Të gjitha Hyrje në "Maroken islamistët" Kategori

Partitë e opozitës islamiste dhe e mundshme për angazhimin e BE-

Toby Archer

Heidi Huuhtanen

STRATEGJITË PËR Angazhimi ISLAMI POLITIK

SHADI HAMID

Amanda KADLEC

LËVIZJET islamike dhe procesit demokratik në botën arabe: Eksplorimi i Zonat Gray

Nathan J. I nxirë nga dielli, Amr Hamzawy,

Marina Ottaway

ISLAMIST RADICALISATION

Issues relating to political Islam continue to present challenges to European foreign policies in the Middle East and North Africa (MENA). As EU policy has sought to come to terms with such challenges during the last decade or so political Islam itself has evolved. Experts point to the growing complexity and variety of trends within political Islam. Some Islamist organisations have strengthened their commitment to democratic norms and engaged fully in peaceable, mainstream national politics. Others remain wedded to violent means. And still others have drifted towards a more quietist form of Islam, disengaged from political activity. Political Islam in the MENA region presents no uniform trend to European policymakers. Analytical debate has grown around the concept of ‘radicalisation’. This in turn has spawned research on the factors driving ‘de-radicalisation’, and conversely, ‘re-radicalisation’. Much of the complexity derives from the widely held view that all three of these phenomena are occurring at the same time. Even the terms themselves are contested. It has often been pointed out that the moderate–radical dichotomy fails fully to capture the nuances of trends within political Islam. Some analysts also complain that talk of ‘radicalism’ is ideologically loaded. At the level of terminology, we understand radicalisation to be associated with extremism, but views differ over the centrality of its religious–fundamentalist versus political content, and over whether the willingness to resort to violence is implied or not.

Such differences are reflected in the views held by the Islamists themselves, as well as in the perceptions of outsiders.

Islami politik dhe politika e jashtme evropiane

POLITICAL ISLAM AND THE EUROPEAN NEIGHBOURHOOD POLICY

MICHAEL EMERSON

RICHARD YOUNGS

që nga 2001 and the international events that ensued the nature of the relationship between the West and political Islam has become a definingissue for foreign policy. In recent years a considerable amount of research and analysis has been undertaken on the issue of political Islam. This has helped to correct some of the simplistic and alarmist assumptions previously held in the West about the nature of Islamist values and intentions. Parallel to this, Bashkimi Evropian (Une) has developed a number of policy initiatives primarily the European Neighbourhood Policy(PPE) that in principle commit to dialogue and deeper engagement all(non-violent) political actors and civil society organisations within Arab countries. Yet many analysts and policy-makers now complain of a certain a trophy in both conceptual debate and policy development. It has been established that political Islam is a changing landscape, deeply affected bya range of circumstances, but debate often seems to have stuck on the simplistic question of ‘are Islamists democratic?’ Many independent analysts have nevertheless advocated engagement with Islamists, but theactual rapprochement between Western governments and Islamist organisations remains limited .

pse nuk ka demokraci arabe ?

Larry Diamond

Suksesi i Partisë AK të Turqisë nuk duhet të zbehë shqetësimet mbi islamistët arabë

Mona Eltahawy

Nuk ka qenë befasuese që që kur Abdullah Gul u bë president i Turqisë 27 gusht se shumë analiza të gabuara janë humbur se si “islamikët” mund të kalojë testin e demokracisë. Fitorja e tij ishte e detyruar të përshkruhej si “islamike” devijim i politikës turke. Dhe islamikët arabë – në formën e Vëllazërisë Myslimane, mbështetësit dhe mbrojtësit e tyre – gjithmonë do të tregonin Turqinë dhe do të na thoshin se kemi gabuar gjatë gjithë kohës që shqetësoheshim për islamistin arab’ gjoja flirt me demokracinë. “Ka funksionuar në Turqi, mund të funksionojë në botën arabe,” do të përpiqeshin të na siguronin.Gabim. E gabuar. Dhe gabim.Së pari, Gul nuk është islamist. Shamia e gruas së tij mund të jetë pëlhura e kuqe për demin e nacionalistëve laikë në Turqi, por as Gul dhe as Partia AK, e cila përfshiu zgjedhjet parlamentare në Turqi në qershor, mund të quhen islamikë. Në të vërtetë, kaq pak AK Parti ndan me Vëllazërinë Myslimane – përveç besimit të përbashkët të anëtarëve të saj – se është absurde të përdoret suksesi i saj në politikën turke si një arsye për të reduktuar frikën mbi rolin e Vëllazërisë Myslimane në politikën arabe. Tre testet e lakmusit të islamizmit do të vërtetojnë mendimin tim: femrat dhe seksi, the “Perëndimi”, dhe Izraeli. Si një musliman laik që është zotuar se nuk do të jetojë kurrë në Egjipt, duhet që islamistët të marrin ndonjëherë pushtetin, Unë kurrë nuk e marr lehtë çdo përpjekje për të përzier fenë me politikën. Pra, ka qenë me një sy më shumë se skeptik që kam ndjekur politikën turke gjatë viteve të fundit.

Angazhimi islamistët dhe Promovimi i Demokracisë

Mona Yacoubian

ndryshim gjykuar demokratike të jetë një antidot afat-gjatë për ekstremizmin islamik, administrata e Bushit i shoqëruar ndërhyrje e saj ushtarake në Afganistan dhe Irak me intensifikimin e përpjekjeve për të promovuar demokracinë në botën arabe, duke theksuar nevojën për zgjedhje të lira dhe të ndershme. Deri më sot, zgjedhjet parlamentare e hapjes të ndryshme kanë ndodhur në rajon, nga Maroku në Kuvajt. Zgjedhjet çuar në një valë për fitoret islamike, quajtur nga shumë si një cunami "islamike." sukseset 1The islamikë 'rrjedhin nga efektiviteti i tyre si mjete për opozitën popullore. Ndërsa liberale, Partitë e opozitës sekulare të mbetet e shkëputur kryesisht nga më të madhe të popullsisë, Islamistët kanë zhvilluar të madhe dhe të mobilizuar lehtë bazë rrjete me organizatat bamirëse dhe xhamive. Udhëheqja është shpesh më i ri dhe më dinamik, me lidhje të forta me komunitetin, dhe organizatat e partisë buzë me energji dhe ide të, tërheqjen e ata që janë duke kërkuar ndryshojë.Ligji SHBA. Qeveria i ka angazhuar në heshtje një numër të partive të moderuara dhe ligjore islamike në rajon për disa vjet, ndonjëherë nëpërmjet veprimtarisë normale diplomatike, ndonjëherë nëpërmjet granteve të financuara nga qeveria në SHBA. organizatat. Ky Raport Special shqyrton angazhimin e SHBA-financuara me ligjore, Partitë padhunshëm islamike përmes Institutit Nacional Demokratik (NDI) dhe Instituti Ndërkombëtar Republikan (IRI), të cilat kanë përvojë më të madhe të angazhohen me islamikë në rajon, dhe përqëndrohet në Marok, Jordan, dhe Jemen, për shkak të hapjes të afërm të tyre politike dhe forca dhe dridhje të Strategjisë islamike e tyre politike opposition.Successful. Një strategji e suksesshme islamike angazhimin e të dy fuqizon individët dhe forcon institucionet të japë transparencë më të madhe, përgjegjësi më, dhe zhvendosjet drejt moderim. Trajnim dhe fuqizimin e individëve kultivon moderuarit brenda partive dhe rrit sofistikimit të tyre politike dhe ndikimin e. Ndërkohë, si regjimet në botën arabe të rezistojë apo manipuluar reformat politike, forcimin e infrastrukturës së demokracisë është aq e rëndësishme sa individë mbështetëse. procedurat e Pavarur zgjedhore dhe monitorimit të ndihmojë për krijimin e zgjedhjeve të lira dhe të ndershme. ndërtimin Institucioni siguron kontrollet e duhura në pushtetin ekzekutiv dhe një drejtim të fortë të ligjit. Forcimi i parlamenteve është veçanërisht e rëndësishme, si islamikë të marrin pjesë kryesisht në legislatures.In vlerësimin se palët kanë moderuara islamike në përgjigje të SHBA. angazhim, është e vështirë në mos e pamundur të përcaktoj sasinë ose masë ndërrime që mund vetë të jetë relativ dhe subjektiv. Direkt lidh moderimit më të madhe për SHBA të veçanta. aktivitetet e angazhimit është gjithashtu mjaft problematik. Në të mirë, ky angazhim duhet të konsiderohet një faktor kontribues. Megjithatë, rezultatet paraprake në Maroko, Jordan, dhe Jemen janë premtuese sa që angazhimi i vazhduar me islamistët e moderuar duhet të inkurajohen, pse me theks më të madh në ndërtimin e institucioneve dhe një sy në kuadrin e gjerë të betejës ideologjike në botën muslimane në mes ekstremizmit dhe moderim.

ISLAM POLITIK dhe Perëndimit

JOHN L.ESPOSITO

At the dawn of the 21st centurypolitical Islam, ormore commonly Islamicfundamentalism, remainsa major presence in governments andoppositional politics from North Africato Southeast Asia. New Islamic republicshave emerged in Afghanistan,Iran, and Sudan. Islamists have beenelected to parliaments, served in cabinets,and been presidents, prime ministers,and deputy prime ministers innations as diverse as Algeria, Egjipt, Indonezi,Jordan, Kuvajti, Liban,Malajzi, Pakistan, dhe Jemen. At thesame time opposition movements andradical extremist groups have sought todestabilize regimes in Muslim countriesand the West. Americans have witnessedattacks on their embassies fromKenya to Pakistan. Terrorism abroadhas been accompanied by strikes ondomestic targets such as the WorldTrade Center in New York. In recentyears, Saudi millionaire Osama binLaden has become emblematic of effortsto spread international violence

Ndërtimi i mureve nuk ura

Aleks Glennie

Që nga sulmet terroriste të 11 Shtator 2001 ka pasur një shpërthim interesi ndaj islamizmit politik në Lindjen e Mesme dhe Afrikën e Veriut (MENA) Rajon. Deri kohët e fundit,Analistët janë fokusuar në mënyrë të kuptueshme në ata aktorë që veprojnë në fundin e dhunshëm të spektrit islamist, përfshirë Al-Kaedën, talebanët, disa nga partitë sektare në Irak dhe grupe politike me krahë të armatosur si Hamasi në Territoret e Pushtuara Palestineze (OPT)dhe Hezbollahut në Liban.Megjithatë, kjo e ka errësuar faktin se në të gjithë rajonin e MENA-s, politika bashkëkohore po drejtohet dhe formësohet nga një koleksion shumë më i larmishëm i lëvizjeve islamike "të zakonshme".. Ne i përcaktojmë këto grupe që angazhohen ose kërkojnë të angazhohen në proceset politike ligjore të vendeve të tyre dhe që kanë shmangur publikisht përdorimin e dhunës për të ndihmuar në realizimin e objektivave të tyre në nivel kombëtar, edhe aty ku ata janë të diskriminuar ose të shtypur. Ky përkufizim do të përfshinte grupe si Vëllazëria Myslimane në Egjipt, Partia e Drejtësisë dhe Zhvillimit (PJD) në Marok dhe Fronti i Veprimit Islamik (IAF) në Jordani. Këto lëvizje apo parti jo të dhunshme islamike shpesh përfaqësojnë elementin më të mirë të organizuar dhe më popullor të opozitës ndaj regjimeve ekzistuese në çdo vend, dhe si e tillë ka pasur një interes në rritje nga ana e politikëbërësve perëndimorë për rolin që ata mund të luajnë në promovimin e demokracisë në rajon. Megjithatë, diskutimet mbi këtë çështje duket se kanë ngecur në pyetjen nëse do të ishte e përshtatshme të angazhohej me këto grupe në një bazë më sistematike dhe formale., në vend të praktikave për ta bërë këtë. Ky qëndrim është pjesërisht i lidhur me një mosgatishmëri të justifikueshme për të legjitimuar grupet që mund të kenë pikëpamje antidemokratike për të drejtat e grave., pluralizmi politik dhe një sërë çështjesh të tjera. Ai gjithashtu pasqyron konsiderata pragmatike në lidhje me interesat strategjike të fuqive perëndimore në rajonin e MENA-s që perceptohen të kërcënohen nga popullariteti dhe ndikimi në rritje i islamistëve. Nga ana e tyre, Partitë dhe lëvizjet islamike kanë treguar një ngurrim të qartë për të krijuar lidhje më të ngushta me ato fuqi perëndimore, politikat e të cilave në rajon ato i kundërshtojnë fuqishëm., jo më pak nga frika se si mund të reagojnë regjimet represive brenda tyre. Përqendrimi i këtij projekti në lëvizjet politike islamike jo të dhunshme nuk duhet të keqinterpretohet si mbështetje e nënkuptuar për axhendat e tyre politike. Angazhimi ndaj një strategjie angazhimi më të qëllimshëm me partitë kryesore islamike do të përfshinte rreziqe dhe kompromise të rëndësishme për politikëbërësit e Amerikës së Veriut dhe Evropës. Megjithatë, ne mbajmë pozicionin se tendenca e të dyja palëve për ta parë angazhimin si një lojë me shumën zero 'të gjitha ose asgjë' ka qenë e padobishme., dhe duhet të ndryshojë nëse do të shfaqet një dialog më konstruktiv rreth reformave në Lindjen e Mesme dhe Afrikën e Veriut.

Lëvizja terroriste dhe ekstremistë në Lindjen e Mesme

Terrorizmit dhe luftës asimetrike janë fare tipare të reja të bilancit ushtarake e Lindjes së Mesme, dhe Islamicextremism është thuajse i vetmi burim i dhunës ekstremiste. Ka shumë differencesin serioze etnike dhe sektare në Lindjen e Mesme, dhe këto kanë çuar të gjatë për dhunën sporadike brenda shteteve të dhënë, dhe nganjëherë të civilconflicts të mëdha. Luftrat civile në Jemen dhe rebelimit Dhofar në Oman janë shembuj, siç janë histori të gjatë të civilwar në Liban dhe Siri shtypjen e dhunshme të grupeve politike islamike që janë kundër regjimit të Hafez Basher al-Asad. Pushtetit në rritje të Organizatës Çlirimtare palestinez (PLO) çoi në një luftë civile në Jordani në September1970. E revolucionit iranian në 1979 u pasua nga luftimet serioze politike, dhe një përpjekje për të eksportuar një theocraticrevolution që ndihmoi të shkaktojë Lufta Iran-Irak. Bahreini dhe Arabia Saudite kanë të dy kishin përleshjet civile në mes të elitave në pushtet theirSunni dhe shiitë armiqësore dhe këto përleshje të çuar në dhunën e rëndësishme në rastin e Arabisë Arabia.There edhe, megjithatë, ka qenë një histori të gjatë të ekstremizmit të dhunshëm islamik në rajon, inkurajuar ndonjëherë byregimes që më vonë u bë objekt i shumë islamistë që fillimisht e mbështetën. Sadat tentativë për të përdorur Islamicmovements si një kundër për kundërshtimin e tij laike në Egjipt vetëm të jetë i vrarë nga një lëvizje e tillë pas marrëveshjes hispeace me Izraelin. Izraeli mendohet se e sigurt për të sponsorizojë lëvizjet islamike, pas 1967 si në kundërshtim me thePLO, vetëm për të parë shfaqjen e shpejtë të grupeve të dhunshme anti-izraelite. Veriut dhe Jugut Jemen ishin ofcoups skena dhe luftrave civile që prej fillimit të viteve 1960, dhe kjo ishte një luftë civile në Evropën Jemen që çoi në fund të fundit për të collapseof regjimin e saj dhe bashkimin e saj me të Veriut në Jemen 1990.The rënies së Shah çuan në marrjen e kontrollit islamike në Iran, dhe rezistenca ndaj pushtimit sovjetik të Afganistanit islamike reagimi triggeredan se ende ndikon në Lindjen e Mesme dhe të gjithë botën islame. Arabia Saudite kishte për t'u marrë kryengritjes withan pranë xhamisë së Madhe në Mekë në 1979. Karakteri fetar i kësaj kryengritje ndante shumë elementë të lëvizjeve që u ngritën pas tërheqjes sovjetike nga Afganistani dhe Luftës së Gjirit në vitin 1991. Përpjekjet algjeriane për të shtypur fitoren e partive politike islamike në zgjedhjet demokratike në 1992 u pasuan bya të luftës civile që ka zgjatur ndonjëherë që nga. Egjipti luftoi një betejë të gjatë dhe kryesisht të suksesshme me Islamicextremists e vet në vitet 1990, por Egjipti ka arritur vetëm të ketë të shtypur lëvizjet e tilla në vend se eradicatedthem. Në pjesën tjetër të Botës Arabe, luftrat civile në Kosovë dhe Bosnje ndihmoi në krijimin e ri islamik ekstremist cadres.Saudi Saudite vuajtur nga dy sulme të mëdha terroriste para 2001. Këto sulme i goditur në një qendër GuardTraining Kombëtare dhe kazermat USAF në Al Khobar, dhe të paktën një duket të ketë qenë rezultat i Islamicextremists. Marok, Libi, Tunizi, Jordan, Bahrain, Katar, Oman, dhe Jemen kanë parë të gjithë vijës Islamistmovements të bëhet një threat.While serioze kombëtare e jo direkt pjesë e rajonit, Sudani ka luftuar një luftë 15-vjeçare, civile që ka të ngjarë të kushtojë mbi jetën twomillion, dhe kjo luftë ka qenë i mbështetur nga të vijës së elementeve islamike në veri arabe. Somalia ka alsobeen skena e një lufte civile që 1991 se ka lejuar qelizat islamike për të vepruar në atë vend.

Vdekja e Islamit Politike

Jon B. Alterman

The obituaries for political Islam have begun to be written. After years of seemingly unstoppablegrowth, Islamic parties have begun to stumble. In Morocco, the Justice and DevelopmentParty (or PJD) did far worse than expected in last September’s elections, and Jordan’sIslamic Action Front lost more than half its seats in last month’s polling. Manifesti i pritur me padurim i Vëllazërisë Myslimane të Egjiptit, një draft i së cilës u shfaq shtatorin e kaluar,nuk tregoi as forcë dhe as guxim. Në vend të kësaj, sugjeroi që grupi ishte i mbushur nga kontradikta intelektuale dhe i konsumuar nga lufta. isshtë shumë herët për të deklaruar vdekjen e Islamit politik, pasi ishte e parakohshme të proklamohej lindja e liberalizmit në botën arabe në 2003-04, por perspektivat e saj duken dukshëm të errëta se ato madje një vit më parë. Për disa, rënia nga hiri ishte e pashmangshme; Islami politik është shembur nën kontradiktat e veta, ata thone. Ata argumentojnë se, në aspektin objektiv, Islami politik nuk ishte kurrë më shumë se tymi dhe pasqyrat. Feja ka të bëjë me besimin dhe të vërtetën, dhe politika ka të bëjë me kompromisin dhe akomodimin. Parë në këtë mënyrë, Islami politik nuk ishte kurrë një ndërmarrje e shenjtë, thjesht një përpjekje për të rritur perspektivat politike të njërës palë në një debat politik. Mbështetur nga autoriteti dhe ligjshmëria fetare, kundërshtimi i vullnetit të islamikëve pushoi së qeni thjesht politik - u bë herezi - dhe islamistët përfituan. Këta skeptikë e shohin Islamin politik si një mënyrë të dobishme për të mbrojtur lëvizjet politike,armiq politik lopë, dhe mbështetjen e tubimit. Si strategji qeverisëse, megjithatë, ata argumentojnë se Islami politik nuk ka prodhuar ndonjë sukses. Në dy zona ku kohët e fundit u ngrit e fuqishme, Autoriteti Palestinez dhe Iraku, qeverisja ka qenë anemike. Në Iran, ku themullahët kanë qenë në pushtet për gati tre dekada, klerikët luftojnë për respekt dhe hemorragji të vendit parave në Dubai dhe tregje të tjera jashtë shtetit me më shumë parashikime dhe kthime më pozitive. Shteti me besnikëri fetare në Lindjen e Mesme, SaudiArabia, ka veçanërisht më pak liri intelektuale sesa shumë fqinjë të saj, dhe rojet e ortodoksisë atje me kujdes përshkruajnë mendimin fetar. Si studiuesi francez i Islamit,Olivier Roy, vërejtur në mënyrë të paharrueshme më shumë se një dekadë më parë, ndërthurja e fesë dhe politikës nuk e shenjtëronte politikën, ajo politizoi fenë. Por ndërsa Islami nuk ka dhënë një teori koherente të qeverisjes, e lëre më një qasje të pranuar botërisht për problemet e njerëzimit, shkëlqimi i fesë vazhdon të rritet në mesin e shumë muslimanëve. Kjo shkëlqim shkon shumë përtej çështjeve të veshjes, të cilat janë bërë më konservatore si për gratë ashtu edhe për burrat vitet e fundit, dhe përtej gjuhës, i cili thërret emrin e Zotit shumë më tepër sesa ishte rasti i një dekade më parë. Ai gjithashtu tejkalon praktikën e përditshme të Islamit - nga lutja në bamirësi te agjërimi - të gjitha këto janë në ngritje. Ajo që ka ndryshuar është diçka edhe më themelore sesa pamja fizike ose praktika rituale, dhe kjo është kjo: Një numër në rritje i muslimanëve fillon nga propozimi që Islami është i rëndësishëm për të gjitha aspektet e jetës së tyre të përditshme, dhe jo thjesht provinca e teologjisë ose besimit personal. Disa e shohin këtë si një kthim në tradicionalizëm në Lindjen e Mesme, kur masa të ndryshme të bestytnisë dhe të shpirtërisë qeverisnin jetën e përditshme. Më saktë, megjithëse, ajo që po shohim është ngritja e “neo-tradicionalizmit,”Në të cilën renditen simbolet dhe parullat e së kaluarës në ndjekjen e nxitimit të hyrjes në të ardhmen. Financat islame - që do të thotë, financat që mbështeten në aksione dhe kthime më të larta se interesi - po lulëzojnë, dhe degët e hijshme të bankave përmbajnë hyrje të ndara për burra dhe gra. Televangjelistë të rinj të shkëlqyeshëm me siguri në tropot e shenjtërimit të së përditshmes dhe kërkimit të faljes, duke tërhequr dhjetëra mijëra në takimet e tyre dhe audiencat televizive në miliona. Videot muzikore - të shikueshme në YouTube - u luten shikuesve të rinj të përqafojnë besimin dhe të largohen nga jeta laike e pakuptimtë. Shumë në Perëndim e shohin sekularizmin dhe relativizmin si shenja konkrete të modernizmit. Në Lindjen e Mesme, shumë i shohin ato si simbole të një të kaluare laike të falimentuar nacionaliste që nuk arritën të japin drejtësi ose zhvillim, liria ose përparimi. Vuajtja e sekularizmit është e pakuptimtë, but the discipline of Islam is filled with signficance.It is for this reason that it is premature to declare the death of political Islam. Islam, increasingly, cannot be contained. It is spreadingto all aspects of life, and it is robust among some of the most dynamic forces in the Middle East. It enjoys state subsidies to be sure,but states have little to do with the creativity occurring in the religious field.The danger is that this Islamization of public life will cast aside what little tolerance is left in the Middle East, after centuries asa—fundamentally Islamic—multicultural entrepôt. It is hard to imagine how Islamizing societies can flourish if they do not embraceinnovation and creativity, diversity and difference. “Islamic” is not a self-evident concept, siç njëherë vëzhgoi miku im Mustapha Kamal Pasha, por nuk mund të jetë burim i forcës në shoqëritë moderne nëse lidhet me nocione të kosifikuara dhe parokiale të natyrës së saj. Marrja me diferencë është në thelb një detyrë politike, dhe këtu është që Islami politik do të përballet me provën e tij të vërtetë. Strukturat zyrtare të qeverisë në Lindjen e Mesme janë treguar të qëndrueshme, dhe nuk ka gjasa të shkatërrohen nën një valë të aktivizmit islamik. Që Islami politik të ketë sukses, duhet të gjejë një mënyrë për të bashkuar koalicione të ndryshme të besimeve dhe shkallëve të ndryshme të besimit, jo thjesht të flasim për bazën e saj. Ende nuk ka gjetur një mënyrë për ta bërë këtë, por kjo nuk do të thotë që nuk mundet.

Interneti dhe Politika islamike në Jordani, Maroku dhe Egjipti.

Andrew Helms

Fundi i shekullit të njëzetë dhe fillimi i shekullit të njëzetë e një panë një përhapje të internetit si një qendër komunikimi, informacion, argëtim dhe tregti.

Përhapja e internetit arriti në të katër qoshet e globit, duke lidhur studiuesin në Antarktidë me fermerin në Guatemalë dhe transmetuesin e lajmeve në Moskë me beduinët në Egjipt.

Nëpërmjet Internetit, rrjedha e informacionit dhe e lajmeve në kohë reale arrin nëpër kontinente, dhe zërat e subalternitetit kanë potencialin për të projektuar zërat e tyre të heshtur më parë përmes blogjeve, faqet e internetit dhe social networking sites.

Organizatat politike në të gjithë vazhdimësinë e majtë-djathtas kanë synuar internetin si mobilizues politik të së ardhmes, dhe qeveritë e tani të sigurojë qasje në dokumentet historike, Platformat e partisë, dhe dokumentet administrative përmes faqeve të tyre. Në mënyrë të ngjashme, grupet fetare i shfaqin bindjet e tyre në internet përmes faqeve zyrtare, dhe forumet lejojnë anëtarët nga e gjithë bota të debatojnë për çështjet e eskatologjisë, orthopraxy dhe çdo numër të çështjeve teologjike ngjyresa.

Fusing dy, Organizatat politike islamike e kanë bërë të njohur praninë e tyre përmes faqeve të sofistikuara të internetit që detajojnë platformat e tyre politike, histori relevante lajme, dhe materiale me orientim fetar që diskuton pikëpamjet e tyre teologjike. Ky punim do të shqyrtojë në mënyrë specifike këtë lidhje - përdorimin e internetit nga organizatat politike islamike në Lindjen e Mesme në vendet e Jordanisë, Maroku dhe Egjipti.

Megjithëse një gamë e gjerë organizatash politike islamike përdorin internetin si një forum për të publikuar pikëpamjet e tyre dhe për të krijuar një reputacion kombëtar ose ndërkombëtar, metodat dhe synimet e këtyre grupeve ndryshojnë shumë dhe varen nga natyra e organizatës.

Ky punim do të ekzaminojë përdorimin e internetit nga tre parti islamike ‘të moderuara’: Fronti i Veprimit Islamik në Jordani, Partisë për Drejtësi dhe Zhvillim në Marok dhe Vëllazëria Muslimane në Egjipt. Pasi që këto tri parti janë rritur sofistikimit të tyre politike dhe reputacionin e, si brenda ashtu edhe jashtë vendit, ata kanë përdorur gjithnjë në Internet për një shumëllojshmëri të qëllimeve.

I parë, Organizatat islamike kanë përdorur internetin si një shtrirje bashkëkohore e sferës publike, një sferë përmes së cilës partitë kornizohen, komunikojnë dhe të institucionalizohet ide për një publik më të gjerë.

Në radhë të dytë, Interneti u ofron organizatave islamike një forum të pafiltruar përmes të cilit zyrtarët mund të promovojnë dhe reklamojnë pozicionet dhe pikëpamjet e tyre, si dhe të anashkalojë kufizimet e mediave lokale të vendosura nga shteti.

Më në fund, Interneti u lejon organizatave islamike të paraqesin një diskurs kundërhegjemonik në kundërshtim me regjimin ose monarkinë në pushtet ose të ekspozohen para një auditori ndërkombëtar. Ky motivim i tretë vlen më konkretisht për Vëllazërinë Myslimane, i cili paraqet një faqe interneti të sofistikuar në gjuhën angleze të krijuar në një stil perëndimor dhe të përshtatur për të arritur një audiencë selektive studiuesish, politikanët dhe gazetarët.

MB ka shkëlqyer në këtë të ashtuquajtur "bridgeblogging" 1 dhe ka vendosur standardin për partitë islamike që përpiqen të ndikojnë në perceptimet ndërkombëtare për pozicionet dhe punën e tyre. Përmbajtja ndryshon midis versioneve arabe dhe angleze të faqes, dhe do të shqyrtohet më tej në seksionin mbi Vëllazërinë Myslimane.

Këto tre qëllime mbivendosen në mënyrë të konsiderueshme si në synimet e tyre ashtu edhe në rezultatet e dëshiruara; megjithatë, çdo synim synon një aktor të ndryshme: publik, mediat, and the regime. Pas një analizë të këtyre tri fusha, this paper will proceed into a case study analysis of the websites of the IAF, PJD dhe Vëllazërisë Muslimane.