ISLAMISTISCHE RADICALISERING

Kwesties met betrekking tot de politieke islam blijven uitdagingen vormen voor het Europese buitenlands beleid in het Midden-Oosten en Noord-Afrika (MENA). Naarmate het EU-beleid de afgelopen tien jaar heeft getracht om met dergelijke uitdagingen om te gaan, is de politieke islam zelf geëvolueerd. Experts wijzen op de groeiende complexiteit en verscheidenheid aan trends binnen de politieke islam. Sommige islamitische organisaties hebben hun inzet voor democratische normen versterkt en zetten zich volledig in voor vreedzame, mainstream nationale politiek. Anderen blijven trouw aan gewelddadige middelen. En weer anderen zijn afgedreven naar een meer quiëtistische vorm van islam, losgekoppeld van politieke activiteiten. De politieke islam in de MENA-regio vertoont geen uniforme trend voor Europese beleidsmakers. Er is een analytisch debat ontstaan ​​rond het begrip ‘radicalisering’. Dit heeft op zijn beurt geleid tot onderzoek naar de factoren die aan de basis liggen van ‘deradicalisering’, en omgekeerd, ‘re-radicalisering’. Veel van de complexiteit komt voort uit de wijdverbreide opvatting dat alle drie deze verschijnselen zich tegelijkertijd voordoen. Zelfs de voorwaarden zelf worden betwist. Er is vaak op gewezen dat de dichotomie gematigd-radicalen er niet in slaagt om de nuances van trends binnen de politieke islam volledig te vatten.. Sommige analisten klagen ook dat het praten over ‘radicalisme’ ideologisch geladen is. Op het niveau van terminologie, we begrijpen dat radicalisering wordt geassocieerd met extremisme, maar de meningen verschillen over de centrale plaats van zijn religieus-fundamentalistische versus politieke inhoud, en over de vraag of de bereidheid om geweld te gebruiken al dan niet geïmpliceerd is?.

Dergelijke verschillen worden weerspiegeld in de opvattingen van de islamisten zelf, evenals in de perceptie van buitenstaanders.