Усе запісы ў "Афрыка" Катэгорыя

Ініцыятыва Братоў-мусульман як праграма рэформаў

On March 3, 2004, Mr. Махдзі Акеф, the leader and guide of the Muslim Brotherhood launched the Brotherhood’s Initiative to Participate in Awaited Democratic Reform, presenting the Brotherhood as a political faction that deems itself competent to participate. The Brotherhood presented itself – naturally – in the best possible light, which is everyone’s right. And on May 8, 2004, Доктар. Essam Aryan, a Brotherhood luminary well known due to his appearances on the local Egyptian satellite station, Dream TV, said this initiative is a comprehensive, complete program for soon converting the Brotherhood into a political party.Democracy, in its liberal sense, means rule by the people, legislating laws for themselves according to their conditions. It doesn’t just mean elections. More importantly, and to lay the foundations for elections, democracy is a pluralistic political system that guarantees citizens’ public and private freedoms, especially freedom of expression and opinion. It also guarantees their human rights, especially freedom of religion. These are absolute freedoms, without any limitation or monitoring. The democratic system allows peaceful change of power in society and is based on a separation of powers. The judicial branch, especially, must be totally independent. Democracies adopt the free market economy that is based on competition, and that encourages individual initiatives. Democracies are based on channels of dialgoue and peaceful understanding among citizens. In dealing with local and international conflicts, they avoid military options as much as possible. Along with those who believe in democracy, it confronts the mentality of terrorism and violent fundamentalist dogmatism. Democracies oppose absolutist ideas that claim to own the absolute truth, and defend relativistic and pluralistic principles. By doing so, they provide all religions the right to be active safely, except opinions that aim to confiscate freedoms or impose themselves on other parties by force or violence. So democracies are concerned with freeing religion from the monopoly of one interpretation or one sect.In summary, democracy is a group of regulatory and legal measures for society that humankind has reached after a long history of conflict to refine authorities where religious figures cannot impose their will. Religious authorities were disengaged from theauthorities of the state, to guarantee the state’s neutrality toward all religions. This is what allows for freedom of religion and opinion, and freedom of worship for all in total freedom and equality. This prevents conflict in the name of religion, which leads to the security of the state and its citizens.

Тэрарыстычныя і экстрэмісцкія рухі на Блізкім Усходзе

Terrorism and asymmetric warfare are scarcely new features of the Middle Eastern military balance, and Islamicextremism is scarcely the only source of extremist violence. There are many serious ethnic and sectarian differencesin the Middle East, and these have long led to sporadic violence within given states, and sometimes to major civilconflicts. The civil wars in Yemen and the Dhofar Rebellion in Oman are examples, as are the long history of civilwar in Lebanon and Syria’s violent suppression of Islamic political groups that opposed the regime of Hafez al-Asad. The rising power of the Palestinian Liberation Organization (пло) led to a civil war in Jordan in September1970. The Iranian revolution in 1979 was followed by serious political fighting, and an effort to export a theocraticrevolution that helped trigger the Iran-Iraq War. Bahrain and Saudi Arabia have both had civil clashes between theirSunni ruling elites and hostile Shi’ites and these clashes led to significant violence in the case of Saudi Arabia.There also, Аднак, has been a long history of violent Islamic extremism in the region, sometimes encouraged byregimes that later became the target of the very Islamists they initially supported. Sadat attempted to use Islamicmovements as a counter to his secular opposition in Egypt only to be assassinated by one such movement after hispeace agreement with Israel. Israel thought it safe to sponsor Islamic movements after 1967 as a counter to thePLO, only to see the rapid emergence of violently anti-Israeli groups. North and South Yemen were the scene ofcoups and civil wars since the early 1960s, and it was a civil war in South Yemen that ultimately led to the collapseof its regime and its merger with North Yemen in 1990.The fall of the shah led to an Islamist takeover in Iran, and resistance to the Soviet invasion of Afghanistan triggeredan Islamist reaction that still influences the Middle East and the entire Islamic world. Saudi Arabia had to deal withan uprising at the Grand Mosque in Mecca in 1979. The religious character of this uprising shared many elementsof the movements that arose after the Soviet withdrawal from Afghanistan and the Gulf War in 1991.Algerian efforts to suppress the victory of Islamic political parties in a democratic election in 1992 were followed bya civil war that has lasted ever since. Egypt fought a long and largely successful battle with its own Islamicextremists in the 1990s, but Egypt has only managed to have suppressed such movements rather than eradicatedthem. In the rest of the Arab World, the civil wars in Kosovo and Bosnia helped create new Islamic extremist cadres.Saudi Arabia suffered from two major terrorist attacks before 2001. These attacks struck at a National GuardTraining center and USAF barracks at Al Khobar, and at least one seems to have been the result of Islamicextremists. Марока, Libya, Туніс, Іарданія, Bahrain, Катар, Аман, and Yemen have all seen hard-line Islamistmovements become a serious national threat.While not directly part of the region, the Sudan has fought a 15-year long civil war that has probably cost over twomillion lives, and this war had been supported by hard-line Islamist elements in the Arab north. Somalia has alsobeen the scene of a civil war since 1991 that has allowed Islamist cells to operate in that country.

каментар: Полае кольца для дэмакратыі

Арнод Дэ Борчгрейв

Вашынгтон, Чэрвень 24 (ЮПИ) — крыжовы Белага дома за дэмакратыю, калі прэзідэнт Буш бачыць, вырабіў “крытычная маса падзей, якія (блізкаўсходні) рэгіён з надзеяй новага кірунку.” І дзяржсакратар Кандаліза Райс проста гастраляваў вобласць, растлумачваючы пры кожным прыпынку, калі Злучаныя Штаты Амерыкі ёсць выбар паміж стабільнасцю і дэмакратыяй, новае ідэалагічнае сродак ахвяруе стабільнасць.

Ветэран блізкаўсходнія рукі, якія займаліся з пяццю рэгіянальнымі войнамі і два інтыфады за апошні паўстагоддзя здрыгануліся. Былы дзяржсакратар Генры Кісінджэр першым сярод іх.

“для U.S. ў крыжовы паход ва ўсіх частках свету па распаўсюдзе дэмакратыі можа быць за межамі нашай здольнасці,” ён кажа. U.S. сістэма, ён тлумачыць, “з'яўляецца прадуктам унікальных гістарычных падзей, цяжка дубляваць або перасадзіць ў мусульманскіх грамадствах, дзе свецкая дэмакратыя рэдка квітнелі.” Калі калі-небудзь.

Калі стабільнасць была прынесена ў ахвяру за дэмакратыю, былы дарадца па нацыянальнай бяспецы і дзяржсакратар прэзідэнтах Ніксан і Форд не мог бы перамовы буйных пагадненняў араба-ізраільскага раз'яднання: Сінай I, Галан і Сінай II. без недэмакратычна, дабраякасная дыктатарскі фігура Анвара Садата у руля ў Егіпце, або без канца сірыйскага дыктатара і майстар тэрору-брокера Хафеза Асада, яшчэ адна старонка гісторыі вайны была б напісана.

З дэмакратычным парламентам у Егіпце ў 1974, меркавана дамінуе папулярнага мусульманскага братэрства, Садат не мог бы зрабіць яго эфектны, смяротныя паездкі ў Іерусалім — і раптам стаў самым папулярным лідэрам у Ізраілі. Мірны дагавор паміж Егіптам і Ізраілем і паміж Іарданіяй і Ізраілем быў магчымы толькі таму, што абсалютныя кіраўнікі — Садат і нябожчык кароль Хусэйн, прывялі абедзве арабскія краіны.

Садат ведаў, што яго мужны акт дзяржаўнасці было раўнасільна падпісання сабе смяротны прысуд. Ён быў праведзены ў 1981 — ісламісцкімі экстрэмістамі — па ўсім свеце тэлебачання.

Райс горда абвяшчае гэта ўжо не вайна супраць тэрарызму, але барацьба за дэмакратыю. Яна ганарыцца тым, што адміністрацыя Буша больш не мае на стабільнасць за кошт дэмакратыі. Але ўжо дэмакратыя крыжовы не толькі сустрэўшы ляжачых паліцэйскіх, але і кантрольна-прапускныя пункты на дарозе ў нікуды.

Славутыя палестынскія выбары, намечаныя на ліпень былі адкладзеныя на нявызначаны тэрмін.

У Ліване, урна ўжо зведзена на няма палітычных махінацый. Gen. Майкл Aoun, яркая, але састарэлая перспектыва, якая прыйшла з французскага выгнання, каб узяць на падземнай машыне Сірыі, ўжо аб'ядналі свае намаганні з Дамаскам. Адмаўляючы любую здзелку з Сірыяй, памагатыя генерала саступіць яму было кампенсавана за яго шчодра пенсійныя гады ў Парыжы з пасады начальніка генштаба і яго час прэм'ерства. Аун сабрана $22 мільёна, якія ўключалі складаныя працэнты.

У Егіпце, рысавы, як мяркуецца, спрабуючы надаць рэспектабельнасць прэтэндэнтаў прэзідэнта Хосні Мубарака, узяў тайм-аўт, каб атрымаць вядомы палітычны шарлатан, які на працягу многіх гадоў былі схільныя як нехта кованой вынікі выбараў, як ён падняўся па лесвіцы шэрагу палітычных партый пад рознымі этыкеткамі.

Нават ворагі Мубарака прызнаюць Айман Нур Выраблены і падрабіў подпісы столькі, колькі 1,187 грамадзяне ў адпаведнасці з правіламі, каб узаконіць яго GHAD (заўтра) партыя. Яго кар'ера ўсеяная фальшывымі акадэмічныя паўнамоцтвы, плагіят, прыступкавае замах на сябе, абвінавачванні ў крадзяжы яго саудаўскай медыя-працадаўцы, і вельмі вялікая колькасць падробак дакументаў.

Райс адмяніла папярэднюю паездку ў Егіпет, каб апратэставаць абвінаваўчае заключэнне і турэмнае зняволенне да суда Нура. І перад самай апошняй пашана Райс, былы дзяржсакратар Мадлен Олбрайт і выйшаў з яе шляху, каб пахваліць майстар палітычнага махляра Егіпта. Прымушае Цікава, якой палітычнай справаздачнасці выходзіць з U.S. Пасольства ў Каіры.

З дапамогай гэтага двухгаловага адабрэння з боку ЗША, Нура губляе тое нямногае карысці ён да гэтага часу ў Егіпце. У цяперашні час ён разглядаецца як U.S. марыянетка, дадаць да доўгага спісу недахопаў.

Мусульманскае братэрства ", які па-за законам, але можна было цярпець, так як яна адмовілася ад тэрарызму, больш прадстаўнік егіпецкага думкі, чым Нур. Існуе таксама Кифее (Дастаткова) руху, групы, вядучыя інтэлектуалы Егіпта. Але яны адмовіліся сустракацца з Райс.

Злучаныя Штаты бачылі ў арабскім свеце як сінонім Ізраіль. Гэта аўтаматычна абмяжоўвае магчымасці адміністрацыі Буша, каб выйграць сяброў і аказваць уплыў на людзей. Тыя, хто робіць большасць з U.S. ціск дэмакратызаваць з'яўляюцца арганізацыі, пералічаныя ў Злучаных Штатах, “тэрарыст.” І ХАМАС на палестынскіх тэрыторыях і Хезбалы ў Ліване ў цяперашні час здабыча магчымасцяў як вышэй, так і пад зямлёй. Ісламскія заканадаўцы ў Іарданіі хадайнічалі кароль Абдула, каб іарданскія лідэры ХАМАС, выселеныя шэсць гадоў таму, каб вярнуцца дадому. Кароль слухаў абыякава.

спатрэбілася Еўропу 500 года, каб дасягнуць ступені палітычнай сталасці засведчаны нядаўнім крах планаў Еўрапейскага Саюза па агульнай канстытуцыі. Ўінстан Чэрчыль сказаў, дэмакратыя з'яўляецца найгоршай формай праўлення, за выключэннем ўсіх астатніх, якія былі апрабаваныя. Але Чэрчыль сказаў, “Лепшы аргумент супраць дэмакратыі з'яўляецца пяціхвілінная гутарка з сярэднім выбаршчыкам.” Гэта да гэтага часу ўжываецца ў базарах арабскага свету, з Маракеша ў Маскат.

Праблема егіпецкіх братоў-мусульман

Джэфры Azarva

Samuel Тадрос

On June 20, 2007, ЗША. Department of State’s Bureau of Intelligence and Research convened ameeting ofU.S. intelligence officials to weigh the prospect of formal engagement with the Egyptian Muslim Brotherhood,1known in Arabic as al-Ikhwan al-Muslimin. The session was the result of several years of discussion aboutengaging the group considered by many to be the fountainhead of Sunni fundamentalism.Although the Bush administration established a diplomatic quarantine of the Brotherhood afterSeptember 11, 2001, members of the U.S. House of Representatives held several meetings in Egyptin the spring of 2007—almost three months before the State Department meeting—with MuhammadSaad al-Katatni, an independent member of the Egyptian parliament and the head of its Brotherhoodaffiliatedbloc. On April 5, 2007, House Majority Leader Steny Hoyer (D-Md.) broke with conventionand met with Katatni at the Egyptian parliament building and at the residence ofU.S. ambassador to Egypt Francis J. Ricciardone. Тады, on May 27, 2007, a four-member U.S. congressionaldelegation led by Representative David Price (D-N.C.) met with Katatni in Cairo.Following Hoyer’s visit, ЗША. Embassy in Cairo dismissed Egyptian criticism that his meetingspresaged a reversal of U.S. policy.2 In November 2007, Ricciardone also played down themeetings when he claimed that U.S. contacts with nominally independent Brotherhood members did“not imply American endorsement of the views of the individual parliamentarians or their politicalaffiliates.”3 Despite this reassurance, the meetings with Katatni are indicative of opinion leaders, bothinside and outside the U.S. ўрада, warming inevitable. Yet while the movement, established by Hassan al-Banna in 1928, constitutes the most organizedand well-funded opposition in the country today—the byproduct of both its charitable services and da’wa (literally“call to God,” or preaching) network that operate outside state control—any examination of its rhetoricand political platforms shows U.S. outreach to be premature. Despite its professed commitment to pluralismand the rule of law, the Brotherhood continues to engage in dangerous doublespeak when it comes to the mostfundamental issues of democracy.

Адмова ад рэформы: Егіпет і Туніс

Джэфры Azarva

On November 6, 2003, President George W. Bush proclaimed, “Sixty years of Western nations excusingand accommodating the lack of freedom in the Middle East did nothing to make us safe—because in the longrun, stability cannot be purchased at the expense of liberty.” This strategic shift, coupled with the invasionsof Iraq and Afghanistan, put regional governments on notice. The following spring, Tunisia’s president, ZineEl Abidine Bin Ali, and Egypt’s president, Hosni Mubarak—stalwart allies in the U.S.-led war on terrorismand two of North Africa’s most pro-American rulers—were among the first Arab leaders to visit Washingtonand discuss reform. But with this “Arab spring” has come the inadvertent rise of Islamist movementsthroughout the region. Now, as U.S. policymakers ratchet down pressure, Egypt and Tunisia see a greenlight to backtrack on reform.

Што здарылася з «Арабскай вуліцай?”

Неху Сахгал

Why do opposition movements engage in protest under some circumstances but not inothers? Why did the Muslim Brotherhood in Egypt organize large scale protest during the 2005regime initiated political reforms while remaining largely off the streets during the United States’led war in Iraq in 2003? There is a common notion among Western public opinion and policymakers that United States’ policies in the Middle East have led to greater political activismamong Islamic fundamentalists. Усё ж, while citizens around the world protested the war in Iraq,Egypt remained largely quiet. The lack of protest and other acts of opposition were surprisinggiven the history of Arab-anti colonial struggle, the 1950s street politics in Egypt that broughtNasser to power and the flourishing civil society organizations in the region exemplified byIslamist parties, non governmental organizations and professional syndicates. More importantly,with the 2005 regime initiated political opening in Egypt, the country’s largest oppositionmovement, the Islamist Muslim Brotherhood organized high levels of protests anddemonstrations exposing undemocratic practices of the current government and seeking greaterpolitical freedom. Год 2005, was marked by a “wave of contention” in Egypt standing instark contrast to the lack of mobilization against the Iraq war. Clearly, Muslim Brotherhoodprotest activity is guided by factors other than the prevalence of “anti-Americanism.”Scholars of contentions politics have developed and tested various theories that explainand predict protest behavior. Strain and breakdown theories explain protest as an outcome ofeconomic conditions while resource mobilization theories have stressed the role of material andorganizational constraints in organizing protest. Yet others have argued that protests are spurredby structural changes, напрыклад, divisions or breakdown in the government. In this paper, Iargue that explaining the protest behavior of one group should take into account the group’sinteraction with other opposition actors. Opposition groups operate in a dense network of allies,adversaries as well as counter movements. Therefore their strategies influence each other intangible ways. I present an analysis of how the 2005 political opening in Egypt led to changes inlegal parties such as al-Ghad and al-Wafd that were allowed to contest presidential andparliamentary elections. Далей, the new movement Kifaya, originally formed to expressopposition to the Iraq war, also gained momentum as an anti-Mubarak, pro-democracy alliance.The changes in the parties that were allowed to contest elections and the emergence of newmovements altered the socio-political context for the “officially banned, yet tolerated,” MuslimBrotherhood. The Brotherhood tried to reassert itself as the main voice of political opposition inthe country by organizing greater protest activity and in this way established similarity with legalopposition parties. While legal opposition parties remain weak and ineffective in Egypt, andnewer opposition movements are still small in their membership, they may still influence eachothers’ strategies in tangible ways.