Όλες οι συμμετοχές στο "Αφρική" Κατηγορία

The Muslim Brotherhood’s Initiative as a Reform Program

On March 3, 2004, Mr. Μαχντί Akef, the leader and guide of the Muslim Brotherhood launched the Brotherhood’s Initiative to Participate in Awaited Democratic Reform, presenting the Brotherhood as a political faction that deems itself competent to participate. The Brotherhood presented itself – naturally – in the best possible light, which is everyone’s right. And on May 8, 2004, Ο Δρ. Essam Aryan, a Brotherhood luminary well known due to his appearances on the local Egyptian satellite station, Dream TV, said this initiative is a comprehensive, complete program for soon converting the Brotherhood into a political party.Democracy, in its liberal sense, means rule by the people, legislating laws for themselves according to their conditions. It doesn’t just mean elections. More importantly, and to lay the foundations for elections, democracy is a pluralistic political system that guarantees citizens’ public and private freedoms, especially freedom of expression and opinion. It also guarantees their human rights, especially freedom of religion. These are absolute freedoms, without any limitation or monitoring. The democratic system allows peaceful change of power in society and is based on a separation of powers. The judicial branch, especially, must be totally independent. Democracies adopt the free market economy that is based on competition, and that encourages individual initiatives. Democracies are based on channels of dialgoue and peaceful understanding among citizens. In dealing with local and international conflicts, they avoid military options as much as possible. Along with those who believe in democracy, it confronts the mentality of terrorism and violent fundamentalist dogmatism. Democracies oppose absolutist ideas that claim to own the absolute truth, and defend relativistic and pluralistic principles. By doing so, they provide all religions the right to be active safely, except opinions that aim to confiscate freedoms or impose themselves on other parties by force or violence. So democracies are concerned with freeing religion from the monopoly of one interpretation or one sect.In summary, democracy is a group of regulatory and legal measures for society that humankind has reached after a long history of conflict to refine authorities where religious figures cannot impose their will. Religious authorities were disengaged from theauthorities of the state, to guarantee the state’s neutrality toward all religions. This is what allows for freedom of religion and opinion, and freedom of worship for all in total freedom and equality. This prevents conflict in the name of religion, which leads to the security of the state and its citizens.

Terrorist and Extremist Movements in the Middle East

Terrorism and asymmetric warfare are scarcely new features of the Middle Eastern military balance, and Islamicextremism is scarcely the only source of extremist violence. There are many serious ethnic and sectarian differencesin the Middle East, and these have long led to sporadic violence within given states, and sometimes to major civilconflicts. The civil wars in Yemen and the Dhofar Rebellion in Oman are examples, as are the long history of civilwar in Lebanon and Syria’s violent suppression of Islamic political groups that opposed the regime of Hafez al-Asad. The rising power of the Palestinian Liberation Organization (ΟΑΠ) led to a civil war in Jordan in September1970. The Iranian revolution in 1979 was followed by serious political fighting, and an effort to export a theocraticrevolution that helped trigger the Iran-Iraq War. Bahrain and Saudi Arabia have both had civil clashes between theirSunni ruling elites and hostile Shi’ites and these clashes led to significant violence in the case of Saudi Arabia.There also, ωστόσο, has been a long history of violent Islamic extremism in the region, sometimes encouraged byregimes that later became the target of the very Islamists they initially supported. Sadat attempted to use Islamicmovements as a counter to his secular opposition in Egypt only to be assassinated by one such movement after hispeace agreement with Israel. Israel thought it safe to sponsor Islamic movements after 1967 as a counter to thePLO, only to see the rapid emergence of violently anti-Israeli groups. North and South Yemen were the scene ofcoups and civil wars since the early 1960s, and it was a civil war in South Yemen that ultimately led to the collapseof its regime and its merger with North Yemen in 1990.The fall of the shah led to an Islamist takeover in Iran, and resistance to the Soviet invasion of Afghanistan triggeredan Islamist reaction that still influences the Middle East and the entire Islamic world. Saudi Arabia had to deal withan uprising at the Grand Mosque in Mecca in 1979. The religious character of this uprising shared many elementsof the movements that arose after the Soviet withdrawal from Afghanistan and the Gulf War in 1991.Algerian efforts to suppress the victory of Islamic political parties in a democratic election in 1992 were followed bya civil war that has lasted ever since. Egypt fought a long and largely successful battle with its own Islamicextremists in the 1990s, but Egypt has only managed to have suppressed such movements rather than eradicatedthem. In the rest of the Arab World, the civil wars in Kosovo and Bosnia helped create new Islamic extremist cadres.Saudi Arabia suffered from two major terrorist attacks before 2001. These attacks struck at a National GuardTraining center and USAF barracks at Al Khobar, and at least one seems to have been the result of Islamicextremists. Μαρόκο, Libya, Τυνησία, Ιορδανία, Bahrain, Qatar, Oman, and Yemen have all seen hard-line Islamistmovements become a serious national threat.While not directly part of the region, the Sudan has fought a 15-year long civil war that has probably cost over twomillion lives, and this war had been supported by hard-line Islamist elements in the Arab north. Somalia has alsobeen the scene of a civil war since 1991 that has allowed Islamist cells to operate in that country.

Σχολιασμός: Κοίλο δαχτυλίδι για δημοκρατία

ARNAUD DE BORCHGRAVE

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟ, Ιούνιος 24 (UPI) — Η σταυροφορία του Λευκού Οίκου για τη δημοκρατία, όπως το βλέπει ο Πρόεδρος Μπους, έχει παράγει “μια κρίσιμη μάζα εκδηλώσεων που το παίρνουν (Μέση Ανατολή) περιοχή με μια ελπιδοφόρα νέα κατεύθυνση.” Και η υπουργός Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις περιόδευσε στην περιοχή, καθιστώντας σαφές σε κάθε στάση κάθε φορά που οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τη δυνατότητα επιλογής μεταξύ σταθερότητας και δημοκρατίας, η νέα ιδεολογική θεραπεία θα θυσιάσει τη σταθερότητα.

Βετεράνος χέρια που έχουν ασχοληθεί με πέντε περιφερειακούς πολέμους και δύο intifadas κατά τη διάρκεια του περασμένου μισού αιώνα που τρέμει. Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών, Χένρι Κίσινγκερ, πρώτος μεταξύ τους.

“Για το Ηνωμένο Βασίλειο. η σταυροφορία σε κάθε μέρος του κόσμου για τη διάδοση της δημοκρατίας μπορεί να είναι πέρα ​​από την ικανότητά μας,” αυτος λεει. Οι ΗΠΑ. Σύστημα, εξηγεί, “είναι προϊόν μοναδικών ιστορικών εμπειριών, είναι δύσκολο να αναπαραχθούν ή να μεταμοσχευθούν σε μουσουλμανικές κοινωνίες όπου η κοσμική δημοκρατία έχει σπάνια αναπτυχθεί.” Αν ποτέ.

Εάν η σταθερότητα είχε θυσιάσει τη δημοκρατία, ο πρώην σύμβουλος εθνικής ασφάλειας και ο υφυπουργός των Προέδρων Nixon και Ford δεν θα μπορούσαν να διαπραγματευθούν με τις μεγάλες αραβο-ισραηλινές συμφωνίες απαλλαγής: Sinai I, Γκόλαν και Σινά ΙΙ. Χωρίς τις αντιδημοκρατικές, καλοπροαίρετη δικτατορική φιγούρα του Anwar Sadat στο τιμόνι στην Αίγυπτο, ή χωρίς τον καθυστερημένο συριακό δικτάτορα και τον κύριο τρομοκράτη Hafez Assad, μια άλλη σελίδα ιστορίας πολέμου θα είχε γραφτεί.

Με ένα δημοκρατικό κοινοβούλιο στην Αίγυπτο 1974, κατά πάσα πιθανότητα κυριαρχείται από τη λαϊκή μουσουλμανική αδελφότητα, Ο Σαντάτ δεν θα μπορούσε να έχει κάνει το θεαματικό του, θρησκευτικό ταξίδι στην Ιερουσαλήμ — και ξαφνικά γίνει ο δημοφιλέστερος ηγέτης στο Ισραήλ. Μια ειρηνευτική συνθήκη μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ και μεταξύ Ιορδανίας και Ισραήλ ήταν δυνατή μόνο επειδή οι απόλυτοι ηγεμόνες — Sadat και ο τελευταίος βασιλιάς Χουσεΐν, οδήγησε και τις δύο αραβικές χώρες.

Ο Σαντάτ ήξερε ότι η θαρραλέα πράξη πολιτογράφησης του ήταν ισοδύναμη με την υπογραφή του δικού του εντολέα θανάτου. Διεξήχθη στο 1981 — από ισλαμιστές εξτρεμιστές — στην παγκόσμια τηλεόραση.

Η Ράις με υπερηφάνεια διακηρύσσει ότι δεν είναι πλέον ένας πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, αλλά ένας αγώνας για τη δημοκρατία. Είναι περήφανη ότι η κυβέρνηση Μπους δεν επιδιώκει πλέον τη σταθερότητα εις βάρος της δημοκρατίας. Αλλά ήδη η σταυροφορία της δημοκρατίας δεν συναντά μόνο επιδείξεις ταχύτητας, αλλά και οδοφράγματα σε δρόμο προς το πουθενά.

Οι μακραίωνες παλαιστινιακές εκλογές που προγραμματίζονται για τον Ιούλιο έχουν αναβληθεί επ 'αόριστον.

Στο Λίβανο, η βούληση έχει ήδη εξουδετερωθεί από πολιτικές μηχανές. Gen. Michael Aoun, μια λαμπρή αλλά γηρασμένη προοπτική που επέστρεψε από τη γαλλική εξορία για να πάρει το υπόγειο μηχάνημα της Συρίας, έχει ήδη ενώσει τις δυνάμεις του με τη Δαμασκό. Ενώ αρνείται οποιαδήποτε συμφωνία με τη Συρία, οι ηγέτες του στρατηγού παραδέχονται ότι αποζημιώθηκε ολέθρια για τα έτη συνταξιοδότησής του στο Παρίσι από τη θέση του ως στρατιωτικός αρχηγός του προσωπικού και ο χρόνος του ως πρωθυπουργός. Aoun συλλέγονται $22 εκατομμύριο, που περιελάμβανε σύνθετο ενδιαφέρον.

Στην Αίγυπτο, Ρύζι, πιθανώς προσπαθώντας να αποδώσει σεβασμό στους αμφισβητίες του προέδρου Hosni Mubarak, χρειάστηκε χρόνος για να λάβει έναν γνωστό πολιτικό τερλατάνο ο οποίος με την πάροδο των χρόνων είχε εκτεθεί ως κάποιος που σφυρηλατεί τα αποτελέσματα των εκλογών καθώς ανέβηκε στη σκάλα πολλών πολιτικών κομμάτων υπό διάφορες ετικέτες.

Ακόμη και οι εχθροί του Mubarak παραδέχονται ότι ο Ayman Nour κατασκευάστηκε και σφυρηλατούσε τις υπογραφές πολλών 1,187 οι πολίτες να συμμορφώνονται με τους κανονισμούς για να νομιμοποιήσουν το Ghad (Αύριο) κόμμα. Η σταδιοδρομία του είναι γεμάτη από ψεύτικα ακαδημαϊκά διαπιστευτήρια, λογοκλοπή, μια σταδιακή απόπειρα δολοφονίας στον εαυτό του, κατηγορίες υπεξαίρεσης από τον εργοδότη του στη Σαουδική Αραβία, και πλατφόρμες πλαστογράφησης εγγράφων.

Η Ράις είχε ακυρώσει ένα προηγούμενο ταξίδι στην Αίγυπτο για να διαμαρτυρηθούν για το κατηγορητήριο και τη φυλάκιση του Νουρ εν αναμονή της δίκης. Και πριν από το πιο πρόσφατο βραβείο του Ράις, η πρώην υπουργός Εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ είχε επίσης βγει από το δρόμο της για να επαινέσει τον κυρίαρχο πολιτικό κώλο της Αιγύπτου. Σας προκαλεί να αναρωτιέστε τι είδους πολιτικές αναφορές προέρχονται από το Ηνωμένο Βασίλειο. Πρεσβεία στο Κάιρο.

Με αυτή τη διπλή επικύρωση από τις Ηνωμένες Πολιτείες, Ο Nour χάνει τη μικρή αγαθά που έχει ακόμα στην Αίγυπτο. Τώρα θεωρείται ως ΗΠΑ. ανδρείκελο, για να προσθέσετε μια μακρά λίστα αποτυχιών.

Η Μουσουλμανική Αδελφότητα, η οποία είναι παράνομη αλλά ανεκτή από τότε που παραιτήθηκε από την τρομοκρατία, είναι πιο αντιπροσωπευτική της αιγυπτιακής άποψης από την Nour. Υπάρχει επίσης το Kifaya (Αρκετά) κίνημα που συγκεντρώνει τους κορυφαίους διανοούμενους της. Αλλά αρνήθηκαν να συναντηθούν με τη Ράις.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούνται σε όλο τον αραβικό κόσμο ως συνώνυμες με το Ισραήλ. Αυτό περιορίζει αυτόματα την ικανότητα της κυβέρνησης Μπους να κερδίζει φίλους και να επηρεάζει τους ανθρώπους. Εκείνοι που αξιοποιούν στο έπακρο τις ΗΠΑ. η πίεση για εκδημοκρατισμό είναι οργανώσεις που απαριθμούνται από τις Ηνωμένες Πολιτείες ως “τρομοκράτης.” Τόσο η Χαμάς στα παλαιστινιακά εδάφη όσο και η Χεζμπολάχ στο Λίβανο είναι πλέον ευκαιρίες εξόρυξης τόσο πάνω όσο και υπόγεια. Οι ισλαμιστές νομοθέτες στην Ιορδανία ζήτησαν από τον βασιλιά Αμπντουλάχ να επιτρέψει στους ηγέτες της Χαμάς της Ιορδανίας, έξι χρόνια πριν, να έρθει σπίτι. Ο βασιλιάς ακούστηκε αδιάφορα.

Πήρε την Ευρώπη 500 για να φτάσει στο βαθμό πολιτικής ωριμότητας που παρατηρείται από την πρόσφατη κατάρρευση των σχεδίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης για ένα κοινό σύνταγμα. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ δήλωσε ότι η δημοκρατία είναι η χειρότερη μορφή κυβέρνησης, εκτός από όλες τις άλλες που έχουν δοκιμαστεί. Αλλά ο Τσώρτσιλ είπε επίσης, “Το καλύτερο επιχείρημα κατά της δημοκρατίας είναι μια συνομιλία πέντε λεπτών με τον μέσο ψηφοφόρο.” Αυτό εξακολουθεί να ισχύει στα παζάρια του αραβικού κόσμου, από το Μαρακές έως το Μουσκάτ.

The Problem of the Egyptian Muslim Brotherhood

Jeffrey Azarva

Samuel Tadros

On June 20, 2007, the U.S. Department of State’s Bureau of Intelligence and Research convened ameeting ofU.S. intelligence officials to weigh the prospect of formal engagement with the Egyptian Muslim Brotherhood,1known in Arabic as al-Ikhwan al-Muslimin. The session was the result of several years of discussion aboutengaging the group considered by many to be the fountainhead of Sunni fundamentalism.Although the Bush administration established a diplomatic quarantine of the Brotherhood afterSeptember 11, 2001, members of the U.S. House of Representatives held several meetings in Egyptin the spring of 2007—almost three months before the State Department meeting—with MuhammadSaad al-Katatni, an independent member of the Egyptian parliament and the head of its Brotherhoodaffiliatedbloc. On April 5, 2007, House Majority Leader Steny Hoyer (D-Md.) broke with conventionand met with Katatni at the Egyptian parliament building and at the residence ofU.S. ambassador to Egypt Francis J. Ricciardone. Επειτα, on May 27, 2007, a four-member U.S. congressionaldelegation led by Representative David Price (D-N.C.) met with Katatni in Cairo.Following Hoyer’s visit, the U.S. Embassy in Cairo dismissed Egyptian criticism that his meetingspresaged a reversal of U.S. policy.2 In November 2007, Ricciardone also played down themeetings when he claimed that U.S. contacts with nominally independent Brotherhood members did“not imply American endorsement of the views of the individual parliamentarians or their politicalaffiliates.”3 Despite this reassurance, the meetings with Katatni are indicative of opinion leaders, bothinside and outside the U.S. κυβέρνηση, warming inevitable. Yet while the movement, established by Hassan al-Banna in 1928, constitutes the most organizedand well-funded opposition in the country today—the byproduct of both its charitable services and da’wa (literally“call to God,” or preaching) network that operate outside state control—any examination of its rhetoricand political platforms shows U.S. outreach to be premature. Despite its professed commitment to pluralismand the rule of law, the Brotherhood continues to engage in dangerous doublespeak when it comes to the mostfundamental issues of democracy.

Reneging on Reform: Egypt and Tunisia

Jeffrey Azarva

On November 6, 2003, President George W. Bush proclaimed, “Sixty years of Western nations excusingand accommodating the lack of freedom in the Middle East did nothing to make us safe—because in the longrun, stability cannot be purchased at the expense of liberty.” This strategic shift, coupled with the invasionsof Iraq and Afghanistan, put regional governments on notice. The following spring, Tunisia’s president, ZineEl Abidine Bin Ali, and Egypt’s president, Hosni Mubarak—stalwart allies in the U.S.-led war on terrorismand two of North Africa’s most pro-American rulers—were among the first Arab leaders to visit Washingtonand discuss reform. But with this “Arab spring” has come the inadvertent rise of Islamist movementsthroughout the region. Τώρα, as U.S. policymakers ratchet down pressure, Egypt and Tunisia see a greenlight to backtrack on reform.

What Happened to the “Arab Street?”

Neha Sahgal

Why do opposition movements engage in protest under some circumstances but not inothers? Why did the Muslim Brotherhood in Egypt organize large scale protest during the 2005regime initiated political reforms while remaining largely off the streets during the United States’led war in Iraq in 2003? There is a common notion among Western public opinion and policymakers that United States’ policies in the Middle East have led to greater political activismamong Islamic fundamentalists. Ακόμη, while citizens around the world protested the war in Iraq,Egypt remained largely quiet. The lack of protest and other acts of opposition were surprisinggiven the history of Arab-anti colonial struggle, the 1950s street politics in Egypt that broughtNasser to power and the flourishing civil society organizations in the region exemplified byIslamist parties, non governmental organizations and professional syndicates. More importantly,with the 2005 regime initiated political opening in Egypt, the country’s largest oppositionmovement, the Islamist Muslim Brotherhood organized high levels of protests anddemonstrations exposing undemocratic practices of the current government and seeking greaterpolitical freedom. The year 2005, was marked by a “wave of contention” in Egypt standing instark contrast to the lack of mobilization against the Iraq war. Clearly, Muslim Brotherhoodprotest activity is guided by factors other than the prevalence of “anti-Americanism.”Scholars of contentions politics have developed and tested various theories that explainand predict protest behavior. Strain and breakdown theories explain protest as an outcome ofeconomic conditions while resource mobilization theories have stressed the role of material andorganizational constraints in organizing protest. Yet others have argued that protests are spurredby structural changes, για παράδειγμα, divisions or breakdown in the government. In this paper, Iargue that explaining the protest behavior of one group should take into account the group’sinteraction with other opposition actors. Opposition groups operate in a dense network of allies,adversaries as well as counter movements. Therefore their strategies influence each other intangible ways. I present an analysis of how the 2005 political opening in Egypt led to changes inlegal parties such as al-Ghad and al-Wafd that were allowed to contest presidential andparliamentary elections. Περαιτέρω, the new movement Kifaya, originally formed to expressopposition to the Iraq war, also gained momentum as an anti-Mubarak, pro-democracy alliance.The changes in the parties that were allowed to contest elections and the emergence of newmovements altered the socio-political context for the “officially banned, yet tolerated,” MuslimBrotherhood. The Brotherhood tried to reassert itself as the main voice of political opposition inthe country by organizing greater protest activity and in this way established similarity with legalopposition parties. While legal opposition parties remain weak and ineffective in Egypt, andnewer opposition movements are still small in their membership, they may still influence eachothers’ strategies in tangible ways.