RSSTë gjitha Hyrje në "Jemaah Islamiyah" Kategori

ISLAM POLITIK dhe Perëndimit

JOHN L.ESPOSITO


At the dawn of the 21st centurypolitical Islam, ormore commonly Islamicfundamentalism, remainsa major presence in governments andoppositional politics from North Africato Southeast Asia. New Islamic republicshave emerged in Afghanistan,Iran, and Sudan. Islamists have beenelected to parliaments, served in cabinets,and been presidents, prime ministers,and deputy prime ministers innations as diverse as Algeria, Egjipt, Indonezi,Jordan, Kuvajti, Liban,Malajzi, Pakistan, dhe Jemen. At thesame time opposition movements andradical extremist groups have sought todestabilize regimes in Muslim countriesand the West. Americans have witnessedattacks on their embassies fromKenya to Pakistan. Terrorism abroadhas been accompanied by strikes ondomestic targets such as the WorldTrade Center in New York. In recentyears, Saudi millionaire Osama binLaden has become emblematic of effortsto spread international violence

Buletini i reformës arabe

Buletini i reformës arabe

unëbrahim al-Houdaiby

Vendimi i Vëllazërisë Myslimane Vendimi i Mohamed Mahdi Akef për të dhënë dorëheqjen në fund të mandatit të tij të parë në janar 2009 është një moment historik i rëndësishëm për grupin më të madh të opozitës në Egjipt për dy arsye. I parë, kushdo qoftë pasardhësi, ai nuk do të gëzojë të njëjtin legjitimitet historik si Akef, i cili u bashkua me Vëllazërinë në një fazë të hershme dhe punoi me themeluesin e saj, Hassan al-Banna. Të gjitha zëvendësimet e mundshme i përkasin një brezi tjetër dhe u mungon gravitacioni i Akef dhe paraardhësve të tij, gjë që i ndihmoi ata të zgjidhnin ose të paktën të shtynin disa mosmarrëveshje organizative. Arsyeja e dytë është se Akef, i cili kryesoi një hapje të madhe politike të grupit në të cilin u manifestuan qartë orientimet e tij të ndryshme intelektuale, ka aftësinë për të menaxhuar diversitetin. Kjo ka qenë e qartë në marrëdhëniet e tij me udhëheqësit e rrymave dhe brezave të ndryshëm të organizatës dhe aftësinë e tij për të kapërcyer boshllëqet midis tyre. Asnjë kandidat për këtë post nuk duket se e posedon këtë aftësi, përveç ndoshta Zëvendës udhëzuesit Khairat al-Shater, shanset e të cilit duken zero sepse aktualisht është i burgosur.

Fletëve të punës

Mustapha Kamel Al-Sayyid

Since September 11, the entire world has been acutely aware of the violent, terrorist face of political Islam. the network of organizations we most frequently think of as al-Qaeda represents a serious threat to the United States, other Western countries, governments of Muslim countries, and ordinary Muslims who abhor violence and would like to pursue their lives in peace. Because of the horrors violent Islamist groups have perpetrated and are unfortunately likely to continue perpetrating, there can be no debate about how the world should deal with them. they need to be tracked down and dismantled and their members brought to justice. To be sure, this will not be easy in practice, but it is clear what the world must strive to do.It is much less obvious how the international community should deal with the other face of the Islamist movement, the nonviolent face that Mustapha Kamal Al-Sayyid discusses in this working paper. this side is represented by political movements that acknowledge that they are inspired by Islamic principles and yet claim that they want to attain their goals by peaceful means, competing for power democratically with non-Islamist political parties. this side of the Islamist movements is often ignored in current debates, but it is important and becoming ever more so. the electoral victory by the Justice and Development Party in Turkey in November 2002 is one sign of the growing importance of this face of Islamism; so is the open repudiation of violence by one of Egypt’s most important and heretofore most radical Islamist movements. the reasons for this repudiation are explained in four recently published and as yet untranslated books that Mustapha Al-Sayyid discusses in this paper.this more moderate face of the Islamist movements poses a major policy dilemma for the international community. Should the claims of nonviolence by these movements be believed and thus the movements be accepted as legitimate participants in democratic politics? Have such groups really changed their goals, abandoned the idea of building an Islamic state ruled by shari’a, and accepted democracy? Or are they simply seeking to take advantage of the democratic political space that exists in some Muslim countries to win power and then impose a political system that denies democracy and the respect of human rights? Me fjale te tjera, have such movements simply embraced democracy as a tactic for obtaining power, or are they truly willing to accept pluralism and the protection of individual human rights as a permanent feature of the political system?Like the similar questions that were once asked about Communist parties that appeared to abandon their revolutionary agenda in favor of democratic politics, these are issues that can never be settled once and for all in the abstract but can only be answered as organizations continue to evolve in response to political circumstances. Mustapha Al-Sayyid’s paper cannot tell us how far these Islamist groups now embracing nonviolence and democratic politics will go in their transformation. It does tell us, megjithatë, about the changes taking place in some Islamist movements and about the growing importance of the other face of Islamism.

Ndërtimi i mureve nuk ura

Aleks Glennie

Që nga sulmet terroriste të 11 Shtator 2001 ka pasur një shpërthim interesi ndaj islamizmit politik në Lindjen e Mesme dhe Afrikën e Veriut (MENA) Rajon. Deri kohët e fundit,Analistët janë fokusuar në mënyrë të kuptueshme në ata aktorë që veprojnë në fundin e dhunshëm të spektrit islamist, përfshirë Al-Kaedën, talebanët, disa nga partitë sektare në Irak dhe grupe politike me krahë të armatosur si Hamasi në Territoret e Pushtuara Palestineze (OPT)dhe Hezbollahut në Liban.Megjithatë, kjo e ka errësuar faktin se në të gjithë rajonin e MENA-s, politika bashkëkohore po drejtohet dhe formësohet nga një koleksion shumë më i larmishëm i lëvizjeve islamike "të zakonshme".. Ne i përcaktojmë këto grupe që angazhohen ose kërkojnë të angazhohen në proceset politike ligjore të vendeve të tyre dhe që kanë shmangur publikisht përdorimin e dhunës për të ndihmuar në realizimin e objektivave të tyre në nivel kombëtar, edhe aty ku ata janë të diskriminuar ose të shtypur. Ky përkufizim do të përfshinte grupe si Vëllazëria Myslimane në Egjipt, Partia e Drejtësisë dhe Zhvillimit (PJD) në Marok dhe Fronti i Veprimit Islamik (IAF) në Jordani. Këto lëvizje apo parti jo të dhunshme islamike shpesh përfaqësojnë elementin më të mirë të organizuar dhe më popullor të opozitës ndaj regjimeve ekzistuese në çdo vend, dhe si e tillë ka pasur një interes në rritje nga ana e politikëbërësve perëndimorë për rolin që ata mund të luajnë në promovimin e demokracisë në rajon. Megjithatë, diskutimet mbi këtë çështje duket se kanë ngecur në pyetjen nëse do të ishte e përshtatshme të angazhohej me këto grupe në një bazë më sistematike dhe formale., në vend të praktikave për ta bërë këtë. Ky qëndrim është pjesërisht i lidhur me një mosgatishmëri të justifikueshme për të legjitimuar grupet që mund të kenë pikëpamje antidemokratike për të drejtat e grave., pluralizmi politik dhe një sërë çështjesh të tjera. Ai gjithashtu pasqyron konsiderata pragmatike në lidhje me interesat strategjike të fuqive perëndimore në rajonin e MENA-s që perceptohen të kërcënohen nga popullariteti dhe ndikimi në rritje i islamistëve. Nga ana e tyre, Partitë dhe lëvizjet islamike kanë treguar një ngurrim të qartë për të krijuar lidhje më të ngushta me ato fuqi perëndimore, politikat e të cilave në rajon ato i kundërshtojnë fuqishëm., jo më pak nga frika se si mund të reagojnë regjimet represive brenda tyre. Përqendrimi i këtij projekti në lëvizjet politike islamike jo të dhunshme nuk duhet të keqinterpretohet si mbështetje e nënkuptuar për axhendat e tyre politike. Angazhimi ndaj një strategjie angazhimi më të qëllimshëm me partitë kryesore islamike do të përfshinte rreziqe dhe kompromise të rëndësishme për politikëbërësit e Amerikës së Veriut dhe Evropës. Megjithatë, ne mbajmë pozicionin se tendenca e të dyja palëve për ta parë angazhimin si një lojë me shumën zero 'të gjitha ose asgjë' ka qenë e padobishme., dhe duhet të ndryshojë nëse do të shfaqet një dialog më konstruktiv rreth reformave në Lindjen e Mesme dhe Afrikën e Veriut.

Vëllazëria Myslimane në Belgjikë

Steve Merley,
Analist i Lartë


Vëllazëria Global myslimane ka qenë e pranishme në Evropë që nga ajo kohë 1960 kur SaidRamadan, nipi i Hassan Al-Banna, themeloi një xhami në Mynih.1 Që nga ajo kohë,Organizatat e vëllazërimit janë themeluar në pothuajse të gjitha vendet e BE-së, si dhe vendet jo-BE si Rusia dhe Turqia. Pavarësisht se veprojnë nën emra të tjerë, disa nga organizatat në vendet më të mëdha njihen si pjesë e Muslimanit Brotësia globale. Për shembull, Unioni i Organizatave Islame të Francës (UOIF) në përgjithësi konsiderohet si pjesë e Vëllazërisë Myslimane në Francë. Rrjeti është njëkohësisht i njohur në disa nga vendet më të vogla si Hollanda, ku një raport i fundit i FondacionitNEFA i detajuar veprimtaritë e Vëllazërisë Myslimane në atë vend.2Në Belgjikë Fqinjë është bërë gjithashtu një qendër e rëndësishme për Vëllazërinë Myslimane në Evropë. A 2002 raporti nga Komiteti i Inteligjencës i Parlamentit belg shpjegon se Vëllazëria vepron në Belgjikë:"Shërbimi i Sigurimit të Shtetit ka ndjekur aktivitetet e Vëllazërisë Ndërkombëtare Musulmane në Belgjikë që nga ajo kohë 1982. Ndërkombëtarja Myslimane e Bërxhirësisë ka pasur një strukturë klandestine përafërsisht 20 vjet. Identiteti i anëtarëve është sekret; ato veprojnë në diskrecionin më të madh. Ata kërkojnë të shkruajnë ideologjinë e tyre brenda bashkësisë islame të Belgjikës dhe ato veçanërisht përqendrohen tek të rinjtë e gjeneratës së dytë dhe të tretë emigrantë. Në Belgjikë si në vendet e tjera të Evropës, veçanërisht në dritën e marrëdhënieve të forta ekonomike midis Perëndimit dhe botës muslimane dhe pranisë në rritje të Islamit në pothuajse çdo shoqëri perëndimore. Sepse e ardhmja e dy qytetërimeve është e pandashme, social, and sports associations and establish themselves asprivileged interlocutors of the national authorities in order to manage Islamicaffairs. The Muslim Brotherhood assumes that the national authorities will bepressed more and more to select Muslim leaders for such management and,në këtë kontekst, they try to insert within the representative bodies, individualsinfluenced by their ideology.

Mobilizimi islamike

Ziad Munson

Ky artikull shqyrton shfaqjen dhe rritjen e Vëllazërisë Myslimane në Egjipt nga vitet 1930 deri në vitet 1950. Ai fillon duke përshkruar dhe vlerësuar empirikisht shpjegimet e mundshme për rritjen e organizatës bazuar në (1) teoritë e Islamit politik dhe (2) koncepti i strukturës së mundësive politike në teorinë e lëvizjeve shoqërore. Një shtrirje e këtyre qasjeve sugjerohet bazuar në të dhënat nga dokumentet organizative dhe deklasifikimet e SHBA-së. Departamenti i Shtetit nga periudha. Mobilizimi i suksesshëm i Vëllazërisë Myslimane ishte i mundur për shkak të mënyrës se si mesazhi i saj islam ishte i lidhur me strukturën e saj organizative., aktivitetet, dhe strategjitë dhe jetën e përditshme të egjiptianëve. Analiza sugjeron që idetë janë të integruara në lëvizjet shoqërore në më shumë mënyra sesa e lejon koncepti i kornizës. Gjithashtu zgjeron të kuptuarit tonë se si organizatat mund të lindin në mjedise shumë represive..

Qutbism: An Ideology of Islamic-Fascism

Dale C. EIKMEIER

The recently published National Military Strategic Plan for the War onTerrorism (NMSP-WOT) is to be commended for identifying “ideology”as al Qaeda’s center of gravity.1 The identification of an ideology as thecenter of gravity rather than an individual or group is a significant shift froma“capture and kill” philosophy to a strategy focused on defeating the rootcause of Islamic terrorism. Në përputhje me rrethanat, the plan’s principal focus is on attackingand countering an ideology that fuels Islamic terrorism. Për fat të keq,the NMSP-WOT fails to identify the ideology or suggest ways tocounter it. The plan merely describes the ideology as “extremist.” This descriptioncontributes little to the public’s understanding of the threat or to thecapabilities of the strategist who ultimately must attack and defeat it. The intentof this article is to identify the ideology of the Islamic terrorists and recommendhow to successfully counter it.Sun Tzuwisely said, “Know the enemy and know yourself; in a hundredbattles you will never be in peril.”2 Our success in theWar on Terrorismdepends on knowingwho the enemy is and understanding his ideology.While characterizing and labeling an enemymay serve such a purpose, it is only usefulif the labels are clearly defined and understood. Otherwise, overly broadcharacterizations obscure our ability to truly “know the enemy,” they diffuseefforts, and place potential allies and neutrals in the enemy’s camp. Për fat të keq,theWar on Terrorism’s use of labels contributes a great deal to themisunderstandingsassociated with the latter. The fact is, five years after 9/11 theNMSP-WOT provides little specific guidance, other than labeling the enemyas extremist.3 This inability to focus on the specific threat and its supportingphilosophy reflects our own rigid adherence to political correctness and is beingexploited bymilitant Islamists portraying these overly broad descriptionsas a war against Islam.As David F. Forte states “Wemust not fail . . . to distinguishbetween the homicidal revolutionaries like bin Laden and mainstreamMuslim believers.

Vëllazëria Muslimane

Lëvizja terroriste dhe ekstremistë në Lindjen e Mesme

Anthony H. Cordesman

Terrorizmit dhe luftës asimetrike janë fare tipare të reja të bilancit ushtarake e Lindjes së Mesme, dhe islamike
ekstremizëm është zor se i vetmi burim i dhunës ekstremiste. Ka shumë ndryshime serioze etnike dhe sektare
në Lindjen e Mesme, dhe këto kanë çuar të gjatë për dhunën sporadike brenda shteteve të dhënë, dhe nganjëherë të mëdha civile
konflikteve. Luftrat civile në Jemen dhe rebelimit Dhofar në Oman janë shembuj, siç janë histori të gjatë e civile
të luftës në Liban dhe Siri shtypjen e dhunshme të grupeve politike islamike që janë kundër regjimit të Hafez al-
Asad. Pushtetit në rritje të Organizatës Çlirimtare palestinez (PLO) çoi në një luftë civile në Jordani në shtator
1970. E revolucionit iranian në 1979 u pasua nga luftimet serioze politike, dhe një përpjekje për të eksportuar një teokratik
revolucionit që ndihmoi të shkaktojë Luftës Iran-Irak. Bahreini dhe Arabia Saudite kanë të dy kishin përleshjet civile në mes të tyre
elitat në pushtet suni dhe shiitë armiqësore dhe këto përleshje të çuar në dhunën e rëndësishme në rastin e Arabisë Saudite.
Ka gjithashtu, megjithatë, ka qenë një histori të gjatë të ekstremizmit të dhunshëm islamik në rajon, inkurajuar ndonjëherë nga
regjimet që më vonë u bë objekt i shumë islamikë ata fillimisht e mbështetën. Sadat tentativë për të përdorur islamike
lëvizjet si një kundër për kundërshtimin e tij laike në Egjipt vetëm të jetë i vrarë nga një lëvizje e tillë pas tij
marrëveshjen e paqes me Izraelin. Izraeli mendohet se e sigurt për të sponsorizojë lëvizjet islamike, pas 1967 si në kundërshtim me të
PLO, vetëm për të parë shfaqjen e shpejtë të grupeve të dhunshme anti-izraelite. Veriut dhe Jugut Jemen ishin skena të
grushtet dhe luftrave civile që prej fillimit të viteve 1960, dhe kjo ishte një luftë civile në Jemen Afrika e Jugut në fund të fundit që çuan në rrëzimin
e regjimit të saj dhe bashkimin e saj me të Veriut në Jemen 1990.
Rënia e Shah çuan në marrjen e kontrollit islamike në Iran, dhe rezistenca ndaj pushtimit sovjetik të Afganistanit shkaktuar
një reaksion islamike që ende ndikon në Lindjen e Mesme dhe të gjithë botën islame. Arabia Saudite kishte për t'u marrë me
kryengritje në Xhaminë e Madhe në Mekë në 1979. Karakteri fetar i këtij kryengritje të përbashkët shumë elemente
e lëvizjet që u ngrit pas tërheqjes sovjetike nga Afganistani dhe Luftës së Gjirit në 1991.
përpjekjet algjerian për të shtypur fitoren e partive politike islame në një zgjedhje demokratike në 1992 u pasuan nga
një luftë civile që ka zgjatur ndonjëherë që nga. Egjipti luftoi një betejë të gjatë dhe kryesisht i suksesshëm me vet islame
ekstremistët në vitet 1990, por Egjipti ka arritur vetëm të ketë të shtypur lëvizjet e tilla në vend se çrrënjosen
ata. Në pjesën tjetër të Botës Arabe, luftrat civile në Kosovë dhe Bosnje ndihmoi në krijimin e kuadrove të reja ekstremiste islamike.
Arabia Saudite vuajtur nga dy sulme të mëdha terroriste para 2001. Këto sulme i goditur në një Gardës Kombëtare
Qendra e trajnimeve dhe kazermat USAF në Al Khobar, dhe të paktën një duket të ketë qenë rezultat i islamike
ekstremistët. Marok, Libi, Tunizi, Jordan, Bahrain, Katar, Oman, dhe Jemen kanë parë të gjithë vijës islamike
lëvizjeve të bëhet një kërcënim serioz kombëtar.
Ndërsa një pjesë jo të drejtpërdrejtë të rajonit, Sudani ka luftuar një luftë 15-vjeçare, civile që ka gjasa të kushtojë mbi dy
milion jeton, dhe kjo luftë ka qenë i mbështetur nga të vijës së elementeve islamike në veri arabe. Somalia ka edhe
qenë skena e një lufte civile që 1991 se ka lejuar qelizat islamike për të vepruar në atë vendit.Një

Terrorizmit dhe luftës asimetrike janë fare tipare të reja të bilancit ushtarake e Lindjes së Mesme, dhe Islamicextremism është thuajse i vetmi burim i dhunës ekstremiste. Ka shumë differencesin serioze etnike dhe sektare në Lindjen e Mesme, dhe këto kanë çuar të gjatë për dhunën sporadike brenda shteteve të dhënë, dhe nganjëherë të civilconflicts të mëdha. Luftrat civile në Jemen dhe rebelimit Dhofar në Oman janë shembuj, siç janë histori të gjatë të civilwar në Liban dhe Siri shtypjen e dhunshme të grupeve politike islamike që janë kundër regjimit të Hafez Basher al-Asad. Pushtetit në rritje të Organizatës Çlirimtare palestinez (PLO) çoi në një luftë civile në Jordani në September1970. E revolucionit iranian në 1979 u pasua nga luftimet serioze politike, dhe një përpjekje për të eksportuar një theocraticrevolution që ndihmoi të shkaktojë Lufta Iran-Irak. Bahreini dhe Arabia Saudite kanë të dy kishin përleshjet civile në mes të elitave në pushtet theirSunni dhe shiitë armiqësore dhe këto përleshje të çuar në dhunën e rëndësishme në rastin e Arabisë Arabia.There edhe, megjithatë, ka qenë një histori të gjatë të ekstremizmit të dhunshëm islamik në rajon, inkurajuar ndonjëherë byregimes që më vonë u bë objekt i shumë islamistë që fillimisht e mbështetën. Sadat tentativë për të përdorur Islamicmovements si një kundër për kundërshtimin e tij laike në Egjipt vetëm të jetë i vrarë nga një lëvizje e tillë pas marrëveshjes hispeace me Izraelin. Izraeli mendohet se e sigurt për të sponsorizojë lëvizjet islamike, pas 1967 si në kundërshtim me thePLO, vetëm për të parë shfaqjen e shpejtë të grupeve të dhunshme anti-izraelite. Veriut dhe Jugut Jemen ishin ofcoups skena dhe luftrave civile që prej fillimit të viteve 1960, dhe kjo ishte një luftë civile në Evropën Jemen që çoi në fund të fundit për të collapseof regjimin e saj dhe bashkimin e saj me të Veriut në Jemen 1990.The rënies së Shah çuan në marrjen e kontrollit islamike në Iran, dhe rezistenca ndaj pushtimit sovjetik të Afganistanit islamike reagimi triggeredan se ende ndikon në Lindjen e Mesme dhe të gjithë botën islame. Arabia Saudite kishte për t'u marrë kryengritjes withan pranë xhamisë së Madhe në Mekë në 1979. Karakteri fetar i kësaj kryengritje ndante shumë elementë të lëvizjeve që u ngritën pas tërheqjes sovjetike nga Afganistani dhe Luftës së Gjirit në vitin 1991. Përpjekjet algjeriane për të shtypur fitoren e partive politike islamike në zgjedhjet demokratike në 1992 u pasuan bya të luftës civile që ka zgjatur ndonjëherë që nga. Egjipti luftoi një betejë të gjatë dhe kryesisht të suksesshme me Islamicextremists e vet në vitet 1990, por Egjipti ka arritur vetëm të ketë të shtypur lëvizjet e tilla në vend se eradicatedthem. Në pjesën tjetër të Botës Arabe, luftrat civile në Kosovë dhe Bosnje ndihmoi në krijimin e ri islamik ekstremist cadres.Saudi Saudite vuajtur nga dy sulme të mëdha terroriste para 2001. Këto sulme i goditur në një qendër GuardTraining Kombëtare dhe kazermat USAF në Al Khobar, dhe të paktën një duket të ketë qenë rezultat i Islamicextremists. Marok, Libi, Tunizi, Jordan, Bahrain, Katar, Oman, dhe Jemen kanë parë të gjithë vijës Islamistmovements të bëhet një threat.While serioze kombëtare e jo direkt pjesë e rajonit, Sudani ka luftuar një luftë 15-vjeçare, civile që ka të ngjarë të kushtojë mbi jetën twomillion, dhe kjo luftë ka qenë i mbështetur nga të vijës së elementeve islamike në veri arabe. Somalia ka alsobeen skena e një lufte civile që 1991 se ka lejuar qelizat islamike për të vepruar në atë vend.

Lëvizja islame dhe përdorimin e dhunës:

Lavdërim Kirdis

.


Pavarësisht fokus të fundit akademike dhe popullore në rrjetet ndërkombëtar të dhunshme terroriste islamike,ka një shumëllojshmëri të lëvizjeve islamike. Kjo shumëllojshmëri paraqet studiues me dy puzzles. Mister i parë është të kuptuarit pse lëvizjet islamike të orientuara drejt vendit, të cilat u formuan si një reagim ndaj krijimit të shteteve laike kombëtare, zhvendosën aktivitetet dhe synimet e tyre në një hapësirë ​​transnacionale shumë-shtresore. Puzzle e dytë është të kuptuarit pse grupet me synime dhe objektiva të ngjashme miratojnë strategji të ndryshme të përdorimit të dhunës ose jodhunës kur ato "shkojnë transnacionale". Dy pyetjet kryesore që do të trajtojë ky punim janë: Pse lëvizjet islame shkojnë transnacionale?? Dhe, pse marrin forma të ndryshme kur transnacionalizohen? I parë, Unë argumentoj se niveli transnacional paraqet një vend të ri politik për lëvizjet islamike të cilat janë të kufizuara në pretendimet e tyre në nivelin e brendshëm. i dytë, Unë argumentoj se transnacionalizimi krijon pasiguri për grupet në lidhje me identitetin dhe pretendimet e tyre në nivel transnacional. Mediumi i miratuar, unë. përdorimi i dhunës kundrejt jodhunës, varet nga lloji i transnacionalizimit, aktorët ndeshen në nivel transnacional, dhe interpretimet e lidershipit se ku duhet të shkojë lëvizja më pas. Për t'iu përgjigjur pyetjeve të mia, Do të shikoj katër raste: (1) Islami turk, (2) Vëllazëria Muslimane, (3) Jemaah Islamiyah, dhe (4) Xhemati Tablighi