RSSΌλες οι εγγραφές με ετικέτα με: "Μαλαισία"

Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας

Seyyed βαλής Reza nasr

Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας 1979 Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας, Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας, Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας. Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας, Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας, Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας, Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας, Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας. Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας 1980 Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας, Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας, Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας, Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας. Το Ισλάμ και η Δημιουργία της Κρατικής Εξουσίας? Και πώς τα κάποτε κοσμικά μετααποικιακά κράτη έγιναν οι φορείς του εξισλαμισμού και ο προάγγελος του «αληθινού» ισλαμικού κράτους?
Η Μαλαισία και το Πακιστάν από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980 ακολούθησαν μια μοναδική πορεία προς την ανάπτυξη που αποκλίνει από τις εμπειρίες άλλων κρατών του Τρίτου Κόσμου. Σε αυτές τις δύο χώρες η θρησκευτική ταυτότητα ενσωματώθηκε στην κρατική ιδεολογία για να ενημερώσει τον στόχο και τη διαδικασία ανάπτυξης με τις ισλαμικές αξίες.
Αυτό το εγχείρημα παρουσίασε επίσης μια πολύ διαφορετική εικόνα της σχέσης μεταξύ του Ισλάμ και της πολιτικής στις μουσουλμανικές κοινωνίες. Στη Μαλαισία και στο Πακιστάν, ήταν κρατικοί θεσμοί και όχι ισλαμιστές ακτιβιστές (αυτοί που υποστηρίζουν μια πολιτική ανάγνωση του Ισλάμ; γνωστοί και ως αναβιωτιστές ή φονταμενταλιστές) that have been the guardians of Islam and the defenders of its interests. This suggests a
very different dynamic in the ebbs and flow of Islamic politics—in the least pointing to the importance of the state in the vicissitudes of this phenomenon.
What to make of secular states that turn Islamic? What does such a transformation mean for the state as well as for Islamic politics?
This book grapples with these questions. This is not a comprehensive account of Malaysia’s or Pakistan’s politics, nor does it cover all aspects of Islam’s role in their societies and politics, although the analytical narrative dwells on these issues considerably. Αυτό το βιβλίο είναι μάλλον μια κοινωνική επιστημονική έρευνα για το φαινόμενο των κοσμικών μετα-αποικιακών κρατών να γίνονται πράκτορες του εξισλαμισμού, και ευρύτερα πώς ο πολιτισμός και η θρησκεία εξυπηρετούν τις ανάγκες της κρατικής εξουσίας και ανάπτυξης. Η ανάλυση εδώ βασίζεται σε θεωρητικές συζητήσεις
στις κοινωνικές επιστήμες της κρατικής συμπεριφοράς και του ρόλου του πολιτισμού και της θρησκείας σε αυτήν. Πιο σημαντικό, εξάγει συμπεράσματα από τις υπό εξέταση περιπτώσεις για να βγάλει ευρύτερα συμπεράσματα που ενδιαφέρουν τους κλάδους.

Επίλυση του Ισλαμιστικού Διλήμματος της Αμερικής: Lessons from South and Southeast Asia

Shadi Χαμίντ
ΜΑΣ. Οι προσπάθειες για την προώθηση της δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή έχουν από καιρό παραλύσει από το «ισλαμικό δίλημμα»: θεωρητικά, θέλουμε δημοκρατία, αλλά, στην πράξη, φόβος ότι τα ισλαμικά κόμματα θα είναι οι κύριοι ωφελούμενοι οποιουδήποτε πολιτικού ανοίγματος. Η πιο τραγική εκδήλωση αυτού ήταν η καταστροφή της Αλγερίας 1991 και 1992, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες στάθηκαν σιωπηλά, ενώ οι στρατευμένοι κοσμικοί στρατιώτες ακύρωσαν τις εκλογές αφού ένα ισλαμιστικό κόμμα κέρδισε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Πιο πρόσφατα, η κυβέρνηση Μπους υπαναχώρησε από την «ατζέντα της για την ελευθερία» αφού οι ισλαμιστές τα πήγαν εκπληκτικά καλά στις εκλογές σε ολόκληρη την περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου, Σαουδική Αραβία, και των παλαιστινιακών εδαφών.
Αλλά ακόμη και ο φόβος μας για τα ισλαμικά κόμματα -και η συνακόλουθη άρνηση να εμπλακούμε μαζί τους- ήταν ασυνεπής, ισχύει για ορισμένες χώρες αλλά όχι για άλλες. Όσο περισσότερο μια χώρα θεωρείται ζωτικής σημασίας για τα αμερικανικά συμφέροντα εθνικής ασφάλειας, τόσο λιγότερο πρόθυμες ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες να δεχτούν ισλαμιστικές ομάδες να έχουν εξέχοντα πολιτικό ρόλο εκεί. Ωστόσο, σε χώρες που θεωρούνται λιγότερο στρατηγικά σημαντικές, και όπου διακυβεύονται λιγότερα, the United States has occasionally taken a more nuanced approach. But it is precisely where more is at stake that recognizing a role for nonviolent Islamists is most important, και, here, American policy continues to fall short.
Throughout the region, the United States has actively supported autocratic regimes and given the green light for campaigns of repression against groups such as the Egyptian Muslim Brotherhood, the oldest and most influential political movement in the region. In March 2008, during what many observers consider to be the worst period of anti-Brotherhood repression since the 1960s, Secretary of State Condoleezza Rice waived a $100 million congressionally mandated reduction of military aid to Egypt. The situation in Jordan is similar. The Bush administration and the Democratic congress have hailed the country as a “model” of Arab reform at precisely the same time that it has been devising new ways to manipulate the electoral process to limit Islamist representation, and just as it held elections plagued by widespread allegations of outright fraud
and rigging.1 This is not a coincidence. Egypt and Jordan are the only two Arab countries that have signed peace treaties with Israel. Εξάλλου, they are seen as crucial to U.S. efforts to counter Iran, stabilize Iraq, and combat terrorism.

POLICY AND PRACTICE NOTES

KENNETH ROTH

Σήμερα, virtually every government wants to be seen as a democracy, but many resist allowing the basic human rights that would make democracy meaningful because that might jeopardize their grasp on power. Instead, governments use a variety of subterfuges to manage or undermine the electoral process. Their task is facilitated by the lack of a broadly accepted definition of ‘democracy’ akin to the detailed rules of international human rights law. But much of the problem lies in the fact that, because of commercial or strategic interests, the world’s established democracies often close their eyes to electoral manipulation, making it easier for sham democrats to pass themselves off as the real thing. Αυτή η συναίνεση υπονομεύει τις προσπάθειες για την προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επειδή μπορεί να είναι πιο δύσκολο για τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων να στιγματίσουν μια κυβέρνηση για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της, όταν αυτή η κυβέρνηση μπορεί να κρατηθεί ως μια αποδεκτή «δημοκρατία». Η πρόκληση που αντιμετωπίζει το κίνημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι να τονίσει τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούν τα δικτατορικά καθεστώτα για να προσποιηθούν τη δημοκρατική εξουσία και να ασκήσουν πίεση στις καθιερωμένες δημοκρατίες να αρνηθούν να δεχτούν αυτούς τους υποκριτές στη λέσχη των δημοκρατιών με τα φτηνά. Λέξεις-κλειδιά: κοινωνία των πολιτών, προώθηση της δημοκρατίας, δικτατορία, αρχαιρεσίες,
εκλογική χειραγώγηση, πολιτική βία Σπάνια η δημοκρατία έχει τόσο αναγνωριστεί αλλά τόσο παραβιαστεί, τόσο προωθημένοι αλλά τόσο ασεβείς, τόσο σημαντικό αλλά τόσο απογοητευτικό. Η δημοκρατία έχει γίνει το κλειδί της νομιμότητας. Few governments want to be seen as undemocratic. Yet the credentials of the claimants have not kept pace with democracy’s
growing popularity. These days, even overt dictators aspire to the status conferred by the democracy label. Determined not to let mere facts stand in their way, these rulers have mastered the art of democratic rhetoric which bears
little relationship to their practice of governing.
This growing tendency poses an enormous challenge to the human rights movement. Human rights groups can hardly oppose the promotion of democracy, but they must be wary that the embrace of democracy not become a subterfuge for avoiding the more demanding standards of international human rights law. Οι ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρέπει ιδιαίτερα να επιμείνουν ότι οι φυσικοί κυβερνητικοί σύμμαχοί τους –οι καθιερωμένες δημοκρατίες– δεν επιτρέπουν σε ανταγωνιστικά συμφέροντα και κοντόφθαλμες στρατηγικές να σταθούν εμπόδιο στις
αγκαλιά ενός πλουσιότερου, πιο ουσιαστική έννοια της δημοκρατίας.

Αξιολόγηση του ισλαμιστικού ρεύματος στην Αίγυπτο και τη Μαλαισία

Πέρα από την «τρομοκρατία» και την «κρατική ηγεμονία»: αξιολογώντας το ισλαμιστικό ρεύμα στην Αίγυπτο και τη Μαλαισία

Ιανουάριος STRONGMalaysia-Islamists

International networks of Islamic ‘terrorism’ have served as themost popular explanation to describe the phenomenon of political Islam sincethe 11 September attacks.

This paper argues that both the self-proclaimeddoctrinal Islam of the militants and Western perceptions of a homogeneousIslamist threat need to be deconstructed in order to discover the oftenambiguous manifestations of ‘official’ and ‘opposition’ Islam, of modernity andconservatism.

As a comparison of two Islamic countries, Egypt and Malaysia,which both claim a leading role in their respective regions, shows, moderateIslamic groups have had a considerable impact on processes of democratisationand the emergence of civil society during the quarter century since the ‘Islamicresurgence’.

Shared experiences like coalition building and active participationwithin the political system demonstrate the influence and importance of groupssuch as the Egyptian Muslim Brotherhood, the Islamic Youth Movement of Malaysia (ABIM) or the Islamic Party of Malaysia (PAS).

These groups haveshaped the political landscape to a much larger extent than the current pre-occupation with the ‘terrorist threat’ suggests. The gradual development of a‘culture of dialogue’ has rather revealed new approaches towards politicalparticipation and democracy at the grassroots level.