Демократијата во исламската политичка мисла

Azzam S. Тамими

Демократијата ги преокупира арапските политички мислители уште од зората на модерната арапска ренесанса пред околу два века. Од тогаш, концептот на демократија е променет и развиен под влијание на различни социјални и политички случувања. Дискусијата за демократијата во арапската исламска литература може да се проследи до Рифа’а Тахтави, таткото на египетската демократија според Луис Авад,[3] кој кратко време по враќањето во Каиро од Париз ја објави својата прва книга, Тахлис Ал-Ибриз Ила Таликис Бариз, во 1834. Книгата ги сумираше неговите забелешки за начините и обичаите на современиот француски јазик,[4] и го пофали концептот на демократија како што тој го виде во Франција и како што беше сведок на нејзината одбрана и повторна потврда преку 1830 Револуција против кралот Чарлс X.[5] Тахтави се обиде да покаже дека демократскиот концепт што им го објаснуваше на своите читатели е компатибилен со законот на исламот. Тој го спореди политичкиот плурализам со формите на идеолошки и јуриспрудентен плурализам кои постоеја во исламското искуство:
Верската слобода е слобода на верување, на мислење и на секта, под услов да не противречи на основите на религијата . . . Истото би важело и за слободата на политичка практика и мислење од водечките администратори, кои се трудат да ги толкуваат и применуваат правилата и одредбите во согласност со законите на нивните земји. Кралевите и министрите се лиценцирани во доменот на политиката да следат различни правци кои на крајот служат за една цел: добра администрација и правда.[6] Еден важен белег во овој поглед беше придонесот на Хајрудин Ат-Туниси (1810- 99), водач на движењето за реформи од 19 век во Тунис, СЗО, во 1867, формулираше генерален план за реформи во книга со наслов Аквам Ал-Масалик Фи Таквим Ал- враќање (Правиот пат до реформирање на владите). Главната преокупација на книгата беше да се зафати со прашањето за политичките реформи во арапскиот свет. Апелирајќи до политичарите и научниците од неговото време да ги бараат сите можни средства за да го подобрат статусот на
заедницата и да ја развие својата цивилизација, тој ја предупреди општата муслиманска јавност да не ги избегнува искуствата на другите народи врз основа на заблудата дека сите списи, пронајдоци, искуствата или ставовите на немуслиманите треба да се отфрлат или игнорираат.
Хајрудин понатаму повика на крај на апсолутистичкото владеење, кои ги обвини за угнетување на народите и уништување на цивилизациите.

поднесе под: ЕгипетИзбранаЏорданМуслиманското братствоНов суфи движењаПалестинастудии & истражувањаСиријаТунисТурција

Тагови:

About the Author:

RSSкоментари (0)

trackback URL-то

Оставете Одговор