεων που έφεραν στο φως τις σχέσεις μεταξύ των μουσουλμάνων στη Δύση και του παγκόσμιου μουσουλμανικού κόσμου. Αυτές οι νέες καταστάσεις συνεπάγονται θεωρητικές και μεθοδολογικές προκλήσεις για τη μελέτη του σύγχρονου Ισλάμ, και έχει καταστεί κρίσιμο να αποφύγουμε την ουσιαστικοποίηση είτε του Ισλάμ είτε των Μουσουλμάνων και να αντισταθούμε στις ρητορικές δομές των λόγων που ασχολούνται με την ασφάλεια και την τρομοκρατία.

Σε αυτό το άρθρο, Υποστηρίζω ότι το Ισλάμ ως θρησκευτική παράδοση είναι terra incognita. Ένας προκαταρκτικός λόγος για αυτήν την κατάσταση είναι ότι δεν υπάρχει συναίνεση σχετικά με τη θρησκεία ως αντικείμενο έρευνας. Θρησκεία, ως ακαδημαϊκός κλάδος, έχει διχαστεί μεταξύ ιστορικών, κοινωνιολογικός, και ερμηνευτικές μεθοδολογίες. Με το Ισλάμ, η κατάσταση είναι ακόμη πιο περίπλοκη. Στη δυση, η μελέτη του Ισλάμ ξεκίνησε ως κλάδος των οριενταλιστικών σπουδών και ως εκ τούτου ακολούθησε μια ξεχωριστή και ξεχωριστή διαδρομή από τη μελέτη των θρησκειών. Παρόλο που η κριτική του Οριενταλισμού ήταν κεντρική στην εμφάνιση της μελέτης του Ισλάμ στον κόσμο των κοινωνικών επιστημών, Οι εντάσεις παραμένουν ισχυρές μεταξύ των ισλαμιστών και τόσο των ανθρωπολόγων όσο και των κοινωνιολόγων. Το θέμα του Ισλάμ και των Μουσουλμάνων στη Δύση είναι ενσωματωμένο σε αυτόν τον αγώνα. Μια συνέπεια αυτής της μεθοδολογικής έντασης είναι ότι οι μαθητές του Ισλάμ που ξεκίνησαν την ακαδημαϊκή τους καριέρα μελετώντας το Ισλάμ στη Γαλλία, Γερμανία, Ή Αμερική είναι δύσκολο να εδραιωθεί η αξιοπιστία ως μελετητές του Ισλάμ, ιδιαίτερα στον βορειοαμερικανικό ακαδημαϊκό

συμφραζόμενα.

The Human Sciences Research Council of South Africa commissioned this study to test the hypothesis posed by Professor John Dugard in the report he presented to the UN Human Rights Council in January 2007, in his capacity as UN Special Rapporteur on the human rights situation in the Palestinian territories occupied by Israel (και συγκεκριμένα, the West Bank, including East Jerusalem, και

Γάζα, hereafter OPT). Professor Dugard posed the question: Israel is clearly in military occupation of the OPT. Την ίδια στιγμή, elements of the occupation constitute forms of colonialism and of apartheid, which are contrary to international law. What are the legal consequences of a regime of prolonged occupation with features of colonialism and apartheid for the occupied people, the Occupying Power and third States?

In order to consider these consequences, this study set out to examine legally the premises of Professor Dugard’s question: is Israel the occupant of the OPT, και, αν είναι έτσι, do elements of its occupation of these territories amount to colonialism or apartheid? South Africa has an obvious interest in these questions given its bitter history of apartheid, which entailed the denial of selfdetermination

to its majority population and, during its occupation of Namibia, the extension of apartheid to that territory which South Africa effectively sought to colonise. These unlawful practices must not be replicated elsewhere: other peoples must not suffer in the way the populations of South Africa and Namibia have suffered.

To explore these issues, an international team of scholars was assembled. The aim of this project was to scrutinise the situation from the nonpartisan perspective of international law, rather than engage in political discourse and rhetoric. This study is the outcome of a fifteen-month collaborative process of intensive research, consultation, writing and review. It concludes and, it is to be hoped, persuasively argues and clearly demonstrates that Israel, Από 1967, has been the belligerent Occupying Power in the OPT, and that its occupation of these territories has become a colonial enterprise which implements a system of apartheid. Belligerent occupation in itself is not an unlawful situation: it is accepted as a possible consequence of armed conflict. Την ίδια στιγμή, under the law of armed conflict (also known as international humanitarian law), occupation is intended to be only a temporary state of affairs. International law prohibits the unilateral annexation or permanent acquisition of territory as a result of the threat or use of force: should this occur, no State may recognise or support the resulting unlawful situation. In contrast to occupation, both colonialism and apartheid are always unlawful and indeed are considered to be particularly serious breaches of international law because they are fundamentally contrary to core values of the international legal order. Colonialism violates the principle of self-determination,

which the International Court of Justice (ICJ) has affirmed as ‘one of the essential principles of contemporary international law’. All States have a duty to respect and promote self-determination. Apartheid is an aggravated case of racial discrimination, which is constituted according to the International Convention for the Suppression and Punishment of the Crime of Apartheid (1973,

hereafter ‘Apartheid Convention’) by ‘inhuman acts committed for the purpose of establishing and maintaining domination by one racial group of persons over any other racial group of persons and systematically oppressing them’. The practice of apartheid, moreover, is an international crime.

Professor Dugard in his report to the UN Human Rights Council in 2007 suggested that an advisory opinion on the legal consequences of Israel’s conduct should be sought from the ICJ. This advisory opinion would undoubtedly complement the opinion that the ICJ delivered in 2004 on the Legal consequences of the construction of a wall in the occupied Palestinian territories (hereafter ‘the Wall advisory opinion’). This course of legal action does not exhaust the options open to the international community, nor indeed the duties of third States and international organisations when they are appraised that another State is engaged in the practices of colonialism or apartheid.

Παρά το γεγονός ότι είναι τόσο διαχρονική όσο και πολύπλοκη συζήτηση, Το Arches Quarterly επανεξετάζει από θεολογικούς και πρακτικούς λόγους, τη σημαντική συζήτηση για τη σχέση και τη συμβατότητα μεταξύ Ισλάμ και Δημοκρατίας, όπως απηχεί στην ατζέντα ελπίδας και αλλαγής του Μπαράκ Ομπάμα. Ενώ πολλοί γιορτάζουν την άνοδο του Ομπάμα στο Οβάλ Γραφείο ως εθνική κάθαρση για τις ΗΠΑ, Άλλοι παραμένουν λιγότερο αισιόδοξοι για μια αλλαγή ιδεολογίας και προσέγγισης στη διεθνή σκηνή. Ενώ μεγάλο μέρος της έντασης και της δυσπιστίας μεταξύ του μουσουλμανικού κόσμου και των ΗΠΑ μπορεί να αποδοθεί στην προσέγγιση της προώθησης της δημοκρατίας, συνήθως ευνοούν δικτατορίες και καθεστώτα μαριονέτες που μιλούν για τις δημοκρατικές αξίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο μετασεισμός του 9/11 έχει εδραιώσει πραγματικά τους ενδοιασμούς περαιτέρω μέσω της θέσης της Αμερικής για το πολιτικό Ισλάμ. Έχει δημιουργήσει ένα τείχος αρνητικότητας όπως βρέθηκε από το worldpublicopinion.org, Συμφωνα με το οποίο 67% των Αιγυπτίων πιστεύουν ότι παγκοσμίως η Αμερική παίζει έναν «κυρίως αρνητικό» ρόλο.

Η απάντηση της Αμερικής ήταν επομένως εύστοχη. Με την εκλογή του Ομπάμα, Πολλοί σε όλο τον κόσμο εναποθέτουν τις ελπίδες τους για την ανάπτυξη ενός λιγότερο εμπόλεμου, αλλά δικαιότερη εξωτερική πολιτική απέναντι στον μουσουλμανικό κόσμο. Το τεστ για τον Ομπάμα, καθώς συζητάμε, είναι ο τρόπος με τον οποίο η Αμερική και οι σύμμαχοί της προωθούν τη δημοκρατία. Θα είναι διευκολυντικό ή επιβλητικό?

Εξάλλου, μπορεί να είναι σημαντικός ένας έντιμος μεσίτης σε παρατεταμένες ζώνες συγκρούσεων? Επιστρατεύοντας την τεχνογνωσία και τη διορατικότητα του prolifi

γ μελετητές, ακαδημαϊκοί, έμπειρους δημοσιογράφους και πολιτικούς, Το Arches Quarterly φέρνει στο φως τη σχέση μεταξύ Ισλάμ και Δημοκρατίας και τον ρόλο της Αμερικής – καθώς και τις αλλαγές που επέφερε ο Ομπάμα, στην αναζήτηση του κοινού εδάφους. Άνας Αλτικρήτη, Ο Διευθύνων Σύμβουλος του Ιδρύματος Th e Cordoba παρέχει το αρχικό παιχνίδι σε αυτή τη συζήτηση, όπου στοχάζεται τις ελπίδες και τις προκλήσεις που στηρίζονται στην πορεία του Ομπάμα. Ακολουθώντας την Αλτικρήτη, ο πρώην σύμβουλος του προέδρου Νίξον, Ο Δρ Robert Crane κάνει μια διεξοδική ανάλυση της ισλαμικής αρχής του δικαιώματος στην ελευθερία. Ανουάρ Ιμπραήμ, πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης της Μαλαισίας, εμπλουτίζει τη συζήτηση με τις πρακτικές πραγματικότητες εφαρμογής της δημοκρατίας στις κυρίαρχες μουσουλμανικές κοινωνίες, και συγκεκριμένα, στην Ινδονησία και τη Μαλαισία.

Έχουμε επίσης την Dr Shireen Hunter, του Πανεπιστημίου Georgetown, ΗΠΑ, που εξερευνά μουσουλμανικές χώρες που υστερούν στον εκδημοκρατισμό και τον εκσυγχρονισμό. Αυτό συμπληρώνεται από τον συγγραφέα της τρομοκρατίας, Η εξήγηση του Dr Nafeez Ahmed για την κρίση της μετανεωτερικότητας και της

καταστροφή της δημοκρατίας. Δόκτωρ Daud Abdullah (Διευθυντής του Middle East Media Monitor), Άλαν Χαρτ (πρώην ανταποκριτής του ITN και του BBC Panorama; συγγραφέας του Σιωνισμού: Ο πραγματικός εχθρός των Εβραίων) και ο Ασέμ Σόντος (Εκδότης της εβδομαδιαίας εφημερίδας Sawt Al Omma της Αιγύπτου) επικεντρωθείτε στον Ομπάμα και τον ρόλο του έναντι της δημοκρατίας-προώθησης στον μουσουλμανικό κόσμο, καθώς και τις σχέσεις των ΗΠΑ με το Ισραήλ και τους Αδελφούς Μουσουλμάνους.

Υπουργός Εξωτερικών, Μαλδίβες, Ο Ahmed Shaheed εικάζει για το μέλλον του Ισλάμ και της Δημοκρατίας; Cllr. Gerry Maclochlainn

– μέλος του Σιν Φέιν που έμεινε στη φυλακή για τέσσερα χρόνια για δραστηριότητες των Ρεπουμπλικανών της Ιρλανδίας και ακτιβιστής του Γκίλφορντ 4 και το Μπέρμιγχαμ 6, αντανακλάται το πρόσφατο ταξίδι του στη Γάζα όπου είδε τον αντίκτυπο της βαρβαρότητας και της αδικίας που επιβλήθηκε εναντίον των Παλαιστινίων; Δρ Marie Breen-Smyth, Διευθυντής του Κέντρου για τη Μελέτη της Ριζοσπαστικοποίησης και της Σύγχρονης Πολιτικής Βίας συζητά τις προκλήσεις της κριτικής έρευνας του πολιτικού τρόμου; Δρ Khalid al-Mubarak, συγγραφέας και θεατρικός συγγραφέας, συζητά τις προοπτικές ειρήνης στο Νταρφούρ; και τέλος ο δημοσιογράφος και ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα Ashur Shamis εξετάζει κριτικά τον εκδημοκρατισμό και την πολιτικοποίηση των μουσουλμάνων σήμερα.

Ελπίζουμε όλα αυτά να αποτελέσουν μια περιεκτική ανάγνωση και μια πηγή προβληματισμού για θέματα που μας επηρεάζουν όλους σε μια νέα αυγή ελπίδας.

Σας ευχαριστώ