Alle reacties Tagged With: "Democratie"
Vrouwen in de islam
Amira Burghul
Ondanks de grote consensus onder een groot aantal filosofen en historici dat de
principes en leer van de islam veroorzaakt een fundamentele verandering in de positie van vrouwen
in vergelijking met de huidige situatie in de landen van Oost en West op het moment, en ondanks
de goedkeuring van een groot aantal denkers en wetgevers dat vrouwen in de tijd van de
Profeet (vzmh) werden toegekend rechten en wettelijke privileges niet door de mens gemaakte wetten verleend tot
kort geleden, propaganda campagnes van westerlingen en mensen met een verwesterde perspectief
consequent beschuldigen islam onrechtvaardig voor vrouwen, van het opleggen van beperkingen op hen, en
marginaliseren hun rol in de samenleving.
Deze situatie is verergerd door de sfeer en de heersende omstandigheden in de hele
moslimwereld, waar de onwetendheid en armoede een beperkt begrip van de religie hebben geproduceerd
en familie en menselijke relaties die recht af te sluiten en een beschaafde manier van leven, in het bijzonder
tussen mannen en vrouwen. De kleine groep van mensen die kansen zijn toegekend aan
verwerven van een opleiding en vaardigheden zijn ook gedaald in de val te geloven dat het bereiken van rechtvaardigheid
voor vrouwen en het benutten van hun mogelijkheden is afhankelijk van afwijzing van religie en vroomheid en
aanneming van een westerse manier van leven, als gevolg van hun oppervlakkige studie van de islam aan de ene kant
en het effect van het leven is omleidingen aan de andere kant.
Slechts een zeer klein aantal mensen uit deze twee groepen zijn erin geslaagd te ontsnappen en kant af
hun mantels van onwetendheid en traditie. Deze mensen hebben hun erfgoed bestudeerd in grote diepte
en detail, en hebben gekeken naar de resultaten van de westerse ervaringen met een open geest. Zij hebben
onderscheid tussen de tarwe en het kaf in zowel het verleden en heden, en hebben behandeld
wetenschappelijk en objectief met de problemen die zich hebben voorgedaan. Ze hebben de valse weerlegd
beschuldigingen tegen de islam met welsprekende argumenten, en hebben toegelaten tot de verborgen gebreken.
Ze hebben ook opnieuw onderzocht de uitspraken en gewoonten van de Onfeilbare Ones om
onderscheid te maken tussen wat gevestigd is, en heilig is en wat er is veranderd en vervormd.
De verantwoordelijke gedrag van deze groep heeft nieuwe richtingen en nieuwe manieren van omgaan gevestigde
met de kwestie van vrouwen in islamitische samenlevingen. Ze hebben duidelijk nog niet aangepakt alle problemen
en vond uiteindelijke oplossingen voor de vele hiaten in de wetgeving en tekortkomingen, maar ze hebben legde de
grond voor het ontstaan van een nieuw model voor moslimvrouwen, die zowel sterk als
inzetten voor de bestaande en effectieve fundamenten van hun samenleving.
Met de overwinning van de islamitische revolutie in Iran en de zegen van haar leiders, welke is de
belangrijkste religieuze autoriteit voor de deelname van vrouwen en hun effectieve politieke en sociale
deelname, de mogelijkheden voor een sterke debat over vrouwen in de islam is aanzienlijk uitgebreid.
Het model van moslimvrouwen in Iran heeft verspreid naar islamitische verzetsbewegingen in Libanon,
Palestina andere Arabische landen en zelfs de westerse wereld, en als een resultaat, propaganda
campagnes tegen de islam zijn afgenomen tot op zekere hoogte.
De opkomst van de salafistische islamitische bewegingen, zoals de Taliban in Afghanistan en soortgelijke
Salafistische bewegingen in Saoedi-Arabië en Noord-Afrika, en hun fanatieke manier van behandelen van vrouwen,
hebben nerveus toeschouwers angst voor een islamitische herleving uitgelokt in het lanceren van nieuwe propaganda
campagnes beschuldigen Islam inspirerende terrorisme en wordt heen en onrechtvaardig jegens
Dames.
| september 17, 2010 | Reacties 0
Islam en het nieuwe politieke landschap
De Back, Michael Keith, Azra Khan,
Kalbir Shukra en John Solomos
In de nasleep van de aanslag op het World Trade Center op 11 September 2001, en de Madrid en Londen bomaanslagen 2004 en 2005, een literatuur die adressen de vormen en modaliteiten van religieuze expressie - met name islamitische religieuze expressie - heeft bloeide in de penumbral regio's die verwijzen mainstream sociale wetenschappen te ontwerpen sociaal beleid, denktanks en journalistiek. Veel van het werk heeft geprobeerd om de houding of de aanleg van een moslimbevolking te definiëren in een bepaalde site van spanning, zoals Londen of het Verenigd Koninkrijk (Barnes, 2006; Ethnos Consultancy, 2005; GFK, 2006; GLA, 2006; Populus, 2006), of bekritiseerd bepaalde vormen van interventie sociaal beleid (Helder, 2006een; Mirza et al., 2007). Studies van het islamisme en jihadisme hebben een bijzondere nadruk gemaakt op de syncretic en complexe verbanden tussen islamitische religieuze geloof en de vormen van sociale bewegingen en politieke mobilisatie (Husain, 2007; Kepel, 2004, 2006; McRoy, 2006; Neville-Jones et al., 2006, 2007; Phillips, 2006; Roy, 2004, 2006). conventioneel, de analytische focus is de cultuur van de islam onder de aandacht gebracht, de overtuigingen van de gelovigen, en de historische en geografische trajecten van de moslimbevolking in de hele wereld in het algemeen en in ‘het Westen’ in het bijzonder (Abbas, 2005; Ansari, 2002; Eade en Garbin, 2002; Hussein, 2006; Modood, 2005; Ramadan, 1999, 2005). In dit artikel ligt de nadruk anders. We stellen dat studies van de islamitische politieke participatie moeten zorgvuldig worden contextualized zonder beroep te doen op grote algemeenheden over cultuur en geloof. Dit komt omdat zowel de cultuur en het geloof zijn gestructureerd door en op zijn beurt de structuur van de culturele, institutionele en deliberatieve landschappen waardoor zij worden gearticuleerd. In het geval van de Britse ervaring, de verborgen sporen van het christendom in de vorming van de verzorgingsstaat in de vorige eeuw, de snel veranderende cartografie van ruimten van de politieke en de rol van ‘religieuze organisaties’ in de herstructurering van de sociale voorzieningen genereren van de materiële maatschappelijke context bepalen van de kansen en de contouren van nieuwe vormen van politieke participatie.
| september 08, 2010 | Reacties 0
Het principe van beweging in de structuur van de islam
Dr. Muhammad Iqbal
Als een culturele beweging islam verwerpt de oude statische opvatting van het heelal, en bereikt een dynamisch beeld. Als een emotionele systeem van de eenwording het erkent de waarde van het individu als zodanig, en rejects bloodrelationship als basis van menselijke eenheid. Bloedverwantschap is earthrootedness. De zoektocht naar een puur psychologisch fundament van de menselijke eenheid wordt alleen mogelijk met de perceptie dat alle menselijke leven is geestelijk in zijn origin.1 Een dergelijke perceptie is creatief verse loyaliteit zonder enig ceremonieel om hen in leven te houden, en maakt het mogelijk voor de mens om zichzelf te bevrijden van de aarde. Christendom, die oorspronkelijk was verschenen als een kloosterorde werd berecht door Constantijn als een systeem van unification.2 Het feit dat werk als een dergelijk systeem reed de keizer Julian3 om terug te keren naar de oude goden van Rome, waarop hij probeerde om filosofische interpretaties zetten. Een moderne historicus van de beschaving is dus afgeschilderd de toestand van de beschaafde wereld over de tijd waarin de islam verscheen op het podium van de geschiedenis: Het leek toen dat de grote beschaving dat het vierduizend jaar had genomen om construct was op de rand van desintegratie, en dat de mensheid was waarschijnlijk terugkeren naar die toestand van barbarij waar elke stam en sekte was tegen de volgende, en recht en orde waren onbekend . . . De
oude tribale sancties hadden hun macht verloren. Vandaar dat de oude keizerlijke methoden niet meer werken. De nieuwe sancties die door
Christendom werkten divisie en vernietiging in plaats van eenheid en orde. Het was een tijd vol met drama. Beschaving, als een reusachtige boom waarvan bladeren had de wereld overwelfd en waarvan de takken had de gouden vruchten van de kunst en wetenschap en literatuur gedragen, stond wankelende, zijn stam niet meer leven met de vloeiende sap van toewijding en eerbied, maar verrot tot de kern, verscheurd door de stormen van de oorlog, en bijeengehouden alleen door de koorden van de oude gewoonten en wetten, dat zou kunnen breken op elk moment. Was er een emotionele cultuur die konden worden gebracht, om de mensheid wederom verzamelen in de eenheid en de beschaving te redden? Deze cultuur moet iets van een nieuw type, voor de oude sancties en ceremoniën dood waren, en de opbouw van anderen van dezelfde soort zou het werk zijn
van centuries.'The schrijver gaat dan om ons te vertellen dat de wereld stond in de noodzaak van een nieuwe cultuur naar de plaats van de cultuur van de troon te nemen, en de systemen van de vereniging, die gebaseerd waren op bloodrelationship.
Het is geweldig, hij voegt toe, dat een dergelijke cultuur zou zijn ontstaan uit Arabië juist op het moment dat het meest nodig was. Er is, echter, niets geweldig in het fenomeen. De wereld-leven ziet intuïtief zijn eigen behoeften, en op kritieke momenten bepaalt zijn eigen richting. Dit is wat, in de taal van de religie, wij noemen profetische openbaring. Het is logisch dat de islam over het bewustzijn van een eenvoudige mensen onaangeroerd moeten flitste door een van de oude culturen, en het bezetten van een geografische positie waar drie continenten samenkomen. De nieuwe cultuur vindt de grondlegging der wereld-eenheid in het principe van Tauhâd.'5 Islam, als polity, is slechts een praktisch middel van het maken van dit principe een levende factor in de intellectuele en emotionele leven van de mensheid. Het vraagt trouw aan God, niet te tronen. En aangezien God is de ultieme geestelijke basis van alle leven, trouw aan God vrijwel neer op de loyaliteit van de mens om zijn eigen ideale natuur. De ultieme geestelijke basis van alle leven, zoals opgevat door de islam, is eeuwig en openbaart zich in verscheidenheid en verandering. Een samenleving die gebaseerd is op een dergelijke opvatting van de werkelijkheid moet verzoenen, in zijn leven, de categorieën van duurzaamheid en verandering. Het moet eeuwige beginselen bezitten om zijn collectieve leven te reguleren, voor de eeuwige geeft ons een positie in de wereld van de eeuwige verandering.
| september 08, 2010 | Reacties 0
Islamitische reformatie
Adnan Khan
De Italiaanse premier, Berlusconi schepte na de gebeurtenissen van 9/11:
“... we moeten zich bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, een systeem dat is gegarandeerd
welzijn, eerbiediging van de mensenrechten en – in tegenstelling met de islamitische landen – respecteren
voor religieuze en politieke rechten, een systeem dat de waarden begrip diversiteit heeft
en tolerantie ... Het Westen zal volkeren veroveren, alsof het veroverde het communisme, zelfs als het
: een confrontatie met een andere beschaving, de islamitische één, geplakt waar het was
1,400 jaren geleden ...”1
En in een 2007 verslag van de RAND instituut verklaard:
“De strijd aan de gang in een groot deel van de islamitische wereld is in wezen een oorlog van
ideeën. De uitkomst zal de toekomstige richting van de moslimwereld te bepalen.”
Het bouwen van gematigde moslim Networks, RAND Institute
Het begrip ‘Islah’ (hervorming) is een concept onbekend moslims. Het bestond nooit in de hele
geschiedenis van de islamitische beschaving; het was nooit besproken of zelfs overwogen. Een vluchtige blik op klassieke
De islamitische literatuur toont ons dat wanneer de klassieke geleerden legde de fundamenten van usul, en gecodificeerd
hun islamitische uitspraken (fiqh) ze waren alleen op zoek naar het begrip van de islamitische regels om
toe te passen. Een soortgelijke situatie deed zich voor toen de regels vastgesteld voor de hadith werden gelegd, tafseer en de
Arabische taal. geleerden, denkers en intellectuelen de hele islamitische geschiedenis veel tijd doorgebracht
het begrijpen van Allah's openbaring - de Koran en het aanbrengen van de ayaat op de realiteit en bedacht
opdrachtgevers en disciplines om het begrip te vergemakkelijken. Vandaar de koran bleef basis van
studie en alle disciplines die geëvolueerd zijn altijd gebaseerd op de Koran. Degenen die werd
geslagen door de Griekse filosofie, zoals de islamitische filosofen en een aantal van onder de Mut'azilah
werden beschouwd als de plooi van de islam te hebben verlaten als de Koran beëindiging van hun basis van de studie. dus voor
elke moslim een poging om regels af te leiden of te begrijpen welke houding moeten worden genomen op een bepaald
uitgifte van de Koran is de basis van deze studie.
De eerste poging tot hervorming van de islam vond plaats aan het begin van de 19e eeuw. Tegen het einde van de
eeuw de Ummah had in een lange periode van verval waar de mondiale machtsverhoudingen verschoven
van de Khilafah naar Groot-Brittannië. Toenemende problemen overspoelde de Khilafah, terwijl West-Europa in
het midden van de industriële revolutie. De Ummah kwam naar haar oorspronkelijke begrip van de islam te verliezen, en
in een poging om de daling engulfing de Ottomaanse te keren (Ottomanen) sommige moslims werden gestuurd naar de
Westen, en als gevolg daarvan werd geslagen door wat ze zagen. Rifa'a Rafi’al-Tahtawi Egypte (1801-1873),
bij zijn terugkeer uit Parijs, schreef een biografische boek genaamd Takhlis al-ibriz ila talkhis Bariz (De
Winning van Gold, of een Overzicht van Parijs, 1834), prees hun netheid, werklust, en hoger
alle sociale moraal. Hij verklaarde dat we moeten nabootsen wat er gedaan wordt in Parijs, pleiten voor veranderingen in
de islamitische samenleving van de liberalisering van de vrouwen om de systemen van de heersende. deze gedachte, en anderen het leuk,
markeerde het begin van het opnieuw uitvinden van trend in de islam.
| september 07, 2010 | Reacties 0
Islam in het Westen
Jocelyne Cesari
De immigratie van moslims naar Europa, Noord Amerika, en Australië en de complexe sociaal-religieuze dynamiek die zich daarna heeft ontwikkeld, hebben de islam in het Westen tot een dwingend nieuw onderzoeksgebied gemaakt. De zaak Salman Rushdie, hijab controverses, de aanslagen op het World Trade Center, en de furore over de Deense cartoons zijn allemaal voorbeelden van internationale crises die de banden tussen moslims in het Westen en de mondiale moslimwereld aan het licht hebben gebracht.. Deze nieuwe situaties brengen theoretische en methodologische uitdagingen met zich mee voor de studie van de hedendaagse islam, en het is cruciaal geworden dat we de essentialisering van de islam of moslims vermijden en ons verzetten tegen de retorische structuren van discoursen die zich bezighouden met veiligheid en terrorisme.
In dit artikel, Ik betoog dat de islam als religieuze traditie een terra incognita is. Een eerste reden voor deze situatie is dat er geen consensus bestaat over religie als onderzoeksobject. Religie, als academische discipline, is verscheurd tussen historisch, sociologisch, en hermeneutische methodologieën. Met de islam, de situatie is zelfs nog ingewikkelder. In het westen, de studie van de islam begon als een tak van oriëntalistische studies en volgde daarom een aparte en onderscheidende weg van de studie van religies. Hoewel de kritiek op het oriëntalisme centraal stond in de opkomst van de studie van de islam op het gebied van de sociale wetenschappen, De spanningen tussen islamisten en zowel antropologen als sociologen blijven groot. Het onderwerp islam en moslims in het Westen is ingebed in deze strijd. Een implicatie van deze methodologische spanning is dat studenten van de islam die hun academische carrière begonnen, de islam in Frankrijk te bestuderen, Duitsland, of Amerika vindt het een uitdaging om geloofwaardigheid te vestigen als geleerden van de islam, vooral in de Noord-Amerikaanse academische wereld
context.
| september 07, 2010 | Reacties 0
ISLAM, DEMOCRATIE & DE VS:
Cordoba Foundation
Abdullah Faliq
Intro ,
In weerwil van het feit dat zowel een vaste en een complex debat, Bogen Quarterly opnieuw bezien theologische en praktische overwegingen, het belangrijke debat over de relatie en de compatibiliteit tussen de islam en democratie, zoals weerspiegeld in de agenda van hoop en verandering Barack Obama. Terwijl veel vieren Obama's overwicht op de Oval Office als een nationale catharsis voor de VS, anderen blijven minder optimistisch van een verschuiving in de ideologie en de aanpak in de internationale arena. Hoewel veel van de spanning en wantrouwen tussen de islamitische wereld en de Verenigde Staten kan worden toegeschreven aan de aanpak van de bevordering van de democratie, meestal ten gunste van dictaturen en marionettenregimes dat lippendienst bewijzen aan de democratische waarden en mensenrechten, de naschok van 9/11 heeft echt verder gecementeerd het twijfels door Amerika's positie op de politieke islam. Het is een muur negativiteit gemaakt zoals gevonden door worldpublicopinion.org, volgens welke 67% van de Egyptenaren geloven dat wereldwijd Amerika een “overwegend negatief” rol speelt.
America's antwoord is dus apt geweest. Door de verkiezing van Obama, veel over de hele wereld hun hoop voor de ontwikkeling van een minder oorlogszuchtige, maar eerlijker buitenlands beleid ten aanzien van de moslimwereld. Th e test voor Obama, als we bespreken, is hoe Amerika en haar bondgenoten bevordering van de democratie. Zal het vergemakkelijken of het opleggen?
Bovendien, kan het belangrijker een eerlijke bemiddelaar in langdurige zones van confl icts? Mobiliseren van de expertise en het inzicht van prolifi
c geleerden, academici, doorgewinterde journalisten en politici, Arches Quarterly brengt om de relatie tussen de islam en democratie en de rol van Amerika licht - evenals de veranderingen teweeggebracht door Obama, bij het zoeken naar de gemeenschappelijke grond. Anas Altikriti, de CEO van Th e Cordoba Foundation biedt de openingszet om deze discussie, waar hij refl ects op de hoop en uitdagingen die rust op pad Obama's. Na Altikriti, de voormalige adviseur van president Nixon, Dr Robert Crane off ers een grondige analyse van de islamitische beginsel van het recht op vrijheid. Anwar Ibrahim, voormalig vice-premier van Maleisië, verrijkt de discussie met de praktische realiteit van de uitvoering van de democratie in de islamitische dominant samenlevingen, namelijk, in Indonesië en Maleisië.
We hebben ook Dr Shireen Hunter, van Georgetown University, VS, die onderzoekt islamitische landen die achterblijven in de democratisering en modernisering. Th is wordt aangevuld met terrorisme schrijver, Dr Nafeez Ahmed's uitleg van de crisis van de post-moderniteit en de
ondergang van de democratie. Dr Daud Abdullah (Directeur van het Midden-Oosten Media Monitor), Alan Hart (voormalig ITN en BBC Panorama correspondent; auteur van het zionisme: Th e echte vijand van de Joden) en Asem Sondos (Redacteur van Egypte Sawt Al Omma wekelijks) concentreren op Obama en zijn rol ten aanzien van de democratie-promotie in de moslimwereld, evenals Amerikaanse betrekkingen met Israël en de Moslim Broederschap.
Minister van Buitenlandse Zaken, Maldiven, Ahmed Shaheed speculeert over de toekomst van de islam en democratie; Cllr. Gerry Maclochlainn
– een Sinn Féin lid dat vier jaar doorstaan in de gevangenis voor het Ierse Republikeinse activiteiten en een voorvechter van de Guildford 4 en Birmingham 6, refl ects over zijn recente reis naar Gaza, waar hij de impact van de brutaliteit en onrechtvaardigheid getuige uitgedeeld tegen Palestijnen; Dr Marie Breen-Smyth, Directeur van het Centrum voor de Studie van radicalisering en hedendaagse politiek geweld bespreekt de uitdagingen van kritisch onderzoek naar de politieke terreur; Dr Khalid al-Mubarak, schrijver en toneelschrijver, bespreekt de vooruitzichten van de vrede in Darfur; en tenslotte journalist en mensenrechtenactivist Ashur Shamis kijkt kritisch naar de democratisering en politisering van de moslims vandaag de dag.
We hopen dat dit alles zorgt voor een begrijpend lezen en een bron voor refl ectie over onderwerpen die aff ect ons allen in een nieuwe dageraad van hoop.
Dank je
| september 07, 2010 | Reacties 0
US Hamas beleid blokken vredesproces Midden-Oosten
Henry Siegman
Mislukt bilaterale gesprekken de voorbije 16 jaren hebben aangetoond dat een Midden-Oosten vredesakkoord nooit kan worden bereikt door de partijen zelf. Israëlische regeringen denken dat ze kunnen een internationale veroordeling van hun illegale koloniale project op de Westelijke Jordaanoever trotseren omdat ze kunnen rekenen op de Verenigde Staten zich te verzetten tegen internationale sancties. Bilaterale gesprekken die niet worden omlijst door US-geformuleerd parameters (gebaseerd op de resoluties van de Veiligheidsraad, de Oslo-akkoorden, het Arabische vredesinitiatief, de “road map” en andere eerdere Israëlisch-Palestijnse akkoorden) kan niet slagen. Israëlische regering is van mening dat het Amerikaanse Congres een Amerikaanse president niet zal toestaan dat dergelijke parameters uit te geven en vragen om hun aanvaarding. Wat hoop dat er voor de bilaterale gesprekken die CV in Washington DC on September 2 is volledig afhankelijk van President Obama bewijst dat geloof niet te kloppen, en over de vraag of de “bridging voorstellen” Hij heeft beloofd, moeten de gesprekken te bereiken een impasse, zijn een eufemisme voor het indienen van de Amerikaanse parameters. Een dergelijk initiatief van de VS Israël moet keiharde garanties te bieden voor zijn veiligheid binnen de grenzen van vóór 1967, maar tegelijkertijd moet duidelijk maken deze verzekeringen zijn niet beschikbaar als Israël dringt aan op het ontkennen van de Palestijnen een levensvatbare en soevereine staat op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook. Dit artikel richt zich op de andere belangrijke belemmering voor een permanente status overeenkomst: het ontbreken van een effectieve Palestijnse gesprekspartner. Het aanpakken van Hamas’ legitieme grieven - en zoals opgemerkt in een recent CENTCOM rapport, Hamas heeft legitieme grieven - zou kunnen leiden tot de terugkeer naar een Palestijnse coalitieregering dat Israël zou voorzien van een geloofwaardig vredesproces partner. Als dat outreach mislukt als gevolg van Hamas’ rejectionisme, vermogen van de organisatie om een redelijk akkoord onderhandeld door andere Palestijnse politieke partijen te voorkomen zal zijn aanzienlijk belemmerd. Als de regering-Obama een internationaal initiatief niet zal leiden tot de parameters van een Israëlisch-Palestijnse overeenkomst vastleggen en actief bevorderen van de Palestijnse politieke verzoening, Europa moet doen, en hoop Amerika zal volgen. helaas, er is geen zilveren kogel dat het doel van kan garanderen “twee staten naast elkaar leven in vrede en veiligheid.”
Maar huidige koers van president Obama zich verzet tegen het absoluut.
| september 07, 2010 | Reacties 0
Islamitische politieke cultuur, Democratie, en mensenrechten
Daniel E. Prijs
Er is beweerd dat de islam autoritarisme faciliteert, in tegenspraak is met de waarden van westerse samenlevingen, en heeft een aanzienlijke invloed op belangrijke politieke resultaten in moslimlanden. Vervolgens, geleerden, commentatoren, en regeringsfunctionarissen wijzen vaak op ‘islamitisch fundamentalisme’ als de volgende ideologische bedreiging voor liberale democratieën. Dit beeld, echter, is voornamelijk gebaseerd op de analyse van teksten, Islamitische politieke theorie, en ad-hocstudies van individuele landen, die geen rekening houden met andere factoren. Het is mijn stelling dat de teksten en tradities van de islam, zoals die van andere religies, kan worden gebruikt ter ondersteuning van een verscheidenheid aan politieke systemen en beleid. Landspecifieke en beschrijvende studies helpen ons niet om patronen te vinden die ons zullen helpen de verschillende relaties tussen de islam en de politiek in de landen van de moslimwereld te verklaren. Vandaar, een nieuwe benadering van de studie van de
verbinding tussen islam en politiek nodig is.
ik stel voor, door een grondige evaluatie van de relatie tussen de islam, democratie, en mensenrechten op grensoverschrijdend niveau, dat er te veel nadruk wordt gelegd op de macht van de islam als politieke kracht. Ik gebruik eerst vergelijkende case studies, die zich richten op factoren die verband houden met de wisselwerking tussen islamitische groepen en regimes, economische invloeden, etnische breuklijnen, en maatschappelijke ontwikkeling, om de variatie in de invloed van de islam op de politiek in acht landen te verklaren. Ik beweer dat veel van de macht
toegeschreven aan de islam als de drijvende kracht achter beleid en politieke systemen in moslimlanden, kan beter worden verklaard door de eerder genoemde factoren. ik vind ook, in tegenstelling tot wat algemeen wordt gedacht, dat de toenemende macht van islamitische politieke groeperingen vaak in verband wordt gebracht met een bescheiden pluralisering van politieke systemen.
Ik heb een index gemaakt van de islamitische politieke cultuur, op basis van de mate waarin de islamitische wet wordt gebruikt en of en, als, hoe,Westerse ideeën, instellingen, en technologieën worden geïmplementeerd, om de aard van de relatie tussen islam en democratie en islam en mensenrechten te testen. Deze indicator wordt gebruikt in statistische analyse, waaronder een steekproef van drieëntwintig overwegend moslimlanden en een controlegroep van drieëntwintig niet-moslim ontwikkelingslanden. Naast vergelijken
Islamitische landen naar niet-islamitische ontwikkelingslanden, statistische analyse stelt me in staat om te controleren voor de invloed van andere variabelen waarvan is vastgesteld dat ze de niveaus van democratie en de bescherming van individuele rechten beïnvloeden. Het resultaat zou een realistischer en nauwkeuriger beeld moeten zijn van de invloed van de islam op politiek en beleid.
| september 06, 2010 | Reacties 0
Precisie bij de wereldwijde oorlog tegen terreur:
Sherifa Zuhur
Zeven jaar na de in september 11, 2001 (9/11) aanvallen, veel deskundigen geloven dat al-Qaeda heeft herwonnen kracht en dat zijn copycats of filialen zijn dodelijker dan voorheen. De National Intelligence Estimate van 2007 beweerd dat Al-Qaeda is nu gevaarlijker dan voorheen 9/11.1 Al-Qaeda's emulators blijven bedreigen westerse, Midden Oosten, en Europese landen, zoals in de plot verijdeld in september 2007 in Duitsland. Bruce Riedel staten: Grotendeels dankzij gretigheid van Washington in Irak te gaan in plaats van de jacht op de leiders van al-Qaeda, de organisatie heeft nu een solide basis van de operaties in de Badlands van Pakistan en een effectieve franchise in West-Irak. Zijn bereik heeft verspreid in heel de islamitische wereld en in Europa . . . Osama bin Laden heeft een succesvolle propagandacampagne gemonteerd. . . . Zijn ideeën nu trekken meer volgers dan ooit.
Het is waar dat verschillende salafi-jihadistische organisaties nog steeds in opkomst in de hele islamitische wereld. Waarom hebben zwaar middelen reacties op het islamistisch terrorisme dat we roepen de wereldwijde jihad niet bewezen zeer effectief?
Verhuizen naar de instrumenten van “soft power,”Hoe zit het met de effectiviteit van de westerse inspanningen om moslims in de Global War on Terror versterken (GWOT)? Waarom heeft de Verenigde Staten won zo weinig “hearts and minds” in de bredere islamitische wereld? Waarom Amerikaanse strategische berichten over deze kwestie te spelen zo slecht in de regio? Waarom, ondanks brede islamitische afkeuring van extremisme, zoals weergegeven in enquêtes en officiële uitlatingen van de belangrijkste islamitische leiders, is de steun voor bin Ladin zelfs toegenomen in Jordanië en in Pakistan?
Deze monografie zal niet de oorsprong van islamitisch geweld te herzien. Het is in plaats daarvan betrekking op een soort conceptuele storing die de GWOT en die moslims weerhoudt steunen verkeerd construeert. Ze zijn niet in staat zich te identificeren met de voorgestelde transformerende tegenmaatregelen, omdat ze een deel van hun core overtuigingen en instellingen als doelwit bij onderscheiden
dit streven.
Verscheidene diep problematische trends verwarren de Amerikaanse conceptualisaties van de GWOT en de strategische boodschappen gemaakt om te vechten dat War. Deze evolueren van (1) postkoloniale politieke benaderingen van moslims en islamitische meerderheid landen die sterk verschillen en daarom produceren tegenstrijdige en verwarrende indrukken en effecten; en (2) resterende algemene onwetendheid en vooroordelen tegenover de islam en subregionale culturen. Voeg daarbij de Amerikaanse woede, angst, en angst voor de dodelijke gebeurtenissen van 9/11, en bepaalde elementen, ondanks het aandringen van het hoofd koel, houden moslims en hun religie verantwoordelijk voor de wandaden van hun geloofsgenoten, of die vinden het handig om dit te doen om politieke redenen.
| september 06, 2010 | Reacties 0
DEBATEREN OVER DEMOCRATIE IN DE ARABISCHE WERELD
Ibtisam Ibrahim
What is Democracy?
Western scholars define democracy a method for protecting individuals’ civil and political rights. It provides for freedom of speech, press, geloof, opinion, ownership, and assembly, as well as the right to vote, nominate and seek public office. Huntington (1984) argues that a political system is democratic to the extent that its most powerful collective decision makers are selected through
periodic elections in which candidates freely compete for votes and in which virtually all adults are eligible to vote. Rothstein (1995) states that democracy is a form of government and a process of governance that changes and adapts in response to circumstances. He also adds that the Western definition of democracy — in addition to accountability, competition, some degree of participation — contains a guarantee of important civil and political rights. Anderson (1995) argues that the term democracy means a system in which the most powerful collective decision makers are selected through periodic elections in which candidates freely compete for votes and in which virtually all the adult population is eligible to vote. Saad Eddin Ibrahim (1995), an Egyptian scholar, sees democracy that might apply to the Arab world as a set of rules and institutions designed to enable governance through the peaceful
management of competing groups and/or conflicting interests. Evenwel, Samir Amin (1991) based his definition of democracy on the social Marxist perspective. He divides democracy into two categories: bourgeois democracy which is based on individual rights and freedom for the individual, but without having social equality; and political democracy which entitles all people in society the right to vote and to elect their government and institutional representatives which will help to obtain their equal social rights.
To conclude this section, I would say that there is no one single definition of democracy that indicates precisely what it is or what is not. Evenwel, as we noticed, most of the definitions mentioned above have essential similar elements – accountability, competition, and some degree of participation – which have become dominant in the Western world and internationally.
| september 05, 2010 | Reacties 0
Democratie, Verkiezingen en de Egyptische Moslimbroederschap
Israël Elad-Altman
De door Amerika geleide hervormings- en democratiseringscampagne van de afgelopen twee jaar heeft geholpen om een nieuwe politieke realiteit in Egypte vorm te geven. Kansen zijn geopend voor afwijkende meningen. Met ons. en Europese steun, lokale oppositiegroepen hebben initiatief kunnen nemen, hun doelen te bevorderen en concessies van de staat af te dwingen. De beweging van de Egyptische Moslimbroederschap (MB), die officieel is verboden als politieke organisatie, behoort nu tot de groepen met beide nieuwe kansen
en nieuwe risico's.
westerse regeringen, inclusief de regering van de Verenigde Staten, overwegen de MB en andere "gematigde islamistische" groepen als potentiële partners om de democratie in hun land te helpen bevorderen, en misschien ook bij het uitroeien van islamistisch terrorisme. Zou de Egyptische MB die rol kunnen vervullen?? Zou het het spoor kunnen volgen van de Turkse Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling? (AKP) en de Indonesische Welvarende Rechtvaardigheidspartij (PKS), twee islamitische partijen die, volgens sommige analisten, zich met succes aanpassen aan de regels van de liberale democratie en hun landen naar een grotere integratie leiden met, respectievelijk, Europa en een “heidens” Azië?
Dit artikel onderzoekt hoe de MB heeft gereageerd op de nieuwe realiteit, hoe het is omgegaan met de ideologische en praktische uitdagingen en dilemma's die zich de afgelopen twee jaar hebben voorgedaan?. In hoeverre heeft de beweging haar vooruitzichten aangepast aan nieuwe omstandigheden?? Wat zijn haar doelstellingen en haar visie op de politieke orde?? Hoe heeft het gereageerd op de VS?. toenadering tot de hervormings- en democratiseringscampagne?
Hoe heeft het enerzijds zijn betrekkingen met het Egyptische regime genavigeerd?, en andere oppositiekrachten aan de andere kant, terwijl het land afstevent op twee dramatische verkiezingen in de herfst 2005? In hoeverre kan de MB worden beschouwd als een kracht die Egypte zou kunnen leiden?
in de richting van liberale democratie?
| september 05, 2010 | Reacties 0
Egyptische Moslimbroeders: CONFRONTATIE of integratie?
Onderzoek
De Vereniging van het succes Moslimbroeders in het november-december 2005 verkiezingen voor de Volksvergadering zond schokgolven door middel van politieke systeem van Egypte. In antwoord, het regime met harde hand op de beweging, lastiggevallen andere potentiële rivalen en zijn vliegvlug hervormingsproces omgekeerd. Dit is gevaarlijk kortzichtig. Er is reden om bezorgd te zijn over het politieke programma van de Moslimbroeders, en ze te danken aan de mensen echte opheldering over een aantal van zijn aspecten. Maar de regerende Nationale Democratische
Party's (NDP) weigering om zijn greep los te maken risico's verergeren spanningen in een tijd van zowel de politieke onzekerheid rond de presidentiële successie en ernstige sociaal-economische onrust. Hoewel dit zal waarschijnlijk een langdurige, geleidelijk proces, de regeling moet voorbereidende stappen te nemen om de deelname van de Moslimbroeders in het politieke leven te normaliseren. De Moslimbroeders, wier sociale activiteiten zijn reeds lang getolereerd, maar waarvan de rol in de formele politiek strikt beperkt, won een ongekende 20 procent van de parlementszetels in de 2005 verkiezingen. Zij deden dat ondanks concurreren voor slechts een derde van de beschikbare zitplaatsen en ondanks aanzienlijke hindernissen, inbegrip van de politie repressie en verkiezingsfraude. Dit succes bevestigt hun positie als een uiterst, overzichtelijk en diepgewortelde politieke kracht. Tegelijkertijd, Hij benadrukte dat er zwakke punten van zowel de legale oppositie en de regerende partij. Het regime zou goed hebben ingezet, dat een bescheiden toename van de parlementaire vertegenwoordiging van de Moslimbroeders kunnen worden gebruikt om stoke vrees voor een islamistische overname en daarbij dienen als een reden om kraam hervorming. Als, de strategie is op zware risico van terugslag.
| september 05, 2010 | Reacties 0
Islam en democratie
ITAC
Als men leest de pers of luistert naar de commentatoren van internationale zaken, Er wordt vaak gezegd - en nog vaker impliciet maar niet gezegd - dat de islam niet verenigbaar is met de democratie. In de jaren negentig, Samuel Huntington verrekening een intellectueel storm toen hij publiceerde Botsende beschavingen, waarin presenteert hij zijn prognoses voor de wereld - met een hoofdletter. In het politieke domein, Hij merkt op dat terwijl Turkije en Pakistan een aantal kleine aanspraak op “democratische legitimiteit” alle andere “... zou kunnen hebben islamitische landen waren overweldigend ondemocratische: monarchieën, one-party systemen, militaire regimes, persoonlijke dictaturen of een combinatie van deze, meestal rustend op een beperkt gezin, stam, of tribale base”. Het uitgangspunt waarop zijn betoog is gebaseerd, is dat ze niet alleen ‘niet zoals wij’, ze zijn eigenlijk in tegenstelling tot onze essentiële democratische waarden. Hij gelooft, als de anderen, dat terwijl het idee van de westerse democratie wordt verzet in andere delen van de wereld, de confrontatie is het meest opmerkelijk in die regio's waar de islam de dominante geloof.
Het argument is ook gemaakt van de andere kant ook. Een Iraanse religieuze geleerde, na te denken over een vroeg twintigste-eeuwse constitutionele crisis in zijn land, verklaarde dat islam en democratie zijn niet compatibel omdat de mensen niet gelijk zijn en een wetgevend orgaan niet nodig is vanwege de inclusieve karakter van het islamitische religieuze wet. Een soortgelijke positie werd meer recent door Ali Belhadj, een Algerijnse middelbare school leraar, prediker en (in deze context) leider van de FIS, toen hij verklaarde “democratie was geen islamitische begrip”. Misschien wel de meest dramatische verklaring van die strekking was dat van Abu Musab al-Zarqawi, leider van de soennitische opstandelingen in Irak, die, wanneer zij worden geconfronteerd met het vooruitzicht van een verkiezing, kaak democratie als “een kwade principe”.
Maar volgens sommige islamitische geleerden, democratie blijft een belangrijk ideaal in de islam, met het voorbehoud dat het altijd onderworpen aan de religieuze wet. De nadruk op de voornaamste plaats van de shari'a is een element van bijna elke islamitische reactie bestuur, matige of extreme. Alleen als de heerser, die zijn gezag van God ontvangt, beperkt zijn acties aan de “toezicht op het bestuur van de shari'a” is hij moet worden gehoorzaamd. Als hij anders doet dan dit, hij is een niet-gelovige en toegewijde moslims zijn in opstand te komen tegen hem. Hierin ligt de rechtvaardiging voor een groot deel van het geweld dat de moslimwereld in zulke vormen van strijd heeft geteisterd als die heerst in Algerije in de jaren '90
| september 04, 2010 | Reacties 0
Op zoek naar islamitisch constitutionalisme
Nadirsyah Pants
While constitutionalism in the West is mostly identified with secular thought, Islamic constitutionalism, which incorporates some religious elements, has attracted growing interest in recent years. Bijvoorbeeld, the Bush administration’s response to the events of 9/11 radically transformed the situation in Iraq and Afghanistan, and both countries are now rewriting their constitutions. Als
Ann Elizabeth Mayer points out, Islamic constitutionalism is constitutionalism that is, in some form, based on Islamic principles, as opposed to the constitutionalism developed in countries that happen to be Muslim but which has not been informed by distinctively Islamic principles. Several Muslim scholars, among them Muhammad Asad3 and Abul A`la al-Maududi, have written on such aspects of constitutional issues as human rights and the separation of powers. Evenwel, in general their works fall into apologetics, as Chibli Mallat points out:
Whether for the classical age or for the contemporary Muslim world, scholarly research on public law must respect a set of axiomatic requirements.
Eerst, the perusal of the tradition cannot be construed as a mere retrospective reading. By simply projecting present-day concepts backwards, it is all too easy to force the present into the past either in an apologetically contrived or haughtily dismissive manner. The approach is apologetic and contrived when Bills of Rights are read into, say, the Caliphate of `Umar, with the presupposition that the “just” qualities of `Umar included the complex and articulate precepts of constitutional balance one finds in modern texts
| september 03, 2010 | Reacties 0
GLOBALISERING EN POLITIEKE ISLAM: DE SOCIALE BASIS VAN DE WELZIJNSPARTIJ VAN TURKIJE
Haldun Gulalp
Political Islam has gained heightened visibility in recent decades in Turkey. Large numbers of female students have begun to demonstrate their commitment by wearing the banned Islamic headdress on university campuses, and influential pro-Islamist TV
channels have proliferated. This paper focuses on the Welfare (Refah) Party as the foremost institutional representative of political Islam in Turkey.
The Welfare Party’s brief tenure in power as the leading coalition partner from mid-1996 to mid-1997 was the culmination of a decade of steady growth that was aided by other Islamist organizations and institutions. These organizations and institutions
included newspapers and publishing houses that attracted Islamist writers, numerous Islamic foundations, an Islamist labor-union confederation, and an Islamist businessmen’s association. These institutions worked in tandem with, and in support of, Welfare as the undisputed leader and representative of political Islam in Turkey, even though they had their own particularistic goals and ideals, which often diverged from Welfare’s political projects. Focusing on the Welfare Party, then, allows for an analysis of the wider social base upon which the Islamist political movement rose in Turkey. Since Welfare’s ouster from power and its eventual closure, the Islamist movement has been in disarray. Dit papier zal, daarom, be confined to the Welfare Party period.
Welfare’s predecessor, the National Salvation Party, was active in the 1970s but was closed down by the military regime in 1980. Welfare was founded in 1983 and gained great popularity in the 1990s. Starting with a 4.4 percent vote in the municipal elections of 1984, the Welfare Party steadily increased its showing and multiplied its vote nearly five times in twelve years. It alarmed Turkey’s secular establishment first in the municipal elections of 1994, met 19 percent of all votes nationwide and the mayor’s seats in both Istanbul and Ankara, then in the general elections of 1995 when it won a plurality with 21.4 percent of the national vote. Niettemin, the Welfare Party was only briefly able to lead a coalition government in partnership with the right-wing True Path Party of Tansu C¸ iller.
| september 03, 2010 | Reacties 0
Egypte op het kantelpunt ?
David B. Ottaway
In the early 1980s, I lived in Cairo as bureau chief of The Washington Post covering such historic events as the withdrawal of the last
Israeli forces from Egyptian territory occupied during the 1973 Arab-Israeli war and the assassination of President
Anwar Sadat by Islamic fanatics in October 1981.
The latter national drama, which I witnessed personally, had proven to be a wrenching milestone. It forced Sadat’s successor, Hosni Mubarak, to turn inwards to deal with an Islamist challenge of unknown proportions and effectively ended Egypt’s leadership role in the Arab world.
Mubarak immediately showed himself to be a highly cautious, unimaginative leader, maddeningly reactive rather than pro-active in dealing with the social and economic problems overwhelming his nation like its explosive population growth (1.2 million more Egyptians a year) and economic decline.
In a four-part Washington Post series written as I was departing in early 1985, I noted the new Egyptian leader was still pretty much
a total enigma to his own people, offering no vision and commanding what seemed a rudderless ship of state. The socialist economy
inherited from the era of President Gamal Abdel Nasser (1952 naar 1970) was a mess. The country’s currency, the pound, was operating
on eight different exchange rates; its state-run factories were unproductive, uncompetitive and deep in debt; and the government was heading for bankruptcy partly because subsidies for food, electricity and gasoline were consuming one-third ($7 billion) of its budget. Cairo had sunk into a hopeless morass of gridlocked traffic and teeming humanity—12 million people squeezed into a narrow band of land bordering the Nile River, most living cheek by jowl in ramshackle tenements in the city’s ever-expanding slums.
| september 02, 2010 | Reacties 0
IkhwanScope Op Facebook
Op IkhwanScope Scribd
IkhwanScope Op Twitter