RSSΌλες οι εγγραφές με ετικέτα με: "ισλαμικό Κίνημα"

Φιλελεύθερη Δημοκρατία και Πολιτικό Ισλάμ: την Αναζήτηση κοινού εδάφους.

Mostapha Benhenda

Αυτή η εργασία επιδιώκει να δημιουργήσει έναν διάλογο μεταξύ δημοκρατικών και ισλαμικών πολιτικών θεωριών.1 Η αλληλεπίδραση μεταξύ τους είναι αινιγματική: για παράδειγμα, προκειμένου να εξηγηθεί η σχέση που υπάρχει μεταξύ της δημοκρατίας και της αντίληψής τους για το ιδανικό ισλαμικό πολιτικό
καθεστώς, ο Πακιστανός λόγιος Abu ‘Ala Maududi επινόησε τον νεολογισμό «θεοδημοκρατία» ενώ ο Γάλλος λόγιος Louis Massignon πρότεινε το οξύμωρο «κοσμική θεοκρατία».. Αυτές οι εκφράσεις υποδηλώνουν ότι ορισμένες πτυχές της δημοκρατίας αξιολογούνται θετικά και άλλες κρίνονται αρνητικά. Για παράδειγμα, Μουσουλμάνοι λόγιοι και ακτιβιστές συχνά υποστηρίζουν την αρχή της λογοδοσίας των κυβερνώντων, που αποτελεί καθοριστικό χαρακτηριστικό της δημοκρατίας. Αντιθέτως, συχνά απορρίπτουν την αρχή του διαχωρισμού μεταξύ θρησκείας και κράτους, που συχνά θεωρείται μέρος της δημοκρατίας (τουλάχιστον, της δημοκρατίας όπως είναι γνωστό στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα). Δεδομένης αυτής της μικτής εκτίμησης των δημοκρατικών αρχών, φαίνεται ενδιαφέρον να προσδιορίσουμε την έννοια της δημοκρατίας που βασίζεται στα ισλαμικά πολιτικά μοντέλα. Με άλλα λόγια, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να βρούμε τι είναι δημοκρατικό στη «θεδημοκρατία». Για το σκοπό αυτό, ανάμεσα στην εντυπωσιακή ποικιλομορφία και πολλαπλότητα των ισλαμικών παραδόσεων της κανονιστικής πολιτικής σκέψης, εστιάζουμε ουσιαστικά στο ευρύ ρεύμα σκέψης που ξεκινά από τον Abu ‘Ala Maududi και τον Αιγύπτιο διανοούμενο Sayyed Qutb.8 Αυτή η συγκεκριμένη τάση σκέψης είναι ενδιαφέρουσα γιατί στον μουσουλμανικό κόσμο, βρίσκεται στη βάση ορισμένων από τις πιο προκλητικές αντιθέσεις στη διάδοση των αξιών που προέρχονται από τη Δύση. Βασισμένο σε θρησκευτικές αξίες, αυτή η τάση επεξεργάστηκε ένα πολιτικό μοντέλο εναλλακτική στη φιλελεύθερη δημοκρατία. Γενικά μιλώντας, η έννοια της δημοκρατίας που περιλαμβάνεται σε αυτό το ισλαμικό πολιτικό μοντέλο είναι διαδικαστική. Με κάποιες διαφορές, αυτή η αντίληψη είναι εμπνευσμένη από δημοκρατικές θεωρίες που υποστηρίζονται από ορισμένους συνταγματολόγους και πολιτικούς επιστήμονες.10 Είναι λεπτή και μινιμαλιστική, μέχρι ένα ορισμένο σημείο. Για παράδειγμα, δεν στηρίζεται σε καμία έννοια της λαϊκής κυριαρχίας και δεν απαιτεί κανένα διαχωρισμό μεταξύ θρησκείας και πολιτικής. Ο πρώτος στόχος αυτής της εργασίας είναι να επεξεργαστεί αυτή την μινιμαλιστική αντίληψη. Κάνουμε μια λεπτομερή επαναδιατύπωσή του για να απομονώσουμε αυτή την αντίληψη από την ηθική της (φιλελεύθερος) θεμέλια, τα οποία είναι αμφιλεγόμενα από την ιδιαίτερη ισλαμική άποψη που εξετάζουμε εδώ. Πράγματι, η δημοκρατική διαδικασία συνήθως απορρέει από την αρχή της προσωπικής αυτονομίας, που δεν επικυρώνεται από αυτές τις ισλαμικές θεωρίες.11 Εδώ, Δείχνουμε ότι μια τέτοια αρχή δεν είναι απαραίτητη για να δικαιολογήσει μια δημοκρατική διαδικασία.

ΙΣΛΑΜ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ & Η ΗΠΑ:

Ίδρυμα Κόρδοβα

Αμπντουλάχ Faliq

Εισαγωγή ,


Παρά το γεγονός ότι είναι τόσο διαχρονική όσο και πολύπλοκη συζήτηση, Το Arches Quarterly επανεξετάζει από θεολογικούς και πρακτικούς λόγους, τη σημαντική συζήτηση για τη σχέση και τη συμβατότητα μεταξύ Ισλάμ και Δημοκρατίας, όπως απηχεί στην ατζέντα ελπίδας και αλλαγής του Μπαράκ Ομπάμα. Ενώ πολλοί γιορτάζουν την άνοδο του Ομπάμα στο Οβάλ Γραφείο ως εθνική κάθαρση για τις ΗΠΑ, Άλλοι παραμένουν λιγότερο αισιόδοξοι για μια αλλαγή ιδεολογίας και προσέγγισης στη διεθνή σκηνή. Ενώ μεγάλο μέρος της έντασης και της δυσπιστίας μεταξύ του μουσουλμανικού κόσμου και των ΗΠΑ μπορεί να αποδοθεί στην προσέγγιση της προώθησης της δημοκρατίας, συνήθως ευνοούν δικτατορίες και καθεστώτα μαριονέτες που μιλούν για τις δημοκρατικές αξίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο μετασεισμός του 9/11 έχει εδραιώσει πραγματικά τους ενδοιασμούς περαιτέρω μέσω της θέσης της Αμερικής για το πολιτικό Ισλάμ. Έχει δημιουργήσει ένα τείχος αρνητικότητας όπως βρέθηκε από το worldpublicopinion.org, Συμφωνα με το οποίο 67% των Αιγυπτίων πιστεύουν ότι παγκοσμίως η Αμερική παίζει έναν «κυρίως αρνητικό» ρόλο.
Η απάντηση της Αμερικής ήταν επομένως εύστοχη. Με την εκλογή του Ομπάμα, Πολλοί σε όλο τον κόσμο εναποθέτουν τις ελπίδες τους για την ανάπτυξη ενός λιγότερο εμπόλεμου, αλλά δικαιότερη εξωτερική πολιτική απέναντι στον μουσουλμανικό κόσμο. Το τεστ για τον Ομπάμα, καθώς συζητάμε, είναι ο τρόπος με τον οποίο η Αμερική και οι σύμμαχοί της προωθούν τη δημοκρατία. Θα είναι διευκολυντικό ή επιβλητικό?
Εξάλλου, μπορεί να είναι σημαντικός ένας έντιμος μεσίτης σε παρατεταμένες ζώνες συγκρούσεων? Επιστρατεύοντας την τεχνογνωσία και τη διορατικότητα του prolifi
γ μελετητές, ακαδημαϊκοί, έμπειρους δημοσιογράφους και πολιτικούς, Το Arches Quarterly φέρνει στο φως τη σχέση μεταξύ Ισλάμ και Δημοκρατίας και τον ρόλο της Αμερικής – καθώς και τις αλλαγές που επέφερε ο Ομπάμα, στην αναζήτηση του κοινού εδάφους. Άνας Αλτικρήτη, Ο Διευθύνων Σύμβουλος του Ιδρύματος Th e Cordoba παρέχει το αρχικό παιχνίδι σε αυτή τη συζήτηση, όπου στοχάζεται τις ελπίδες και τις προκλήσεις που στηρίζονται στην πορεία του Ομπάμα. Ακολουθώντας την Αλτικρήτη, ο πρώην σύμβουλος του προέδρου Νίξον, Ο Δρ Robert Crane κάνει μια διεξοδική ανάλυση της ισλαμικής αρχής του δικαιώματος στην ελευθερία. Ανουάρ Ιμπραήμ, πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης της Μαλαισίας, εμπλουτίζει τη συζήτηση με τις πρακτικές πραγματικότητες εφαρμογής της δημοκρατίας στις κυρίαρχες μουσουλμανικές κοινωνίες, και συγκεκριμένα, στην Ινδονησία και τη Μαλαισία.
Έχουμε επίσης την Dr Shireen Hunter, του Πανεπιστημίου Georgetown, ΗΠΑ, που εξερευνά μουσουλμανικές χώρες που υστερούν στον εκδημοκρατισμό και τον εκσυγχρονισμό. Αυτό συμπληρώνεται από τον συγγραφέα της τρομοκρατίας, Η εξήγηση του Dr Nafeez Ahmed για την κρίση της μετανεωτερικότητας και της
καταστροφή της δημοκρατίας. Δόκτωρ Daud Abdullah (Διευθυντής του Middle East Media Monitor), Άλαν Χαρτ (πρώην ανταποκριτής του ITN και του BBC Panorama; συγγραφέας του Σιωνισμού: Ο πραγματικός εχθρός των Εβραίων) και ο Ασέμ Σόντος (Εκδότης της εβδομαδιαίας εφημερίδας Sawt Al Omma της Αιγύπτου) επικεντρωθείτε στον Ομπάμα και τον ρόλο του έναντι της δημοκρατίας-προώθησης στον μουσουλμανικό κόσμο, καθώς και τις σχέσεις των ΗΠΑ με το Ισραήλ και τους Αδελφούς Μουσουλμάνους.
Υπουργός Εξωτερικών, Μαλδίβες, Ο Ahmed Shaheed εικάζει για το μέλλον του Ισλάμ και της Δημοκρατίας; Cllr. Gerry Maclochlainn
– μέλος του Σιν Φέιν που έμεινε στη φυλακή για τέσσερα χρόνια για δραστηριότητες των Ρεπουμπλικανών της Ιρλανδίας και ακτιβιστής του Γκίλφορντ 4 και το Μπέρμιγχαμ 6, αντανακλάται το πρόσφατο ταξίδι του στη Γάζα όπου είδε τον αντίκτυπο της βαρβαρότητας και της αδικίας που επιβλήθηκε εναντίον των Παλαιστινίων; Δρ Marie Breen-Smyth, Διευθυντής του Κέντρου για τη Μελέτη της Ριζοσπαστικοποίησης και της Σύγχρονης Πολιτικής Βίας συζητά τις προκλήσεις της κριτικής έρευνας του πολιτικού τρόμου; Δρ Khalid al-Mubarak, συγγραφέας και θεατρικός συγγραφέας, συζητά τις προοπτικές ειρήνης στο Νταρφούρ; και τέλος ο δημοσιογράφος και ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα Ashur Shamis εξετάζει κριτικά τον εκδημοκρατισμό και την πολιτικοποίηση των μουσουλμάνων σήμερα.
Ελπίζουμε όλα αυτά να αποτελέσουν μια περιεκτική ανάγνωση και μια πηγή προβληματισμού για θέματα που μας επηρεάζουν όλους σε μια νέα αυγή ελπίδας.
Σας ευχαριστώ

Επανεξέταση του ισλαμισμού

MAHA Azzam

Υπάρχει μια κρίση πολιτικής και ασφάλειας γύρω από αυτό που αναφέρεται ως ισλαμισμός, μια κρίση της οποίας οι προηγούμενες προηγούνται εδώ και πολύ καιρό 9/11. Στο παρελθόν 25 χρόνια, έχουν δοθεί διαφορετικές έμφαση στον τρόπο εξήγησης και καταπολέμησης του ισλαμισμού. Αναλυτές και υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής
in the 1980s and 1990s spoke of the root causes of Islamic militancy as being economic malaise and marginalization. More recently there has been a focus on political reform as a means of undermining the appeal of radicalism. Increasingly today, the ideological and religious aspects of Islamism need to be addressed because they have become features of a wider political and security debate. Whether in connection with Al-Qaeda terrorism, political reform in the Muslim world, the nuclear issue in Iran or areas of crisis such as Palestine or Lebanon, it has become commonplace to fi nd that ideology and religion are used by opposing parties as sources of legitimization, inspiration and enmity.
Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο σήμερα από τον αυξανόμενο ανταγωνισμό και τον φόβο για το Ισλάμ στη Δύση εξαιτίας των τρομοκρατικών επιθέσεων που με τη σειρά τους προσκρούουν στη στάση απέναντι στη μετανάστευση, θρησκεία και πολιτισμό. Τα όρια της umma ή της κοινότητας των πιστών έχουν εκτείνεται πέρα ​​από τα μουσουλμανικά κράτη έως τις ευρωπαϊκές πόλεις. Το umma δυνητικά υπάρχει όπου υπάρχουν μουσουλμανικές κοινότητες. Η κοινή αίσθηση του ανήκειν σε μια κοινή πίστη αυξάνεται σε ένα περιβάλλον όπου η αίσθηση της ένταξης στη γύρω κοινότητα είναι ασαφής και όπου οι διακρίσεις μπορεί να είναι εμφανείς. Όσο μεγαλύτερη είναι η απόρριψη των αξιών της κοινωνίας,
είτε στη Δύση είτε ακόμα και σε ένα μουσουλμανικό κράτος, τόσο μεγαλύτερη είναι η εδραίωση της ηθικής δύναμης του Ισλάμ ως πολιτιστικής ταυτότητας και συστήματος αξιών.
Μετά τις βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο στις 7 Ιούλιος 2005 έγινε πιο εμφανές ότι ορισμένοι νέοι ισχυρίζονταν τη θρησκευτική δέσμευση ως τρόπο έκφρασης της εθνότητας. Οι δεσμοί μεταξύ των μουσουλμάνων σε όλο τον κόσμο και η αντίληψή τους ότι οι μουσουλμάνοι είναι ευάλωτοι έχουν οδηγήσει πολλούς σε πολύ διαφορετικά μέρη του κόσμου να συγχωνεύσουν τις δικές τους τοπικές δυσκολίες στην ευρύτερη μουσουλμανική., έχοντας ταυτιστεί πολιτισμικά, είτε κατά κύριο λόγο είτε εν μέρει, με ένα ευρέως καθορισμένο Ισλάμ.

Ισλαμικός Πολιτικός Πολιτισμός, Δημοκρατία, και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Daniel E. Τιμή

Έχει υποστηριχθεί ότι το Ισλάμ διευκολύνει τον αυταρχισμό, έρχεται σε αντίθεση με τις αξίες των δυτικών κοινωνιών, και επηρεάζει σημαντικά σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα στα μουσουλμανικά έθνη. συνεπώς, μελετητές, σχολιαστές, και κυβερνητικοί αξιωματούχοι επισημαίνουν συχνά τον «ισλαμικό φονταμενταλισμό» ως την επόμενη ιδεολογική απειλή για τις φιλελεύθερες δημοκρατίες. Αυτή η άποψη, ωστόσο, βασίζεται κυρίως στην ανάλυση κειμένων, Ισλαμική πολιτική θεωρία, και ad hoc μελέτες μεμονωμένων χωρών, που δεν λαμβάνουν υπόψη άλλους παράγοντες. Είναι ο ισχυρισμός μου ότι τα κείμενα και οι παραδόσεις του Ισλάμ, όπως αυτές των άλλων θρησκειών, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την υποστήριξη ποικίλων πολιτικών συστημάτων και πολιτικών. Οι ειδικές και περιγραφικές μελέτες για κάθε χώρα δεν μας βοηθούν να βρούμε πρότυπα που θα μας βοηθήσουν να εξηγήσουμε τις διαφορετικές σχέσεις μεταξύ του Ισλάμ και της πολιτικής στις χώρες του μουσουλμανικού κόσμου. Ως εκ τούτου, μια νέα προσέγγιση στη μελέτη του
απαιτείται σύνδεση του Ισλάμ με την πολιτική.
Προτείνω, μέσω αυστηρής αξιολόγησης της σχέσης μεταξύ του Ισλάμ, Δημοκρατία, και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε διακρατικό επίπεδο, ότι δίνεται υπερβολική έμφαση στη δύναμη του Ισλάμ ως πολιτικής δύναμης. Χρησιμοποιώ αρχικά συγκριτικές περιπτωσιολογικές μελέτες, που εστιάζουν σε παράγοντες που σχετίζονται με την αλληλεπίδραση μεταξύ ισλαμικών ομάδων και καθεστώτων, οικονομικές επιρροές, εθνοτικές διασπάσεις, και την κοινωνική ανάπτυξη, να εξηγήσει τη διαφορά στην επιρροή του Ισλάμ στην πολιτική σε οκτώ έθνη. Υποστηρίζω ότι μεγάλο μέρος της δύναμης
που αποδίδεται στο Ισλάμ ως η κινητήρια δύναμη πίσω από τις πολιτικές και τα πολιτικά συστήματα στα μουσουλμανικά έθνη μπορεί να εξηγηθεί καλύτερα από τους προαναφερθέντες παράγοντες. επίσης βρίσκω, σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση, ότι η αυξανόμενη ισχύς των ισλαμικών πολιτικών ομάδων έχει συχνά συνδεθεί με μέτρια πλουραλισμό των πολιτικών συστημάτων.
Έχω κατασκευάσει ένα ευρετήριο της ισλαμικής πολιτικής κουλτούρας, με βάση τον βαθμό στον οποίο χρησιμοποιείται ο ισλαμικός νόμος και αν και, αν είναι έτσι, πως,Δυτικές ιδέες, ιδρύματα, και τεχνολογίες εφαρμόζονται, να δοκιμάσει τη φύση της σχέσης μεταξύ Ισλάμ και δημοκρατίας και Ισλάμ και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Αυτός ο δείκτης χρησιμοποιείται στη στατιστική ανάλυση, που περιλαμβάνει ένα δείγμα είκοσι τριών κυρίως μουσουλμανικών χωρών και μια ομάδα ελέγχου είκοσι τριών μη μουσουλμανικών αναπτυσσόμενων εθνών. Εκτός από τη σύγκριση
Ισλαμικά έθνη σε μη ισλαμικά αναπτυσσόμενα έθνη, η στατιστική ανάλυση μου επιτρέπει να ελέγξω την επιρροή άλλων μεταβλητών που έχει βρεθεί ότι επηρεάζουν τα επίπεδα δημοκρατίας και την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων. Το αποτέλεσμα θα πρέπει να είναι μια πιο ρεαλιστική και ακριβής εικόνα της επιρροής του Ισλάμ στην πολιτική και τις πολιτικές.

ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ:

Sherifa Zuhur

Επτά χρόνια μετά τον Σεπτέμβριο 11, 2001 (9/11) επιθέσεις, Πολλοί ειδικοί πιστεύουν ότι η Αλ Κάιντα έχει ανακτήσει δυνάμεις και ότι οι αντιγραφείς ή οι συνεργάτες της είναι πιο θανατηφόροι από πριν. Η εκτίμηση της Εθνικής Πληροφορίας του 2007 υποστήριξε ότι η Αλ Κάιντα είναι πιο επικίνδυνη τώρα από πριν 9/11.1 Οι εξομοιωτές της Αλ Κάιντα συνεχίζουν να απειλούν τη Δυτική, Μέση Ανατολή, και ευρωπαϊκά έθνη, όπως στην πλοκή που ματαιώθηκε τον Σεπτέμβριο 2007 Στα γερμανικά. δηλώνει ο Bruce Riedel: Χάρη σε μεγάλο βαθμό στην προθυμία της Ουάσιγκτον να πάει στο Ιράκ αντί να κυνηγήσει τους ηγέτες της Αλ Κάιντα, ο οργανισμός έχει τώρα μια σταθερή βάση επιχειρήσεων στις κακές περιοχές του Πακιστάν και ένα αποτελεσματικό franchise στο δυτικό Ιράκ. Η απήχησή του έχει εξαπλωθεί σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο και στην Ευρώπη . . . Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ξεκίνησε μια επιτυχημένη προπαγανδιστική εκστρατεία. . . . Οι ιδέες του πλέον προσελκύουν περισσότερους οπαδούς από ποτέ.
Είναι αλήθεια ότι διάφορες σαλαφικές-τζιχαντιστικές οργανώσεις εξακολουθούν να εμφανίζονται σε όλο τον ισλαμικό κόσμο. Γιατί οι απαντήσεις με μεγάλους πόρους στην ισλαμιστική τρομοκρατία που αποκαλούμε παγκόσμια τζιχάντ δεν έχουν αποδειχθεί εξαιρετικά αποτελεσματικές?
Προχωρώντας στα εργαλεία της «ήπιας δύναμης,Τι γίνεται με την αποτελεσματικότητα των δυτικών προσπαθειών για την ενίσχυση των Μουσουλμάνων στον Παγκόσμιο Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας (ποσοστό)? Γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν κερδίσει τόσες λίγες «καρδιές και μυαλά» στον ευρύτερο ισλαμικό κόσμο? Γιατί τα αμερικανικά στρατηγικά μηνύματα για αυτό το θέμα παίζουν τόσο άσχημα στην περιοχή? Γιατί, παρά την ευρεία μουσουλμανική αποδοκιμασία του εξτρεμισμού όπως φαίνεται σε έρευνες και επίσημες δηλώσεις βασικών μουσουλμάνων ηγετών, έχει πράγματι αυξηθεί η υποστήριξη για τον Μπιν Λαντίν στην Ιορδανία και στο Πακιστάν?
Αυτή η μονογραφία δεν θα επανεξετάσει την προέλευση της ισλαμιστικής βίας. Αντιθέτως, ασχολείται με έναν τύπο εννοιολογικής αποτυχίας που κατασκευάζει λανθασμένα το GWOT και που αποθαρρύνει τους μουσουλμάνους να το υποστηρίξουν. Δεν είναι σε θέση να ταυτιστούν με τα προτεινόμενα μετασχηματιστικά αντίμετρα επειδή διακρίνουν ορισμένες από τις βασικές πεποιθήσεις και θεσμούς τους ως στόχους σε
αυτή η προσπάθεια.
Αρκετές βαθιά προβληματικές τάσεις συγχέουν τις αμερικανικές αντιλήψεις του GWOT και τα στρατηγικά μηνύματα που δημιουργήθηκαν για την καταπολέμηση αυτού του πολέμου. Αυτά εξελίσσονται από (1) μετα-αποικιακές πολιτικές προσεγγίσεις για τους μουσουλμάνους και τα έθνη με μουσουλμανική πλειοψηφία που ποικίλλουν πολύ και ως εκ τούτου παράγουν αντικρουόμενες και συγκεχυμένες εντυπώσεις και αποτελέσματα; και (2) υπολειπόμενη γενικευμένη άγνοια και προκατάληψη προς το Ισλάμ και τους υποπεριφερειακούς πολιτισμούς. Προσθέστε σε αυτήν την αμερικανική οργή, φόβος, και άγχος για τα θανατηφόρα γεγονότα του 9/11, και ορισμένα στοιχεία που, παρά τις προτροπές πιο ψύχραιμων κεφαλιών, να λογοδοτήσουν τους Μουσουλμάνους και τη θρησκεία τους για τα παραπτώματα των ομοθρήσκων τους, ή που θεωρούν χρήσιμο να το κάνουν για πολιτικούς λόγους.

Δημοκρατία, Εκλογές και η Μουσουλμανική Αδελφότητα της Αιγύπτου

Ισραήλ Έλαντ-Άλτμαν

Η εκστρατεία μεταρρυθμίσεων και εκδημοκρατισμού στη Μέση Ανατολή υπό την ηγεσία των ΗΠΑ τα τελευταία δύο χρόνια βοήθησε στη διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής πραγματικότητας στην Αίγυπτο. Οι ευκαιρίες έχουν ανοίξει για διαφωνίες. Μαζί μας. και ευρωπαϊκή υποστήριξη, ομάδες τοπικής αντιπολίτευσης μπόρεσαν να αναλάβουν πρωτοβουλίες, προωθούν τις αιτίες τους και αποσπούν παραχωρήσεις από το κράτος. Το κίνημα των Αδελφών Μουσουλμάνων της Αιγύπτου (MB), που έχει τεθεί επίσημα εκτός νόμου ως πολιτική οργάνωση, είναι πλέον μεταξύ των ομάδων που αντιμετωπίζουν και τις δύο νέες ευκαιρίες
και νέους κινδύνους.
Δυτικές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών, θεωρούν το MB και άλλες «μετριοπαθείς ισλαμιστικές» ομάδες ως πιθανούς εταίρους για να βοηθήσουν στην προώθηση της δημοκρατίας στις χώρες τους, και ίσως επίσης στην εξάλειψη της ισλαμιστικής τρομοκρατίας. Θα μπορούσε ο Αιγύπτιος MB να καλύψει αυτόν τον ρόλο? Θα μπορούσε να ακολουθήσει την πορεία του Τουρκικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) και το Κόμμα της Ευημερούσας Δικαιοσύνης της Ινδονησίας (PKS), δύο ισλαμιστικά κόμματα που, σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές, προσαρμόζονται με επιτυχία στους κανόνες της φιλελεύθερης δημοκρατίας και οδηγούν τις χώρες τους σε μεγαλύτερη ενσωμάτωση, αντίστοιχα, Ευρώπη και μια «ειδωλολατρική» Ασία?
Αυτό το άρθρο εξετάζει πώς ανταποκρίθηκε το MB στη νέα πραγματικότητα, πώς χειρίστηκε τις ιδεολογικές και πρακτικές προκλήσεις και διλήμματα που έχουν προκύψει τα τελευταία δύο χρόνια. Σε ποιο βαθμό το κίνημα έχει προσαρμόσει την προοπτική του στις νέες συνθήκες? Ποιοι είναι οι στόχοι του και το όραμά του για την πολιτική τάξη? Πώς αντέδρασε στις Η.Π.Α. και στην εκστρατεία μεταρρυθμίσεων και εκδημοκρατισμού?
Πώς έχει πλοηγηθεί τις σχέσεις της με το αιγυπτιακό καθεστώς από τη μια πλευρά, και άλλες δυνάμεις της αντιπολίτευσης από την άλλη, καθώς η χώρα κατευθυνόταν προς δύο δραματικές εκλογές το φθινόπωρο 2005? Σε ποιο βαθμό η ΜΒ μπορεί να θεωρηθεί δύναμη που θα μπορούσε να οδηγήσει την Αίγυπτο
προς τη φιλελεύθερη δημοκρατία?

ΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΑΔΕΡΦΟΙ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ: ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ Ή ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ?

Ερευνα

Η επιτυχία της Εταιρείας των Αδελφών Μουσουλμάνων το Νοέμβριο-Δεκέμβριο 2005 Οι εκλογές για τη Λαϊκή Συνέλευση προκάλεσαν σοκ στο πολιτικό σύστημα της Αιγύπτου. Σε απάντηση, το καθεστώς κατέστειλε το κίνημα, παρενόχλησε άλλους πιθανούς αντιπάλους και αντέστρεψε τη νεοφυής μεταρρυθμιστική διαδικασία. Αυτό είναι επικίνδυνα κοντόφθαλμο. There is reason to be concerned about the Muslim Brothers’ political program, and they owe the people genuine clarifications about several of its aspects. But the ruling National Democratic
Party’s (NDP) refusal to loosen its grip risks exacerbating tensions at a time of both political uncertainty surrounding the presidential succession and serious socio-economic unrest. Though this likely will be a prolonged, gradual process, the regime should take preliminary steps to normalise the Muslim Brothers’ participation in political life. The Muslim Brothers, whose social activities have long been tolerated but whose role in formal politics is strictly limited, won an unprecedented 20 per cent of parliamentary seats in the 2005 αρχαιρεσίες. Το έκαναν παρά το γεγονός ότι ανταγωνίστηκαν μόνο για το ένα τρίτο των διαθέσιμων θέσεων και παρά τα σημαντικά εμπόδια, συμπεριλαμβανομένης της αστυνομικής καταστολής και της εκλογικής νοθείας. Αυτή η επιτυχία επιβεβαίωσε τη θέση τους ως μια εξαιρετικά καλά οργανωμένη και βαθιά ριζωμένη πολιτική δύναμη. Την ίδια στιγμή, υπογράμμισε τις αδυναμίες τόσο της νόμιμης αντιπολίτευσης όσο και του κυβερνώντος κόμματος. Το καθεστώς θα μπορούσε κάλλιστα να είχε στοιχηματίσει ότι μια μέτρια αύξηση της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης των Αδελφών Μουσουλμάνων θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να πυροδοτήσει τους φόβους για μια εξαγορά από τους Ισλαμιστές και ως εκ τούτου να χρησιμεύσει ως λόγος για να σταματήσει η μεταρρύθμιση. Αν είναι έτσι, η στρατηγική διατρέχει μεγάλο κίνδυνο να αποτύχει.

Η Αίγυπτος στο σημείο ανατροπής ?

David B. Ottaway
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, Έζησα στο Κάιρο ως προϊστάμενος του γραφείου της Washington Post καλύπτοντας ιστορικά γεγονότα όπως η απόσυρση του τελευταίου
Ισραηλινές δυνάμεις από αιγυπτιακό έδαφος που κατέλαβαν κατά τη διάρκεια του 1973 Ο αραβο-ισραηλινός πόλεμος και η δολοφονία του προέδρου
Anwar Sadat από ισλαμιστές φανατικούς τον Οκτώβριο 1981.
Το τελευταίο εθνικό δράμα, που είδα προσωπικά, είχε αποδειχτεί ένα κρίσιμο ορόσημο. Ανάγκασε τον διάδοχο του Σαντάτ, Χόσνι Μουμπάρακ, να στραφεί προς τα μέσα για να αντιμετωπίσει μια ισλαμιστική πρόκληση άγνωστων διαστάσεων και ουσιαστικά τερμάτισε τον ηγετικό ρόλο της Αιγύπτου στον αραβικό κόσμο.
Ο Μουμπάρακ έδειξε αμέσως ότι είναι πολύ προσεκτικός, ηγέτης χωρίς φαντασία, τρελά αντιδραστικός παρά προληπτικός στην αντιμετώπιση των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων που κατακλύζουν το έθνος του, όπως η εκρηκτική πληθυσμιακή του αύξηση (1.2 εκατομμύρια περισσότεροι Αιγύπτιοι το χρόνο) και οικονομική παρακμή.
Σε μια σειρά τεσσάρων μερών της Washington Post που γράφτηκε καθώς έφευγα νωρίς 1985, Παρατήρησα ότι ο νέος Αιγύπτιος ηγέτης ήταν ακόμα λίγο πολύ
ένα απόλυτο αίνιγμα για τους δικούς του ανθρώπους, χωρίς να προσφέρει όραμα και να διοικεί αυτό που φαινόταν ένα κρατικό πλοίο χωρίς τιμόνι. Η σοσιαλιστική οικονομία
κληρονόμησε από την εποχή του προέδρου Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ (1952 προς το 1970) ήταν ένα χάος. το νόμισμα της χώρας, η λίρα, λειτουργούσε
σε οκτώ διαφορετικές συναλλαγματικές ισοτιμίες; τα κρατικά της εργοστάσια ήταν μη παραγωγικά, μη ανταγωνιστική και βαθιά στο χρέος; και η κυβέρνηση οδεύει προς τη χρεοκοπία εν μέρει λόγω των επιδοτήσεων για τρόφιμα, η ηλεκτρική ενέργεια και η βενζίνη κατανάλωναν το ένα τρίτο ($7 δισεκατομμύριο) του προϋπολογισμού του. Το Κάιρο είχε βυθιστεί σε ένα απελπιστικό τέλμα αδιέξοδης κυκλοφορίας και γεμάτη ανθρωπότητα - 12 εκατομμύρια άνθρωποι στριμώχτηκαν σε μια στενή ζώνη γης που συνορεύει με τον ποταμό Νείλο, τα περισσότερα ζωντανά μάγουλα με το τράνταγμα σε ακατάστατες κατοικίες στις ολοένα διευρυνόμενες φτωχογειτονιές της πόλης.

ΜΕΤΑΞΥ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

HASAN AL-BANNA

The First Islamic State
On the foundation of this virtuous Qur’anic social order the first Islamic state arose, having unshakeable faith in το, meticulously applying it, and spreading it throughout the world, so that the first Khilafah used to say: ‘If I should lose a camel’s lead, I would find it in Allah’s Book.’. He fought those who refused to pay zakah, regarding them as apostates because they had overthrown one of the pillars of this order, saying: ‘By Allah, if they refused me a lead which they would hand over to the Apostle of Allah (PBUH), I would fight them as soon as I have a sword in my hand!’ For unity, in all its meanings and manifestations, pervaded this new forthcoming nation.
Complete social unity arose from making the Qur’anic order and it’s language universal, while complete political unity was under the shadow of the Amir Al-Mumineen and beneath the standard of the Khilafah in the capital.
The fact that the Islamic ideology was one of decentralisation of the armed forces, the state treasuries, και provincial governors proved to be no obstacle to this, since all acted according to a single creed and a unified and comprehensive control. The Qur’anic principles dispelled and laid to rest the superstitious idolatry prevalent in the Arabian Peninsula and Persia. They banished guileful Judaism and confined it to a narrow province, putting an end to its religious and political authority. They struggled with Christianity such that its influence was greatly diminished in the Asian and African continents, confined only to Europe under the guard of the Byzantine Empire in Constantinople. Thus the Islamic state became the centre of spiritual and political dominance within the two largest continents. This state persisted in its attacks against the third continent, assaulting Constantinople from the east and besieging it until the siege grew wearisome. Then it came at it from the west,
plunging into Spain, with its victorious soldiers reaching the heart of France and penetrating as far as northern and southern Italy. It established an imposing state in Western Europe, radiant with science and knowledge.
Afterwards, it ended the conquest of Constantinople itself and the confined Christianity within the restricted area of Central Europe. Islamic fleets ventured into the depths of the Mediterranean and Red seas, both became Islamic lakes. And so the armed forces of the Islamic state assumed supremacy of the seas both in the East and West, enjoying absolute mastery over land and sea. These Islamic nations had already combined and incorporated many things from other civilisations, but they triumphed through the strength of their faith and the solidness of their system over others. They Arabised them, or succeeded in doing so to a degree, and were able to sway them and convert them to the splendour, beauty and vitality of their language and religion. ο Muslims were free to adopt anything beneficial from other civilisations, insofar as it did not have adverse effects on their social and political unity.

Ισλαμικός Πολιτικός Πολιτισμός, Δημοκρατία, και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Daniel E. Τιμή

Έχει υποστηριχθεί ότι το Ισλάμ διευκολύνει τον αυταρχισμό, έρχεται σε αντίθεση με το

αξίες των δυτικών κοινωνιών, και επηρεάζει σημαντικά σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα
στα μουσουλμανικά έθνη. συνεπώς, μελετητές, σχολιαστές, και κυβέρνηση
Οι αξιωματούχοι συχνά επισημαίνουν τον «ισλαμικό φονταμενταλισμό» ως τον επόμενο
ιδεολογική απειλή για τις φιλελεύθερες δημοκρατίες. Αυτή η άποψη, ωστόσο, βασίζεται πρωτίστως
για την ανάλυση των κειμένων, Ισλαμική πολιτική θεωρία, και ad hoc μελέτες
επιμέρους χωρών, που δεν λαμβάνουν υπόψη άλλους παράγοντες. Είναι ο ισχυρισμός μου
ότι τα κείμενα και οι παραδόσεις του Ισλάμ, όπως αυτές των άλλων θρησκειών,
μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την υποστήριξη ποικίλων πολιτικών συστημάτων και πολιτικών. Χώρα
συγκεκριμένες και περιγραφικές μελέτες δεν μας βοηθούν να βρούμε μοτίβα που θα βοηθήσουν
εξηγούμε τις διαφορετικές σχέσεις μεταξύ του Ισλάμ και της πολιτικής
χώρες του μουσουλμανικού κόσμου. Ως εκ τούτου, μια νέα προσέγγιση στη μελέτη του
απαιτείται σύνδεση του Ισλάμ με την πολιτική.
Προτείνω, μέσω αυστηρής αξιολόγησης της σχέσης μεταξύ του Ισλάμ,
Δημοκρατία, και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε διακρατικό επίπεδο, αυτό πάρα πολύ
δίνεται έμφαση στη δύναμη του Ισλάμ ως πολιτικής δύναμης. εγώ πρώτος
χρησιμοποιήστε συγκριτικές περιπτωσιολογικές μελέτες, που εστιάζουν σε παράγοντες που σχετίζονται με την αλληλεπίδραση
μεταξύ ισλαμικών ομάδων και καθεστώτων, οικονομικές επιρροές, εθνοτικές διασπάσεις,

και την κοινωνική ανάπτυξη, να εξηγήσει τη διακύμανση στην επιρροή του

Το Ισλάμ για την πολιτική σε οκτώ έθνη.

Τα Ισλαμικά Κόμματα της Αντιπολίτευσης και το Δυναμικό για δέσμευση της ΕΕ

Toby Archer

Heidi Huuhtanen

Υπό το πρίσμα της αυξανόμενης σημασίας των ισλαμιστικών κινημάτων στον μουσουλμανικό κόσμο και

τον τρόπο που η ριζοσπαστικοποίηση έχει επηρεάσει τα παγκόσμια γεγονότα από τις αρχές του αιώνα, το

Είναι σημαντικό για την ΕΕ να αξιολογήσει τις πολιτικές της έναντι των παραγόντων που μπορεί να είναι χαλαρά

αποκαλείται «ισλαμικός κόσμος». Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να ρωτήσετε εάν και πώς να συμμετάσχετε

με τις διάφορες ισλαμιστικές ομάδες.

Αυτό παραμένει αμφιλεγόμενο ακόμη και εντός της ΕΕ. Μερικοί πιστεύουν ότι το Ισλαμικό εκτιμά αυτό

που βρίσκονται πίσω από τα ισλαμιστικά κόμματα είναι απλώς ασυμβίβαστα με τα δυτικά ιδανικά της δημοκρατίας και

ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ άλλοι βλέπουν τη δέσμευση ως ρεαλιστική αναγκαιότητα λόγω της αυξανόμενης

εγχώρια σημασία των ισλαμιστικών κομμάτων και η αυξανόμενη εμπλοκή τους στη διεθνή

υποθέσεων. Μια άλλη προοπτική είναι ότι ο εκδημοκρατισμός στον μουσουλμανικό κόσμο θα αυξηθεί

ευρωπαϊκή ασφάλεια. Η εγκυρότητα αυτών και άλλων επιχειρημάτων σχετικά με το αν και πώς το

Η ΕΕ πρέπει να δεσμευτεί μπορεί να δοκιμαστεί μόνο με τη μελέτη των διαφορετικών ισλαμιστικών κινημάτων και

τις πολιτικές τους συνθήκες, χώρα ανά χώρα.

Ο εκδημοκρατισμός αποτελεί κεντρικό θέμα των δράσεων κοινής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, όπως στρώθηκε

στο άρθρο 11 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πολλά από τα κράτη που εξετάζονται σε αυτό

έκθεση δεν είναι δημοκρατική, ή όχι πλήρως δημοκρατικά. Στις περισσότερες από αυτές τις χώρες, Ισλαμιστής

κόμματα και κινήματα αποτελούν σημαντική αντίθεση στα κυρίαρχα καθεστώτα, και

σε ορισμένες αποτελούν το μεγαλύτερο αντιπολιτευτικό μπλοκ. Οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες έπρεπε εδώ και καιρό

να αντιμετωπίσει κυβερνητικά καθεστώτα που είναι αυταρχικά, αλλά είναι νέο φαινόμενο να πατάς

για δημοκρατική μεταρρύθμιση σε κράτη όπου θα μπορούσαν να έχουν οι πιο πιθανοί δικαιούχοι, από το

άποψη της ΕΕ, διαφορετικές και μερικές φορές προβληματικές προσεγγίσεις της δημοκρατίας και της

σχετικές αξίες, όπως τα δικαιώματα των μειονοτήτων και των γυναικών και το κράτος δικαίου. Αυτές οι χρεώσεις είναι

συχνά στράφηκε ενάντια στα ισλαμιστικά κινήματα, Επομένως, είναι σημαντικό για τους ευρωπαίους φορείς χάραξης πολιτικής

έχουν ακριβή εικόνα των πολιτικών και των φιλοσοφιών των πιθανών εταίρων.

Οι εμπειρίες από διαφορετικές χώρες τείνουν να υποδηλώνουν ότι όσο περισσότερη ελευθερία είναι ισλαμιστές

επιτρέπονται τα πάρτι, τόσο πιο μετριοπαθείς είναι στις πράξεις και τις ιδέες τους. Σε ΠΟΛΛΟΥΣ

υποθέσεις ισλαμιστικά κόμματα και ομάδες έχουν εδώ και καιρό απομακρυνθεί από τον αρχικό τους στόχο

για την ίδρυση ενός ισλαμικού κράτους που θα διέπεται από τον ισλαμικό νόμο, και έχουν καταλήξει να δέχονται βασικά

δημοκρατικές αρχές του εκλογικού ανταγωνισμού για την εξουσία, η ύπαρξη άλλων πολιτικών

συναγωνιστές, και τον πολιτικό πλουραλισμό.

Islamist Parties : going back to the origins

Husain Haqqani

Hillel Fradkin

How should we understand the emergence and the nature of Islamist parties? Can they reasonably be expected not just to participate in democratic politics but even to respect the norms of liberal democracy? These questions lie at the heart of the issues that we have been asked to address.
In our view, any response that is historically and thus practically relevant must begin with the following observation: Until very recently, even the idea of an Islamist party (let alone a democratic Islamist party) would have seemed, from the perspective of Islamism itself, a paradox if not a contradiction in terms. Islamism’s original conception of a healthy Islamic political life made no room for—indeed rejected—any role for parties of any sort. Islamist groups described themselves as the vanguard of Islamic revival, claiming that they represented the essence of Islam and reflected the aspiration of the global umma (community of believers) for an Islamic polity. Pluralism, which is a precondition for the operation of political parties, was rejected by most Islamist political
thinkers as a foreign idea.
As should be more or less obvious, the novelty not only of actually existing Islamist parties but of the very idea of such parties makes it exceptionally difficult to assess their democratic bona fides. But this difficulty merely adds another level of complication to a problem that stems from the very origins of Islamism and its conception of the true meaning of Islam and of Islam’s relationship to political life

STRATEGIES FOR ENGAGING POLITICAL ISLAM

SHADI HAMID

AMANDA Kadlec

Political Islam is the single most active political force in the Middle East today. Its future is intimately tied to that of the region. If the United States and the European Union are committed to supporting political reform in the region, they will need to devise concrete, coherent strategies for engaging Islamist groups. Ακόμη, the U.S. has generally been unwilling to open a dialogue with these movements. Similarly, EU engagement with Islamists has been the exception, not the rule. Where low-level contacts exist, they mainly serve information-gathering purposes, not strategic objectives. Οι ΗΠΑ. and EU have a number of programs that address economic and political development in the region – among them the Middle East Partnership Initiative (MEPI), the Millennium Challenge Corporation (MCC), the Union for the Mediterranean, and the European Neighborhood Policy (ENP) – yet they have little to say about how the challenge of Islamist political opposition fits within broader regional objectives. ΜΑΣ. and EU democracy assistance and programming are directed almost entirely to either authoritarian governments themselves or secular civil society groups with minimal support in their own societies.
The time is ripe for a reassessment of current policies. Since the terrorist attacks of September 11, 2001, supporting Middle East democracy has assumed a greater importance for Western policymakers, who see a link between lack of democracy and political violence. Greater attention has been devoted to understanding the variations within political Islam. The new American administration is more open to broadening communication with the Muslim world. Meanwhile, the vast majority of mainstream Islamist organizations – including the Muslim Brotherhood in Egypt, Jordan’s Islamic Action Front (IAF), Morocco’s Justice and Development Party (PJD), the Islamic Constitutional Movement of Kuwait, and the Yemeni Islah Party – have increasingly made support for political reform and democracy a central component in their political platforms. Επιπλέον, many have signaled strong interest in opening dialogue with U.S. and EU governments.
The future of relations between Western nations and the Middle East may be largely determined by the degree to which the former engage nonviolent Islamist parties in a broad dialogue about shared interests and objectives. There has been a recent proliferation of studies on engagement with Islamists, but few clearly address what it might entail in practice. As Zoé Nautré, visiting fellow at the German Council on Foreign Relations, puts it, “the EU is thinking about engagement but doesn’t really know how.”1 In the hope of clarifying the discussion, we distinguish between three levels of “engagement,” each with varying means and ends: low-level contacts, strategic dialogue, and partnership.

Islamist Parties : participation without power

Malika Zeghal

Over the last two decades, social and political movements grounding their ideologies in references to Islam have sought to become legal political parties in many countries of the Middle East and North Africa. Some of these Islamist movements have been authorized to take part lawfully in electoral competition. Among the best known is Turkey’s Justice and Development Party (AKP), which won a parliamentary majority in 2002 and has led the government ever since. Morocco’s own Party of Justice and Development (PJD) has been legal since the mid- 1990s and commands a significant bloc of seats in Parliament. Στην Αίγυπτο, η Μουσουλμανική Αδελφότητα (MB) has never been authorized to form a political party, but in spite of state repression it has successfully run candidates as nominal independents in both national and local elections.
Since the early 1990s, this trend has gone hand-in-hand with official policies of limited political liberalization. Together, the two trends have occasioned a debate about whether these movements are committed to “democracy.” A vast literature has sprung up to underline the paradoxes as well as the possible risks and benefits of including Islamist parties in the electoral process. The main paradigm found in this body of writing focuses on the consequences that might ensue when Islamists use democratic instruments, and seeks to divine the “true” intentions that Islamists will manifest if they come to power.

Islam and the West

Preface

John J. DeGioia

The remarkable feeling of proximity between people and nations is the unmistakable reality of our globalized world. Encounters with other peoples’ ways oflife, current affairs, politics, welfare and faithsare more frequent than ever. We are not onlyable to see other cultures more clearly, butalso to see our differences more sharply. The information intensity of modern life has madethis diversity of nations part of our every dayconsciousness and has led to the centrality ofculture in discerning our individual and collectiveviews of the world.Our challenges have also become global.The destinies of nations have become deeply interconnected. No matter where in the world we live, we are touched by the successes and failures of today’s global order. Yet our responses to global problems remain vastly different, not only as a result of rivalry and competing interests,but largely because our cultural difference is the lens through which we see these global challenges.Cultural diversity is not necessarily a source of clashes and conflict. In fact, the proximity and cross-cultural encounters very often bring about creative change – a change that is made possible by well-organized social collaboration.Collaboration across borders is growing primarily in the area of business and economic activity. Collaborative networks for innovation,production and distribution are emerging as the single most powerful shaper of the global economy.

ισλαμικό Κίνημα: Political Freedom & Δημοκρατία

Dr.Yusuf al-Qaradawi

It is the duty of the (Ισλαμικής) Movement in the coming phase tostand firm against totalitarian and dictatorial rule, political despotism and usurpation of people’s rights. The Movement should always stand by political freedom, as represented by true,not false, Δημοκρατία. It should flatly declare it refusal of tyrantsand steer clear of all dictators, even if some tyrant appears to havegood intentions towards it for some gain and for a time that is usually short, as has been shown by experience.The Prophet (SAWS) said, “ When you see my Nation fall victim to fear and does not say to a wrong –doer, “You are wrong”, thenyou may lose hope in them.” So how about a regime that forces people to say to a conceited wrongdoer, “How just, how great you are. O our hero, our savior and our liberator!”The Quran denounces tyrants such as Numrudh, Pharaoh, Haman and others, but it also dispraises those who follow tyrants andobey their orders. This is why Allah dispraises the people of Noahby saying, “ But they follow (m en) whose wealth and childrengive them no increase but only loss.” [Surat Nuh; 21]Allah also says of Ad, people of Hud, “ And followed thecommand of every powerful, obstinate transgressor”. [Surat Hud:59]See also what the Quran says about the people of Pharaoh, “ Butthey followed the command of Pharaoh, and the command ofPharaoh was not rightly guided.[Surat Hud: 97] “Thus he made fools of his people, and they obeyed him: truly they were a people rebellious (against Allah).” [Surat Az-Zukhruf: 54]A closer look at the history of the Muslim Nation and the IslamicMovement in modern times should show clearly that the Islamicidea, the Islamic Movement and the Islamic Awakening have never flourished or borne fruit unless in an atmosphere ofdemocracy and freedom, and have withered and become barren only at the times of oppression and tyranny that trod over the willof the peoples which clung to Islam. Such oppressive regimesimposed their secularism, socialism or communism on their peoples by force and coercion, using covert torture and publicexecutions, and employing those devilish tools that tore flesh,shed blood, crushed bone and destroyed the soul.We saw these practices in many Muslim countries, including Turkey, Αίγυπτος, Συρία, Ιράκ, (the former) South Yemen, Somaliaand northern African States for varying periods of time, depending on the age or reign of the dictator in each country.On the other hand, we saw the Islamic Movement and the Islamic Awakening bear fruit and flourish at the times of freedom and democracy, and in the wake of the collapse of imperial regimes that ruled peoples with fear and oppression.Therefore, I would not imagine that the Islamic Movement could support anything other than political freedom and democracy.The tyrants allowed every voice to be raised, except the voice ofIslam, and let every trend express itself in the form of a politicalparty or body of some sort, except the Islamic current which is theonly trend that actually speaks for this Nation and expresses it screed, values, essence and very existence.