RSSL-Iskrizzjonijiet kollha fil- "Il-Malasja" Kategorija

L-Islam u l-Għamla tal-Poter Statali

seyyed vali reza nasr

Fil 1979 Ġenerali Muhammad Zia ul-Haq, il-ħakkiem militari tal-Pakistan, iddikjara li l-Pakistan se jsir stat Iżlamiku. Il-valuri u n-normi Iżlamiċi jservu bħala l-pedament tal-identità nazzjonali, liġi, ekonomija, u r-relazzjonijiet soċjali, u jispira kull tfassil tal-politika. Fil 1980 Mahathir Muhammad, il-prim ministru l-ġdid tal-Malasja, introduċa pjan wiesa' simili biex jankra t-tfassil tal-politika statali fil-valuri Iżlamiċi, u li jġib il-liġijiet u l-prattiċi ekonomiċi ta’ pajjiżu f’konformità mat-tagħlim tal-Islam. Għaliex dawn il-ħakkiema għażlu t-triq tal-“Iżlamizzazzjoni” għal pajjiżi tagħhom? U kif l-istati postkolonjali sekulari ta’ darba saru l-aġenti tal-Iżlamizzazzjoni u l-prospertur tal-istat Iżlamiku “veru”?
Il-Malasja u l-Pakistan ilhom mill-aħħar tas-snin sebgħin sal-bidu tas-snin tmenin segwew triq unika għall-iżvilupp li tvarja mill-esperjenzi ta’ stati oħra tat-Tielet Dinja.. F'dawn iż-żewġ pajjiżi l-identità reliġjuża ġiet integrata fl-ideoloġija tal-istat biex tinforma l-għan u l-proċess tal-iżvilupp bil-valuri Iżlamiċi.
Dan l-impenn ippreżenta wkoll stampa differenti ħafna tar-relazzjoni bejn l-Islam u l-politika fis-soċjetajiet Musulmani. Fil-Malasja u l-Pakistan, kienu istituzzjonijiet statali aktar milli attivisti Iżlamiċi (dawk li jirrakkomandaw qari politiku tal-Islam; magħrufa wkoll bħala revivalisti jew fundamentalisti) that have been the guardians of Islam and the defenders of its interests. This suggests a
very different dynamic in the ebbs and flow of Islamic politics—in the least pointing to the importance of the state in the vicissitudes of this phenomenon.
What to make of secular states that turn Islamic? What does such a transformation mean for the state as well as for Islamic politics?
This book grapples with these questions. This is not a comprehensive account of Malaysia’s or Pakistan’s politics, nor does it cover all aspects of Islam’s role in their societies and politics, although the analytical narrative dwells on these issues considerably. This book is rather a social scientific inquiry into the phenomenon of secular postcolonial states becoming agents of Islamization, u b'mod aktar wiesa' kif il-kultura u r-reliġjon jaqdu l-bżonnijiet tal-poter u l-iżvilupp tal-istat. L-analiżi hawnhekk tiddependi fuq diskussjonijiet teoretiċi
fix-xjenzi soċjali tal-imġiba tal-istat u r-rwol tal-kultura u r-reliġjon fihom. Iktar importanti, hija tislet deduzzjonijiet mill-każijiet li qed jiġu eżaminati biex tagħmel konklużjonijiet usa' ta' interess għad-dixxiplini.

L-ISLAM, DEMOKRAZIJA & L-Istati Uniti:

Fondazzjoni Cordoba

Abdullah Faliq |

Intro ,


Minkejja li huwa kemm dibattitu perenni kif ukoll kumpless, Arches Quarterly jeżamina mill-ġdid minn raġunijiet teoloġiċi u prattiċi, id-dibattitu importanti dwar ir-relazzjoni u l-kompatibilità bejn l-Islam u d-Demokrazija, kif imtenni fl-aġenda ta’ tama u bidla ta’ Barack Obama. Filwaqt li ħafna jiċċelebraw l-axxendent ta’ Obama fl-Uffiċċju Ovali bħala katarsi nazzjonali għall-Istati Uniti, oħrajn jibqgħu inqas ottimisti dwar bidla fl-ideoloġija u l-approċċ fl-arena internazzjonali. Filwaqt li ħafna mit-tensjoni u n-nuqqas ta’ fiduċja bejn id-dinja Musulmana u l-Istati Uniti jistgħu jiġu attribwiti għall-approċċ tal-promozzjoni tad-demokrazija, tipikament jiffavorixxu dittatorjati u reġimi tal-pupazzi li jħallsu s-servizz bla xkiel għall-valuri demokratiċi u d-drittijiet tal-bniedem, il-konsegwenza ta ' 9/11 tassew ikkummenta aktar id-dubji permezz tal-pożizzjoni ta ’l-Amerika dwar l-Islam politiku. Ħoloq ħajt ta ’negattività kif jinstab minn worldpublicopinion.org, skond liema 67% tal-Eġizzjani jemmnu li globalment l-Amerika għandha rwol "prinċipalment negattiv".
Ir-rispons ta ’l-Amerika b’hekk kien xieraq. Billi jeleġġi lil Obama, ħafna madwar id-dinja qed jagħżlu t-tamiet tagħhom biex jiżviluppaw inqas beligeranti, iżda politika barranija aktar ġusta lejn id-dinja Musulmana. It-test għal Obama, kif niddiskutu, huwa kif l-Amerika u l-alleati tagħha jippromwovu d-demokrazija. Se jkun qed jiffaċilita jew jimponi?
Barra minn hekk, jista 'jkun importanti li jkun sensar onest f'żoni mtawla ta' kunflitti? Ir-rikors għall-għarfien espert u għarfien tal-prolifi
c studjużi, akkademiċi, ġurnalisti u politiċi imħawwar, Arches Quarterly joħroġ għar-relazzjoni bejn l-Iżlam u d-Demokrazija u r-rwol tal-Amerika - kif ukoll il-bidliet li ġab Obama, fit-tfittxija tal-bażi komuni. Anas Altikriti, il-Kap Eżekuttiv tal-Fondazzjoni Cordoba jipprovdi l-gambit tal-ftuħ għal din id-diskussjoni, fejn jirrifletti fuq it-tamiet u l-isfidi li jistrieħu fit-triq ta ’Obama. Wara Altikriti, l-eks konsulent tal-President Nixon, Dr Robert Crane joffri analiżi bir-reqqa tal-prinċipju Iżlamiku tad-dritt għal-libertà. Anwar Ibrahim, eks Deputat Prim Ministru tal-Malasja, tarrikkixxi d-diskussjoni bir-realtajiet prattiċi tal-implimentazzjoni tad-demokrazija f'soċjetajiet dominanti Musulmani, jiġifieri, fl-Indoneżja u l-Malasja.
Għandna wkoll lil Dr Shireen Hunter, ta 'l-Università ta' Georgetown, L-Istati Uniti, li jesplora pajjiżi Musulmani li għadhom lura fid-demokratizzazzjoni u l-modernizzazzjoni. Dan huwa kkumplimentat minn kittieb tat-terroriżmu, L-ispjegazzjoni ta ’Dr Nafeez Ahmed dwar il-kriżi ta’ wara l-modernità u l-
mewt tad-demokrazija. Dr Daud Abdullah (Direttur tal-Lvant Nofsani Media Monitor), Alan Hart (ex korrispondent tal-ITN u tal-BBC Panorama; awtur taż-Żjoniżmu: L-Għedewwa Veru tal-Lhud) u Asem Sondos (Editur ta ’kull ġimgħa ta’ l-Eġittu Sawt Al Omma) tikkonċentra fuq Obama u r-rwol tiegħu vis-à-vis il-promozzjoni tad-demokrazija fid-dinja Musulmana, kif ukoll ir-relazzjonijiet tal-Istati Uniti mal-Iżrael u l-Fratellanza Musulmana.
Il-Ministru tal-Affarijiet Barranin jixxandar, Maldivi, Ahmed Shaheed jispekula dwar il-futur tal-Iżlam u d-Demokrazija; Cllr. Gerry Maclochlainn
– membru tas-Sinn Féin li ġarrab erba' snin ħabs għal attivitajiet Repubblikani Irlandiżi u kampanjatur għall-Guildford 4 u Birmingham 6, jirrifletti fuq il-vjaġġ reċenti tiegħu f'Gaża fejn ra l-impatt tal-brutalità u l-inġustizzja li saru kontra l-Palestinjani; Dr Marie Breen-Smyth, Id-Direttur taċ-Ċentru għall-Istudju tar-Radikalizzazzjoni u l-Vjolenza Politika Kontemporanja jiddiskuti l-isfidi tar-riċerka kritika tat-terrur politiku; Dr Khalid al-Mubarak, kittieb u drammaturgu, jiddiskuti prospetti ta' paċi fid-Darfur; u fl-aħħar il-ġurnalist u attivist tad-drittijiet tal-bniedem Ashur Shamis iħares b’mod kritiku lejn id-demokratizzazzjoni u l-politiċizzazzjoni tal-Musulmani llum.
Nittamaw li dan kollu jagħmel qari komprensiv u sors ta 'riflessjoni fuq kwistjonijiet li jaffettwawna lkoll f'dawl ġdid ta' tama.
Grazzi

Arċipelagu Musulman

L massimu. Gross

This book has been many years in the making, as the author explains in his Preface, though he wrote most of the actual text during his year as senior Research Fellow with the Center for Strategic Intelligence Research. The author was for many years Dean of the School of Intelligence Studies at the Joint Military Intelligence College. Even though it may appear that the book could have been written by any good historian or Southeast Asia regional specialist, this work is illuminated by the author’s more than three decades of service within the national Intelligence Community. His regional expertise often has been applied to special assessments for the Community. With a knowledge of Islam unparalleled among his peers and an unquenchable thirst for determining how the goals of this religion might play out in areas far from the focus of most policymakers’ current attention, the author has made the most of this opportunity to acquaint the Intelligence Community and a broader readership with a strategic appreciation of a region in the throes of reconciling secular and religious forces.
This publication has been approved for unrestricted distribution by the Office of Security Review, Department of Defense.

Partiti tal-Oppożizzjoni Iżlamiċi u l-Potenzjal għall-Impenn tal-UE

Toby Archer

Heidi Huuhtanen

Fid-dawl tal-importanza dejjem tikber tal-movimenti Iżlamiċi fid-dinja Musulmana u

il-mod kif ir-radikalizzazzjoni influwenzat avvenimenti globali mill-bidu tas-seklu, dan

huwa importanti għall-UE li tevalwa l-politiki tagħha lejn atturi fi ħdan dak li jista' jkun laxk

imsejħa d-'dinja Islamika'. Huwa partikolarment importanti li wieħed jistaqsi jekk u kif jimpenja ruħu

mad-diversi gruppi Iżlamiċi.

Dan jibqa’ kontroversjali anke fi ħdan l-UE. Xi wħud iħossu li l-Iżlamiċi jgħollu dan

jinsabu wara partiti Iżlamiċi huma sempliċement inkompatibbli mal-ideali tal-punent tad-demokrazija u

drittijiet umani, filwaqt li oħrajn jaraw l-ingaġġ bħala ħtieġa realistika minħabba t-tkabbir

importanza domestika tal-partiti Iżlamiċi u l-involviment dejjem akbar tagħhom fil-qasam internazzjonali

affarijiet. Perspettiva oħra hija li d-demokratizzazzjoni fid-dinja Musulmana tiżdied

sigurtà Ewropea. Il-validità ta’ dawn u argumenti oħra dwar jekk u kif il-

L-UE għandha timpenja ruħha tista' tiġi ttestjata biss billi tistudja l-movimenti Iżlamiċi differenti u

iċ-ċirkostanzi politiċi tagħhom, pajjiż b’pajjiż.

Id-demokratizzazzjoni hija tema ċentrali tal-azzjonijiet tal-politika barranija komuni tal-UE, kif imqiegħda

fl-Artikolu 11 tat-Trattat dwar l-Unjoni Ewropea. Ħafna mill-istati kkunsidrati f'dan

rapport mhumiex demokratiċi, jew mhux kompletament demokratiku. F'ħafna minn dawn il-pajjiżi, Iżlamiku

partiti u movimenti jikkostitwixxu oppożizzjoni sinifikanti għar-reġimi prevalenti, u

f’xi wħud jiffurmaw l-akbar blokk ta’ oppożizzjoni. Id-demokraziji Ewropej ilhom jagħmlu

jittrattaw reġimi governattivi li huma awtoritarji, iżda huwa fenomenu ġdid għall-istampa

għal riforma demokratika fi stati fejn l-aktar benefiċjarji probabbli jista' jkollhom, minn

l-opinjoni tal-UE, approċċi differenti u kultant problematiċi għad-demokrazija u tagħha

valuri relatati, bħall-minoranzi u d-drittijiet tan-nisa u l-istat tad-dritt. Dawn il-ħlasijiet huma

spiss imqiegħda kontra movimenti Iżlamiċi, għalhekk huwa importanti għal dawk li jfasslu l-politika Ewropej li

ikollhom stampa preċiża tal-politiki u l-filosofiji tal-imsieħba potenzjali.

Esperjenzi minn pajjiżi differenti għandhom it-tendenza li jissuġġerixxu li l-iżlamista aktar libertà

partijiet huma permessi, aktar ikunu moderati fl-azzjonijiet u l-ideat tagħhom. F'ħafna

każi partiti u gruppi Iżlamiċi ilhom li tbiegħdu mill-għan oriġinali tagħhom

tat-twaqqif ta’ stat Iżlamiku rregolat mil-liġi Iżlamika, u waslu biex jaċċettaw bażiku

prinċipji demokratiċi tal-kompetizzjoni elettorali għall-poter, l-eżistenza ta’ politika oħra

kompetituri, u pluraliżmu politiku.

Resolving America’s Islamist Dilemma: Lessons from South and Southeast Asia

Shadi Hamid
L-Istati Uniti. efforts to promote democracy in the Middle East have long been paralyzed by the “Islamist dilemma”: in theory, we want democracy, but, in practice, fear that Islamist parties will be the prime beneficiaries of any political opening. The most tragic manifestation of this was the Algerian debacle of 1991 u 1992, when the United States stood silently while the staunchly secular military canceled elections after an Islamist party won a parliamentary majority. More recently, the Bush administration backed away from its “freedom agenda” after Islamists did surprisingly well in elections throughout region, including in Egypt, Saudi Arabia, and the Palestinian territories.
But even our fear of Islamist parties—and the resulting refusal to engage with them—has itself been inconsistent, holding true for some countries but not others. The more that a country is seen as vital to American national security interests, the less willing the United States has been to accept Islamist groups having a prominent political role there. Madankollu, in countries seen as less strategically relevant, and where less is at stake, the United States has occasionally taken a more nuanced approach. But it is precisely where more is at stake that recognizing a role for nonviolent Islamists is most important, u, here, American policy continues to fall short.
Throughout the region, the United States has actively supported autocratic regimes and given the green light for campaigns of repression against groups such as the Egyptian Muslim Brotherhood, the oldest and most influential political movement in the region. In March 2008, during what many observers consider to be the worst period of anti-Brotherhood repression since the 1960s, Secretary of State Condoleezza Rice waived a $100 million congressionally mandated reduction of military aid to Egypt. The situation in Jordan is similar. The Bush administration and the Democratic congress have hailed the country as a “model” of Arab reform at precisely the same time that it has been devising new ways to manipulate the electoral process to limit Islamist representation, and just as it held elections plagued by widespread allegations of outright fraud
and rigging.1 This is not a coincidence. Egypt and Jordan are the only two Arab countries that have signed peace treaties with Israel. Barra minn hekk, they are seen as crucial to U.S. efforts to counter Iran, stabilize Iraq, and combat terrorism.