RSSУсе запісы ў "Руху Новай суфийских" Катэгорыя

ІСЛАМ, ДЭМАКРАТЫЯ & ЗША:

Фонд Кордовы

Абдула Faliq

Увядзенне ,


Нягледзячы на ​​тое, што гэта шматгадовая і складаная дыскусія, Arches Quarterly пераглядае з тэалагічных і практычных меркаванняў, важныя дэбаты аб адносінах і сумяшчальнасці паміж ісламам і дэмакратыяй, як адбілася ў праграме надзеі і пераменаў Барака Абамы. У той час як многія адзначаюць прыход Абамы ў Авальны кабінет як нацыянальны катарсіс для ЗША, іншыя застаюцца менш аптымістычнымі адносна змены ідэалогіі і падыходаў на міжнароднай арэне. У той час як вялікая частка напружанасці і недаверу паміж мусульманскім светам і ЗША можа быць звязана з падыходам прасоўвання дэмакратыі, звычайна аддаюць перавагу дыктатурам і марыянеткавым рэжымам, якія на словах аддаюць перавагу дэмакратычным каштоўнасцям і правам чалавека, афтэршок 9/11 па-сапраўднаму яшчэ больш замацаваў асцярогі праз пазіцыю Амерыкі адносна палітычнага ісламу. Гэта стварыла сцяну негатыву, як выявіў worldpublicopinion.org, паводле якога 67% егіпцян лічаць, што ва ўсім свеце Амерыка адыгрывае «пераважна адмоўную» ролю.
Такім чынам, рэакцыя Амерыкі была трапнай. Абраўшы Абаму, многія ва ўсім свеце ўскладаюць надзеі на развіццё менш ваяўнічага, але больш справядлівай знешняй палітыкі ў адносінах да мусульманскага свету. Тэст для Абамы, як мы абмяркоўваем, як Амерыка і яе саюзнікі прасоўваюць дэмакратыю. Ці будзе гэта палягчэнне або навязванне?
Прычым, ці можа ён быць сумленным пасярэднікам у працяглых зонах канфліктаў? Прыцягненне вопыту і разумення Prolifi
c вучонымі, акадэмікаў, вопытныя журналісты і палітыкі, Arches Quarterly высвятляе адносіны паміж ісламам і дэмакратыяй і ролю Амерыкі, а таксама змены, унесеныя Абамам, у пошуках агульнай мовы. Анас Альтыкрыці, генеральны дырэктар Th e Cordoba Foundation уступае ў гэтую дыскусію, дзе ён разважае пра надзеі і праблемы, якія ўскладаюцца на шляху Абамы. Пасля Altikriti, былы дарадца прэзідэнта Ніксана, Доктар Роберт Крэйн прапануе грунтоўны аналіз ісламскага прынцыпу права на свабоду. Анвар Ібрагім, былы намеснік прэм'ер-міністра Малайзіі, узбагачае дыскусію практычнымі рэаліямі ўкаранення дэмакратыі ў дамінуючых мусульманскіх грамадствах, а менавіта, у Інданезіі і Малайзіі.
У нас таксама ёсць доктар Шырын Хантэр, Джорджтаўнскага ўніверсітэта, ЗША, які даследуе мусульманскія краіны, якія адстаюць у дэмакратызацыі і мадэрнізацыі. Th гэта дапаўняецца тэрарызмам пісьменніка, Тлумачэнне доктара Нафіза Ахмеда крызісу постмадэрну і
гібель дэмакратыі. Доктар Дауд Абдула (Дырэктар Middle East Media Monitor), Алан Харт (былы карэспандэнт ITN і BBC Panorama; аўтар сіянізму: Сапраўдны вораг яўрэяў) і Асем Сондос (Рэдактар ​​егіпецкага штотыднёвіка Sawt Al Omma) засяродзіцца на Абаме і яго ролі ў прасоўванні дэмакратыі ў мусульманскім свеце, а таксама адносіны ЗША з Ізраілем і Братамі-мусульманамі.
Міністр замежных спраў у эфіры, Мальдывы, Ахмед Шахід разважае пра будучыню ісламу і дэмакратыі; Cllr. Джэры Маклохлайн
– член Шын Фейн, які адседзеў чатыры гады ў турме за дзейнасць ірландскіх рэспубліканцаў і ўдзельнік кампаніі Гілфарда 4 і Бірмінгем 6, разважае пра сваю нядаўнюю паездку ў Газу, дзе ён стаў сведкам жорсткасці і несправядлівасці супраць палестынцаў; Доктар Мары Брын-Сміт, Дырэктар Цэнтра вывучэння радыкалізацыі і сучаснага палітычнага гвалту абмяркоўвае праблемы крытычнага даследавання палітычнага тэрору; Доктар Халід аль-Мубарак, пісьменнік і драматург, абмяркоўвае перспектывы міру ў Дарфуры; і, нарэшце, журналіст і праваабаронца Ашур Шаміс крытычна глядзіць на дэмакратызацыю і палітызацыю сучасных мусульман.
Мы спадзяемся, што ўсё гэта стане для ўсебаковага чытання і крыніцай для разважанняў аб праблемах, якія закранаюць усіх нас у новым світанку надзеі.
Дзякуй

| верасень 07, 2010 | Каментары 0
Чытаць далей

ДАЛАЧНАСЦЬ У ГЛАБАЛЬНАЙ ВАЙНЕ З ТЭРОРАМ:

Sherifa Zuhur

Праз сем гадоў пасля верасня 11, 2001 (9/11) напады, многія эксперты лічаць, што «Аль-Каіда» аднавіла моц і што яе копіі або філіялы больш смяротныя, чым раней. Ацэнка нацыянальнай разведкі 2007 Сцвярджаў, што Аль-Каіда цяпер больш небяспечная, чым раней 9/11.1 Эмулятары Аль-Каіды працягваюць пагражаць Захаду, блізкаўсходні, і еўрапейскіх народаў, як у сюжэце, сарваным у верасні 2007 у Нямеччыне. - заяўляе Брус Рыдэль: Шмат у чым дзякуючы жаданню Вашынгтона ісці ў Ірак, а не паляваць на лідэраў Аль-Каіды, у цяперашні час арганізацыя мае трывалую базу аперацый у пустынных землях Пакістана і эфектыўную франшызу ў заходнім Іраку. Яго распаўсюджванне распаўсюдзілася па ўсім мусульманскім свеце і ў Еўропе . . . Усама бін Ладэн разгарнуў паспяховую прапагандысцкую кампанію. . . . Цяпер яго ідэі прыцягваюць больш прыхільнікаў, чым калі-небудзь.
Гэта праўда, што розныя арганізацыі салафітаў і джыхадзістаў усё яшчэ ўзнікаюць ва ўсім ісламскім свеце. Чаму значныя рэсурсы ў адказ на ісламісцкі тэрарызм, які мы называем глабальным джыхадам, не аказаліся надзвычай эфектыўнымі?
Пераход да інструментаў «мяккай сілы,” як наконт эфектыўнасці намаганняў Захаду па падтрымцы мусульман у глабальнай вайне з тэрарызмам (квота)? Чаму Злучаныя Штаты заваявалі так мала «сэрцаў і розумаў» у шырокім ісламскім свеце? Чаму амерыканскія стратэгічныя пасылы па гэтым пытанні так дрэнна гуляюць у рэгіёне? чаму, нягледзячы на ​​шырокае мусульманскае неўхваленне экстрэмізму, як паказана ў апытаннях і афіцыйных выказваннях ключавых мусульманскіх лідэраў, у Ярданіі і Пакістане фактычна павялічылася падтрымка бін Ладэна?
Гэтая манаграфія не будзе вяртацца да вытокаў ісламісцкага гвалту. Замест гэтага ён занепакоены тыпам канцэптуальнай няўдачы, якая памылкова будуе GWOT і якая перашкаджае мусульманам падтрымліваць яго. Яны не могуць ідэнтыфікаваць сябе з прапанаванымі трансфармацыйнымі контрмерамі, таму што яны бачаць некаторыя з сваіх асноўных перакананняў і інстытутаў у якасці мішэняў у
гэтае імкненне.
Некалькі вельмі праблематычных тэндэнцый бянтэжаць амерыканскую канцэптуалізацыю GWOT і стратэгічныя паведамленні, створаныя для вядзення той вайны. Гэтыя развіваюцца з (1) посткаланіяльныя палітычныя падыходы да мусульман і нацый мусульманскай большасці, якія моцна адрозніваюцца і, такім чынам, ствараюць супярэчлівыя і заблытаныя ўражанні і эфекты; і (2) рэшткавае абагульненае няведанне і прадузятае стаўленне да ісламу і субрэгіянальных культур. Дадайце да гэтага амерыканскі гнеў, страх, і трывога з нагоды смяротных падзей 9/11, і некаторыя элементы, якія, нягледзячы на ​​заклікі больш халодных галоў, прыцягваць мусульман і іх рэлігію да адказнасці за злачынствы іх аднаверцаў, або якія лічаць гэта карысным па палітычных прычынах.

| верасень 06, 2010 | Каментары 0
Чытаць далей

ГЛАБАЛІЗАЦЫЯ І ПАЛІТЫЧНЫ ІСЛАМ: САЦЫЯЛЬНЫЯ АСНОВЫ ПАРТЫІ ДАБРАБЫТАННЯ ТУРЦЫІ

Haldun Gulalp

Political Islam has gained heightened visibility in recent decades in Turkey. Large numbers of female students have begun to demonstrate their commitment by wearing the banned Islamic headdress on university campuses, and influential pro-Islamist TV
channels have proliferated. This paper focuses on the Welfare (Refah) Party as the foremost institutional representative of political Islam in Turkey.
The Welfare Party’s brief tenure in power as the leading coalition partner from mid-1996 to mid-1997 was the culmination of a decade of steady growth that was aided by other Islamist organizations and institutions. These organizations and institutions
included newspapers and publishing houses that attracted Islamist writers, numerous Islamic foundations, an Islamist labor-union confederation, and an Islamist businessmen’s association. These institutions worked in tandem with, and in support of, Welfare as the undisputed leader and representative of political Islam in Turkey, even though they had their own particularistic goals and ideals, which often diverged from Welfare’s political projects. Focusing on the Welfare Party, then, allows for an analysis of the wider social base upon which the Islamist political movement rose in Turkey. Since Welfare’s ouster from power and its eventual closure, the Islamist movement has been in disarray. This paper will, Таму, be confined to the Welfare Party period.
Welfare’s predecessor, the National Salvation Party, дзейнічаў у 1970-я гады, але быў зачынены ваенным рэжымам у 1980. Дабрабыт быў заснаваны ў в 1983 і набыў вялікую папулярнасць у 1990-я гг. Пачынаючы з а 4.4 працэнтаў галасоў на муніцыпальных выбарах 1984, Партыя дабрабыту няўхільна павялічвала сваю паказальнасць і павялічвала колькасць галасоў амаль у пяць разоў за дванаццаць гадоў. Гэта насцярожыла свецкі істэблішмент Турцыі першым на муніцыпальных выбарах у 1994, з 19 працэнтаў усіх галасоў па ўсёй краіне і пасады мэра як у Стамбуле, так і ў Анкары, затым на ўсеагульных выбарах г 1995 калі ён выйграў мноства с 21.4 працэнтаў нацыянальных галасоў. Тым не менш, Партыя дабрабыту толькі ненадоўга змагла ўзначаліць кааліцыйны ўрад у партнёрстве з правай Партыяй праўдзівага шляху Тансу К'ілера.

| верасень 03, 2010 | Каментары 0
Чытаць далей

Дэмакратыя ў ісламскай палітычнай думкі

Аззам S. Тамими

Дэмакратыя паглынутая арабскія палітычныя мысляры яшчэ на світанку сучаснага арабскага адраджэння каля двух стагоддзяў таму. З таго часу, the concept of democracy has changed and developed under the influence of a variety of social and political developments.The discussion of democracy in Arab Islamic literature can be traced back to Rifa’a Tahtawi, the father of Egyptian democracy according to Lewis Awad,[3] who shortly after his return to Cairo from Paris published his first book, Takhlis Al-Ibriz Ila Talkhis Bariz, у 1834. The book summarized his observations of the manners and customs of the modern French,[4] and praised the concept of democracy as he saw it in France and as he witnessed its defence and reassertion through the 1830 Revolution against King Charles X.[5] Tahtawi tried to show that the democratic concept he was explaining to his readers was compatible with the law of Islam. He compared political pluralism to forms of ideological and jurisprudential pluralism that existed in the Islamic experience:
Religious freedom is the freedom of belief, of opinion and of sect, provided it does not contradict the fundamentals of religion . . . The same would apply to the freedom of political practice and opinion by leading administrators, who endeavour to interpret and apply rules and provisions in accordance with the laws of their own countries. Kings and ministers are licensed in the realm of politics to pursue various routes that in the end serve one purpose: good administration and justice.[6] One important landmark in this regard was the contribution of Khairuddin At-Tunisi (1810- 99), leader of the 19th-century reform movement in Tunisia, who, у 1867, formulated a general plan for reform in a book entitled Aqwam Al-Masalik Fi Taqwim Al- Mamalik (The Straight Path to Reforming Governments). The main preoccupation of the book was in tackling the question of political reform in the Arab world. While appealing to politicians and scholars of his time to seek all possible means in order to improve the status of the
community and develop its civility, he warned the general Muslim public against shunning the experiences of other nations on the basis of the misconception that all the writings, inventions, experiences or attitudes of non-Muslims should be rejected or disregarded.
Далей Хайруддзін заклікаў пакласці канец абсалютысцкаму кіраванню, якую ён вінаваціў у прыгнёце нацый і знішчэнні цывілізацый.
| Жнівень 27, 2010 | Каментары 0
Чытаць далей

Ісламская палітычная культура, дэмакратыя, і правы чалавека

Daniel E. цана

Сцвярджалася, што іслам спрыяе аўтарытарызму, супярэчыць

каштоўнасці заходніх грамадстваў, і істотна ўплывае на важныя палітычныя вынікі

у мусульманскіх народаў. Такім чынам, навукоўцы, каментатары, і ўрада

чыноўнікі часта ўказваюць на наступны "ісламскі фундаменталізм"

ідэалагічная пагроза ліберальным дэмакратыям. Гэта меркаванне, Аднак, заснавана ў першую чаргу

па аналізе тэкстаў, Ісламская палітычная тэорыя, і спецыяльныя даследаванні

асобных краін, якія не ўлічваюць іншыя фактары. Гэта маё сцвярджэнне

што тэксты і традыцыі ісламу, як у іншых рэлігій,

можа выкарыстоўвацца для падтрымкі розных палітычных сістэм і палітык. Краіна

канкрэтныя і апісальныя даследаванні не дапамагаюць нам знайсці заканамернасці, якія дапамогуць

мы тлумачым розныя ўзаемасувязі паміж ісламам і палітыкай ва ўсім свеце

краіны мусульманскага свету. такім чынам, новы падыход да вывучэння

патрабуецца сувязь паміж ісламам і палітыкай.
Прапаную, шляхам строгай ацэнкі адносін паміж ісламам,

дэмакратыя, і правы чалавека на міждзяржаўным узроўні, гэта занадта шмат

акцэнт робіцца на сіле ісламу як палітычнай сілы. Я першы

выкарыстоўваць параўнальныя тэматычныя даследаванні, якія сканцэнтраваны на фактарах, звязаных з узаемадзеяннем

паміж ісламскімі групоўкамі і рэжымамі, эканамічныя ўплывы, этнічныя расколы,

і развіццё грамадства, каб растлумачыць дысперсію ўплыву

Іслам у палітыцы васьмі дзяржаў.

| Жнівень 24, 2010 | Каментары 0
Чытаць далей

Ісламская палітычная культура, дэмакратыя, і правы чалавека

Daniel E. цана

Сцвярджалася, што іслам спрыяе аўтарытарызму, супярэчыць

каштоўнасці заходніх грамадстваў, і істотна ўплывае на важныя палітычныя вынікі
у мусульманскіх народаў. Такім чынам, навукоўцы, каментатары, і ўрада
чыноўнікі часта ўказваюць на наступны "ісламскі фундаменталізм"
ідэалагічная пагроза ліберальным дэмакратыям. Гэта меркаванне, Аднак, заснавана ў першую чаргу
па аналізе тэкстаў, Ісламская палітычная тэорыя, і спецыяльныя даследаванні
асобных краін, якія не ўлічваюць іншыя фактары. Гэта маё сцвярджэнне
што тэксты і традыцыі ісламу, як у іншых рэлігій,
можа выкарыстоўвацца для падтрымкі розных палітычных сістэм і палітык. Краіна
канкрэтныя і апісальныя даследаванні не дапамагаюць нам знайсці заканамернасці, якія дапамогуць
мы тлумачым розныя ўзаемасувязі паміж ісламам і палітыкай ва ўсім свеце
краіны мусульманскага свету. такім чынам, новы падыход да вывучэння
патрабуецца сувязь паміж ісламам і палітыкай.
Прапаную, шляхам строгай ацэнкі адносін паміж ісламам,
дэмакратыя, і правы чалавека на міждзяржаўным узроўні, гэта занадта шмат
акцэнт робіцца на сіле ісламу як палітычнай сілы. Я першы
выкарыстоўваць параўнальныя тэматычныя даследаванні, якія сканцэнтраваны на фактарах, звязаных з узаемадзеяннем
паміж ісламскімі групоўкамі і рэжымамі, эканамічныя ўплывы, этнічныя расколы,

і развіццё грамадства, каб растлумачыць дысперсію ўплыву

Іслам у палітыцы васьмі дзяржаў.

| Жнівень 22, 2010 | Каментары 0
Чытаць далей

ІСЛАМІСТСКІЯ РУХІ І ДЭМАКРАТЫЧНЫ ПРАЦЭС У АРАБСКІМ СВЕЦЕ: Вывучэнне шэрых зон

Натан Дж. карычневы, Амр Hamzawy,

Марына Ottaway

На працягу апошняга дзесяцігоддзя, Ісламісцкія рухі зарэкамендавалі сябе як асноўныя палітычныя гульцы на Блізкім Усходзе. Разам з урадамі, Ісламісцкія руху, умераны, а таксама радыкальны, вызначыць, як будзе развівацца палітыка рэгіёну ў агляднай будучыні. Яны прадэманстравалі здольнасць не толькі распрацоўваць паведамленні з шырока распаўсюджанай папулярнасцю, але і, і самае галоўнае, ствараць арганізацыі з сапраўднай сацыяльнай базай і распрацоўваць узгодненыя палітычныя стратэгіі. Іншыя партыі,
па вялікім рахунку, праваліліся па ўсіх рахунках.
Грамадскасць на Захадзе і, у прыватнасці, ЗША, усвядоміў важнасць ісламісцкіх рухаў толькі пасля драматычных падзей, такія як рэвалюцыя ў Іране і забойства прэзідэнта Анвара аль-Садата ў Егіпце. Увага была значна больш прыцягнутай пасля тэрактаў у верасні 11, 2001. У выніку, Ісламісцкія рухі шырока разглядаюцца як небяспечныя і варожыя. У той час як такая характарыстыка дакладная ў дачыненні да арганізацый, якія знаходзяцца ў радыкальным канцы ісламісцкага спектру, якія небяспечныя сваёй гатоўнасцю звяртацца да неразборлівага гвалту ў дасягненні сваіх мэтаў, гэта не дакладная характарыстыка многіх груп, якія адмовіліся ад гвалту альбо пазбягалі яго. Таму што тэрарыстычныя арганізацыі ствараюць неадкладную дапамогу
пагроза, Аднак, палітыкі ва ўсіх краінах звярнулі непрапарцыйную ўвагу на гвалтоўныя арганізацыі.
Гэта асноўныя ісламісцкія арганізацыі, не радыкальныя, што акажа найбольшы ўплыў на будучую палітычную эвалюцыю Блізкага Усходу. Грандыёзныя мэты радыкалаў - узнавіць халіфат, які аб'ядноўвае ўвесь арабскі свет, ці нават навязванне асобным арабскім краінам законаў і сацыяльных звычаяў, натхнёных фундаменталісцкай інтэрпрэтацыяй ісламу, проста занадта далёка ад сённяшняй рэальнасці, каб быць рэалізаваным. Гэта не азначае, што тэрарыстычныя групоўкі не небяспечныя - яны могуць прывесці да вялікай гібелі людзей нават у дасягненні немагчымых мэтаў, - але наўрад ці яны зменяць аблічча Блізкага Усходу. Агульныя ісламісцкія арганізацыі, як правіла, розныя пытанні. Яны ўжо моцна паўплывалі на сацыяльныя звычаі многіх краін, спыненне і зварот секулярысцкіх тэндэнцый і змяненне спосабу адзення і паводзін многіх арабаў. І іх непасрэдная палітычная мэта, стаць магутнай сілай, удзельнічаючы ў нармальнай палітыцы сваёй краіны, не з'яўляецца немагчымым. Гэта ўжо рэалізуецца ў такіх краінах, як Марока, Іарданія, і нават Егіпет, які па-ранейшаму забараняе ўсе палітычныя арганізацыі ісламістаў, але цяпер у парламенце восемдзесят восем братоў-мусульман. палітыка, не гвалт, гэта тое, што дае ўплыў асноўных ісламістаў.

| Жнівень 18, 2010 | Каментары 0
Чытаць далей

ІСЛАМІСЦКАЯ РАДЫКАЛІЗАЦЫЯ

PREFACE
РЫЧАРД МАЛАДЫ
МІХАЙЛ ЭМЕРСАН

Issues relating to political Islam continue to present challenges to European foreign policies in the Middle East and North Africa (MENA). As EU policy has sought to come to terms with such challenges during the last decade or so political Islam itself has evolved. Experts point to the growing complexity and variety of trends within political Islam. Some Islamist organisations have strengthened their commitment to democratic norms and engaged fully in peaceable, mainstream national politics. Others remain wedded to violent means. And still others have drifted towards a more quietist form of Islam, disengaged from political activity. Political Islam in the MENA region presents no uniform trend to European policymakers. Analytical debate has grown around the concept of ‘radicalisation’. This in turn has spawned research on the factors driving ‘de-radicalisation’, and conversely, ‘re-radicalisation’. Much of the complexity derives from the widely held view that all three of these phenomena are occurring at the same time. Even the terms themselves are contested. It has often been pointed out that the moderate–radical dichotomy fails fully to capture the nuances of trends within political Islam. Some analysts also complain that talk of ‘radicalism’ is ideologically loaded. At the level of terminology, we understand radicalisation to be associated with extremism, but views differ over the centrality of its religious–fundamentalist versus political content, and over whether the willingness to resort to violence is implied or not.

Such differences are reflected in the views held by the Islamists themselves, as well as in the perceptions of outsiders.

| Жнівень 17, 2010 | Каментары 0
Чытаць далей

ІСЛАМ, ІСЛАМІСТЫ, І ВЫБАРЧЫ ПРЫНЦЫП НА Блізкім Усходзе

Джэймс Piscatori

За ідэю, час якой нібыта прыйшоў, Дэмакратыя маскуе дзіўнае

колькасць пытанняў без адказу і, у мусульманскім свеце, спарадзіла

значную колькасць цяпла. Гэта культурна-спецыфічны тэрмін, адлюстроўваючы зах

Еўрапейскі досвед на працягу некалькіх стагоддзяў? Ці валодаюць незаходнія грамадствы

іх уласныя стандарты ўдзелу і падсправаздачнасці - і сапраўды іх уласныя

рытмы развіцця, якія прыцягваюць увагу, калі не павага? Прытрымліваецца ісламу,

з акцэнтам на аўтарытэт Пісання і цэнтральнае месца святога закону, дазволіць

за гнуткую палітыку і партыцыпаторны ўрад?

Адказы на гэтыя пытанні ўтвараюць частку апавядання і контрапавядання

якія самі з'яўляюцца неад'емнай часткай спрэчнага дыскурсу. Больш шырокая гісторыя

занепакоенасць тым, ці ўяўляе «іслам» пагрозу для Захаду, і дадатковы

гісторыя ўключае ў сябе сумяшчальнасць ісламу з дэмакратыяй. Інтэлігент

багажу, каб змяніць метафару, наўрад ці нейтральны. Сама дыскусія мае

рэзка палітызуюцца, быў уцягнуты ў звязаныя з гэтым спрэчкі вакол арыенталізму,

выключнасць Блізкага Усходу ў прыватнасці і мусульманскага свету ў цэлым,

і мадэрнізм рэлігійных «фундаменталісцкіх» рухаў.

| Жнівень 17, 2010 | Каментары 0
Чытаць далей

Для таго, каб быць мусульманінам

Фатх Yakan

All praises to Allah, and blessings and peace to His Messenger.This book is divided into two parts. The first part focuses on the characteristics that every single Muslim should portray in order to fulfill the conditions of being a Muslim in both belief and practice. Many people are Muslim by identity,because they were ”born Muslim” from Muslim parents. Theymay not know what Islam really means or its requirements, an dso may lead a very secular life. The purpose of this first partis to explain the responsibility of every Muslim to become aknowledgeable and true believer in Islam.The second part of this book discusses the responsibility to become an activist for Islam and participate in the Islamic Movement. It explains the nature of this movement and its goals, philosophy, strategy, and tactics, as well as the desirable characteristics of it members.The failure of various movements in the Islamic world, and especially in the Arab countries, result from a spiritual emptiness in these movements as well as in society generally. In sucha situation the principles and institutions of Islam are forgotten.The westernized leaders and movements collapse when they encounter serious challenges. These leaders and movements and the systems of government and economics they try to imposehave fallen because they lacked a solid base. They fell becausethey were artificial constructs copied from alien cultures anddid not represent the Muslim community. Therefore they wererejected by it. This situation is comparable to a kidney transplantin a human body. Although the body is able to tolerate it painfully for a short period of time, eventually the kidney willbe rejected and die.When the sickness of the Muslim Ummah became acute few Muslims thought of building a new society on Islamic principles.Instead many tried to import man made systems and principles, which looked good but really were grossly defectiveand so could be easily toppled and crushed.

| ліпеня 31, 2010 | Каментары 0
Чытаць далей

the 500 самыя ўплывовыя мусульмане

Джон Эспазіта

Ібрагім Калін

Публікацыя, якую вы трымаеце ў руках, з'яўляецца першай з, як мы спадзяемся, штогадовай серыі, якая дае акно ў рухомыя фактары мусульманскага свету. Мы імкнуліся вылучыць людзей, якія з'яўляюцца ўплывовымі як мусульмане, гэта, людзі, чый уплыў паходзіць ад іх практыкі ісламу або ад таго, што яны мусульмане. Мы лічым, што гэта дае каштоўную інфармацыю аб розных спосабах уплыву мусульман на свет, а таксама паказвае разнастайнасць таго, як людзі сёння жывуць як мусульмане. Уплыў - складаная канцэпцыя. Яго значэнне паходзіць ад лацінскага слова influens, што азначае ўцякаць, паказваючы на ​​старую астралагічную ідэю, што нябачныя сілы (як месяц) паўплываць на чалавецтва. Лічбы ў гэтым спісе таксама могуць уплываць на чалавецтва. Рознымі спосабамі кожны чалавек у гэтым спісе аказвае ўплыў на жыццё вялікай колькасці людзей на зямлі. The 50 прафіляваны найбольш уплывовыя фігуры. Іх уплыў зыходзіць з розных крыніц; аднак яны аб'яднаны тым фактам, што кожны з іх уплывае на велізарныя масы чалавецтва. Затым мы разбілі 500 лідэры ст 15 катэгорыі—Навуковы, Палітычны,Адміністрацыйная, Радавод, Прапаведнікі, жанчыны, Моладзь, Філантропія, Развіццё,Навука і тэхналогіі, Мастацтва і культура, сродкі масавай інфармацыі, Радыкалы, Міжнародныя ісламскія сеткі, і "Праблемы дня" - каб дапамагчы вам зразумець, як іслам і мусульмане ўплываюць на сучасны свет. Два зводныя спісы паказваюць, як па-рознаму дзейнічае ўплыў: Міжнародныя ісламскія сеткі паказваюць людзей, якія ўзначальваюць важныя транснацыянальныя сеткі мусульман, і «Праблемы дня» асвятляюць асоб, чыя важнасць звязана з актуальнымі праблемамі, якія закранаюць чалавецтва.

| лютага 20, 2010 | Каментары 0
Чытаць далей

Акрамя постісламізму

Ихсан Йылмаз


З ростам міжнароднай вядомасці Турцыі і яе паспяховага і паважанага на міжнародным узроўні ўрада Партыі АК, увага акадэмікаў была сканцэнтравана на вопыце турэцкага ісламізму. Турцыя ўжо разглядалася як амаль унікальны выпадак у адносінах да ісламска-дзяржаўна-секулярыстычнай дэмакратыі, але нядаўняя трансфармацыя турэцкага ісламізму ў спалучэнні з глабальнай калатнечаю ў свеце пасля 11 верасня зрабіла турэцкую справу значна важнейшай. "нядаўнія пераўтварэнні, якія прывялі да іх уздыму да ўлады, былі апладзіраваны ў краіне і за мяжой, даследаванняў, якія аналізуюць іх трансфармацыю з улікам унікальнага вопыту турэцкага ісламізму, пачынаючы з 18-га, адносна вельмі мала & 19Асманская секулярызацыя стагоддзяў, Маладыя асманы 1860-х гадоў і асманская канстытуцыяналізм і дэмакратыя. Прычым, некаторыя дынамікі, якія паўплывалі на змены ў ісламскіх нарматыўных рамках турэцкіх ісламістаў, не былі падрабязна прааналізаваны. Такім чынам, гэта даследаванне імкнецца прааналізаваць асноўныя фактары нядаўна ўзніклай талерантнай нарматыўнай базы лідэраў партыі АК, якія раней былі ісламістамі. Паказаўшы, што ёсць важкія гістарычныя прычыны, якія вынікаюць з асманскага досведу секулярызму і дэмакратыі, і паспрачаўшыся на аснове кароткага тэарэтычнага абмеркавання мноства ісламізма, ён сцвярджае, што турэцкі ісламізм заўсёды адрозніваўся ад іншага досведу ісламізму. Таму, у гэтым даследаванні, праводзіцца падрабязная ацэнка турэцкага ісламісцкага досведу, пачынаючы з маладых асманаў. Тады, гэты артыкул спрабуе паказаць, што фізічнае і дыскурсіўнае ўзаемадзеянне ісламскіх груп стала важным фактарам пераўтварэння турэцкага ісламізму. Асноўная перадумова гэтага артыкула заключаецца ў тым, што рух Гюлена быў найбольш уплывовым фактарам, які дапамог лідэрам партыі АК распрацаваць больш талерантную нарматыўную базу і ў рэшце рэшт адмовіцца ад свайго ісламізму. Вядома, складана ўсталяваць выпадковыя сувязі паміж двума сацыяльнымі з'явамі, але можна падкрэсліць карэляцыю. Паколькі асноўная гіпотэза заключаецца ў тым, што рух Гюлена быў найбольш уплывовым фактарам нарматыўнай трансфармацыі ментальных рам былых ісламістаў і іх рэлігійна-палітычнага светапогляду, гэты артыкул забяспечвае параўнальны аналіз дыскурсу паміж ідэямі Фетхулаха Гюлена і ісламістаў па некалькіх пытаннях, якія былі актуальныя як для ісламізму, так і для новага постісламізму.. Каб вызначыць гэтыя адпаведныя праблемы (секулярызм, плюралізм,дэмакратыя, вяршэнства закона, нацыяналізм, дзяржавы, ісламізм, рэлігійнасць, другі, межы і дыялог),артыкул дае кароткае тэарэтычнае абмеркаванне ісламізму і постісламізму, якое таксама дапаможа чытачу зразумець асноўныя адрозненні паміж ісламізмам і думкай Гюлена.

| лютага 17, 2010 | Каментары 1
Чытаць далей

ІСЛАМСКАЯ СУЧАСНАСЦЬ: ФЕТХУЛАХ ГЮЛЕН і СУЧАСНЫ ІСЛАМ

Фергюсон Caki

The Nurju movement1, being the oldest moderate Islamist movement which is probably peculiar to Modern Turkey, was broken into several groups since Said Nursi, the founder of the movement, passed away in 1960. At the present time, there are more than ten nurcu groups with different agendas and strategies. Despite all their differences, today the Nurju groups seem to acknowledge each other’s identity and try to keep a certain level of solidarity. Theplace of the Fethullah Gulen group within the Nurju movement, Аднак, seems to be a bit shaky.Fethullah Gulen (b.1938) split himself, at least in appearance, from the overall Nurju movement in 1972 and succeeded in establishing his own group with a strong organizational structure in the 1980’s and the 90’s. Due to the development of its broad school network both in Turkey and abroad2, his group attracted attention. Those schools fascinated not only Islamist businessmen and middle classes but also a large number of secularist intellectuals and politicians. Although it originally emerged out of the overall Nurju movement, some believe that the number of the followers of the Fethullah Gulen group is much larger than that of the total of the rest of the nurju groups. Усё ж, there seems to be enough reason to think that there was a price to pay for this success: alienation from other Islamist groups as well as from the overall Nurju movement of which the Fethullah Gulen group3 itself is supposed to be a part.

| лютага 17, 2010 | Каментары 0
Чытаць далей