Të gjitha Hyrje në "Lindja e Largët" Kategori
Islami dhe krijimi i pushtetit shtetëror
Seyyed Vali Reza Nasr
ISLAM, DEMOKRACIA & USA:
Fondacioni Cordoba
Abdullah Faliq
Hyrje ,
Një arkipelag mysliman
Max L. Bruto
Partitë e opozitës islamiste dhe e mundshme për angazhimin e BE-
Toby Archer
Heidi Huuhtanen
Dilema islamike Amerikës Zgjidhja e: Mësime nga Azia Jugore dhe Juglindore
NË MES TË GLOBAL DHE LOKAL
Anthony Bubalo
Greg FEALY
Në sfondin e "luftës kundër terrorit",shumë njerëz kanë arritur ta shohin islamizmin si lëvizje ideologjike amonolitike që përhapet nga qendra e botës myslimane, Lindja e Mesme, në vendet muslimane anembanë globit. Për të huazuar një frazë nga Abdullah Azzam, xhihadisti legjendar që luftoi për të dëbuar Bashkimin Sovjetik nga Afganistani në vitet 1980, shumë sot i shohin të gjithë islamistët si bashkëudhëtarë në një karvan global fundamentalist. Ky punim vlerëson të vërtetën e këtij perceptimi. E bën këtë duke ekzaminuar përhapjen e dy kategorive të gjera të të menduarit dhe aktivizmit islam – islamizmit të përqendruar më shumë politikisht dhe ‘neo-fundamentalizmit’ më të fokusuar fetarisht – nga Lindja e Mesme në Indonezi., një vend i përmendur shpesh si shembull i një komuniteti paqësor mysliman të radikalizuar nga ndikimet e jashtme. Islamizmi është një term i njohur për shumë njerëz. Më së shpeshti përdoret për të kategorizuar idetë dhe format e aktivizmit që e konceptojnë Islamin si një ideologji politike.. sot, një gamë e gjerë grupesh klasifikohen si islamiste, nga Vëllazëria Myslimane egjiptiane te al-ka'da. Ndërsa një kategorizim i tillë mbetet i përshtatshëm në shumë raste,Islamizmi duket më pak i dobishëm si etiketë për ato grupe që nuk e shohin Islamin si një ideologji politike dhe kryesisht e shmangin aktivizmin politik - edhe nëse aktivizmi i tyre ndonjëherë ka implikime politike. Të përfshira në këtë kategori janë grupet që kanë të bëjnë kryesisht me misionin islam - IV Be t e e n t h e G l o b a l a n d t h e L o c a l : Islamism, Lindja e Mesme , a n d aktivitet indonezian, por do të përfshinte gjithashtu një grup të tillë si asal-kaida, aktet e terrorizmit të të cilit nuk janë të nxitura nga objektiva konkrete politike sesa nga frymëzimi fetar,edhe pse në një formë të gabuar. Prandaj ky punim përdor termin 'neo-fundamentalist', zhvilluar nga studiuesi francez Olivier Roy, për të përshkruar këto grupe dhe do të studiojë transmetimin e ideve islamiste dhe neofundamentaliste në Indonezi.
Islame MODERNITIES: Fethullah Gulen dhe bashkëkohor islamik
Nderit thikë
Movement1 Nurju, duke qenë më të vjetër lëvizjen e moderuar islamike e cila është ndoshta e veçantë për Turqinë Moderne, ishte thyer në disa grupe që nga Said Nursi, themeluesi i lëvizjes, ndërroi jetë në 1960. Ne kohen e tashme, ka më shumë se dhjetë grupe nurcu me agjendat dhe strategjitë e ndryshme. Pavarësisht nga të gjitha dallimet e tyre, sot grupet Nurju duket të pranojnë identitetin e njëri-tjetrit dhe të përpiqemi për të mbajtur një nivel të caktuar të solidaritetit. Theplace i grupit të Fethullah Gylenit në kuadër të lëvizjes Nurju, megjithatë, duket të jetë pak shaky.Fethullah Gulen (b.1938) ndarë veten, të paktën në dukje, nga lëvizja e përgjithshme Nurju në 1972 dhe sukses në krijimin e grupit e tij me një strukturë të fortë organizative në 1980 dhe 90-. Për shkak të zhvillimit të rrjetit të saj të gjerë shkollor si në Turqi dhe abroad2, grupi i tij tërhoqi vëmendjen. Këto shkolla shtangur jo vetëm biznesmenët islamikë dhe klasat e mesme, por edhe një numër të madh të intelektualëve laikë dhe politikanëve. Edhe pse ai fillimisht doli nga lëvizja e përgjithshme Nurju, disa besojnë se numri i pasuesve të grupit Fethullah Gylen është shumë më i madh se ajo e totali i pjesës tjetër të grupeve nurju. Akoma, nuk duket të jetë arsye e mjaftueshme për të menduar se ka pasur një çmim për të paguar për këtë sukses: Largimi nga grupet e tjera islamike, si dhe nga lëvizja e përgjithshme Nurju të cilat vetë group3 Fethullah Gulen është menduar të jetë një pjesë.
Progresive islamike menduar, shoqërisë civile dhe të lëvizjes Gulen në kontekstin kombëtar
Greg Barton
Fethullah Gulen (i lindur 1941), ose Hodjaeffendi pasi ai është i njohur affectionately nga qindra mijëra njerëz në vendlindjen e tij në Turqi dhe jashtë vendit, është një nga mendimtarët më të rëndësishme islame dhe aktivistët për të janë shfaqur në shekullin e njëzetë. Mendimi i tij optimiste dhe largpamëse, me theksin e tij në zhvillimin e vetë të dyja zemrës dhe mendjes përmes edukimit, të angazhohen në mënyrë proaktive dhe pozitive me botën moderne dhe e arritur në dialog dhe një frymë e bashkëpunimit midis komuniteteve fetare, shtresat sociale dhe kombet mund të lexohet si një riformulim bashkëkohore të mësimeve të Jalaluddin Rumi, Yunus Emre, dhe të tjera mësues sufi klasike (michel, 2005një, 2005b; Sarıtoprak, 2003; 2005një; 2005b; Unal dhe Williams, 2005). Më specifikisht, Gulen mund të shihet të mbante në ku Said Nursi (1876-1960), një intelektual i madh Anatolian Islamik, la off: mënyrë chartinga për aktivistët myslimanë në Turqi dhe më gjerë në mënyrë efektive për të kontribuar në zhvillimin e shoqërisë moderne që shmang kurthet dhe kompromiset e aktivizmit partiak-politik dhe zëvendëson Ngushtësia e islamike menduar me një kuptim të vërtetë gjithëpërfshirës dhe humanitare e rolin e fesë në botën moderne (Abu-Rabi, 1995; Markham dhe Ozdemir, 2005; Vahide, 2005, Yavuz, 2005një).
Shtetet e Bashkuara dhe Egjipti
Raporti i Konferencës
Studimi i marrëdhënieve dypalëshe ka rënë thellësisht jashtë favorit në komunitetin akademik. Shkenca politike është kthyer në studimin e sistemeve shtetërore ndërkombëtare dhe jo marrëdhënieve ndërmjet shteteve individuale; antropologët dhe sociologët janë shumë më të interesuar për aktorët joshtetërorë; dhe historianët kryesisht i kanë braktisur shtetet fare. Është turp, sepse ka shumë për të mësuar nga marrëdhëniet dypalëshe, dhe disa marrëdhënie të tilla janë jetike – jo vetëm për vendet e përfshira, por edhe për një grup më të gjerë vendesh.Një marrëdhënie e tillë jetike është ajo midis Shteteve të Bashkuara dhe Egjiptit. Gjatë Luftës së Ftohtë thuajse tërësisht u vu në dukje çështjen e paqebërjes arabo-izraelite, Marrëdhëniet dypalëshe SHBA-Egjipti janë thelluar dhe zgjeruar gjatë çerek shekullit të kaluar. Egjipti mbetet një nga aleatët më të rëndësishëm arabë të Shteteve të Bashkuara,dhe marrëdhënia dypalëshe me Uashingtonin mbetet gurthemeli i politikës së jashtme të Egjiptit. Marrëdhëniet e forta dypalëshe SHBA-Egjipti janë gjithashtu një ankorë e rëndësishme për shtetet në të gjithë Lindjen e Mesme dhe për politikën perëndimore në rajon. Marrëdhënia është e vlefshme për politikëbërësit në të dy vendet; të bësh pa të është e paimagjinueshme.Për të eksploruar këtë marrëdhënie, Programi CSIS për Lindjen e Mesme, në bashkëpunim me Qendrën Al-Ahram për Studime Politike dhe Strategjike në Kajro, thirri një konferencë njëditore në qershor 26, 2003, me të drejtë, “Shtetet e Bashkuara dhe Egjipti: Ndërtimi i Partneritetit.” Qëllimi i takimit ishte të jepte ide se si mund të forcohej ky partneritet. Pjesëmarrësit ranë dakord se duhet bërë shumë në fushën diplomatike, politike, ushtarak,dhe nivelet ekonomike. Edhe pse të gjithë nuk ranë dakord për një kurs të vetëm përpara, pjesëmarrësit u pajtuan njëzëri se një marrëdhënie më e fortë SHBA-Egjiptiane është shumë në interes të të dy vendeve, dhe megjithëse do të kërkojë një punë të madhe për t'u arritur, përfitimet ia vlen përpjekja.
A do të ketë Turqia një president islamist?
Michael Rubin
Ndërkohë që fushatat nuk kanë nisur zyrtarisht, Sezoni zgjedhor në Turqi po nxehet. Këtë pranverë, Parlamenti turk do të zgjedhë një president për të zëvendësuar presidentin aktual Ahmet Nexhdet Sezer, mandati shtatëvjeçar i të cilit përfundon në maj 16, 2007. Në ose para nëntorit 4, 2007, Turqit do të shkojnë në qendrat e votimit për të zgjedhur një parlament të ri. Jo vetëm që ky vit shënon të parin që nga viti 1973—dhe 1950 para kësaj - në të cilën turqit do të inaugurojnë një president dhe parlament të ri në të njëjtin vit, por sondazhet e këtij viti do të ndikojnë gjithashtu në të ardhmen e Turqisë më shumë se ndoshta çdo zgjedhje në gjysmëshekullin e kaluar. Nëse kryeministri Rexhep Tajip Erdogan fiton presidencën dhe Partinë e tij për Drejtësi dhe Zhvillim (Partia për Drejtësi dhe Zhvillim, i njohur edhe si AKP) ruan shumicën e saj parlamentare, Islamistët do të kontrollonin të gjitha zyrat turke dhe do të pozicionoheshin të shkatërronin sekularizmin dhe të ripërkufizonin shtetin dhe shoqërinë. Nëse Erdogan ngjitet në Pallatin Çankaya - Shtëpia e Bardhë turke - turqit përballen me perspektivën nëse një president islamist dhe një zonjë e parë që mban shami të stilit saudit. Një perspektivë e tillë ka nxitur spekulime për ndërhyrjen e ushtrisë turke,e cila tradicionalisht shërben si roje e laicizmit dhe e kushtetutës turke. Në dhjetor 2006, për shembull, Newsweek botoi një ese të titulluar “Grushti i shtetit që po vjen?” duke parashikuar 50 përqindje e mundësive që ushtria të marrë kontrollin në Turqi këtë vit.1 Ndërsa shqetësimi për të ardhmen e sekularizmit turk është i garantuar, alarmizmi për ndërhyrjen ushtarake nuk është. Nuk do të ketë më grusht shteti ushtarak në Turqi. Erdog mund të jetë i përgatitur për të ndezur një krizë kushtetuese në ndjekje të ambicieve personale dhe agjendës ideologjike, por institucionet civile të Turqisë janë mjaft të forta për t'u përballur me sfidën. Rreziku më i madh për demokracinë turke nuk do të jetë ndërhyrja ushtarake turke,por ndërhyrje me qëllim të mirë, por naive të SHBA-së. diplomatë që kërkojnë stabilitet dhe nënvlerësojnë kërcënimin islamik.
Lëvizja islame dhe përdorimin e dhunës:
Lavdërim Kirdis
Pavarësisht fokus të fundit akademike dhe popullore në rrjetet ndërkombëtar të dhunshme terroriste islamike,ka një shumëllojshmëri të lëvizjeve islamike. Kjo shumëllojshmëri paraqet studiues me dy puzzles. Mister i parë është të kuptuarit pse lëvizjet islamike të orientuara drejt vendit, të cilat u formuan si një reagim ndaj krijimit të shteteve laike kombëtare, zhvendosën aktivitetet dhe synimet e tyre në një hapësirë transnacionale shumë-shtresore. Puzzle e dytë është të kuptuarit pse grupet me synime dhe objektiva të ngjashme miratojnë strategji të ndryshme të përdorimit të dhunës ose jodhunës kur ato "shkojnë transnacionale". Dy pyetjet kryesore që do të trajtojë ky punim janë: Pse lëvizjet islame shkojnë transnacionale?? Dhe, pse marrin forma të ndryshme kur transnacionalizohen? I parë, Unë argumentoj se niveli transnacional paraqet një vend të ri politik për lëvizjet islamike të cilat janë të kufizuara në pretendimet e tyre në nivelin e brendshëm. i dytë, Unë argumentoj se transnacionalizimi krijon pasiguri për grupet në lidhje me identitetin dhe pretendimet e tyre në nivel transnacional. Mediumi i miratuar, unë. përdorimi i dhunës kundrejt jodhunës, varet nga lloji i transnacionalizimit, aktorët ndeshen në nivel transnacional, dhe interpretimet e lidershipit se ku duhet të shkojë lëvizja më pas. Për t'iu përgjigjur pyetjeve të mia, Do të shikoj katër raste: (1) Islami turk, (2) Vëllazëria Muslimane, (3) Jemaah Islamiyah, dhe (4) Xhemati Tablighi
Vlerësimi kryesore islamike në Egjipt dhe Malajzi
Përtej "terrorizmit" dhe "hegjemonisë shtetërore": duke vlerësuar rrjedhën kryesore islamike në Egjipt dhe Malajzi
Janar të fortë
rrjetet ndërkombëtare të terrorizmit islamik ',' kanë shërbyer si shpjegim themost popullore për të përshkruar fenomenin e sincethe politike të Islamit 11 sulmeve shtator.
Ky punim argumenton se si Islami i vetëshpallur doktrinor i militantëve, ashtu edhe perceptimet perëndimore të një kërcënimi homogjen islamist duhet të dekonstruktohen në mënyrë që të zbulohen manifestimet shpesh të paqarta të Islamit "zyrtar" dhe "ofipozitar"., të modernizmit dhe konservatorizmit.
Si krahasim i dy vendeve islame, Egjipti dhe Malajzia,të cilat të dyja pretendojnë një rol udhëheqës në rajonet e tyre përkatëse, tregon, grupet e moderuara islamike kanë pasur një ndikim të konsiderueshëm në proceset e demokratizimit dhe shfaqjen e shoqërisë civile gjatë çerek shekullit që nga ‘ringjallja islamike’.
Përvojat e përbashkëta si ndërtimi i koalicionit dhe pjesëmarrja aktive brenda sistemit politik demonstrojnë ndikimin dhe rëndësinë e grupeve siç është Vëllazëria Myslimane Egjiptiane, Lëvizja Rinore Islame e Malajzisë (AB-ja ime) ose Partia Islamike e Malajzisë (JO).
Këto grupe kanë formësuar peisazhin politik në një masë shumë më të madhe sesa sugjeron preokupimi aktual me ‘kërcënimin terrorist’. Zhvillimi gradual i ‘kulturës së dialogut ’ka zbuluar më tepër qasje të reja drejt pjesëmarrjes politike dhe demokracisë në nivelin bazë.