RSSรายการทั้งหมดใน "การศึกษา & งานวิจัย" หมวด

พรุ่งนี้อาหรับ

DAVID B. OTTAWAY

เดือนตุลาคม 6, 1981, มีความหมายถึงวันแห่งการเฉลิมฉลองในอียิปต์. มันครบรอบในช่วงเวลายิ่งใหญ่ของอียิปต์ชัยชนะในสามความขัดแย้งอาหรับอิสราเอล, เมื่อแรงผลักดันกองทัพของประเทศฝ่ายแพ้ข้ามคลองสุเอซในวันเปิด ofthe 1973 ยม Kippur War และส่งทหารอิสราเอล reeling ในอย่างไม่เป็นทางการ. เมื่อวันที่เย็น, เช้ากระจ่าง, สนามกีฬาไคโรนั้นอัดแน่นไปด้วยครอบครัวชาวอียิปต์ที่มาเยี่ยมเยียนทหารยกฮาร์ดแวร์ขึ้นบนแท่นตรวจสอบ, ประธานาธิบดีอันวาร์ เอล-ซาดัต,สถาปนิกแห่งสงคราม, มองดูด้วยความพึงพอใจขณะที่คนและเครื่องกลแห่กันไปต่อหน้าเขา. ฉันอยู่ใกล้, นักข่าวต่างประเทศที่เพิ่งมาถึง ทันใดนั้น, หนึ่งในกองทัพรถบรรทุกหยุดอยู่ตรงด้านหน้าของขาตั้งตรวจสอบเช่นเดียวกับหก Mirage jets roared ค่าใช้จ่ายในการปฏิบัติเกี่ยวกับการแสดงผาดโผน, ภาพสีฟ้ากับเส้นทางยาวสีแดง, สีเหลือง, สีม่วง,และควันสีเขียว. Sadat ยืนขึ้น, ดูเหมือนเตรียมที่จะ salutes แลกเปลี่ยนกับพวกอื่นที่เกิดขึ้นของกองกำลังอียิปต์. เขาทำให้ตัวเองเป้าหมายที่สมบูรณ์แบบสำหรับสี่สังหารมุสลิมที่เพิ่มขึ้นจากรถบรรทุก, stormed แท่น, และพรุนร่างกายของเขาด้วย bullets.As killers อย่างต่อเนื่องสำหรับสิ่งที่ประจักษ์นิรันดร์สเปรย์ยืนด้วยไฟร้ายแรงของพวกเขา, สำหรับผมถือว่าได้ทันทีว่าจะตีพื้นดินและความเสี่ยงที่จะถูก trampled ไปสู่ความตายโดย panicked ชมหรือยังคงเดินเท้าเปล่าและความเสี่ยงการ bullet เร่ร่อน. สัญชาตญาณบอกฉันที่จะอยู่บนเท้าของฉัน, และความรู้สึกเกี่ยวกับการหนังสือพิมพ์ impelled หน้าที่ฉันจะไปหาว่า Sadat มีชีวิตอยู่หรือตาย.

ศาสนาอิสลามและทำให้อำนาจรัฐ

seyyed vali Reza nasr

ใน 1979 General Muhammad Zia ul - Haq, ไม้บรรทัดทหารของปากีสถาน, ประกาศว่าปากีสถานจะกลายเป็นรัฐอิสลาม. ค่าสอนศาสนาอิสลามและบรรทัดฐานจะทำหน้าที่เป็นรากฐานของเอกลักษณ์ประจำชาติ, กฎหมาย, เศรษฐกิจ, และความสัมพันธ์ทางสังคม, และจะสร้างแรงบันดาลใจการทำนโยบายทั้งหมด. ใน 1980 มหาธีร์ มูฮัมหมัด |, นายกรัฐมนตรีคนใหม่ของมาเลเซีย, แนะนำแผนกว้างที่คล้ายกันเพื่อยึดนโยบายของรัฐในค่านิยมของอิสลาม, และนำกฎหมายของประเทศและแนวปฏิบัติทางเศรษฐกิจให้สอดคล้องกับคำสอนของศาสนาอิสลาม. ทำไมผู้ปกครองเหล่านี้จึงเลือกเส้นทางของ "อิสลาม" สำหรับประเทศของตน? และรัฐหลังอาณานิคมฆราวาสเพียงครั้งเดียวได้กลายเป็นตัวแทนของการทำให้เป็นอิสลามและลางสังหรณ์ของรัฐอิสลาม "ที่แท้จริง" ได้อย่างไร?
มาเลเซียและปากีสถานตั้งแต่ปลายทศวรรษ 1970 ถึงต้นทศวรรษ 1980 ได้ดำเนินตามเส้นทางสู่การพัฒนาที่ไม่เหมือนใครซึ่งแตกต่างจากประสบการณ์ของรัฐอื่นๆ ในโลกที่สาม. ในสองประเทศนี้ อัตลักษณ์ทางศาสนาถูกรวมเข้ากับอุดมการณ์ของรัฐเพื่อแจ้งเป้าหมายและกระบวนการพัฒนาด้วยค่านิยมของอิสลาม.
การดำเนินการนี้ยังได้นำเสนอภาพความสัมพันธ์ระหว่างอิสลามกับการเมืองในสังคมมุสลิมที่แตกต่างกันอย่างมาก. ในมาเลเซียและปากีสถาน, เป็นสถาบันของรัฐมากกว่านักเคลื่อนไหวอิสลามิสต์ (ผู้ที่สนับสนุนการอ่านทางการเมืองของศาสนาอิสลาม; ยังเป็นที่รู้จักกันในนามผู้ฟื้นฟูหรือผู้นับถือนิกายฟันดาเมนทัลลิสท์) ที่ได้เป็นผู้พิทักษ์อิสลามและผู้ปกป้องผลประโยชน์ของตน. นี่แสดงให้เห็นว่า a
พลวัตที่แตกต่างกันอย่างมากในการตกต่ำและกระแสการเมืองอิสลาม—อย่างน้อยที่สุดก็ชี้ให้เห็นถึงความสำคัญของรัฐในความผันผวนของปรากฏการณ์นี้.
จะทำอย่างไรกับรัฐฆราวาสที่เปลี่ยนอิสลาม? การเปลี่ยนแปลงดังกล่าวมีความหมายต่อรัฐเช่นเดียวกับการเมืองอิสลามอย่างไร?
หนังสือเล่มนี้ต่อสู้กับคำถามเหล่านี้. นี่ไม่ใช่บัญชีที่ครอบคลุมเกี่ยวกับการเมืองของมาเลเซียหรือปากีสถาน, และไม่ครอบคลุมทุกแง่มุมของบทบาทของศาสนาอิสลามในสังคมและการเมืองของพวกเขา, แม้ว่าการบรรยายเชิงวิเคราะห์จะเน้นประเด็นเหล่านี้มากก็ตาม. หนังสือเล่มนี้ค่อนข้างเป็นการค้นคว้าทางวิทยาศาสตร์ทางสังคมเกี่ยวกับปรากฏการณ์ของรัฐหลังอาณานิคมทางโลกที่กลายเป็นตัวแทนของการทำให้เป็นอิสลาม, และในวงกว้างมากขึ้นว่าวัฒนธรรมและศาสนาตอบสนองความต้องการของอำนาจรัฐและการพัฒนาได้อย่างไร. การวิเคราะห์ที่นี่อาศัยการอภิปรายเชิงทฤษฎี
ในสังคมศาสตร์ของพฤติกรรมของรัฐและบทบาทของวัฒนธรรมและศาสนาในนั้น. สำคัญกว่า, มันดึงเอาการอนุมานจากกรณีที่อยู่ระหว่างการตรวจสอบเพื่อสรุปความสนใจในสาขาวิชาที่กว้างขึ้น.

สตรีชาวอิหร่านหลังการปฏิวัติอิสลาม

Ansiia Khaz Allii


มากกว่าสามสิบปีแล้วตั้งแต่ชัยชนะของการปฏิวัติอิสลามในอิหร่าน, ยังเหลือ จำนวนของคำถามและความคลุมเครือเกี่ยวกับวิธีการจัดการกับสาธารณรัฐอิสลามและกฎหมาย ปัญหาร่วมสมัยและสถานการณ์ปัจจุบัน, โดยเฉพาะในเรื่องสตรีและสิทธิสตรี. บทความสั้นๆ นี้จะให้ความกระจ่างในประเด็นเหล่านี้และศึกษาตำแหน่งปัจจุบันของผู้หญิงในด้านต่างๆ, เปรียบเทียบกับสถานการณ์ก่อนการปฏิวัติอิสลาม. มีการใช้ข้อมูลที่เชื่อถือได้และรับรองความถูกต้องแล้ว ที่ไหนก็ได้. บทนำสรุปการศึกษาเชิงทฤษฎีและกฎหมายจำนวนหนึ่งซึ่งให้ พื้นฐานสำหรับการวิเคราะห์เชิงปฏิบัติเพิ่มเติมในภายหลังและเป็นแหล่งที่ได้รับข้อมูล.
ส่วนแรกพิจารณาทัศนคติของความเป็นผู้นำของสาธารณรัฐอิสลามอิหร่านที่มีต่อผู้หญิงและ สิทธิสตรี, แล้วพิจารณาอย่างครอบคลุมถึงกฎหมายที่ประกาศใช้ตั้งแต่การปฏิวัติอิสลาม เกี่ยวกับสตรีและฐานะของตนในสังคม. ส่วนที่สองคำนึงถึงวัฒนธรรมของผู้หญิงและ พัฒนาการด้านการศึกษาตั้งแต่การปฏิวัติและเปรียบเทียบกับสถานการณ์ก่อนการปฏิวัติ. The ส่วนที่สามมองที่การเมืองของผู้หญิง, การมีส่วนร่วมทางสังคมและเศรษฐกิจ โดยพิจารณาทั้งเชิงปริมาณและ ด้านคุณภาพของการจ้างงาน. ส่วนที่สี่จึงตรวจสอบคำถามของครอบครัว, the ความสัมพันธ์ระหว่างผู้หญิงและครอบครัว, และบทบาทของครอบครัวในการจำกัดหรือเพิ่มสิทธิสตรีใน สาธารณรัฐอิสลามแห่งอิหร่าน.

สตรีในศาสนาอิสลาม

Burghul Amira

แม้จะมีฉันทามติที่สำคัญในหมู่นักปรัชญาและนักประวัติศาสตร์จำนวนมากที่

หลักการและคำสอนของศาสนาอิสลามทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงขั้นพื้นฐานในตำแหน่งของผู้หญิง

เมื่อเทียบกับสถานการณ์ในประเทศทั้งตะวันออกและตะวันตกในขณะนั้น, และถึงแม้ว่า

ความตกลงของนักคิดและสมาชิกสภานิติบัญญัติจำนวนมากว่าสตรีในช่วงเวลาของ

ศาสดา (PBUH) ได้รับสิทธิ์และเอกสิทธิ์ทางกฎหมายที่กฎหมายที่มนุษย์สร้างขึ้นไม่ได้ให้มาจนกระทั่ง

เร็ว ๆ นี้, การโฆษณาชวนเชื่อของชาวตะวันตกและผู้ที่มีมุมมองแบบตะวันตก

กล่าวหาอิสลามว่าไม่ยุติธรรมกับผู้หญิงอย่างต่อเนื่อง, ของการกำหนดข้อ จำกัด กับพวกเขา, และ

ลดบทบาทของตนในสังคม.

สถานการณ์นี้เลวร้ายลงด้วยบรรยากาศและสภาวะที่แพร่หลายไปทั่ว

โลกมุสลิม, ที่ซึ่งความเขลาและความยากจนทำให้เกิดความเข้าใจในศาสนาอย่างจำกัด

และครอบครัวและมนุษยสัมพันธ์ที่บดบังความยุติธรรมและวิถีชีวิตที่มีอารยะธรรม, เฉพาะ

ระหว่างชายและหญิง. คนกลุ่มเล็กๆ ที่ได้รับโอกาสให้

ได้รับการศึกษาและความสามารถยังตกหลุมพรางของความเชื่อว่าการบรรลุความยุติธรรม

สำหรับผู้หญิงและการใช้ประโยชน์จากความสามารถของพวกเขาขึ้นอยู่กับการปฏิเสธศาสนาและความนับถือและ

นำวิถีชีวิตแบบตะวันตก, อันเป็นผลมาจากการศึกษาอิสลามอย่างผิวเผินในด้านหนึ่ง

และผลแห่งการผันผวนของชีวิตต่อผู้อื่น.

มีเพียงไม่กี่คนจากสองกลุ่มนี้เท่านั้นที่สามารถหลบหนีและขับไล่

เสื้อคลุมแห่งความไม่รู้และประเพณีของพวกเขา. บุคคลเหล่านี้ได้ศึกษามรดกของตนอย่างลึกซึ้ง

และรายละเอียด, และได้มองดูผลของประสบการณ์แบบตะวันตกด้วยใจที่เปิดกว้าง. พวกเขามี

แตกต่างระหว่างข้าวสาลีและแกลบทั้งในอดีตและปัจจุบัน, และได้จัดการ

ทางวิทยาศาสตร์และตามความเป็นจริงกับปัญหาที่เกิดขึ้น. พวกเขาได้หักล้างความเท็จ

ข้อกล่าวหาที่ต่อต้านอิสลามด้วยการโต้เถียงที่มีวาทศิลป์, และยอมรับปกปิดจุดบกพร่อง.

พวกเขายังได้ทบทวนพระดำรัสและขนบธรรมเนียมของพระผู้ไม่มีความผิดอีกด้วยเพื่อที่จะ

แยกแยะความแตกต่างระหว่างสิ่งที่สร้างขึ้นกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์และสิ่งที่ถูกเปลี่ยนแปลงและบิดเบี้ยว.

พฤติกรรมที่รับผิดชอบของกลุ่มนี้ได้สร้างทิศทางใหม่และวิธีการจัดการใหม่

กับคำถามของผู้หญิงในสังคมอิสลาม. เห็นได้ชัดว่ายังไม่ได้จัดการปัญหาทั้งหมด

และพบวิธีแก้ปัญหาขั้นสุดท้ายสำหรับช่องว่างทางกฎหมายและข้อบกพร่องต่างๆ มากมาย, แต่พวกเขาได้วาง

จุดเริ่มต้นรูปแบบใหม่ของสตรีมุสลิม, ที่ทั้งแข็งแกร่งและ

มุ่งมั่นสู่รากฐานทางกฎหมายและประสิทธิผลของสังคม.

ด้วยชัยชนะของการปฏิวัติอิสลามในอิหร่านและพรของผู้นำ, ซึ่งเป็น

อำนาจทางศาสนาหลักสำหรับการมีส่วนร่วมของผู้หญิงและการเมืองและสังคมที่มีประสิทธิภาพ

การมีส่วนร่วม, ขอบเขตการโต้เถียงอย่างเข้มข้นเกี่ยวกับสตรีในศาสนาอิสลามได้ขยายออกไปอย่างมาก.

แบบอย่างของสตรีมุสลิมในอิหร่านได้แพร่ขยายไปสู่ขบวนการต่อต้านอิสลามในเลบานอน,

ปาเลสไตน์ ประเทศอาหรับอื่นๆ และแม้แต่โลกตะวันตก, และเป็นผลให้, โฆษณาชวนเชื่อ

การรณรงค์ต่อต้านศาสนาอิสลามได้บรรเทาลงบ้างแล้ว.

การเกิดขึ้นของขบวนการซาลาฟีอิสลามเช่นกลุ่มตอลิบานในอัฟกานิสถานและที่คล้ายกัน

ขบวนการสะละฟีในซาอุดิอาระเบียและแอฟริกาเหนือ, และวิธีการปฏิบัติกับผู้หญิงที่คลั่งไคล้,

ได้ยั่วยุให้ผู้ชมกังวลกลัวการฟื้นคืนชีพของอิสลามในการเปิดตัวโฆษณาชวนเชื่อใหม่

การรณรงค์กล่าวหาว่าอิสลามเป็นแรงบันดาลใจให้เกิดการก่อการร้ายและล้าหลังและไม่ยุติธรรมต่อ

ผู้หญิง.

smearcasting: วิธีการแพร่กระจาย Islamophobes กลัว, การคลั่งศาสนาและข้อมูลที่ผิด

ยุติธรรม

Hollar Julie

Naureckas Jim

ทำให้อิสลามโมโฟเบียเป็นกระแสหลัก:
วิธีที่ผู้ทุบตีมุสลิมถ่ายทอดความคลั่งไคล้ของพวกเขา
สิ่งที่น่าทึ่งที่เกิดขึ้นที่นักวิจารณ์หนังสือแห่งชาติ Circle (NBCC) เสนอชื่อเข้าชิงในเดือนกุมภาพันธ์ 2007: กลุ่มปกติเธียรและทนการเสนอชื่อหนังสือที่ดีที่สุดในด้านการวิจารณ์หนังสือดูอย่างกว้างขวางเป็น denigrating กลุ่มทางศาสนาทั้ง.
การเสนอชื่อ Bruce Bawer's While Europe Slept: อิสลามหัวรุนแรงกำลังทำลายตะวันตกจากภายในอย่างไรไม่ผ่านพ้นไปโดยไม่มีข้อโต้แย้ง. ผู้ได้รับการเสนอชื่อในอดีต Eliot Weinberger ประณามหนังสือในการประชุมประจำปีของ NBCC, เรียกมันว่า 'การเหยียดเชื้อชาติเป็นการวิจารณ์'' (Times New York, 2/8/07). John Freeman ประธานคณะกรรมการ NBCC เขียนไว้ในบล็อกของกลุ่ม (มวลวิกฤต, 2/4/07): ‘‘ฉันไม่เคยไป
เขินอายกับทางเลือกมากกว่าที่เคยกับ Bruce Bawer's ขณะที่ Europe Slept…. คำแนะนำเกี่ยวกับวาทศิลป์ที่หายใจไม่ออกจากการวิพากษ์วิจารณ์ที่เกิดขึ้นจริงในศาสนาอิสลาม''
แม้สุดท้ายจะไม่ได้รับรางวัล, ในขณะที่การเป็นที่ยอมรับของ Europe Slept ในแวดวงวรรณกรรมระดับสูงสุดนั้นเป็นสัญลักษณ์ของการรวมตัวกันของ Islamophobia, ไม่ใช่แค่ในสิ่งพิมพ์ของอเมริกาแต่ในสื่อในวงกว้าง. รายงานนี้นำเสนอภาพใหม่เกี่ยวกับโรคกลัวอิสลาม (Islamophobia) ในสื่อทุกวันนี้และผู้กระทำความผิด, สรุปความเชื่อมโยงเบื้องหลังบางอย่างที่ไม่ค่อยได้สำรวจในสื่อ. รายงานยังมีสแน็ปช็อตสี่ภาพ, หรือ “กรณีศึกษา,” อธิบายว่ากลุ่มอิสลามาโฟบยังคงหลอกใช้สื่อต่อไปอย่างไร เพื่อวาดภาพมุสลิมในวงกว้าง, แปรงแสดงความเกลียดชัง. เป้าหมายของเราคือการบันทึก smearcasting: งานเขียนในที่สาธารณะและการปรากฏตัวของนักเคลื่อนไหวและปราชญ์ที่นับถือศาสนาอิสลามซึ่งจงใจและเผยแพร่ความกลัวเป็นประจำ, การคลั่งศาสนาและข้อมูลที่ผิด. คำว่า "Islamophobia" หมายถึงการเป็นปรปักษ์ต่ออิสลามและมุสลิมที่มีแนวโน้มลดทอนความศรัทธาทั้งมวล, วาดภาพว่าเป็นมนุษย์ต่างดาวโดยพื้นฐานและมีที่มาโดยกำเนิด, ลักษณะเชิงลบที่สำคัญเช่นความไร้เหตุผล, การไม่ยอมรับและความรุนแรง. และไม่ต่างจากข้อกล่าวหาที่ทำไว้ในเอกสารคลาสสิกของการต่อต้านชาวยิว, พิธีสารของผู้เฒ่าแห่งไซอัน, การแสดงออกที่รุนแรงกว่าบางอย่างของอิสลาโมโฟเบีย–เช่น ขณะที่ยุโรปกำลังหลับใหล–รวมเอาการออกแบบของอิสลามมาครอบงำตะวันตก.
สถาบันอิสลามและมุสลิม, แน่นอน, ก็ควรถูกวิพากษ์วิจารณ์แบบเดียวกับคนอื่น. ตัวอย่างเช่น, เมื่อสภาอิสลามแห่งนอร์เวย์อภิปรายว่าเกย์และเลสเบี้ยนควรถูกประหารชีวิตหรือไม่, อาจมีการประณามบุคคลหรือกลุ่มที่แบ่งปันความคิดเห็นนั้นโดยไม่ดึงมุสลิมยุโรปทั้งหมดเข้ามา, เช่นเดียวกับโพสต์สื่อชุดนอนของ Bawer (8/7/08),
“การอภิปรายของชาวมุสลิมยุโรป: เกย์ควรถูกประหารชีวิตหรือไม่?"
เหมือนกับ, พวกหัวรุนแรงที่ชี้ให้เห็นถึงการกระทำที่รุนแรงของพวกเขาโดยการใช้การตีความบางอย่างของศาสนาอิสลามสามารถถูกวิพากษ์วิจารณ์ได้โดยไม่เกี่ยวข้องกับประชากรมุสลิมที่มีความหลากหลายมหาศาลทั่วโลก. หลังจากนั้น, นักข่าวพยายามปกปิดเหตุการณ์ระเบิดในโอคลาโฮมาซิตีโดย Timothy McVeigh–สมัครพรรคพวกของนิกายคริสเตียนแบ่งแยกเชื้อชาติ–โดยไม่ต้องใช้ข้อความทั่วไปเกี่ยวกับ "การก่อการร้ายของคริสเตียน" เช่นเดียวกัน, สื่อได้กล่าวถึงการก่อการร้ายโดยผู้คลั่งไคล้ที่เป็นชาวยิว–ตัวอย่างเช่น การสังหารหมู่ในเฮบรอนที่ดำเนินการโดยบารุค โกลด์สตีน (พิเศษ!, 5/6/94)–โดยไม่เกี่ยวข้องกับศาสนายิวทั้งหมด.

ลัทธิเผด็จการของอิสลามและความท้าทายของ Jihadist ไปยังยุโรปและมานับถือศาสนาอิสลาม

TIBI BASSAM

การอ่านส่วนใหญ่ของข้อความที่ประกอบด้วยวรรณกรรมมากมายที่ได้รับการเผยแพร่โดย pundits ประกาศตัวเองในทางการเมืองศาสนาอิสลามเมื่อ, มันเป็นเรื่องง่ายที่จะพลาดความจริงที่ว่าได้เกิดการเคลื่อนไหวใหม่. ต่อไป, วรรณกรรมนี้ล้มเหลวในการอธิบายในลักษณะที่น่าพอใจว่าอุดมการณ์ที่ขับเคลื่อนมันขึ้นอยู่กับการตีความโดยเฉพาะของศาสนาอิสลาม, และว่ามันเป็นความเชื่อทางศาสนาทำให้การเมือง,
ไม่ฆราวาสหนึ่ง. หนังสือเล่มเดียวที่กล่าวถึงอิสลามทางการเมืองในรูปแบบของลัทธิเผด็จการคือหนังสือเล่มเดียวโดย Paul Berman, ความหวาดกลัวและเสรีนิยม (2003). ผู้เขียนคือ, อย่างไรก็ตาม, ไม่ถนัด, ไม่สามารถอ่านแหล่งที่มาของศาสนาอิสลาม, และด้วยเหตุนี้จึงต้องอาศัยการเลือกใช้แหล่งข้อมูลทุติยภูมิหนึ่งหรือสองแหล่ง, จึงไม่สามารถเข้าใจปรากฏการณ์.
สาเหตุหนึ่งที่ทำให้ข้อบกพร่องดังกล่าวคือข้อเท็จจริงที่ว่าคนส่วนใหญ่ที่ต้องการแจ้งให้เราทราบเกี่ยวกับ 'ภัยคุกคามญิฮาด' – และ Berman เป็นเรื่องปกติของทุนการศึกษานี้ – ไม่เพียงแต่ขาดทักษะทางภาษาในการอ่านแหล่งที่มาของอุดมการณ์ทางการเมือง อิสลาม, แต่ยังขาดความรู้ด้านมิติวัฒนธรรมของขบวนการ. นี้การเคลื่อนไหว totalitarian ใหม่ในหลาย ๆ สิ่งแปลกใหม่
ในประวัติศาสตร์ของการเมืองเพราะมันมีรากฐานมาจากสองแบบขนานและปรากฏการณ์ที่เกี่ยวข้อง: แรก, การทำให้การเมืองเป็นวัฒนธรรมซึ่งนำไปสู่การเมืองที่ถูกกำหนดแนวคิดเป็นระบบวัฒนธรรม (ดูบุกเบิกโดย Clifford Geertz); และครั้งที่สองการกลับมาของสิ่งศักดิ์สิทธิ์, กำลังลุ่มหลง -'หรือของโลก, อันเป็นผลจากกระแสโลกาภิวัตน์.
การวิเคราะห์ของอุดมการณ์ทางการเมืองที่อยู่บนพื้นฐานของศาสนา, และที่สามารถดึงความสนใจเป็นศาสนาการเมืองอันเป็นผลสืบเนื่องมาจากสิ่งนี้, เกี่ยวข้องกับความเข้าใจทางสังคมศาสตร์เกี่ยวกับบทบาทของศาสนาที่เล่นโดยการเมืองโลก, โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ระบบสองขั้วของสงครามเย็นได้เปิดทางไปสู่โลกหลายขั้ว. ในโครงการที่ดำเนินการที่สถาบัน Hannah Arendt เพื่อประยุกต์ใช้ลัทธิเผด็จการในการศึกษาศาสนาทางการเมือง, ฉันเสนอความแตกต่างระหว่างอุดมการณ์ทางโลกที่ทำหน้าที่แทนศาสนา, และอุดมการณ์ทางศาสนาตามความเชื่อทางศาสนาที่แท้จริง, ซึ่งเป็นกรณีในการนับถือหลักเดิมทางศาสนา (ดูบันทึก
24). โครงการอื่น'ศาสนาการเมือง', ดำเนินการที่มหาวิทยาลัยบาเซิล, ได้ชี้แจงให้ชัดเจนยิ่งขึ้นว่าแนวทางใหม่ๆ ในการเมืองมีความจำเป็นเมื่อความเชื่อทางศาสนาถูกสวมชุดคลุมทางการเมือง โดยอาศัยแหล่งที่มาที่เชื่อถือได้ของอิสลามทางการเมือง, บทความนี้เสนอแนะว่าองค์กรต่างๆ ที่ได้รับแรงบันดาลใจจากอุดมการณ์อิสลามิสต์จะต้องสร้างแนวความคิดทั้งในด้านศาสนาทางการเมืองและการเคลื่อนไหวทางการเมือง. คุณสมบัติที่เป็นเอกลักษณ์ของอิสลามทางการเมืองคือข้อเท็จจริงที่ว่ามันมีพื้นฐานมาจากศาสนาข้ามชาติ (ดูบันทึก 26).

ระบอบเสรีประชาธิปไตยทางการเมืองและศาสนาอิสลาม: ค้นหาภาคพื้นดินร่วมกัน.

Benhenda Mostapha

บทความนี้พยายามสร้างการเจรจาระหว่างทฤษฎีการเมืองแบบประชาธิปไตยและอิสลาม1 ความสัมพันธ์ระหว่างทฤษฎีทั้งสองนี้ทำให้งง: ตัวอย่างเช่น, เพื่ออธิบายความสัมพันธ์ที่มีอยู่ระหว่างประชาธิปไตยกับแนวคิดทางการเมืองอิสลามในอุดมคติ
ระบบการปกครอง, นักวิชาการชาวปากีสถาน Abu ‘Ala Maududi ได้ประกาศเกียรติคุณ neologism “theodemocracy” ในขณะที่นักวิชาการชาวฝรั่งเศส Louis Massignon เสนอคำว่า “theocracy ฆราวาส” oxymoron. สำนวนเหล่านี้ชี้ให้เห็นว่าบางแง่มุมของระบอบประชาธิปไตยได้รับการประเมินในทางบวกและด้านอื่นๆ ถูกตัดสินในแง่ลบ. เช่น, นักวิชาการและนักเคลื่อนไหวชาวมุสลิมมักรับรองหลักการความรับผิดชอบของผู้ปกครอง, ซึ่งเป็นคุณลักษณะเฉพาะของระบอบประชาธิปไตย. ในทางตรงกันข้าม, มักปฏิเสธหลักการแบ่งแยกระหว่างศาสนากับรัฐ, ซึ่งมักถือเป็นส่วนหนึ่งของระบอบประชาธิปไตย (อย่างน้อยที่สุด, ของระบอบประชาธิปไตยที่รู้จักในสหรัฐอเมริกาในปัจจุบัน). จากการประเมินหลักการประชาธิปไตยแบบผสมผสานนี้, ดูเหมือนว่าน่าสนใจที่จะกำหนดแนวความคิดเกี่ยวกับประชาธิปไตยที่เป็นต้นแบบทางการเมืองของอิสลาม. อีกนัยหนึ่ง, เราควรพยายามค้นหาว่าอะไรคือประชาธิปไตยใน “ระบอบประชาธิปไตย”. ด้วยเหตุนี้, ท่ามกลางความหลากหลายและหลากหลายอันน่าประทับใจของประเพณีอิสลามเกี่ยวกับแนวความคิดทางการเมืองเชิงบรรทัดฐาน, เราเน้นไปที่กระแสความคิดกว้างๆ ที่ย้อนกลับไปถึง Abu ​​‘Ala Maududi และ Sayyed Qutb.8 ปัญญาชนชาวอียิปต์, มันอยู่บนพื้นฐานของการต่อต้านที่ท้าทายที่สุดบางส่วนต่อการแพร่กระจายของค่านิยมที่มาจากตะวันตก. ขึ้นอยู่กับคุณค่าทางศาสนา, แนวโน้มนี้อธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับรูปแบบทางเลือกทางการเมืองแทนระบอบประชาธิปไตยแบบเสรีนิยม. พูดกว้างๆ, แนวคิดเรื่องประชาธิปไตยที่รวมอยู่ในรูปแบบการเมืองอิสลามนี้เป็นขั้นตอน. มีความแตกต่างบางอย่าง, แนวความคิดนี้ได้รับแรงบันดาลใจจากทฤษฎีประชาธิปไตยที่สนับสนุนโดยนักรัฐธรรมนูญและนักรัฐศาสตร์บางคน10 มีความบางและเรียบง่าย, ถึงจุดหนึ่ง. เช่น, มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับแนวคิดใด ๆ ของอำนาจอธิปไตยของประชาชนและไม่ต้องการการแยกระหว่างศาสนากับการเมือง. จุดมุ่งหมายแรกของบทความนี้คือการอธิบายแนวความคิดที่เรียบง่ายนี้อย่างละเอียด. เราทำการปรับปรุงรายละเอียดเพื่อแยกแนวความคิดนี้ออกจากศีลธรรม (ใจกว้าง) รากฐาน, ที่เป็นข้อโต้แย้งในทัศนะของอิสลามโดยเฉพาะที่พิจารณาในที่นี้. จริง, กระบวนการประชาธิปไตยมักจะมาจากหลักการของเอกราช, ซึ่งไม่ได้รับรองโดยเหล่านี้อิสลาม theories.11 ที่นี่, เราแสดงให้เห็นว่าหลักการดังกล่าวไม่มีความจำเป็นต่อกระบวนการประชาธิปไตย.

ศาสนาอิสลามและภูมิทัศน์ทางการเมืองใหม่

ย้อนกลับ, ไมเคิลคี ธ, Khan Azra,
Shukra Kalbir และ Solomos จอห์น

ในเหตุการณ์การโจมตีใน World Trade Center บน 11 กันยายน 2001, และมาดริดและการวางระเบิดในกรุงลอนดอนของ 2004 และ 2005, วรรณกรรมที่กล่าวถึงรูปแบบและรูปแบบของการแสดงออกทางศาสนา โดยเฉพาะอย่างยิ่งการแสดงออกทางศาสนาของอิสลาม มีความเจริญรุ่งเรืองในพื้นที่เงามัวที่เชื่อมโยงสังคมศาสตร์กระแสหลักเข้ากับการออกแบบนโยบายทางสังคม, นักคิดและสื่อสารมวลชน. งานส่วนใหญ่พยายามที่จะกำหนดทัศนคติหรือความโน้มเอียงของประชากรมุสลิมในพื้นที่ที่มีความตึงเครียดเช่นลอนดอนหรือสหราชอาณาจักร (Barnes, 2006; ให้คำปรึกษา Ethnos, 2005; GFK, 2006; GLA, 2006; สกุล Populus, 2006), หรือวิพากษ์วิจารณ์รูปแบบเฉพาะของการแทรกแซงนโยบายทางสังคม (สดใส, 2006a; Mirza et al, 2007). การศึกษาเกี่ยวกับศาสนาอิสลามและญิฮาดได้ให้ความสำคัญกับการเชื่อมโยงระหว่างความเชื่อทางศาสนาอิสลามกับรูปแบบการเคลื่อนไหวทางสังคมและการระดมทางการเมืองโดยเฉพาะ (Husain, 2007; Kepel, 2004, 2006; McRoy, 2006; เนวิลล์ Jones - et al, 2006, 2007; ฟิลิปส์, 2006; รอย, 2004, 2006). ตามอัตภาพ, จุดเน้นการวิเคราะห์ได้เน้นย้ำวัฒนธรรมของศาสนาอิสลาม, ระบบความเชื่อของซื่อสัตย์, และวิถีทางประวัติศาสตร์และภูมิศาสตร์ของประชากรมุสลิมทั่วโลกโดยทั่วไปและโดยเฉพาะใน 'ตะวันตก' (Abbas, 2005; Ansari, 2002; Eade และ Garbin, 2002; ฮุสเซน, 2006; Modood, 2005; รอมฎอน, 1999, 2005). ในบทความนี้ เน้นแตกต่างกัน. เราโต้แย้งว่าการศึกษาการมีส่วนร่วมทางการเมืองของอิสลามจำเป็นต้องมีบริบทอย่างรอบคอบ โดยไม่ต้องอาศัยหลักการทั่วไปที่ยิ่งใหญ่เกี่ยวกับวัฒนธรรมและศรัทธา. ทั้งนี้เพราะทั้งวัฒนธรรมและความศรัทธามีโครงสร้างและในทางกลับกันโครงสร้างวัฒนธรรม, ภูมิทัศน์เชิงสถาบันและเชิงวิพากษ์วิจารณ์โดยที่พวกเขาจะพูดชัดแจ้ง. ในกรณีของประสบการณ์อังกฤษ, ร่องรอยของศาสนาคริสต์ที่ซ่อนอยู่ในการก่อตัวของรัฐสวัสดิการในศตวรรษที่ผ่านมา, การทำแผนที่ที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของพื้นที่ทางการเมืองและบทบาทของ 'องค์กรศรัทธา' ในการปรับโครงสร้างการจัดสวัสดิการทำให้เกิดบริบททางสังคมที่เป็นสาระสำคัญที่กำหนดโอกาสและโครงร่างของรูปแบบใหม่ของการมีส่วนร่วมทางการเมือง.

รากของความเข้าใจผิด

IBRAHIM KALIN

In the aftermath of September 11, the long and checkered relationship between Islam and the West entered a new phase. The attacks were interpreted as the fulfillment of a prophecy that had been in the consciousness of the West for a long time, i.e., the coming of Islam as a menacing power with a clear intent to destroy Western civilization. Representations of Islam as a violent, activist, and oppressive religious ideology extended from television programs and state offices to schools and the internet. It was even suggested that Makka, the holiest city of Islam, be “nuked” to give a lasting lesson to all Muslims. Although one can look at the widespread sense of anger, hostility, and revenge as a normal human reaction to the abominable loss of innocent lives, the demonization of Muslims is the result of deeper philosophical and historical issues.
In many subtle ways, the long history of Islam and the West, from the theological polemics of Baghdad in the eighth and ninth centuries to the experience of convivencia in Andalusia in the twelfth and thirteenth centuries, informs the current perceptions and qualms of each civilization vis-à-vis the other. This paper will examine some of the salient features of this history and argue that the monolithic representations of Islam, created and sustained by a highly complex set of image-producers, think-tanks, นักวิชาการ, lobbyists, policy makers, and media, dominating the present Western conscience, have their roots in the West’s long history with the Islamic world. It will also be argued that the deep-rooted misgivings about Islam and Muslims have led and continue to lead to fundamentally flawed and erroneous policy decisions that have a direct impact on the current relations of Islam and the West. The almost unequivocal identification of Islam with terrorism and extremism in the minds of many Americans after September 11 is an outcome generated by both historical misperceptions, which will be analyzed in some detail below, and the political agenda of certain interest groups that see confrontation as the only way to deal with the Islamic world. It is hoped that the following analysis will provide a historical context in which we can make sense of these tendencies and their repercussions for both worlds.

อาชีพ, ลัทธิล่าอาณานิคม, นโยบายแยกคนต่างผิว?

The Human Sciences Research Council

The Human Sciences Research Council of South Africa commissioned this study to test the hypothesis posed by Professor John Dugard in the report he presented to the UN Human Rights Council in January 2007, in his capacity as UN Special Rapporteur on the human rights situation in the Palestinian territories occupied by Israel (คือ, the West Bank, including East Jerusalem, และ
ก๊าซ, hereafter OPT). Professor Dugard posed the question: Israel is clearly in military occupation of the OPT. ในเวลาเดียวกัน, elements of the occupation constitute forms of colonialism and of apartheid, which are contrary to international law. What are the legal consequences of a regime of prolonged occupation with features of colonialism and apartheid for the occupied people, the Occupying Power and third States?
In order to consider these consequences, this study set out to examine legally the premises of Professor Dugard’s question: is Israel the occupant of the OPT, และ, ถ้าเช่นนั้น, do elements of its occupation of these territories amount to colonialism or apartheid? South Africa has an obvious interest in these questions given its bitter history of apartheid, which entailed the denial of selfdetermination
to its majority population and, during its occupation of Namibia, the extension of apartheid to that territory which South Africa effectively sought to colonise. These unlawful practices must not be replicated elsewhere: other peoples must not suffer in the way the populations of South Africa and Namibia have suffered.
To explore these issues, an international team of scholars was assembled. The aim of this project was to scrutinise the situation from the nonpartisan perspective of international law, rather than engage in political discourse and rhetoric. This study is the outcome of a fifteen-month collaborative process of intensive research, การปรึกษาหารือ, writing and review. It concludes and, it is to be hoped, persuasively argues and clearly demonstrates that Israel, since 1967, has been the belligerent Occupying Power in the OPT, and that its occupation of these territories has become a colonial enterprise which implements a system of apartheid. Belligerent occupation in itself is not an unlawful situation: it is accepted as a possible consequence of armed conflict. ในเวลาเดียวกัน, under the law of armed conflict (also known as international humanitarian law), occupation is intended to be only a temporary state of affairs. International law prohibits the unilateral annexation or permanent acquisition of territory as a result of the threat or use of force: should this occur, no State may recognise or support the resulting unlawful situation. In contrast to occupation, both colonialism and apartheid are always unlawful and indeed are considered to be particularly serious breaches of international law because they are fundamentally contrary to core values of the international legal order. Colonialism violates the principle of self-determination,
which the International Court of Justice (ICJ) has affirmed as ‘one of the essential principles of contemporary international law’. All States have a duty to respect and promote self-determination. Apartheid is an aggravated case of racial discrimination, which is constituted according to the International Convention for the Suppression and Punishment of the Crime of Apartheid (1973,
hereafter ‘Apartheid Convention’) by ‘inhuman acts committed for the purpose of establishing and maintaining domination by one racial group of persons over any other racial group of persons and systematically oppressing them’. The practice of apartheid, ยิ่งไปกว่านั้น, is an international crime.
Professor Dugard in his report to the UN Human Rights Council in 2007 suggested that an advisory opinion on the legal consequences of Israel’s conduct should be sought from the ICJ. This advisory opinion would undoubtedly complement the opinion that the ICJ delivered in 2004 on the Legal consequences of the construction of a wall in the occupied Palestinian territories (hereafter ‘the Wall advisory opinion’). This course of legal action does not exhaust the options open to the international community, nor indeed the duties of third States and international organisations when they are appraised that another State is engaged in the practices of colonialism or apartheid.

ศาสนาอิสลาม, ประชาธิปไตย & ประเทศสหรัฐอเมริกา:

มูลนิธิคอร์โดบา

Faliq Abdullah

บทนำ ,


ทั้งที่มันเป็นทั้งไม้ยืนต้นและการอภิปรายที่ซับซ้อน, Arches Quarterly ทบทวนจากพื้นฐานทางเทววิทยาและภาคปฏิบัติ, การอภิปรายที่สำคัญเกี่ยวกับความสัมพันธ์และการทำงานร่วมกันระหว่างศาสนาอิสลามและประชาธิปไตย, สะท้อนไว้ในวาระการประชุม Barack Obama ของความหวังและการเปลี่ยนแปลง. ขณะที่หลายเฉลิมฉลองการขึ้นครองตำแหน่งของโอบามาถึงรูปไข่มาเป็น catharsis แห่งชาติสำหรับอเมริกา, คนอื่นยังคงมองโลกในแง่ดีน้อยกว่าการเปลี่ยนแปลงในอุดมการณ์และแนวทางในเวทีระหว่างประเทศ. ในขณะที่ความตึงเครียดและความไม่ไว้วางใจระหว่างโลกมุสลิมและสหรัฐอเมริกาส่วนใหญ่มาจากแนวทางการส่งเสริมประชาธิปไตย, มักจะชอบเผด็จการและระบอบเผด็จการที่จ่ายปากให้กับค่านิยมประชาธิปไตยและสิทธิมนุษยชน, อาฟเตอร์ช็อกของ 9/11 ได้ประสานความวิตกนี้ไว้อย่างแท้จริงผ่านจุดยืนของอเมริกาต่ออิสลามทางการเมือง. มันได้สร้างกำแพงแห่งการปฏิเสธตามที่พบโดย worldpublicopinion.org, ตามที่ 67% ของชาวอียิปต์เชื่อว่าทั่วโลก อเมริกากำลังเล่นบทบาท "เชิงลบเป็นหลัก".
การตอบสนองของอเมริกาจึงเหมาะสม. โดยเลือกโอบามา, ผู้คนมากมายทั่วโลกต่างตั้งความหวังที่จะพัฒนาคู่ต่อสู้ให้น้อยลง, แต่นโยบายต่างประเทศที่เป็นธรรมต่อโลกมุสลิม. Th ทดสอบอีโอบามา, เราเป็นหารือ, เป็นวิธีการที่อเมริกาและพันธมิตรของเธอส่งเสริมประชาธิปไตย. มันจะได้รับการอำนวยความสะดวกหรือสง่างาม?
ยิ่งไปกว่านั้น, ที่สำคัญสามารถเป็นนายหน้าที่ซื่อสัตย์ในเขตความขัดแย้งที่ยืดเยื้อได้หรือไม่?? สมัครใช้ความเชี่ยวชาญและข้อมูลเชิงลึกของ prolifi
ค นักวิชาการ, นักวิชาการ, นักข่าวเก๋าและนักการเมือง, Arches Quarterly นำเสนอความสัมพันธ์ระหว่างอิสลามกับประชาธิปไตยและบทบาทของอเมริกา รวมถึงการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นโดยโอบามา, ในการหาจุดร่วม. อนัส อัลติครีตี, CEO ของมูลนิธิ Th e Cordoba เป็นผู้เปิดการอภิปรายครั้งนี้, ซึ่งเขาสะท้อนความหวังและความท้าทายที่อยู่บนเส้นทางของโอบามา. กำลังติดตาม Altikriti, อดีตที่ปรึกษาประธานาธิบดีนิกสัน, ดร.โรเบิร์ต เครน ได้ทำการวิเคราะห์อย่างละเอียดถึงหลักการอิสลามเรื่องสิทธิเสรีภาพ. อันวาร์ อิบราฮิม, อดีตรองนายกรัฐมนตรีมาเลเซีย, เสริมสร้างการอภิปรายด้วยความเป็นจริงของการดำเนินการตามระบอบประชาธิปไตยในสังคมมุสลิมที่ครอบงำ, คือ, ในประเทศอินโดนีเซียและมาเลเซีย.
เรามี Dr Shireen Hunter ด้วยนะ, ของมหาวิทยาลัยจอร์จทาวน์, สหรัฐอเมริกา, ที่สำรวจประเทศมุสลิมที่ล้าหลังในระบอบประชาธิปไตยและความทันสมัย. Th ถูกเติมเต็มโดยนักเขียนผู้ก่อการร้าย, คำอธิบายของ Dr Nafeez Ahmed เกี่ยวกับวิกฤตหลังสมัยใหม่และ
การล่มสลายของระบอบประชาธิปไตย. Dr. Daud Abdullah (ผู้อำนวยการฝ่ายตรวจสอบสื่อตะวันออกกลาง), อลัน ฮาร์ท (อดีตผู้สื่อข่าว ITN และ BBC Panorama; ผู้เขียน Zionism: ศัตรูที่แท้จริงของชาวยิว) และ Asem Sondos (บรรณาธิการ Sawt Al Omma ของอียิปต์ทุกสัปดาห์) มุ่งความสนใจไปที่โอบามาและบทบาทของเขาในการส่งเสริมประชาธิปไตยในโลกมุสลิม, เช่นเดียวกับความสัมพันธ์ระหว่างสหรัฐฯ กับอิสราเอลและภราดรภาพมุสลิม.
รมว.ต่างประเทศ ออกอากาศ, มัลดีฟส์, Ahmed Shaheed คาดเดาอนาคตของอิสลามและประชาธิปไตย; Cllr. Gerry Maclochlainn
– สมาชิก Sinn Féin ที่ทนโทษจำคุกสี่ปีในกิจกรรมพรรครีพับลิกันในไอร์แลนด์และเป็นนักรณรงค์ของ Guildford 4 และเบอร์มิงแฮม 6, สะท้อนถึงการเดินทางครั้งล่าสุดของเขาที่ฉนวนกาซา ซึ่งเขาได้เห็นผลกระทบของความโหดร้ายและความอยุติธรรมที่เกิดขึ้นกับชาวปาเลสไตน์; ดร.มารี บรีน-สมิท, ผู้อำนวยการศูนย์การศึกษาความรุนแรงและความรุนแรงทางการเมืองร่วมสมัยกล่าวถึงความท้าทายของการค้นคว้าวิจัยเรื่องการก่อการร้ายทางการเมืองอย่างมีวิจารณญาณ; ดร.คาลิด อัล-มูบารัค, นักเขียนบทละคร, หารือเกี่ยวกับแนวโน้มสันติภาพในดาร์ฟูร์; และนักข่าวและนักเคลื่อนไหวด้านสิทธิมนุษยชน อย่าง อัชชูร์ ชามิส พิจารณาวิจารณ์การทำให้เป็นประชาธิปไตยและการเมืองของชาวมุสลิมในทุกวันนี้.
เราหวังว่าทั้งหมดนี้จะทำให้มีการอ่านที่ครอบคลุมและเป็นแหล่งข้อมูลสำหรับการสะท้อนประเด็นที่ส่งผลกระทบต่อเราทุกคนในรุ่งอรุณใหม่แห่งความหวัง.
ขอขอบคุณ

สหรัฐอเมริกา Hamas นโยบายบล็อกสันติภาพตะวันออกกลาง

Siegman เฮนรี่


การเจรจาระดับทวิภาคีล้มเหลวมากกว่าที่ผ่านมาเหล่านี้ 16 ปีแสดงให้เห็นว่าตาม Middle East สันติภาพไม่สามารถเข้าถึงได้โดยบุคคลที่ตัวเอง. รัฐบาลอิสราเอลเชื่อว่าพวกเขาสามารถต่อต้านการลงโทษของโครงการระหว่างประเทศอาณานิคมของพวกเขาที่ผิดกฎหมายในเวสต์แบงก์เพราะพวกเขาสามารถนับบนสหรัฐเพื่อต่อต้านการลงโทษระหว่างประเทศ. พูดถึงระดับทวิภาคีที่ไม่ได้ใช้เฟรมโดย US - กำหนดค่าพารามิเตอร์ (ตามมติคณะมนตรีความมั่นคง, ข้อตกลงออสโล, Arab Peace Initiative, "แผนที่ถนน"และอื่น ๆ ข้อตกลงก่อนหน้านี้อิสราเอลปาเลสไตน์) ไม่สามารถประสบความสำเร็จ. รัฐบาลอิสราเอลเชื่อว่าสภาคองเกรสของสหรัฐฯจะไม่อนุญาตให้ประธานาธิบดีอเมริกันออกค่าพารามิเตอร์ดังกล่าวและความต้องการการยอมรับของพวกเขา. อะไรหวังว่าคงมีการพูดถึงระดับทวิภาคีที่ดำเนินการต่อในวอชิงตันดีซีเมื่อวันที่ 2 ขึ้นอยู่กับประธานโอบามาพิสูจน์ความเชื่อว่าจะไม่ถูกต้อง, และว่า"ข้อเสนอการแก้"เขามีสัญญา, ควรพูดถึงทางตัน, เป็นคำรื่นหูของการส่งพารามิเตอร์อเมริกัน. ดังกล่าวจะต้องเสนอข้อเสนอของสหรัฐฯรับรองเกราะเหล็กเพื่อความปลอดภัยของอิสราเอลภายในเขตก่อน 1967 ของ, แต่ในขณะเดียวกันก็ต้องทำให้ชัดเจนว่าคำรับรองเหล่านี้ไม่มีอยู่จริง หากอิสราเอลยืนกรานที่จะปฏิเสธชาวปาเลสไตน์ว่าเป็นรัฐที่มีอำนาจและมีอำนาจอธิปไตยในเวสต์แบงก์และฉนวนกาซา. บทความนี้มุ่งเน้นไปที่อุปสรรคสำคัญอื่น ๆ ของข้อตกลงสถานะถาวร: กรณีที่ไม่มีคู่สนทนาปาเลสไตน์ที่มีประสิทธิภาพ. การจัดการกับความคับข้องใจอันชอบด้วยกฎหมายของฮามาส – และตามที่ระบุไว้ในรายงานของ CENTCOM ฉบับล่าสุด, ฮามาสมีความคับข้องใจที่ชอบด้วยกฎหมาย – อาจนำไปสู่การกลับไปเป็นรัฐบาลผสมปาเลสไตน์ที่จะจัดหาพันธมิตรด้านสันติภาพที่น่าเชื่อถือให้กับอิสราเอล. หากการเผยแพร่นั้นล้มเหลวเนื่องจากการปฏิเสธของฮามาส, ความสามารถขององค์กรในการป้องกันความตกลงที่สมเหตุสมผลซึ่งเจรจาโดยพรรคการเมืองปาเลสไตน์อื่น ๆ จะถูกขัดขวางอย่างมีนัยสำคัญ. หากฝ่ายบริหารของโอบามาจะไม่เป็นผู้นำความคิดริเริ่มระดับนานาชาติในการกำหนดพารามิเตอร์ของข้อตกลงระหว่างอิสราเอลกับปาเลสไตน์และส่งเสริมการปรองดองทางการเมืองปาเลสไตน์อย่างแข็งขัน, ยุโรปต้องทำอย่างนั้น, และหวังว่าอเมริกาจะปฏิบัติตาม. อับ, ไม่มีกระสุนเงินที่สามารถรับประกันเป้าหมายของ "สองรัฐที่อยู่เคียงข้างกันอย่างสงบสุข"
แต่หลักสูตรปัจจุบันของประธานาธิบดีโอบามาขัดขวางโดยสิ้นเชิง.

อิสลามและกฎของกฎหมาย

Krawietz Birgit
Reifeld Helmut

ในสังคมตะวันตกสมัยใหม่ของเรา, โดยปกติ ระบบกฎหมายที่รัฐจัดจะกำหนดเส้นแบ่งแยกศาสนาและกฎหมายออกจากกัน. ตรงกันข้าม, มีสังคมอิสลามรีเจียนอลจำนวนหนึ่งที่ศาสนาและกฎหมายมีความเชื่อมโยงและเชื่อมโยงกันอย่างใกล้ชิดเหมือนที่เคยเป็นมาก่อนยุคใหม่. ในเวลาเดียวกัน, สัดส่วนที่กฎหมายศาสนา (ชาริอะฮ์ในภาษาอาหรับ) และกฎหมายมหาชน (กฏหมาย) จะผสมแตกต่างกันไปในแต่ละประเทศ. อะไรที่มากกว่า, สถานะของศาสนาอิสลามและด้วยเหตุนั้นกฎหมายอิสลามจึงแตกต่างกันด้วย. ตามข้อมูลที่จัดทำโดยองค์กรการประชุมอิสลาม (คปภ), ขณะนี้มี 57 รัฐอิสลามทั่วโลก, กำหนดเป็นประเทศที่ศาสนาอิสลามเป็นศาสนาของ (1) รัฐ, (2) ประชากรส่วนใหญ่, หรือ (3) ชนกลุ่มน้อยขนาดใหญ่. ทั้งหมดนี้ส่งผลต่อการพัฒนาและรูปแบบของกฎหมายอิสลาม.

วัฒนธรรมทางการเมืองของศาสนาอิสลาม, ประชาธิปไตย, และสิทธิมนุษยชน

Daniel E. ราคา

จะได้รับการเสนอว่าศาสนาอิสลามอำนวยความสะดวกในเผด็จการ, ขัดค่าของสังคมตะวันตก, และส่งผลกระทบต่อผลอย่างมีนัยสำคัญทางการเมืองที่สำคัญในประเทศมุสลิม. จึง, นักวิชาการ, แสดงความเห็น, และเจ้าหน้าที่ของรัฐมักชี้ไปที่ '' '' การนับถือหลักเดิมของศาสนาอิสลามเป็นภัยคุกคามที่เกี่ยวกับลัทธิเสรีนิยมประชาธิปไตยถัดจาก. มุมมองนี้, อย่างไรก็ตาม, เป็นไปตามหลักในการวิเคราะห์ของข้อความ, ทฤษฎีทางการเมืองของศาสนาอิสลาม, และการศึกษาเฉพาะกิจของแต่ละประเทศ, ซึ่งจะไม่พิจารณาปัจจัยอื่น ๆ. มันเป็นความขัดแย้งของฉันที่ตำราและประเพณีของศาสนาอิสลาม, เช่นผู้ที่นับถือศาสนาอื่น, สามารถใช้ในการสนับสนุนความหลากหลายของระบบการเมืองและนโยบาย. ประเทศการศึกษาและเฉพาะเจาะจงไม่ได้ช่วยให้เราเพื่อหารูปแบบที่จะช่วยให้เราอธิบายความสัมพันธ์ที่แตกต่างกันระหว่างศาสนาอิสลามและการเมืองในประเทศของโลกมุสลิม. ด้วยเหตุนี้, วิธีการใหม่ในการศึกษาของ
การเชื่อมต่อระหว่างศาสนาอิสลามและทางการเมืองจะเรียกร้องให้.
ผมขอแนะนำ, ผ่านการประเมินอย่างเข้มข้นของความสัมพันธ์ระหว่างศาสนาอิสลาม, ประชาธิปไตย, และสิทธิมนุษยชนในระดับข้ามชาติ, ที่เน้นมากเกินไปจะถูกวางอยู่ในอำนาจของศาสนาอิสลามเป็นแรงทางการเมือง. ครั้งแรกที่ผมใช้กรณีศึกษาเปรียบเทียบ, ซึ่งมุ่งเน้นไปที่ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับการทำงานร่วมกันระหว่างกลุ่มอิสลามและระบอบการปกครอง, อิทธิพลทางเศรษฐกิจ, cleavages ชาติพันธุ์, และการพัฒนาสังคม, ที่จะอธิบายความแปรปรวนในอิทธิพลของศาสนาอิสลามที่มีต่อการเมืองทั่วประเทศที่แปด. ผมยืนยันว่ามากของอำนาจ
ประกอบกับศาสนาอิสลามเป็นแรงผลักดันที่อยู่เบื้องหลังนโยบายและระบบการเมืองในประเทศมุสลิมสามารถอธิบายได้ดีขึ้นโดยปัจจัยดังกล่าวก่อนหน้า. ฉันยังหา, ขัดกับความเชื่อทั่วไป, ที่มีความแข็งแรงเพิ่มขึ้นของกลุ่มการเมืองอิสลามได้รับมักจะเกี่ยวข้องกับ pluralization เจียมเนื้อเจียมตัวของระบบการเมือง.
ฉันได้สร้างดัชนีของวัฒนธรรมทางการเมืองของศาสนาอิสลาม, ขึ้นอยู่กับขอบเขตที่กฎหมายอิสลามถูกนำมาใช้และไม่ว่าและ, ถ้าเช่นนั้น, วิธี,ความคิดตะวันตก, สถาบันการศึกษา, และเทคโนโลยีที่ถูกนำมาใช้, เพื่อทดสอบลักษณะของความสัมพันธ์ระหว่างศาสนาอิสลามและประชาธิปไตยและศาสนาอิสลามและสิทธิมนุษยชน. ตัวบ่งชี้นี้จะใช้ในการวิเคราะห์ทางสถิติ, ซึ่งรวมถึงตัวอย่างยี่สิบสามประเทศมุสลิมส่วนใหญ่และกลุ่มควบคุมของยี่สิบสามประเทศกำลังพัฒนาที่ไม่ใช่มุสลิม. นอกจากการเปรียบเทียบ
ประเทศอิสลามที่ไม่ใช่อิสลามประเทศกำลังพัฒนา, การวิเคราะห์ทางสถิติช่วยให้ฉันเพื่อควบคุมอิทธิพลของตัวแปรอื่น ๆ ที่ได้รับพบว่าส่งผลกระทบต่อระดับของประชาธิปไตยและการคุ้มครองสิทธิของแต่ละบุคคล. ผลที่ควรจะเป็นภาพที่สมจริงมากขึ้นและถูกต้องของอิทธิพลของศาสนาอิสลามที่มีต่อการเมืองและนโยบาย.

รีซิชั่นในสงครามระดับโลกที่มีต่อความหวาดกลัว:

Zuhur Sherifa

เจ็ดปีหลังเดือนกันยายน 11, 2001 (9/11) การโจมตี, ผู้เชี่ยวชาญหลายคนเชื่อว่า al-Qa'ida กลับมาแข็งแกร่งขึ้นแล้ว และพวกลอกเลียนแบบหรือบริษัทในเครือก็อันตรายกว่าเมื่อก่อน. การประเมินข่าวกรองแห่งชาติของ 2007 อ้างว่าอัลกออิดะห์อันตรายกว่าเมื่อก่อน 9/11.1 อีมูเลเตอร์ของอัลกออิดะฮ์ยังคงคุกคามชาวตะวันตกต่อไป, Middle Eastern, และชาติยุโรป, เช่นเดียวกับในพล็อตที่แพ้ทางในเดือนกันยายน 2007 ในประเทศเยอรมนี. Bruce Riedel ระบุ: ต้องขอบคุณวอชิงตันที่กระตือรือร้นที่จะเข้าไปในอิรักมากกว่าที่จะไล่ตามผู้นำของอัลกออิดะห์, ขณะนี้องค์กรมีฐานปฏิบัติการที่มั่นคงในดินแดนรกร้างของปากีสถาน และแฟรนไชส์ที่มีประสิทธิภาพในอิรักตะวันตก. ได้แผ่ขยายไปทั่วโลกมุสลิมและยุโรป . . . โอซามา บิน ลาเดน ประสบความสำเร็จในการรณรงค์โฆษณาชวนเชื่อ. . . . ความคิดของเขาดึงดูดผู้ติดตามได้มากกว่าที่เคย.
เป็นความจริงที่องค์กรซาลาฟีญิฮาดหลายแห่งยังคงเกิดขึ้นทั่วโลกอิสลาม. เหตุใดจึงมีการตอบโต้อย่างมากมายต่อการก่อการร้ายของอิสลามิสต์ที่เราเรียกว่าญิฮาดทั่วโลก ไม่ได้รับการพิสูจน์ว่ามีประสิทธิภาพอย่างยิ่ง?
ย้ายไปที่เครื่องมือของ “พลังอ่อน,” แล้วประสิทธิภาพของความพยายามของชาวตะวันตกในการสนับสนุนชาวมุสลิมในสงครามโลกในการก่อการร้าย (GWOT)? เหตุใดสหรัฐอเมริกาจึงชนะ "ใจและความคิด" เพียงเล็กน้อยในโลกอิสลามที่กว้างขึ้น? เหตุใดข้อความเชิงกลยุทธ์ของอเมริกาในประเด็นนี้จึงเล่นไม่ดีในภูมิภาคนี้? ทำไม, แม้ว่ามุสลิมจะไม่ยอมรับแนวคิดสุดโต่งในวงกว้างดังที่แสดงในแบบสำรวจและคำปราศรัยอย่างเป็นทางการโดยผู้นำมุสลิมคนสำคัญ, มีการสนับสนุน bin Ladin เพิ่มขึ้นจริงในจอร์แดนและในปากีสถาน?
เอกสารนี้จะไม่ทบทวนที่มาของความรุนแรงของอิสลามิสต์อีกครั้ง. กลับเกี่ยวข้องกับประเภทของความล้มเหลวทางแนวคิดที่สร้าง GWOT อย่างไม่ถูกต้อง และทำให้ชาวมุสลิมไม่สนับสนุน. พวกเขาไม่สามารถระบุได้ด้วยมาตรการตอบโต้การเปลี่ยนแปลงที่เสนอ เนื่องจากพวกเขามองเห็นความเชื่อหลักและสถาบันของพวกเขาเป็นเป้าหมายใน
ความพยายามนี้.
แนวโน้มที่มีปัญหาอย่างลึกซึ้งหลายประการทำให้เกิดความสับสนในแนวความคิดของอเมริกันเกี่ยวกับ GWOT และข้อความเชิงกลยุทธ์ที่สร้างขึ้นเพื่อต่อสู้กับสงครามนั้น. สิ่งเหล่านี้วิวัฒนาการมาจาก (1) แนวทางทางการเมืองหลังยุคอาณานิคมสำหรับชาวมุสลิมและประเทศส่วนใหญ่ของชาวมุสลิมที่แตกต่างกันอย่างมาก ทำให้เกิดความประทับใจและผลกระทบที่ขัดแย้งและสับสน; และ (2) ความไม่รู้ทั่วไปที่เหลืออยู่และอคติต่อศาสนาอิสลามและวัฒนธรรมอนุภูมิภาค. เพิ่มความโกรธแบบอเมริกันนี้, กลัว, และความวิตกเกี่ยวกับเหตุการณ์ร้ายแรงของ 9/11, และองค์ประกอบบางอย่างที่, แม้จะมีการกระตุ้นให้หัวเย็น, ถือว่ามุสลิมและศาสนาของพวกเขารับผิดชอบต่อการกระทำผิดของลัทธิแกนนำของพวกเขา, หรือผู้ที่เห็นว่ามีประโยชน์ด้วยเหตุผลทางการเมือง.

ประชาธิปไตย, การเลือกตั้งและประชาชาติมุสลิมอียิปต์

อิสราเอล Elad-Altman

อเมริกันนำปฏิรูปตะวันออกกลางและแคมเปญประชาธิปไตยของสองปีได้ช่วยให้รูปร่างความเป็นจริงทางการเมืองใหม่ในอียิปต์. โอกาสเปิดกว้างสำหรับความขัดแย้ง. กับพวกเรา. และการสนับสนุนจากยุโรป, กลุ่มต่อต้านในพื้นที่สามารถริเริ่มได้, ก้าวหน้าสาเหตุและดึงสัมปทานจากรัฐ. ขบวนการภราดรภาพมุสลิมอียิปต์ (MB), ที่ออกกฎหมายอย่างเป็นทางการว่าเป็นองค์กรทางการเมือง, อยู่ในกลุ่มที่กำลังเผชิญทั้งโอกาสใหม่ๆ
และความเสี่ยงใหม่ๆ.
รัฐบาลตะวันตก, รวมทั้งรัฐบาลสหรัฐอเมริกา, กำลังพิจารณาให้ MB และกลุ่ม “อิสลามนิยมสายกลาง” อื่นๆ เป็นพันธมิตรที่มีศักยภาพในการช่วยพัฒนาประชาธิปไตยในประเทศของตน, และบางทีอาจจะกำจัดการก่อการร้ายของอิสลามิสต์ด้วยก็ได้. MB อียิปต์สามารถเติมเต็มบทบาทนั้นได้หรือไม่?? ตามรอยพรรคความยุติธรรมและการพัฒนาของตุรกีได้ไหม (AKP) และพรรคยุติธรรมรุ่งเรืองชาวอินโดนีเซีย (VFD), สองพรรคอิสลามที่, ตามที่นักวิเคราะห์บางคน, กำลังประสบความสำเร็จในการปรับตัวให้เข้ากับกฎของระบอบประชาธิปไตยแบบเสรีนิยมและนำประเทศของตนไปสู่การรวมตัวที่มากขึ้นด้วย, ตามลำดับ, ยุโรปและ "คนป่าเถื่อน" เอเชีย?
บทความนี้จะพิจารณาว่า MB ตอบสนองต่อความเป็นจริงใหม่อย่างไร, วิธีจัดการกับความท้าทายทางอุดมการณ์และการปฏิบัติและภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกที่เกิดขึ้นในช่วงสองปีที่ผ่านมา. การเคลื่อนไหวได้ปรับมุมมองต่อสถานการณ์ใหม่ได้มากน้อยเพียงใด? วัตถุประสงค์และวิสัยทัศน์ของระเบียบการเมืองคืออะไร? มีปฏิกิริยาอย่างไรต่อ U.S. การทาบทามและการรณรงค์ปฏิรูปและการทำให้เป็นประชาธิปไตย?
มันสำรวจความสัมพันธ์กับระบอบการปกครองของอียิปต์ได้อย่างไร, และกองกำลังฝ่ายค้านอื่นๆ, ในขณะที่ประเทศกำลังมุ่งหน้าไปสู่การเลือกตั้งครั้งใหญ่สองครั้งในฤดูใบไม้ร่วง 2005? MB สามารถถือเป็นกำลังที่อาจนำไปสู่อียิปต์ได้มากน้อยเพียงใด
สู่เสรีประชาธิปไตย?