Όλες οι συμμετοχές στο "Μαρόκο" Κατηγορία
Το αραβικό αύριο
ΝΤΕΪΒΙΔ Β. OTTAWAY
Οκτώβριος 6, 1981, προοριζόταν να είναι μια ημέρα εορτασμού στην Αίγυπτο. Σηματοδότησε την επέτειο της μεγαλύτερης στιγμής νίκης της Αιγύπτου σε τρεις αραβο-ισραηλινές συγκρούσεις, όταν ο αουτσάιντερ στρατός της χώρας διέσχισε τη Διώρυγα του Σουέζ τις πρώτες μέρες του 1973 Ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ και έστειλε τα ισραηλινά στρατεύματα να υποχωρούν. Σε ένα δροσερό, χωρίς σύννεφα πρωί, το στάδιο του Καΐρου ήταν κατάμεστο από αιγυπτιακές οικογένειες που είχαν έρθει για να δουν τον στρατό να δοκιμάζει τον εξοπλισμό του. Στην εξέδρα αναθεώρησης, Πρόεδρος Anwar el-Sadat,ο αρχιτέκτονας του πολέμου, παρακολουθούσε με ικανοποίηση τους άνδρες και τις μηχανές να παρελαύνουν μπροστά του. Ήμουν κοντά, ένας νεοφερμένος ξένος ανταποκριτής.Ξαφνικά, ένα από τα φορτηγά του στρατού σταμάτησε ακριβώς μπροστά από το περίπτερο της αναθεώρησης, καθώς έξι αεροσκάφη Mirage βρυχήθηκαν από πάνω σε μια ακροβατική παράσταση, ζωγραφίζοντας τον ουρανό με μακριά ίχνη κόκκινου, κίτρινος, μωβ,και πράσινο καπνό. Ο Σαντάτ σηκώθηκε όρθιος, προφανώς ετοιμαζόταν να ανταλλάξει χαιρετισμούς με ένα ακόμη σώμα αιγυπτιακών στρατευμάτων. Έγινε τέλειος στόχος για τέσσερις ισλαμιστές δολοφόνους που πήδηξαν από το φορτηγό, εισέβαλε στην εξέδρα, και έριξε το σώμα του με σφαίρες. Καθώς οι δολοφόνοι συνέχιζαν για κάτι που φαινόταν μια αιωνιότητα να ψεκάζουν τη βάση με τη θανατηφόρα φωτιά τους, Σκέφτηκα για μια στιγμή αν να χτυπήσω το έδαφος και να κινδυνεύσω να με ποδοπατήσουν μέχρι θανάτου από πανικόβλητους θεατές ή να παραμείνω στο πόδι και να ρισκάρω να πάρω μια αδέσποτη σφαίρα. Το ένστικτο μου είπε να μείνω στα πόδια μου, και η αίσθηση του δημοσιογραφικού μου καθήκοντος με ώθησε να πάω να μάθω αν ο Σαντάτ ήταν ζωντανός ή νεκρός.
Ισλάμ, Πολιτικό Ισλάμ και Αμερική
Αραβικά Insight
Είναι δυνατή η «αδελφότητα» με την Αμερική?
Χαλίλ αλ-ανάνι
ΙΣΛΑΜ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ & Η ΗΠΑ:
Ίδρυμα Κόρδοβα
Αμπντουλάχ Faliq
Εισαγωγή ,
Επανεξέταση του ισλαμισμού
MAHA Azzam
Προκαλώντας τον αυταρχισμό, Αποικιοκρατία, και τη διχόνοια: Τα Ισλαμικά Κινήματα Πολιτικής Μεταρρύθμισης του al-Afghani και της Rida
Ahmed Ali Salem
Αυτοί οι μεταρρυθμιστές αντιλήφθηκαν την παρακμή του μουσουλμανικού κόσμου γενικά,
και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ειδικότερα, να είναι αποτέλεσμα αύξησης
αδιαφορία για την εφαρμογή της Σαρία (Ισλαμικός νόμος). Ωστόσο, αφού το
τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα, αυξανόμενος αριθμός μεταρρυθμιστών, μερικές φορές υποστηρίζεται
από τους Οθωμανούς σουλτάνους, άρχισε να ζητά τη μεταρρύθμιση της αυτοκρατορίας
σύγχρονες ευρωπαϊκές γραμμές. Η αποτυχία της αυτοκρατορίας να υπερασπιστεί τα εδάφη της και να
ανταποκριθεί με επιτυχία στις προκλήσεις της Δύσης μόνο τροφοδότησε περαιτέρω αυτό το κάλεσμα
για τον «εκσυγχρονισμό» της μεταρρύθμισης, που έφτασε στο αποκορύφωμά της στο κίνημα του Τανζιμάτ
στο δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα.
Άλλοι μουσουλμάνοι μεταρρυθμιστές ζήτησαν μια μέση πορεία. Από την μία,
παραδέχτηκαν ότι το χαλιφάτο έπρεπε να διαμορφωθεί σύμφωνα με το ισλαμικό
πηγές καθοδήγησης, ειδικά το Κοράνι και ο Προφήτης Μωάμεθ
διδασκαλίες (Sunnah), και ότι της ομάδας (η παγκόσμια μουσουλμανική κοινότητα)
Η ενότητα είναι ένας από τους πολιτικούς πυλώνες του Ισλάμ. Αφ 'ετέρου, συνειδητοποίησαν το
πρέπει να αναζωογονήσει την αυτοκρατορία ή να την αντικαταστήσει με μια πιο βιώσιμη. Πράγματι,
περιλαμβάνονται οι δημιουργικές τους ιδέες για μελλοντικά μοντέλα, αλλά δεν περιορίζονταν σε, ο
ΕΠΟΜΕΝΟ: αντικαθιστώντας την υπό την ηγεσία των Τούρκων Οθωμανική Αυτοκρατορία με μια υπό την ηγεσία των Αράβων
χαλιφάτο, οικοδόμηση ενός ομοσπονδιακού ή συνομοσπονδιακού μουσουλμανικού χαλιφάτου, ιδρύοντας
μια κοινοπολιτεία μουσουλμανικών ή ανατολικών εθνών, και ενίσχυση της αλληλεγγύης
και συνεργασία μεταξύ ανεξάρτητων μουσουλμανικών χωρών χωρίς δημιουργία
μια σταθερή δομή. Αυτές και παρόμοιες ιδέες αναφέρθηκαν αργότερα ως το
Μοντέλο μουσουλμανικής λίγκας, η οποία ήταν μια διατριβή-ομπρέλα για τις διάφορες προτάσεις
που σχετίζονται με το μελλοντικό χαλιφάτο.
Δύο υποστηρικτές μιας τέτοιας μεταρρύθμισης ήταν ο Jamal al-Din al-Afghani και
Μωάμεθ `Αμπντουχ, και οι δύο έπαιξαν βασικούς ρόλους στο σύγχρονο
Ισλαμικό κίνημα πολιτικής μεταρρύθμισης.1 Η απάντησή τους στη διπλή πρόκληση
αντιμετωπίζοντας τον μουσουλμανικό κόσμο στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα – ευρωπαϊκός αποικισμός
και μουσουλμανική παρακμή – ήταν ισορροπημένη. Απώτερος στόχος τους ήταν να
αναζωογονήστε την umma παρατηρώντας την ισλαμική αποκάλυψη και επωφελούμενοι
από τα επιτεύγματα της Ευρώπης. Ωστόσο, διαφώνησαν σε ορισμένες πτυχές
και μεθόδους, καθώς και τους άμεσους στόχους και στρατηγικές, της μεταρρύθμισης.
Ενώ ο αλ Αφγανί κάλεσε και αγωνίστηκε κυρίως για πολιτικές μεταρρυθμίσεις,
`Αμπντουχ, κάποτε ένας από τους στενούς του μαθητές, ανέπτυξε τις δικές του ιδέες, οι οποίες
έδωσε έμφαση στην εκπαίδευση και υπονόμευσε την πολιτική.
Τα Ισλαμικά Κόμματα της Αντιπολίτευσης και το Δυναμικό για δέσμευση της ΕΕ
Toby Archer
Heidi Huuhtanen
STRATEGIES FOR ENGAGING POLITICAL ISLAM
SHADI HAMID
AMANDA Kadlec
ΙΣΛΑΜΙΣΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΣΤΟΝ ΑΡΑΒΙΚΟ ΚΟΣΜΟ: Εξερευνώντας τις Γκρίζες Ζώνες
Nathan J. καφέ, Amr Hamzawy,
Μαρίνα Ottaway
ΙΣΛΑΜΙΣΤΙΚΗ ΡΙΖΟΣΠΟΠΟΙΗΣΗ
Issues relating to political Islam continue to present challenges to European foreign policies in the Middle East and North Africa (MENA). As EU policy has sought to come to terms with such challenges during the last decade or so political Islam itself has evolved. Experts point to the growing complexity and variety of trends within political Islam. Some Islamist organisations have strengthened their commitment to democratic norms and engaged fully in peaceable, mainstream national politics. Others remain wedded to violent means. And still others have drifted towards a more quietist form of Islam, disengaged from political activity. Political Islam in the MENA region presents no uniform trend to European policymakers. Analytical debate has grown around the concept of ‘radicalisation’. This in turn has spawned research on the factors driving ‘de-radicalisation’, and conversely, ‘re-radicalisation’. Much of the complexity derives from the widely held view that all three of these phenomena are occurring at the same time. Even the terms themselves are contested. It has often been pointed out that the moderate–radical dichotomy fails fully to capture the nuances of trends within political Islam. Some analysts also complain that talk of ‘radicalism’ is ideologically loaded. At the level of terminology, we understand radicalisation to be associated with extremism, but views differ over the centrality of its religious–fundamentalist versus political content, and over whether the willingness to resort to violence is implied or not.
Such differences are reflected in the views held by the Islamists themselves, as well as in the perceptions of outsiders.
Πολιτικό Ισλάμ και Ευρωπαϊκή Εξωτερική Πολιτική
POLITICAL ISLAM AND THE EUROPEAN NEIGHBOURHOOD POLICY
MICHAEL EMERSON
RICHARD YOUNGS
Since 2001 and the international events that ensued the nature of the relationship between the West and political Islam has become a definingissue for foreign policy. In recent years a considerable amount of research and analysis has been undertaken on the issue of political Islam. This has helped to correct some of the simplistic and alarmist assumptions previously held in the West about the nature of Islamist values and intentions. Parallel to this, the European Union (EU) has developed a number of policy initiatives primarily the European Neighbourhood Policy(ENP) that in principle commit to dialogue and deeper engagement all(non-violent) political actors and civil society organisations within Arab countries. Yet many analysts and policy-makers now complain of a certain a trophy in both conceptual debate and policy development. It has been established that political Islam is a changing landscape, deeply affected bya range of circumstances, but debate often seems to have stuck on the simplistic question of ‘are Islamists democratic?’ Many independent analysts have nevertheless advocated engagement with Islamists, but theactual rapprochement between Western governments and Islamist organisations remains limited .
ισλαμικό Κίνημα: Political Freedom & Δημοκρατία
Dr.Yusuf al-Qaradawi
It is the duty of the (Ισλαμικής) Movement in the coming phase tostand firm against totalitarian and dictatorial rule, political despotism and usurpation of people’s rights. The Movement should always stand by political freedom, as represented by true,not false, Δημοκρατία. It should flatly declare it refusal of tyrantsand steer clear of all dictators, even if some tyrant appears to havegood intentions towards it for some gain and for a time that is usually short, as has been shown by experience.The Prophet (SAWS) said, “ When you see my Nation fall victim to fear and does not say to a wrong –doer, “You are wrong”, thenyou may lose hope in them.” So how about a regime that forces people to say to a conceited wrongdoer, “How just, how great you are. O our hero, our savior and our liberator!”The Quran denounces tyrants such as Numrudh, Pharaoh, Haman and others, but it also dispraises those who follow tyrants andobey their orders. This is why Allah dispraises the people of Noahby saying, “ But they follow (m en) whose wealth and childrengive them no increase but only loss.” [Surat Nuh; 21]Allah also says of Ad, people of Hud, “ And followed thecommand of every powerful, obstinate transgressor”. [Surat Hud:59]See also what the Quran says about the people of Pharaoh, “ Butthey followed the command of Pharaoh, and the command ofPharaoh was not rightly guided.[Surat Hud: 97] “Thus he made fools of his people, and they obeyed him: truly they were a people rebellious (against Allah).” [Surat Az-Zukhruf: 54]A closer look at the history of the Muslim Nation and the IslamicMovement in modern times should show clearly that the Islamicidea, the Islamic Movement and the Islamic Awakening have never flourished or borne fruit unless in an atmosphere ofdemocracy and freedom, and have withered and become barren only at the times of oppression and tyranny that trod over the willof the peoples which clung to Islam. Such oppressive regimesimposed their secularism, socialism or communism on their peoples by force and coercion, using covert torture and publicexecutions, and employing those devilish tools that tore flesh,shed blood, crushed bone and destroyed the soul.We saw these practices in many Muslim countries, including Turkey, Αίγυπτος, Συρία, Ιράκ, (the former) South Yemen, Somaliaand northern African States for varying periods of time, depending on the age or reign of the dictator in each country.On the other hand, we saw the Islamic Movement and the Islamic Awakening bear fruit and flourish at the times of freedom and democracy, and in the wake of the collapse of imperial regimes that ruled peoples with fear and oppression.Therefore, I would not imagine that the Islamic Movement could support anything other than political freedom and democracy.The tyrants allowed every voice to be raised, except the voice ofIslam, and let every trend express itself in the form of a politicalparty or body of some sort, except the Islamic current which is theonly trend that actually speaks for this Nation and expresses it screed, values, essence and very existence.
Το ριζοσπαστικό Ισλάμ στο Μαγκρέμπ
Carlos Echeverría Jesús
The development of a radical Islamist movement has been a major featureof Algerian political life since the mid-1970s, especially after the death of PresidentHouari Boumediène, the Republic’s first president, in December 1978.1 Boumediènehad adopted a policy of Arabization that included phasing out the French language.French professors were replaced by Arabic speakers from Egypt, Λίβανος, andSyria, many of them members of the Muslim Brotherhood.The troubles began in 1985, when the Mouvement islamique algérien (MIA),founded to protest the single-party socialist regime, began attacking police stations.Escalating tensions amid declining oil prices culminated in the Semoule revolt inOctober 1988. More than 500 people were killed in the streets of Algiers in thatrevolt, and the government was finally forced to undertake reforms. Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας 1989 itlegalized political parties, including the Islamic Salvation Front (FIS), and over thenext two years the Islamists were able to impose their will in many parts of thecountry, targeting symbols of Western “corruption” such as satellite TV dishes thatbrought in European channels, alcohol, and women who didn’t wear the hiyab (theIslam veil). FIS victories in the June 1990 municipal elections and in the first roundof the parliamentary elections held in December 1991 generated fears of animpending Islamist dictatorship and led to a preemptive interruption of the electoralprocess in January 1992. The next year saw an increase in the violence that hadbegun in 1991 with the FIS’s rhetoric in support of Saddam Hussein in the GulfWar, the growing presence of Algerian “Afghans”—Algerian volunteer fightersreturning from the war against the Soviets in Afghanistan—and the November 1991massacre of border guards at Guemmar, on the border between Algeria andTunisia.2Until mid-1993, victims of MIA, Islamic Salvation Army–AIS (the FIS’sarmed wing), and Islamic Armed Group (GIA) violence were mostly policemen,soldiers, and terrorists. Later that year the violence expanded to claim both foreignand Algerian civilians. In September 1993, the bodies of seven foreigners werefound in various locations around the country.3 Dozens of judges, doctors,intellectuals, and journalists were also murdered that year. In October 1993 Islamistsvowed to kill any foreigner remaining in Algeria after December 1; more than 4,000foreigners left in November 1993.
ο 500 οι μουσουλμάνοι με τη μεγαλύτερη επιρροή
John Esposito
Ibrahim Kalin
Η έκδοση που έχετε στα χέρια σας είναι η πρώτη από τις ετήσιες σειρές που ελπίζουμε ότι θα παρέχει ένα παράθυρο στους κινητές και τους δονητές του μουσουλμανικού κόσμου. Προσπαθήσαμε να αναδείξουμε ανθρώπους που έχουν επιρροή ως μουσουλμάνους, αυτό είναι, άτομα των οποίων η επιρροή πηγάζει από την πρακτική τους στο Ισλάμ ή από το γεγονός ότι είναι μουσουλμάνοι. Πιστεύουμε ότι αυτό δίνει πολύτιμη εικόνα για τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους οι Μουσουλμάνοι επηρεάζουν τον κόσμο, και δείχνει επίσης την ποικιλομορφία του πώς ζουν οι άνθρωποι ως μουσουλμάνοι σήμερα. Η επιρροή είναι μια δύσκολη έννοια. Η σημασία του προέρχεται από τη λατινική λέξη influens που σημαίνει εισροή, δείχνοντας σε μια παλιά αστρολογική ιδέα ότι αόρατες δυνάμεις (σαν το φεγγάρι) επηρεάζουν την ανθρωπότητα. Τα στοιχεία αυτής της λίστας έχουν την ικανότητα να επηρεάσουν και την ανθρωπότητα. Με διάφορους τρόπους, κάθε άτομο σε αυτήν τη λίστα έχει επιρροή στη ζωή ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων στη γη. ο 50 Τα πρόσωπα με τη μεγαλύτερη επιρροή παρουσιάζονται προφίλ. Η επιρροή τους προέρχεται από ποικίλες πηγές; Ωστόσο, τους ενώνει το γεγονός ότι το καθένα επηρεάζει τεράστια τμήματα της ανθρωπότητας. 500 ηγέτες σε 15 κατηγορίες — Ακαδημαϊκά, Πολιτικός,Διοικητικός, Καταγωγή, Κήρυκες, γυναίκες, Νεολαία, Φιλανθρωπία, Ανάπτυξη,Επιστήμη και Τεχνολογία, Τέχνες και Πολιτισμός, Μεσο ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ, Ριζοσπάστες, Διεθνή Ισλαμικά Δίκτυα, και Θέματα της Ημέρας—για να σας βοηθήσουν να κατανοήσετε τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους το Ισλάμ και οι Μουσουλμάνοι επηρεάζουν τον κόσμο σήμερα. Δύο σύνθετες λίστες δείχνουν πώς λειτουργεί η επιρροή με διαφορετικούς τρόπους: Το InternationalIslamic Networks δείχνει ανθρώπους που βρίσκονται επικεφαλής σημαντικών διεθνικών δικτύων μουσουλμάνων, και τα Θέματα της Ημέρας επισημαίνουν άτομα των οποίων η σημασία οφείλεται σε τρέχοντα ζητήματα που επηρεάζουν την ανθρωπότητα.
TRAVELS AMONG EUROPE’S MUSLIM NEIGHBOURS
Joost Lagendijk
“A ring of friends surrounding the Union […], from Morocco to Russia”.This is how, in late 2002, the then President of the European Commission, Romano Prodi, described the key challenge facing Europe following the planned enlargement of 2004. The accession process had built up momentum, and the former communist countries of Central Europe had been stabilised and were transforming themselves into democracies. EU membership was not directly on the agenda for countries beyond the enlargement horizon, ωστόσο. How could Europe prevent new dividing lines forming at its borders? How could the European Union guarantee stability, security and peace along its perimeter? Those questions were perhaps most pertinent to the EU’s southern neighbours. Since 11 Σεπτέμβριος 2001, in particular, our relations with the Islamic world have been imbued with a sense of urgency. Political developments in our Islamic neighbour countries bordering the Mediterranean could have a tremendous impact on European security. Although the area is nearby, the political distance is great. Amid threatening language about a ‘clash of civilisations’, the EU quickly drew the conclusion that conciliation and cooperation, rather than confrontation, constituted the best strategy for dealing with its southern neighbours.
Προτεραιότητες του Ισλαμικού Κινήματος στην Ερχόμενη Φάση
Yusuf Al-Qaradawi
Τι Εννοούμε Λέγοντας Ισλαμικό Κίνημα?
Με “ισλαμικό Κίνημα”, I mean that organized, collective work, undertaken by thepeople, to restore Islam to the leadership of society, and to the helm of life all walksof life.Before being anything else, the Islamic Movement is work: persistent, industriouswork, not just words to be said, speeches and lectures to be delivered, or books andarticles are indeed required, they are merely parts of a movement, not themovement itself (Allah the Almighty says, Work, and Allah, His Messenger and thebelievers will see your work} [Surat al-Tawba: 1 05].The Islamic Movement is a popular work performed for Allah’s sakeThe Islamic movement is a popular work based mainly on self-motivation andpersonal conviction. It is a work performed out of faith and for nothing other thanthe sake of Allah, in the hope of being rewarded by Him, not by humans.The core of this self-motivation is that unrest which a Muslim feels when theAwakening visits him and he feels a turmoil deep inside him, as a result of thecontradiction between his faith on the one hand and the actual state of affairs of hisnation on the other. It is then that he launches himself into action, driven by his lovefor his religion, his devotion to Allah, His Messenger, the Quran and the MuslimNation, and his feeling of his, and his people’s, neglect of their duty. In so doing, heis also stimulated by his keenness to discharge his duty, eliminate deficiencies,contribute to the revival of the neglected faridas [enjoined duties] of enforcing theSharia [Islamic Law] sent down by Allah; unifying the Muslim nation around the HolyQuran; supporting Allah’s friends and fighting Allah’s foes; liberating Muslimterritories from all aggression or non-Muslim control; reinstating the Islamiccaliphate system to the leadership anew as required by Sharia, and renewing theobligation to spread the call of Islam, enjoin what is right and forbid what is wrongand strive in Allah’s cause by deed, by word or by heart – the latter being theweakest of beliefs – so that the word of Allah may be exalted to the heights.
Building bridges not walls
Alex Glennie
Since the terror attacks of 11 Σεπτέμβριος 2001 there has been an explosion of interest inpolitical Islamism in the Middle East and North Africa (MENA) region. Until fairly recently,analysts have understandably focused on those actors that operate at the violent end of theIslamist spectrum, including Al-Qaeda, the Taliban, some of the sectarian parties in Iraq andpolitical groups with armed wings like Hamas in the Occupied Palestinian Territories (OPT)and Hezbollah in Lebanon.However, this has obscured the fact that across the MENA region contemporary politics arebeing driven and shaped by a much more diverse collection of ‘mainstream’ Islamistmovements. We define these asgroups that engage or seek to engage in the legal political processes oftheir countries and that have publicly eschewed the use of violence tohelp realise their objectives at the national level, even where they arediscriminated against or repressed.This definition would encompass groups like the Muslim Brotherhood in Egypt, the Party ofJustice and Development (PJD) in Morocco and the Islamic Action Front (IAF) in Jordan.These non-violent Islamist movements or parties often represent the best organised andmost popular element of the opposition to the existing regimes in each country, and as suchthere has been increasing interest on the part of western policymakers in the role that theymight play in democracy promotion in the region. Yet discussions on this issue appear tohave stalled on the question of whether it would be appropriate to engage with these groupson a more systematic and formal basis, rather than on the practicalities of actually doing so.This attitude is partly linked to a justifiable unwillingness to legitimise groups that mighthold anti-democratic views on women’s rights, political pluralism and a range of other issues.It also reflects pragmatic considerations about the strategic interests of western powers inthe MENA region that are perceived to be threatened by the rising popularity and influenceof Islamists. For their part, Islamist parties and movements have shown a clear reluctance toforge closer ties with those western powers whose policies in the region they stronglyoppose, not least for fear of how the repressive regimes they operate within might react.This project’s focus on non-violent political Islamist movements should not be misinterpretedas implicit support for their political agendas. Committing to a strategy of more deliberateengagement with mainstream Islamist parties would involve significant risks and tradeoffs forNorth American and European policymakers. Ωστόσο, we do take the position that thetendency of both sides to view engagement as a zero sum ‘all or nothing’ game has beenunhelpful, and needs to change if a more constructive dialogue around reform in the MiddleEast and North Africa is to emerge.