Όλες οι εγγραφές με ετικέτα με: "ισλαμιστές"

Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας

Seyyed βαλής Reza nasr

STRATEGIES FOR ENGAGING POLITICAL ISLAM

SHADI HAMID

AMANDA Kadlec

ΙΣΛΑΜ, ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ, ΚΑΙ Η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΡΧΗ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

James Piscatori

The Draft Party Platform of the Egyptian Muslim Brotherhood

In the late summer 2007, amid great anticipation from Egypt’s ruling elite and opposition movements, the Muslim Brotherhood distributed the first draft of a party platform to a group of intellectuals and analysts. The platform was not to serve as a document for an existing political party or even one about to be founded: the Brotherhood remains without legal recognition in Egypt and Egypt’s rulers and the laws they have enacted make the prospect of legal recognition for a Brotherhood-founded party seem distant. But the Brotherhood’s leadership clearly wished to signal what sort of party they would found if allowed to do so.

With the circulation of the draft document, the movement opened its doors to discussion and even contentious debate about the main ideas of the platform, the likely course of the Brotherhood’s political role, and the future of its relationship with other political forces in the country.1 In this paper, we seek to answer four questions concerning the Brotherhood’s

party platform:

ISLAMIC MOBILIZATION

Ziad Munson

This article examines the emergence and growth of the Muslim Brotherhood inEgypt from the 1930s through the 1950s. It begins by outlining and empirically evaluatingpossible explanations for the organization’s growth based on (1) theories of politicalIslam and (2) the concept of political opportunity structure in social movementtheory. An extension of these approaches is suggested based on data from organizationaldocuments and declassiŽed U.S. State Department Žles from the period. Thesuccessful mobilization of the Muslim Brotherhood was possible because of the wayin which its Islamic message was tied to its organizational structure, activities, andstrategies and the everyday lives of Egyptians. The analysis suggests that ideas areintegrated into social movements in more ways than the concept of framing allows.It also expands our understanding of how organizations can arise in highly repressiveenvironments.

Will Turkey Have An Islamist President?

Michael Rubin

Σχολιασμός: Κοίλο δαχτυλίδι για δημοκρατία

ARNAUD DE BORCHGRAVE

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟ, Ιούνιος 24 (UPI) — Η σταυροφορία του Λευκού Οίκου για τη δημοκρατία, όπως το βλέπει ο Πρόεδρος Μπους, έχει παράγει “μια κρίσιμη μάζα εκδηλώσεων που το παίρνουν (Μέση Ανατολή) περιοχή με μια ελπιδοφόρα νέα κατεύθυνση.” Και η υπουργός Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις περιόδευσε στην περιοχή, καθιστώντας σαφές σε κάθε στάση κάθε φορά που οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τη δυνατότητα επιλογής μεταξύ σταθερότητας και δημοκρατίας, η νέα ιδεολογική θεραπεία θα θυσιάσει τη σταθερότητα.

Βετεράνος χέρια που έχουν ασχοληθεί με πέντε περιφερειακούς πολέμους και δύο intifadas κατά τη διάρκεια του περασμένου μισού αιώνα που τρέμει. Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών, Χένρι Κίσινγκερ, πρώτος μεταξύ τους.

“Για το Ηνωμένο Βασίλειο. η σταυροφορία σε κάθε μέρος του κόσμου για τη διάδοση της δημοκρατίας μπορεί να είναι πέρα ​​από την ικανότητά μας,” αυτος λεει. Οι ΗΠΑ. Σύστημα, εξηγεί, “είναι προϊόν μοναδικών ιστορικών εμπειριών, είναι δύσκολο να αναπαραχθούν ή να μεταμοσχευθούν σε μουσουλμανικές κοινωνίες όπου η κοσμική δημοκρατία έχει σπάνια αναπτυχθεί.” Αν ποτέ.

Εάν η σταθερότητα είχε θυσιάσει τη δημοκρατία, ο πρώην σύμβουλος εθνικής ασφάλειας και ο υφυπουργός των Προέδρων Nixon και Ford δεν θα μπορούσαν να διαπραγματευθούν με τις μεγάλες αραβο-ισραηλινές συμφωνίες απαλλαγής: Sinai I, Γκόλαν και Σινά ΙΙ. Χωρίς τις αντιδημοκρατικές, καλοπροαίρετη δικτατορική φιγούρα του Anwar Sadat στο τιμόνι στην Αίγυπτο, ή χωρίς τον καθυστερημένο συριακό δικτάτορα και τον κύριο τρομοκράτη Hafez Assad, μια άλλη σελίδα ιστορίας πολέμου θα είχε γραφτεί.

Με ένα δημοκρατικό κοινοβούλιο στην Αίγυπτο 1974, κατά πάσα πιθανότητα κυριαρχείται από τη λαϊκή μουσουλμανική αδελφότητα, Ο Σαντάτ δεν θα μπορούσε να έχει κάνει το θεαματικό του, θρησκευτικό ταξίδι στην Ιερουσαλήμ — και ξαφνικά γίνει ο δημοφιλέστερος ηγέτης στο Ισραήλ. Μια ειρηνευτική συνθήκη μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ και μεταξύ Ιορδανίας και Ισραήλ ήταν δυνατή μόνο επειδή οι απόλυτοι ηγεμόνες — Sadat και ο τελευταίος βασιλιάς Χουσεΐν, οδήγησε και τις δύο αραβικές χώρες.

Ο Σαντάτ ήξερε ότι η θαρραλέα πράξη πολιτογράφησης του ήταν ισοδύναμη με την υπογραφή του δικού του εντολέα θανάτου. Διεξήχθη στο 1981 — από ισλαμιστές εξτρεμιστές — στην παγκόσμια τηλεόραση.

Η Ράις με υπερηφάνεια διακηρύσσει ότι δεν είναι πλέον ένας πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, αλλά ένας αγώνας για τη δημοκρατία. Είναι περήφανη ότι η κυβέρνηση Μπους δεν επιδιώκει πλέον τη σταθερότητα εις βάρος της δημοκρατίας. Αλλά ήδη η σταυροφορία της δημοκρατίας δεν συναντά μόνο επιδείξεις ταχύτητας, αλλά και οδοφράγματα σε δρόμο προς το πουθενά.

Οι μακραίωνες παλαιστινιακές εκλογές που προγραμματίζονται για τον Ιούλιο έχουν αναβληθεί επ 'αόριστον.

Στο Λίβανο, η βούληση έχει ήδη εξουδετερωθεί από πολιτικές μηχανές. Gen. Michael Aoun, μια λαμπρή αλλά γηρασμένη προοπτική που επέστρεψε από τη γαλλική εξορία για να πάρει το υπόγειο μηχάνημα της Συρίας, έχει ήδη ενώσει τις δυνάμεις του με τη Δαμασκό. Ενώ αρνείται οποιαδήποτε συμφωνία με τη Συρία, οι ηγέτες του στρατηγού παραδέχονται ότι αποζημιώθηκε ολέθρια για τα έτη συνταξιοδότησής του στο Παρίσι από τη θέση του ως στρατιωτικός αρχηγός του προσωπικού και ο χρόνος του ως πρωθυπουργός. Aoun συλλέγονται $22 εκατομμύριο, που περιελάμβανε σύνθετο ενδιαφέρον.

Στην Αίγυπτο, Ρύζι, πιθανώς προσπαθώντας να αποδώσει σεβασμό στους αμφισβητίες του προέδρου Hosni Mubarak, χρειάστηκε χρόνος για να λάβει έναν γνωστό πολιτικό τερλατάνο ο οποίος με την πάροδο των χρόνων είχε εκτεθεί ως κάποιος που σφυρηλατεί τα αποτελέσματα των εκλογών καθώς ανέβηκε στη σκάλα πολλών πολιτικών κομμάτων υπό διάφορες ετικέτες.

Ακόμη και οι εχθροί του Mubarak παραδέχονται ότι ο Ayman Nour κατασκευάστηκε και σφυρηλατούσε τις υπογραφές πολλών 1,187 οι πολίτες να συμμορφώνονται με τους κανονισμούς για να νομιμοποιήσουν το Ghad (Αύριο) κόμμα. Η σταδιοδρομία του είναι γεμάτη από ψεύτικα ακαδημαϊκά διαπιστευτήρια, λογοκλοπή, μια σταδιακή απόπειρα δολοφονίας στον εαυτό του, κατηγορίες υπεξαίρεσης από τον εργοδότη του στη Σαουδική Αραβία, και πλατφόρμες πλαστογράφησης εγγράφων.

Η Ράις είχε ακυρώσει ένα προηγούμενο ταξίδι στην Αίγυπτο για να διαμαρτυρηθούν για το κατηγορητήριο και τη φυλάκιση του Νουρ εν αναμονή της δίκης. Και πριν από το πιο πρόσφατο βραβείο του Ράις, η πρώην υπουργός Εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ είχε επίσης βγει από το δρόμο της για να επαινέσει τον κυρίαρχο πολιτικό κώλο της Αιγύπτου. Σας προκαλεί να αναρωτιέστε τι είδους πολιτικές αναφορές προέρχονται από το Ηνωμένο Βασίλειο. Πρεσβεία στο Κάιρο.

Με αυτή τη διπλή επικύρωση από τις Ηνωμένες Πολιτείες, Ο Nour χάνει τη μικρή αγαθά που έχει ακόμα στην Αίγυπτο. Τώρα θεωρείται ως ΗΠΑ. ανδρείκελο, για να προσθέσετε μια μακρά λίστα αποτυχιών.

Η Μουσουλμανική Αδελφότητα, η οποία είναι παράνομη αλλά ανεκτή από τότε που παραιτήθηκε από την τρομοκρατία, είναι πιο αντιπροσωπευτική της αιγυπτιακής άποψης από την Nour. Υπάρχει επίσης το Kifaya (Αρκετά) κίνημα που συγκεντρώνει τους κορυφαίους διανοούμενους της. Αλλά αρνήθηκαν να συναντηθούν με τη Ράις.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούνται σε όλο τον αραβικό κόσμο ως συνώνυμες με το Ισραήλ. Αυτό περιορίζει αυτόματα την ικανότητα της κυβέρνησης Μπους να κερδίζει φίλους και να επηρεάζει τους ανθρώπους. Εκείνοι που αξιοποιούν στο έπακρο τις ΗΠΑ. η πίεση για εκδημοκρατισμό είναι οργανώσεις που απαριθμούνται από τις Ηνωμένες Πολιτείες ως “τρομοκράτης.” Τόσο η Χαμάς στα παλαιστινιακά εδάφη όσο και η Χεζμπολάχ στο Λίβανο είναι πλέον ευκαιρίες εξόρυξης τόσο πάνω όσο και υπόγεια. Οι ισλαμιστές νομοθέτες στην Ιορδανία ζήτησαν από τον βασιλιά Αμπντουλάχ να επιτρέψει στους ηγέτες της Χαμάς της Ιορδανίας, έξι χρόνια πριν, να έρθει σπίτι. Ο βασιλιάς ακούστηκε αδιάφορα.

Πήρε την Ευρώπη 500 για να φτάσει στο βαθμό πολιτικής ωριμότητας που παρατηρείται από την πρόσφατη κατάρρευση των σχεδίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης για ένα κοινό σύνταγμα. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ δήλωσε ότι η δημοκρατία είναι η χειρότερη μορφή κυβέρνησης, εκτός από όλες τις άλλες που έχουν δοκιμαστεί. Αλλά ο Τσώρτσιλ είπε επίσης, “Το καλύτερο επιχείρημα κατά της δημοκρατίας είναι μια συνομιλία πέντε λεπτών με τον μέσο ψηφοφόρο.” Αυτό εξακολουθεί να ισχύει στα παζάρια του αραβικού κόσμου, από το Μαρακές έως το Μουσκάτ.

The Problem of the Egyptian Muslim Brotherhood

Jeffrey Azarva

Samuel Tadros

On June 20, 2007, the U.S. Department of State’s Bureau of Intelligence and Research convened ameeting ofU.S. intelligence officials to weigh the prospect of formal engagement with the Egyptian Muslim Brotherhood,1known in Arabic as al-Ikhwan al-Muslimin. The session was the result of several years of discussion aboutengaging the group considered by many to be the fountainhead of Sunni fundamentalism.Although the Bush administration established a diplomatic quarantine of the Brotherhood afterSeptember 11, 2001, members of the U.S. House of Representatives held several meetings in Egyptin the spring of 2007—almost three months before the State Department meeting—with MuhammadSaad al-Katatni, an independent member of the Egyptian parliament and the head of its Brotherhoodaffiliatedbloc. On April 5, 2007, House Majority Leader Steny Hoyer (D-Md.) broke with conventionand met with Katatni at the Egyptian parliament building and at the residence ofU.S. ambassador to Egypt Francis J. Ricciardone. Επειτα, on May 27, 2007, a four-member U.S. congressionaldelegation led by Representative David Price (D-N.C.) met with Katatni in Cairo.Following Hoyer’s visit, the U.S. Embassy in Cairo dismissed Egyptian criticism that his meetingspresaged a reversal of U.S. policy.2 In November 2007, Ricciardone also played down themeetings when he claimed that U.S. contacts with nominally independent Brotherhood members did“not imply American endorsement of the views of the individual parliamentarians or their politicalaffiliates.”3 Despite this reassurance, the meetings with Katatni are indicative of opinion leaders, bothinside and outside the U.S. κυβέρνηση, warming inevitable. Yet while the movement, established by Hassan al-Banna in 1928, constitutes the most organizedand well-funded opposition in the country today—the byproduct of both its charitable services and da’wa (literally“call to God,” or preaching) network that operate outside state control—any examination of its rhetoricand political platforms shows U.S. outreach to be premature. Despite its professed commitment to pluralismand the rule of law, the Brotherhood continues to engage in dangerous doublespeak when it comes to the mostfundamental issues of democracy.

Democracy Protecting Itself from Itself?

Ebru Erdem

Studies on government in Muslim societies and in the Middle East in particular have mostly focused on authoritarianism. They sought to answer why authoritarianism is the most often observed regime type, and why it persists. Recent work has looked at the role of elections and elected bodies under authoritarianism, explaining why they exist and what purposes they serve (Blaydes 2008; Lust-Okar 2006). The goal of this paper is to shift the spotlight onto the judiciary, and to the political role of high courts in Muslim societies with different levels of authoritarianism.Judiciaries and the judicial processes in Muslim societies have not caught much scholarly attention. Much of the work in this area has revolved around Shari’a. Shari’a law, incorporation of the Shari’a into western style judicial systems and legal codes, conflicts between western and Shari’a inspired codes of family law, and especially the impact of the latter on women’s rights are some of the extensively studied topics concerning the judicial processes in these societies. Αφ 'ετέρου, work on judiciary as a political institution in the Muslim world is scarce, notable exceptions being Moustafa (2003) and Hirschl (2004). Judiciaries may take different institutional forms, be based on different legal traditions, or vary in the level of independence they enjoy, but they are still a political institutions.Why study the judiciary in the Muslim World? Is a focus on the judiciary meaningful given the dominance of the executives in countries with authoritarian regimes? The justification for a focus on the judiciary has different dimensions. From a rational choice-institutionalist perspective: if an institution exists, there must be a reason for it, and we think that investigating the raison d’être of the judiciaries will provide interesting insights about political processes and executive strategies. From an institutional-design perspective, the shape that an institution takes2is related to the strategies of the actors negotiating over that institution, and we would like to use the observed variance in judicial institutions and powers across countries and time periods to learn about different aspects of political bargains that scholars have studied in other political realms. From a democratic development perspective, the establishment of the checks and balances is central to a functioning and sustainable democracy, and we would argue that studying the judiciary is central to understanding the prospects towards establishment of rule of law and a credible commitment to democracy (Weingast 1997).

What Happened to the “Arab Street?”

Neha Sahgal

Why do opposition movements engage in protest under some circumstances but not inothers? Why did the Muslim Brotherhood in Egypt organize large scale protest during the 2005regime initiated political reforms while remaining largely off the streets during the United States’led war in Iraq in 2003? There is a common notion among Western public opinion and policymakers that United States’ policies in the Middle East have led to greater political activismamong Islamic fundamentalists. Ακόμη, while citizens around the world protested the war in Iraq,Egypt remained largely quiet. The lack of protest and other acts of opposition were surprisinggiven the history of Arab-anti colonial struggle, the 1950s street politics in Egypt that broughtNasser to power and the flourishing civil society organizations in the region exemplified byIslamist parties, non governmental organizations and professional syndicates. More importantly,with the 2005 regime initiated political opening in Egypt, the country’s largest oppositionmovement, the Islamist Muslim Brotherhood organized high levels of protests anddemonstrations exposing undemocratic practices of the current government and seeking greaterpolitical freedom. The year 2005, was marked by a “wave of contention” in Egypt standing instark contrast to the lack of mobilization against the Iraq war. Clearly, Muslim Brotherhoodprotest activity is guided by factors other than the prevalence of “anti-Americanism.”Scholars of contentions politics have developed and tested various theories that explainand predict protest behavior. Strain and breakdown theories explain protest as an outcome ofeconomic conditions while resource mobilization theories have stressed the role of material andorganizational constraints in organizing protest. Yet others have argued that protests are spurredby structural changes, για παράδειγμα, divisions or breakdown in the government. In this paper, Iargue that explaining the protest behavior of one group should take into account the group’sinteraction with other opposition actors. Opposition groups operate in a dense network of allies,adversaries as well as counter movements. Therefore their strategies influence each other intangible ways. I present an analysis of how the 2005 political opening in Egypt led to changes inlegal parties such as al-Ghad and al-Wafd that were allowed to contest presidential andparliamentary elections. Περαιτέρω, the new movement Kifaya, originally formed to expressopposition to the Iraq war, also gained momentum as an anti-Mubarak, pro-democracy alliance.The changes in the parties that were allowed to contest elections and the emergence of newmovements altered the socio-political context for the “officially banned, yet tolerated,” MuslimBrotherhood. The Brotherhood tried to reassert itself as the main voice of political opposition inthe country by organizing greater protest activity and in this way established similarity with legalopposition parties. While legal opposition parties remain weak and ineffective in Egypt, andnewer opposition movements are still small in their membership, they may still influence eachothers’ strategies in tangible ways.

The Muslim Brotherhood of Jordan and Jama’at-i-Islam of Pakistan

Neha Sahgal

The study of Islamist activism is new to social movement theory. Socialmovement scholarship has ignored Islamist movements because of their unique faithbasednature. More recently scholars have recognized that the processes of contentionconceptualized by social movement theory can be applied to Islamist activism to seektheoretical refinements in both areas of study.In this paper, I examine variations in the strategies followed by Islamistmovements in response to government policies. States have followed various policies inmanaging the tide of Islamist opposition to their power. Some states have chosen to userepressive means (Αίγυπτος, Jordan before 1989), while others, at different times in theirhistory have used accommodative policies (Jordan after 1989, Πακιστάν, Μαλαισία). Iexamine the effects of government accommodation on Islamist movement strategies.I argue that accommodation can have varying effects on Islamist movementstrategies depending on the nature of accommodative policies followed. Governmentshave employed two different types of accommodative policies in their tenuousrelationship with Islamist opposition – Islamization and liberalization. Islamizationattempts to co-opt the movements through greater religiosity in state and society.Liberalization allows the movements to conduct their activities at both the state and thesocietal level without necessarily increasing the religiosity of the state1. Islamizationdisempowers Islamists while liberalization empowers them by providing a sphere ofinfluence.