RSSAlle reacties Tagged With: "Islamisme"

FEMINISME TUSSEN secularisme islamisme: HET GEVAL VAN PALESTINA

Dr, Islah Jad

Parlementsverkiezingen in de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook in 2006 bracht aan de macht van de islamitische beweging Hamas, die ging over tot de meerderheid van de Palestijnse Wetgevende Raad en ook de eerste meerderheid Hamas-regering te vormen. Deze verkiezingen geleid tot de benoeming van de eerste vrouwelijke Hamas-minister, die werd de minister van Vrouwenzaken. tussen maart 2006 en juni 2007, twee verschillende vrouwelijke ministers Hamas ervan uitgegaan dat dit bericht, maar beide vond het moeilijk om het beheer van het ministerie, aangezien de meeste van haar werknemers waren niet Hamas-leden, maar behoorde tot andere politieke partijen, en de meeste waren leden van Fatah, de dominante stroming regelen van de meeste instellingen Palestijnse Autoriteit. Een gespannen periode van strijd tussen de vrouwen van Hamas in het ministerie van Vrouwenzaken en de vrouwelijke leden van Fatah kwam een ​​einde na Hamas' machtsovername in de Gazastrook en de daaruit voortvloeiende daling van de regering op de Westelijke Jordaanoever - een strijd die heeft soms een gewelddadige wending. Een van de redenen later aangehaald om uit te leggen deze strijd was het verschil tussen seculier feministisch discours en islamitische discours over vrouwenkwesties. In de Palestijnse context nam deze onenigheid over een gevaarlijke natuur als het werd gebruikt om te rechtvaardigen het bestendigen van de bloedige politieke strijd, het verwijderen van Hamas vrouwen uit hun posities of berichten, en de politieke en geografische verschillen gelden op het moment in zowel de Westelijke Jordaanoever en in de bezette Gazastrook.
Deze strijd roept een aantal belangrijke vragen: moeten we straffen de islamistische beweging die aan de macht is gekomen, of moeten we rekening houden met de redenen die hebben geleid tot het falen Fateh in de politieke arena? Kan feminisme bieden een uitgebreid kader voor vrouwen, ongeacht hun sociale en ideologische voorkeuren? Kan een discours van een gedeelde gemeenschappelijke grond voor vrouwen hen te helpen te realiseren en afspraken te maken over hun gemeenschappelijke doelen? Is paternalisme alleen aanwezig in de islamitische ideologie, en niet in nationalisme en patriottisme? Wat bedoelen we met het feminisme? Is er slechts één feminisme, of meerdere feminisms? Wat bedoelen we met de islam – is het de beweging bekend onder deze naam of de religie, de filosofie, of het rechtssysteem? We moeten gaan naar de bodem van deze kwesties en beschouwen ze zorgvuldig, en we moeten eens worden over hen, zodat we later kunnen beslissen, als feministen, als onze kritiek op paternalisme moet gericht zijn op de religie (geloof), die beperkt moet blijven tot het hart van de gelovige en niet worden toegestaan ​​om de controle over de wereld te nemen op grote, of jurisprudentie, die betrekking heeft op verschillende scholen van geloof, dat het juridische systeem in de Koran en de uitspraken van de profeet uit te leggen – de Soennah.
| september 19, 2010 | Reacties 0
Lees meer

Evaluatie van de islamistische mainstream in Egypte en Maleisië

Beyond 'terrorisme' en 'StateHegemony': de beoordeling van de Islamistmainstream in Egypte en Maleisië

Jan STRONGMalaysia-Islamists

Internationale netwerken van 'terrorisme' islamitische hebben gediend als themost populaire verklaring voor het verschijnsel van de politieke islam sincethe beschrijven 11 September-aanvallen.

Deze paper stelt dat zowel de self-proclaimeddoctrinal islam van de militanten en westerse perceptie van een homogeneousIslamist bedreiging moeten worden gedeconstrueerd teneinde de oftenambiguous uitingen van 'officiële' en 'oppositie' de islam te ontdekken, van de moderniteit andconservatism.

Als een vergelijking van twee islamitische landen, Egypte en Maleisië,die beide aanspraak maken op een leidende rol in hun respectieve regio's, toont, moderateIslamic groepen hebben een aanzienlijke impact op de processen van democratisationand de opkomst van het maatschappelijk middenveld tijdens de kwart eeuw sinds de 'Islamicresurgence'.

Gedeelde ervaringen, zoals het bouwen van coalities en actieve participationwithin het politieke systeem aan te tonen de invloed en het belang van groupssuch als de Egyptische Moslim Broederschap, de islamitische jeugdbeweging van Maleisië (ABIM) of de Islamitische Partij van Maleisië (NIET).

Deze groepen haveshaped het politieke landschap voor een veel grotere mate dan de huidige pre-bezetting met de 'terroristische dreiging' suggereert. De geleidelijke ontwikkeling van a'culture van de dialoog 'heeft in plaats onthuld nieuwe benadering voor politicalparticipation en democratie aan de basis.

| December 18, 2009 | Reacties 1
Lees meer

Islamitische bewegingen in het Midden-Oosten: Egypte als een case-studie

ÖZLEM TÜR KAVLİ

Akef

The Islamic challenge remains a central issue within the ongoing debate on the nature of Middle East
politiek. As the main opposition to government policies, the Islamic movements enjoy widespread
popularity, especially among the lower echelons of those populations —people who are
economically or politically alienated. Egypt has been a pioneer of Arab countries in many aspects of
economic, political and cultural development. It has also been the pioneer in the rise of Islamic
movements and the state’s fight with these groups. The aim of this paper is to look at Egypt as a case
study in Middle East’s Islamist movements in general.
The first part of this paper looks briefly at nineteenth century Islamic reformers who had an impact
on the development of modern Islamic movements. In the second part, the focus will be on the
formation of the Islamic movements and their cadres and main ideologies. The third part looks at
contemporary movements and their position in Egyptian society.
ISLAMIC REFORMISTS
Islamic reformism is a modern movement that came into the scene in the nineteenth century as a
reaction to European supremacy and expansion. It was during this period that Muslim religious
leaders and politicians began to realise that their state of affairs was inferior to that of Europe and
was in steady decline. Although Islam has suffered many defeats by Europeans, it was in the
nineteenth century that Muslims felt for the first time their weakness and decline and the need to
borrow from their ‘enemy’. This painful awareness made Muslim intellectuals think about the
defects and the weaknesses they were suffering from and they started to search for a remedy.1 On the
one hand, Islamic reformists embarked on studies of Europe’s pre-industrial phase in order to trace
ways of building a strong state and economy. On the other, they sought viable cultural paradigms
capable of checking the dominance of Europe. The Islamic reformist movement was an urban
movement and tried to establish strategies for the development of the Muslim world. The frustration
of the early reformists with the status quo did not entail a demonising of the West or even a rejection
of modernisation per se. In their quest for progress, Jamal Al-Din Al-Afghani and Mohammad
Abduh looked upon the West both as a model and as a rival. They perceived the challenge the
Umma, the Muslim community, was facing as shaped by a need to readjust their worldview to the
realities of the approaching new age. The Muslim people were given priority as citizens, whereas
Islam as a normative system “assumed the role of a defensive weapon that had to be restored in order
to stop deterioration and check the decline”.2 Rashid Rida had more radical views about society as
being corrupt and the heads of Arab states as being the apostates of Islam and he supported the
implementation of Koranic punishments. These three reformists desired to bring back the glory of
Islam by embracing ijtihad, rejecting the superstitions of popular religion and the stagnant thinking
of the ulama. They aimed at “creating a synthesis of Islam and the modern West rather than a
purified society constructed primarily along Islamic lines”.3 It is ironic that these reformists became
the founding ideologues of the Islamic movements that demand strictly purified Islamic
communities.

The Islamic challenge remains a central issue within the ongoing debate on the nature of Middle East politics. As the main opposition to government policies, the Islamic movements enjoy widespread popularity, especially among the lower echelons of those populations —people who are economically or politically alienated.

Egypt has been a pioneer of Arab countries in many aspects of economic, political and cultural development. It has also been the pioneer in the rise of Islamic movements and the state’s fight with these groups. The aim of this paper is to look at Egypt as a case study in Middle East’s Islamist movements in general.

The first part of this paper looks briefly at nineteenth century Islamic reformers who had an impact on the development of modern Islamic movements. In the second part, the focus will be on the formation of the Islamic movements and their cadres and main ideologies. The third part looks at contemporary movements and their position in Egyptian society.

ISLAMIC REFORMISTS

Islamic reformism is a modern movement that came into the scene in the nineteenth century as a reaction to European supremacy and expansion.

It was during this period that Muslim religious leaders and politicians began to realise that their state of affairs was inferior to that of Europe and was in steady decline. Although Islam has suffered many defeats by Europeans, it was in the nineteenth century that Muslims felt for the first time their weakness and decline and the need to borrow from their ‘enemy’.

This painful awareness made Muslim intellectuals think about the defects and the weaknesses they were suffering from and they started to search for a remedy.On the one hand, Islamic reformists embarked on studies of Europe’s pre-industrial phase in order to trace ways of building a strong state and economy. On the other, they sought viable cultural paradigms capable of checking the dominance of Europe.

The Islamic reformist movement was an urban movement and tried to establish strategies for the development of the Muslim world. The frustration of the early reformists with the status quo did not entail a demonising of the West or even a rejection of modernisation per se.

In their quest for progress, Jamal Al-Din Al-Afghani and Mohammad Abduh looked upon the West both as a model and as a rival. They perceived the challenge the Umma, the Muslim community, was facing as shaped by a need to readjust their worldview to the realities of the approaching new age.

The Muslim people were given priority as citizens, whereas Islam as a normative system “assumed the role of a defensive weapon that had to be restored in order to stop deterioration and check the decline”. Rashid Rida had more radical views about society as being corrupt and the heads of Arab states as being the apostates of Islam and he supported the implementation of Koranic punishments.

These three reformists desired to bring back the glory of Islam by embracing ijtihad, rejecting the superstitions of popular religion and the stagnant thinking of the ulama. They aimed at “creating a synthesis of Islam and the modern West rather than a purified society constructed primarily along Islamic lines”.

It is ironic that these reformists became the founding ideologues of the Islamic movements that demand strictly purified Islamic communities.

| December 18, 2009 | Reacties 0
Lees meer