Allar Færslur í "Alsír" Flokkur
The Arab Tomorrow
DAVID B. ÚTTAKA
október 6, 1981, átti að vera hátíðardagur í Egyptalandi. Það markaði afmæli stórkostlegustu sigurstundar Egyptalands í þremur átökum araba og Ísraela., þegar fátækur her landsins lagðist yfir Súez-skurðinn á opnunardögum landsins 1973 Yom Kippur-stríðið og sendi ísraelska hermenn að hörfa. Á svala, skýlaus morgun, Kaíró leikvangurinn var troðfullur af egypskum fjölskyldum sem höfðu komið til að sjá herinn stinga vélbúnaði sínum., Anwar el-Sadat forseti,arkitekt stríðsins, horfði með ánægju þegar menn og vélar gengu fram fyrir hann. Ég var nálægt, nýkominn erlendur fréttaritari.Skyndilega, einn af herflutningabílunum stöðvaði beint fyrir framan yfirlitssýninguna rétt þegar sex Mirage þotur öskruðu yfir höfuð í loftfimleikum, að mála himininn með löngum rauðum slóðum, gulur, fjólublár,og grænan reyk. Sadat stóð upp, að því er virðist að búa sig undir að skiptast á kveðjum við enn einn lið egypskra hermanna. Hann gerði sig að fullkomnu skotmarki fyrir fjóra íslamista morðingja sem stukku úr vörubílnum, ruddist inn á pallinn, og þeytti líkama hans með byssukúlum. Þegar morðingjarnir héldu áfram í það sem virtist heila eilífð að úða stallinum með banvænum eldi sínum, Ég velti því fyrir mér í augnabliki hvort ég ætti að lenda í jörðu og eiga á hættu að verða troðinn til bana af skelfingu lostnum áhorfendum eða halda áfram og eiga á hættu að taka villandi byssukúlu. Eðlishvöt sagði mér að halda mér á fætur, og blaðamannaskylda mín varð til þess að ég fór að komast að því hvort Sadat væri á lífi eða dáinn.
| september 26, 2010 | Athugasemdir 0
Íslam, Stjórnmála Íslam og Ameríku
Arab Insight
Er „Bræðralag“ með Ameríku mögulegt?
khalil al-anani
„Það er enginn möguleiki á að eiga samskipti við nein Bandaríkin. stjórnsýslu svo framarlega sem Bandaríkin halda við langvarandi skoðun sinni á íslam sem raunverulegri hættu, skoðun sem setur Bandaríkin í sama bát og óvinur zíonista. Við höfum engar fyrirfram gefnar hugmyndir varðandi bandarísku þjóðina eða Bandaríkin. samfélaginu og borgaralegum samtökum þess og hugveitum. Við eigum ekki í neinum vandræðum með að eiga samskipti við bandarísku þjóðina en ekki er reynt að færa okkur nær,“ sagði Dr. Issam al-Iryan, yfirmaður stjórnmáladeildar Bræðralags múslima í símaviðtali.
Orð Al-Iryan draga saman skoðanir Bræðralags múslima á bandarísku þjóðinni og Bandaríkjunum. ríkisstjórn. Aðrir meðlimir Bræðralags múslima myndu taka undir það, eins og hinn látni Hassan al-Banna, sem stofnaði hópinn í 1928. Al- Banna leit á Vesturlönd að mestu leyti sem tákn um siðferðisbrot. Aðrir salafistar – íslamskur hugsunarskóli sem treystir á forfeður sem fyrirmyndir – hafa tekið sömu skoðun á Bandaríkjunum, en skortir þann hugmyndafræðilega sveigjanleika sem Bræðralag múslima aðhyllist. Þó að Bræðralag múslima trúi því að Bandaríkjamenn taki þátt í borgaralegum viðræðum, aðrir öfgahópar sjá engan tilgang í viðræðum og halda því fram að hervald sé eina leiðin til að eiga við Bandaríkin.
| september 15, 2010 | Athugasemdir 0
Frjálslynt lýðræði og pólitískt íslam: Leitin að sameiginlegum vettvangi.
Mostapha Benhenda
Í þessari grein er leitast við að koma á samræðum milli lýðræðislegra og íslamskra stjórnmálakenninga.1 Samspil þeirra er furðulegt.: til dæmis, í því skyni að útskýra sambandið sem er á milli lýðræðis og hugmynda þeirra um hið fullkomna íslamska stjórnmála
stjórn, the Pakistani scholar Abu ‘Ala Maududi coined the neologism “theodemocracy” whereas the French scholar Louis Massignon suggested the oxymoron “secular theocracy”. These expressions suggest that some aspects of democracy are evaluated positively and others are judged negatively. Til dæmis, Muslim scholars and activists often endorse the principle of accountability of rulers, which is a defining feature of democracy. On the contrary, they often reject the principle of separation between religion and the state, which is often considered to be part of democracy (að minnsta kosti, of democracy as known in the United States today). Given this mixed assessment of democratic principles, it seems interesting to determine the conception of democracy underlying Islamic political models. Með öðrum orðum, við ættum að reyna að komast að því hvað er lýðræðislegt í „gyðræði“. Í því skyni, meðal áhrifamikillar fjölbreytni og fjölbreytni íslamskra hefða staðlaðrar pólitískrar hugsunar, við einblínum í meginatriðum á breiðan hugsunarstraum sem fer aftur til Abu 'Ala Maududi og egypska menntamannsins Sayyed Qutb.8 Þessi tiltekna hugsunarstefna er áhugaverð vegna þess að í múslimaheiminum, hún liggur til grundvallar sumum erfiðustu andstöðunum við útbreiðslu þeirra gilda sem koma frá Vesturlöndum. Byggt á trúarlegum gildum, þessi þróun útfærði pólitíska fyrirmynd valkost við frjálslynt lýðræði. Í stórum dráttum, Lýðræðishugmyndin sem felst í þessu íslamska pólitíska líkani er málsmeðferð. Með nokkrum mun, þessi hugmynd er innblásin af lýðræðiskenningum sem sumir stjórnskipunarsinnar og stjórnmálafræðingar hafa haldið fram.10 Hún er þunn og mínímalísk., upp að vissu marki. Til dæmis, það byggir ekki á neinum hugmyndum um alþýðufullveldi og það krefst ekki aðskilnaðar á milli trúarbragða og stjórnmála. Fyrsta markmið þessarar greinar er að útfæra þessa mínimalísku hugmynd. Við gerum nákvæma endurupptöku á því til að einangra þessa hugmynd frá siðferði sínu (frjálslyndur) undirstöður, sem eru umdeildar út frá því sérstaka íslamska sjónarhorni sem hér er fjallað um. Einmitt, hið lýðræðislega ferli er venjulega dregið af meginreglunni um persónulegt sjálfræði, sem er ekki studd af þessum íslömsku kenningum.11 Hér, við sýnum að slík meginregla er ekki nauðsynleg til að réttlæta lýðræðislegt ferli.
| september 09, 2010 | Athugasemdir 0
ÍSLAM, LÝÐRÆÐI & BANDARÍKIN:
Cordoba Foundation
Abdullah Faliq
Intro ,
In spite of it being both a perennial and a complex debate, Arches Quarterly reexamines from theological and practical grounds, the important debate about the relationship and compatibility between Islam and Democracy, as echoed in Barack Obama’s agenda of hope and change. Whilst many celebrate Obama’s ascendancy to the Oval Office as a national catharsis for the US, others remain less optimistic of a shift in ideology and approach in the international arena. While much of the tension and distrust between the Muslim world and the USA can be attributed to the approach of promoting democracy, typically favoring dictatorships and puppet regimes that pay lip-service to democratic values and human rights, the aftershock of 9/11 has truly cemented the misgivings further through America’s position on political Islam. It has created a wall of negativity as found by worldpublicopinion.org, according to which 67% of Egyptians believe that globally America is playing a “mainly negative” role.
America’s response has thus been apt. By electing Obama, many around the world are pinning their hopes for developing a less belligerent, but fairer foreign policy towards the Muslim world. Th e test for Obama, as we discuss, is how America and her allies promote democracy. Will it be facilitating or imposing?
Ennfremur, can it importantly be an honest broker in prolonged zones of confl icts? Enlisting the expertise and insight of prolifi
c scholars, academics, seasoned journalists and politicians, Arches Quarterly brings to light the relationship between Islam and Democracy and the role of America – as well as the changes brought about by Obama, in seeking the common ground. Anas Altikriti, the CEO of Th e Cordoba Foundation provides the opening gambit to this discussion, where he refl ects on the hopes and challenges that rests on Obama’s path. Following Altikriti, the former advisor to President Nixon, Dr Robert Crane off ers a thorough analysis of the Islamic principle of the right to freedom. Anwar Ibrahim, former Deputy Prime Minister of Malaysia, enriches the discussion with the practical realities of implementing democracy in Muslim dominant societies, nefnilega, in Indonesia and Malaysia.
We also have Dr Shireen Hunter, of Georgetown University, US, who explores Muslim countries lagging in democratisation and modernisation. Th is is complemented by terrorism writer, Dr Nafeez Ahmed’s explanation of the crisis of post-modernity and the
demise of democracy. Dr Daud Abdullah (Director of Middle East Media Monitor), Alan Hart (former ITN and BBC Panorama correspondent; author of Zionism: Th e Real Enemy of the Jews) and Asem Sondos (Editor of Egypt’s Sawt Al Omma weekly) concentrate on Obama and his role vis-à-vis democracy-promotion in the Muslim world, as well as US relations with Israel and the Muslim Brotherhood.
Minister of Foreign Aff airs, Maldives, Ahmed Shaheed speculates on the future of Islam and Democracy; Cllr. Gerry Maclochlainn
– a Sinn Féin member who endured four years in prison for Irish Republican activities and a campaigner for the Guildford 4 and Birmingham 6, refl ects on his recent trip to Gaza where he witnessed the impact of the brutality and injustice meted out against Palestinians; Dr Marie Breen-Smyth, Director of the Centre for the Study of Radicalisation and Contemporary Political Violence discusses the challenges of critically researching political terror; Dr Khalid al-Mubarak, writer and playwright, discusses prospects of peace in Darfur; and fi nally journalist and human rights activist Ashur Shamis looks critically at the democratisation and politicisation of Muslims today.
We hope all this makes for a comprehensive reading and a source for refl ection on issues that aff ect us all in a new dawn of hope.
Thank you
| september 07, 2010 | Athugasemdir 0
ISLAM OG LÖGREGLU
Birgit Krawietz
Helmut Reifeld
Í nútíma vestrænu samfélagi okkar, ríkisskipulögð lögfræðileg kerfi draga venjulega sérstaka línu sem aðgreinir trúarbrögð og lög. Öfugt, það eru fjöldi íslamskra svæðisbundinna samfélaga þar sem trú og lög eru eins nátengd og samtvinnuð í dag eins og þau voru fyrir upphaf nútímans. Á sama tíma, það hlutfall sem trúarlög eru í (shariah á arabísku) og almannarétt (lögin) eru blandaðir mismunandi eftir löndum. Hvað er meira, staða íslams og þar af leiðandi einnig íslamskra laga. Samkvæmt upplýsingum frá Samtökum íslamska ráðstefnunnar (OIC), það eru eins og er 57 Íslamsk ríki um allan heim, skilgreind sem lönd þar sem íslam er trúarbrögð (1) ríkið, (2) meirihluti íbúanna, eða (3) mikill minnihluti. Allt þetta hefur áhrif á þróun og form íslamskra laga.
| september 06, 2010 | Athugasemdir 0
Íslamsk stjórnmálamenning, Lýðræði, og mannréttindi
Daniel E. Verð
Því hefur verið haldið fram að íslam auðveldi forræðishyggju, stangast á við gildi vestrænna samfélaga, og hefur veruleg áhrif á mikilvægar pólitískar niðurstöður í múslimskum þjóðum. Þar af leiðandi, fræðimenn, álitsgjafar, og embættismenn benda oft á „íslamskan bókstafstrú“ sem næstu hugmyndafræðilegu ógn við frjálslynd lýðræðisríki. Þetta útsýni, þó, byggir fyrst og fremst á greiningu texta, Íslamsk stjórnmálakenning, og sérstakar rannsóknir á einstökum löndum, sem taka ekki tillit til annarra þátta. Það er fullyrðing mín að textar og hefðir íslams, eins og annarra trúarbragða, hægt að nota til að styðja við margvísleg stjórnmálakerfi og stefnur. Landssértækar og lýsandi rannsóknir hjálpa okkur ekki að finna mynstur sem hjálpa okkur að útskýra mismunandi tengsl milli íslams og stjórnmála í löndum múslimaheimsins. Þess vegna, ný nálgun við rannsókn á
tengsl milli íslams og stjórnmála eru kallaðar.
ég legg til, með ströngu mati á tengslum íslams, lýðræði, og mannréttindi á þverþjóðlegum vettvangi, að of mikil áhersla sé lögð á vald íslams sem stjórnmálaafls. Ég nota fyrst samanburðarrannsóknir, sem fjalla um þætti sem tengjast samspili íslamskra hópa og stjórnvalda, efnahagsleg áhrif, þjóðernisbrot, og samfélagsþróun, að útskýra mismunandi áhrif íslams á stjórnmál milli átta þjóða. Ég held því fram að mikið af valdinu
rekja til íslams sem drifkrafts stefnu og stjórnmálakerfa í múslimskum þjóðum má skýra betur með áðurnefndum þáttum. Ég finn líka, þvert á almenna trú, að aukinn styrkur íslamskra stjórnmálahópa hefur oft verið tengdur hóflegri fjölvæðingu stjórnmálakerfa.
Ég hef smíðað vísitölu yfir íslamska stjórnmálamenningu, byggt á því að hve miklu leyti íslömsk lög eru notuð og hvort og, ef svo, hvernig,Vestrænar hugmyndir, stofnanir, og tækni er innleidd, að prófa eðli sambandsins milli íslams og lýðræðis og íslams og mannréttinda. Þessi vísir er notaður í tölfræðilegri greiningu, sem inniheldur úrtak af tuttugu og þremur löndum sem eru aðallega múslimar og samanburðarhópur tuttugu og þriggja þróunarríkja sem ekki eru múslimar. Auk þess að bera saman
Íslamskar þjóðir til þróunarríkja sem ekki eru íslamskir, tölfræðileg greining gerir mér kleift að stjórna áhrifum annarra breyta sem hafa reynst hafa áhrif á lýðræðisstig og vernd einstaklingsréttinda. Niðurstaðan ætti að vera raunsærri og réttari mynd af áhrifum íslams á stjórnmál og stefnur.
| september 06, 2010 | Athugasemdir 0
PRECISION IN THE GLOBAL WAR ON TERROR:
Sherifa Zuhur
Seven years after the September 11, 2001 (9/11) árásir, many experts believe al-Qa’ida has regained strength and that its copycats or affiliates are more lethal than before. The National Intelligence Estimate of 2007 asserted that al-Qa’ida is more dangerous now than before 9/11.1 Al-Qa’ida’s emulators continue to threaten Western, Middle Eastern, and European nations, as in the plot foiled in September 2007 in Germany. Bruce Riedel states: Thanks largely to Washington’s eagerness to go into Iraq rather than hunting down al Qaeda’s leaders, the organization now has a solid base of operations in the badlands of Pakistan and an effective franchise in western Iraq. Its reach has spread throughout the Muslim world and in Europe . . . Osama bin Laden has mounted a successful propaganda campaign. . . . His ideas now attract more followers than ever.
It is true that various salafi-jihadist organizations are still emerging throughout the Islamic world. Why have heavily resourced responses to the Islamist terrorism that we are calling global jihad not proven extremely effective?
Moving to the tools of “soft power,” what about the efficacy of Western efforts to bolster Muslims in the Global War on Terror (GWOT)? Why has the United States won so few “hearts and minds” in the broader Islamic world? Why do American strategic messages on this issue play so badly in the region? Why, despite broad Muslim disapproval of extremism as shown in surveys and official utterances by key Muslim leaders, has support for bin Ladin actually increased in Jordan and in Pakistan?
This monograph will not revisit the origins of Islamist violence. It is instead concerned with a type of conceptual failure that wrongly constructs the GWOT and which discourages Muslims from supporting it. They are unable to identify with the proposed transformative countermeasures because they discern some of their core beliefs and institutions as targets in
this endeavor.
Several deeply problematic trends confound the American conceptualizations of the GWOT and the strategic messages crafted to fight that War. These evolve from (1) post-colonial political approaches to Muslims and Muslim majority nations that vary greatly and therefore produce conflicting and confusing impressions and effects; og (2) residual generalized ignorance of and prejudice toward Islam and subregional cultures. Add to this American anger, fear, and anxiety about the deadly events of 9/11, and certain elements that, despite the urgings of cooler heads, hold Muslims and their religion accountable for the misdeeds of their coreligionists, or who find it useful to do so for political reasons.
| september 06, 2010 | Athugasemdir 0
DEBATING DEMOCRACY IN THE ARAB WORLD
Ibtisam Ibrahim
What is Democracy?
Western scholars define democracy a method for protecting individuals’ civil and political rights. It provides for freedom of speech, press, trú, opinion, ownership, and assembly, as well as the right to vote, nominate and seek public office. Huntington (1984) argues that a political system is democratic to the extent that its most powerful collective decision makers are selected through
periodic elections in which candidates freely compete for votes and in which virtually all adults are eligible to vote. Rothstein (1995) states that democracy is a form of government and a process of governance that changes and adapts in response to circumstances. He also adds that the Western definition of democracy — in addition to accountability, competition, some degree of participation — contains a guarantee of important civil and political rights. Anderson (1995) argues that the term democracy means a system in which the most powerful collective decision makers are selected through periodic elections in which candidates freely compete for votes and in which virtually all the adult population is eligible to vote. Saad Eddin Ibrahim (1995), an Egyptian scholar, sees democracy that might apply to the Arab world as a set of rules and institutions designed to enable governance through the peaceful
management of competing groups and/or conflicting interests. Hins vegar, Samir Amin (1991) based his definition of democracy on the social Marxist perspective. He divides democracy into two categories: bourgeois democracy which is based on individual rights and freedom for the individual, but without having social equality; and political democracy which entitles all people in society the right to vote and to elect their government and institutional representatives which will help to obtain their equal social rights.
To conclude this section, I would say that there is no one single definition of democracy that indicates precisely what it is or what is not. Hins vegar, as we noticed, most of the definitions mentioned above have essential similar elements – accountability, competition, and some degree of participation – which have become dominant in the Western world and internationally.
| september 05, 2010 | Athugasemdir 0
Íslam og lýðræði
ITAC
Ef maður les blöðin eða hlustar á fréttaskýrendur um alþjóðamál, það er oft sagt – og jafnvel oftar gefið í skyn en ekki sagt – að íslam samrýmist ekki lýðræði. Á tíunda áratugnum, Samuel Huntington kom af stað vitsmunalegum eldstormi þegar hann gaf út The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order, þar sem hann setur fram spár sínar fyrir heiminn - skrifað stórt. Á pólitíska sviðinu, hann bendir á að á meðan Tyrkland og Pakistan gætu haft smá tilkall til „lýðræðislegs lögmæti“, voru öll önnur „... múslimalönd að mestu ólýðræðisleg: konungsveldi, eins flokks kerfi, herstjórnir, persónuleg einræði eða einhver samsetning af þessu, hvílir venjulega á takmarkaðri fjölskyldu, ættin, eða ættbálka“. Forsendan sem röksemdafærsla hans byggir á er að þeir séu ekki aðeins „ekki eins og við“, þeir eru í raun andvígir grundvallar lýðræðislegum gildum okkar. Hann trúir, eins og aðrir, að á meðan verið sé að mótmæla hugmyndinni um vestræna lýðræðisvæðingu annars staðar í heiminum, átökin eru mest áberandi á þeim svæðum þar sem íslam er ríkjandi trú.
Rökin hafa líka komið fram frá hinni hliðinni líka. Íranskur trúarfræðingur, að velta fyrir sér stjórnarkreppu snemma á tuttugustu öld í landi sínu, lýst því yfir að íslam og lýðræði séu ekki samrýmanleg vegna þess að fólk sé ekki jafnt og löggjafarstofnun sé óþörf vegna þess hve íslömsk trúarlög eru innifalin.. Svipaða afstöðu tók nýlega af Ali Belhadj, alsírskur menntaskólakennari, prédikari og (í þessu samhengi) leiðtogi FIS, þegar hann lýsti því yfir að „lýðræði væri ekki íslamskt hugtak“. Kannski var dramatískasta yfirlýsingin um þetta efni frá Abu Musab al-Zarqawi, leiðtogi súnní-uppreisnarmanna í Írak sem, þegar horfur eru á kosningar, fordæmdi lýðræði sem „illt meginregla“.
En samkvæmt sumum múslimskum fræðimönnum, Lýðræði er enn mikilvæg hugsjón í íslam, með þeim fyrirvara að það lúti alltaf trúarlegum lögum. Áherslan á aðalsæti sharía er þáttur í næstum öllum íslömskum athugasemdum um stjórnarhætti, hófsamur eða öfgakenndur. Aðeins ef valdhafinn, sem tekur við vald sitt frá Guði, takmarkar gjörðir sínar við „eftirlit með stjórnun sharía“ á að hlýða honum. Ef hann gerir annað en þetta, hann er trúlaus og staðráðnir múslimar eiga að gera uppreisn gegn honum. Hér liggur réttlætingin fyrir miklu af ofbeldinu sem hefur hrjáð múslimska heiminn í baráttu eins og ríkjandi var í Alsír á tíunda áratugnum
| september 04, 2010 | Athugasemdir 0
Að ögra forræðishyggju, Nýlendustefnunnar, og sundurlyndi: Íslamskar stjórnmálaumbótahreyfingar al-Afghani og Rida
Ahmed Ali Salem
Hnignun múslimaheimsins var undanfari Evrópulandnáms flestra
Lönd múslima á síðasta fjórðungi nítjándu aldar og þeim fyrsta
fjórðungi tuttugustu aldar. Einkum, Ottómanaveldisins
völd og heimsstaða hafði farið versnandi síðan á sautjándu öld.
En, mikilvægara fyrir múslimska fræðimenn, það var hætt að hittast
nokkrar grunnkröfur um stöðu sína sem kalífadæmið, æðsta og
fullvalda pólitíska einingu sem allir múslimar ættu að vera tryggir.
Þess vegna, sumir af múslimskum fræðimönnum og menntamönnum heimsveldisins hringdu
fyrir pólitískar umbætur jafnvel áður en evrópsk innrás hófst
Múslimalönd. Umbæturnar sem þeir sáu fyrir sér voru ekki aðeins íslamskar, en
einnig Ottomanic - innan Ottoman ramma.
Þessir umbótasinnar skynjuðu hnignun múslimaheimsins almennt,
og sérstaklega Ottómanaveldisins, að vera afleiðing af aukningu
lítilsvirðing við innleiðingu Shari'ah (Íslamsk lög). Hins vegar, síðan
seint á átjándu öld, sífellt fleiri umbótasinnum, stundum stutt
af tyrkneskum sultönum, fór að kalla eftir endurbótum á heimsveldinu
nútíma evrópskar línur. Misbrestur heimsveldisins í að verja lönd sín og til
að bregðast farsællega við áskorunum Vesturlanda ýtti aðeins undir þetta kall enn frekar
fyrir „nútímavæðingu“ umbóta, sem náði hámarki í Tanzimat hreyfingunni
á seinni hluta nítjándu aldar.
Aðrir umbótasinnar múslima hvöttu til meðalvegs. Hinsvegar,
þeir viðurkenndu að kalífadæmið ætti að vera fyrirmynd íslamska
leiðsögn, sérstaklega Kóraninum og Múhameð spámanni
kenningar (Sunnah), og að ummah's (heimssamfélagi múslima)
eining er ein af pólitískum stoðum íslams. Á hinn bóginn, þeir áttuðu sig á
þarf að yngja upp heimsveldið eða skipta því út fyrir lífvænlegra. Einmitt,
skapandi hugmyndir þeirra um framtíðarlíkön innifalin, en voru ekki takmörkuð við, the
á eftir: að skipta Tyrkneska tyrkneska Tyrkjaveldinu út fyrir araba undir forystu
kalífadæmi, að byggja upp alríkis- eða sambands-kalífadæmi múslima, stofna
samveldi múslima eða austurlenskra þjóða, og efla samstöðu
og samvinnu milli sjálfstæðra múslimaríkja án þess að skapa
fast skipulag. Þessar og svipaðar hugmyndir voru síðar nefndar
Múslimska deildarmódel, sem var regnhlífarritgerð fyrir hinar ýmsu tillögur
tengt framtíðarkalífadæminu.
Tveir talsmenn slíkra umbóta voru Jamal al-Din al-Afghani og
Muhammad `Abduh, báðir gegndu lykilhlutverkum í nútímanum
Íslamsk stjórnmálaumbótahreyfing.1 Viðbrögð þeirra við tvíþættu áskoruninni
facing the Muslim world in the late nineteenth century – European colonization
and Muslim decline – was balanced. Their ultimate goal was to
revive the ummah by observing the Islamic revelation and benefiting
from Europe’s achievements. Hins vegar, they disagreed on certain aspects
and methods, as well as the immediate goals and strategies, of reform.
While al-Afghani called and struggled mainly for political reform,
`Abduh, once one of his close disciples, developed his own ideas, which
emphasized education and undermined politics.
| september 02, 2010 | Athugasemdir 0
Egyptaland á Tipping Point ?
David B. Ottaway
In the early 1980s, I lived in Cairo as bureau chief of The Washington Post covering such historic events as the withdrawal of the last
Israeli forces from Egyptian territory occupied during the 1973 Arab-Israeli war and the assassination of President
Anwar Sadat af íslömskum ofstækismönnum í október 1981.
Seinni þjóðarleikritið, sem ég varð vitni að persónulega, hafði reynst gríðarlegur áfangi. Það neyddi arftaka Sadat, Hosni Mubarak, að snúa inn á við til að takast á við íslamista áskorun af óþekktum hlutföllum og binda í raun enda á leiðtogahlutverk Egypta í arabaheiminum.
Mubarak sýndi sig strax vera mjög varkár, hugmyndalaus leiðtogi, brjálæðislega viðbragðsfús frekar en forvirk í að takast á við félagsleg og efnahagsleg vandamál sem eru yfirþyrmandi þjóð hans eins og sprengiefni fólksfjölgun hennar (1.2 milljón fleiri Egypta á ári) og efnahagslægð.
Í fjögurra hluta Washington Post seríu sem skrifuð var þegar ég var að fara snemma 1985, Ég tók eftir því að nýi egypski leiðtoginn væri enn nokkurn veginn
algjör ráðgáta fyrir sitt eigið fólk, bjóða enga sýn og stjórna því sem virtist vera stýrislaust ríkisskip. Sósíalískt hagkerfi
erfður frá tímum Gamal Abdel Nasser forseta (1952 til 1970) var rugl. Gjaldmiðill landsins, pundið, var starfræktur
á átta mismunandi gengi; ríkisreknar verksmiðjur þess voru óframleiðandi, ósamkeppnishæf og djúpt í skuldum; og ríkisstjórnin var á leið í gjaldþrot að hluta til vegna niðurgreiðslna á matvælum, rafmagn og bensín eyddu þriðjungi ($7 milljarða) af fjárhagsáætlun sinni. Kaíró hafði sokkið niður í vonlausa grýttu umferðar og iðandi mannkyns — 12 milljónir manna þrengdust inn í þröngt landsvæði sem liggur að ánni Níl., mest lifandi kinn við kjálka í hrikalegum leiguíbúðum í sífellt stækkandi fátækrahverfum borgarinnar.
| september 02, 2010 | Athugasemdir 0
Rætur þjóðernishyggju í heimi múslima
Shabir Ahmed
The Muslim world has been characterised by failure, disunity, bloodshed, oppression and backwardness. At present, no Muslim country in the world can rightly claim to be a leader in any field of human activity. Einmitt, the non-Muslims of the East and the West
now dictate the social, economic and political agenda for the Muslim Ummah.
Enn fremur, the Muslims identify themselves as Turkish, Arab, African and Pakistani. If this is not enough, Muslims are further sub-divided within each country or continent. Til dæmis, in Pakistan people are classed as Punjabis, Sindhis, Balauchis and
Pathans. The Muslim Ummah was never faced with such a dilemma in the past during Islamic rule. They never suffered from disunity, widespread oppression, stagnation in science and technology and certainly not from the internal conflicts that we have witnessed this century like the Iran-Iraq war. So what has gone wrong with the Muslims this century? Why are there so many feuds between them and why are they seen to be fighting each other? What has caused their weakness and how will they ever recover from the present stagnation?
There are many factors that contributed to the present state of affairs, but the main ones are the abandoning of the Arabic language as the language of understanding Islam correctly and performing ijtihad, the absorption of foreign cultures such as the philosophies of the Greeks, Persian and the Hindus, the gradual loss of central authority over some of the provinces, and the rise of nationalism since the 19th Century.
This book focuses on the origins of nationalism in the Muslim world. Nationalism did not arise in the Muslim world naturally, nor did it came about in response to any hardships faced by the people, nor due to the frustration they felt when Europe started to dominate the world after the industrial revolution. Frekar, nationalism was implanted in the minds of the Muslims through a well thought out scheme by the European powers, after their failure to destroy the Islamic State by force. The book also presents the Islamic verdict on nationalism and practical steps that can be taken to eradicate the disease of nationalism from the Muslim Ummah so as to restore it back to its former glory.
| Ág 28, 2010 | Athugasemdir 0
Múslímskur eyjaklasi
Max L. Gross
Þessi bók hefur verið mörg ár í vinnslu, eins og höfundur útskýrir í formála sínum, þó að hann hafi skrifað megnið af raunverulegum texta á árinu sem hann var háttsettur rannsóknarfélagi við Center for Strategic Intelligence Research. Höfundur var í mörg ár deildarforseti leyniþjónustuskólans við Joint Military Intelligence College.. Jafnvel þó að það kunni að virðast að bókin gæti hafa verið skrifuð af hvaða góðum sagnfræðingi eða svæðissérfræðingi í Suðaustur-Asíu, þetta verk er upplýst af meira en þriggja áratuga þjónustu höfundar innan leyniþjónustusamfélagsins. Svæðisþekking hans hefur oft verið notuð við sérstakar úttektir fyrir bandalagið. Með þekkingu á íslam sem er óviðjafnanleg meðal jafningja hans og óslökkvandi þorsta eftir að ákvarða hvernig markmið þessarar trúar gætu komið fram á sviðum sem eru langt frá áherslum flestra stefnumótenda., Höfundurinn hefur nýtt þetta tækifæri til hins ýtrasta til að kynna leyniþjónustusamfélaginu og breiðari lesendahópi stefnumótandi þakklæti fyrir svæði sem er í erfiðleikum með að sætta veraldleg og trúarleg öfl.
Þetta rit hefur verið samþykkt til ótakmarkaðrar dreifingar af Office of Security Review, Varnarmálaráðuneytið.
| Ág 27, 2010 | Athugasemdir 0
Íslamsk stjórnmálamenning, Lýðræði, og mannréttindi
Daniel E. Verð
Því hefur verið haldið fram að íslam auðveldi forræðishyggju, stangast á við
gildi vestrænna samfélaga, og hefur veruleg áhrif á mikilvægar pólitískar niðurstöður
í múslimskum þjóðum. Þar af leiðandi, fræðimenn, álitsgjafar, og ríkisstjórn
embættismenn benda oft á „íslamska bókstafstrú“ sem næsta
hugmyndafræðileg ógn við frjálslynd lýðræðisríki. Þetta útsýni, þó, byggist fyrst og fremst á
um greiningu texta, Íslamsk stjórnmálakenning, og sértækar rannsóknir
einstakra landa, sem taka ekki tillit til annarra þátta. Það er mín röksemdafærsla
að textar og hefðir íslams, eins og annarra trúarbragða,
hægt að nota til að styðja við margvísleg stjórnmálakerfi og stefnur. Land
sérstakar og lýsandi rannsóknir hjálpa okkur ekki að finna mynstur sem munu hjálpa
við útskýrið mismunandi tengsl á milli íslams og stjórnmála um allt land
löndum múslimaheimsins. Þess vegna, ný nálgun við rannsókn á
tengsl milli íslams og stjórnmála eru kallaðar.
ég legg til, með ströngu mati á tengslum íslams,
lýðræði, og mannréttindi á þverþjóðlegum vettvangi, það of mikið
áhersla er lögð á mátt íslams sem stjórnmálaafls. Ég fyrst
nota samanburðarrannsóknir, sem einblína á þætti sem tengjast samspilinu
milli íslamskra hópa og stjórnvalda, efnahagsleg áhrif, þjóðernisbrot,
og samfélagsþróun, to explain the variance in the influence of
Islam on politics across eight nations.
| Ág 22, 2010 | Athugasemdir 0
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
Toby Archer
Heidi Huuhtanen
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB, Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB. Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB.
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB. Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
mannréttindi, Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum. innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum. innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum, innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum.
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum, innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum 11 innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum. innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum, innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum. innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum, Íslamista
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum, og
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum. innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg, takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg, takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg, takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg, takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg. takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg, takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg.
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg, takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg. takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
að stofna íslamskt ríki sem lýtur íslömskum lögum, að stofna íslamskt ríki sem lýtur íslömskum lögum
að stofna íslamskt ríki sem lýtur íslömskum lögum, að stofna íslamskt ríki sem lýtur íslömskum lögum
að stofna íslamskt ríki sem lýtur íslömskum lögum, að stofna íslamskt ríki sem lýtur íslömskum lögum.
| Ág 21, 2010 | Athugasemdir 0
Pólitískt íslam í Miðausturlöndum
Eru Knudsen
This report provides an introduction to selected aspects of the phenomenon commonly
referred to as “political Islam”. The report gives special emphasis to the Middle East, í
particular the Levantine countries, and outlines two aspects of the Islamist movement that may
be considered polar opposites: democracy and political violence. In the third section the report
reviews some of the main theories used to explain the Islamic resurgence in the Middle East
(Mynd 1). In brief, the report shows that Islam need not be incompatible with democracy and
that there is a tendency to neglect the fact that many Middle Eastern countries have been
engaged in a brutal suppression of Islamist movements, causing them, some argue, að taka upp
vopn gegn ríkinu, og sjaldnar, framandi löndum. Notkun pólitísks ofbeldis er
útbreidd í Miðausturlöndum, en er hvorki órökrétt né rökleysa. Í mörgum tilfellum jafnvel
Íslamistahópar sem þekktir eru fyrir að beita ofbeldi hafa verið breyttir í friðsamleg pólitísk
flokkar sem taka þátt í sveitarstjórnar- og landskosningum með góðum árangri. Engu að síður, íslamistinn
vakning í Miðausturlöndum er enn að hluta til óútskýrð þrátt fyrir fjölda kenninga sem leitast við
gera grein fyrir vexti þess og vinsælli aðdráttarafl. Almennt, flestar kenningar halda að íslamismi sé a
viðbrögð við tiltölulega skorti, sérstaklega félagslegur ójöfnuður og pólitísk kúgun. Valkostur
kenningar leita svara við endurvakningu íslamista innan ramma trúarbragðanna sjálfra og þeirra
öflugur, hvetjandi möguleika trúarlegrar táknmyndar.
The conclusion argues in favour of moving beyond the “gloom and doom” approach that
portrays Islamism as an illegitimate political expression and a potential threat to the West (“Old
Islamism”), and of a more nuanced understanding of the current democratisation of the Islamist
movement that is now taking place throughout the Middle East (“New Islamism”). This
importance of understanding the ideological roots of the “New Islamism” is foregrounded
along with the need for thorough first-hand knowledge of Islamist movements and their
adherents. As social movements, its is argued that more emphasis needs to be placed on
understanding the ways in which they have been capable of harnessing the aspirations not only
af fátækari hluta samfélagsins en einnig millistéttarinnar.
| Ág 20, 2010 | Athugasemdir 0
IkhwanScope á Facebook
IkhwanScope Á Scribd
IkhwanScope á Twitter