Сите записи во "Сирија" Категорија
Арапската утре
ДЕВИД Б.. ОТВАВЕЈ
Октомври 6, 1981, требаше да биде ден на прослава во Египет. Ја одбележа годишнината од најголемиот момент на победа на Египет во три арапско-израелски конфликти, кога сиромашната армија на земјата го префрли Суецкиот канал во деновите на отворањето на 1973 Јом Кипур војна и ги испрати израелските трупи да се повлечат. На ладно, без облачно утро, стадионот во Каиро беше преполн со египетски семејства кои дојдоа да ја видат воената потпора на нејзиниот хардвер. На ревијата, Претседателот Анвар ел-Садат,архитектот на војната, гледаше со задоволство како мажи и машини продефилираат пред него. Бев во близина, ново пристигнат странски дописник.Одеднаш, еден од армиските камиони запре директно пред штандот за ревизија, само кога шест авиони Мираж рикаа над глава во акробатска изведба, сликање на небото со долги траги од црвена боја, жолто, виолетова,и зелен чад. Садат стана, очигледно се подготвувале да разменат поздрави со уште еден контингент египетски трупи. Тој се направи совршена мета за четворица исламистички атентатори кои скокнаа од камионот, упадна на подиумот, и го извиваше неговото тело со куршуми. Бидејќи убијците продолжија, како што изгледаше цела вечност, да го прскаат штандот со својот смртоносен оган, Размислив за еден момент дали да удрам во земјата и да ризикувам да ме газат до смрт од панични гледачи или да останам во нозе и да ризикувам да земам залутан куршум. Инстинкт ми рече да останам на нозе, and my sense of journalistic duty impelled me to go find out whether Sadat was alive or dead.
| септември 26, 2010 | коментари 0
исламот, Политичкиот ислам и Америка
Арапски Insight
Is “Brotherhood” with America Possible?
khalil al-anani
"Не постои можност за комуникација со било U.S. administration so long as the United States maintains its long-standing view of Islam as a real danger, a view that puts the United States in the same boat as the Zionist enemy. We have no pre-conceived notions concerning the American people or the U.S. society and its civic organizations and think tanks. We have no problem communicating with the American people but no adequate efforts are being made to bring us closer,” said Dr. Issam al-Iryan, chief of the political department of the Muslim Brotherhood in a phone interview.
Зборовите на Ал-Иријан ги сумираат ставовите на Муслиманското братство за американскиот народ и САД. влада. Другите членови на Муслиманското братство ќе се согласат, како што би починал Хасан ал Бана, кој ја основал групата во 1928. Ал- Бана гледаше на Западот претежно како симбол на моралното распаѓање. Другите салафи - исламска школа на мислата што се потпира на предците како примерни модели - го зазедоа истиот став за, но немаат идеолошка флексибилност што ја поддржува Муслиманското братство. Додека Муслиманското братство верува во ангажирање на Американците во граѓански дијалог, другите екстремистички групи не гледаат смисла во дијалогот и тврдат дека силата е единствениот начин за справување со Соединетите држави.
| септември 15, 2010 | коментари 0
ИСЛАМ, ДЕМОКРАТИЈА & САД:
Фондација Кордоба
Абдула Faliq
Вовед ,
И покрај тоа што е повеќегодишна и комплексна дебата, Аркас Квартален квартал преиспитува од теолошки и практични основи, важната дебата за односот и компатибилноста помеѓу исламот и демократијата, како што одекнуваше во агендата на Барак Обама за надеж и промени. Додека многумина го слават воздигнувањето на Обама во Овалната соба како национална катарза за САД, други остануваат помалку оптимистични за промена на идеологијата и пристапот на меѓународната арена. Додека голем дел од тензиите и недовербата меѓу муслиманскиот свет и САД може да се припишат на пристапот на промовирање демократија, вообичаено фаворизирање диктатури и марионетски режими кои упатуваат на демократските вредности и човековите права, последователниот потрес на 9/11 навистина ги зацврсти недоразбирањата преку позицијата на Америка за политичкиот ислам. Создаде ѕид од негативност како што е пронајдено од worldpublicopinion.org, според кој 67% Египќаните веруваат дека на глобално ниво Америка игра „главно негативна“ улога.
Оттука, одговорот на Америка беше соодветен. Со изборот на Обама, многумина низ светот ги полагаат своите надежи за развој на помалку воинствени, но поправедна надворешна политика кон муслиманскиот свет. Тестот за Обама, додека разговараме, е како Америка и нејзините сојузници ја промовираат демократијата. Дали ќе биде олеснување или наметнување?
Згора на тоа, дали е важно да биде чесен посредник во продолжени зони на конфликти? Привлекување на експертиза и увид на prolifi
в научници, академици, искусни новинари и политичари, Arches Quarterly ја открива врската помеѓу исламот и демократијата и улогата на Америка - како и промените што ги донесе Обама, во барање на заедничка основа. Анас Алтикрити, Извршниот директор на Фондацијата Th e Cordoba го дава почетниот гамбит на оваа дискусија, каде што размислува за надежите и предизвиците што почиваат на патот на Обама. Следејќи го Алтикрити, поранешниот советник на претседателот Никсон, Д-р Роберт Крејн прави темелна анализа на исламскиот принцип на правото на слобода. Анвар Ибрахим, поранешен вицепремиер на Малезија, ја збогатува дискусијата со практичната реалност за спроведување на демократијата во муслиманските доминантни општества, имено, во Индонезија и Малезија.
Ја имаме и д-р Ширин Хантер, на Универзитетот Џорџтаун, САД, кој ги истражува муслиманските земји кои заостануваат во демократизацијата и модернизацијата. Тоа е надополнето со писателот за тероризам, Објаснувањето на д-р Нафиз Ахмед за кризата на постмодерноста и
пропаст на демократијата. д-р Дауд Абдула (Директор на Middle East Media Monitor), Алан Харт (поранешен дописник на ITN и BBC Panorama; автор на ционизмот: Вистинскиот непријател на Евреите) и Асем Сондос (Уредник на египетскиот неделник Sawt Al Omma) се концентрира на Обама и неговата улога во однос на промоцијата на демократијата во муслиманскиот свет, како и односите на САД со Израел и Муслиманското братство.
Се емитува министерот за надворешни работи, Малдиви, Ахмед Шахид шпекулира за иднината на исламот и демократијата; Cllr. Гери Маклохлајн
– член на Шин Феин кој издржа четири години затвор за активности на ирските републиканци и борец за Гилдфорд 4 и Бирмингем 6, се одразува на неговото неодамнешно патување во Газа каде што беше сведок на влијанието на бруталноста и неправдата извршена врз Палестинците; Д-р Мари Брин-Смит, Директорот на Центарот за проучување на радикализацијата и современото политичко насилство разговара за предизвиците на критичкото истражување на политичкиот терор; Д-р Калид ал-Мубарак, писател и драматург, разговара за перспективите за мир во Дарфур; и конечно новинарот и активист за човекови права Ашур Шамис критички гледа на демократизацијата и политизацијата на муслиманите денес.
Се надеваме дека сето ова ќе направи сеопфатно читање и извор за размислување за прашања кои влијаат на сите нас во нова зора на надеж.
Ви благодарам
| септември 07, 2010 | коментари 0
Политиката на САД на Хамас го блокира мирот на Блискиот Исток
Хенри Siegman
Неуспешни билатерални разговори за ова минато 16 годините покажаа дека блискоисточниот мировен договор никогаш не може да биде постигнат од самите страни. Израелските влади веруваат дека можат да пркосат на меѓународната осуда на нивниот нелегален колонијален проект на Западниот Брег, бидејќи можат да сметаат на САД дека ќе се спротивстават на меѓународните санкции. Билатерални разговори кои не се врамени со параметри формулирани од САД (врз основа на резолуциите на Советот за безбедност, договорите од Осло, Арапската мировна иницијатива, „патната карта“ и другите претходни израелско-палестински договори) не може да успее. Владата на Израел верува дека американскиот Конгрес нема да дозволи американски претседател да издава такви параметри и да бара нивно прифаќање. Каква надеж има за билатералните разговори што ќе продолжат во септември во Вашингтон 2 целосно зависи од тоа што претседателот Обама ќе докаже дека тоа верување е погрешно, и за тоа дали „премостувачките предлози“ што ги вети, дали разговорите влезат во ќорсокак, се еуфемизам за поднесување на американските параметри. Таквата американска иницијатива мора да му понуди на Израел облечени гаранции за неговата безбедност во границите од пред 1967 година, но во исто време мора да биде јасно дека овие гаранции не се достапни доколку Израел инсистира да им негира на Палестинците одржлива и суверена држава на Западниот Брег и Газа. Овој труд се фокусира на другата голема пречка за договорот за постојан статус: отсуството на ефективен палестински соговорник. Решавање на легитимните поплаки на Хамас - и како што е забележано во неодамнешниот извештај на CENTCOM, Хамас има легитимни поплаки - може да доведе до негово враќање во палестинска коалициска влада која ќе му обезбеди на Израел кредибилен мировен партнер. Ако тој дострел не успее поради отфрлањето на Хамас, способноста на организацијата да спречи разумен договор за кој преговараат други палестински политички партии ќе биде значително попречена. Ако администрацијата на Обама не води меѓународна иницијатива за дефинирање на параметрите на израелско-палестинскиот договор и активно промовирање на палестинското политичко помирување, Европа мора да го стори тоа, и се надевам дека Америка ќе ја следи. За жал, не постои сребрен куршум што може да ја гарантира целта „две држави да живеат една до друга во мир и безбедност“.
Но, сегашниот курс на претседателот Обама апсолутно го исклучува тоа.
| септември 07, 2010 | коментари 0
ИСЛАМ И ВЛАДЕЕЊЕ НА ПРАВОТО
Биргит Krawietz
Хелмут Reifeld
In our modern Western society, state-organised legal sys-tems normally draw a distinctive line that separates religion and the law. Conversely, there are a number of Islamic re-gional societies where religion and the laws are as closely interlinked and intertwined today as they were before the onset of the modern age. Во исто време, the proportion in which religious law (shariah in Arabic) and public law (qanun) are blended varies from one country to the next. What is more, the status of Islam and consequently that of Islamic law differs as well. According to information provided by the Organisation of the Islamic Conference (OIC), there are currently 57 Islamic states worldwide, defined as countries in which Islam is the religion of (1) the state, (2) the majority of the population, или (3) a large minority. All this affects the development and the form of Islamic law.
| септември 06, 2010 | коментари 0
Исламска политичка култура, демократија, и Човекови права
Даниел Е. цена
It has been argued that Islam facilitates authoritarianism, contradicts the values of Western societies, and significantly affects important political outcomes in Muslim nations. Consequently, scholars, commentators, and government officials frequently point to ‘‘Islamic fundamentalism’’ as the next ideological threat to liberal democracies. This view, сепак, is based primarily on the analysis of texts, Islamic political theory, and ad hoc studies of individual countries, which do not consider other factors. It is my contention that the texts and traditions of Islam, like those of other religions, can be used to support a variety of political systems and policies. Country specific and descriptive studies do not help us to find patterns that will help us explain the varying relationships between Islam and politics across the countries of the Muslim world. Hence, a new approach to the study of the
connection between Islam and politics is called for.
I suggest, through rigorous evaluation of the relationship between Islam, democracy, and human rights at the cross-national level, that too much emphasis is being placed on the power of Islam as a political force. I first use comparative case studies, which focus on factors relating to the interplay between Islamic groups and regimes, economic influences, ethnic cleavages, and societal development, to explain the variance in the influence of Islam on politics across eight nations. I argue that much of the power
attributed to Islam as the driving force behind policies and political systems in Muslim nations can be better explained by the previously mentioned factors. I also find, contrary to common belief, that the increasing strength of Islamic political groups has often been associated with modest pluralization of political systems.
I have constructed an index of Islamic political culture, based on the extent to which Islamic law is utilized and whether and, ако така, how,Western ideas, institutions, and technologies are implemented, to test the nature of the relationship between Islam and democracy and Islam and human rights. This indicator is used in statistical analysis, which includes a sample of twenty-three predominantly Muslim countries and a control group of twenty-three non-Muslim developing nations. In addition to comparing
Islamic nations to non-Islamic developing nations, statistical analysis allows me to control for the influence of other variables that have been found to affect levels of democracy and the protection of individual rights. The result should be a more realistic and accurate picture of the influence of Islam on politics and policies.
| септември 06, 2010 | коментари 0
Challenging Authoritarianism, колонијализмот, and Disunity: Исламските политички реформски движења на ал-Авгани и Рида
Ахмед Али Салем
The decline of the Muslim world preceded European colonization of most
Muslim lands in the last quarter of the nineteenth century and the first
quarter of the twentieth century. Особено, the Ottoman Empire’s
power and world status had been deteriorating since the seventeenth century.
But, more important for Muslim scholars, it had ceased to meet
some basic requirements of its position as the caliphate, the supreme and
sovereign political entity to which all Muslims should be loyal.
Затоа, some of the empire’s Muslim scholars and intellectuals called
for political reform even before the European encroachment upon
Muslim lands. The reforms that they envisaged were not only Islamic, но
also Ottomanic – from within the Ottoman framework.
These reformers perceived the decline of the Muslim world in general,
and of the Ottoman Empire in particular, to be the result of an increasing
disregard for implementing the Shari`ah (Islamic law). Сепак, since the
late eighteenth century, an increasing number of reformers, sometimes supported
by the Ottoman sultans, began to call for reforming the empire along
modern European lines. The empire’s failure to defend its lands and to
respond successfully to the West’s challenges only further fueled this call
for “modernizing” reform, which reached its peak in the Tanzimat movement
in the second half of the nineteenth century.
Other Muslim reformers called for a middle course. On the one hand,
they admitted that the caliphate should be modeled according to the Islamic
sources of guidance, especially the Qur’an and Prophet Muhammad’s
teachings (Sunnah), and that the ummah’s (the world Muslim community)
unity is one of Islam’s political pillars. On the other hand, they realized the
need to rejuvenate the empire or replace it with a more viable one. Навистина,
their creative ideas on future models included, but were not limited to, на
following: replacing the Turkish-led Ottoman Empire with an Arab-led
caliphate, building a federal or confederate Muslim caliphate, establishing
a commonwealth of Muslim or oriental nations, and strengthening solidarity
and cooperation among independent Muslim countries without creating
a fixed structure. These and similar ideas were later referred to as the
Muslim league model, which was an umbrella thesis for the various proposals
related to the future caliphate.
Two advocates of such reform were Jamal al-Din al-Afghani and
Muhammad `Abduh, both of whom played key roles in the modern
Islamic political reform movement.1 Their response to the dual challenge
facing the Muslim world in the late nineteenth century – European colonization
and Muslim decline – was balanced. Their ultimate goal was to
revive the ummah by observing the Islamic revelation and benefiting
from Europe’s achievements. Сепак, they disagreed on certain aspects
and methods, as well as the immediate goals and strategies, of reform.
While al-Afghani called and struggled mainly for political reform,
`Abduh, once one of his close disciples, developed his own ideas, which
emphasized education and undermined politics.
| септември 02, 2010 | коментари 0
Египет на превртната точка ?
Дејвид Б. Ottaway
In the early 1980s, I lived in Cairo as bureau chief of The Washington Post covering such historic events as the withdrawal of the last
Israeli forces from Egyptian territory occupied during the 1973 Arab-Israeli war and the assassination of President
Anwar Sadat by Islamic fanatics in October 1981.
The latter national drama, which I witnessed personally, had proven to be a wrenching milestone. It forced Sadat’s successor, Хосни Мубарак, to turn inwards to deal with an Islamist challenge of unknown proportions and effectively ended Egypt’s leadership role in the Arab world.
Mubarak immediately showed himself to be a highly cautious, unimaginative leader, maddeningly reactive rather than pro-active in dealing with the social and economic problems overwhelming his nation like its explosive population growth (1.2 million more Egyptians a year) and economic decline.
In a four-part Washington Post series written as I was departing in early 1985, I noted the new Egyptian leader was still pretty much
a total enigma to his own people, offering no vision and commanding what seemed a rudderless ship of state. The socialist economy
inherited from the era of President Gamal Abdel Nasser (1952 до 1970) was a mess. The country’s currency, the pound, was operating
on eight different exchange rates; its state-run factories were unproductive, uncompetitive and deep in debt; and the government was heading for bankruptcy partly because subsidies for food, electricity and gasoline were consuming one-third ($7 billion) од својот буџет. Каиро потона во безнадежна млаз од блокиран сообраќај и преполно човештво - 12 милиони луѓе стиснати во тесен појас на земја што се граничи со реката Нил, повеќето живи образи за џвакање во очајни станови во сиромашните квартови во градот кои постојано се прошируваат.
| септември 02, 2010 | коментари 0
Муслимански архипелаг
Макс L. бруто
Оваа книга се подготвува многу години, како што објаснува авторот во својот Предговор, иако тој го напиша најголемиот дел од вистинскиот текст во текот на неговата година како виш научен соработник во Центарот за стратешко разузнавачко истражување. Авторот долги години бил декан на Факултетот за разузнавачки студии на Заедничкиот колеџ за воено разузнавање. И покрај тоа што може да изгледа дека книгата може да ја напишал кој било добар историчар или регионален специјалист во Југоисточна Азија, ова дело е осветлено од повеќе од тридецениската служба на авторот во националната разузнавачка заедница. Неговата регионална експертиза често се применува на посебни проценки за Заедницата. Со познавање на исламот неспоредливо меѓу неговите врсници и неизгаслива жед за одредување како би можеле да се одвиваат целите на оваа религија во области далеку од фокусот на сегашното внимание на повеќето креатори на политики, авторот максимално ја искористи оваа можност да ја запознае Разузнавачката заедница и пошироката читателска публика со стратешкото ценење на регионот во жестокиот на помирувањето на секуларните и религиозните сили.
Оваа публикација е одобрена за неограничена дистрибуција од Канцеларијата за преглед на безбедноста, Одделот за одбрана.
| Август 27, 2010 | коментари 0
Демократијата во исламската политичка мисла
Azzam S. Тамими
Демократијата ги преокупира арапските политички мислители уште од зората на модерната арапска ренесанса пред околу два века. Од тогаш, концептот на демократија е променет и развиен под влијание на различни социјални и политички случувања. Дискусијата за демократијата во арапската исламска литература може да се проследи до Рифа’а Тахтави, таткото на египетската демократија според Луис Авад,[3] кој кратко време по враќањето во Каиро од Париз ја објави својата прва книга, Тахлис Ал-Ибриз Ила Таликис Бариз, во 1834. Книгата ги сумираше неговите забелешки за начините и обичаите на современиот француски јазик,[4] и го пофали концептот на демократија како што тој го виде во Франција и како што беше сведок на нејзината одбрана и повторна потврда преку 1830 Револуција против кралот Чарлс X.[5] Тахтави се обиде да покаже дека демократскиот концепт што им го објаснуваше на своите читатели е компатибилен со законот на исламот. Тој го спореди политичкиот плурализам со формите на идеолошки и јуриспрудентен плурализам кои постоеја во исламското искуство:
Верската слобода е слобода на верување, на мислење и на секта, под услов да не противречи на основите на религијата . . . Истото би важело и за слободата на политичка практика и мислење од водечките администратори, кои се трудат да ги толкуваат и применуваат правилата и одредбите во согласност со законите на нивните земји. Кралевите и министрите се лиценцирани во доменот на политиката да следат различни правци кои на крајот служат за една цел: добра администрација и правда.[6] Еден важен белег во овој поглед беше придонесот на Хајрудин Ат-Туниси (1810- 99), водач на движењето за реформи од 19 век во Тунис, СЗО, во 1867, формулираше генерален план за реформи во книга со наслов Аквам Ал-Масалик Фи Таквим Ал- враќање (Правиот пат до реформирање на владите). Главната преокупација на книгата беше да се зафати со прашањето за политичките реформи во арапскиот свет. Апелирајќи до политичарите и научниците од неговото време да ги бараат сите можни средства за да го подобрат статусот на
заедницата и да ја развие својата цивилизација, тој ја предупреди општата муслиманска јавност да не ги избегнува искуствата на другите народи врз основа на заблудата дека сите списи, пронајдоци, искуствата или ставовите на немуслиманите треба да се отфрлат или игнорираат.
Хајрудин понатаму повика на крај на апсолутистичкото владеење, кои ги обвини за угнетување на народите и уништување на цивилизациите.
| Август 27, 2010 | коментари 0
Исламска политичка култура, демократија, и Човекови права
Даниел Е. цена
It has been argued that Islam facilitates authoritarianism, contradicts the
values of Western societies, and significantly affects important political outcomes
in Muslim nations. Consequently, scholars, commentators, and government
officials frequently point to ‘‘Islamic fundamentalism’’ as the next
ideological threat to liberal democracies. This view, сепак, is based primarily
on the analysis of texts, Islamic political theory, and ad hoc studies
of individual countries, which do not consider other factors. It is my contention
that the texts and traditions of Islam, like those of other religions,
can be used to support a variety of political systems and policies. Country
specific and descriptive studies do not help us to find patterns that will help
us explain the varying relationships between Islam and politics across the
countries of the Muslim world. Hence, a new approach to the study of the
connection between Islam and politics is called for.
I suggest, through rigorous evaluation of the relationship between Islam,
democracy, and human rights at the cross-national level, that too much
emphasis is being placed on the power of Islam as a political force. I first
use comparative case studies, which focus on factors relating to the interplay
between Islamic groups and regimes, economic influences, ethnic cleavages,
and societal development, to explain the variance in the influence of
Islam on politics across eight nations.
| Август 24, 2010 | коментари 0
Исламска политичка култура, демократија, и Човекови права
Даниел Е. цена
It has been argued that Islam facilitates authoritarianism, contradicts the
values of Western societies, and significantly affects important political outcomes
in Muslim nations. Consequently, scholars, commentators, and government
officials frequently point to ‘‘Islamic fundamentalism’’ as the next
ideological threat to liberal democracies. This view, сепак, is based primarily
on the analysis of texts, Islamic political theory, and ad hoc studies
of individual countries, which do not consider other factors. It is my contention
that the texts and traditions of Islam, like those of other religions,
can be used to support a variety of political systems and policies. Country
specific and descriptive studies do not help us to find patterns that will help
us explain the varying relationships between Islam and politics across the
countries of the Muslim world. Hence, a new approach to the study of the
connection between Islam and politics is called for.
I suggest, through rigorous evaluation of the relationship between Islam,
democracy, and human rights at the cross-national level, that too much
emphasis is being placed on the power of Islam as a political force. I first
use comparative case studies, which focus on factors relating to the interplay
between Islamic groups and regimes, economic influences, ethnic cleavages,
and societal development, to explain the variance in the influence of
Islam on politics across eight nations.
| Август 22, 2010 | коментари 0
Исламистичките опозициски партии и потенцијалот за ангажман во ЕУ
Тоби Арчер
Хајди Huuhtanen
Во светло на зголемената важност на исламистичките движења во муслиманскиот свет и
начинот на кој радикализацијата влијаеше на глобалните настани од крајот на векот, тоа
е важно за ЕУ да ги процени своите политики кон актерите во рамките на она што може да биде лабаво
наречен „исламски свет“. Особено е важно да се праша дали и како да се ангажираме
со различните исламистички групи.
Ова останува контроверзно дури и во рамките на ЕУ. Некои сметаат дека исламот го цени тоа
лежат зад исламистичките партии се едноставно некомпатибилни со западните идеали на демократијата и
човечки права, додека други сметаат дека ангажманот е реална потреба како резултат на растењето
домашно значење на исламистичките партии и нивно зголемено учество во меѓународните
работи. Друга перспектива е дека демократизацијата во муслиманскиот свет би се зголемила
Европска безбедност. Валидноста на овие и други аргументи околу тоа дали и како
ЕУ треба да се вклучи може да се тестира само со проучување на различните исламистички движења и
нивните политички околности, земја по земја.
Демократизацијата е централна тема на заедничките активности на ЕУ за надворешна политика, како што е поставено
наведени во член 11 од Договорот за Европската унија. Многу од државите сметаат во ова
извештајот не е демократски, или не е целосно демократски. Во повеќето од овие земји, Исламист
партиите и движењата претставуваат значително спротивставување на режимите што преовладуваат, и
кај некои тие го формираат најголемиот опозициски блок. Европските демократии долго време мораа
се занимаваат со управувачки режими кои се авторитарни, но тоа е нов феномен што треба да се притисне
за демократски реформи во државите каде што најверојатно ќе имаат корисници, од
Гледна точка на ЕУ, различни и понекогаш проблематични пристапи кон демократијата и нејзината
поврзани вредности, како што се правата на малцинствата и жените и владеењето на правото. Овие обвиненија се
честопати поставени против исламистичките движења, затоа е важно за креаторите на европските политики да
имаат точна слика за политиките и филозофиите на потенцијалните партнери.
Искуствата од различни земји имаат тенденција да сугерираат дека повеќе слобода исламист
забавите се дозволени, колку се поумерени во своите постапки и идеи. Во многумина
случаи исламистички партии и групи одамна се оттргнаа од нивната првична цел
за воспоставување на исламска држава управувана со исламскиот закон, и почнаа да прифаќаат основни
демократски принципи на изборна конкуренција за власт, постоењето на други политички
конкуренти, и политичкиот плурализам.
| Август 21, 2010 | коментари 0
Политичкиот ислам на Блискиот Исток
се Кнудсен
This report provides an introduction to selected aspects of the phenomenon commonly
referred to as “political Islam”. The report gives special emphasis to the Middle East, во
particular the Levantine countries, and outlines two aspects of the Islamist movement that may
be considered polar opposites: democracy and political violence. In the third section the report
reviews some of the main theories used to explain the Islamic resurgence in the Middle East
(Figure 1). In brief, the report shows that Islam need not be incompatible with democracy and
that there is a tendency to neglect the fact that many Middle Eastern countries have been
engaged in a brutal suppression of Islamist movements, causing them, some argue, to take up
arms against the state, and more rarely, foreign countries. The use of political violence is
widespread in the Middle East, but is neither illogical nor irrational. In many cases even
Islamist groups known for their use of violence have been transformed into peaceful political
parties successfully contesting municipal and national elections. сепак, the Islamist
revival in the Middle East remains in part unexplained despite a number of theories seeking to
account for its growth and popular appeal. In general, most theories hold that Islamism is a
reaction to relative deprivation, especially social inequality and political oppression. Alternative
theories seek the answer to the Islamist revival within the confines of religion itself and the
powerful, evocative potential of religious symbolism.
The conclusion argues in favour of moving beyond the “gloom and doom” approach that
portrays Islamism as an illegitimate political expression and a potential threat to the West (“Old
Islamism”), and of a more nuanced understanding of the current democratisation of the Islamist
movement that is now taking place throughout the Middle East (“New Islamism”). This
importance of understanding the ideological roots of the “New Islamism” is foregrounded
along with the need for thorough first-hand knowledge of Islamist movements and their
adherents. As social movements, its is argued that more emphasis needs to be placed on
understanding the ways in which they have been capable of harnessing the aspirations not only
of the poorer sections of society but also of the middle class.
| Август 20, 2010 | коментари 0
СТРАТЕГИИ ЗА ВКЛУЧУВАЊЕ НА ПОЛИТИЧКИОТ ИСЛАМ
SHADI HAMID
AMANDA Kadlec
Political Islam is the single most active political force in the Middle East today. Its future is intimately tied to that of the region. If the United States and the European Union are committed to supporting political reform in the region, they will need to devise concrete, coherent strategies for engaging Islamist groups. Сепак, САД. has generally been unwilling to open a dialogue with these movements. Слично на тоа, EU engagement with Islamists has been the exception, not the rule. Where low-level contacts exist, they mainly serve information-gathering purposes, not strategic objectives. The U.S. and EU have a number of programs that address economic and political development in the region – among them the Middle East Partnership Initiative (MEPI), the Millennium Challenge Corporation (MCC), the Union for the Mediterranean, and the European Neighborhood Policy (ENP) – yet they have little to say about how the challenge of Islamist political opposition fits within broader regional objectives. U.S. and EU democracy assistance and programming are directed almost entirely to either authoritarian governments themselves or secular civil society groups with minimal support in their own societies.
The time is ripe for a reassessment of current policies. Since the terrorist attacks of September 11, 2001, supporting Middle East democracy has assumed a greater importance for Western policymakers, who see a link between lack of democracy and political violence. Greater attention has been devoted to understanding the variations within political Islam. The new American administration is more open to broadening communication with the Muslim world. Meanwhile, the vast majority of mainstream Islamist organizations – including the Muslim Brotherhood in Egypt, Јорданскиот исламски фронт за акција (IAF), Morocco’s Justice and Development Party (PJD), the Islamic Constitutional Movement of Kuwait, and the Yemeni Islah Party – have increasingly made support for political reform and democracy a central component in their political platforms. Покрај тоа, many have signaled strong interest in opening dialogue with U.S. and EU governments.
The future of relations between Western nations and the Middle East may be largely determined by the degree to which the former engage nonviolent Islamist parties in a broad dialogue about shared interests and objectives. There has been a recent proliferation of studies on engagement with Islamists, but few clearly address what it might entail in practice. As Zoé Nautré, visiting fellow at the German Council on Foreign Relations, puts it, “the EU is thinking about engagement but doesn’t really know how.”1 In the hope of clarifying the discussion, we distinguish between three levels of “engagement,” each with varying means and ends: low-level contacts, strategic dialogue, and partnership.
| Август 19, 2010 | коментари 0
ИСЛАМИСТИЧКИ ДВИЖЕЊА И ДЕМОКРАТСКИ ПРОЦЕС ВО АРАПСКИОТ СВЕТ: Истражување на сивите зони
Натан J. Браун, Амр Hamzawy,
Марина Ottaway
Во текот на последната деценија, Исламистичките движења се етаблираа како главни политички играчи на Блискиот Исток. Заедно со владите, исламистички движења, умерено како и радикално, ќе определи како ќе се одвива политиката на регионот во догледна иднина. Тие покажаа способност не само да креираат пораки со широко распространета популарна привлечност, туку и, и што е најважно, да се создадат организации со вистински социјални основи и да се развијат кохерентни политички стратегии. Други партии,
во голема мера, не успеаја на сите сметки.
Јавноста на Запад и, особено, Соединетите држави, стана свесен за важноста на исламистичките движења дури по драматични настани, како што се револуцијата во Иран и атентатот на претседателот Анвар ал Садат во Египет. Вниманието е многу поодржливо по терористичките напади во септември 11, 2001. Како резултат, Исламистичките движења нашироко се сметаат за опасни и непријателски. Додека таквата карактеризација е точна во однос на организациите на радикалниот крај на исламистичкиот спектар, кои се опасни поради нивната подготвеност да прибегнуваат кон неселективно насилство во остварувањето на своите цели, тоа не е точна карактеризација на многуте групи кои се откажале или избегнале насилство. Бидејќи терористичките организации претставуваат непосредна
закана, сепак, креаторите на политиките во сите земји посветуваа непропорционално внимание на насилните организации.
Тоа се главните исламистички организации, не оние радикалните, што ќе има најголемо влијание врз идната политичка еволуција на Блискиот Исток. Грандиозните цели на радикалите за повторно воспоставување калифат кој ќе го обедини целиот арапски свет, или дури и наметнувањето на поединечни арапски земји закони и општествени обичаи инспирирани од фундаменталистичкото толкување на исламот едноставно се премногу далеку од денешната реалност за да се реализираат. Тоа не значи дека терористичките групи не се опасни - тие би можеле да предизвикаат голема загуба на животи дури и при извршување на невозможни цели - туку дека веројатно нема да го сменат лицето на Блискиот Исток. Главните исламистички организации се генерално поинаква работа. Тие веќе имаа силно влијание врз општествените обичаи во многу земји, запирање и менување на секуларистичките трендови и менување на начинот на кој многу Арапи се облекуваат и се однесуваат. И нивната непосредна политичка цел, да станат моќна сила со учество во нормалната политика на својата земја, не е невозможно. Веќе се реализира во земји како Мароко, Џордан, па дури и Египет, кој сè уште ги забранува сите исламистички политички организации, но сега има осумдесет и осум Муслимански браќа во Парламентот. Политика, не насилство, е она што им дава влијание на главните исламисти.
| Август 18, 2010 | коментари 0
IkhwanScope на Фејсбук
IkhwanScope На Scribd
IkhwanScope На Твитер