Allar Færslur í "Tyrkland" Flokkur
ÍSLAM, LÝÐRÆÐI & BANDARÍKIN:
Cordoba Foundation
Abdullah Faliq
Intro ,
In spite of it being both a perennial and a complex debate, Arches Quarterly reexamines from theological and practical grounds, the important debate about the relationship and compatibility between Islam and Democracy, as echoed in Barack Obama’s agenda of hope and change. Whilst many celebrate Obama’s ascendancy to the Oval Office as a national catharsis for the US, others remain less optimistic of a shift in ideology and approach in the international arena. While much of the tension and distrust between the Muslim world and the USA can be attributed to the approach of promoting democracy, typically favoring dictatorships and puppet regimes that pay lip-service to democratic values and human rights, the aftershock of 9/11 has truly cemented the misgivings further through America’s position on political Islam. It has created a wall of negativity as found by worldpublicopinion.org, according to which 67% of Egyptians believe that globally America is playing a “mainly negative” role.
America’s response has thus been apt. By electing Obama, many around the world are pinning their hopes for developing a less belligerent, but fairer foreign policy towards the Muslim world. Th e test for Obama, as we discuss, is how America and her allies promote democracy. Will it be facilitating or imposing?
Ennfremur, can it importantly be an honest broker in prolonged zones of confl icts? Enlisting the expertise and insight of prolifi
c scholars, academics, seasoned journalists and politicians, Arches Quarterly brings to light the relationship between Islam and Democracy and the role of America – as well as the changes brought about by Obama, in seeking the common ground. Anas Altikriti, the CEO of Th e Cordoba Foundation provides the opening gambit to this discussion, where he refl ects on the hopes and challenges that rests on Obama’s path. Following Altikriti, the former advisor to President Nixon, Dr Robert Crane off ers a thorough analysis of the Islamic principle of the right to freedom. Anwar Ibrahim, former Deputy Prime Minister of Malaysia, enriches the discussion with the practical realities of implementing democracy in Muslim dominant societies, nefnilega, in Indonesia and Malaysia.
We also have Dr Shireen Hunter, of Georgetown University, US, who explores Muslim countries lagging in democratisation and modernisation. Th is is complemented by terrorism writer, Dr Nafeez Ahmed’s explanation of the crisis of post-modernity and the
demise of democracy. Dr Daud Abdullah (Director of Middle East Media Monitor), Alan Hart (former ITN and BBC Panorama correspondent; author of Zionism: Th e Real Enemy of the Jews) and Asem Sondos (Editor of Egypt’s Sawt Al Omma weekly) concentrate on Obama and his role vis-à-vis democracy-promotion in the Muslim world, as well as US relations with Israel and the Muslim Brotherhood.
Minister of Foreign Aff airs, Maldives, Ahmed Shaheed speculates on the future of Islam and Democracy; Cllr. Gerry Maclochlainn
– a Sinn Féin member who endured four years in prison for Irish Republican activities and a campaigner for the Guildford 4 and Birmingham 6, refl ects on his recent trip to Gaza where he witnessed the impact of the brutality and injustice meted out against Palestinians; Dr Marie Breen-Smyth, Director of the Centre for the Study of Radicalisation and Contemporary Political Violence discusses the challenges of critically researching political terror; Dr Khalid al-Mubarak, writer and playwright, discusses prospects of peace in Darfur; and fi nally journalist and human rights activist Ashur Shamis looks critically at the democratisation and politicisation of Muslims today.
We hope all this makes for a comprehensive reading and a source for refl ection on issues that aff ect us all in a new dawn of hope.
Thank you
| september 07, 2010 | Athugasemdir 0
Íslamsk stjórnmálamenning, Lýðræði, og mannréttindi
Daniel E. Verð
Því hefur verið haldið fram að íslam auðveldi forræðishyggju, stangast á við gildi vestrænna samfélaga, og hefur veruleg áhrif á mikilvægar pólitískar niðurstöður í múslimskum þjóðum. Þar af leiðandi, fræðimenn, álitsgjafar, og embættismenn benda oft á „íslamskan bókstafstrú“ sem næstu hugmyndafræðilegu ógn við frjálslynd lýðræðisríki. Þetta útsýni, þó, byggir fyrst og fremst á greiningu texta, Íslamsk stjórnmálakenning, og sérstakar rannsóknir á einstökum löndum, sem taka ekki tillit til annarra þátta. Það er fullyrðing mín að textar og hefðir íslams, eins og annarra trúarbragða, hægt að nota til að styðja við margvísleg stjórnmálakerfi og stefnur. Landssértækar og lýsandi rannsóknir hjálpa okkur ekki að finna mynstur sem hjálpa okkur að útskýra mismunandi tengsl milli íslams og stjórnmála í löndum múslimaheimsins. Þess vegna, ný nálgun við rannsókn á
tengsl milli íslams og stjórnmála eru kallaðar.
ég legg til, með ströngu mati á tengslum íslams, lýðræði, og mannréttindi á þverþjóðlegum vettvangi, að of mikil áhersla sé lögð á vald íslams sem stjórnmálaafls. Ég nota fyrst samanburðarrannsóknir, sem fjalla um þætti sem tengjast samspili íslamskra hópa og stjórnvalda, efnahagsleg áhrif, þjóðernisbrot, og samfélagsþróun, að útskýra mismunandi áhrif íslams á stjórnmál milli átta þjóða. Ég held því fram að mikið af valdinu
rekja til íslams sem drifkrafts stefnu og stjórnmálakerfa í múslimskum þjóðum má skýra betur með áðurnefndum þáttum. Ég finn líka, þvert á almenna trú, að aukinn styrkur íslamskra stjórnmálahópa hefur oft verið tengdur hóflegri fjölvæðingu stjórnmálakerfa.
Ég hef smíðað vísitölu yfir íslamska stjórnmálamenningu, byggt á því að hve miklu leyti íslömsk lög eru notuð og hvort og, ef svo, hvernig,Vestrænar hugmyndir, stofnanir, og tækni er innleidd, að prófa eðli sambandsins milli íslams og lýðræðis og íslams og mannréttinda. Þessi vísir er notaður í tölfræðilegri greiningu, sem inniheldur úrtak af tuttugu og þremur löndum sem eru aðallega múslimar og samanburðarhópur tuttugu og þriggja þróunarríkja sem ekki eru múslimar. Auk þess að bera saman
Íslamskar þjóðir til þróunarríkja sem ekki eru íslamskir, tölfræðileg greining gerir mér kleift að stjórna áhrifum annarra breyta sem hafa reynst hafa áhrif á lýðræðisstig og vernd einstaklingsréttinda. Niðurstaðan ætti að vera raunsærri og réttari mynd af áhrifum íslams á stjórnmál og stefnur.
| september 06, 2010 | Athugasemdir 0
PRECISION IN THE GLOBAL WAR ON TERROR:
Sherifa Zuhur
Seven years after the September 11, 2001 (9/11) árásir, many experts believe al-Qa’ida has regained strength and that its copycats or affiliates are more lethal than before. The National Intelligence Estimate of 2007 asserted that al-Qa’ida is more dangerous now than before 9/11.1 Al-Qa’ida’s emulators continue to threaten Western, Middle Eastern, and European nations, as in the plot foiled in September 2007 in Germany. Bruce Riedel states: Thanks largely to Washington’s eagerness to go into Iraq rather than hunting down al Qaeda’s leaders, the organization now has a solid base of operations in the badlands of Pakistan and an effective franchise in western Iraq. Its reach has spread throughout the Muslim world and in Europe . . . Osama bin Laden has mounted a successful propaganda campaign. . . . His ideas now attract more followers than ever.
It is true that various salafi-jihadist organizations are still emerging throughout the Islamic world. Why have heavily resourced responses to the Islamist terrorism that we are calling global jihad not proven extremely effective?
Moving to the tools of “soft power,” what about the efficacy of Western efforts to bolster Muslims in the Global War on Terror (GWOT)? Why has the United States won so few “hearts and minds” in the broader Islamic world? Why do American strategic messages on this issue play so badly in the region? Why, despite broad Muslim disapproval of extremism as shown in surveys and official utterances by key Muslim leaders, has support for bin Ladin actually increased in Jordan and in Pakistan?
This monograph will not revisit the origins of Islamist violence. It is instead concerned with a type of conceptual failure that wrongly constructs the GWOT and which discourages Muslims from supporting it. They are unable to identify with the proposed transformative countermeasures because they discern some of their core beliefs and institutions as targets in
this endeavor.
Several deeply problematic trends confound the American conceptualizations of the GWOT and the strategic messages crafted to fight that War. These evolve from (1) post-colonial political approaches to Muslims and Muslim majority nations that vary greatly and therefore produce conflicting and confusing impressions and effects; og (2) residual generalized ignorance of and prejudice toward Islam and subregional cultures. Add to this American anger, fear, and anxiety about the deadly events of 9/11, and certain elements that, despite the urgings of cooler heads, hold Muslims and their religion accountable for the misdeeds of their coreligionists, or who find it useful to do so for political reasons.
| september 06, 2010 | Athugasemdir 0
Múslima Brothers EGYPT'S: Árekstra eða samþætta?
Research
The Society of Muslim Brothers’ success in the November-December 2005 elections for the People’s Assembly sent shockwaves through Egypt’s political system. In response, the regime cracked down on the movement, harassed other potential rivals and reversed its fledging reform process. This is dangerously short-sighted. There is reason to be concerned about the Muslim Brothers’ political program, and they owe the people genuine clarifications about several of its aspects. But the ruling National Democratic
Party’s (NDP) refusal to loosen its grip risks exacerbating tensions at a time of both political uncertainty surrounding the presidential succession and serious socio-economic unrest. Though this likely will be a prolonged, gradual process, the regime should take preliminary steps to normalise the Muslim Brothers’ participation in political life. The Muslim Brothers, whose social activities have long been tolerated but whose role in formal politics is strictly limited, won an unprecedented 20 per cent of parliamentary seats in the 2005 kosningar. They did so despite competing for only a third of available seats and notwithstanding considerable obstacles, including police repression and electoral fraud. This success confirmed their position as an extremely wellorganised and deeply rooted political force. Á sama tíma, it underscored the weaknesses of both the legal opposition and ruling party. The regime might well have wagered that a modest increase in the Muslim Brothers’ parliamentary representation could be used to stoke fears of an Islamist takeover and thereby serve as a reason to stall reform. If so, the strategy is at heavy risk of backfiring.
| september 05, 2010 | Athugasemdir 0
Íslam og lýðræði: Text, Tradition, and History
Ahrar Ahmad
Popular stereotypes in the West tend to posit a progressive, rational, and free West against a backward, oppressive, and threatening Islam. Public opinion polls conducted in the United States during the 1990s revealed a consistent pattern of Americans labeling Muslims as “religious fanatics” and considering Islam’s ethos as fundamentally “anti-democratic.”1 These characterizations
and misgivings have, for obvious reasons, significantly worsened since the tragedy of 9/11. Hins vegar, these perceptions are not reflected merely in the popular consciousness or crude media representations. Respected scholars also have contributed to this climate of opinion by writing about the supposedly irreconcilable differences between Islam and the West, the famous “clash of civilizations” that is supposed to be imminent and inevitable, and about the seeming incompatibility between Islam and democracy. Til dæmis, Professor Peter Rodman worries that “we are challenged from the outside by a militant atavistic force driven by hatred of all Western political thought harking back to age-old grievances against Christendom.” Dr. Daniel Pipes proclaims that the Muslims challenge the West more profoundly than the communists ever did, for “while the Communists disagree with our policies, the fundamentalist Muslims despise our whole way of life.” Professor Bernard Lewis warns darkly about “the historic reaction of an ancient rival against our Judeo–Christian heritage, our secular present, and the expansion of both.” Professor Amos Perlmutter asks: “Is Islam, fundamentalist or otherwise, compatible with human-rights oriented Western style representative democracy? The answer is an emphatic NO.” And Professor Samuel Huntington suggests with a flourish that “the problem is not Islamic fundamentalism, but Islam itself.” It would be intellectually lazy and simple-minded to dismiss their positions as based merely on spite or prejudice. Reyndar, if one ignores some rhetorical overkill, some of their charges, though awkward for Muslims, are relevant to a discussion of the relationship between Islam and democracy in the modern world. Til dæmis, the position of women or sometimes non-Muslims in some Muslim countries is problematic in terms of the supposed legal equality of all people in a democracy. Á sama hátt, the intolerance directed by some Muslims against writers (e.g., Salman Rushdie in the UK, Taslima Nasrin in Bangladesh, and Professor Nasr Abu Zaid in Egypt) ostensibly jeopardizes the principle of free speech, which is essential to a democracy.
It is also true that less than 10 of the more than 50 members of the Organization of the Islamic Conference have institutionalized democratic principles or processes as understood in the West, and that too, only tentatively. Loksins, the kind of internal stability and external peace that is almost a prerequisite for a democracy to function is vitiated by the turbulence of internal implosion or external aggression evident in many Muslim countries today (e.g., Sómalía, Sudan, Indónesía, Pakistan, Írak, Afganistan, Alsír, and Bosnia).
| september 04, 2010 | Athugasemdir 0
GLOBALIZATION AND POLITICAL ISLAM: THE SOCIAL BASES OF TURKEY’S WELFARE PARTY
Haldun Gulalp
Political Islam has gained heightened visibility in recent decades in Turkey. Large numbers of female students have begun to demonstrate their commitment by wearing the banned Islamic headdress on university campuses, and influential pro-Islamist TV
channels have proliferated. This paper focuses on the Welfare (Refah) Party as the foremost institutional representative of political Islam in Turkey.
The Welfare Party’s brief tenure in power as the leading coalition partner from mid-1996 to mid-1997 was the culmination of a decade of steady growth that was aided by other Islamist organizations and institutions. These organizations and institutions
included newspapers and publishing houses that attracted Islamist writers, numerous Islamic foundations, an Islamist labor-union confederation, and an Islamist businessmen’s association. These institutions worked in tandem with, and in support of, Welfare as the undisputed leader and representative of political Islam in Turkey, even though they had their own particularistic goals and ideals, which often diverged from Welfare’s political projects. Focusing on the Welfare Party, then, allows for an analysis of the wider social base upon which the Islamist political movement rose in Turkey. Since Welfare’s ouster from power and its eventual closure, the Islamist movement has been in disarray. Þessari grein verður, therefore, be confined to the Welfare Party period.
Welfare’s predecessor, the National Salvation Party, was active in the 1970s but was closed down by the military regime in 1980. Welfare was founded in 1983 and gained great popularity in the 1990s. Starting with a 4.4 percent vote in the municipal elections of 1984, the Welfare Party steadily increased its showing and multiplied its vote nearly five times in twelve years. It alarmed Turkey’s secular establishment first in the municipal elections of 1994, with 19 percent of all votes nationwide and the mayor’s seats in both Istanbul and Ankara, then in the general elections of 1995 when it won a plurality with 21.4 percent of the national vote. Nevertheless, the Welfare Party was only briefly able to lead a coalition government in partnership with the right-wing True Path Party of Tansu C¸ iller.
| september 03, 2010 | Athugasemdir 0
Múslímskur eyjaklasi
Max L. Gross
Þessi bók hefur verið mörg ár í vinnslu, eins og höfundur útskýrir í formála sínum, þó að hann hafi skrifað megnið af raunverulegum texta á árinu sem hann var háttsettur rannsóknarfélagi við Center for Strategic Intelligence Research. Höfundur var í mörg ár deildarforseti leyniþjónustuskólans við Joint Military Intelligence College.. Jafnvel þó að það kunni að virðast að bókin gæti hafa verið skrifuð af hvaða góðum sagnfræðingi eða svæðissérfræðingi í Suðaustur-Asíu, þetta verk er upplýst af meira en þriggja áratuga þjónustu höfundar innan leyniþjónustusamfélagsins. Svæðisþekking hans hefur oft verið notuð við sérstakar úttektir fyrir bandalagið. Með þekkingu á íslam sem er óviðjafnanleg meðal jafningja hans og óslökkvandi þorsta eftir að ákvarða hvernig markmið þessarar trúar gætu komið fram á sviðum sem eru langt frá áherslum flestra stefnumótenda., Höfundurinn hefur nýtt þetta tækifæri til hins ýtrasta til að kynna leyniþjónustusamfélaginu og breiðari lesendahópi stefnumótandi þakklæti fyrir svæði sem er í erfiðleikum með að sætta veraldleg og trúarleg öfl.
Þetta rit hefur verið samþykkt til ótakmarkaðrar dreifingar af Office of Security Review, Varnarmálaráðuneytið.
| Ág 27, 2010 | Athugasemdir 0
Lýðræði í íslamskri pólitískri hugsun
Azzam S. Tamimi
Lýðræði hefur upptekið arabíska stjórnmálahugsendur frá upphafi nútíma arabískrar endurreisnar fyrir um tveimur öldum.. Síðan þá, lýðræðishugtakið hefur breyst og þróast undir áhrifum margvíslegrar félagslegrar og pólitískrar þróunar. Umfjöllun um lýðræði í arabísku íslömskum bókmenntum má rekja til Rifa'a Tahtawi, faðir egypsks lýðræðis samkvæmt Lewis Awad,[3] sem skömmu eftir heimkomuna til Kaíró frá París gaf út sína fyrstu bók, Takhlis Al-Ibriz Ila Talkhis Bariz, í 1834. Bókin tók saman athuganir hans á siðum og siðum nútíma Frakka,[4] og lofaði hugmyndina um lýðræði eins og hann sá það í Frakklandi og þegar hann varð vitni að vörn þess og áréttingu í gegnum 1830 Bylting gegn Karli X konungi.[5] Tahtawi reyndi að sýna fram á að lýðræðishugtakið sem hann var að útskýra fyrir lesendum sínum samrýmist lögum íslams.. Hann líkti pólitískum fjölhyggju við form hugmyndafræðilegrar og lögfræðilegrar fjölhyggju sem var til í íslamskri reynslu:
Trúfrelsi er trúfrelsi, skoðana og sértrúarsöfnuðar, að því gefnu að það stangist ekki á við grundvallaratriði trúarbragða . . . Sama ætti við um frelsi til stjórnmálastarfa og skoðana hjá leiðandi stjórnendum, sem leitast við að túlka og beita reglum og ákvæðum í samræmi við lög síns lands. Konungar og ráðherrar hafa leyfi á sviði stjórnmála til að fara ýmsar leiðir sem á endanum þjóna einum tilgangi: góða stjórnsýslu og réttlæti.[6] Eitt mikilvægt kennileiti í þessu sambandi var framlag Khairuddin At-Tunisi (1810- 99), leiðtogi umbótahreyfingar 19. aldar í Túnis, WHO, í 1867, mótaði almenna áætlun um umbætur í bók sem ber titilinn Aqwam Al-Masalik Fi Taqwim Al- skila (Bein leið til umbótastjórna). Aðaláhugamál bókarinnar var að takast á við spurninguna um pólitískar umbætur í arabaheiminum. Á meðan hann höfðaði til stjórnmálamanna og fræðimanna á sínum tíma að leita allra leiða til að bæta stöðu þjóðarinnar.
samfélag og þróa siðmennsku þess, hann varaði almennan múslimskan almenning við að forðast reynslu annarra þjóða á grundvelli þeirrar misskilnings að öll skrifin, uppfinningar, Reynsla eða viðhorf annarra en múslima ætti að hafna eða virða að vettugi.
Khairuddin hvatti ennfremur til að binda enda á alræðisvald, sem hann kenndi um kúgun þjóða og eyðileggingu siðmenningar.
| Ág 27, 2010 | Athugasemdir 0
Íslamsk stjórnmálamenning, Lýðræði, og mannréttindi
Daniel E. Verð
Því hefur verið haldið fram að íslam auðveldi forræðishyggju, stangast á við
gildi vestrænna samfélaga, og hefur veruleg áhrif á mikilvægar pólitískar niðurstöður
í múslimskum þjóðum. Þar af leiðandi, fræðimenn, álitsgjafar, og ríkisstjórn
embættismenn benda oft á „íslamska bókstafstrú“ sem næsta
hugmyndafræðileg ógn við frjálslynd lýðræðisríki. Þetta útsýni, þó, byggist fyrst og fremst á
um greiningu texta, Íslamsk stjórnmálakenning, og sértækar rannsóknir
einstakra landa, sem taka ekki tillit til annarra þátta. Það er mín röksemdafærsla
að textar og hefðir íslams, eins og annarra trúarbragða,
hægt að nota til að styðja við margvísleg stjórnmálakerfi og stefnur. Land
sérstakar og lýsandi rannsóknir hjálpa okkur ekki að finna mynstur sem munu hjálpa
við útskýrið mismunandi tengsl á milli íslams og stjórnmála um allt land
löndum múslimaheimsins. Þess vegna, ný nálgun við rannsókn á
tengsl milli íslams og stjórnmála eru kallaðar.
ég legg til, með ströngu mati á tengslum íslams,
lýðræði, og mannréttindi á þverþjóðlegum vettvangi, það of mikið
áhersla er lögð á mátt íslams sem stjórnmálaafls. Ég fyrst
nota samanburðarrannsóknir, sem einblína á þætti sem tengjast samspilinu
milli íslamskra hópa og stjórnvalda, efnahagsleg áhrif, þjóðernisbrot,
og samfélagsþróun, to explain the variance in the influence of
Islam on politics across eight nations.
| Ág 22, 2010 | Athugasemdir 0
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
Toby Archer
Heidi Huuhtanen
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB, Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB. Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB.
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB. Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
mannréttindi, Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum. innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum. innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum, innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum.
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum, innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum 11 innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum. innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum, innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum. innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum, Íslamista
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum, og
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum. innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg, takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg, takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg, takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg, takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg. takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg, takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg.
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg, takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg. takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
að stofna íslamskt ríki sem lýtur íslömskum lögum, að stofna íslamskt ríki sem lýtur íslömskum lögum
að stofna íslamskt ríki sem lýtur íslömskum lögum, að stofna íslamskt ríki sem lýtur íslömskum lögum
að stofna íslamskt ríki sem lýtur íslömskum lögum, að stofna íslamskt ríki sem lýtur íslömskum lögum.
| Ág 21, 2010 | Athugasemdir 0
Pólitískt íslam í Miðausturlöndum
Eru Knudsen
This report provides an introduction to selected aspects of the phenomenon commonly
referred to as “political Islam”. The report gives special emphasis to the Middle East, í
particular the Levantine countries, and outlines two aspects of the Islamist movement that may
be considered polar opposites: democracy and political violence. In the third section the report
reviews some of the main theories used to explain the Islamic resurgence in the Middle East
(Mynd 1). In brief, the report shows that Islam need not be incompatible with democracy and
that there is a tendency to neglect the fact that many Middle Eastern countries have been
engaged in a brutal suppression of Islamist movements, causing them, some argue, að taka upp
vopn gegn ríkinu, og sjaldnar, framandi löndum. Notkun pólitísks ofbeldis er
útbreidd í Miðausturlöndum, en er hvorki órökrétt né rökleysa. Í mörgum tilfellum jafnvel
Íslamistahópar sem þekktir eru fyrir að beita ofbeldi hafa verið breyttir í friðsamleg pólitísk
flokkar sem taka þátt í sveitarstjórnar- og landskosningum með góðum árangri. Engu að síður, íslamistinn
vakning í Miðausturlöndum er enn að hluta til óútskýrð þrátt fyrir fjölda kenninga sem leitast við
gera grein fyrir vexti þess og vinsælli aðdráttarafl. Almennt, flestar kenningar halda að íslamismi sé a
viðbrögð við tiltölulega skorti, sérstaklega félagslegur ójöfnuður og pólitísk kúgun. Valkostur
kenningar leita svara við endurvakningu íslamista innan ramma trúarbragðanna sjálfra og þeirra
öflugur, hvetjandi möguleika trúarlegrar táknmyndar.
The conclusion argues in favour of moving beyond the “gloom and doom” approach that
portrays Islamism as an illegitimate political expression and a potential threat to the West (“Old
Islamism”), and of a more nuanced understanding of the current democratisation of the Islamist
movement that is now taking place throughout the Middle East (“New Islamism”). This
importance of understanding the ideological roots of the “New Islamism” is foregrounded
along with the need for thorough first-hand knowledge of Islamist movements and their
adherents. As social movements, its is argued that more emphasis needs to be placed on
understanding the ways in which they have been capable of harnessing the aspirations not only
af fátækari hluta samfélagsins en einnig millistéttarinnar.
| Ág 20, 2010 | Athugasemdir 0
STEFNI TIL AÐ TAKA PÓLITÍSKA ÍSLAM
SHADI HAMID
AMANDA KADLEC
Pólitískt íslam er eina virkasta stjórnmálaaflið í Miðausturlöndum í dag. Framtíð þess er nátengd framtíð svæðisins. Ef Bandaríkin og Evrópusambandið eru staðráðin í að styðja pólitískar umbætur á svæðinu, þeir þurfa að búa til steinsteypu, samræmdar aðferðir til að taka þátt í íslömskum hópum. Samt, Bandaríkin. hefur almennt ekki viljað hefja viðræður við þessar hreyfingar. Á sama hátt, Samskipti ESB við íslamista hafa verið undantekningin, ekki reglan. Þar sem lágstig tengiliðir eru fyrir hendi, þær þjóna aðallega upplýsingaöflunartilgangi, ekki stefnumótandi markmið. The US. og ESB eru með fjölda áætlana sem fjalla um efnahagslega og pólitíska þróun á svæðinu - þar á meðal Miðausturlönd samstarfsverkefnið (MEPI), Millennium Challenge Corporation (MCC), Miðjarðarhafsbandalagið, og nágrannastefnu Evrópu (ENP) – samt hafa þeir lítið að segja um hvernig áskorun pólitískrar andstöðu íslamista passar við víðtækari svæðisbundin markmið. US. og lýðræðisaðstoð og áætlanagerð ESB beinist nær eingöngu að annað hvort valdsstjórnum sjálfum eða veraldlegum borgaralegum hópum með lágmarksstuðning í eigin samfélögum.
Það er kominn tími til að endurmeta núverandi stefnu. Frá hryðjuverkaárásunum í september 11, 2001, stuðningur við lýðræði í Mið-Austurlöndum hefur verið mikilvægara fyrir vestræna stefnumótendur, sem sjá tengsl milli skorts á lýðræði og pólitísks ofbeldis. Meiri athygli hefur verið lögð á að skilja afbrigðin innan pólitísks íslams. Nýja bandaríska stjórnin er opnari fyrir því að auka samskipti við múslimska heiminn. Á meðan, mikill meirihluti almennra íslamistasamtaka – þar á meðal Bræðralag múslima í Egyptalandi, Islamic Action Front Jórdaníu (IAF), Réttlætis- og þróunarflokkur Marokkó (PJD), Íslamska stjórnarskrárhreyfingin í Kúveit, og Yemeni Islah flokkurinn - hafa í auknum mæli gert stuðning við pólitískar umbætur og lýðræði að meginþáttum í pólitískum vettvangi þeirra. Auk, margir hafa gefið til kynna mikinn áhuga á að hefja viðræður við Bandaríkin. og ríkisstjórnir ESB.
Framtíð samskipta milli vestrænna ríkja og Miðausturlanda kann að miklu leyti að ráðast af því hversu miklu þeir fyrrnefndu taka þátt í víðtækri umræðu um sameiginlega hagsmuni og markmið, sem ekki eru ofbeldisfullir íslamista.. Nýlega hefur verið fjölgað rannsóknum á tengslum við íslamista, en fáir fjalla greinilega um hvað það gæti falið í sér í reynd. Ace Zoé Nautré, gestgjafi hjá þýska ráðinu um utanríkistengsl, setur það, „ESB er að hugsa um þátttöku en veit í raun ekki hvernig.“1 Í von um að skýra umræðuna, við greinum á milli þriggja stiga „þátttöku,“ hver með mismunandi hætti og markmiðum: lágstig tengiliðir, stefnumótandi samtal, og samstarf.
| Ág 19, 2010 | Athugasemdir 0
Íslamistaflokkar : þátttöku án valds
Malika Zeghal
Over the last two decades, social and political movements grounding their ideologies in references to Islam have sought to become legal political parties in many countries of the Middle East and North Africa. Some of these Islamist movements have been authorized to take part lawfully in electoral competition. Among the best known is Turkey’s Justice and Development Party (AKP), which won a parliamentary majority in 2002 and has led the government ever since. Morocco’s own Party of Justice and Development (PJD) has been legal since the mid- 1990s and commands a significant bloc of seats in Parliament. In Egypt, múslimska bræðralagið (MB) has never been authorized to form a political party, but in spite of state repression it has successfully run candidates as nominal independents in both national and local elections.
Since the early 1990s, this trend has gone hand-in-hand with official policies of limited political liberalization. Together, the two trends have occasioned a debate about whether these movements are committed to “democracy.” A vast literature has sprung up to underline the paradoxes as well as the possible risks and benefits of including Islamist parties in the electoral process. The main paradigm found in this body of writing focuses on the consequences that might ensue when Islamists use democratic instruments, and seeks to divine the “true” intentions that Islamists will manifest if they come to power.
| Ág 19, 2010 | Athugasemdir 0
Uppleysing America's Íslamista Dilemma: Lexíur frá Suður-og Suðaustur-Asíu
Shadi Hamid
US. efforts to promote democracy in the Middle East have long been paralyzed by the “Islamist dilemma”: in theory, we want democracy, en, in practice, fear that Islamist parties will be the prime beneficiaries of any political opening. The most tragic manifestation of this was the Algerian debacle of 1991 og 1992, when the United States stood silently while the staunchly secular military canceled elections after an Islamist party won a parliamentary majority. More recently, the Bush administration backed away from its “freedom agenda” after Islamists did surprisingly well in elections throughout region, including in Egypt, Saudi Arabia, and the Palestinian territories.
But even our fear of Islamist parties—and the resulting refusal to engage with them—has itself been inconsistent, holding true for some countries but not others. The more that a country is seen as vital to American national security interests, the less willing the United States has been to accept Islamist groups having a prominent political role there. Hins vegar, in countries seen as less strategically relevant, and where less is at stake, the United States has occasionally taken a more nuanced approach. But it is precisely where more is at stake that recognizing a role for nonviolent Islamists is most important, og, here, American policy continues to fall short.
Throughout the region, the United States has actively supported autocratic regimes and given the green light for campaigns of repression against groups such as the Egyptian Muslim Brotherhood, the oldest and most influential political movement in the region. In March 2008, during what many observers consider to be the worst period of anti-Brotherhood repression since the 1960s, Secretary of State Condoleezza Rice waived a $100 million congressionally mandated reduction of military aid to Egypt. The situation in Jordan is similar. The Bush administration and the Democratic congress have hailed the country as a “model” of Arab reform at precisely the same time that it has been devising new ways to manipulate the electoral process to limit Islamist representation, and just as it held elections plagued by widespread allegations of outright fraud
and rigging.1 This is not a coincidence. Egypt and Jordan are the only two Arab countries that have signed peace treaties with Israel. Ennfremur, they are seen as crucial to U.S. efforts to counter Iran, stabilize Iraq, and combat terrorism.
| Ág 19, 2010 | Athugasemdir 0
ISLAMIST MOVEMENTS AND THE DEMOCRATIC PROCESS IN THE ARAB WORLD: Exploring the Gray Zones
Nathan J. Brúnn, Amr Hamzawy,
Marina Ottaway
During the last decade, Islamist movements have established themselves as major political players in the Middle East. Together with the governments, Islamist movements, moderate as well as radical, will determine how the politics of the region unfold in the foreseeable future. Th ey have shown the ability not only to craft messages with widespread popular appeal but also, and most importantly, to create organizations with genuine social bases and develop coherent political strategies. Other parties,
by and large, have failed on all accounts.
Th e public in the West and, sérstaklega, the United States, has only become aware of the importance of Islamist movements after dramatic events, such as the revolution in Iran and the assassination of President Anwar al-Sadat in Egypt. Attention has been far more sustained since the terrorist attacks of September 11, 2001. As a result, Islamist movements are widely regarded as dangerous and hostile. While such a characterization is accurate regarding organizations at the radical end of the Islamist spectrum, which are dangerous because of their willingness to resort to indiscriminate violence in pursuing their goals, it is not an accurate characterization of the many groups that have renounced or avoided violence. Because terrorist organizations pose an immediate
threat, þó, policy makers in all countries have paid disproportionate attention to the violent organizations.
It is the mainstream Islamist organizations, not the radical ones, that will have the greatest impact on the future political evolution of the Middle East. Th e radicals’ grandiose goals of re-establishing a caliphate uniting the entire Arab world, or even of imposing on individual Arab countries laws and social customs inspired by a fundamentalist interpretation of Islam are simply too far removed from today’s reality to be realized. Th is does not mean that terrorist groups are not dangerous—they could cause great loss of life even in the pursuit of impossible goals—but that they are unlikely to change the face of the Middle East. Mainstream Islamist organizations are generally a diff erent matter. Th ey already have had a powerful impact on social customs in many countries, halting and reversing secularist trends and changing the way many Arabs dress and behave. And their immediate political goal, to become a powerful force by participating in the normal politics of their country, is not an impossible one. It is already being realized in countries such as Morocco, Jórdanía, and even Egypt, which still bans all Islamist political organizations but now has eighty-eight Muslim Brothers in the Parliament. Politics, not violence, is what gives mainstream Islamists their infl uence.
| Ág 18, 2010 | Athugasemdir 0
ISLAMIST RADICALISATION
PREFACE
RICHARD YOUNGS
MICHAEL EMERSON
Issues relating to political Islam continue to present challenges to European foreign policies in the Middle East and North Africa (MENA). As EU policy has sought to come to terms with such challenges during the last decade or so political Islam itself has evolved. Experts point to the growing complexity and variety of trends within political Islam. Some Islamist organisations have strengthened their commitment to democratic norms and engaged fully in peaceable, mainstream national politics. Others remain wedded to violent means. And still others have drifted towards a more quietist form of Islam, disengaged from political activity. Political Islam in the MENA region presents no uniform trend to European policymakers. Analytical debate has grown around the concept of ‘radicalisation’. This in turn has spawned research on the factors driving ‘de-radicalisation’, and conversely, ‘re-radicalisation’. Much of the complexity derives from the widely held view that all three of these phenomena are occurring at the same time. Even the terms themselves are contested. It has often been pointed out that the moderate–radical dichotomy fails fully to capture the nuances of trends within political Islam. Some analysts also complain that talk of ‘radicalism’ is ideologically loaded. At the level of terminology, we understand radicalisation to be associated with extremism, but views differ over the centrality of its religious–fundamentalist versus political content, and over whether the willingness to resort to violence is implied or not.
Such differences are reflected in the views held by the Islamists themselves, as well as in the perceptions of outsiders.
| Ág 17, 2010 | Athugasemdir 0
IkhwanScope á Facebook
IkhwanScope Á Scribd
IkhwanScope á Twitter