RSSهمه ورودی ها در "برادر & غرب" دسته بندی

اصلاحات در جهان اسلام

عدنان خان

نخست وزیر ایتالیا, سیلویو برلوسکونی پس از حوادث 9/11:
ما باید از برتری تمدن خود آگاه باشیم, سیستمی که تضمین کرده است

تندرستی, احترام به حقوق بشر و – برخلاف کشورهای اسلامی – توجه

برای حقوق دینی و سیاسی, سیستمی که دارای درک ارزشی از تنوع است

و مدارا... غرب مردم را تسخیر خواهد کرد, like it conquered communism, even if it

means a confrontation with another civilisation, the Islamic one, stuck where it was

1,400 years ago…”1

And in a 2007 report the RAND institute declared:
“The struggle underway throughout much of the Muslim world is essentially a war of

ideas. Its outcome will determine the future direction of the Muslim world.”

Building moderate Muslim Networks, RAND Institute

The concept of ‘islah’ (reform) is a concept unknown to Muslims. It never existed throughout the

history of the Islamic civilisation; it was never debated or even considered. A cursory glance at classical

Islamic literature shows us that when the classical scholars laid the foundations of usul, and codified

their Islamic rulings (fiqh) آنها فقط به دنبال درک احکام اسلامی بودند تا بتوانند

آنها را اعمال کنید. زمانی که احکامی برای حدیث وضع شد، وضعیت مشابهی رخ داد, تفسیر و

زبان عربی. عالمان, متفکران و روشنفکران در طول تاریخ اسلام زمان زیادی را صرف کردند

درک وحی خداوند - قرآن و تطبیق آیات بر حقایق و ابداع

اصول و رشته ها به منظور تسهیل درک. از این رو قرآن اساس آن باقی ماند

مطالعه و همه رشته‌های تکاملی همیشه بر اساس قرآن بوده است. کسانی که شدند

مورد ضرب و شتم فلسفه یونانی مانند فیلسوفان مسلمان و برخی از معتزله ها

در نظر گرفته می‌شدند که اسلام را ترک کرده‌اند، زیرا قرآن پایه‌ی مطالعه‌ی آنها نبود. بنابراین برای

هر مسلمانی که تلاش می کند قوانینی را استنباط کند یا بفهمد که چه موضعی باید در قبال یک موضوع خاص اتخاذ کند

موضوع قرآن اساس این پژوهش است.

اولین تلاش برای اصلاح اسلام در اواخر قرن نوزدهم صورت گرفت. با نوبت از

قرن، امت در یک دوره طولانی افول قرار داشت که در آن موازنه جهانی قدرت تغییر کرد

از خلافت تا انگلیس. در حالی که اروپای غربی در آن حضور داشت، مشکلات فزاینده ای دامنگیر خلافت شد

در بحبوحه انقلاب صنعتی. امت، درک بکر خود از اسلام را از دست داد, و

در تلاش برای معکوس کردن انحطاط عثمانیان (عثمانی ها) عده ای از مسلمانان به این کشور اعزام شدند

غرب, و در نتیجه از آنچه دیدند متأثر شدند. رفاع رفیع الطحطاوی مصری (1801-1873),

در بازگشت از پاریس, کتاب زندگینامه ای به نام تخلص العبریز اله صحبت بریز نوشت (The

استخراج طلا, یا مروری بر پاریس, 1834), ستایش پاکیزگی آنها, عشق به کار, و بالاتر

تمام اخلاق اجتماعی. او اعلام کرد که باید از آنچه در پاریس انجام می شود تقلید کنیم, حمایت از تغییرات در

جامعه اسلامی از آزادسازی زنان تا نظام های حاکمیتی. این فکر, و دیگران مانند آن,

آغاز روند ابداع مجدد در اسلام بود.

| سپتامبر 07, 2010 | نظرات 0
ادامه مطلب

Islam in the West

جوسلین سزاری

The immigration of Muslims to Europe, North America, and Australia and the complex socioreligious dynamics that have subsequently developed have made Islam in the West a compelling new ªeld of research. The Salman Rushdie affair, hijab controversies, the attacks on the World Trade Center, and the furor over the Danish cartoons are all examples of international crises that have brought to light the connections between Muslims in the West and the global Muslim world. These new situations entail theoretical and methodological challenges for the study of contemporary Islam, and it has become crucial that we avoid essentializing either Islam or Muslims and resist the rhetorical structures of discourses that are preoccupied with security and terrorism.
In this article, I argue that Islam as a religious tradition is a terra incognita. A preliminary reason for this situation is that there is no consensus on religion as an object of research. Religion, as an academic discipline, has become torn between historical, sociological, and hermeneutical methodologies. With Islam, the situation is even more intricate. In the West, the study of Islam began as a branch of Orientalist studies and therefore followed a separate and distinctive path from the study of religions. Even though the critique of Orientalism has been central to the emergence of the study of Islam in the ªeld of social sciences, tensions remain strong between Islamicists and both anthropologists and sociologists. The topic of Islam and Muslims in the West is embedded in this struggle. One implication of this methodological tension is that students of Islam who began their academic career studying Islam in France, Germany, or America ªnd it challenging to establish credibility as scholars of Islam, particularly in the North American academic
context.

| سپتامبر 07, 2010 | نظرات 0
ادامه مطلب

A Post-election Re-reading of Islamist Political Thought

Roxanne L. Euben

Barack Obama’s post-election rhetoric regarding the “Muslim world” has signaled a critical paradigm shift from his predecessor. The new president’s characterization of the United States in his inaugural address as a “nation of Christians and Muslims, Jews and Hindus and nonbelievers”; his formulation, invoked in several different contexts, that America will offer a hand of friendship to a Muslim world willing to “unclench [its] fist”; the emphasis on his own mixed lineage and experience living in Muslim countries; his pledge to close the Guantánamo Bay prison camp; his interview with Al Arabiya; and the promise to address the Muslim world from a Muslim capital during his first 100 days in office, all suggest a deliberate attempt to shift away from the hardening rhetoric of a new Cold War between the West and Islam and reframe American foreign policy toward Muslim societies.1 Obama’s rhetoric has enormous symbolic importance even if it has yet to issue in dramatic departures from previous U.S. foreign policies regarding, for example, Hamas or Iran’s nuclear program. At this particular juncture, its significance lies less in the specific policies it may presage or the greater sensitivity to Muslim sensibilities it reveals than in its underlying logic: implicit in these rhetorical gestures is the understanding that, as Obama put it in his interview with Al Arabiya, “the language we use matters,” that words and categories do not simply reflect but also create the world in which we live.
| اوت 18, 2010 | نظرات 0
ادامه مطلب

Islam and the West

Preface

جان J. DeGioia

The remarkable feeling of proximity between people and nations is the unmistakable reality of our globalized world. Encounters with other peoples’ ways oflife, current affairs, politics, welfare and faithsare more frequent than ever. We are not onlyable to see other cultures more clearly, butalso to see our differences more sharply. The information intensity of modern life has madethis diversity of nations part of our every dayconsciousness and has led to the centrality ofculture in discerning our individual and collectiveviews of the world.Our challenges have also become global.The destinies of nations have become deeply interconnected. No matter where in the world we live, we are touched by the successes and failures of today’s global order. Yet our responses to global problems remain vastly different, not only as a result of rivalry and competing interests,but largely because our cultural difference is the lens through which we see these global challenges.Cultural diversity is not necessarily a source of clashes and conflict. در حقیقت, the proximity and cross-cultural encounters very often bring about creative change – a change that is made possible by well-organized social collaboration.Collaboration across borders is growing primarily in the area of business and economic activity. Collaborative networks for innovation,production and distribution are emerging as the single most powerful shaper of the global economy.

| اوت 11, 2010 | نظرات 0
ادامه مطلب

دموکراسی, Terrorism and American Policy in the Arab World

F. گرگوری گاس

The United States has embarked upon what President Bush and Secretary of State Rice has called a “generational challenge” to encourage political reform and democracy in the Arab world. The Bush Administration and other defenders of the democracy campaign contend that the push for Arab democracy is not only about spreading American values, but also about insuring American security. They hypothesize that as democracy grows in the Arab world, anti-American terrorism from the Arab world will decline. از این رو, the promotion of democracy inthe Arab world is not only consistent with American security goals in the area, but necessary to achieve those goals.
Two questions present themselves in considering this element of the “Bush Doctrine” in the Arab world: 1) Is there a relationship between terrorism and democracy such that the more democratic a country becomes, the less likely it is to produce terrorists and terrorist groups? به عبارت دیگر, is the security rationale for democracy promotion in the Arab world based on a sound premise?; و 2) What kind of governments would likely be generated by democratic elections in Arab countries? Would they be willing to cooperate with the United States on important policy objectives in the Middle East, not only in maintaining democracy but also on
Arab-Israeli, Gulf security and oil issues?
This paper will consider these two questions. It finds that there is little empirical evidence linking democracy with an absence of or reduction in terrorism. It questions whether democracy would reduce the motives and opportunities of groups like al-Qa’ida, which oppose democracy on both religious and practical grounds. It examines recent trends in Arab public opinion and elections, concluding that while Arab publics are very supportive of democracy, democratic elections in Arab states are likely to produce Islamist governments which would be much less likely to cooperate with the United States than their authoritarian predecessors.

| اوت 06, 2010 | نظرات 0
ادامه مطلب

Claiming the Center: Political Islam in Transition

جان L. اسپوزیتو

In the 1990s political Islam, what some call “Islamic fundamentalism,” remains a major presence in government and in oppositional politics from North Africa to Southeast Asia. Political Islam in power and in politics has raised many issues and questions: “Is Islam antithetical to modernization?,” “Are Islam and democracy incompatible?,” “What are the implications of an Islamic government for pluralism, minority and women’s rights,” “How representative are Islamists,” “Are there Islamic moderates?,” “Should the West fear a transnational Islamic threat or clash of civilizations?” Contemporary Islamic Revivalism The landscape of the Muslim world today reveals the emergence of new Islamic republics (ایران, Sudan, افغانستان), the proliferation of Islamic movements that function as major political and social actors within existing systems, and the confrontational politics of radical violent extremists._ In contrast to the 1980s when political Islam was simply equated with revolutionary Iran or clandestine groups with names like Islamic jihad or the Army of God, the Muslim world in the 1990s is one in which Islamists have participated in the electoral process and are visible as prime ministers, cabinet officers, speakers of national assemblies, parliamentarians, and mayors in countries as diverse as Egypt, Sudan, بوقلمون, ایران, لبنان, Kuwait, Yemen, اردن, پاکستان, Bangladesh, مالزی, اندونزی, and Israel/Palestine. At the dawn of the twenty-first century, political Islam continues to be a major force for order and disorder in global politics, one that participates in the political process but also in acts of terrorism, a challenge to the Muslim world and to the West. Understanding the nature of political Islam today, and in particular the issues and questions that have emerged from the experience of the recent past, remains critical for governments, policymakers, and students of international politics alike.

| اوت 01, 2010 | نظرات 0
ادامه مطلب

It’s the Policy, Stupid

جان L. اسپوزیتو

US foreign policy and political Islam today are deeply intertwined. Every US president since Jimmy Carter has had to deal with political Islam; none has been so challenged as George W. بوته. Policymakers, particularly since 9/11, have demonstrated an inability and/or unwillingness to distinguish between radical and moderate Islamists. They have largely treated political Islam as a global threat similar to the way that Communism was perceived. با این حال, even in the case of Communism, foreign policymakers eventually moved from an ill-informed, broad-brush, and paranoid approach personified by Senator Joseph McCarthy in the 1950s to more nuanced, pragmatic, and reasonable policies that led to the establishment of relations with China in the 1970s, even as tensions remained between the United States and the Soviet Union.

As Islamist parties continue to rise in prominence across the globe, it is necessary that policymakers learn to make distinctions and adopt differentiated policy approaches. This requires a deeper understanding of what motivates and informs Islamist parties and the support they receive, including the ways in which some US policies feed the more radical and extreme Islamist movements while weakening the appeal of the moderate organizations to Muslim populations. It also requires the political will to adopt approaches of engagement and dialogue. This is especially important where the roots of political Islam go deeper than simple anti-Americanism and where political Islam is manifested in non-violent and democratic ways. The stunning electoral victories of HAMAS in Palestine and the Shi’a in Iraq, the Muslim Brotherhood’s emergence as the leading parliamentary opposition in Egypt, and Israel’s war against HAMAS and Hizbollah go to the heart of issues of democracy, تروریسم, and peace in the Middle East.

Global terrorism has also become the excuse for many Muslim autocratic rulers and Western policymakers to backslide or retreat from democratization. They warn that the promotion of a democratic process runs the risk of furthering Islamist inroads into centers of power and is counterproductive to Western interests, encouraging a more virulent anti-Westernism and increased instability. بدین ترتیب, for example, despite HAMAS’ victory in free and democratic elections, the United States and Europe failed to give the party full recognition and support.

In relations between the West and the Muslim world, phrases like a clash of civilizations or a clash of cultures recur as does the charge that Islam is incompatible with democracy or that it is a particularly militant religion. But is the primary issue religion and culture or is it politics? Is the primary cause of radicalism and anti-Westernism, especially anti-Americanism, extremist theology or simply the policies of many Muslim and Western governments?


| Mar 28, 2010 | نظرات 0
ادامه مطلب

حل معضل اسلام گرای آمریکا

شادی حمید

ایالات متحده قرار گرفت. تلاش‌ها برای ترویج دموکراسی در خاورمیانه مدت‌هاست که به دلیل «معضل اسلام‌گرایی» فلج شده است.: در تئوری, ما دموکراسی می خواهیم, ولی, در عمل, بیم آن است که احزاب اسلام گرا ذینفعان اصلی هر گشایش سیاسی باشند. غم انگیزترین جلوه آن، ناکامی الجزایر بود 1991 و 1992, زمانی که ایالات متحده در سکوت ایستاده بود در حالی که ارتش سکولار سرسخت انتخابات را پس از کسب اکثریت پارلمانی یک حزب اسلامگرا لغو کرد.. اخیرا, دولت بوش پس از اینکه اسلامگرایان در انتخابات در سراسر منطقه به طرز شگفت انگیزی خوب عمل کردند، از "برنامه آزادی" خود عقب نشینی کرد., از جمله در مصر, عربستان سعودی, و سرزمین های فلسطینی.
اما حتی ترس ما از احزاب اسلام‌گرا - و در نتیجه امتناع از تعامل با آنها - به خودی خود ناسازگار بوده است., برای برخی از کشورها صادق است اما برای برخی دیگر نه. هر چه بیشتر یک کشور برای منافع امنیت ملی آمریکا حیاتی تلقی شود, ایالات متحده تمایل کمتری به پذیرش گروه های اسلام گرا داشته است که نقش سیاسی برجسته ای در آنجا داشته باشند. با این حال, در کشورهایی که از نظر استراتژیک کمتر مرتبط هستند, و جایی که کمتر در خطر است, ایالات متحده گاهی رویکرد ظریف تری را در پیش گرفته است. اما این دقیقا همان جایی است که به رسمیت شناختن نقش اسلامگرایان غیرخشونت طلب مهمتر است., و, اینجا, سیاست آمریکا همچنان کوتاه است.
در سراسر منطقه, ایالات متحده به طور فعال از رژیم های خودکامه حمایت کرده و برای کمپین های سرکوب گروه هایی مانند اخوان المسلمین مصر چراغ سبز نشان داده است., قدیمی ترین و تاثیرگذارترین جنبش سیاسی در منطقه. در ماه مارس 2008, در دورانی که بسیاری از ناظران آن را بدترین دوره سرکوب ضد اخوان از دهه 1960 می دانند., کاندولیزا رایس، وزیر امور خارجه، از الف $100 کاهش کمک های نظامی به مصر توسط کنگره به میلیون ها نفر محکوم شد.

| Mar 07, 2010 | نظرات 0
ادامه مطلب

International Consultation of Muslim Intellectuals on Islam & سیاست

مرکز استیمسون & موسسه مطالعات سیاست

This two-day discussion brought together experts and scholars from Bangladesh, مصر, India,اندونزی, Kenya, مالزی, پاکستان, the Philippines, Sudan and Sri Lanka representing academia,non-governmental organizations and think tanks. Among the participants were a number of former government officials and one sitting legislator. The participants were also chosen to comprise abroad spectrum of ideologies, including the religious and the secular, cultural, political andeconomic conservatives, liberals and radicals.The following themes characterized the discussion:1. Western and US (Mis)Understanding There is a fundamental failure by the West to understand the rich variety of intellectual currents andcross-currents in the Muslim world and in Islamic thought. What is underway in the Muslim worldis not a simple opposition to the West based on grievance (though grievances there also are), but are newal of thought and culture and an aspiration to seek development and to modernize withoutlosing their identity. This takes diverse forms, and cannot be understood in simple terms. There is particular resentment towards Western attempts to define the parameters of legitimate Islamicdiscourse. There is a sense that Islam suffers from gross over generalization, from its champions asmuch as from its detractors. It is strongly urged that in order to understand the nature of the Muslim renaissance, the West should study all intellectual elements within Muslim societies, and not only professedly Islamic discourse.US policy in the aftermath of 9/11 has had several effects. It has led to a hardening andradicalization on both sides of the Western-Muslim encounter. It has led to mutual broad brush(mis)characterization of the other and its intentions. It has contributed to a sense of pan-Islamicsolidarity unprecedented since the end of the Khilafat after World War I. It has also produced adegeneration of US policy, and a diminution of US power, influence and credibility. سرانجام, theUS’ dualistic opposition of terror and its national interests has made the former an appealing instrument for those intent on resistance to the West.

| Mar 06, 2010 | نظرات 0
ادامه مطلب

مصر: پیشینه و ایالات متحده. روابط

جرمی M. تیز

در سال گذشته, سیاست خارجی مصر, خصوصاً رابطه آن با ایالات متحده, به طور قابل توجهی از هر دو تغییر در ایالات متحده بهره مند شده است. و از حوادث موجود در زمین. دولت اوباما, همانطور که در ژوئن رئیس جمهور مشهود است 2009 سخنرانی در قاهره, اهمیت مصر را برای ایالات متحده افزایش داده است. سیاست خارجی در منطقه, به عنوان ایالات متحده. سیاست گذاران برای احیای روند صلح اعراب و اسرائیل تلاش می کنند. در انتخاب قاهره به عنوان محلی برای سخنرانی رئیس جمهور در جهان اسلام, مصریان احساس می کنند که ایالات متحده نسبت به قد و قامت درک شده خود در جهان عرب احترام کشور خود را نشان داده است. در همان زمان, تنش های مداوم با ایران و حماس موقعیت مصر را به عنوان نیروی تجاوز کننده در منطقه تقویت کرده و سودمندی دیپلماتیک این کشور را به ایالات متحده نشان داده است.. سیاست خارجی. براساس منافع خودش, مصر با مداخله ایران در شام و غزه مخالفت کرده است و اخیراً همکاری نظامی با اسرائیل را گسترش داده است تا عزم خود را در برابر تحریکات بعدی ایران نشان دهد., مانند مسلح کردن حماس یا اجازه دادن به حزب الله برای عملیات خاک مصر. علاوه بر این, عملیات سرب بازیگران اسرائیل (دسامبر 2008 تا ژانویه 2009) رفتار حماس را مورد نیاز تا حد متوسط ​​قرار داد, رسیدن به وحدت فلسطین, و به یک تبادل طولانی مدت اسرائیل ، حماس سوز - آتش / زندانی برسند, اهدافی که مصر برای دستیابی به آنها تلاش کرده است, البته تاکنون با موفقیت محدود. علائم بهبود روابط دو جانبه به وضوح مشهود است. در شش ماه گذشته, انبوه مبادلات دیپلماتیک وجود داشته است, اوج سفر رئیس جمهور اوباما در ژوئن 2009 به مصر و سفر رئیس جمهور مصر حسنی مبارک به واشنگتن در آگوست 2009 ، اولین سفر وی به ایالات متحده در بیش از 5 سال. پس از سفر رئیس جمهور اوباما در ژوئن, دو دولت گفتگوی استراتژیک سالانه خود را برگزار می کردند. چندین ماه زودتر, ایالات متحده متعهد شد تجارت و سرمایه گذاری در مصر را گسترش دهد. علی رغم ظاهر فضای مثبت تر, تنش ها و تناقضات ذاتی در روابط ایالات متحده و مصر همچنان وجود دارد. برای ما. سیاست گذاران و اعضای کنگره, سوال چگونه می توان به طور همزمان روابط استراتژیک ایالات متحده و مصر را که از توافقنامه CampDavid و 1979 پیمان صلح ضمن ترویج حقوق بشر و دموکراسی در مصری ها یک چالش اساسی است و هیچ مسیر مشخصی ندارد. از آنجا که شخصیت های مخالف مصر سال ها درباره موضوعاتی مانند جانشینی رهبری ، بیشتر حرف می زدند, فساد, و نابرابری اقتصادی, و رژیم متعاقباً در پاسخ به درخواستهای بیشتر برای اصلاح سرکوبگرتر شده است,فعالان خواستار فشار آمریكا به مصر برای ایجاد فضای تنفس بیشتر برای مخالفان شده اند. دولت مصر در برابر هرگونه آمریکا مقاومت کرده است. تلاش می کند تا در سیاست داخلی خود دخالت کند و به شدت به ایالات متحده آشکار پاسخ داده است. خواستار اصلاحات سیاسی است. همزمان, همانطور که اوضاع اسرائیلی و فلسطین بیشتر خراب شده است, نقش مصر به عنوان واسطه برای ایالات متحده قابل ارزیابی است. سیاست خارجی در منطقه. مصر توافق نامه های آتش بس و مذاکرات میانجیگری با حماس در مورد آزادی زندانیان را تأمین کرده است, ترتیبات آتش بس, و سایر موارد. از آنجا که حماس یک سازمان تروریستی خارجی تعیین شده توسط ایالات متحده است (دعوت) و خواستار نابودی اسرائیل است, نه اسرائیل و نه دولت ایالات متحده مستقیماً با مقامات رسمی خود مذاکره نمی کنند, به جای استفاده از مصر به عنوان وسط. با همکاری دولت اوباما صلح مهم خاورمیانه را متعهد شد, این نگرانی وجود دارد که ایالات متحده. مقامات ممکن است به قیمت حقوق بشر و اصلاحات دموکراتیک اولویت بیشتری به نقش منطقه ای مصر قایل شوند.

| فوریه 20, 2010 | نظرات 0
ادامه مطلب

TRAVELS AMONG EUROPE’S MUSLIM NEIGHBOURS

جوست Lagendijk

ژان مارینوس WIERSMA

“A ring of friends surrounding the Union […], from Morocco to Russia”.This is how, in late 2002, the then President of the European Commission, رومانو پرودی, described the key challenge facing Europe following the planned enlargement of 2004. The accession process had built up momentum, and the former communist countries of Central Europe had been stabilised and were transforming themselves into democracies. EU membership was not directly on the agenda for countries beyond the enlargement horizon, با این حال. How could Europe prevent new dividing lines forming at its borders? How could the European Union guarantee stability, security and peace along its perimeter? Those questions were perhaps most pertinent to the EU’s southern neighbours. از آنجا که 11 سپتامبر 2001, in particular, our relations with the Islamic world have been imbued with a sense of urgency. Political developments in our Islamic neighbour countries bordering the Mediterranean could have a tremendous impact on European security. Although the area is nearby, the political distance is great. Amid threatening language about a ‘clash of civilisations’, the EU quickly drew the conclusion that conciliation and cooperation, rather than confrontation, constituted the best strategy for dealing with its southern neighbours.

| فوریه 17, 2010 | نظرات 0
ادامه مطلب

BETWEEN THE GLOBAL AND THE LOCAL

آنتونی BUBALO

گرگ FEALY

Against the background of the ‘war on terror’,many people have come to view Islamism as amonolithic ideological movement spreading from thecenter of the Muslim world, the Middle East, toMuslim countries around the globe. To borrow aphrase from Abdullah Azzam, the legendary jihadistwho fought to expel the Soviet Union fromAfghanistan in the 1980s, many today see all Islamistsas fellow travellers in a global fundamentalist caravan.This paper evaluates the truth of that perception. Itdoes so by examining the spread of two broad categoriesof Islamic thinking and activism — the morepolitically focused Islamism and more religiouslyfocused ‘neo-fundamentalism’ — from the MiddleEast to Indonesia, a country often cited as an exampleof a formerly peaceful Muslim community radicalizedby external influences.Islamism is a term familiar to many.Most commonly itis used to categorize ideas and forms of activism thatconceive of Islam as a political ideology. Today, a widerange of groups are classified as Islamist, from theEgyptian Muslim Brotherhood to al-qa‘ida.While sucha categorization remains appropriate in many cases,Islamism seems less useful as a label for those groupsthat do not see Islam as a political ideology and largelyeschew political activism — even if their activism sometimeshas political implications. Included in this categoryare groups concerned primarily with Islamic mission-IV Be t w e e n t h e G l o b a l a n d t h e L o c a l : اسلام گرایی, the Mi d d l e E a s t , a n d Indonesiaary activity, but it would also include a group such asal-qa‘ida whose acts of terrorism are arguably drivenless by concrete political objectives than religious inspiration,albeit of a misguided form. This paper thereforeuses the term ‘neo-fundamentalist’, developed by theFrench scholar Olivier Roy, to describe these groups andwill study the transmission of both Islamist and neofundamentalistideas to Indonesia.

| فوریه 17, 2010 | نظرات 0
ادامه مطلب

Reform in the Muslim World: The Role of Islamists and Outside Powers

شبلی Telhami


The Bush Administration’s focus on spreading democracyin the Middle East has been much discussed over the past several years, not only in the United Statesand Arab and Muslim countries but also around theworld. In truth, neither the regional discourse about theneed for political and economic reform nor the Americantalk of spreading democracy is new. Over the pasttwo decades, particularly beginning with the end of theCold War, intellectuals and governments in the MiddleEast have spoken about reform. The American policyprior to the Iraqi invasion of Kuwait in 1990 also aimedto spread democracy in the Arab world. But in that case,the first Gulf War and the need to forge alliances withautocratic regimes were one reason talk of democracydeclined. The other reason was the discovery that politicalreform provided openings to Islamist political groupsthat seemed very much at odd with American objectives.The fear that Islamist groups supported democracy onlybased on the principle of “one man, one vote, one time,”as former Assistant Secretary of State Edward Djerejianonce put it, led the United States to backtrack. Evenearly in the Clinton Administration, Secretary of StateWarren Christopher initially focused on democracy inhis Middle East policy but quickly sidelined the issueas the administration moved to broker Palestinian-Israelinegotiation in the shadow of militant Islamist groups,especially Hamas.

| فوریه 17, 2010 | نظرات 0
ادامه مطلب

POLITICAL ISLAM and the West

JOHN L.ESPOSITO


At the dawn of the 21st centurypolitical Islam, ormore commonly Islamicfundamentalism, remainsa major presence in governments andoppositional politics from North Africato Southeast Asia. New Islamic republicshave emerged in Afghanistan,ایران, and Sudan. Islamists have beenelected to parliaments, served in cabinets,and been presidents, prime ministers,and deputy prime ministers innations as diverse as Algeria, مصر, اندونزی,اردن, Kuwait, لبنان,مالزی, پاکستان, and Yemen. At thesame time opposition movements andradical extremist groups have sought todestabilize regimes in Muslim countriesand the West. Americans have witnessedattacks on their embassies fromKenya to Pakistan. Terrorism abroadhas been accompanied by strikes ondomestic targets such as the WorldTrade Center in New York. In recentyears, Saudi millionaire Osama binLaden has become emblematic of effortsto spread international violence

| فوریه 17, 2010 | نظرات 0
ادامه مطلب

پل ساختمان دیوار

الکس گلنی

از زمان حملات تروریستی 11 سپتامبر 2001 در خاورمیانه و شمال آفریقا انفجار مورد علاقه اسلام گرایی غیرمذهبی رخ داده است (منا) منطقه. تا همین اواخر,تحلیلگران به طور واضح روی آن دسته از بازیگرانی که در پایان خشونت طیف اسلام گرایی فعالیت می کنند متمرکز شده اند, از جمله القاعده, طالبان, برخی از احزاب فرقه ای در عراق و گروه های سیاسی با بال های مسلح مانند حماس در سرزمین های اشغالی فلسطین (OPT)و حزب الله در لبنان, این واقعیت را مبهم کرده است که سیاست های معاصر در سراسر منطقه MENA توسط مجموعه ای بسیار متنوع تر از جریانات "جریان اصلی" اسلامی هدایت و شکل گرفته است.. ما این گروه ها را تعریف می کنیم که درگیر مشارکت و یا درگیری برای مشارکت در پروسه های سیاسی قانونی کشور های آنها هستند و در استفاده عموم از خشونت ها از اهداف خود در سطح ملی آگاه شده اند., حتی در مواردی که آنها بر علیه یا سرکوب شده تبعیض قائل هستند. این تعریف شامل گروه هایی مانند اخوان المسلمین در مصر می شود, حزب عدالت و توسعه (حزب عدالت و توسعه) در مراکش و جبهه اقدام اسلامی (IAF) در اردن. این جنبش ها یا احزاب غیر خشونت آمیز اسلامی اغلب نمایانگر بهترین سازمان یافته ترین و محبوب ترین عنصر مخالفت با رژیم های موجود در هر کشور هستند, و از آنجا که موجبات توجه سیاستگذاران غربی به نقشی که آنها می توانند در ارتقاء دموکراسی در منطقه بازی کنند ، افزایش یافته است.. با این حال ، به نظر می رسد که بحث در مورد این موضوع در مورد این سوال که آیا مناسب است با این گروه ها ارتباط مستقیمی و رسمی تر برقرار شود ، متوقف شده است, این نگرش تا حدودی با عدم تمایل به توجیه مشروعیت گروه هایی که ممکن است دیدگاه های ضد دموکراتیک در مورد حقوق زنان داشته باشند مرتبط است., کثرت گرایی سیاسی و طیف وسیعی از موضوعات دیگر. این همچنین ملاحظات عمل گرایانه در مورد منافع استراتژیک قدرت های غربی در منطقه منا را منعکس می کند که به نظر می رسد با افزایش محبوبیت و نفوذ اسلامگرایان مورد تهدید قرار می گیرند.. از طرف آنها, احزاب و جنبش های اسلام گرایانه ، نسبت به روابط نزدیک با آن دسته از قدرت های غربی که سیاست هایشان را در منطقه به شدت محاصره می کنند ، تمایلی آشکار نشان داده اند., نه تنها از ترس از چگونگی واکنش رژیمهای سرکوبگرانه در درون آنها. این تمرکز پروژه بر جنبشهای سیاسی غیر خشونت آمیز اسلامی نباید به غلط تفسیر شود بلکه حمایت ضمنی از برنامه های سیاسی آنها. تعهد به استراتژی مناسب تر برای تعامل با احزاب اصلی اسلامگرایانه ، خطرات و مبادلات قابل توجهی را برای سیاستگذاران آمریکایی و اروپایی شمالی دربر خواهد داشت.. با این حال, ما این موضع را اتخاذ می کنیم که تمایل هر دو طرف برای مشاهده تعامل به عنوان مبلغ صفر "همه یا هیچ چیز" بازی کمکی بوده است, و در صورت بروز گفتگوی سازنده تر در مورد اصلاحات در خاورمیانه و شمال آفریقا ، باید تغییر یابد.

| فوریه 16, 2010 | نظرات 0
ادامه مطلب

ISLAM, DEMOCRACY & THE USA

پایه و اساس کوردوبا


In spite of it being both a perennial anda complex debate, Arches Quarterly reexamines from theological and practicalgrounds, the important debate about the relationship and compatibility between Islam and Democracy, as echoed in Barack Obama’s agenda of hope and change. Whilst many celebrate Obama’s ascendancy to the Oval Office as a national catharsis for the US, othersremain less optimistic of a shift in ideologyand approach in the international arena.While much of the tension and distrust between the Muslim world and the USA canbe attributed to the approach of promotingdemocracy, typically favoring dictatorshipsand puppet regimes that pay lip-service todemocratic values and human rights, the aftershockof 9/11 has truly cemented the misgivingsfurther through America’s position onpolitical Islam. It has created a wall of negativityas found by worldpublicopinion.org,according to which 67% of Egyptians believethat globally America is playing a “mainlynegative” role.America’s response has thus been apt. Byelecting Obama, many around the world arepinning their hopes for developing a less belligerent,but fairer foreign policy towards theMuslim world. Th e test for Obama, as we discuss,is how America and her allies promote democracy. Will it be facilitating or imposing?علاوه بر این, can it importantly be an honestbroker in prolonged zones of conflicts?

| فوریه 16, 2010 | نظرات 0
ادامه مطلب
نوشته های قدیمی تر
صفحه بعد »