Ісламісцкія партыі : удзел без улады

За апошнія два дзесяцігоддзі, сацыяльныя і палітычныя рухі, заснаваныя на ісламскай ідэалогіі, імкнуліся стаць легальнымі палітычнымі партыямі ў многіх краінах Блізкага Усходу і Паўночнай Афрыкі. Некаторыя з гэтых ісламісцкіх рухаў атрымалі дазвол на законны ўдзел у выбарчай барацьбе. Сярод найбольш вядомых - Партыя справядлівасці і развіцця Турцыі (ПСР), які атрымаў парламенцкую большасць у 2002 і з таго часу ўзначальваў урад. Партыя справядлівасці і развіцця ў Марока (ПСР) была легальнай з сяр- 1990і мае значны блок месцаў у парламенце. У Егіпце, Браты-мусульмане (мегабайт) has never been authorized to form a political party, but in spite of state repression it has successfully run candidates as nominal independents in both national and local elections.

Since the early 1990s, this trend has gone hand-in-hand with official policies of limited political liberalization. Together, the two trends have occasioned a debate about whether these movements are committed to “democracy.” A vast literature has sprung up to underline the paradoxes as well as the possible risks and benefits of including Islamist parties in the electoral process. The main paradigm found in this body of writing focuses on the consequences that might ensue when Islamists use democratic instruments, and seeks to divine the “true” intentions that Islamists will manifest if they come to power.