ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟΝ ΑΡΑΒΙΚΟ ΚΟΣΜΟ

Οι δυτικοί μελετητές ορίζουν τη δημοκρατία ως μια μέθοδο για την προστασία των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων των ατόμων. Προβλέπει την ελευθερία του λόγου, τύπος, πίστη, γνώμη, ιδιοκτησία, και συναρμολόγηση, καθώς και το δικαίωμα ψήφου, διορίζει και επιδιώκει δημόσιο αξίωμα. Χάντινγκτον (1984) υποστηρίζει ότι ένα πολιτικό σύστημα είναι δημοκρατικό στο βαθμό που επιλέγονται οι πιο ισχυροί συλλογικοί του υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων

περιοδικές εκλογές στις οποίες οι υποψήφιοι ανταγωνίζονται ελεύθερα για ψήφους και στις οποίες σχεδόν όλοι οι ενήλικες έχουν δικαίωμα ψήφου. Rothstein (1995) δηλώνει ότι η δημοκρατία είναι μια μορφή διακυβέρνησης και μια διαδικασία διακυβέρνησης που αλλάζει και προσαρμόζεται ανάλογα με τις περιστάσεις. Προσθέτει επίσης ότι ο δυτικός ορισμός της δημοκρατίας — εκτός από την υπευθυνότητα, ανταγωνισμός, κάποιο βαθμό συμμετοχής — περιέχει εγγύηση σημαντικών ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Άντερσον (1995) υποστηρίζει ότι ο όρος δημοκρατία σημαίνει ένα σύστημα στο οποίο οι πιο ισχυροί φορείς λήψης συλλογικών αποφάσεων επιλέγονται μέσω περιοδικών εκλογών στις οποίες οι υποψήφιοι ανταγωνίζονται ελεύθερα για ψήφους και στο οποίο σχεδόν όλος ο ενήλικος πληθυσμός έχει δικαίωμα ψήφου. Σαάντ Εντίν Ιμπραήμ (1995), ένας Αιγύπτιος λόγιος, βλέπει τη δημοκρατία που θα μπορούσε να ισχύει στον αραβικό κόσμο ως ένα σύνολο κανόνων και θεσμών που έχουν σχεδιαστεί για να επιτρέπουν τη διακυβέρνηση μέσω της ειρηνικής

διαχείριση ανταγωνιστικών ομάδων ή/και αντικρουόμενων συμφερόντων. Ωστόσο, Σαμίρ Αμίν (1991) στήριξε τον ορισμό του για τη δημοκρατία στην κοινωνική μαρξιστική προοπτική. Χωρίζει τη δημοκρατία σε δύο κατηγορίες: αστική δημοκρατία που βασίζεται στα ατομικά δικαιώματα και την ελευθερία του ατόμου, χωρίς όμως να έχει κοινωνική ισότητα; και την πολιτική δημοκρατία που δίνει το δικαίωμα σε όλους τους ανθρώπους στην κοινωνία να εκλέγουν και να εκλέγουν την κυβέρνησή τους και τους θεσμικούς εκπροσώπους τους που θα βοηθήσουν στην απόκτηση των ίσων κοινωνικών τους δικαιωμάτων.

Για να ολοκληρώσω αυτήν την ενότητα, Θα έλεγα ότι δεν υπάρχει ένας ενιαίος ορισμός της δημοκρατίας που να υποδεικνύει ακριβώς τι είναι ή τι δεν είναι. Ωστόσο, όπως παρατηρήσαμε, Οι περισσότεροι από τους ορισμούς που αναφέρονται παραπάνω έχουν ουσιαστικά παρόμοια στοιχεία – Ευθύνη, ανταγωνισμός, και κάποιου βαθμού συμμετοχή – που έχουν γίνει κυρίαρχες στον δυτικό κόσμο και διεθνώς.