Усе запісы ў "Turkey’s AKP" Катэгорыя

ІСЛАМ, ДЭМАКРАТЫЯ & ЗША:

Фонд Кордовы

Абдула Faliq

Увядзенне ,

Ісламская палітычная культура, дэмакратыя, і правы чалавека

Daniel E. цана

ДАЛАЧНАСЦЬ У ГЛАБАЛЬНАЙ ВАЙНЕ З ТЭРОРАМ:

Sherifa Zuhur

Апазіцыйныя партыі ісламістаў і патэнцыял для ўдзелу ў ЕС

Тобі Арчер

Хайдзі Huuhtanen

Палітычны іслам на Блізкім Усходзе

з'яўляюцца Кнудсен

СТРАТЭГІІ ДЛЯ УПРАЎЛЕННЯ ПАЛІТЫЧНЫХ ІСЛАМ

ШАДЗІ ХАМІД

AMANDA KADLEC

Ісламісцкія партыі : удзел без улады

Маліка Зегал

ІСЛАМІСТСКІЯ РУХІ І ДЭМАКРАТЫЧНЫ ПРАЦЭС У АРАБСКІМ СВЕЦЕ: Вывучэнне шэрых зон

Натан Дж. карычневы, Амр Hamzawy,

Марына Ottaway

ІСЛАМІСЦКАЯ РАДЫКАЛІЗАЦЫЯ

Issues relating to political Islam continue to present challenges to European foreign policies in the Middle East and North Africa (MENA). As EU policy has sought to come to terms with such challenges during the last decade or so political Islam itself has evolved. Experts point to the growing complexity and variety of trends within political Islam. Some Islamist organisations have strengthened their commitment to democratic norms and engaged fully in peaceable, mainstream national politics. Others remain wedded to violent means. And still others have drifted towards a more quietist form of Islam, disengaged from political activity. Political Islam in the MENA region presents no uniform trend to European policymakers. Analytical debate has grown around the concept of ‘radicalisation’. This in turn has spawned research on the factors driving ‘de-radicalisation’, and conversely, ‘re-radicalisation’. Much of the complexity derives from the widely held view that all three of these phenomena are occurring at the same time. Even the terms themselves are contested. It has often been pointed out that the moderate–radical dichotomy fails fully to capture the nuances of trends within political Islam. Some analysts also complain that talk of ‘radicalism’ is ideologically loaded. At the level of terminology, we understand radicalisation to be associated with extremism, but views differ over the centrality of its religious–fundamentalist versus political content, and over whether the willingness to resort to violence is implied or not.

Such differences are reflected in the views held by the Islamists themselves, as well as in the perceptions of outsiders.

Палітычны іслам і еўрапейская знешняя палітыка

ПАЛІТЫЧНЫ ІСЛАМ І ЕЎРАПЕЙСКАЯ ПАЛІТЫКА ПАСУСЛІСТВА

МІХАЙЛ ЭМЕРСАН

РЫЧАРД МАЛАДЫ

Паколькі 2001 і міжнародныя падзеі, якія высветлілі характар ​​адносін паміж Захадам і палітычным ісламам, сталі вызначальным пытаннем для знешняй палітыкі. У апошнія гады было праведзена значная колькасць даследаванняў і аналізаў па праблеме палітычнага ісламу. Гэта дапамагло выправіць некаторыя спрошчаныя і трывожныя здагадкі, якія раней існавалі на Захадзе, пра прыроду ісламісцкіх каштоўнасцей і намераў. Паралельна з гэтым, Еўрапейскі Саюз (Я) распрацаваў шэраг палітычных ініцыятыў, у першую чаргу Еўрапейскую палітыку добрасуседства(ЕПС) якія ў прынцыпе імкнуцца да дыялогу і больш глыбокага ўзаемадзеяння(не гвалтоўны) палітычныя суб'екты і арганізацыі грамадзянскай супольнасці ў арабскіх краінах. Тым не менш многія аналітыкі і палітыкі цяпер скардзяцца на пэўны трафей як у канцэптуальных дэбатах, так і ў распрацоўцы палітыкі. Устаноўлена, што палітычны іслам - гэта зменлівы ландшафт, глыбока закрануты шэрагам абставін, але, здаецца, дыскусія часта спыняецца на спрошчаным пытанні "ці дэмакратычныя ісламісты?'Тым не менш многія незалежныя аналітыкі выступаюць за ўзаемадзеянне з ісламістамі, але фактычнае збліжэнне паміж заходнімі ўрадамі і ісламісцкімі арганізацыямі застаецца абмежаваным .

Ісламісцкія партыі , ЯНЫ ДЭМАКРАТЫ? ЦІ гэта мае значэнне ?

Тарек Масуд

Лічыльнік Трансфармацыя ў цэнтры і на перыферыі турэцкага грамадства і станаўленне Партыі справядлівасці і развіцця

Рамін Ахмедаў

Турцыя і ЕС: Апытанне бачання ЕС турэцкімі дэпутатамі

Kudret Бюльбюль

Even though Turkey’s dream for being a member of European Union (Я) dates back to late 1950s, it can be said that this process has gained its momentum since the governing period of Justice and Development Party, which is shortly called AK party or AKP in Turkish. When compared with earlier periods, the enormous accomplishments during the AK party’s rule are recognized by domestic and European authorities alike. In the parallel of gigantic steps towardsthe European membership, which is now a real possibility for Turkey, there have been increasingdebates about this process. While some European authorities generate policies over Cyprus issueagainst Turkey’s membership, some others mainly lead by German Christian Democrats proposea privileged status rather than full membership. Turkish authorities do not stay silent over thesearguments, and probably first time the Turkish foreign minister can articulate that “should they(the EU) propose anything short of full membership, or any new conditions, we will walk away.And this time it will be for good” (The Economist 2005 30-31) After October third, Even though Mr. Abdullah Gül, who is the foreign minister of the AK party govenrment, persistentlyemphasizes that there is no such a concept so-called “privileged partnership” in the framework document, (Milliyet, 2005) the prime minister of France puts forward that this option is actually one of the possible alternatives.

заўзятых дэмакратаў : ІСЛАМІЗМ І ДЭМАКРАТЫЯ Ў ЕГІПЦЕ, ІНДАНЕЗІЯ І ТУРЦЫЯ

The fear of Islamists coming to power through elections has long been an obstacle to democratisation in authoritarian states of the Muslim world. Islamists have been, and continue to be, the best organised and most credible opposition movements in many of these countries.

They are also commonly, if not always correctly, assumed to be in the best position to capitalise on any democratic opening of their political systems. Адначасова, the commitment of Islamists to democracy is often questioned. Сапраўды, when it comes to democracy, Islamism’s intellectual heritage and historical record (in terms of the few examples of Islamist-led states, such as Sudan and Iran) have not been reassuring. The apparent strength of Islamist movements, combined with suspicions about Islamism’s democratic compatibility, has been used by authoritarian governments as an argument to defl ect both domestic and international calls for political reform and democratisation.

Domestically, secular liberals have preferred to settle for nominally secular dictatorships over potentially religious ones. Internationally, Western governments have preferred friendly autocrats to democratically elected, but potentially hostile, Islamist-led governments.

The goal of this paper is to re-examine some of the assumptions about the risks of democratisation in authoritarian countries of the Muslim world (and not just in the Middle East) where strong Islamist movements or parties exist.

Поспех Турэцкай Партыі АК не павінен аслабляць занепакоенасць арабскімі ісламістамі

Mona Eltahawy

It has been unsurprising that since Abdullah Gul became president of Turkey on 27 August that much misguided analyses has been wasted on how “Islamists” can pass the democracy test. His victory was bound to be described as the “Ісламіст” routing of Turkish politics. And Arab Islamists – in the form of the Muslim Brotherhood, their supporters and defenders – were always going to point to Turkey and tell us that we’ve been wrong all along to worry about the Arab Islamist’ alleged flirtation with democracy. “It worked in Turkey, it can work in the Arab world,” they would try to assure us.Wrong. Wrong. And wrong.Firstly, Gul is not an Islamist. His wife’s headscarf might be the red cloth to the bull of the secular nationalists in Turkey, but neither Gul nor the AK Party which swept parliamentary elections in Turkey in June, can be called Islamists. На самай справе, so little does the AK Party share with the Muslim Brotherhood – aside from the common faith of its members – that it’s absurd to use its success in Turkish politics as a reason to reduce fears over the Mus-lim Brotherhood’s role in Arab politics.The three litmus tests of Islamism will prove my point: women and sex, the “Захад”, and Israel.As a secular Muslim who has vowed never to live in Egypt should Islamists ever take power, I never take lightly any attempt to blend religion with politics. So it has been with a more than skeptical eye that I’ve followed Turkish politics over the past few years.

Прэтэндуючы на ​​Цэнтр: Палітычны іслам у пераходны перыяд

John L. Эспазіта

У 1990-я г. палітычны іслам, што некаторыя называюць “Ісламскі фундаменталізм,” застаецца значнай прысутнасцю ва ўрадзе і ў апазіцыйнай палітыцы ад Паўночнай Афрыкі да Паўднёва-Усходняй Азіі. Палітычны іслам ва ўладзе і ў палітыцы выклікаў шмат праблем і пытанняў: “Іслам супрацьстаіць мадэрнізацыі?,” “Хіба іслам і дэмакратыя несумяшчальныя?,” “Якія наступствы ісламскага ўрада для плюралізму, правы меншасцяў і жанчын,” “Наколькі прадстаўнічыя ісламісты,” “Ёсць ісламскія ўмераныя?,” “Ці варта Захаду баяцца транснацыянальнай ісламскай пагрозы або сутыкнення цывілізацый?” Сучаснае ісламскае адраджэнне Ландшафт сучаснага мусульманскага свету паказвае з'яўленне новых ісламскіх рэспублік (Іран, Судан, Афганістан), распаўсюджванне ісламскіх рухаў, якія функцыянуюць у якасці асноўных палітычных і сацыяльных суб'ектаў у рамках існуючых сістэм, і канфрантацыйная палітыка радыкальных гвалтоўных экстрэмістаў._ У адрозненне ад 1980-х гадоў, калі палітычны іслам проста атаясамлівалі з рэвалюцыйным Іранам або падпольнымі групамі з такімі назвамі, як ісламскі джыхад або армія Божая, мусульманскі свет 1990-х гадоў - гэта свет, у якім ісламісты ўдзельнічалі ў выбарчым працэсе і былі бачныя ў якасці прэм'ер-міністраў, кабінет афіцэраў, спікеры нацыянальных сходаў, парламентарыяў, і мэры ў такіх розных краінах, як Егіпет, Судан, Турцыя, Іран, Ліван, Кувейт, Емен, Іарданія, Пакістан, Бангладэш, Малайзія, Інданезія, і Ізраіль/Палестына. На світанку дваццаць першага стагоддзя, палітычны іслам працягвае заставацца галоўнай сілай парадку і бязладзіцы ў сусветнай палітыцы, які ўдзельнічае ў палітычным працэсе, але таксама і ў тэрарыстычных актах, выклік мусульманскаму свету і Захаду. Разуменне прыроды палітычнага ісламу сёння, and in particular the issues and questions that have emerged from the experience of the recent past, remains critical for governments, policymakers, and students of international politics alike.