RSSTë gjitha Hyrje në "Ikhwanophobia" Kategori

Moderuar dhe radikale islame

Angel Rabasa

One of the components of this study is relevant to a question that I was asked to address,which is how radical Islam differs from moderate or mainstream Islam. Frankly, one ofthe problems that we have found in the discourse about Islam is that the terms “radical”or “moderate” are often used in a subjective and imprecise way, without going through aprocess of critically examining what these terms mean. Në disa raste, the term radical ormilitant is defined in terms of support for terrorism or other forms of violence. Webelieve that this is too narrow a focus, that there is, in fact, a much larger universe offundamentalist or Salafi groups who may not themselves practice violence, but thatpropagate an ideology that creates the conditions for violence and that is subversive ofthe values of democratic societies.

Challenges to Democracy in the Arab and Muslim World

Alon Ben Meir-

President Bush’s notions that democratizing Iraq will have a ripple effect on the rest ofthe Arab world, bringing prosperity and peace to the region, and that democracy is the panaceafor Islamic terrorism are unsubstantiated as well as grossly misleading. Even a cursory review of the Arab political landscape indicates that the rise of democracy will not automatically translateinto the establishment of enduring liberal democracies or undermine terrorism in the region. Thesame conclusion may be generally made for the Muslim political landscape. Në të vërtetë, given theopportunity to compete freely and fairly in elections, Islamic extremist organizations will mostlikely emerge triumphant. In the recent elections in Lebanon and Egypt, Hezbollah and the Muslim Brotherhood respectively, won substantial gains, and in Palestine Hamas won thenational Parliamentary elections handedly. That they did so is both a vivid example of the today’spolitical realities and an indicator of future trends. And if current sentiments in the Arab statesoffer a guide, any government formed by elected Islamist political parties will be more antagonistic to the West than the authoritarian regimes still in power. Veç, there are noindications that democracy is a prerequisite to defeating terrorism or any empirical data tosupport the claim of linkage between existing authoritarian regimes and terrorism.

Ikhwan në Amerikën e Veriut: Një Histori e shkurtër

Douglas Farah

Ron Sandee


The current federal court case against the Holy Land Foundation for Relief and Development (HLF) in Dallas, Texas,1 offers an unprecedented inside look into the history of the Muslim Brotherhood in the United States, as well as its goals and structure. The documents discuss recruitment, organization, ideology and the development of the organization in different phases in the United States. The prosecution in the case has presented many internal Muslim Brotherhood documents from the 1980’s and early 1990’s that give a first-ever, public view of the history and ideology behind the operations of the Muslim Brothers (known as the Ikhwan or The Group) in the U.S. over the past four decades. For researchers, the documents have the added weight of being written by the Ikhwan leaders themselves, rather than interpretations of secondary sources.

Vëllazëria Myslimane në Belgjikë

Steve Merley,
Analist i Lartë


Vëllazëria Global myslimane ka qenë e pranishme në Evropë që nga ajo kohë 1960 kur SaidRamadan, nipi i Hassan Al-Banna, themeloi një xhami në Mynih.1 Që nga ajo kohë,Organizatat e vëllazërimit janë themeluar në pothuajse të gjitha vendet e BE-së, si dhe vendet jo-BE si Rusia dhe Turqia. Pavarësisht se veprojnë nën emra të tjerë, disa nga organizatat në vendet më të mëdha njihen si pjesë e Muslimanit Brotësia globale. Për shembull, Unioni i Organizatave Islame të Francës (UOIF) në përgjithësi konsiderohet si pjesë e Vëllazërisë Myslimane në Francë. Rrjeti është njëkohësisht i njohur në disa nga vendet më të vogla si Hollanda, ku një raport i fundit i FondacionitNEFA i detajuar veprimtaritë e Vëllazërisë Myslimane në atë vend.2Në Belgjikë Fqinjë është bërë gjithashtu një qendër e rëndësishme për Vëllazërinë Myslimane në Evropë. A 2002 raporti nga Komiteti i Inteligjencës i Parlamentit belg shpjegon se Vëllazëria vepron në Belgjikë:"Shërbimi i Sigurimit të Shtetit ka ndjekur aktivitetet e Vëllazërisë Ndërkombëtare Musulmane në Belgjikë që nga ajo kohë 1982. Ndërkombëtarja Myslimane e Bërxhirësisë ka pasur një strukturë klandestine përafërsisht 20 vjet. Identiteti i anëtarëve është sekret; ato veprojnë në diskrecionin më të madh. Ata kërkojnë të shkruajnë ideologjinë e tyre brenda bashkësisë islame të Belgjikës dhe ato veçanërisht përqendrohen tek të rinjtë e gjeneratës së dytë dhe të tretë emigrantë. Në Belgjikë si në vendet e tjera të Evropës, veçanërisht në dritën e marrëdhënieve të forta ekonomike midis Perëndimit dhe botës muslimane dhe pranisë në rritje të Islamit në pothuajse çdo shoqëri perëndimore. Sepse e ardhmja e dy qytetërimeve është e pandashme, social, and sports associations and establish themselves asprivileged interlocutors of the national authorities in order to manage Islamicaffairs. The Muslim Brotherhood assumes that the national authorities will bepressed more and more to select Muslim leaders for such management and,në këtë kontekst, they try to insert within the representative bodies, individualsinfluenced by their ideology.

The Muslim Brotherhood in Europe

T ju Brigi Marshall
Shumuliyyat al-islam (Islam as encompassing every aspect of life) is the first of twenty principles laid out by the
founder of the Muslim Brotherhood movement, Hassan al-Banna, to teach his followers the proper understanding
of Islam. Even though this principle, usually translated as the “comprehensive way of life,” still remains integral
to the teachings of the members of the Brotherhood, both in Egypt and in Europe, it is strangely enough
neither commented upon in scholarly references nor by the wider public. When the Federation of Islamic
Organizations in Europe (FIOE, representing the Muslim Brotherhood movement at the European level) presented the European Muslim Charter to the international press in January 2008, none pinpointed this “universal dimension” of their understanding of Islam despite the potential tensions or even incompatibilities, both political and
legal, that this concept might have on a discourse on integration and citizenship. What do the Muslim Brothers traditionally say about this concept and how do they justify their call for it? What are its constituents
and the scope of its application? Are there any significant modifications to the concept in attempting to contextualize it within a pluralist Europe?

The Muslim Brotherhood’s U.S. Network

Zeyno Baran


Washington D.C. has suddenly become very interested in the Muslim Brotherhood. American policymakers are debating whether to engage non-violent elements of the Muslim Brotherhood network, both inside and outside the United States, in the hope that such engagement will empower these “moderates” against violent Wahhabi and Salafi groups such as al-Qaeda. Për fat të keq, this strategy is based on a false assumption: that “moderate” Islamist groups will confront and weaken their violent co-religionists, robbing them of their support base.
This lesser-of-two-evils strategy is reminiscent of the rationale behind the Cold War-era decision to support the Afghan mujahideen against the Soviet army. In the short term, the U.S. alliance with the mujahideen did indeed aid America in its struggle against the Soviet Union. In the long term, megjithatë, SHBA. support led to the empowerment of a dangerous and potent adversary. In choosing its allies, the U.S. cannot afford to elevate short-term tactical considerations above longer-term strategic ones. Me e rendesishmja, the U.S. must consider the ideology of any potential partners.
Although various Islamist groups do quarrel over tactics and often bear considerable animosity towards one another, they all agree on the endgame: a world dictated by political Islam. A “divide and conquer” strategy by the United States will only push them closer together.

Pushtimit Vëllazëria Muslimane e Evropës

Lorenzo Vidino


Që nga themelimi i saj në 1928, Vëllazëria Muslimane (Hizb al-Ikhwan al-Muslimun) has profoundly influenced the political life of the Middle East. Its motto is telling: “Allah is our objective. Pejgamberi është lideri ynë. The Qur’an is our law. Xhihadi është rruga jonë. Dying in the way of Allah is our highest hope.

While the Brotherhood’s radical ideas have shaped the beliefs of generations of Islamists, over the past two decades, it has lost some of its power and appeal in the Middle East, crushed by harsh repression from local regimes and snubbed by the younger generations of Islamists who often prefer more radical organizations.

But the Middle East is only one part of the Muslim world. Europe has become an incubator for Islamist thought and political development. Që prej fillimit të viteve 1960, Muslim Brotherhood members and sympathizers have moved to Europe and slowly but steadily established a wide and well-organized network of mosques, charities, and Islamic organizations. Unlike the larger Islamic community, the Muslim Brotherhood’s ultimate goal may not be simplyto help Muslims be the best citizens they can be,” but rather to extend Islamic law throughout Europe and the United States.[2]

Four decades of teaching and cultivation have paid off. The student refugees who migrated from the Middle East forty years ago and their descendants now lead organizations that represent the local Muslim communities in their engagement with Europe’s political elite. Funded by generous contributors from the Persian Gulf, they preside over a centralized network that spans nearly every European country.

These organizations represent themselves as mainstream, even as they continue to embrace the Brotherhood’s radical views and maintain links to terrorists. With moderate rhetoric and well-spoken German, Holandez, and French, they have gained acceptance among European governments and media alike. Politicians across the political spectrum rush to engage them whenever an issue involving Muslims arises or, more parochially, when they seek the vote of the burgeoning Muslim community.

Por, speaking Arabic or Turkish before their fellows Muslims, they drop their facade and embrace radicalism. While their representatives speak about interfaith dialogue and integration on television, their mosques preach hate and warn worshippers about the evils of Western society. While they publicly condemn the murder of commuters in Madrid and school children in Russia, they continue to raise money for Hamas and other terrorist organizations. Europeans, eager to create a dialogue with their increasingly disaffected Muslim minority, overlook this duplicity. The case is particularly visible in Germany, which retains a place of key importance in Europe, not only because of its location at the heart of Europe, but also because it played host to the first major wave of Muslim Brotherhood immigrants and is host to the best-organized Brotherhood presence. The German government’s reaction is also instructive if only to show the dangers of accepting Muslim Brotherhood rhetoric at face value, without looking at the broader scope of its activities.

Qutbism: An Ideology of Islamic-Fascism

Dale C. EIKMEIER

The recently published National Military Strategic Plan for the War onTerrorism (NMSP-WOT) is to be commended for identifying “ideology”as al Qaeda’s center of gravity.1 The identification of an ideology as thecenter of gravity rather than an individual or group is a significant shift froma“capture and kill” philosophy to a strategy focused on defeating the rootcause of Islamic terrorism. Në përputhje me rrethanat, the plan’s principal focus is on attackingand countering an ideology that fuels Islamic terrorism. Për fat të keq,the NMSP-WOT fails to identify the ideology or suggest ways tocounter it. The plan merely describes the ideology as “extremist.” This descriptioncontributes little to the public’s understanding of the threat or to thecapabilities of the strategist who ultimately must attack and defeat it. The intentof this article is to identify the ideology of the Islamic terrorists and recommendhow to successfully counter it.Sun Tzuwisely said, “Know the enemy and know yourself; in a hundredbattles you will never be in peril.”2 Our success in theWar on Terrorismdepends on knowingwho the enemy is and understanding his ideology.While characterizing and labeling an enemymay serve such a purpose, it is only usefulif the labels are clearly defined and understood. Otherwise, overly broadcharacterizations obscure our ability to truly “know the enemy,” they diffuseefforts, and place potential allies and neutrals in the enemy’s camp. Për fat të keq,theWar on Terrorism’s use of labels contributes a great deal to themisunderstandingsassociated with the latter. The fact is, five years after 9/11 theNMSP-WOT provides little specific guidance, other than labeling the enemyas extremist.3 This inability to focus on the specific threat and its supportingphilosophy reflects our own rigid adherence to political correctness and is beingexploited bymilitant Islamists portraying these overly broad descriptionsas a war against Islam.As David F. Forte states “Wemust not fail . . . to distinguishbetween the homicidal revolutionaries like bin Laden and mainstreamMuslim believers.

Lëvizja terroriste dhe ekstremistë në Lindjen e Mesme

Anthony H. Cordesman

Terrorizmit dhe luftës asimetrike janë fare tipare të reja të bilancit ushtarake e Lindjes së Mesme, dhe islamike
ekstremizëm është zor se i vetmi burim i dhunës ekstremiste. Ka shumë ndryshime serioze etnike dhe sektare
në Lindjen e Mesme, dhe këto kanë çuar të gjatë për dhunën sporadike brenda shteteve të dhënë, dhe nganjëherë të mëdha civile
konflikteve. Luftrat civile në Jemen dhe rebelimit Dhofar në Oman janë shembuj, siç janë histori të gjatë e civile
të luftës në Liban dhe Siri shtypjen e dhunshme të grupeve politike islamike që janë kundër regjimit të Hafez al-
Asad. Pushtetit në rritje të Organizatës Çlirimtare palestinez (PLO) çoi në një luftë civile në Jordani në shtator
1970. E revolucionit iranian në 1979 u pasua nga luftimet serioze politike, dhe një përpjekje për të eksportuar një teokratik
revolucionit që ndihmoi të shkaktojë Luftës Iran-Irak. Bahreini dhe Arabia Saudite kanë të dy kishin përleshjet civile në mes të tyre
elitat në pushtet suni dhe shiitë armiqësore dhe këto përleshje të çuar në dhunën e rëndësishme në rastin e Arabisë Saudite.
Ka gjithashtu, megjithatë, ka qenë një histori të gjatë të ekstremizmit të dhunshëm islamik në rajon, inkurajuar ndonjëherë nga
regjimet që më vonë u bë objekt i shumë islamikë ata fillimisht e mbështetën. Sadat tentativë për të përdorur islamike
lëvizjet si një kundër për kundërshtimin e tij laike në Egjipt vetëm të jetë i vrarë nga një lëvizje e tillë pas tij
marrëveshjen e paqes me Izraelin. Izraeli mendohet se e sigurt për të sponsorizojë lëvizjet islamike, pas 1967 si në kundërshtim me të
PLO, vetëm për të parë shfaqjen e shpejtë të grupeve të dhunshme anti-izraelite. Veriut dhe Jugut Jemen ishin skena të
grushtet dhe luftrave civile që prej fillimit të viteve 1960, dhe kjo ishte një luftë civile në Jemen Afrika e Jugut në fund të fundit që çuan në rrëzimin
e regjimit të saj dhe bashkimin e saj me të Veriut në Jemen 1990.
Rënia e Shah çuan në marrjen e kontrollit islamike në Iran, dhe rezistenca ndaj pushtimit sovjetik të Afganistanit shkaktuar
një reaksion islamike që ende ndikon në Lindjen e Mesme dhe të gjithë botën islame. Arabia Saudite kishte për t'u marrë me
kryengritje në Xhaminë e Madhe në Mekë në 1979. Karakteri fetar i këtij kryengritje të përbashkët shumë elemente
e lëvizjet që u ngrit pas tërheqjes sovjetike nga Afganistani dhe Luftës së Gjirit në 1991.
përpjekjet algjerian për të shtypur fitoren e partive politike islame në një zgjedhje demokratike në 1992 u pasuan nga
një luftë civile që ka zgjatur ndonjëherë që nga. Egjipti luftoi një betejë të gjatë dhe kryesisht i suksesshëm me vet islame
ekstremistët në vitet 1990, por Egjipti ka arritur vetëm të ketë të shtypur lëvizjet e tilla në vend se çrrënjosen
ata. Në pjesën tjetër të Botës Arabe, luftrat civile në Kosovë dhe Bosnje ndihmoi në krijimin e kuadrove të reja ekstremiste islamike.
Arabia Saudite vuajtur nga dy sulme të mëdha terroriste para 2001. Këto sulme i goditur në një Gardës Kombëtare
Qendra e trajnimeve dhe kazermat USAF në Al Khobar, dhe të paktën një duket të ketë qenë rezultat i islamike
ekstremistët. Marok, Libi, Tunizi, Jordan, Bahrain, Katar, Oman, dhe Jemen kanë parë të gjithë vijës islamike
lëvizjeve të bëhet një kërcënim serioz kombëtar.
Ndërsa një pjesë jo të drejtpërdrejtë të rajonit, Sudani ka luftuar një luftë 15-vjeçare, civile që ka gjasa të kushtojë mbi dy
milion jeton, dhe kjo luftë ka qenë i mbështetur nga të vijës së elementeve islamike në veri arabe. Somalia ka edhe
qenë skena e një lufte civile që 1991 se ka lejuar qelizat islamike për të vepruar në atë vendit.Një

Terrorizmit dhe luftës asimetrike janë fare tipare të reja të bilancit ushtarake e Lindjes së Mesme, dhe Islamicextremism është thuajse i vetmi burim i dhunës ekstremiste. Ka shumë differencesin serioze etnike dhe sektare në Lindjen e Mesme, dhe këto kanë çuar të gjatë për dhunën sporadike brenda shteteve të dhënë, dhe nganjëherë të civilconflicts të mëdha. Luftrat civile në Jemen dhe rebelimit Dhofar në Oman janë shembuj, siç janë histori të gjatë të civilwar në Liban dhe Siri shtypjen e dhunshme të grupeve politike islamike që janë kundër regjimit të Hafez Basher al-Asad. Pushtetit në rritje të Organizatës Çlirimtare palestinez (PLO) çoi në një luftë civile në Jordani në September1970. E revolucionit iranian në 1979 u pasua nga luftimet serioze politike, dhe një përpjekje për të eksportuar një theocraticrevolution që ndihmoi të shkaktojë Lufta Iran-Irak. Bahreini dhe Arabia Saudite kanë të dy kishin përleshjet civile në mes të elitave në pushtet theirSunni dhe shiitë armiqësore dhe këto përleshje të çuar në dhunën e rëndësishme në rastin e Arabisë Arabia.There edhe, megjithatë, ka qenë një histori të gjatë të ekstremizmit të dhunshëm islamik në rajon, inkurajuar ndonjëherë byregimes që më vonë u bë objekt i shumë islamistë që fillimisht e mbështetën. Sadat tentativë për të përdorur Islamicmovements si një kundër për kundërshtimin e tij laike në Egjipt vetëm të jetë i vrarë nga një lëvizje e tillë pas marrëveshjes hispeace me Izraelin. Izraeli mendohet se e sigurt për të sponsorizojë lëvizjet islamike, pas 1967 si në kundërshtim me thePLO, vetëm për të parë shfaqjen e shpejtë të grupeve të dhunshme anti-izraelite. Veriut dhe Jugut Jemen ishin ofcoups skena dhe luftrave civile që prej fillimit të viteve 1960, dhe kjo ishte një luftë civile në Evropën Jemen që çoi në fund të fundit për të collapseof regjimin e saj dhe bashkimin e saj me të Veriut në Jemen 1990.The rënies së Shah çuan në marrjen e kontrollit islamike në Iran, dhe rezistenca ndaj pushtimit sovjetik të Afganistanit islamike reagimi triggeredan se ende ndikon në Lindjen e Mesme dhe të gjithë botën islame. Arabia Saudite kishte për t'u marrë kryengritjes withan pranë xhamisë së Madhe në Mekë në 1979. Karakteri fetar i kësaj kryengritje ndante shumë elementë të lëvizjeve që u ngritën pas tërheqjes sovjetike nga Afganistani dhe Luftës së Gjirit në vitin 1991. Përpjekjet algjeriane për të shtypur fitoren e partive politike islamike në zgjedhjet demokratike në 1992 u pasuan bya të luftës civile që ka zgjatur ndonjëherë që nga. Egjipti luftoi një betejë të gjatë dhe kryesisht të suksesshme me Islamicextremists e vet në vitet 1990, por Egjipti ka arritur vetëm të ketë të shtypur lëvizjet e tilla në vend se eradicatedthem. Në pjesën tjetër të Botës Arabe, luftrat civile në Kosovë dhe Bosnje ndihmoi në krijimin e ri islamik ekstremist cadres.Saudi Saudite vuajtur nga dy sulme të mëdha terroriste para 2001. Këto sulme i goditur në një qendër GuardTraining Kombëtare dhe kazermat USAF në Al Khobar, dhe të paktën një duket të ketë qenë rezultat i Islamicextremists. Marok, Libi, Tunizi, Jordan, Bahrain, Katar, Oman, dhe Jemen kanë parë të gjithë vijës Islamistmovements të bëhet një threat.While serioze kombëtare e jo direkt pjesë e rajonit, Sudani ka luftuar një luftë 15-vjeçare, civile që ka të ngjarë të kushtojë mbi jetën twomillion, dhe kjo luftë ka qenë i mbështetur nga të vijës së elementeve islamike në veri arabe. Somalia ka alsobeen skena e një lufte civile që 1991 se ka lejuar qelizat islamike për të vepruar në atë vend.

Vdekja e Islamit Politike

Jon B. Alterman

The obituaries for political Islam have begun to be written. After years of seemingly unstoppablegrowth, Islamic parties have begun to stumble. In Morocco, the Justice and DevelopmentParty (or PJD) did far worse than expected in last September’s elections, and Jordan’sIslamic Action Front lost more than half its seats in last month’s polling. Manifesti i pritur me padurim i Vëllazërisë Myslimane të Egjiptit, një draft i së cilës u shfaq shtatorin e kaluar,nuk tregoi as forcë dhe as guxim. Në vend të kësaj, sugjeroi që grupi ishte i mbushur nga kontradikta intelektuale dhe i konsumuar nga lufta. isshtë shumë herët për të deklaruar vdekjen e Islamit politik, pasi ishte e parakohshme të proklamohej lindja e liberalizmit në botën arabe në 2003-04, por perspektivat e saj duken dukshëm të errëta se ato madje një vit më parë. Për disa, rënia nga hiri ishte e pashmangshme; Islami politik është shembur nën kontradiktat e veta, ata thone. Ata argumentojnë se, në aspektin objektiv, Islami politik nuk ishte kurrë më shumë se tymi dhe pasqyrat. Feja ka të bëjë me besimin dhe të vërtetën, dhe politika ka të bëjë me kompromisin dhe akomodimin. Parë në këtë mënyrë, Islami politik nuk ishte kurrë një ndërmarrje e shenjtë, thjesht një përpjekje për të rritur perspektivat politike të njërës palë në një debat politik. Mbështetur nga autoriteti dhe ligjshmëria fetare, kundërshtimi i vullnetit të islamikëve pushoi së qeni thjesht politik - u bë herezi - dhe islamistët përfituan. Këta skeptikë e shohin Islamin politik si një mënyrë të dobishme për të mbrojtur lëvizjet politike,armiq politik lopë, dhe mbështetjen e tubimit. Si strategji qeverisëse, megjithatë, ata argumentojnë se Islami politik nuk ka prodhuar ndonjë sukses. Në dy zona ku kohët e fundit u ngrit e fuqishme, Autoriteti Palestinez dhe Iraku, qeverisja ka qenë anemike. Në Iran, ku themullahët kanë qenë në pushtet për gati tre dekada, klerikët luftojnë për respekt dhe hemorragji të vendit parave në Dubai dhe tregje të tjera jashtë shtetit me më shumë parashikime dhe kthime më pozitive. Shteti me besnikëri fetare në Lindjen e Mesme, SaudiArabia, ka veçanërisht më pak liri intelektuale sesa shumë fqinjë të saj, dhe rojet e ortodoksisë atje me kujdes përshkruajnë mendimin fetar. Si studiuesi francez i Islamit,Olivier Roy, vërejtur në mënyrë të paharrueshme më shumë se një dekadë më parë, ndërthurja e fesë dhe politikës nuk e shenjtëronte politikën, ajo politizoi fenë. Por ndërsa Islami nuk ka dhënë një teori koherente të qeverisjes, e lëre më një qasje të pranuar botërisht për problemet e njerëzimit, shkëlqimi i fesë vazhdon të rritet në mesin e shumë muslimanëve. Kjo shkëlqim shkon shumë përtej çështjeve të veshjes, të cilat janë bërë më konservatore si për gratë ashtu edhe për burrat vitet e fundit, dhe përtej gjuhës, i cili thërret emrin e Zotit shumë më tepër sesa ishte rasti i një dekade më parë. Ai gjithashtu tejkalon praktikën e përditshme të Islamit - nga lutja në bamirësi te agjërimi - të gjitha këto janë në ngritje. Ajo që ka ndryshuar është diçka edhe më themelore sesa pamja fizike ose praktika rituale, dhe kjo është kjo: Një numër në rritje i muslimanëve fillon nga propozimi që Islami është i rëndësishëm për të gjitha aspektet e jetës së tyre të përditshme, dhe jo thjesht provinca e teologjisë ose besimit personal. Disa e shohin këtë si një kthim në tradicionalizëm në Lindjen e Mesme, kur masa të ndryshme të bestytnisë dhe të shpirtërisë qeverisnin jetën e përditshme. Më saktë, megjithëse, ajo që po shohim është ngritja e “neo-tradicionalizmit,”Në të cilën renditen simbolet dhe parullat e së kaluarës në ndjekjen e nxitimit të hyrjes në të ardhmen. Financat islame - që do të thotë, financat që mbështeten në aksione dhe kthime më të larta se interesi - po lulëzojnë, dhe degët e hijshme të bankave përmbajnë hyrje të ndara për burra dhe gra. Televangjelistë të rinj të shkëlqyeshëm me siguri në tropot e shenjtërimit të së përditshmes dhe kërkimit të faljes, duke tërhequr dhjetëra mijëra në takimet e tyre dhe audiencat televizive në miliona. Videot muzikore - të shikueshme në YouTube - u luten shikuesve të rinj të përqafojnë besimin dhe të largohen nga jeta laike e pakuptimtë. Shumë në Perëndim e shohin sekularizmin dhe relativizmin si shenja konkrete të modernizmit. Në Lindjen e Mesme, shumë i shohin ato si simbole të një të kaluare laike të falimentuar nacionaliste që nuk arritën të japin drejtësi ose zhvillim, liria ose përparimi. Vuajtja e sekularizmit është e pakuptimtë, but the discipline of Islam is filled with signficance.It is for this reason that it is premature to declare the death of political Islam. Islam, increasingly, cannot be contained. It is spreadingto all aspects of life, and it is robust among some of the most dynamic forces in the Middle East. It enjoys state subsidies to be sure,but states have little to do with the creativity occurring in the religious field.The danger is that this Islamization of public life will cast aside what little tolerance is left in the Middle East, after centuries asa—fundamentally Islamic—multicultural entrepôt. It is hard to imagine how Islamizing societies can flourish if they do not embraceinnovation and creativity, diversity and difference. “Islamic” is not a self-evident concept, siç njëherë vëzhgoi miku im Mustapha Kamal Pasha, por nuk mund të jetë burim i forcës në shoqëritë moderne nëse lidhet me nocione të kosifikuara dhe parokiale të natyrës së saj. Marrja me diferencë është në thelb një detyrë politike, dhe këtu është që Islami politik do të përballet me provën e tij të vërtetë. Strukturat zyrtare të qeverisë në Lindjen e Mesme janë treguar të qëndrueshme, dhe nuk ka gjasa të shkatërrohen nën një valë të aktivizmit islamik. Që Islami politik të ketë sukses, duhet të gjejë një mënyrë për të bashkuar koalicione të ndryshme të besimeve dhe shkallëve të ndryshme të besimit, jo thjesht të flasim për bazën e saj. Ende nuk ka gjetur një mënyrë për ta bërë këtë, por kjo nuk do të thotë që nuk mundet.

TERORRIST DIASPORAS IN THE MIDDLE EAST AND SOUTH ASIA

Shannon Peterson

David Goetze


Ever since the Bush administration’s declaration of a global war on terror after 9/11,academics and policymakers have sought ways to counter the global terrorist threat. However asJeffrey Record (2003) has noted, treating terrorism monolithically and failing to discriminatebetween terrorist groups and other actors reduces the ability to produce effectivecounterterrorism strategies. Për më tepër, it can set actors “on a course of open-ended andgratuitous conflict with states and nonstate entities that pose no serious threat.” If terrorism andterrorist groups are not homogenous entities, then understanding the differences and similaritiesbetween groups is a crucial first step in constructing an effective counterterrorist response.This research seeks to better discriminate between terrorist groups by examining thegoals, tactics and images embedded in the narratives of terrorist or terrorist spawningorganizations. We define narratives as shared understandings of historical events and relevantactors that are used to justify past political actions or mobilize people for contemporary politicalactions as generally expressed through descriptions or charters issued by organizations orthrough statements of organizational leaders.2 Narrative, as noted by Benedict Anderson, formsthe underbelly of an “imagined community:” the glue binding a group of like-minded individualswho, “will never know most of their fellow-members, meet them, or even hear of them, yet inthe minds of each lives the image of their communion” (Anderson 6). Si pasojë, we believethat narratives are excellent sources for uncovering group conceptions of “self” and “others” thatare key in attracting and maintaining ties to diaspora communities, as well as related group goals,strategies and tactics. We argue that by comparing the goals, images and tactics embedded in thenarratives of these different organizations, we can shed insight on crucial differences andsimilarities between these terrorist groups. These insights not only help discriminate betweenterrorist groups and other organizations, but also shed insight on the evolution of suchorganizations themselves.Specifically, this research examines the narratives of four groups: the MuslimBrotherhood, Hamasit, Al Qaeda and the Tamil Tigers. Two of these groups, Hamas and AlQaeda, have roots in the Muslim Brotherhood and therefore can be viewed as diasporas of thelatter. Megjithatë, while the Muslim Brotherhood takes an evolutionary and nonviolent approachto goal attainment, Hamas and Al Qaeda advocate violence and terrorism to advance their cause,tactics that are also promoted by the fourth group in the analysis, the Tamil Tigers. Since theTamil Tigers have no connection with the Muslim Brotherhood, their inclusion in ourcomparative analysis allows us to determine how much of the commonality of goals acrossterrorist organizations pertains to common roots and how much pertains to commonality oforganizational type, function or tactics.

Lëvizja islame dhe përdorimin e dhunës:

Lavdërim Kirdis

.


Pavarësisht fokus të fundit akademike dhe popullore në rrjetet ndërkombëtar të dhunshme terroriste islamike,ka një shumëllojshmëri të lëvizjeve islamike. Kjo shumëllojshmëri paraqet studiues me dy puzzles. Mister i parë është të kuptuarit pse lëvizjet islamike të orientuara drejt vendit, të cilat u formuan si një reagim ndaj krijimit të shteteve laike kombëtare, zhvendosën aktivitetet dhe synimet e tyre në një hapësirë ​​transnacionale shumë-shtresore. Puzzle e dytë është të kuptuarit pse grupet me synime dhe objektiva të ngjashme miratojnë strategji të ndryshme të përdorimit të dhunës ose jodhunës kur ato "shkojnë transnacionale". Dy pyetjet kryesore që do të trajtojë ky punim janë: Pse lëvizjet islame shkojnë transnacionale?? Dhe, pse marrin forma të ndryshme kur transnacionalizohen? I parë, Unë argumentoj se niveli transnacional paraqet një vend të ri politik për lëvizjet islamike të cilat janë të kufizuara në pretendimet e tyre në nivelin e brendshëm. i dytë, Unë argumentoj se transnacionalizimi krijon pasiguri për grupet në lidhje me identitetin dhe pretendimet e tyre në nivel transnacional. Mediumi i miratuar, unë. përdorimi i dhunës kundrejt jodhunës, varet nga lloji i transnacionalizimit, aktorët ndeshen në nivel transnacional, dhe interpretimet e lidershipit se ku duhet të shkojë lëvizja më pas. Për t'iu përgjigjur pyetjeve të mia, Do të shikoj katër raste: (1) Islami turk, (2) Vëllazëria Muslimane, (3) Jemaah Islamiyah, dhe (4) Xhemati Tablighi

Vëllazëria Muslimane në Shtetet e Bashkuara

MBusUdhëheqjen e SHBA. Vëllazëria Muslimane (MB, ose Ikhwan) ka thënë se qëllimi i tij
ishte dhe është xhihadi që synojnë shkatërrimin në SHBA. nga brenda. Udhëheqja e Vëllazërisë ka
gjithashtu tha se mjetet për arritjen e këtij qëllimi është të krijojë organizatave islamike në
SHBA. nën kontrollin e Vëllazërisë muslimane. Që prej fillimit të viteve 1960, Vëllazëria ka
ndërtuar një infrastrukturë të fshehtë organizative të përpunuar në të cilën u ndërtua një sërë publik ose
"Para" organizatat. SHBA e tanishme. udhëheqja Vëllazëria është përpjekur të mohojnë këtë histori,
të dy duke pretenduar se ajo nuk është e saktë dhe në të njëjtën kohë që duke thënë se ajo paraqet një të vjetër
formë e mendimit brenda Vëllazëria. Një ekzaminim i dokumenteve publike dhe private Vëllazërisë,
megjithatë, tregon se kjo histori është edhe e saktë dhe që të afërmit e ka marrë
asnjë veprim për të demonstruar ndryshimin në mënyrën e tij të mendimit dhe / ose activity.sss

Steven MerleyMBus

Udhëheqjen e SHBA. Vëllazëria Muslimane (MB, ose Ikhwan) ka thënë se qëllimi i tij ishte dhe është xhihadi që synon të shkatërrojë SHBA-të. nga brenda.

Udhëheqja e Vëllazërisë ka thënë gjithashtu se mjeti për arritjen e këtij qëllimi është krijimi i organizatave islamike në SHBA.. nën kontrollin e Vëllazërisë muslimane.

Që prej fillimit të viteve 1960, Vëllazëria ka ndërtuar një infrastrukturë organizative të fshehtë të përpunuar, mbi të cilën është ndërtuar një grup organizatash publike ose "të përparme"..

SHBA e tanishme. udhëheqja Vëllazëria është përpjekur të mohojnë këtë histori, të dy duke pretenduar se nuk është e saktë dhe në të njëjtën kohë duke thënë se ajo përfaqëson një formë më të vjetër të mendimit brenda Vëllazërisë..

Një ekzaminim i dokumenteve publike dhe private Vëllazërisë, megjithatë, tregon se kjo histori është edhe e saktë dhe se Vëllazëria nuk ka ndërmarrë asnjë veprim për të demonstruar ndryshim në mënyrën e saj të të menduarit dhe/ose veprimtarisë.