Όλες οι εγγραφές με ετικέτα με: "μουσουλμάνος"

Το αραβικό αύριο

ΝΤΕΪΒΙΔ Β. OTTAWAY

Οκτώβριος 6, 1981, προοριζόταν να είναι μια ημέρα εορτασμού στην Αίγυπτο. Σηματοδότησε την επέτειο της μεγαλύτερης στιγμής νίκης της Αιγύπτου σε τρεις αραβο-ισραηλινές συγκρούσεις, όταν ο αουτσάιντερ στρατός της χώρας διέσχισε τη Διώρυγα του Σουέζ τις πρώτες μέρες του 1973 Ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ και έστειλε τα ισραηλινά στρατεύματα να υποχωρούν. Σε ένα δροσερό, χωρίς σύννεφα πρωί, το στάδιο του Καΐρου ήταν κατάμεστο από αιγυπτιακές οικογένειες που είχαν έρθει για να δουν τον στρατό να δοκιμάζει τον εξοπλισμό του. Στην εξέδρα αναθεώρησης, Πρόεδρος Anwar el-Sadat,ο αρχιτέκτονας του πολέμου, παρακολουθούσε με ικανοποίηση τους άνδρες και τις μηχανές να παρελαύνουν μπροστά του. Ήμουν κοντά, ένας νεοφερμένος ξένος ανταποκριτής.Ξαφνικά, ένα από τα φορτηγά του στρατού σταμάτησε ακριβώς μπροστά από το περίπτερο της αναθεώρησης, καθώς έξι αεροσκάφη Mirage βρυχήθηκαν από πάνω σε μια ακροβατική παράσταση, ζωγραφίζοντας τον ουρανό με μακριά ίχνη κόκκινου, κίτρινος, μωβ,και πράσινο καπνό. Ο Σαντάτ σηκώθηκε όρθιος, προφανώς ετοιμαζόταν να ανταλλάξει χαιρετισμούς με ένα ακόμη σώμα αιγυπτιακών στρατευμάτων. Έγινε τέλειος στόχος για τέσσερις ισλαμιστές δολοφόνους που πήδηξαν από το φορτηγό, εισέβαλε στην εξέδρα, και έριξε το σώμα του με σφαίρες. Καθώς οι δολοφόνοι συνέχιζαν για κάτι που φαινόταν μια αιωνιότητα να ψεκάζουν τη βάση με τη θανατηφόρα φωτιά τους, Σκέφτηκα για μια στιγμή αν να χτυπήσω το έδαφος και να κινδυνεύσω να με ποδοπατήσουν μέχρι θανάτου από πανικόβλητους θεατές ή να παραμείνω στο πόδι και να ρισκάρω να πάρω μια αδέσποτη σφαίρα. Το ένστικτο μου είπε να μείνω στα πόδια μου, και η αίσθηση του δημοσιογραφικού μου καθήκοντος με ώθησε να πάω να μάθω αν ο Σαντάτ ήταν ζωντανός ή νεκρός.

Η πολιτική της Χαμάς των ΗΠΑ εμποδίζει την ειρήνη στη Μέση Ανατολή

Henry Siegman

Επανεξέταση του ισλαμισμού

MAHA Azzam

Iraq and the Future of Political Islam

James Piscatori

Islamophobia and Anti-Muslim Hate Crime

JONATHAN GITHENS-Mazer

ROBERT LAMBERT MBE

Ρίζες του εθνικισμού στον μουσουλμανικό κόσμο

Shabir Ahmed

Η δημοκρατία στην ισλαμική πολιτική σκέψη

Azzam S. Tamimi

Ισλαμικός Πολιτικός Πολιτισμός, Δημοκρατία, και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Daniel E. Τιμή

Η ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΠΙΣΤΗ στην ΑΜΕΡΙΚΗ

JAMES A. Beverley

Islamist Parties : going back to the origins

Husain Haqqani

Hillel Fradkin

Οι Γερμανοί ασπάζονται το Ισλάμ και οι αμφίθυμες σχέσεις τους με τους μετανάστες μουσουλμάνους

Esra Özyürek

SELECT BIBLIOGRAPHY ON ISLAM AND DEMOCRACY

Saliba Sarsar

Αλέξανδρος Keller

Muslim Brotherhood in Jordan

The Islamic movement in Jordan came to international attention in thewake of the April 1989 disturbances and the subsequent November 1989 parliamentary elections. These developments highlighted the movement’s political clout and raised the spectre in the West of an Iranian-style Islamic revolution in Jordan, fuelled by radical Islamic movements such as those of Egypt and the Maghrib. While various political trends competed for influence during the months prior to the elections, the Muslim Brotherhood had a clear advantage; its infrastructure in the mosques, the Qur’anicschools and the universities gave it a ready-made political base. The leftistand pro-regime groups, on the other hand, had to create de facto politicalparties—still legally banned—and to build their organizational base almostex nihilo, or to transform a clandestine infrastructure into an overt politicalone. There should have been very little surprise, therefore, when the Muslim Brotherhood and other Islamist candidates won a windfall of 32 of the 80seats in Parliament.Politicization of Islam is not new in Jordan.1 Since the foundation of the Emirate of Trans jordan by ‘Abdallah, Islam has served as one of the building blocks of regime legitimacy and of nation-building. The genealogy of the Hashemite family as scions of the Prophet’s tribe was an important source of legitimacy for its rule in Syria, Iraq and Jordan, as it had been inthe Hijaz. The ideology of the “Great Arab Revolt” was no less Islamic than it was Arab, and the control of Jerusalem after 1948 was interpretedby the regime as an Islamic responsibility and not only an Arab one.2King ‘Abdallah and his grandson Hussein, took care to present themselvesas believing Muslims, appearing at rituals and prayers, performing the pilgrimage to Mecca and embellishing their speeches with Islamic motifs.3The status of Islam in the Kingdom was also formalized in the Jordanian constitution (1952) by stipulating that Islam is the religion of the kingdom and that the king must be a Muslim and of Muslim parents. Ισλαμικός νόμος(Shari‘a) is defined in the constitution as one of the pillars of legislation in the kingdom, while family law is in the exclusive hands of the Shari‘a courts.

Διεκδίκηση του Κέντρου: Πολιτικό Ισλάμ σε Μετάβαση

John L. Esposito

Στη δεκαετία του 1990 το πολιτικό Ισλάμ, αυτό που λένε κάποιοι “Ισλαμικός φονταμενταλισμός,” παραμένει μια σημαντική παρουσία στην κυβέρνηση και στην αντιπολιτευτική πολιτική από τη Βόρεια Αφρική έως τη Νοτιοανατολική Ασία. Το πολιτικό Ισλάμ στην εξουσία και στην πολιτική έχει εγείρει πολλά ζητήματα και ερωτήματα: “Είναι το Ισλάμ αντίθετο με τον εκσυγχρονισμό?,” “Είναι ασυμβίβαστο το Ισλάμ και η δημοκρατία?,” “Ποιες είναι οι επιπτώσεις μιας ισλαμικής κυβέρνησης για τον πλουραλισμό, δικαιώματα των μειονοτήτων και των γυναικών,” “Πόσο αντιπροσωπευτικοί είναι οι ισλαμιστές,” “Υπάρχουν ισλαμιστές μετριοπαθείς?,” “Εάν η Δύση φοβάται μια διεθνική ισλαμική απειλή ή σύγκρουση πολιτισμών?” Σύγχρονη Ισλαμική Αναγέννηση Το τοπίο του μουσουλμανικού κόσμου σήμερα αποκαλύπτει την εμφάνιση νέων ισλαμικών δημοκρατιών (Ιράν, Σουδάν, Αφγανιστάν), ο πολλαπλασιασμός των ισλαμικών κινημάτων που λειτουργούν ως κύριοι πολιτικοί και κοινωνικοί παράγοντες στα υπάρχοντα συστήματα, και η συγκρουσιακή πολιτική των ριζοσπαστικών βίαιων εξτρεμιστών._ Σε αντίθεση με τη δεκαετία του 1980, όταν το πολιτικό Ισλάμ απλώς εξισωνόταν με το επαναστατικό Ιράν ή με λαθρομάδες με ονόματα όπως Ισλαμική Τζιχάντ ή Στρατός του Θεού, ο μουσουλμανικός κόσμος της δεκαετίας του 1990 είναι ένας κόσμος στον οποίο οι ισλαμιστές συμμετείχαν στην εκλογική διαδικασία και είναι ορατοί ως πρωθυπουργοί, στελέχη του υπουργικού συμβουλίου, ομιλητές εθνικών συνελεύσεων, βουλευτές, και δήμαρχοι σε χώρες τόσο διαφορετικές όπως η Αίγυπτος, Σουδάν, Τουρκία, Ιράν, Λίβανος, Κουβέιτ, Γέμενη, Ιορδανία, Πακιστάν, Μπαγκλαντές, Μαλαισία, Ινδονησία, και Ισραήλ/Παλαιστίνη. Στην αυγή του εικοστού πρώτου αιώνα, Το πολιτικό Ισλάμ συνεχίζει να είναι μια σημαντική δύναμη τάξης και αταξίας στην παγκόσμια πολιτική, αυτός που συμμετέχει στην πολιτική διαδικασία αλλά και σε τρομοκρατικές ενέργειες, μια πρόκληση για τον μουσουλμανικό κόσμο και τη Δύση. Κατανόηση της φύσης του πολιτικού Ισλάμ σήμερα, και ειδικότερα τα ζητήματα και τα ερωτήματα που προέκυψαν από την εμπειρία του πρόσφατου παρελθόντος, παραμένει κρίσιμο για τις κυβερνήσεις, φορείς χάραξης πολιτικής, και φοιτητές της διεθνούς πολιτικής.

THE RISE OF “MUSLIM DEMOCRACY”

Vali Nasr

A specter is haunting the Muslim world. This particular specter is notthe malign and much-discussed spirit of fundamentalist extremism, nor yet the phantom hope known as liberal Islam. Instead, the specter that I have in mind is a third force, a hopeful if still somewhat ambiguoustrend that I call—in a conscious evocation of the political tradition associated with the Christian Democratic parties of Europe—“Muslim Democracy.”The emergence and unfolding of Muslim Democracy as a “fact on the ground” over the last fifteen years has been impressive. This is so even though all its exponents have thus far eschewed that label1 and even though the lion’s share of scholarly and political attention has gone to the question of how to promote religious reform within Islam as a prelude to democratization.2 Since the early 1990s, political openings in anumber of Muslim-majority countries—all, admittedly, outside the Arabworld—have seen Islamic-oriented (but non-Islamist) parties vying successfullyfor votes in Bangladesh, Ινδονησία, Μαλαισία, Πακιστάν (beforeits 1999 military coup), and Turkey.Unlike Islamists, with their visions of rule by shari‘a (Ισλαμικός νόμος) oreven a restored caliphate, Muslim Democrats view political life with apragmatic eye. They reject or at least discount the classic Islamist claim that Islam commands the pursuit of a shari‘a state, and their main goaltends to be the more mundane one of crafting viable electoral platform sand stable governing coalitions to serve individual and collective interests—Islamic as well as secular—within a democratic arena whosebounds they respect, win or lose. Islamists view democracy not as something deeply legitimate, but at best as a tool or tactic that may be useful in gaining the power to build an Islamic state.

MUSLIM INSTITUTIONS AND POLITICAL MOBILIZATION

SARA SILVESTRI

In Europe, and most of the Western world, Muslim presence in the publicsphere is a recent phenomenon that characterised the last decade of the 20thcentury and has deeply marked the beginning of the 21st. This visiblepresence, which amounts to something between 15 και 20 millionindividuals, can best be analysed if dissected into a number of components.The first part of this chapter illustrates where, when and why organisedMuslim voices and institutions have emerged in Europe, and which actorshave been involved. The second part is more schematic and analytical, inthat it seeks to identify from these dynamics the process through whichMuslims become political actors and how they relate to other, often incompeting political forces and priorities. It does so by observing theobjectives and the variety of strategies that Muslims have adopted in orderto articulate their concerns vis-à-vis different contexts and interlocutors.The conclusions offer an initial evaluation of the impact and of theconsequences of Muslim mobilisation and institution-formation forEuropean society and policy-making.