Allar Færslur í "Malasía" Flokkur
Íslam og myndun ríkisvalds
seyyed Brugðu æsir Vála Reza Nasr
Í 1979 Muhammad Zia ul-Haq hershöfðingi, herforingi Pakistans, lýst því yfir að Pakistan yrði íslamskt ríki. Íslömsk gildi og viðmið myndu þjóna sem grundvöllur þjóðlegrar sjálfsmyndar, lögum, hagkerfi, og félagsleg samskipti, og myndi hvetja alla stefnumótun. Í 1980 Mahathir Muhammad, nýr forsætisráðherra Malasíu, kynnti svipaða víðtæka áætlun til að festa stefnumótun ríkisins í íslömskum gildum, og að koma lögum lands síns og efnahagsháttum í samræmi við kenningar íslams. Hvers vegna völdu þessir ráðamenn leið „íslamvæðingar“ fyrir lönd sín? Og hvernig urðu veraldleg ríki eftir nýlendutímann fulltrúar íslamsvæðingar og fyrirboði hins „sanna“ íslamska ríkis?
Malasía og Pakistan hafa síðan seint á áttunda áratugnum – byrjun þess níunda fylgt einstakri þróunarbraut sem er frábrugðin reynslu annarra þriðja heims ríkja.. Í þessum tveimur löndum var trúarleg sjálfsmynd samþætt í hugmyndafræði ríkisins til að upplýsa markmið og ferli þróunar með íslömskum gildum.
Þetta verkefni hefur einnig gefið allt aðra mynd af tengslum íslams og stjórnmála í múslimskum samfélögum. Í Malasíu og Pakistan, það hafa verið ríkisstofnanir frekar en aðgerðarsinnar íslamista (þeir sem aðhyllast pólitískan lestur á íslam; einnig þekkt sem vakningarsinnar eða bókstafstrúarmenn) sem hafa verið verndarar íslams og verndarar hagsmuna þess. Þetta bendir til a
very different dynamic in the ebbs and flow of Islamic politics—in the least pointing to the importance of the state in the vicissitudes of this phenomenon.
What to make of secular states that turn Islamic? What does such a transformation mean for the state as well as for Islamic politics?
This book grapples with these questions. This is not a comprehensive account of Malaysia’s or Pakistan’s politics, nor does it cover all aspects of Islam’s role in their societies and politics, although the analytical narrative dwells on these issues considerably. This book is rather a social scientific inquiry into the phenomenon of secular postcolonial states becoming agents of Islamization, og víðar hvernig menning og trú þjóna þörfum ríkisvalds og þróunar. Greiningin hér byggir á fræðilegum umræðum
í félagsvísindum um ríkishegðun og hlutverk menningar og trúarbragða þar. Mikilvægara, það dregur ályktanir af málum sem eru til skoðunar til að draga víðtækari ályktanir sem skipta máli fyrir greinarnar.
| september 25, 2010 | Athugasemdir 0
ÍSLAM, LÝÐRÆÐI & BANDARÍKIN:
Cordoba Foundation
Abdullah Faliq
Intro ,
In spite of it being both a perennial and a complex debate, Arches Quarterly reexamines from theological and practical grounds, the important debate about the relationship and compatibility between Islam and Democracy, as echoed in Barack Obama’s agenda of hope and change. Whilst many celebrate Obama’s ascendancy to the Oval Office as a national catharsis for the US, others remain less optimistic of a shift in ideology and approach in the international arena. While much of the tension and distrust between the Muslim world and the USA can be attributed to the approach of promoting democracy, typically favoring dictatorships and puppet regimes that pay lip-service to democratic values and human rights, the aftershock of 9/11 has truly cemented the misgivings further through America’s position on political Islam. It has created a wall of negativity as found by worldpublicopinion.org, according to which 67% of Egyptians believe that globally America is playing a “mainly negative” role.
America’s response has thus been apt. By electing Obama, many around the world are pinning their hopes for developing a less belligerent, but fairer foreign policy towards the Muslim world. Th e test for Obama, as we discuss, is how America and her allies promote democracy. Will it be facilitating or imposing?
Ennfremur, can it importantly be an honest broker in prolonged zones of confl icts? Enlisting the expertise and insight of prolifi
c scholars, academics, seasoned journalists and politicians, Arches Quarterly brings to light the relationship between Islam and Democracy and the role of America – as well as the changes brought about by Obama, in seeking the common ground. Anas Altikriti, the CEO of Th e Cordoba Foundation provides the opening gambit to this discussion, where he refl ects on the hopes and challenges that rests on Obama’s path. Following Altikriti, the former advisor to President Nixon, Dr Robert Crane off ers a thorough analysis of the Islamic principle of the right to freedom. Anwar Ibrahim, former Deputy Prime Minister of Malaysia, enriches the discussion with the practical realities of implementing democracy in Muslim dominant societies, nefnilega, in Indonesia and Malaysia.
We also have Dr Shireen Hunter, of Georgetown University, US, who explores Muslim countries lagging in democratisation and modernisation. Th is is complemented by terrorism writer, Dr Nafeez Ahmed’s explanation of the crisis of post-modernity and the
demise of democracy. Dr Daud Abdullah (Director of Middle East Media Monitor), Alan Hart (former ITN and BBC Panorama correspondent; author of Zionism: Th e Real Enemy of the Jews) and Asem Sondos (Editor of Egypt’s Sawt Al Omma weekly) concentrate on Obama and his role vis-à-vis democracy-promotion in the Muslim world, as well as US relations with Israel and the Muslim Brotherhood.
Minister of Foreign Aff airs, Maldives, Ahmed Shaheed speculates on the future of Islam and Democracy; Cllr. Gerry Maclochlainn
– a Sinn Féin member who endured four years in prison for Irish Republican activities and a campaigner for the Guildford 4 and Birmingham 6, refl ects on his recent trip to Gaza where he witnessed the impact of the brutality and injustice meted out against Palestinians; Dr Marie Breen-Smyth, Director of the Centre for the Study of Radicalisation and Contemporary Political Violence discusses the challenges of critically researching political terror; Dr Khalid al-Mubarak, writer and playwright, discusses prospects of peace in Darfur; and fi nally journalist and human rights activist Ashur Shamis looks critically at the democratisation and politicisation of Muslims today.
We hope all this makes for a comprehensive reading and a source for refl ection on issues that aff ect us all in a new dawn of hope.
Thank you
| september 07, 2010 | Athugasemdir 0
Múslímskur eyjaklasi
Max L. Gross
Þessi bók hefur verið mörg ár í vinnslu, eins og höfundur útskýrir í formála sínum, þó að hann hafi skrifað megnið af raunverulegum texta á árinu sem hann var háttsettur rannsóknarfélagi við Center for Strategic Intelligence Research. Höfundur var í mörg ár deildarforseti leyniþjónustuskólans við Joint Military Intelligence College.. Jafnvel þó að það kunni að virðast að bókin gæti hafa verið skrifuð af hvaða góðum sagnfræðingi eða svæðissérfræðingi í Suðaustur-Asíu, þetta verk er upplýst af meira en þriggja áratuga þjónustu höfundar innan leyniþjónustusamfélagsins. Svæðisþekking hans hefur oft verið notuð við sérstakar úttektir fyrir bandalagið. Með þekkingu á íslam sem er óviðjafnanleg meðal jafningja hans og óslökkvandi þorsta eftir að ákvarða hvernig markmið þessarar trúar gætu komið fram á sviðum sem eru langt frá áherslum flestra stefnumótenda., Höfundurinn hefur nýtt þetta tækifæri til hins ýtrasta til að kynna leyniþjónustusamfélaginu og breiðari lesendahópi stefnumótandi þakklæti fyrir svæði sem er í erfiðleikum með að sætta veraldleg og trúarleg öfl.
Þetta rit hefur verið samþykkt til ótakmarkaðrar dreifingar af Office of Security Review, Varnarmálaráðuneytið.
| Ág 27, 2010 | Athugasemdir 0
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
Toby Archer
Heidi Huuhtanen
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB, Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB. Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB.
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB. Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
mannréttindi, Íslamskir stjórnarandstöðuflokkar og möguleiki á þátttöku í ESB
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum. innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum. innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum, innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum.
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum, innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum 11 innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum. innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum, innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum. innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum, Íslamista
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum, og
innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum. innlent mikilvægi íslamistaflokka og vaxandi þátttöku þeirra í alþjóðamálum
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg, takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg, takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg, takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg, takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg. takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg, takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg.
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg, takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg. takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
takast á við stjórnarfar sem eru einræðisleg
að stofna íslamskt ríki sem lýtur íslömskum lögum, að stofna íslamskt ríki sem lýtur íslömskum lögum
að stofna íslamskt ríki sem lýtur íslömskum lögum, að stofna íslamskt ríki sem lýtur íslömskum lögum
að stofna íslamskt ríki sem lýtur íslömskum lögum, að stofna íslamskt ríki sem lýtur íslömskum lögum.
| Ág 21, 2010 | Athugasemdir 0
Uppleysing America's Íslamista Dilemma: Lexíur frá Suður-og Suðaustur-Asíu
Shadi Hamid
US. efforts to promote democracy in the Middle East have long been paralyzed by the “Islamist dilemma”: in theory, we want democracy, en, in practice, fear that Islamist parties will be the prime beneficiaries of any political opening. The most tragic manifestation of this was the Algerian debacle of 1991 og 1992, when the United States stood silently while the staunchly secular military canceled elections after an Islamist party won a parliamentary majority. More recently, the Bush administration backed away from its “freedom agenda” after Islamists did surprisingly well in elections throughout region, including in Egypt, Saudi Arabia, and the Palestinian territories.
But even our fear of Islamist parties—and the resulting refusal to engage with them—has itself been inconsistent, holding true for some countries but not others. The more that a country is seen as vital to American national security interests, the less willing the United States has been to accept Islamist groups having a prominent political role there. Hins vegar, in countries seen as less strategically relevant, and where less is at stake, the United States has occasionally taken a more nuanced approach. But it is precisely where more is at stake that recognizing a role for nonviolent Islamists is most important, og, here, American policy continues to fall short.
Throughout the region, the United States has actively supported autocratic regimes and given the green light for campaigns of repression against groups such as the Egyptian Muslim Brotherhood, the oldest and most influential political movement in the region. In March 2008, during what many observers consider to be the worst period of anti-Brotherhood repression since the 1960s, Secretary of State Condoleezza Rice waived a $100 million congressionally mandated reduction of military aid to Egypt. The situation in Jordan is similar. The Bush administration and the Democratic congress have hailed the country as a “model” of Arab reform at precisely the same time that it has been devising new ways to manipulate the electoral process to limit Islamist representation, and just as it held elections plagued by widespread allegations of outright fraud
and rigging.1 This is not a coincidence. Egypt and Jordan are the only two Arab countries that have signed peace treaties with Israel. Ennfremur, they are seen as crucial to U.S. efforts to counter Iran, stabilize Iraq, and combat terrorism.
| Ág 19, 2010 | Athugasemdir 0